Desperatki (okładka  miękka, 01.2022)

Czy zemsta może stać się fundamentem cudownej, choć dosyć nieoczekiwanej, przyjaźni? Jak udowadniają bohaterki powieści Weroniki Wierzchowskiej – może, a nawet zdaje się idealnym przyczynkiem do tego, aby połączyć wspólny cel, jakim jest pomszczenie śmierci ukochanych osób, oraz kobiecej solidarności, która potrafi wybawić przyjaciółki z wielu tarapatów. A tych będzie co niemiara. Autorka stworzyła bowiem powieść przygodową, która na myśl przywodzi western osadzony w drugiej połowie XIX wieku. Akcja powieści jest bardzo dynamiczna, dlatego czytelnik nie tyle nie może narzekać na nudę, ile nie będzie miał na nią zwyczajnie czasu. I choć powieść zaczyna się w trudnym i smutnym momencie życia naszych bohaterek, to autorka wplotła w fabułę także humor, który bardzo przypadł mi do gustu. Jeśli chodzi o trafienie w mój gust literacki, to poza samym pomysłem na historię, nie mogę nie wspomnieć o naszych paniach, które są bohaterkami, można by rzec, z piekła rodem. Ale tylko dla tych, którzy zupełnie nieświadomie, postanowili nadepnąć im na odcisk. Ku swojej zagładzie. Starcie bowiem, jakiekolwiek by ono nie było, z tytułowymi desperatkami, zakrawa na desperację właśnie. To kobiety, które zemstę uczyniły swoją siłą i orężem. Które, niczym nieustraszone wojowniczki, postanowiły na własną rękę wymierzyć sprawiedliwość. To dało początek fascynującej, pełnej zwrotów akcji przygodzie, która pędzi niczym koń po stepie, przenosząc czytelnika do świata bohaterów i wprawiając go niejednokrotnie w konsternacje i zaskoczenie. Bo te kobiety stanowczo nie są przewidywalne. Choć ze ścigających stają się ścigane, nie można im odmówić odwagi, determinacji i hartu ducha. Ale żeby nie było, że powieść Weroniki Wierzchowskiej to tylko ciągła ucieczka i walka z prześladowcą, znajdziemy w niej także wątek romantyczny, który, jak to w przypadku miłości bywa, pojawi się dosyć nieoczekiwanie i połączy osoby, które nie posądzalibyśmy o żadną zażyłość. Nie zdradzę kogo i w jakich okolicznościach, niemniej polecam sprawdzić, czy desperatkom uda się dopiąć swego i wyjść cało z opresji, jaką bądź co bądź, zgotowały sobie na własne życzenie. Choć los też ich nie oszczędzał, podobnie jak silni przeciwnicy, którzy za nic mieli fakt, że z kobietą należy obchodzić się z szacunkiem. Podsumowując: „Desperatki” to połączenie powieści historycznej i obyczajowej, okraszonej dużą dawką przygody, w którą autorka porywa nas od pierwszej strony. Dynamiczna akcja jest tutaj niebywałym atutem, jak i bohaterki, które wzbudzają sympatię czytelnika. Ich postawa, która przełamywała wszelkie ówczesne zasady i konwenanse, na myśl przywodzi buntowniczki w walce o słuszną sprawę. I choć nie jestem zwolenniczką wymierzania sprawiedliwości na własną rękę, w wielu przypadkach i podejmowanych przez nie decyzjach czułam całkowitą solidarność. Podobało mi się to, jak wielokrotnie utarły nosa nawet najwyżej postawionym oficjelom, za nic mając sobie ich pozycję i fakt, że nie tylko ona dawała im przewagę. „Desperatki” to opowieść, która udowadnia, że nie liczy się zawsze tylko cel, ale przede wszystkim droga, która może zaprowadzić nas w zupełnie innym, niż ten pierwotnie obrany, kierunku. A podążając nią, możemy otrzymać od losu o wiele więcej, niż mogliśmy przypuszczać, zwłaszcza że rozpoczynając podróż, nie oczekiwaliśmy zupełnie niczego. Polecam!

Zaintrygowały mnie tytuł i okładka. Zdesperowane desperatki? Zaczęłam czytać i z miejsca polubiłam 3 bohaterki – odważne, zdeterminowane, zdesperowane. Łamią konwenanse w imię wyższych celów. Babskie przymierze stopniowo zamienia się w prawdziwą przyjaźń. Mimo wspólnego celu i niedoli dochodziło między kobietami do sprzeczek. Wynikały one z różnic. Dzieliło je pochodzenie, wykształcenie i status majątkowy. Każda ma inny charakter(ek), osobowość i umiejętności, dlatego we trzy stanowiły niezwykłą siłę. Jak wspaniale i z kobiecą gracją ucierały nosa oficjelom i swoim prześladowcom! Nieformalną przywódczynią spisku została najstarsza z nich. Iza to nowoczesna, silna kobieta, chodząca w spodniach. Podziwiałam jej dojrzałość i chłodną głowę, teoretyczną wiedzę medyczną Anny wdrażaną w praktyce oraz zdolność przeżycia na ulicy przesądnej Wiesi. Wspaniale się czytało dialogi między nimi, w dodatku stylizowane – gwara warszawskiej złodziejki, władczy ton ziemianki, erudycja córki profesora. Trochę gorzej czytało mi się opisy, bo te, choć ciekawe i bogate w detale, to jednak były dość obszerne, przez co nieco spowalniały akcję. W powieści ukazane zostały skrajne reakcje i poglądy różnych grup społecznych na zryw powstańczy i uciekinierki, chęci młodych ludzi do walki za ojczyznę oraz ślepa wiara chłopów w zapewnienia cara. To buduje prawdziwy obraz tamtych czasów, ukazuje początek przemian. Autorka wplotła do fabuły autentycznych bohaterów powstania. W ten sposób oddaje im hołd. To, co się działo za oceanem, pod względem historycznym było dla mnie nowością. W tle pojawiają się hasła emancypacji kobiet oraz George Sand i Narcyza Żmichowska. Dużo tu się dzieje. Akcja mnie porwała i dostarczyła adrenaliny. Powieść historyczna łączy w sobie elementy kilku innych gatunków – powieści przygodowej, awanturniczej i szpiegowskiej. Na dokładkę wątki romantyczne i western! Czego tu nie ma! Walka narodowo-wyzwoleńcza, zamach, strzelaniny, ucieczki, pogonie, rozboje, gwałty, kradzieże… Czytelnik obserwuje codzienne życie ludzi pod rządami różnych ciemiężycieli. "Desperatki" to przygodowo-szpiegowska powieść historyczna o przyjaźni silnych kobiet, połączonych żądzą zemsty, którym los zaplanował inną drogę. Akcja zabiera czytelnika do lat 1863-1867, na tułaczkę i poniewierkę po świecie, udział w walkach narodowo-wyzwoleńczych. Książka napisana stylizowanym językiem, z literackim rozmachem wymaga skupienia, lecz dostarcza rozrywki i mimochodem pogłębia wiedzę historyczną, podkreślając, że warto walczyć o siebie i przyszłość mimo różnych przeszkód na drodze.

Połączenie powieści historycznej z westernem i nutą akcji oraz przygody – pod tą gatunkową plątaniną skrywają się „Desperatki”. Trzy kobiety, jak sam tytuł wskazuje, zdesperowane, by dokonać zemsty, która zmusi je do wyjścia daleko poza granice swojego życia. Fabuła jest także wędrówką historycznym szlakiem – powstańcze obozy, austriackie odosobnienia, które nie są ucieczką ku oczekiwanej wolności, ale podążaniem w kolejny natłok walk. To nie jest powieść, którą można poznać w jeden wieczór, stylizowany język, podkreślający czas wydarzeń przypadających na XIX wiek, nie jest bowiem lekki. Trudno jest płynnie przenikać po treści, wręcz określiłabym czytanie tej książki jako przedzieranie się przez gęste błoto – mozolnie i z pełnym zaangażowaniem. Nie wszystkim czytelnikom taka kreacja będzie odpowiadać, natomiast ja od pierwszych stron za jej sprawą poczułam się, jakbym była fizycznie w samym centrum wydarzeń. W dużej mierze właśnie w narracji, która nadaje fabule klimatu przygody, tkwi oryginalność tej powieści. Dopełnieniem są postaci – trzy charakterne kobiety łamiące utarte schematy i konwenanse, o skrajnie różnych osobowościach, które dzieli wszystko, ale łączy żądza zemsty uruchamiająca splot wydarzeń nieodwracalnie zmieniających ich dotychczasową egzystencję. Na przestrzeni lat obserwujemy ich delikatne zmiany, skutkujące zakończeniem, które na początku lektury wydawałoby się całkowicie niemożliwe, a wręcz nieprawdopodobne. W tej historii bohaterowie nie mają bowiem ściśle określonych ról – ścigający może stać się uciekinierem, ukochany wrogiem a kat ofiarą – i dlatego czyta się ją z takim zainteresowaniem, nie będąc w stanie przewidzieć rozwoju fabuły na kolejnych stronach. Nie oczekujcie po tym tytule strojnych sukien, salonowym dam czy kobiecych słabości, tutaj nawet porywy serca nie idą w parze z romantyzmem. W „Desperatkach” to kobiety wiodą prym w sferze, która w tamtym okresie była zarezerwowana dla mężczyzn. To dobra powieść osnuta na historycznym tle, dostarczająca odbiorcy zewu przygody, adrenaliny i siły. Cel nie jest ważniejszy niż droga do niego, ale w tej książce osiągnięcie celu staje się początkiem drogi – desperacka chęć zemsty przeobraża się w konieczność walki o siebie.

Trzy kobiety, dla których nie ma rzeczy niemożliwych. Splot ciężkich zdarzeń sprawia, że spędzą ze sobą sporo czasu... Czasu, który płynie nieubłaganie szybko, a one nie mogą pozwolić, by zostały schwytane. * Iza, Wiesia, Anna. Dla nich życie nie napisało prostego, łatwego scenariusza, wobec którego by działały. Każda przeszła osobistą tragedię, a połączyła ich kolejna, w dodatku wspólna. Wygląda na to, że teraz szybko się nie rozstaną, presja czasu i tego, co może się jeszcze wydarzyć, wcale im nie pomaga. Zaczynają ucieczkę, która nie zwalnia tempa dla czytelnika, wszystkie trzy mają charaktery, ktore zaskakiwały mnie niemal na każdym kroku. Co najważniejsze - tutaj nie znajdziemy wielu chwil radości, nadziei, mamy akcję, która nie zwalnia tempa, mamy wydarzenia, które szokują, chwilami brutalnymi opisami. Czym się wyróżniają "Desperatki"? Przede wszystkim zwróciłabym uwagę na to, że mamy czasy, w których jest walka o życie, walka o przerwanie, ale nie każdy przy tym zapomina o tym, co jest dla niego ważne. Mają czas, by zawalczyć o zemstę, o swoje osobiste sprawy, chociaż wiedzą, jak bardzo może być to dla nich niebezpieczne w skutkach. Podoba mi się, jak Weronika Wierzchowska tworzy swoich bohaterów, jak potrafi tchnąć w nich życie, nadać ostrych cech, a także pokazać różnice kulturowe, takie pomiędzy różnymi narodami. Przy lekturze znajdziemy czas na wzruszenie, na ciekawość, na smutek i żal, dosłownie całość emanuje emocjonalną mieszanką, której dałam się porwać. Jeśli macie chęć na krok w inne czasy, a konkretnie rok 1863, w którym poznacie inną mentalność, cofnięcie się w świat, który odkryje przed wami drzwi. Za drzwiami znajdziecie historię, która może Was porwać, a która niejednokrotnie zaskoczy i wyrwie z rutyny.

„Desperatki” Weroniki Wierzchowskiej to pierwsza powieść historyczna, która wpadła w moje ręce w tym roku i była to naprawdę świetna lektura! To opowieść o zemście, która nie do końca poszła zgodnie z planem i zmieniła życie trzech obcych sobie kobiet związując ich losy na długi czas. Wszystkie wydarzenia rozgrywają się w samym środku powstania styczniowego nadając historii bardziej dramatycznego wydźwięku. Czy pomszczenie ważnych dla nich mężczyzn było warte tego przez co musiały później przejść? „Desperatki” to niesamowicie wciągająca historia z bogatym tłem historycznym pełna szpiegowskich intryg, konspiracji i przygód. Trzy główne bohaterki to silne kobiece osobowości, które muszą się zmierzyć z konsekwencjami swojej zemsty. Każda z nich jest zupełnie inna, ale połączył je jeden wspólny cel i tworzą bardzo zgraną drużynę. Pomimo przeciwności losu walczą z ogromnym zapałem o swoją wolność. Bardzo spodobało mi się pióro autorki. Przez historię się płynie, a rozgrywające się wydarzenia nie dają chwili wytchnienia. Bardzo ciężko odłożyć ją na bok. Jedynym takim malutkim minusem dla mnie były naprawdę bardzo długie rozdziały. Ale to po prostu takie moje „widzi mi się”. Jeżeli jesteście gotowi przebrnąć tą trudną oraz pełną niebezpieczeństw podróż przez więzienia oraz obozy wraz z Anną, Wiesią i Izabellą to koniecznie sięgnijcie po „Desperatki”! Nie pożałujecie!

Trzy kobiety, które połączyło jedno straszne wydarzenie. Twórczość autorki nie jest mi obca i bardzo chętnie sięgam po jej książki. Najnowsza skusiła mnie piękną okładką i czymś jeszcze, ale o tym później. Wiosna 1863 roku. Nad zbiorową mogiłą spotykają się trzy kobiety. Izabella - szlachcianka opłakująca syna. Wiesia- złodziejka z powiśla, która w tej samej bitwie straciła brata. Anna- córka profesora, która pogrzebała narzeczonego. Zrozpaczone i motywowane zemstą zawiązują mroczny pakt i przeprowadzają zamach. Niestety nie wszystko idzie po ich myśli i stają się ściganymi. Zdesperowane uciekają, a ich droga wiedzie od powstańczych obozów, po więzienie. Autorka napisała świetną powieść historyczną. Bohaterki niczym wyjęte z bardzo dzikiego zachodu. Sprytne desperatki o cwanej naturze, bez planu co dalej i ogromna chęcią zemsty. Czy to się może nie udać? "Desperatki" to bardzo wciągająca powieść z ogromem intryg, zwrotów akcji i bogatym tłem historycznym. Powieść jest bardzo dobrze napisana, płynny język, spójne myśli. Czytanie jej było czystą przyjemnością. Trzy desperatki zawładnęły moim sercem. Razem z nimi uciekałam, knułam, śmiałam się i wzruszałam. Gratuluję autorce stworzenia tak ciekawej powieści. Jeśli macie ochotę na przygodę z Anią, Wiesią i Izabellą... To zapraszam.

Książka dla wytrawnego czytelnika! Zaskakująca, waleczna i przede wszystkim niecodzienna sztuka kobiecej przyjaźni! Desperatki to w moich oczach konspiracyjna powieść historyczno-przygodowa z niespodziewanymi elementami westernu, historia wyraźnie szpiegowska i mocno awanturnicza, a do tego niebywale charakterna – z pewnością gwarantująca silne doznania literackie. Chociaż lektura wymaga rzetelnego udziału w niebezpiecznej dziewiętnastowiecznej tułaczce, to przygoda ta okazuje się na tyle intrygująca, nieprzeciętna i burzliwa, że trudno się z niej wydostać. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że jest to przygoda wręcz doskonała!