Dar serca (okładka  miękka, 08.2019)

Julia, Phoebe i Hanna przyjaźnią się od wielu lat- w młodości Julia opiekowała się młodszą dwójką, a po latach odnowiły kontakt. Teraz są nierozłączne, gotowe ruszyć na pomoc w każdej chwili. Phoebe jest tłamszona przez babcię, u której mieszka, co przekłada się na jej całe życie. Uważa się za nieudacznicę, zostawiając swój los własnemu biegowi. Julia to kobieta piękna, zaradna, niby szczęśliwa, choć owo uczucie coraz częściej przesłania niemożność zajścia w ciążę. Mimo że z całych sił kocha swojego męża Paula, to kwestia dziecka przesłania jej wszystko inne; kobieta zdaje sobie sprawę, jak mocno cierpi na tym jej związek, ale nie potrafi poradzić sobie z własnymi demonami. Hanna z kolei na co dzień pracuje jako pielęgniarka na oddziale kardiologicznym, zaś w domu nieustannie drze koty z nastoletnią córką, Milly. Kocha dziewczynkę z całego serca, choć codzienne problemy często sprawiają, iż o tym zapomina. Poniekąd widzi w niej powód, dla którego musiała szybciej dorosnąć. Wydawałoby się, że tak bliskie sobie przyjaciółki nie mają przed sobą żadnych tajemnic. Że nic ich nie rozdzieli, a jedna dba wyłącznie o dobro drugiej. Że przeszłość w żaden sposób nie może rzutować na teraźniejszość. A jednak. Każda z nich ma coś do ukrycia, mając świadomość, że prawda zniszczyłaby to, co przez lata budowały. W epicentrum wydarzeń znajduje się także nastoletnia Lucy, czekająca z utęsknieniem na nowe, zdrowe serce. Choć nie jest główną bohaterką, to jej losy kilkakrotnie połączą się z życiem trzech przyjaciółek... Jakie są najlepsze powieści obyczajowe? Ano takie, które chwytają za serce. Początkowo myślałam, że będzie to historia o sile przyjaźni między kobietami, choć postać Lucy, wplatana co jakiś czas w fabułę podkreślała, że tutaj będzie chodziło o coś jeszcze ważniejszego. Naprawdę, naprawdę emocjonalna książka- po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że seria Kobiety to czytają! zawiera w sobie same bardzo dobre lektury. Każda z występujących w Darze serca postaci ma jakiś swój prywatny problem. Jak już wspominałam, u Julii jest to brak wyczekiwanej ciąży, u Phoebe utrata samej siebie, zaś u Hanny niemożność porozumienia się z córką. Lucy z kolei musi żyć z chorym sercem, ograniczając tym samym wszelkie przyjemności zarezerwowane dla nastolatków. Nawet nie wyobrażam sobie, z jaką zazdrością i smutkiem dziewczyna patrzyła na rówieśników, którzy w tak bezpretensjonalny sposób korzystają ze wszystkiego, co przynosi im los. Jej nie było to dane. Nieustanne pilnowanie, wizyty w szpitalu, oczekiwanie na informację, że znalazł się dawca- to doprowadziłoby każdego, nie tylko młodego wiekiem, do szaleństwa. Jeżeli ograniczają nas rodzice, to w jakiś sposób zawsze uda się umknąć ich kurateli; jeżeli zaś Twoje serce jest jednocześnie Twoim największym wrogiem, wtedy ucieczki już nie ma. A zaznaczmy, że po nowe narządy czeka się bardzo długo. Niby ludzie zdają sobie sprawę, jak wiele dobrego mogliby uczynić oddając po swojej śmierci tę cząstkę siebie, która i tak zgnije w grobie, ale wciąż coś nas powstrzymuje. Strach przez profanacją zmarłego? Lęk, że obudzimy się w nowym życiu, patrząc na świat oczami osoby, której podarowaliśmy coś "od siebie"? Właśnie o tym jest Dar serca. Owszem, na pierwszy plan wysuwają się trzy przyjaciółki i jątrzące się między nimi tajemnice, które do życia powołał temat dziecka, aczkolwiek mam wrażenie, że choć bardzo okrojona, to właśnie historia Lucy i przeszczepu jest tym wątkiem głównym. Pani Brooke gdzieś tam w pewnym fragmencie ustami Hanny namawia pozostałych do zapisania się jako dawcy i wydawałoby się, że to tyle w temacie. Wydawałoby się, że choroba Lucy to taki trochę wypełniacz, aby nadać książce jeszcze więcej emocjonalności. Ale nie. Wszystko pięknie się ze sobą łączy, tworząc chwytającą za serce całość. Oczywiście nie umniejszam problemów Julii, Phoebe i Hanny, nie. Wiem, jak to jest poróżnić się z najlepszą przyjaciółką. Co prawda nigdy nie miałyśmy przed sobą takich tajemnic, ale mimo to. Najbardziej z nich wszystkich współczułam Phoebe oraz Julii- pierwszej, bo poniekąd sama wybrała takie życie, jakie miała, drugiej, bo była okłamywana przez najukochańsze osoby. Chcecie emocjonalnego rollercoastera? Chcecie czuć, jak mocno bije serce skryte w Waszej piersi? Nie oszukujmy się, wiem, że lubicie takie historie. Zapraszam Was więc do niby zwykłej codzienności, która wciągnie Was bez reszty.

Lucy jest śmiertelnie chora. Nie ma nawet pojęcia jak to jest być zdrowym. Jej serce od urodzenia ledwo daje radę utrzymać ją przy życiu. Jej jedynym ratunkiem jest przeszczep, więc dni upływają jej na oczekiwaniu na telefon od zespołu transplantologicznego. Czeka aż ktoś umrze, żeby ona mogła żyć. Dziewczyna ponad wszystko chce chociaż raz przed śmiercią odetchnąć pełną piersią. Julia, Helen i Pheobe przyjaźnią się od dziecka. Dzielą się każdą troską i radością. Wiedzą o sobie wszystko. Czy aby na pewno? Julia i Paul starają się bezskutecznie o dziecko. Staje się ono ich jedynym pragnieniem, obsesją, która dzień po dniu zaczyna pożerać ich piękny związek. Helen bardzo młodo urodziła córkę i przywykła do myśli, że Milly jest jej piątym kołem u wozu. Drze z córką koty do momentu aż ta jej oświadcza, że chce zamieszkać z ojcem. Pheobe opiekuje się chorą babcią. Despotyczna staruszka nie daje jej żadnej swobody. Kobieta dobiegająca trzydziestki musi jej się tłumaczyć z każdego wychodnego i przyjmować nagany. Choć przyjaciółki kochają się bezgranicznie i są sobie bliższe niż siostry każda z nich skrywa jakąś tajemnicę. A kiedy jeden z sekretów wypływa uruchamia się efekt domina, który obnaża desperackie pragnienia i niekoniecznie chlubne czyny przeszłości. Przyjaźń i miłość zostają wystawione na ciężką próbę. Mają szansę przetrwać tylko, jeśli są prawdziwe. To bardzo zaskakująca powieść, a najbardziej osobliwe okazuje się to, że jest przewidywalna. Fabuła prowadzona dwutorowo ukazuje czas aktualny i historię opisującą jak do niego doszło. Znamy więc bardzo duży fragment zakończenia już od pierwszych stron. Nie przeszkadza to jednak autorce zadziwić. Wstrząsnąć i mocno poruszyć. Trzy przyjaciółki są nierozłączne, ale nie należy zapominać, że są jednak trzema zupełnie innymi typami osobowości. Byłam zachwycona tym, jak autorka je przedstawiła, zwłaszcza Pheobe, która została perfekcyjnie rozłożona na czynniki pierwsze. Głównym tematem powieści jest walka o przyjaźń i miłość, ale autorka przedstawia wszystko dokładnie tak jak w życiu to wygląda. Chociaż mąż i przyjaciółka to najcenniejsze osoby, świat nie kręci się tylko wokół nich. Pojawiają się własne plany, praca, problemy zdrowotne i finansowe, ograniczenia, brak spełnienia, nieżyczliwi nam ludzie itd. Życie utkane jest z miliona wątków i emocji, a autorka pokazuje całkiem niezłą ich paletę. To niesamowicie emocjonująca powieść. Bardzo żałowałam, że wątek Lucy był tak pobieżnie traktowany, bo nie przedstawił odpowiednio mocno problemu oczekiwania na przeszczep, a jedynie nakreślił problem. Książka mogła być lekturą, po której ludzie się poderwą do działania. Książka zawiera wiele wątków i kilku równoprawnych bohaterów. Ich ścieżki w miarę postępowania fabuły zbliżają się do siebie, a w końcu się łączą w zupełnie niezwykły sposób. Obce sobie osoby, których losy śledzimy mają nagle wspólny problem, cel i pragnienia. Najbardziej podobało mi się to, że ci wszyscy bohaterowie, nawet jeśli działali niezbyt czysto, dali się lubić. To według mnie waży na jakości odbioru powieści. Fabuła wypełniona jest rozmowami grupy przyjaciół, do której po czasie dołącza również mąż Julii Paul. Mężczyzna całkiem nieźle odnajduje się w grupie oddanych sobie kobiet, z których jedną kocha ponad życie. Może swobodnie rozmawiać o frustracjach, jakie czuje starając się bezskutecznie o dziecko. Znajduje dobre słuchaczki, zwłaszcza w Pheobe. Proponuje jej lekcje jazdy zanim kobieta przystąpi do kursu. Szybko ich relacja się zacieśnia, a na wierzch wypływa wspólna przeszłość, którą przyjaciółki znają w nieco innej formie. Właśnie ta przeszłość wprowadza w grupę tajemnicę i kłamstwo, które są doskonałą podwaliną dla chaosu i zniszczenia. Stopniowa degradacja z kolei niesie z sobą tragedię. Podsumowując: Ta książka nie jest dramatem, choć dramat w niej się dzieje. Nie jest romansem, mimo romantycznych uniesień. Nie jest komedią, a mimo to sprawia, że się uśmiechamy. To jedna z najbardziej wielowątkowych i najbardziej życiowych książek, jakie czytałam. Wywołuje całą masę różnorakich emocji, obnaża psychikę uświadamiając, że to w prostocie i powszedniości kryje się nasza największa radość i motor napędowy. W jakiś sposób wciąga nas kilkaset stron życiowych zmagań, a końcowe wzruszenie dosłownie ścina z nóg. Polecam serdecznie, to wyjątkowo mądra lektura!

Julia, Helen i Phoebe znają się i przyjaźnią od lat. Bliżej poznajemy je w bardzo ważnym dla nich okresie, kiedy całe ich życie zostaje poddane pewnym sprawdzianom i wyzwaniom. Helen, kobieta, matka, którą została w bardzo młodym wieku, dopiero teraz zaczyna rozumieć rodzicielstwo i poznawać własną córkę. Początkowo traktując ją nieco jak życiowy balast, w obliczu rozstania uświadamia sobie jednak, jak bardzo ją kocha. Phoebe, opiekuje się chorą na Alzheimera babcią, która ją wychowała. Staruszka coraz bardziej się od niej oddala, zapomina, a dziewczyna rozpamiętuje przeszłość i utraconą miłość, w czym wcale nie pomagają podjęte właśnie nauki jazdy w towarzystwie męża najlepszej przyjaciółki. Julia to kobieta, która bardzo pragnie zostać matką. Wraz z Paulem, kochającym mężem, powoli podporządkowują celowi całe swoje życie. Spotkania, rozmowy, pragnienia tych trzech kobiet przybliżają nam również przeszłość, która była zaskakująca. A czas teraźniejszy, to czas próby dla wszystkich naszych bohaterów. I jeszcze Lucy, dziewczyna, która dosłownie stanowi serce tej powieści. "Dar serca" i opis okładkowy nieco mnie zmyliły. Byłam zupełnie przekonana, że ta książka będzie podporządkowana jednemu tematowi. Absolutnie nie! Ona jest zaskakująca. Ta powieść to rewelacyjnie napisana książka o przyjaźni i miłości i marzeniach. O relacjach międzyludzkich i to zarówno w odniesieniu do osób sobie bliskich, jak i zupełnie obcych, przypadkowych. O poświęceniu i wyrzeczeniach, na które gotowi są bliscy sobie ludzie. O decyzjach, które są nieodwracalne. Przyjaźń jest tutaj przedstawiona w przeróżnych odsłonach. Tej typowo kobiecej z ploteczkami, babskimi tajemnicami, spotkaniami przy winie, jak i ta, gdzie jedna przyjaciółka walczy o dobro tej drugiej, bez względu na konsekwencje. Sam temat transplantacji, potraktowany jest bardziej " po macoszemu" i przedstawiony głównie na wątku potrzebującej serca Lucy. Przyznaję, odrobinę, ale naprawdę tylko odrobinę, jestem zawiedziona, że wątek jej postaci nie został bardziej rozwinięty. Autorka nie poprzestała na przyjaźni i chorobie Lucy. Ona wplotła tu sporo innych wątków, które bardzo umiejętnie połączyła w całość. Mimo, że książka momentami jest bardzo smutna, o dziwo ma w sobie takie ciepło wynikające z relacji między bohaterami. Książkę czyta się doskonale. Niełatwo przewidzieć kolejne sytuacje, co czyni ją ciekawą i interesującą do samego końca, a dodatkowo jest przepełniona emocjami. Przygotujcie chusteczki, bo przydadzą się nie raz. Polecam z całego serca. Więcej na https://papierowestrony.blogspot.com/2019/08/dar-serca-amanda-brooke-772019-157.html