Cztery liście koniczyny (okładka  miękka, 02.2021)

DOSYĆ CIEKAWA

Rozstanie dwojga ludzi rzadko bywa wesołe, czy szczęśliwe dla obojga ludzi, natomiast zdecydowanie częściej jest to tragedia, chociaż dla jednej z osób. Czasem jest ono nagłe i tragiczne, bo odejście kogoś ze świata żywych w dowolnym wieku, chyba jest gorsze niż zdrada, bo jesteśmy pozbawieni jakiejkolwiek nadziei na pozytywne rozwiązanie sprawy, wiąże się to z brakiem możliwości zobaczenia tej osoby. Najgorsze jest to, że ta osoba nas kochała i nigdy nas nie skrzywdziła, bo w tym zdradzieckim przypadku, możemy się jakoś pocieszyć obwiniając sprawcę naszego bólu, a tu zostaje pustka. W książce spotykamy Judytę, która jest lubianą pielęgniarką na onkologii, a obecnie jej ulubionym pacjentem jest pan Antoni – starszy, wesoły mężczyzna. Pewnego razu w ulubionej biblioteczne znajdującej się nieopodal plaży, odnajduje tajemniczy notatnik. Okazuję się być wyznaniem odchodzącej z tego świata kobiety, skierowanym do swojego ukochanego, którego zostawiła przed rokiem, gdyż nie chciała, by oglądał pogarszający się jej stan zdrowia. Owa kobieta o imieniu Roksana prosi osobę, która znajdzie notatnik o odnalezienie Mateusza i oddaniu mu tego wyznania zawartego w tejże książce. Judyta po rozmowie z przyjaciółką Sylwią postanawia wypełnić ostatnio wolę Roksany, niestety jedzie sama, bo Sylwię w ramach przeprosin zabrał partner na wycieczkę. Po odnalezieniu Mateusza, dwójka bohaterów łączy siły w poznaniu do końca historii życia Roksany. Jakie efekty przyniosą poszukiwania? Co zmieni się w życiu Judyty? Co ze związkiem Sylwii i Doriana? O tym w książce ,,Cztery liście koniczyny” autorstwa Weroniki Tomali. Rozstanie może być trwałe, jak i przejściowe, lecz te opisane w tejże pozycji są niestety tragiczne. Mnie jako czytelnikowi ciężko było czytać o tragedii Mateusza, o tym jak cierpiał przez cały rok. Najgorsze w jego przypadku było to, że nie znał przyczyny rozstania, stracił sens życia, zakończył pracę tatuatora, bo jego ostatnim dziełem był tatuaż wykonany na ciele swej ukochanej. Postępowanie dziewczyny tłumaczone chęcią oszczędzenia mu tragicznego przebiegu jej odchodzenia było mało odpowiedzialne z jej strony. To jest świetny przykład dla takich osób, że porzucenie drugiej osoby dla jej dobra jest jeszcze gorsze, niż to gdyby patrzył/patrzyła na jej powolne i bolesne znikanie. Taka osoba wiedząc, że druga połówka ją kocha nad wszystko powinna mieć to na uwadze, że takie rozstanie może doprowadzić do tragedii, przecież wiele osób nie widząc sensu istnienia bez ukochanej/ukochanego targnęło się na swoje życie. Moim zdaniem do tego nie powinno dochodzić, czego ból i cierpienie Mateusza jest dobitnym przykładem. Innym rozstaniem, może mniej znaczącym, ale łapiącym za serce, było odejście pana Antoniego, niestety Judyta nie mogła się pożegnać i to też jest dobrym obrazem przemijania i ostrzeżeniem, że powinniśmy okazywać uczucia bliskim, bądź znajomym, bo w każdej chwili może nas lub ich zabraknąć. Prawdziwa miłość nigdy się nie kończy, zawsze w nas zostanie zwłaszcza, jeżeli była okazywana z wzajemnością. Przykład Mateusza, który się nie poddawał i walczył, by poznać prawdę jest wspaniałym przykładem głębokiego uczucia. Niestety coraz rzadziej spotykamy takie przypadki, gdyż większość ludzi ulega omamieniu ze strony mediów i myśli kategoriami takimi, jakie wyznają ludzie świata show-biznesu. Pogoń za pieniądzem, uznaniem, sławą pozbawia nas uczuć, które powinny nad nami górować. Bardzo dobrym kontrastem jest związek Sylwii i Doriana, gdzie pieniądze potrafią przysłonić oczy i zdrowy rozsądek bohaterce, a Dorian wyśmienicie nią w ten sposób manipuluje. Te przykłady powinny czytelnikowi dać wiele do myślenia. Książkę czyta się lekko, ale nacechowanie jej różnymi emocjami sprawia wrażenie różnorodności możliwego odbioru, bo zapewne bardziej wrażliwi trochę popłaczą, a Ci mniej wzruszający się, będą częściej poddawać się refleksji nad postępowaniem poszczególnych bohaterów. Zakończenie książki jest mega zaskakujące i wzruszające, co jeszcze bardziej podnosi jakość dzieła. Autorka na początku każdego rozdziału przedstawia symbolikę poszczególnych tatuaży, które współgrają z treścią danego rozdziału. Swoją drogą nie każdy o tym wie, że dany tatuaż powinien mieć głębokie, określające dana osobę znaczenie. Autorka na końcu książki wspomina, iż schorzenie występujące u bohaterki – dermografizm – jest dodatkiem od siebie samej, to cząstka, którą dała Judycie ze swego życia. Okładka zachęca do sięgnięcia po ową pozycję, a przy tej kiepskiej wiosennej pogodzie nadaje radości życiu. Gorąco polecam książkę wszystkim fanom przejmujących historii, które niosą głębokie przesłanie dla naszego przyszłego postępowania.

W uroczym miejscu niedaleko plaży, w niewielkiej biblioteczce, ktoś zostawił notatnik. Z pozoru zwyczajny, a jednak skrywający tajemnicę, której wyjaśnienie może przynieść wiele bólu, otworzyć stare rany, wywołać burzę emocji. Na notatnik trafia Judyta, młoda kobieta pracująca jako pielęgniarka w pobliskim szpitalu. Gdy poznaje pierwsze jego słowa kierowane wprost do niej czuje niedowierzanie. Być może to dowcip, ale jednak w jej sercu czai się niepokój, czuje niezrozumiałą dla siebie samej odpowiedzialność, która na niej spoczęła wraz z poznaniem jego słów. Coraz więcej o tym myśli i postanawia czegoś więcej się dowiedzieć. Nie wie jeszcze jak bardzo ta jedna decyzja zmieni jej życie. Czy w dobrym kierunku? Czy warto było wziąć do serca słowa notatnika i podążać ich śladem? Sięgając po daną książkę zazwyczaj jest jakiś element, który zwraca naszą uwagę. Czasem jest to okładka, która w tym przypadku zapowiada ciepłą i pozytywną lekturę. Innym razem intrygujący opis. W tym konkretnym przypadku to pomysł na fabułę zachęcił mnie do lektury, tajemnica skrywana na jej kartach, zapowiedź emocji z nią związanych. Czy moje założenia okazały się słuszne? Od razu wyobraziłam sobie to miejsce, klimatyczną biblioteczkę i notatnik, który niespodziewanie się w niej znalazł. Ciekawa byłam, o co w tym wszystkim chodzi. Łatwo odbiera się emocje Judyty, jej zaskoczenie, ale jednoczenie poczucie odpowiedzialności i ciekawość. Poznajemy skrawki życia głównej bohaterki, jej bliskich, pracę, otoczenie i nawet nie wiadomo kiedy można poczuć się wciągniętym w tę opowieść, śledząc kolejne wydarzenia. Fabuła spleciona jest z różnych wątków, niektóre są bardziej przewidywalne, inne niekoniecznie. Niezależnie od tego, przyjemnie poznaje się tą historię i pozwala ona oderwać myśli od codziennych problemów. Sama byłam zdziwiona, że tak szybko dotarłam do ostatnich stron. Poza głównym wątkiem związanym z tajemnicą skrywaną w notatniku, w książce poruszanych jest szereg różnych, życiowych tematów. Utrata bliskiej osoby, brak wiary w siebie, poczucie niesprawiedliwości, trudne a czasem wręcz toksyczne relacje, blaski i cienie przyjaźni, wsparcie, cierpienie, poszukiwanie bliskości. Czasem obca, przypadkowo spotkana osoba może okazać wiele serca, a bliska osoba bardzo zranić. Takie sytuacje się zdarzają, a w tej opowieści życiowych wydarzeń i zawirowań nie brakuje, tak jak i wielu emocji. Każdy rozdział rozpoczyna pewien element, który ubarwia książkę i dobrze komponuje się z jej treścią. Napisana jest lekko, chociaż tak jak już wspomniałam porusza szereg trudnych, życiowych wydarzeń. Historię obserwujemy oczami Judyty, dzięki czemu możemy poznać ją lepiej, bardziej zrozumieć, chociaż jest jeden moment, gdy ta perspektywa się zmienia, co też akcentuje jego mocny wydźwięk. Nie mogę oczywiście nie wspomnieć o wątku romantycznym, który w moim przekonaniu został dobrze i w sposób ogrzewający serce poprowadzony. Od dawna ludzie wierzyli, że czterolistna koniczyna symbolizuje szczęście. Czy dla głównych bohaterów tej opowieści to dobry znak? „Cztery liście koniczyny” to życiowa opowieść, ciepła, optymistyczna, chociaż też dotykająca trudnych tematów, pełna smutku i wzruszająca. Z ciekawym pomysłem na fabułę i w przemyślany sposób splecionymi wątkami. Spełnia swoją rolę, czyli skutecznie zajmuje myśli i dostarcza wielu wrażeń. http://wyczytane-ksiazki.blogspot.com/2021/04/cztery-liscie-koniczyny-weronika-tomala.html

Judyta jest świetną kobietą. Nie dość, że ma piękny, odpowiedzialny zawód- jest pielęgniarką, to wkłada w niego całe serce, a na dodatek kocha czytać. I właśnie ta pasja sprawi, że pewnego pięknego dnia, w malutkiej biblioteczce przy plaży, którą często sama zaopatruje, znajduje tajemniczy notes. Po przeczytaniu kilku stron już wie, że autorka wpisów chce, by ona przekazała go pewnemu mężczyźnie. Judyta jeszcze nie wie, że spotkanie z Mateuszem to dopiero początek zmian w jej życiu. Ta historia mnie urzekła. Swoją delikatnością, tajemnicą, niezwykłymi bohaterami. Czytałam z zapartym tchem, poznając losy Judyty, Mateusza i tajemniczej kobiety z notatnika. Nie było lekko, bo autorka umiejętnie stopniowała odkrywanie kolejnych tajemnic i wątków. Mimo że, to notatnik prowadził nas przez całą historię, to jednak nie tylko on jest tu bohaterem. Jakże pięknie ukazała Weronika Tomala zawód pielęgniarki, gdzie liczy się nie tylko zawód, pieniądze, a dobro drugiego człowieka. Rozmowy Judyty z panem Antonim, pacjentem onkologii są pełne ciepła, wiary, optymizmu i pokazują nam, ile dla człowieka znaczy rozmowa, zainteresowanie. Bardzo ciekawym wątkiem, jest też przyjaźń z Sylwią, kobietą uzależnioną od swojego partnera, dobrej opinii wśród znajomych, która dla uczucia jest gotowa prawie na wszystko, nawet na poniżenie. Relacje między tymi dwiema kobietami pokazują, na czym polega prawdziwa przyjaźń. Nie na pochwałach, poklasku, ale na bolesnej szczerości. Tylko ona potrafi nas obudzić i sprawić, że trzeźwo spojrzysz na siebie i zachowanie innych. Ciekawa jestem, czy polubicie Sylwię, którą ja, z jednej strony usprawiedliwiałam, a z drugiej miałam za zwyczajną egoistkę. Sporo miejsca autorka poświęciła motywowi tatuażu, znaczeniom pewnych symboli, celom w jakim ludzie go robią, z ciekawością o tym poczytałam. Wracając do notatnika, byłam zaskoczona, kiedy Judyta postanowiła przeczytać tylko jedną jego część, rzucić wszystko i pojechać w nieznane, by odnaleźć Mateusza. Wydawało się to nieco nierozsądne, ale ... życie tej kobiety było już wystarczająco spokojne, by nie zaczęła wreszcie ryzykować. Jak się okaże, czeka ją sporo zaskoczeń, łez, ale i szczęśliwych chwil. Mateusz przy pierwszym spotkaniu okaże się nieco przerażający, jednak ma ku temu powody. Ten przystojny tatuażysta został bardzo zraniony i leczy swe rany w swoim leśnym schronieniu. Ciekawość, nigdy niewygasłe uczucie podświadomie każe mu nawiązać nić porozumienia z Judytą, by ta wspierała go w jego planach. Spotkania, wspólne wyjazdy zbliżają ich do siebie, aż do czasu kiedy nadejdzie zaskakujący finał. Czy przyjazd Judyty i przeczytanie wpisów z notatnika wystarczy, by się przełamał i spróbował rozwikłać zagadkę z przeszłości? I czy nasze życie to tylko zbiegi okoliczności? O tym przekonajcie się sami sięgając po tę niezwykłą powieść. Polecam.

Główna bohaterka powieści to kobieta, która miała okazję poznać smak porażki. Ukochany mąż, przystojny i sytuowany facet, okazał się być oschłym, nieszczędzącym przemocy tyranem. Który nie wahał się przed uszczypliwościami i dołowaniem Adrianny, kiedy ta potrzebowała wsparcia. Który w swoim okrucieństwie posuwał się jednak coraz dalej. Poraniona, z nadszarpniętym zaufaniem, długami i wsparciem ze strony przyjaciółki wyrusza w podróż życia. Nie siedzi biernie, a działa. Bo w rzeczywistości to zaradna babka, która w obliczu wyzwań potrafi zakasać rękawy. Nie tak łatwo jednak zapomnieć. Nie tak łatwo funkcjonować, kiedy przez tyle lat tkwiło się w ślepym podążaniu za lepszym jutrem, kiedy wokół czaiło się samo zło. A to dopiero początek… Zło nie powiedziało jeszcze ostatniego słowa. Nie ma dobrego romansu, bez ciekawej kreacji męskiej postaci. Jest więc Maks, z którym Adriannie przychodzi pracować. Niestroniący od przelotnych miłosnych przygód, dobry w „te klocki”, wyznaczający granice. Facet, z którym dość szybko zaczyna łączyć ją pożądanie. Bo ono okazuje się o wiele bardziej klarowne i łatwiejsze w realizacji, aniżeli prawda i pokazanie tego, co tkwi w umyśle. Czy połączy coś więcej? Nie jednak na wątku miłosnym chciałam się skupiać, a na niemniej istotnym, mocno akceptowanym temacie przemocy – psychicznej i fizycznej. Tej, której na co dzień nie widać. Rozegranej za drzwiami pozornie „szczęśliwego” domu. Są ślady, te które pozostają z człowiekiem na zawsze, jest dręczenie, wykorzystywanie. Tym straszniejsze, kiedy ofiara nie potrafi się bronić w starciu z silniejszym nie tylko fizycznie, ale także psychicznie (i społecznie – jakkolwiek to zabrzmi) oprawcą. W takich momentach nieoceniona jest pomoc innych osób, ich wsparcie. I o tym jest ta książka. Autorka porusza także motyw trudnego rozstania z dzieckiem, dystansu, który rozdziera serce, a jednak kiedy nie ma innego wyjścia, człowiek jest w stanie zrobić wszystko. W tle piękna Hiszpania, niezwykła tamtejsza kuchnia. Bohaterowie drugoplanowi, ci mniej i bardziej przychylni. Na pewno nie można się nudzić. Styl autorki jest lekki, w tekście czasami pojawiają się wulgaryzmy stosowane na potrzeby sytuacji, jednak całość zachowuje balans i normy dobrego smaku. „Lekcja hiszpańskiego” to bardzo adekwatny tytuł, jako że książka jest swoistą lekcją życia także i dla samego czytelnika. To debiut, ale jak najbardziej dopracowany i warty uwagi. Książka o miłości, pod powierzchnią której kryje się głębia i temat warty przegadania, o przemocy, walce o szczęście i demonach przeszłości. Polecam, wielbicielkom romansów i nie tylko. http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2021/07/lekcja-hiszpanskiego-aleksandra-pakua.html

Druga szansa Słyszeliście o tym powiedzeniu, że człowiek raz się rodzi, raz kocha i raz umiera ? Ja słyszałam, w pewnym filmie, Kuch kuch hota hai. A o łączeniu w parę dwojga przyjaciół, poświęcając swoją miłość, ukrywając swoją chorobę przed ukochaną widzieliście film? Ja widziałam, od tego filmu zaczęła się moja miłość do Bollywood, Kal ho naa ho (Gdyby jutra nie było). Te filmy podsunęło mi serce podczas lektury najnowszej i mojej pierwszej powieści autorki. Nie bez powodu przywołałam filmy niosące w sobie olbrzymi ładunek emocjonalny, bo "Cztery liście koniczyny" podobnie jak te filmy serwują nam ogromny zastrzyk emocji wszelakich, tych pozytywnych i tych, które łamią serca i wyciskają łzy. Judyta, to człowiek dusza, pielęgniarka z powołania, pracująca z oddaniem, kochająca ludzi i świat, żyjąca w cieniu swojej młodszej siostry, niedoceniana przez rodziców, ale mogąca liczyć na swoją najlepszą przyjaciółkę, Sylwię. Judyta to kobieta piękna, dobra, naturalna, która nigdy przed nikim nie udaje, jest sobą, mało jest już takich ludzi, pomagających bezinteresownie, czekających na prawdziwą miłość, niepoprawnych marzycieli. Mateusz, zraniony człowiek, ukrywający się przed światem i ludźmi w małym domku w lesie, mężczyzna, który leczy złamane serce, który przestał wierzyć w miłość, stracił nadzieję i chęć do życia. Losy tej dwójki, połączy znaleziony w drzewnej bibliotece przez Judytę pewien notes. A tajemnica, którą skrywa odmieni życie Judyty i Mateusza już na zawsze. "Cztery liście koniczyny" to przepiękna opowieść o miłości, o drugich szansach i o pożegnaniu. Pełno w tej powieści emocji, tych dobrych i tych złych. Czytając ją czułam się jakbym oglądała film, z takich, które kocham całym sercem, jednych będzie to śmieszyć, ale ja tym się nie przejmuję, taka jestem, uwielbiam romantyczne opowieści, w których nie brak goryczy, prócz tej standardowej słodyczy. Powieść ta napisana bardzo przyjemnym stylem, podzielona na rozdziały, który każdy rozpoczyna przywołanie danego symbolu i paru słów wyjaśnienia co on oznacza, świetnie wprowadzają w tajemny świat symboli i tatuaży ;) "Cztery liście koniczyny" Weroniki Tomali to książka, którą pokochacie, jestem o tym przekonana. Możemy udawać twardzieli, że nic nas nie rusza, ale każdy z nas, przywołując słowa autorki, to taki kociak w ciele lwa, który jest wrażliwy, pełen empatii i wzrusza się i płacze, choć większość z nas pozwala na to sobie w samotności. Ale czytajcie tę powieść i wzruszajcie się, bo jak mówił Gandalf, nie wszystkie łzy są złe. A te wylane przy "Czterech liściach koniczyny" będą swoistym katharsis. Polecam z całego serca ! Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Zysk i S -ka.

Za każdym razem książka Weroniki niesamowicie mnie dotyka swoją naturalnością, wrażliwością i tym, że jest prawdziwa. Bo ta historia jest przesiąknięta realizmem do szpiku kości. Pewnie czasem się zastanawiamy, czy aby czasami spotkanie drugiej osoby na naszej drodze nie było przypadkowe. Wydaje mi się, że nie ma czegoś takiego jak przypadek, wszystko jest z góry zaplanowane i ustalone. Jednak końcowa decyzja należy tylko do nas. „Prawda jest taka, że człowiek dokonuje w życiu dziwnych wyborów i nigdy nie może być pewny tego, czy okażą się trafione.” Judyta jest pielęgniarką. Ma serce na dłoni, kocha ludzi i im pomagać. Jednak kiedy znajduje pewien pamiętnik postanawia go zwrócić. Jedna podróż zmieni jej życie. Czy wyjazd do Poznania i przekazanie pamiętnika Mateuszowi będzie tylko jednorazowym spotkaniem ? „Mateusz jest kotem ukrytym w ciele pięknego lwa. Z pokaźną grzywą i imponującym ciałem. Sęk w tym, że jego lwicą nie jestem ja.” Mateusz jest mężczyzną, który nadal nie może się pogodzić z utratą. Kiedy pojawia się w końcu jakieś światełko w tunelu postanawia w pełni za nim podążać. Ta kobieta musi mu pomóc, ale czy tylko na pomocy się skończy? Czy aby czasami ich serca za bardzo się nie zaangażują ? „Jest czuły. Delikatny. Nienachalny i ostrożny. Zraniony, ale próbujący szukać nadziei.” Łaknęłam każdą kolejną stronę tej książki. Naprawdę nie umiem tego wyjaśnić, co w niej tak mnie przyciągało, czy sama historia, czy wykreowani bohaterowie, czy styl Autorki. Wszystko było niesamowite, ale chyba kluczem jest tu przede wszystkim to, że Weronika pisze całym sercem. Potrafi wzruszyć, rozbawić, ale przede wszystkim wie co chce przekazać czytelnikowi, i jakie przesłanie w książce zamieścić. Tutaj nie ma nic, co jest pisane pod schemat, jest przede wszystkim historią łapiąca za serce i trzymającą je do samego końca, a nawet dłużej. Jest w tym zarówno wiele emocji oraz tak pozytywnych wibracji, że czyta się jednym tchem. Weronika ma niebywały talent i ja naprawdę nie zastanawiam się nad jej książkami, bo wiem, że mnie poruszą i zostaną w moim sercu na dłużej. Niesamowita, niezapomniana i emocjonalna historia miłości, która nie była przypadkowa, ale bolesna, konsekwentna i rodząca się z każdym kolejnym dniem. Czasem musimy zamknąć pewien rozdział, aby rozpocząć kolejny. Czy bohaterom się to uda, musisz przekonać się o tym sam. Ja szczerze Wam ją polecam.

JA CZYTAM "Warto było czekać. Kiedyś ktoś mądry powiedział, że wszystko, co najpiękniejsze, rodzi się w bólu". "Zawód pielęgniarki to nie tylko honorowe niesienie pomocy. To także cierpienie i ból wynikające z wielu przegranych." Lubicie sięgać po książki, które poruszą Wasze serca, sprawiając, że oczy robią się mokre od łez? Ja czasami potrzebuje takiej lektury i zapewniam Was, że ta książka wywołuje taki rollercoaster emocji, że ciężko po niej wrócić do świata żywych. Judyta to pielęgniarka z powołania Jest bardzo empatyczna dla swoich pacjentów i otacza ich dobrą opieką. Zawsze stara się poprawić im humor i stawia potrzeby pacjentów na pierwszym miejscu. Pracuje w Sopockiej klinice. Zajmuje się pacjentami z nowotworami. Pewnego dnia w ręce dziewczyny trafia notatnik, w którym zapisano, że właściciel notatnika już nie żyje, ale prosi i dostarczenie go mężczyźnie do rąk własnych. Judyta, bijąc się z myślami, czy to nie jest jakiś żart, ulega i wyjeżdża na południe Polski w poszukiwaniu adresata przesyłki... Czy Judyta odnajdzie mężczyznę? Jak zareaguje na widok Judyty z notatnikiem? Czy Mateusz pozna prawdę i dowie się, co stało się z jego ukochaną? Co szykuje los? Muszę przyznać, że to jedna z najbardziej romantycznych i wzruszających książek, jakie czytałam w ostatnim czasie! Nie dajcie się zwieźć dość niepozorną okładką, ponieważ środek bardzo zaskakuje czytelnika. Historia jest naprawdę piękna i skłania czytelnika do refleksji. Uwierzcie mi, ale dawno nie płakałam tak podczas czytania książki.. Byłam bardzo poruszona. Jestem zachwycona stylem autorki. To moje pierwsze spotkanie z jej piórem, ale już przeglądam jej inne książki, które z pewnością przeczytam. Tę książkę przeczytałam z wielką przyjemnością i zaciekawieniem. Byłam nią zaintrygowana i myślałam, kim jest adresatka notatnika i jaki cel chce osiągnąć? Kiedy poznałam prawdę, serce waliło mi z wrażeń... W mojej ocenie ogromnym plusem są dialogi, przez które czuję się tak, jakby było się uczestnikiem rozmowy. Ta książka pokazuję, jakie życie jest kruche oraz ile cierpienia zniesie człowiek. Naprawdę skłania do refleksji. Z pewnością książka zagości w moim sercu na dłużej. Gratuluję autorce i serdecznie polecam ❤️ OCENA: 8,5/10

Jeśli szukacie lekkiej lektury, na oderwanie się od nużącej teraz codzienności jest to idealna książka dla was. Zdecydowanie odpręża i relaksuje swoją prostotą. Nie wymaga dużego skupienia. Niektóre momenty poruszają, aczkolwiek muszę przyznać, że są bardzo pouczające. Książka uczy, że każde dobro zostanie wynagrodzone, a wrażliwość, nawet w XXI wieku nie jest wadą, tylko niezwykłą zaletą, na którą stać, tak jak wiemy z doświadczenia, coraz mniej ludzi. Muszę przyznać, że nie mogłam oderwać się od lektury przez cały dzień. Fabuła nie jest oklepana, na jaką szczerze się wydaje od pierwszych stron, bo myślałam, że po kilku linijkach tekstu odgadłam zakończenie, tylko wbija w niektórych momentach w fotel i to mocno. Przy końcowych stronach prawie dostałam palpitacji serca. Oprócz tego jest bardzo przyciągająca i oryginalna. Autorka świetnie przedstawiła nam swój pomysł. Ba, sam pomysł był świetny, a wykorzystany został jeszcze lepiej. W dodatku utwór ten zdecydowanie poprawił mi humor. Nie wiem dlaczego. Być może emanuje od niego aura dobra, przypomina, że na świecie są jeszcze hojni ludzie. Albo po prostu jest to wspaniale napisana powieść. Tak czy siak, brawa dla autorki. Postacie, chociaż nie jest ich dużo, są dokładnie opisane, ich uczucia są realne. Doskonale została podkreślona wrażliwość głównej bohaterki, chociaż szczerze wątpię, że ktoś mógłby się podjąć takich spontanicznych decyzji w kilka sekund jak ci bohaterowie. Wszystko jest jednak możliwe, nie zapominajmy o tym. Osobiście, moim ulubionym bohaterem był pacjent — pan Antoni. Nie będę tu o nim wiele pisać, bo myślę, że samodzielnie powinniście odkryć jego losy, ale ma świetne poczucie humoru. W ogóle, w całej tej książce poczucie humoru jest na wysokim poziomie. Podobało mi się, że w książce nie było żadnych zbędnych opisów, tylko same konkrety, więc pewnie dlatego tak bardzo mnie zainteresowała od pierwszych stron. Rozdziały nie są długie, powieść nie jest nużąca. W całym dziele nie trafiłam na żaden nudny moment. Po prostu w tym przypadku pochłania się wszystkie słowa wydrukowane na papierze, tracąc poczucie czasu i rzeczywistości. Po więcej zapraszam na bloga: czytelnika.pl