Człowiek, który wiedział za dużo. Dlaczego zginęli Jaroszewiczowie? (okładka miękka)

Pasjonujący reportaż z wieloletniego śledztwa w sprawie zabójstwa małżeństwa Jaroszewiczów. W książce autorka opisuje wiele karygodnych błędów w pracy policji i prokuratury przy tym postępowaniu. W tle wydarzenia i układy polityczne w okresie przełomu.Pozycja godna polecenia.

Dobre, choć czasem trochę zalatuje teoriami spiskowymi. Nawet jeśli, to i tak daje do myślenia. Dobry wybór.

Bardzo ciekawa, ale narracja jest poprowadzona w taki sposób, że łatwo się pogubić

Książka jest napisana SUPER.

Świetna książka. Polecam!

Książka dla córki.

Rewelacja

Sąsiedzi usłyszeli skowyt psa Jaroszewiczów, za którym podniosły się głosy wszystkich okolicznych czworonogów. Mimo że ów dźwięk był czymś niespotykanym (jak mówili później, ich zwierzakowi nigdy wcześniej nie zdarzyło się nic podobnego), żadna z mieszkających w pobliżu osób nie pofatygowała się, by sprawdzić, co też dzieje się w domu byłego polityka. Dopiero wiele godzin później ich syn, Jan, wchodząc do domu rodzinnego zastaje okropny widok... Piotr Jaroszewicz był człowiekiem, u którego każdy mógł szukać pomocy; zawsze starał się odnaleźć wyjście z danej sytuacji, wesprzeć, coś poradzić. Osoby z nim pracujące wspominają go bardzo dobrze, jako człowieka niezwykle kulturalnego, sympatycznego i inteligentnego. Jego jedyną wadą było to, że wiedział zbyt wiele o ciemnej stronie polityki tamtych lat. I co ważniejsze, chciał się tym podzielić ze światem. Czy to możliwe, że właśnie dlatego zginął wraz z żoną? A może ich śmierć była zwykłym przypadkiem, efektem rabunkowego napadu, czystego zła... ? To, że książki o prawdziwych zbrodniach w ostatnim czasie cieszą się sporą popularnością, wie chyba każdy z nas. Ja również "wsiąkłam" w ową tematykę, starając się na bieżąco czytać wszelkiego rodzaju nowości z gatunku true crime. Zwyczajnie mnie to ciekawi. Szczególnie, jeżeli dana pozycja dotyczy polskiej sprawy- i to nierozwiązanej. W tym wypadku nie mamy do czynienia z anonimową postacią, lecz z zabójstwem polityka. Co -przynajmniej teoretycznie- powinno nadać sprawie najwyższy priorytet. A jak to się wszystko odbyło, każdy wie. A jeżeli nie, to reportaż pani Moniki na pewno rozjaśni sytuację. Uważam, że to jeden z lepszych reportaży, jakie zdarzyło mi się do tej pory czytać. Autorka przybliża nam sylwetkę Piotra Jaroszewicza, jego działalności politycznej i późniejszych lat, już na emeryturze. Nie jest dla nas tajemnicą także jego życie rodzinne, czyli nieszczęśliwe małżeństwo czy odczucia macochy względem syna z pierwszego małżeństwa, Andrzeja. Alicja Jaroszewicz, choć będąca raczej cieniem swojego męża, także budzi zainteresowanie. A może nawet nie tyle ona, co jej dość specyficzne zachowania, często zakrawające wręcz na groźby wobec pomocy domowej czy pasierba. Dlatego też śledztwo delikatnie zahaczało o nią- być może to ona chciała śmierci swego męża, jednak w takim wypadku dlaczego sama zginęła? Jestem totalnym amatorem w policyjnych sprawach, wszelkie informacje odnośnie działań policji mam tylko z czytanych przeze mnie thrillerów, a wiadomo, że nijak się to ma do rzeczywistości. No i liznęłam nieco true crime, gdzie czasem śledczy dzielą się z nami swoimi metodami pracy. Niemniej jednak nie uważam się za kogoś, kto mógłby określić się jako osobę posiadającą ogromną wiedzę na dany temat. A mimo to nawet dla mnie prowadzone po śmierci Jaroszewiczów śledztwo to jeden wielki kabaret. Jak można dopuścić, by kilkadziesiąt osób przewijało się przez ich dom, tym samym zacierając ewentualne ślady? Jak można nie skupić się na świadkach z bliskiego sąsiedztwa, wręcz pomijając ich zeznania? Nie wspominając już o wielu innych elementach, które zupełnie tutaj nie grają. Od razu widać, że ktoś z góry starał się ze wszystkich sił zatuszować prawdę o wydarzeniach tamtej nocy. W końcu jednak wskazano sprawców. Powiem Wam szczerze, że skoro ja nie dałam się nabrać na ich wątpliwą winę, to dziwię się, jak dał się przekonać sąd. Jedyne co przychodzi mi do głowy, to łapówka. Już po ich zeznaniach było widać, że ewidentnie powtarzają wyuczone na pamięć kwestie, nie mające nic wspólnego z rzeczywistością. Ale przecież władza musiała kogoś wystawić społeczeństwu, prawda? Człowiek, który wiedział za dużo to kawał dobrej roboty, za co brawa należą się pani Monice Górze. Widać, że przyłożyła się do swojej pracy, próbując dotrzeć tam, gdzie inni nie chcieli. Dzięki temu czytelnik ma nieco wyraźniejszy obraz całej otoczki wokół Jaroszewiczów, możemy spekulować, analizować- mamy po prostu niezbędne do tego informacje. Sami wyciągamy wnioski, być może mylne, ale kogo by to interesowało? Przecież sprawę uznaje się za zamkniętą... Ta pozycja jest skierowana nie tylko dla fanów true crime, lecz również tych, którzy uwielbiają polityczne postacie- ich dobrze opisane sylwetki, działalność. Oby więcej takich książek!

Od ponad pół roku trwa proces oskarżonych o zabójstwo małżeństwa Jaroszewiczów sprzed 29 lat. Zupełnie nieoczekiwanie do zbrodni przyznali się członkowie tzw. gangu karateków, który ma na swoim koncie kilkadziesiąt napadów rabunkowych dokonanych w latach 90. Monika Góra, autorka reportażu o sprawie Iwony Cygan, śledzi proces i uczestniczy we wszystkich przesłuchaniach. Lata temu o to morderstwo oskarżono mężczyzn należących do szajki z Mińska Mazowieckiego, którzy ostatecznie zostali uniewinnieni. Czy tym razem przed oblicze sądu trafili winni zbrodni sprzed lat?⠀ ⠀ Noc z 31 sierpnia na 1 września 1992 roku w warszawskim Aninie. Nieznani sprawcy włamują się do willi byłego premiera komunistycznego rządu - Piotra Jaroszewicza i jego żony Alicji Solskiej-Jaroszewicz. Jak tego dokonali nie jest pewne do dziś. Dom nie nosił śladów włamania. Jedna z bardziej prawdopodobnych hipotez głosi, że sprawcy wspięli się na balkon budynku po kratownicy dla winorośli, skąd weszli do środka przez uchylone okno. Polityka brutalnie torturowano, ostatecznie odebrano mu życie poprzez zadzierzgnięcie ciupagą paska na jego szyi. Żona byłego premiera w tym czasie leżała związana w łazience, jednak ostatecznie i ona została zabita strzałem w tył głowy. Z domu zginęło kilka rzeczy, m.in. notatki i dokumenty Piotra Jaroszewicza, jednak tak naprawdę budynek nie nosił śladów plądrowania. Jedynym pomieszczeniem, które zostało wywrócone do góry nogami był gabinet byłego premiera.⠀ ⠀ Monika Góra bardzo szczegółowo prezentuje wszystkie hipotezy, które pojawiły się w sprawie. Od najczęściej powtarzanego motywu rabunkowego, po brzmiącą nieco fantastycznie teorię związku z zaginionymi hitlerowskimi dokumentami. Faktem jest, że przed śmiercią polityk pracował nad książką, w której chciał przerwać milczenie i obnażyć skrywane przez lata sekrety. Wiele wskazuje na to, że posiadał wiedzę na temat PRL-owskich przekrętów na styku służb specjalnych i handlu zagranicznego, a co za tym idzie znał tajemnicę powstania wielkich fortun. Czy ta wiedza kosztowała go życie?⠀Czy Jaroszewicz został uciszony na zawsze, a oskarżani dziś o jego śmierć członkowie gangu karateków są jedynie marionetkami w rękach osób bardziej wpływowych i potężnych? Wiele na to wskazuje. Poza wiedzą na temat przekrętów finansowych, polityk mógł również dysponować informacjami dotyczącymi tzw. rosyjskich matrioszek, czyli sowieckich agentów-sobowtórów, którzy po wieloletnim szkoleniu mieli wtapiać się w polskie środowisko polityczne. ⠀ ⠀ Książka bardzo rzetelnie i drobiazgowo opisuje wszystkie wątki związane ze sprawą Jaroszewiczów. Paradoksalnie, to może być jednocześnie jej największą wadą. Czasami miałam wrażenie, że autorka tak wiele uwagi poświęca pobocznym kwestiom, że czytelnik może stracić z oczu główny wątek. ⠀ Druga sprawa, że musicie przygotować się na sporą dawkę polityki. Aby ją ogarnąć potrzebna jest przynajmniej podstawowa wiedza historyczna, bo nie ma tutaj miejsca na przypominanie podstaw. W związku z tym książkę szczególnie polecam zainteresowanym historią PRL-u i polityką. Dla fascynata true crime pozbawionego wspomnianych zainteresowań może okazać się nieco zbyt ciężkostrawna.

Monika Góra, autorka książki "Człowiek, który wiedział za dużo" udowadnia, że literatury non-fiction nie przebije żaden współcześnie wymyślony kryminał. Nawet jakby się człowiek bardzo postarał, nie wymyśli tak skomplikowanych związków przyczynowo-skutkowych. Bez nadmiernych wulgaryzmów czy epatowania seksualnością. Do książki miałam tylko zajrzeć, a odłożyłam ją dopiero wtedy, kiedy skończyłam, raz po raz kręcąc głową z niedowierzaniem. Małżeństwo Jaroszewiczów zamordowano 1 września 1992 roku w ich własnym domu. Przez wiele lat próbowano wyjaśnić, dlaczego tak się stało. W sierpniu 2020 roku rozpoczął się ponowny proces oskarżonych o zabójstwo premiera. Czy tym razem udało się rozwiązać enigmatyczną zagadkę śmierci emerytów? Już sama postać Jaroszewicza jest ciekawa i może nasuwać pewne przypuszczenia. Mało komu udaje się ekspresowa wspinaczka po szczeblach wojskowej kariery. To, co Jaruzelskiemu zajęło 13. lat, Jaroszewicz osiąga w 28. miesięcy. Mając stopień generała, może zasiadać na kierowniczych stanowiskach i dzierżyć tekę ministra, tym samym być świadkiem wydarzeń, które zazwyczaj zamiata się pod dywan. Czy ta wiedza przyczyniła się do śmierci premiera? Autorka nie tylko próbuje dać jednoznaczną odpowiedź na to pytanie, ale też przy okazji przedstawia przeszłość Piotra Jaroszewicza i kulisy władzy minionego ustroju. Wskazuje macki, które nieustająco wiją się wokół kolejnych ofiar systemu. Macki, które nic sobie nie robą ze zmian, które nastąpiły po upadku ZSRR. Niewygodni świadkowie historii są eliminowani, a najbardziej sprytni wciąż rządzą i nabijają kabzę. "Człowiek, który wiedział za dużo" to też absolutnie skandaliczny obraz Polskiej Policji. Zacieranie śladów, znikanie zabezpieczonych śladów, zawieruszanie kluczowych dokumentów, dziwne odnajdowanie zaginionych śladów i tak w koło Macieju. Ślady, brak śladów, nowe ślady... Po prostu niewiarygodne, a jednak prawdziwe. Koniec końców powoływane są kolejne komisje, wyjaśniające działania poszczególnych grup dochodzeniowych. Sprawa goni sprawę, już wszyscy wiedzą, że błędy, jakie popełnili policjanci i prokuratura są karygodne, ale ani o jotę nie przybliża to do odpowiedzi na pytanie, kto zabił?! Nie przeszkadza to jednak w awansach. Błędy? A kogo to obchodzi. Dla mnie osobiście szokującą była również relacja Alicji Solskiej (drugiej żony Jaroszewicza) z mężem i jego synem z pierwszego małżeństwa. Dacie wiarę, że tam dochodziło do jawnego planowania zamachu na życie jednego i drugiego? Znam ten typ kobiety. Miałam taką sąsiadkę, na marginesie, też miała męża wojskowego. Podsumowując, książkę serdecznie polecam. Wzbudza emocje, które długo jeszcze wybrzmiewają po lekturze. IG @angelkubrick