Czas zaklęty. Alicja w krainie czasów. Tom 1 (okładka  miękka, 05.2016)

Wciągająca. Urokliwa, precyzyjnie osadzona w klimacie epoki. Jednak czegoś mi brakuje. Czary, gusła to nie moje klimaty...Bardzo dobra ale...jestem nadal pod ogromnym wrażeniem "Stulecia Winnych", które czytałam z zapartym tchem...

Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron, uwielbiam takie książki. Ciekawie napisana, czytałam ją jednym tchem.
Oczywiście polecam nie tylko romantyczkom i nie mogę się już doczekać kolejnych tomów.

Uwielbiam książki tej autorki,przy każdej z czytanych pozycji nie mozna się od nich oderwać.Polecam wszystkim,którzy pragną oderwac się od ciągłej bieganiny i codziennych trosk.

Czytam ja obecnie super napisana jak przystało na Ałbenę Grabowską. Jeśli ktoś nie zna tej autorki to gorąco polecam tę pozycję jak również Sagę rodu Winnych

Lekko się czyta, ale nie porywa. Nie kupię kolejnej części

Świetna książka, jak wszystkie tej autorki. Polecam

Przenosimy się do roku 1880. Natalia jest służącą w domu rodziny Księgopolskich. W wyniku romansu z hrabią zachodzi w ciążę, jednak nie ona jedna spodziewa się dziecka. Elżbieta, żona hrabiego Jana, również jest w ciąży i ma urodzić mu dziedzica. Natka w końcu dostrzega, że Jan nigdy nie odejdzie od żony, a ona sama nie będzie wiodła szczęśliwego i zamożnego życia obok ukochanego. Dziewczyna postanawia poprosić o pomoc szeptuchę, aby zrealizować swoje marzenia. Przynosi to straszne w skutkach konsekwencje, przez co tej samej nocy na świat przychodzi dwójka dzieci, ale tylko jedno z nich ma szansę przeżyć.

Ałbena Grabowska jest autorką, z której twórczością miałam dopiero okazję się zapoznać. Kilkukrotnie słyszałam o jej książkach, ale nigdy nie miałam szansy po nie sięgnąć. Czas zaklęty to pierwsza część trylogii „Alicja w krainie czasów”.

Książkę rozpoczyna prolog, którego wydarzenia zaburzają nieco chronologię całej powieści. Ale to plus, ponieważ po zapoznaniu się ze wstępem czytelnik z niecierpliwością chce przeczytać, co się stanie dalej. Początkowo poznajemy bohaterów, autorka delikatnie i subtelnie zarysowuje całą historię, a my powoli wchodzimy w tamtejszy świat. Jest to świat twardych zasad, których złamanie grozi konsekwencjami.

Historia małej Alicji i pozostałych bohaterów tak na mnie wpłynęła, że nie miałam ochoty odkładać książki na bok. Często targały mną sprzeczne uczucia, razem z bohaterką szukałam odpowiedzi na nurtujące pytania, chciałam z nią poznawać świat. Myślę, że Alicja jest bardzo mądrą i uroczą dziewczynką i zdecydowanie różni się od większości dzieci. Zamiast uczenia się dobrych manier i wybierania sukni na kolejne przyjęcia woli czytanie, spędzanie czasu w domowej bibliotece oraz odkrywanie nowych miejsc. Czułam, że bohaterka jest mi naprawdę bliska, rozumiałam ją i targające nią wątpliwości. Współczułam, gdy przez pozostałych była traktowała w podły sposób.

Autorka stworzyła pełnowymiarowych bohaterów z krwi i kości. Oprócz Alicji mamy okazję poznać Jana, jego żonę Elżbietę, a także cały szereg służących i nauczycieli dziewczynki. Jednak niektórych postaci po prostu nie da się polubić. Nie jest to oczywiście wadą, ponieważ bohaterowie mają za zadanie wzbudzać w nas różnego rodzaju emocje, możemy pałać do nich sympatią, polubić, albo wręcz przeciwnie — znienawidzić. Jeżeli mam być szczera, to Elżbieta była postacią, której nie byłam w stanie w żaden sposób polubić. Początkowo jej współczułam — zamknięta w sobie, cicha, wychowana przez ojca, który nie wpoił jej żadnych ważnych wartości, potem jednak zmieniłam o niej zdanie. Znienawidziłam w niej wszystko, co było możliwe. Elżbieta niejednokrotnie w powieści pokazała swoje prawdziwe oblicze.

Ałbena Grabowska w swojej książce pokazała szereg wad polskiej arystokracji. Wspomniała nie tylko o ich konsumpcyjnym trybie życie, ale również o wybredności oraz o dbaniu tylko i wyłącznie o własne potrzeby. Nie interesowały ich nawet własne dzieci, które według niektórych, potrafiły przynieść tylko wstyd. Opisała również zamiłowanie arystokracji do seansów spirytystycznych. Dodatkowym atutem powieści było wplecenie w nią wątku magicznego, który nie jest może obszerny, ale odgrywa znaczącą rolę w całej historii. W szczególności postać baby może zbudzić zainteresowanie czytelnika.

„Alicja w krainie czasów” to w gruncie rzeczy opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości oraz o radzeniu sobie z odrzuceniem ze strony innych ludzi. Mała Alicja musiała odnaleźć się w otaczającej ją rzeczywistości, ale nie miała w nikim oparcia. To doskonała powieść obyczajowa, której walka o własne ja wysuwa się na pierwszy plan.

Jestem pełna podziwu dla pracy, jaką autorka musiała włożyć, aby oddać klimat dziewiętnastowiecznej Polski i poszczególnych wydarzeń rozgrywających się na kartach powieści. To nie lada wyczyn, gdyż zarówno język, jak i kreacja postaci są tu na wysokim poziomie. Zadbała o każdy, nawet najmniejszy, szczegół. Dzięki zastosowaniu stylizacji językowej od książki bije autentyzm i realizm. Natomiast dzięki indywidualizacji językowej wiemy, z jaką postacią mamy do czynienia.

Jak już wspominałam, to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Ałbeny Grabowskiej, ale jakże udane. W zasadzie nigdy nie czytałam tak ciekawej powieści umieszczonej w XIX-wiecznej Polsce, zazwyczaj coś mi w nich zgrzytało, w tej natomiast idealnie się odnalazłam, po prostu czułam klimat tej powieści. Zarówno podobała mi się kompozycja, interesująca fabuła, jak i sposób, w jaki zostali wykreowani bohaterowie. Nie będę polecała „Alicji w krainie czasów” nikomu konkretnemu, powinniście sami po nią sięgnąć i przekonać się, czy Ałbena Grabowska i Was będzie w stanie zaczarować swoją opowieścią.

Z twórczością Pani Ałbeny Grabowskiej spotykam się po raz pierwszy. Wcześniej niestety nie miałam przyjemności czytania jej książek, czego już teraz żałuję. Dzisiaj mam dla Was słów kilka o „Alicji w krainie czasów”, która jest I tomem sagi „Czas zaklęty”.

Akcja utworu dzieje się pod koniec XIX wieku. Hrabia Jan Księgopolski wdaje się w romans ze służącą Natalią. Owocem schadzek jest ciąża dziewczyny. W tym samym czasie na świat ma przyjść prawowity dziedzic. Natalia zaczyna zastanawiać się, co zrobić, żeby Jan wybrał ją z dzieckiem. Postanawia udać się do wiejskiej znachorki. Niestety konsekwencje jej działań doprowadzą do śmierci. I to nie jednej.

Zabrzmiało troszkę strasznie. Z jednej strony historia wydaje się banalna. Bo ile to już naczytaliśmy się o niespełnionej miłości, o trójkącie, niechcianej ciąży, jednak tutaj sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana i nieszablonowa. Najpierw trzeba zastanowić się dlaczego dochodzi do zdrady skoro żona Jana, Elżbieta, jest tak piękna i wspaniała? Może z zewnątrz… Niestety tak naprawdę to pusta kukła, która zajmuje się strojami, zimna, oschła, nieczuła (od razu nasunęło mi się skojarzenie Izabeli Łęckiej). Przez jej nieciekawy charakter mąż szuka zaspokojenia u innych kobiet. Tutaj także Pani Ałbena ukazuje naszą rodzimą arystokrację w pełnej krasie – zainteresowaną własnym wyglądem, rozrywkami, uciechami, balami, zatajaniem skandali, romansami, zdradami czy organizowaniem seansów spirytystycznych.

Bardzo podobają mi się realia, w jakich pani Ałbena osadziła tę powieść. XIX-wieczna odremontowana Warszawa, z brukowanymi ulicami, dorożkami, gazowymi latarniami i „wynalazkiem pana Bella”. Autorka włożyła mnóstwo pracy w napisanie tej powieści, aby oddać klimat, realizm czasów, nakreślić tło historyczne i ukazać losy nieszablonowych bohaterów. Książka napisana została przepiękną polszczyzną, dialogi bardzo przyjemnie się czyta. Plusem jest także prolog, który wprowadza czytelnika w fabułę i wzbudza ciekawość. Przez to nie można oderwać się od powieści. Jestem urzeczona także okładką, na której widzimy autorkę, która jest przepiękną kobietą.

„Alicja w krainie czasów” to opowieść miłości, braku akceptacji i samotności.
Ale też o walce, jaką musi stoczyć kobieta, która chce być szczęśliwa. I do czego jest zdolna, aby osiągnąć postawiony cel. A wszystko to przeplata się z magią i czarami.

Historia szalenie mi się podoba i z pewnością sięgnę po inne książki autorki.
Serdecznie polecam!
http://reading-mylove.blogspot.com/2016/06/egzemplarz-recenzencki-abena-grabowska.html

"Miara człowieczeństwa w tym właśnie się ustoi, kto dla najprostszych jaki będzie."

Cudowna, magiczna, pełna emocji podróż czytelnicza. Trudno oderwać się od książki, mocno przykuwa naszą uwagę, oczarowuje pięknym stylem, dużą wrażliwością i zmysłowością. Natychmiast wciągamy się w niezwykłą fabułę, poddajemy fantastycznie wykreowanemu światu, wyjątkowej atmosferze, wyrazistym i przekonywującym postaciom, również tym drugoplanowym. Spokojna dynamika akcji, dopracowane dialogi, robiące wrażenie opisy, zachowany duch epoki i mentalność ludzi. Wszystko świetnie ze sobą współgra, uzupełnia się, współtworząc cenną wartość dodaną powieści. Interesująca mieszanka historyczno-obyczajowa, zgrabnie, wdzięcznie i z lekkością usnuta, dająca możliwość pełnego zaangażowania się w towarzyszenie bohaterom w ich nietuzinkowych ścieżkach życia, odbioru najdrobniejszych detali powieści i odczuwania dużej satysfakcji czytelniczej.

Przenosimy się pod koniec dziewiętnastego wieku, do malowniczego podwarszawskiego dworku, gdzie na świat przychodzi dwoje dzieci hrabiego Jana Księgopolskiego, pana na Kodorowie. Chłopiec Gustaw i dziewczynka Alicja rodzą się z piętnem wypełniającym ich przeznaczenie. Czy można oszukać los, skorzystać na jego przewrotności, przeciwstawić się siłom fatum? Jaką mamy moc zmieniania biegu zdarzeń i stawiania czoła konsekwencjom podejmowanych decyzji? Czyż wszystko to, co dajemy światu od siebie, nie wraca później do nas ze zdwojoną siłą? Bardzo podobało mi się wykorzystanie w powieści nuty guseł, zabobonów, czarów, uroków i zaklęć, kontrastu wiary i nauki, wiejskiego i miejskiego klimatu. Ciekawie ukazane przywary, słabości i podwójna moralność wybranych postaci, również rozterki, niepewność, niezrozumienie, nienawiść, oddanie, miłość i ufność. Znajdziemy wiele odwołań do poszukiwania własnej tożsamości, miejsca w świecie, dążenia do samookreślenia, zbudowania silnego poczucia własnej wartości, ale także walki z uprzedzeniami, fałszywymi obietnicami, upokorzeniem, odrzuceniem i samotnością. Powieść podbiła moje serce, pozostawiła w mocno niecierpliwym wyczekiwaniu na drugi tom i możliwość śledzenia dalszych interesujących losów niezwykłej Alicji.

bookendorfina.blogspot.com

Po zachwycie trylogią o kobietach z rodu Winnych ("Stulecie Winnych") bardzo się ucieszyłam, że Autorka napisała kolejną sagę i z entuzjazmem sięgnęłam po pierwszy tom "Alicji w krainie czasów" ... Niestety jest to dla mnie duże rozczarowanie, tak duże że nie doczytałam do końca tej pierwszej części i wiem na pewno, że nie sięgnę po kolejne dwie. Wybudziłam się i wymęczyłam lekturą - powielanie schematów, banalne dialogi, niewiele akcji. Może mój krytycyzm wziął się stąd, że nie przepadam za opisywanym w powieści okresem historycznym, może kolejne tomy, bardziej współczesne, będą bardziej interesujące - ale póki co jestem na nie...
I jeszcze słowo o okładce. Trylogię "Stulecie Winnych" za pomysłowe okładki, składające się w całość, bardzo chwaliłam, a ten najnowszy cykl (?) Hmm...wg mnie zdjęcie Autorki na okładkach jest średnim pomysłem, czasem im mniej czegoś/kogoś tym lepiej.