Pierścień i sito. Czarownice z Wolfensteinu. Tom 1 (okładka miękka)

Choć z początku zapowiada się ciekawie, to keszcze zanim dojdzie się do połowy książki okazuje się, że tak nie jest. Wpierw sądziłam, że fabuła wiąże się z rozwijającymi się zdolnościami córki, to już po niedługim czasie skręca w stronę... obecnych wątków milosnych matki? Trochę zaplątana, nie dokońca da się zrozumieć to co się tam dzieje. Nie polecam

Trzeba powiedzieć, że cała zawarta historia w książce powoli się rozwija, lecz jest to zarazem tajemnicą dla czytelnika, co stanie się dalej. Wszystko jest opowiadane z perspektywy córki i matki w pierwszej osobie. Dopiero gdzieś w połowie książka naprawdę mnie zaciekawiła i zainteresowała. Fabuła jest dość ciekawa, myślę, że połączenie kryminału, akcji i romansu to bardzo dobre połączenie. Ogólny problem zawarty w historii Czarownic, to samotne wychowywanie córki przez matkę i niedogadywanie się. Martyna Hohenstauf, która osiągnęła prawie wszystko w swoim życiu, nie jest jednak szczęśliwa, ponieważ boi się, że Przemiana i Moc, którą doświadczy jej córka, przerośnie ją i popełni te same błędy w życiu co ona sama. Zawozi wiec Amelię do magicznego Wolfensteinu zapewniając jej tym samym całkowite bezpieczeństwo, gdyż pewna grupa nadprzyrodzonych istot próbuje zabić wszystkie czarownice ze starych i mocnych rodów. Zostawiając dziewczynę u matki wyrusza na samotną wyprawę, żeby zlikwidować śmiercionośny klan. Na dodatek, w jej życiu pojawia się pewien mężczyzna, do którego kobieta nie powinna żywić miłości. Tymczasem Amelka zostaje u babci i świetnie się z nią dogaduje, dopóki w domu nie zjawia się kuzyn dziewczyny. W końcu zapada ostateczna decyzja , mianowicie Amelia ma iść do szkoły, a na dodatek ma być uczona jak posłużyć się magią, - uwaga: przez kuzyna. Na treningu dziewczyna dowiaduje się okropnych rzeczy o chłopaku i jednocześnie próbuje ukryć swoje uczucia do niego. Wróćmy do Martyny, kobieta już nie kryje swoich uczuć do pewnego osobnika. Niestety okazuję się, że miłość jej życia jest kłamcą i porywa ją. Córka kobiety wyrusza z decyzją uwolnienia matki i zniszczenia nadprzyrodzonego klanu.
Zakończenie książki nie jest wesołe, ponieważ autorka uśmierciła jedną z bohaterek, ogólnie, to co druga osoba ginie. Mimo to czas , który spędziłam przy czytaniu, nie został zmarnowany. Co do okładki to nawet ciekawa, kobieta na niej jest bardzo ładna, a język którym książka została napisana, jest jak najbardziej nowoczesny i młodzieżowy. Wyszła już druga część, czyli kontynuacja Czarownic z Wolfensteinu „Wstęga i kamień”. Całą serię zawdzięczamy wydawnictwu „Videograf”, bez którego książki by nie było wydanej tak świetnie, i z tak ładną okładką.
Podsumowując, książka ciekawa i warta przeczytania. Mam nadzieję, że drugi tom jeszcze bardziej mi się spodoba i wciągnie swoją akcją, a także losami bohaterów.
Moja ocena: 7,5/10


Polecamy dobrerecenzje.pl

świetna książka zdecydowanie opłaca się kupić fabuła trzyma w napięciu

Martyna, patolog oraz czarownica ze starego rodu, z uporem izolująca się od rodziny, większość życia starała się mieć wszystko uporządkowane, poukładane i perfekcyjnie zaplanowane. Jednak wszelkie plany zawiodły, kiedy jej nastoletnia córka, na skutek traumatycznego przeżycia, nieoczekiwanie przeszła przemianę. Tym samym, otrzymała moc, nad którą musiała nauczyć się panować. Próbując chronić córkę, Martyna zamiast wybranego wcześniej bezpiecznego miejsca, zawiozła ją do siedziby rodu stanowiącego jednocześnie potężne źródło mocy. Do tej pory Wolfenstein, ukryty pośród lasu zamek, zamieszkiwały matka Martyny- Adela oraz zagadkowa Antośka.
Po niezbyt udanym początku książki - przegadanym z nieciekawymi porównaniami, książka powoli nabiera tempa.Wątki na pozór przewidywalne zaczynają się plątać prowadząc do raczej rzadko spotykanego w tego typu powieściach zakończenia. Postać Martyny nie budzi ciekawości ani zainteresowania, natomiast bardzo dobrze opisana została Antośka i Adela. Oczywiście, pojawił się piękny wampir i niebezpieczny, choć z duszą romantyka młody wilkołak, ród czarownic musiał być bogaty i potężny oraz obciążony pewną przepowiednią. Powieść zaczyna wciągać stopniowo i powoli, są wątki romantyczne: dojrzały romans i nastoletnie zauroczenie, rodzinne: o trudnych relacjach między matką i córką. Jest walka, niebezpieczeństwo i zwątpienie, a także bohaterka, która musi stawić czoła nowemu światu i potężnym przeciwnikom. W powieść wplecione zostały również wątki mitologii słowiańskiej i fińskiej i to one mogą ciekawie wzbogacić kolejną część "Czarownic..."
Książka nie wciąga od pierwszej strony, nie zapadnie również na dłużej w pamięci czytelnika. Jest to powieść lekka i przyjemna, utrzymana w konwencji książek fantasy dla młodzieży.

Nie jestem fanką "Zmierzchu", raczej "True Blood". Większość historii o czarownicach, czarodziejkach, wróżkach, wampirach, wilkołakach i innych leśnych ludkach napawa mnie raczej niesmakiem. Ale nie tym razem. Okazuje się, że można w tej skomercjalizowanej tematyce znaleźć jeszcze niszę, w której Julli Bernard udało się stworzyć piękną opowieść o miłości (tej damsko-męskiej i tej matczynej), dorastaniu i przeznaczeniu. Urzekły mnie nawiązania do słowiańskiej mitologii, nieco już obecnie zapomnianej. Z wypiekami, niczym nastolatka, śledziłam ogniste romanse i sceny walki. Mocną stroną jest również język, zabarwiony specyficznym humorem, i wartka akcja. Autorka mnie zaczarowała, oczarowała i oby czarowała jak najdłużej (drugi tom już niebawem).

Wyobraź sobie, że każdy obcy człowiek, którego mijasz spiesznie na gwarnej ulicy, jest niczym otwarta księga, z której czytasz z pełnym zrozumieniem, przeskakując zuchwale między wierszami myśli. Jedno krótkie spojrzenie na delikwenta i przed oczami roztacza się malowniczy widok wszystkich jego kłamstw, wszystkich najpikantniejszych sekretów, które pieczołowicie skrywał przez lata pod warstwą codziennej ogłady i klasy. To nie wszystko. Twój partner, narażony na ciągłe eksplorowanie myśli, wcześniej czy później, odejdzie z pełną skruchą i wstydem, poprzez ujawnione przed Tobą w pełnej krasie, nieczyste myśli czy bezwstydne zagrania. Czytanie w cudzym umyśle to nie tylko świetna zabawa, w której przeistaczamy się w rolę wszystkowiedzącego pana. To przede wszystkim potworne brzemię, które przez całe życie, z powodzeniem, udaremnia nam bliższy kontakt z drugim człowiekiem.

Martyna Hohenstauf, sumienna pani patolog krakowskiego szpitala, od lat prowadzi razem z nastoletnią córką - Amelką, samotne oraz przesadnie spokojne i układne życie, w samym sercu Polski. Kobieta pod maską chłodu i apatii, pieczołowicie buduje wokół siebie i Amelii, idealną rzeczywistość bez skazy, która otoczona zewsząd potężnym murem, oddziela ich stabilne życie od wszystkiego, co zawiera się w kanonie wszelako pojętej magii. Tworzy hermetyczny świat, który ma na celu, przede wszystkim, chronić jej córkę przed zgubnym wpływem dziedzictwa rodu Hohenstauf. Martyna bowiem jest czarownicą, która wbrew rodzinnej tradycji, prowadzi zwyczajne ludzkie życie. Kobieta pragnie uchronić swoją córkę przed bezwzględnym światem czarów, w którym rządy sprawuje trójka nieprzyjemnych i nie do końca prawych demonów, zaś krwiożercze wampiry niecierpliwie czyhają na świeżą krew młodych czarownic.

W dniu, w którym Amelia przechodzi Przemianę, cała szczelnie budowana rzeczywistość zostaje zburzona, zaś zamknięta dotychczas furtka do świata magii, staje przed dziewczyną otworem. Kiedy Martyna dowiaduje się, że córka odziedziczyła nadprzyrodzoną moc czytania w ludzkich myślach czy niezwykłą umiejętność rzucania uroków, postanawia udać się wraz z Amelią do rodzinnego dworu – Wolfensteinu, gdzie u boku babci – Adeli oraz przystojnego kuzyna wilkołaka, dziewczyna przechodzi codzienny trening, który ma na celu ujarzmić jej wzburzoną magiczną energię oraz przygotować ją do wali z niebezpiecznymi Kosiarzami, podstępnymi wampirami czy mrocznymi demonami.

Długo czekałam na powieść przedstawiającą losy współczesnych czarownic, w którym świat alternatywny krzyżowałby się, w tak umiejętny sposób, z rzeczywistością materialną, ludzką. Historia stworzona przez autorkę, przedstawia obraz wypełnionego grozą Krakowa, gdzie w cichych zaułkach wąskich ulic, wyłania się postać rozmytych duchów czy piekielnych demonów, gotowych w każdej chwili niespodziewanie zaatakować. Bardzo przypadł mi też do gustu specyficzny, czarny humor, którym autorka obdarzyła hojnie swoich bohaterów. Warto jednak zaznaczyć, iż „Czarownice z Wolfensteinu” nie jest typową powieścią fantasy, w którym prym wiedzie sprawa magii i nieustannej walki dobra ze złem. Na pierwszy plan bowiem, wysnuwa się sprawa kobiet i ich skomplikowanych związków. Nastoletnia Amelia z burzą kotłujących się hormonów. Jej idealna matka, która przez lata trzymała natrętnie dziewczyną pod szczelnym kloszem. Oraz babcia Adela, nieposkromiona i energiczna starsza pani, która swoją pozytywną energią, spaja w jedną całość ukochaną rodzinę. Każda postać, z całym bagażem własnych doświadczeń i ludzkich pragnień, jest tak żywa, że nie sposób jej z miejsca szczerze nie polubić.

Jedynym zauważalnym niedociągnięciem w całej historii, jest sprawa kilku niejasnych wątków, które autorka kilkakrotnie rozpoczynała na kartach książki. Tajemnicze, mroczne sceny, z pozoru niezwiązane z całą historią, które przy końcu powieści zgrabnie się wyjaśniają, w momencie ich odkrywania, często są niezrozumiałe, trudno połączyć je z ogólnym przesłaniem historii. Na szczęście, nie wpływa to znacząco na całościowy odbiór powieści i nie umniejsza przyjemności z czytania.
Jeśli szukacie więc ciekawej odskoczni od typowych pseudo-paranormalnych powieści, które ostatnio pojawiają się lawinowo na rynku wydawniczym, polecam Wam szczerze „Czarownice z Wolfensteinu”, które z pewnością miło urozmaicą Wam weekendowy wypoczynek :)

Powieść tę pożyczyła mi moja siostra jak już nie miałem co czytać. Z początku krzywo patrzyłem na nią, ale kiedy zacząłem ją czytać to z rozdziału na rozdział robiła się dla mnie co raz bardziej ciekawsza. Uważam, że autorka ma całkiem fajny styl. Pisze lekko przez co książka praktycznie sama się czyta. Fabuła jest dosyć ciekawa, a bohaterowie nieszablonowi. Dlatego jeśli szukasz ciekawej i lekkiej powieści to ta nada się do tego znakomicie.

Kupiłem tę powieść swojej młodszej siostrze na urodziny, ponieważ ona lubi książki w takich klimatach. Z prezentu bardzo się ucieszyła, a zaraz po przeczytaniu co zajęło jej niewiele czasu z miejsca pożyczyła ją swojej koleżance. Mnie powiedziała tylko, że dawno nie czytała tak fajnej powieści :) Pisze to dla tych, którzy akurat szukają jakiegoś dobrego prezentu dla młodej damy :) Pozdrawiam.