Czarownica (okładka  miękka)

Wciągająca, klimatyczna historia. Bardzo podobał mi się klimat książki który był lekko mroczny i tajemniczy. Niestety uważam że w książce rzcezy dzieją się za szybko i nie przywiązałam się do bohaterów.

Coś nie pyklo za szybka akcja nie podobała mi się też narracja

Ciocia zadolowona z książki.

Evey, Dill oraz jej matka żyły sobie w spokoju do czasu pamiętnego dnia, które na zawsze odmieni ich życie. Wtedy siostry zostały świadkami jak łowcy czarownicy w brutalny sposób zabijają ich matkę. Zaślepiona gniewem i rozpaczą Evey przysięga, że pomści tą zbrodnię. We dwie wyruszają do sabatu, by tam uzyskać pomoc i choć starsza z sióstr obiecała umierającej, że zajmie się młodszą, ta odbiera jej kamień wróżebny i zostawia u ciotki. Sama wyrusza dotrzymać swojej obietnicy. Co się wydarzy? Czy uda jej się spełnić przysięgę? Kogo spotka na swojej drodze? Co stanie się dla niej ważniejsze zemsta czy rodzina? Przed premierą tej powieści czytałam o niej wiele dobrego, dlatego byłam nią niezwykle zainteresowana. Dodatkowo fakt, iż jest w niej wątek czarownic i łowców, który bardzo lubię w powieściach (i dlatego sama nie wiem czemu jeszcze nie zabrałam się z "Gołąb i wąż"). Zaczęłam ją czytać i zostałam oczarowana, ale im dalej to zmierzało, tym robiło się dziwniej i przynajmniej dla mnie niezrozumiale. Sam pomysł był naprawdę dobry, nawet nie patrząc na to, że książek czy filmów w podobnym klimacie jest mnóstwo, to zapowiadało się dobrze. Początek także nie był zły, wciągnął mnie i intrygował, chciałam wiedzieć, co będzie dalej. Jednakże odkąd Evey poznała pewną kobietą zaczęło się robić dziwnie i im dalej tym to się pogłębiało. Średnio też wypadła charakterystyka postaci, chyba że taki miał być zabieg to cofam te słowa. Jednak od początku, choć fabuła interesowała to trudno było polubić postacie. Evey była ciągle traktowana jako ta gorsza, bo nie chciała uprawiać magii, jak jej młodsza siostra. Dodatkowo miała w sobie całą masą złości, frustracji zazdrości, które kształtowały jej zachowanie wobec innych. To się zadziało na samym początku, więc dużo nie zdradzam, ale mężczyznę, który pomógł siostrom się ukryć i dał schronienie, potraktowała okropnie i chamsko. Trudno było mi się z niż zżyć czy jej kibicować skoro tak się zachowywała. Choć mamy wytłumaczone dlaczego zachowuje się tak a nie inaczej, to jednak trudno ją polubić. Z Dill mam mieszane odczucia, bo zachowywała się momentami bardzo infantylnie, to jednak wiem, że też była małą dziewczyną, która widziała śmierć matki, a potem została porzucona przez siostrę. Jednak później jej zachowanie diametralnie się odmieniło i zaczęła zachowywać się jak dorosła, co także było dziwne. Ogólnie w tej książce według mnie brakuje wątków/rozmów, które bardziej nakreśliłby relacje pomiędzy postaciami. Jakoś mam odczucie, że pojawia się jakaś osoba i z góry jest założone ta jest zła, a ta dobra lub tą główna bohaterka od razu lubi a drugą nienawidzi. Chyba nie znajdę lepszego określenia na moje odczucia po lekturze, jak to, że była dziwna. Miała swoje lepsze i gorsze momenty. Chociaż nie chce tylko na nią narzekać, ponieważ czytało mi się ją naprawdę dobrze i szybko, czego kompletnie się nie spodziewałam. W środku także jest dużo ilustracji, które dodawały temu wszystkiemu klimatu. Także też nie ma co negować tej pozycji. Dodatkowo pojawia się w niej wątek LGBT+, który mi tak średnio się spodobał, ale dla wielu jest naprawdę w porządku. Także podsumowując, nie żałuje przeczytania tej powieści. Spędziłam z nią kilka przyjemnych godzin i choć nie wszystkie wątki mi się podobały to i tak suma sumaru wypadła ona w porządku. Jak na debiut nie jest źle i cieszę się, że została ona wydana w Polsce. Porusza ona ciekawe tematy, takie jak więzi rodzinne, rządza zemsty, siła kobiet, walka o swoje oraz o byciu sobą pomimo przeciwności. Są to wartości aktualne przez cały czas i można je interpretować na różne sposoby. Jeśli macie ochotę na powieść magiczną, przez którą się płynie i jest silna główna bohaterka, to "Czarownica" powinna przypaść Wam do gustu.

Czytaliście w dzieciństwie baśnie? Ja uwielbiałam, lecz najbardziej podobały mi się te mroczne, krwawe i z przesłaniem. Wiele dziewczyn w moim wieku się zachwycało księżniczkami Disneya a ja wyszukiwałam książki, dzięki którym będę czuła dreszczyk emocji. Z przyjemnością sięgnęłam po “Czarownicę” Finbara Hawkinsa, która zapowiadała się bardzo dobrze. Skusiła mnie przede wszystkim przepiękna okładka i liczne grafiki w książce, które idealnie odwzorowywały klimat książki, lecz nie pomyślcie sobie, że jest to książka dla młodzieży. Książka mimo swojej małej ilości stron, jest przepełniona brutalnością, krzywdą i mrocznymi czarami. Wiele osób opisuje ją jaką dziwną, ja ją raczej opisałabym jako bardzo mroczną, napisaną językiem specyficznym, bardzo przypominającym stare baśnie, w których również lała się krew. Nie jest to książka idealna, lecz dość przyjemna lektura. “Nie płacz, już lecę. Jak te ptaki, które uwielbiamy gonić. Wleciałam w płomienie, żar i światło. I zawyłam, bo ciebie tam nie było. Więc samotnie płonęłam dla ciebie.” Kilkunastoletnia Evey, wraz z kilkuletnią siostrą Dill są świadkami brutalnego morderstwa matki, która została posądzona o czary. Dziewczynki uciekają przed oprawcami matki chcąc się schronić u siostry matki, która ma im pomóc. Oskarżenia oprawców matki nie były wyssane z palca, matka Evey była prawdziwą czarownicą, lecz nie była zła i przebiegła, swoją magią chciała tylko pomagać innym ludziom. Starsza dziewczyna obiecuje pomścić śmierć swojej matki, lecz zaślepiona zazdrością o moc, która drzemie w jej siostrze, pozostawia ją pod opieką sabatu i wyrusza w podróż, która ma się skończyć śmiercią morderców jej matki. “Była dolina. A w tej dolinie, Kobieta czyniła czary.” Język jakim posługiwał się autor w swojej debiutanckiej książce “Czarownica” nie jest łatwy w odbiorze, przypomina mi stare baśnie, które przez lata w większości zostały przekształcone tak, by nie straszyć młodszych czytelników. Na samym początku musiałam się przyzwyczaić do tak prowadzonej fabuły, brak w niej jest opisów przedstawiających świat, w którym toczy się dana historia, brak w niej dłuższych przemyśleń bohaterki. Narratorem jest Evey, młoda i bardzo zawistna dziewczyna, co niekiedy doprowadzało do szewskiej pasji, to w jaki sposób traktowała własną siostrę, jak jej dokuczała, raniła słowami, irytowało mnie niemiłosiernie. Anne, bohaterka drugoplanowa, bardzo mi się spodobała, została przedstawiona jako silna i pewna siebie młoda kobieta, która potrafi się przeciwstawić mężczyznom. Za to reszta postaci została potraktowana po macoszemu, właśnie brak opisów, czy to miejsc, czy postaci, bardzo mi przeszkadzał, nie potrafiłam się zaaklimatyzować w książce. Magia, którą powinna być wypełniona książka, w końcu jest ona o czarownicach, była opisywana dość rzadko. Brakowało mi jakiś spektakularnych czarów, czy może magicznych eliksirów. W książce był za to opisany obszernie temat polowań na czarownice i procesów, które były bardzo niesprawiedliwe. Mimo tych wszystkich moich uwag, czytało mi się dość dobrze książkę. Dzięki temu, że liczy niecałe 300 stron i jest zapełniona grafikami, lektura wydawała się dość przyjemna. Nie powiem, że mnie porwała, prędzej powiem, że czytało mi się ją przyjemnie i na tym poprzestanę. Za książkę do recenzji bardzo dziękuje wydawnictwu YouAndYa. ““Nie płacz, już lecę. Jak te ptaki, które uwielbiamy gonić. Wleciałam w płomienie, żar i światło. I zawyłam, bo ciebie tam nie było. Więc samotnie płonęłam dla ciebie.”

IG: zaczytana_archiwistka „Czarownica” autorstwa Finbar’a Hawkins’a, stanowi opowieść pełną magii, zemsty, oraz siły kobiet, które w obliczu zagrożenia stają się silne jak nigdy wcześniej. Jestem totalnie zaskoczona tą historią, nie spodziewałam się, że wciągnę się w nią do takiego stopnia, że przeczytam ją w jeden poranek! Kilkunastoletnia Evey oraz jej młodsza siostra Dill są świadkami brutalnego morderstwa matki dokonanego przez łowców czarownic. Dziewczynkom udaje się uciec w ostatniej chwili. Zrozpaczona nastolatka przysięga sobie, że nie spocznie dopóki nie dopadnie morderców. Eveey zaślepiona chęcią zemsty oraz zazdrością postanawia odebrać młodszej siostrze wróżebny kamień, który dała jej matka oraz zostawia ją samą na sabacie czarownic. Dziewczyna nie wie, że tym samym skazuje swoją siostrę na niebezpieczeństwo, które może kosztować ją wiele, nawet jej własne życie... „Czarownica” stanowi kolejny tytuł, który zaraz po „Królewskiej buntowniczce” kupił mnie swoją oprawą graficzną. Dopóki nie sięgnęłam po tę powieść, książki z obrazkami kojarzyły mi się przede wszystkim z pozycjami skierowanymi dla dzieci, jednak po tej lekturze wiem, że to kompletne bzdury! Rysunki znajdujące się na początku każdego rozdziału zapowiadały co takiego wydarzy się w fabule oraz nadawały niespokojny klimat. Nie tylko ilustracje występujące wewnątrz tego tytuły mnie kupiły - okładka „Czarownicy” jest nie z tej ziemi! Bardzo podoba mi się ta ruda dziewczyna, wokół której mamy latające kruki oraz świetliki - do tej pory nie potrafię oderwać od nich wzroku. Hawkins serwuje nam tutaj wątek czarownic oraz siostrzanej miłości - ten drugi motyw najbardziej mnie zaciekawił. Mimo iż nie do końca byłam w stanie zrozumieć relację pomiędzy Evey oraz Dill, (była dla mnie przedstawiona zbyt chaotycznie), to coś czuję, że wiele czytelników na podstawie ich kontaktów odnajdzie jakąś cząstkę siebie. Jeśli chodzi o główne bohaterki... Chyba nie muszę Wam mówić, że Dill w zupełności mnie kupiła. Jest to wręcz pozytywny promyczek całej fabuły, chętnie spotkałabym ją na swojej drodze. Natomiast jeśli chodzi o Evey.. do niej mam już mieszane uczucia. Z jednej strony podziwiam ją za jej upór i odwagę by stawić czoła niemożliwemu, to jednak odstraszała mnie jej naiwność. Jak dla mnie zbyt szybko zaczęła darzyć zaufaniem nowych bohaterów, przez co Dill skończyła tak a nie inaczej. Pomimo moich zachwytów muszę wspomnieć o jednej malutkiej wadzie - „Czarownica” jest za krótka, przez co czuję pewien niedosyt. Według mnie niektóre wydarzenia mogłyby zostać bardziej opisane - dodałoby to nie tylko kilka stron więcej tej książce, ale pobudziłyby to moją wyobraźnię w pełni. I na koniec dosłownie kilka zdań o zakończeniu. Odetchnęłam z ulgą kiedy przeczytałam dwa ostatnie rozdziały - bałam się, że autor podąży w zupełnie innym kierunku. Po przeczytaniu mogę z ręką na sercu powiedzieć, że finał kupił mnie w pełni. Czy książkę polecam? Polecam ten tytuł przede wszystkim ze względu na piękne oraz niespotykane wydanie. Historia pomimo drobnych niedociągnięć dostarczy Wam wiele emocji i wciągnie do tego stopnia, że przeczytacie ją w zaledwie kilka godzin.

Czarownica to baśniowa i wyjątkowa propozycja dla młodzieży. Finbar Hawkins utkał niesamowitą historię o poczuciu sprawiedliwości, walki w imię przyjaźni, miłości i rodziny. A przede wszystkim o tym, że człowiek musi odnaleźć w sobie siłę. To powieść dla małych i dużych. Czy dasz się oczarować? „Ja nigdy nie czarowałam. W każdym razie nie wtedy, kiedy nas o to oskarżyli.” Uciekaj lub zgiń! Łowcy czarownic nie pukają do drzwi. Łowcy czarownic zabijają. Evey wraz z młodszą siostrą Drill są świadkami brutalnego morderstwa matki. Bronić się, walczyć, uciekać? Co im pozostaje? Tylko ta ostatnia obietnica złożona matce: zaopiekuj się siostrą. Rozpoczyna się walka z czasem, pogoń za lepszym jutrem i co ważniejsze: próba wyrównania rachunków. Życie za życie. Evey miała tylko jedno zadanie: uciec, odnaleźć ciotkę i nie dać się złapać. Wszystko się zmienia, gdy pragnienie zemsty zagłusza głos rozsądku. „- Nie, Evey – odparła ostro. Zbyt długi ci mężczyźni kazali mi wątpić, kazali mi płakać i litować się nad mamą, siostrą i sobą. Nie pozwolę, żebyśmy kiedykolwiek jeszcze musiały się użalać nad sobą. Przysięgnij, że będziemy walczyć z tymi, którzy próbują nas więzić, krzywdzić i zabijać!” Wyjątkowa i baśniowa To powieść, która pokazuje nam, jak ciężkie są decyzje i że czasami nie ma okazji, aby zastanowić się, co powinno się zrobić. Trzeba reagować tu i teraz, inaczej straci się życie. Chwyta mocno w swoje szpony, akcja biegnie tak szybko, że aż traci się dech. Poetyckość języka i baśniowość klimatu nadają Czarownicy wyjątkowości. To nie jest opowieść tylko o zemście. Miałam cały czas wrażenie, że to prześladowanie czarownic jest tylko symbolem. Każdy z tej historii wyciągnie coś dla siebie, bo kryje się w niej wiele wartości. Tego, jak ważna jest rodzina. Tego, jak łatwo jest kogoś oceniać i zmieniać poglądy jak chorągiewka na wietrze. Hawkins złapał mnie w swoje sidła, a ja dałam się oczarować Czarownicy. „Nie płacz, już lecę. Jak te ptaki, które uwielbiamy gonić. Wleciałam w płomienie, żar i światło. I zawyłam, bo ciebie tam nie było. Więc samotnie płonęłam dla ciebie.” Wielowarstwowa Evey jest inspirującą bohaterką, można się na jej przykładzie uczyć wewnętrznej siły, odwagi, determinacji. Chciałabym, aby każda kobieta odnalazła swoją siłę tak jak i Evey. Życzę Wam tego z całego serca. Bo nie ma nic piękniejszego od wiary w siebie i realizacji celu, dostrzeżenia tego, co jest w Tobie wyjątkowe. Taka jest właśnie Czarownica. Mroczna, nieprzewidywalna, silna, baśniowa, czasem oniryczna. Finbar Hawkins w wyjątkowy sposób przedstawia nam rodzącą się siłę, porywa nas w wir akcji, pokazując to, co ważne, to, co istotne. W baśni bohaterki spotykają się z wieloma dylematami: przyjaźń czy rodzina, życie czy ucieczka, wierność własnym poglądom czy konformizm. Czarownica wydaje się iluzją rzeczywistości, a każdy, czy „duży”, czy „mały” wyciągnie z niej inne wnioski, bo to wielowarstwowość powieści nadaje jej wyjątkowości. Dla jednych to będzie cudowna opowieść do poduszki, dla innych przykład silnej bohaterki, która zrobi wszystko dla rodziny.

„Czarownica” Finbara Hawkinsa to osadzona w XVII wieku okraszona odrobiną magii, historia polowania na czarownice. W tej wbrew pozorom wcale nie łatwej opowieści autor skupia się na postaci Evey, która wraz z siostrą patrzy na brutalne morderstwo matki, która z zazdrości o młodszą siostrę porzuca ją w miejscu, które miało być bezpieczne, a okazało się coś wręcz odwrotnego. To również opowieść o siostrzanej miłości, niełatwej, podszytej innymi uczuciami, ale wciąż miłości. To również opowieść o zdradzie, o żałobie i odnajdywaniu siły w sobie. A wszystko to w otoczce bezlitosnego i perfidnego oskarżania kobiet o czary i doprowadzanie do ich śmierci. Opowieść o Evey zaczyna się od brutalnego mordu i wg mnie już do końca taki będzie właśnie jej klimat. Ciężki, brutalny, bezkompromisowy. Nie znajdziecie tu opowieści rodem z klasycznych baśni Disneya, za to będzie śmierć, będzie mrok, będzie zazdrość popychająca do haniebnych czynów. Ale będzie też próba naprawienia zła, przebaczenia i droga ku dobremu. Wszystko to opisane w sposób dość plastyczny, aby bez trudu wczuć się w to, z czym główna bohaterka musi się mierzyć. Akcja jest bardzo wartka. Wydarzenie goni wydarzenia, czasem biedny czytelnik może nawet dostać zadyszki. Wg mnie książka mogłaby być trochę dłuższa, chwilami brakowało mi rozwinięcia niektórych wydarzeń, czy zdobycia większej ilości informacji. I choć przez to czyta się ją w ekspresowym tempie, bo wydarzenia, które się na kartach tej powieści rozgrywają są naprawdę ciekawe i wciągające, to pozostało mi takie uczucie, że autor podał mi najważniejsze informacje, te mniej ważne wg niego pominąwszy. Jeśli chodzi o bohaterów, to nie mogę narzekać. Ich kreacja była dobra, to nie były tylko czarno – białe postacie. Każda z nich, począwszy od tych głównych, a skończywszy na tych, które pojawiły się jedynie na chwilę, ma w sobie sporo odcieni szarości i nie daje się tak łatwo zaszufladkować. Z główną bohaterką, Evey, nie do końca było mi po drodze. Początkowo wręcz bardzo jej nie lubiłam, a i później, mimo, że ją rozumiałam i podziwiałam jej siłę i determinację, nie zapałałam do niej szczególną sympatią. Ale nie przeszkodziło mi to w czytaniu opowieści o niej i jej siostrze, nie rzutowało również negatywnie na odbiór powieści. Nie była to osoba, z którą bym się w realu zaprzyjaźniła i nie udało mi się to podczas czytania. Jak oceniam powieść? Dobrze. Jest to debiut, więc biorę na to poprawkę. Napisana przyjemnym stylem, wciągająca, niejednoznaczna i z bardzo ciekawą historią. Uważam, że warto dać jej szansę i przeczytać o tych strasznych czasach, gdy wystarczyła zazdrość, by kogoś niewinnego skazać na straszną śmierć. Czytelniczy miszmasz

"Czarownica" to głośny, błyskotliwy debiut brytyjskiego pisarza Finbara Hawkinsa. Opowiada historię Eveline - dla rodziny i przyjaciół Evey - która wraz z młodszą siostrą jest świadkiem morderstwa matki. Pewnej nocy łowcy czarownic przybywają do ich domu, bez skrupułów pozbywając się kobiety posądzonej o czary. Siostrom na szczęście udaje się uciec, ale Evey planuje brutalną zemstę. Zostawia Dill u ciotki, siłą odbiera jej kamień wróżebny odziedziczony po matce, a sama rusza w podróż na poszukiwanie zabójców. Po drodze spotyka przyjaciółkę, poznaje też gorzki smak życia. Dodatkowo kilka skrzętnie skrywanych tajemnic wychodzi na jaw, co przynosi jedynie strach i ból. Czy Evey uda się rozprawić z łowcami czarownic, uzyskując tym samym spokój ducha? Pomści matkę? A co jeśli okaże się, że Dill jest w niebezpieczeństwie i aktualnie oczekuje na proces, w którym posądzają ją o czary i który skończyć się może... stryczkiem. "Czarownica" to rzeczywiście nietuzinkowa historia, z pewnością opowiedziana niespotykanym, momentami dziwnym językiem. Moim zdaniem zbyt dziwnym, przez co kompletnie nie mogłam wsiąknąć w ten magiczno-mroczny klimat. Fabularnie książka z pewnością jest interesująca, ale wykonanie zdecydowanie jej ujmuje. Narracja prowadzona jest w sposób dynamiczny, brakuje jej opisów, a jedyne, co się przewija to dialogi i pseudopoetyckie rozważania, co po czasie zaczyna męczyć. Miałam przesyt. Chciałam zżyć się z bohaterkami, poczuć ważność misji Evey, dopingować ją, a jedyne, co czułam, to rozgoryczenie i irytację. Główna bohaterka doprowadzała mnie do szewskiej pasji, bo jej pobudki nie zostały dostatecznie dobrze wyjaśnione, więc przez ponad połowę książki zupełnie nie rozumiałam decyzji, które podejmowała. Po lekturze nie pojmuję fenomenu "Czarownicy", bo dla mnie to opowieść pełna niedopowiedzeń, braków fabularnych oraz zbyt powierzchownego potraktowania bohaterów. Styl mnie raził, podobnie jak tempo akcji oraz mnogość wydarzeń, które w tak niewielkiej liczbie stron po prostu zginęły. Na plus zasługują dwie rzeczy. Pierwsza to miejsce akcji, czyli XVII-wieczna Anglia, a druga to ogólny pomysł na książkę - porywanie/mordowanie kobiet posądzonych o czarny, niesłuszne, ustawione procesy czarownic, a także rządna zemsty młoda dziewczyna, w której powoli budzi się magia. "Czarownica" Finbara Hawkinsa to książka o interesującym pomyśle i nietrafionym wykonaniu. Będąc szczera ze sobą, nie jestem w stanie jej wam polecić. Mimo że czyta się szybko, lektura naprawdę drażni, podobnie jak główna bohaterka oraz zbyt udziwniony styl pisania. Najlepiej będzie, jeśli sami zdecydujecie, czy sięgniecie, czy jednak spasujecie.