Cohen Nohavica (CD)

Przepiękna, poetycka, emocjonalna płyta. Wspaniałe wykonanie. Miałam przyjemność być również na spektaklu. Serdecznie polecam

Swietna plyta dla melomanow:) idealna na prezent. Obdarowanemu chyba sie podobało :)

Wydawałoby się, że zarówno Cohen jak i Nohavica to artyści, których twórczości nie można "dotknąć", bo i tak będzie gorzej niż w oryginale. Ta płyta udowadnia, że zawsze jest przestrzeń dla interpretacji, a polskie przekłady poruszają swoją trafnością. Zmienne klimaty, nostalgia pomieszana ze stadionową energią, tworzą niesamowity zestaw nie tylko dla koneserów. Brawurowe wykonanie "Petersburga" czy filozoficzna "Kometa" zapadają w ucho i w serce. Polecam bardzo!

przyznam szczerze, że kupiłam tę płytę dla części z Nohavicą- zawiodłam się ogromnie. Nie zbyt dobrze zmasterowany dźwięk, nie najlepsze wykonania. Tłumaczenia piosenek również zostawiają wiele do życzenia, Jeśli ktoś lubi Nohavice- szkoda pieniędzy.

Fajna płyta, ciekawa. polecam!!! Czy warto? Zależy od gustu. Jeśli chce się poznać np. typ, rodzaj muzyki, której się nie słuchało to zawsze warto , coś nowego, innego.

Opania jak zwykle niezawodny, a jeszcze w tym towarzystwie!!

Bardzo dobra płyta pod względem muzycznym i wokalnym. Zgadzam się, że jednak w balladach niewiele zostało zmienione, dlatego wypadają według mnie najlepiej. Pozostałe, już dosyć mocno zmienione utwory głównie pod względem tempa są ciekawe i bardzo zaskakujące, ale nie są złe. Trzeba się trochę "przestawić" i otworzyć na nowe spojrzenia, aby się spodobały, ale we mnie finalnie wywołały pozytywne emocje. Ciekawa płyta, w której niewarto jest przyczepiać się do tłumaczeń bo jej wysoka jakość to wynagradza. Jest to sztuka sama w sobie, do której rzeczywiście trzeba dojrzeć, aby inaczej na nią spojrzeć i aby się spodobała.

Cohen Nohavica to spektakl muzyczny, do którego trzeba dojrzeć, bowiem składa się z emocji, które trzeba kontemplować godzinami, aby je zrozumieć, zanurzyć się w dźwiękach i słowach, aby odkryć ich wielkie przesłanie. Owszem można się przyczepić do tłumaczeń, jeśli koniecznie ktoś musi się do czegoś przyczepić, jednak nie pozostawia wątpliwości fakt, że jest to album perfekcyjny pod względem muzycznym i wokalnym. Album z jednej strony tak różnorodny, a z drugiej tak idealnie spójny pod każdym względem. Arek Kłusowski - dla mnie ogromne odkrycie i niebywała energia, którą wprowadza do Nohavici.

Co łączy trzy nazwiska? Cohen, Nohavica, Opania. Pan Marian przygotowując się do swojego jubileuszu na scenie, przygotował spektakl muzyczny, w którym wykorzystał utwory dwóch artystów, którzy swoją wrażliwością podbili serca wielu ludzi. Dla wszystkich, którym warszawski teatr Buffo jest ciut za daleko, dobra wiadomość: materiał ten można przesłuchać teraz na dwupłytowym, niedawno wydanym albumie.
Ja niestety również nie miałem okazji zobaczyć jeszcze wydania scenicznego, ale z tym większą ciekawością sięgnąłem po ten materiał. Obu artystów uwielbiam i cieszę, się z prób przybliżenia ich twórczości również w języku polskim (Zembaty, inne wykonania Cohena, czy inny album, o którym pewnie wkrótce z piosenkami Jaromira Nohavicy). Ich twórczość to przecież nie tylko piękna muzyka, charakterystyczny wokal, ale i piękne teksty. Możemy wtedy cieszyć się nie tylko oryginalnymi wykonaniami, lecz posłuchać także jak różnie można interpretować te utwory. Od razu przyznam, że nie wszystkie utwory mi pasowały, ale kilkoma innymi się zachwyciłem.

Największe przeboje Leonarda Cohena i piękne kompozycje Jaromira Nohavici, przetłumaczone na polski i zaśpiewane przez zespół (w większości dość młody) zebrany przez Mariana Opanię. Dobrze się tego słucha. Bard, którego niedawno pożegnaliśmy, o niepowtarzalnym głosie, czarujący nas przez tyle lat. I śpiewający poeta o wielu twarzach - wrażliwy, ale i ironiczny (jak każdy Czech?), występujący zarówno solowo z gitarą klasyczną, jak i z rozbudowanym zespołem rockowym. Co ich łączy? Śpiewają o miłości, tęsknocie, o życiu, odchodzeniu, radości i smutkach. Warto wsłuchać się w te teksty.
Opania nie we wszystkim mi odpowiada, ale przy Nohavicy sprawdza się świetnie. Młodsi, jak Agnieszka Matysiak, Natalia Kujawa, Monika Węgiel, Marcin Januszkiewicz, Bartek Nowosielski, też radzą sobie bardzo dobrze.

Najpiękniej wypadają ballady, bo w nich aranżacyjnie dużo nie zmieniano, ballady nadal mają swoje naturalne melodie, a i wokalnie wypadają ciekawie. Trochę większe zdziwienie mogą budzić utwory, w których trochę podkręcono tempo, zaśpiewane bardziej w kabaretowy sposób. Nie przeczę: jest ciekawie i pewnie to wymóg sceny, na której musi się coś dziać, człowiek też bawi się tekstem w tak zupełnie innym ujęciu, ale chwilami to jak dla mnie ciut za daleka wycieczka od oryginału (np. Siostry miłosierdzia). Chyba generalnie wolę z tych dwóch płyt Nohavicę, jakoś wydaje mi się bliższy duchowi artysty, bo Cohen nie bardzo moim zdaniem nadaje się do eksperymentowania. Ale całość naprawdę warta jest posłuchania. Dobrze się stało, że te utwory mogły wybrzmieć równie pięknie jak oryginały i to w polskim tłumaczeniu.