Co nas (nie) zabije. Największe plagi w historii ludzkości (okładka miękka)

Polecam

Książka bardzo ciekawa i interesująca. Wciąga dość szybko, za pomocą ciekawych opisów chorób.

Kiedy ta książka do mnie trafiła, COVID-19 szalał już na świecie, ale do Polski jeszcze nie dotarł. Jednak w miarę czytania koronawirus plądrował miasto, za miastem, a Minister Zdrowia ogłaszał, że to dopiero początek walki. Dlatego lektura Co nas (nie) zabija idealnie wypełniła mój czas na czytaniu i rozważaniu każdego zdania w obecnej sytuacji. Jennifer Wright stworzyła przegląd dziejów ludzkości pod względem największych plag jakie nas spotykały. Pewnie nawet nie zdawała sobie sprawy, jak trafi tematem do aktualnej sytuacji na całym świecie. Przybliża ona zarazy, które dzisiaj wydają się niegroźne lub w ogóle o nich nie pamiętamy. I to właśnie jest naszym największym błędem, gdyż powinno być lekcją do odrobienia przez naszych rządzących, ale przede wszystkim dla nas samych. Autorka już w pierwszych zdaniach podkreśla wagę naukowców oraz świat medycyny, jednak z dużą dozą pewności opisuje jak całe społeczeństwa mogą przyczynić się do przezwyciężenia choroby na masową skalę. Pojedynczy człowiek najczęściej jest nosicielem i to od niego zależy co stanie się dalej. W książce przeczytamy o zarazie Antoninów, dżumie, tanecznej pladze, ospie, syfilisie, gruźlicy, cholerze, trądzie, tyfusie, grypie hiszpance, śpiączkowym zapaleniu mózgu i polio. Dużo śmiertelnych chorób, które plądrowały miliony istnień. Autorka powołując się na wiele źródeł ukazuje wiele płaszczyzn i skutków chorowania: od upadku starożytnego Rzymu, przez obwinianie i skazywanie chorych na izolację, aż do skutecznego wynalezienia lekarstwa. Nasze dzieje pełne są różnorodnych zachowań ludzi, które oceniając dzisiaj możemy uznawać za skuteczne lub totalnie pogrążające i wywołujące panikę. Analizując każdą plagę czytelnik może zauważyć poszerzenie wiedzy z zakresu medycyny, co ułatwiało z każdym kolejnym wiekiem na lepsze reagowanie na ogólnoświatową zarazę, a genialny przywódca potrafi opanować strach, co się przyczynia do zmniejszenia zachorowań. Pomimo, że gdzieś tam docierały do mnie informacje o tych najbardziej znanych plagach, to nigdy mnie na tyle nie zainteresowały, abym o nich doczytywała. Tym bardziej chłonęłam wiedze z książki, ponieważ było w niej wiele ciekawostek i takiej historii, o której się nie mówi głośno. Widzę dwa małe minusy tej publikacji. Po pierwsze Jennifer Wright jest amerykanką, więc wiele jej źródeł i odniesień dotyczy Stanów Zjednoczonych Ameryki. To oczywiście rzetelna wiedza, ale jednak przedstawia np. wypowiedzi prezydentów USA, a słowem nie wspomina o Starym Kontynencie. Drugą uwagę kieruje w stronę opisanej „plagi”, za jaką autorka uznała lobotomię. Tak, rozumiem, że to ciekawe zjawisko, kiedy masowo poddawano się lobotomii, jednakże dla mnie to nie jest choroba. Natomiast w epilogu mówi o AIDS, co z kolei powinno zasłużyć na osobny rozdział, bo ta choroba dziesiątkuje ludzi do dzisiaj. Najważniejsze przesłanie autorki jest aktualne podczas trwania obecnej plagi koronawirusa – choroby od zawsze i na zawsze będą obecne w naszym życiu, ale odpowiednia walka z nimi daje nam przewagę. Raczej nigdy nie dojdzie do zagłady całego społeczeństwa, ale opanowanie wysokiej śmiertelności powinno być priorytetem. Nie tylko dla rządzących, ale odpowiedzialność leży również na każdym z nas – co dzisiaj obrazują liczby zachorowań. Do zalet książki należy płynny styl autorki oraz jej specyficzne poczucie humoru (z przymrużeniem oka). Polecam, zwłaszcza w tym trudnym dla nas czasie.

Wiecie, że przy walce z dżumą za skuteczne uznawano zamieszkanie w rynsztoku i jedzenie pokruszonych szmaragdów? Mamy końcówkę marca, a nie wiem, czy nie trafiłam już na najlepszą książkę popularnonaukową w tym roku. Możecie się zastanawiać, co to w ogóle za pomysł, żeby w obecnej sytuacji jeszcze sobie dokładać ciężkich tematów i czytać o największych plagach w historii ludzkości. W odpowiedzi zacytuję samą autorkę: „A przecież zapominanie o dawnej epidemii – czy jej ignorowanie – sprawia, że stajemy się bardziej, a nie mniej, podatni na ewentualne plagi w przyszłości.” Poza tym świetnie się bawiłam przy tej lekturze. Chciałabym, żeby Jennifer Wright była moją nauczycielką historii w liceum. Pasja i poczucie humoru to dwie rzeczy, które wręcz się wylewają z tej książki. Autorka przeprowadzi nas przez różne plagi, które nawiedzały ludzkość na przestrzeni dziejów. Od zarazy Antoninów w starożytnym Rzymie, poprzez dżumę, taneczna plagę, ospę, syfilis, gruźlicę, cholerę, trąd, tyfus, grypę hiszpankę, śpiączkowe zapalenie mózgu, lobotomię, po polio oraz AIDS. Autorka stworzyła książkę o przerażających chorobach, którą czyta się z prawdziwą przyjemnością. Ironiczne, ale nie prześmiewcze poczucie humoru sprawia, że każdą informację przyswaja się z zaciekawieniem. Autorce czasami zdarzało się popłynąć z przytaczaniem różnych źródeł i cytowaniem, ale można jej to wybaczyć. Czasami bardziej skupiała się na samej chorobie, czasami na kontekście społecznym, historycznym albo życiu danej postaci. Na końcu książki znajdziemy zdjęcia osób chorujących, raczej dla odważnych. „Co nas nie zabije” to książka pełna humoru i nawiązań do popkultury, ale też dająca nadzieję, że jako ludzkość jesteśmy w stanie poradzić sobie z każdym zagrożeniem. Z niecierpliwością czekam na kolejne książki z serii!

Bardzo ciekawa książka o bardziej lub mniej znanych epidemiach, które dotykały ludzkość na przestrzeni dziejów. Opis początków, przebiegu, objawów, walki. Wszystko to okraszone nieco humorystycznymi wtrąceniami, które miały rozładować napięcie, ale mnie nieco denerwowały. Mimo to czytało się tę książkę ekspresowo i chłonęło naprawdę ciekawą wiedzę. Po lekturze jestem już pewna, że ludzie tak niewiele uczą się z historii i poprzednich wydarzeń.

„Co nas (nie) zabije” Wright Jennifer to literatura wprawdzie popularnonaukowa, ale napisana w tak fantastyczny i luźny sposób, że nawet najbardziej zagorzali przeciwnicy tego typu książek przepadną. Publikacja zawiera dużą dawkę wiedzy na temat epidemii dręczących ludzkość na przestrzeni wieków. Napisana z niewymuszonym humorem, ironicznie wytykająca błędy z jednoczesną świadomością, że medycyna w tamtych czasach była na bardzo niskim poziomie. Nie jest to pozycja, w której autor stoi obok i bezwiednie opowiada nam ciekawostki historyczne. Wręcz przeciwnie – na każdym kroku możemy spotkać mniej lub bardziej zgryźliwy komentarz autorki czy po prostu poznać jej spojrzenie na daną sytuację. Podoba mi się również mnóstwo przedłożonych źródeł, które stają się wyjaśnieniem danych poglądów ówczesnych ludzi. Dlaczego warto to przeczytać? A czy wiedziałeś, że grypa hiszpanka wcale nie zaczęła się w Hiszpanii, a w USA? Albo że hiszpański konkwistador Hernán Cortés wcale nie pokonał Azteków, bo miał lepszą broń, ale dlatego, że przywiózł im ospę prawdziwą, która zabiła prawie całą populację? Albo że istniało coś takiego jak plaga taneczna, która nakazywała ludziom tańczyć aż do śmierci? Innym ciekawym przypadkiem jest opisywanie gruźlicy w literaturze i podaniach – była to choroba, która zabijała swoje ofiary w bardzo bolesny sposób, a mimo to każdy marzył, by na nią zachorować, ponieważ w wierszach zarażeni byli opisywani jako piękne, ponętne anioły. Dlaczego? Przekonaj się. To zbiór naprawdę ciekawych faktów z naszej historii, które – gdyby każdy je znał – mogłyby uchronić przed wieloma chorobami chociażby na zasadzie niepopełniania tych samych błędów. Wydaje się więc, że to idealna publikacja na obecne czasy, gdy każdego dnia staramy się walczyć z nawiedzającą nas teraz pandemią. To również bardzo dobra publikacja po prostu i zachęcam Cię, abyś po nią sięgnął.

Jeśli jeszcze nie wiesz, jak działają pandemie, to najwyższa pora sięgnąć po tą książkę. Świat nie pierwszy i nie ostatni raz boryka się z chorobami, które zabijają setki ludzi. Skąd się wzięły, jak je rozpoznać, czym je leczyć? Ciekawie skonstruowane kompendium wiedzy na zawsze utkwi w twojej pamięci.

Historia lekko napisana. Świetnie się czyta. Ach, gdyby tak uczyli historii w szkole...

Nie spodziewaliście się, że taniec, brudne ręce, seks… a tak w ogóle to absolutnie wszystko, może Was zabić? No to pozwólcie, że Was uświadomię: jak najbardziej – to wszystko może sprawić, że będziemy wąchać od spodu przysłowiowe kwiatki. To od tego wszystkiego bowiem początek swój wzięły największe plagi w historii ludzkości. Dżuma, syfilis, gruźlica, ospa, cholera, trąd… Wymieniać dalej? W porządku. Tyfus, hiszpanka, polio, śpiączkowe zapalenie mózgu, a nawet plaga… taneczna. Jak bardzo aktualny to temat, prawda? Z każdej strony straszą nas koronawirusem, Nostradamus ponoć przewidział koniec świata w marcu 2020 roku. Cóż, moi Drodzy, niewiele mamy czasu. A tak zupełnie poważnie, bez śmiechów i chichów, to wiedzcie, że obecna sytuacja nie jest niczym wyjątkowym, a podobnych w historii ludzkości odnotowano kilkadziesiąt tysięcy. Zarazy, plagi – były, są i będą. Jednak teraz radzimy sobie z nimi nieporównywalnie lepiej, nie tylko ze względu na rozwój medycyny, ale i zwykłą (a jednak tak niezwykłą, czego dowiecie się z książki) higienę. Dzięki „Co nas (nie) zabije” poznacie najbardziej wstydliwe, tragiczne i znaczące wydarzenia, które dziesiątkowały ludność w minionych epokach. Autorka wykonała wręcz rzemieślnicza pracę, przedstawiając je w sposób niezwykle rzetelny, ale z niesamowitą lekkością i… dowcipem. To sprawia, że tej książki się nie czyta, a połyka. Nie brniemy przez minione wieki, a płyniemy. Oto przed Wami pozycja absolutnie WSPANIAŁA. To tegoroczny „must read”.

Świetna książka, rewelacyjnie napisana z niebanalnym poczuciem humoru.