Co nas (nie) zabije. Największe plagi w historii ludzkości (okładka miękka)

Nie spełniła moich oczekiwań. Jak dla mnie książka pisana na kolanie w oparciu o kilka innych materiałów źródłowych, co sprawia, że każdy rozdział ma inny styl. Powiedziałabym styl materiału źródłowego. Brak wiedzy medycznej o chorobach, raczej opis danej choroby przez pryzmat jednego wydarzenia, nie przez pryzmat kilku wieków. Na przykład, gdy mowa o tyfusie, autorka opisuje tylko historię Mary Mallon / tyfusowej Mary. Nie ma nic więcej, kiedy tyfus się pojawił na ziemi, gdzie występował etc. Tak jakbym czytała luźne artykuły.

Nie oczekujcie że czegoś się z tej książki nauczycie. Nie ma w niej żadnych danych o czasie, zasiegu, leczeniu czy śmiertelności żadnej z chorób. Jest to raczej zbiór luźnych nieciekawych przemyśleń autorki nt chorób.Jeślicie chcecie się czegoś dowiedzieć to polecam wikipedie. Lista chorób z książki: zaraza Antoninów, dżuma, taneczna plaga, ospa, syfilis, gruźlica, cholera, trąd, tyfus, grypa hiszpanka, śpiączkowe zapalenie mózgu, polio. A jeśli chcecie posłuchać dużo lepiej wykonanego pseudonaukowego bełkotu to te same hasła możecie wpisać na youtube.

Kiedy ta książka do mnie trafiła, COVID-19 szalał już na świecie, ale do Polski jeszcze nie dotarł. Jednak w miarę czytania koronawirus plądrował miasto, za miastem, a Minister Zdrowia ogłaszał, że to dopiero początek walki. Dlatego lektura Co nas (nie) zabija idealnie wypełniła mój czas na czytaniu i rozważaniu każdego zdania w obecnej sytuacji. Jennifer Wright stworzyła przegląd dziejów ludzkości pod względem największych plag jakie nas spotykały. Pewnie nawet nie zdawała sobie sprawy, jak trafi tematem do aktualnej sytuacji na całym świecie. Przybliża ona zarazy, które dzisiaj wydają się niegroźne lub w ogóle o nich nie pamiętamy. I to właśnie jest naszym największym błędem, gdyż powinno być lekcją do odrobienia przez naszych rządzących, ale przede wszystkim dla nas samych. Autorka już w pierwszych zdaniach podkreśla wagę naukowców oraz świat medycyny, jednak z dużą dozą pewności opisuje jak całe społeczeństwa mogą przyczynić się do przezwyciężenia choroby na masową skalę. Pojedynczy człowiek najczęściej jest nosicielem i to od niego zależy co stanie się dalej. W książce przeczytamy o zarazie Antoninów, dżumie, tanecznej pladze, ospie, syfilisie, gruźlicy, cholerze, trądzie, tyfusie, grypie hiszpance, śpiączkowym zapaleniu mózgu i polio. Dużo śmiertelnych chorób, które plądrowały miliony istnień. Autorka powołując się na wiele źródeł ukazuje wiele płaszczyzn i skutków chorowania: od upadku starożytnego Rzymu, przez obwinianie i skazywanie chorych na izolację, aż do skutecznego wynalezienia lekarstwa. Nasze dzieje pełne są różnorodnych zachowań ludzi, które oceniając dzisiaj możemy uznawać za skuteczne lub totalnie pogrążające i wywołujące panikę. Analizując każdą plagę czytelnik może zauważyć poszerzenie wiedzy z zakresu medycyny, co ułatwiało z każdym kolejnym wiekiem na lepsze reagowanie na ogólnoświatową zarazę, a genialny przywódca potrafi opanować strach, co się przyczynia do zmniejszenia zachorowań. Pomimo, że gdzieś tam docierały do mnie informacje o tych najbardziej znanych plagach, to nigdy mnie na tyle nie zainteresowały, abym o nich doczytywała. Tym bardziej chłonęłam wiedze z książki, ponieważ było w niej wiele ciekawostek i takiej historii, o której się nie mówi głośno. Widzę dwa małe minusy tej publikacji. Po pierwsze Jennifer Wright jest amerykanką, więc wiele jej źródeł i odniesień dotyczy Stanów Zjednoczonych Ameryki. To oczywiście rzetelna wiedza, ale jednak przedstawia np. wypowiedzi prezydentów USA, a słowem nie wspomina o Starym Kontynencie. Drugą uwagę kieruje w stronę opisanej „plagi”, za jaką autorka uznała lobotomię. Tak, rozumiem, że to ciekawe zjawisko, kiedy masowo poddawano się lobotomii, jednakże dla mnie to nie jest choroba. Natomiast w epilogu mówi o AIDS, co z kolei powinno zasłużyć na osobny rozdział, bo ta choroba dziesiątkuje ludzi do dzisiaj. Najważniejsze przesłanie autorki jest aktualne podczas trwania obecnej plagi koronawirusa – choroby od zawsze i na zawsze będą obecne w naszym życiu, ale odpowiednia walka z nimi daje nam przewagę. Raczej nigdy nie dojdzie do zagłady całego społeczeństwa, ale opanowanie wysokiej śmiertelności powinno być priorytetem. Nie tylko dla rządzących, ale odpowiedzialność leży również na każdym z nas – co dzisiaj obrazują liczby zachorowań. Do zalet książki należy płynny styl autorki oraz jej specyficzne poczucie humoru (z przymrużeniem oka). Polecam, zwłaszcza w tym trudnym dla nas czasie.

IG- inia.recenzuje ///// BLOG- iniarecenzuje.wordpress.com //// FB - @inia.recenzuje Fascynuje Cię historia medycyny, a może lubisz odrażające opisy rozwoju chorób lub po prostu odczuwasz przyjemność czytając o zarazach? Jeśli tak jak ja ,odpowiedzieliście TAK, na choć jedno z powyższych pytań, to ta książka jest dla Was. Dżuma, gruźlica, trąd, polio, cholera, znacie je? Próbowały zabić jak najwięcej osób, a gdy się pojawiały następstwem była panika, lęk, ale czasami wydawały się atrakcyjne. „Gruźlicę od początku kojarzono z atrakcyjnością. Chory miał nos smukły i ostry, policzki wydatne i zaczerwienione, oczy wyraziste, bystre i lśniące. Skojarzenie gruźlicy z urodą przerwało tysiąclecia. Jeśli sądzicie, że gruźlica zmienia was w modelki Modiglianiego – to nie, nie zmieni”. Z tej pozycji dowiecie się, że zabić Was może taniec, brudne ręce, seks, no w sumie to wszystko :) ale nie zrażajcie się :). Autorka w humorystyczny sposób przedstawia metody zapobiegania dżumy, jakie ówcześni medycy radzili stosować. Jednym z nich było jedzenie szmaragdów albo zakaz patrzenia na chorych. Wiedzieliście, że społeczność Azteków i Inków najprawdopodobniej przestała istnieć z powodu Czarnej Śmierci czyli popularnej ospy. Grypa hiszpanka, wcale nie pochodziła z Hiszpanii lecz z Ameryki i według szacunków zabiła od 25 do 100 milionów ludzi na całym świecie. Rozstrzał wielki, ale pamiętajmy, że zarazy nachodziły jedna na drugą i nigdy do końca nie wiadomo było, która zabiła. Najbardziej przerażający dla mnie rozdział dotyczył lobotomii. Wierzono, że ten zabieg pomaga w leczeniu głębokiej depresji. W przekonaniu lekarza przeprowadzającego te zabiegi pacjenci stawali się spokojniejsi. No w sumie, jakby wywiercić Wam otwory w czaszce, a następnie poprzecinać połączenia nerwowe między płatami czołowymi a reszt a mózgu to na pewno bylibyście mniej aktywni. Tak już na koniec, mam nadzieje, że nie zraziłam Was do tej lektury, nie taki był cel. ta książka jest fascynująca. Dzięki chorobom podejmuje ważne tematy relacji między ludzkich, rasizmu czy też zmian społecznych, a nawet politycznych. Warto, to obowiązkowy podręcznik. Czemu ja nie miałam takich w szkole, ale ciesze się, że moje dzieci w przyszłości będą mogły czytać tą rewelacyjną książkę.

Rewelacyjna! Nie dość, że się mnóstwo dowiedziałam to i zdrowo naśmiałam. Sarkazm autorki to miód na moje serce, uwielbiam. Boszeeee, jak ja się dobrze bawiłam (wiem jak to brzmi przy tym tytule 🙈). Jest z humorem i przystępnie ale to jednak dawne dzieje i nie udało się tematu przedstawić zupełnie "na lekko". Jest sporo historii i sporo terminów medyczno-naukowych. Szczęśliwie, wszystko opisane w sposób daleki od wiedzy, którą znamy ze szkolnych podręczników. Duży plus, tematy nie są potraktowane po macoszemu, rozdziały są dość wyczerpujące, książka obszerna. O czym przeczytamy? O epidemiach towarzyszących ludzkości przez stulecia ale także związanym z tym postępem w kulturze i nauce. Marek Aureliusz, Nostradamus, Nietzsche, Aztekowie i inni. Dżuma, syfilis, ospa, ale i wybuchy zbiorowej histerii, objawiające się śmiechem czy tańcem. Doświadczenia przeprowadzane na ludziach, metody leczenia, publikacje medyków z odległych lat ale też wypowiedzi współczesnych historyków medycyny. Autorka podejmuje się interpretacji pewnych zjawisk bądź metod leczenie porównując je do czasów nam współczesnych, zgodnie z wiedzą, którą dziś dysponujemy. Odnosi się np. do pierwszej próby "szczepionek" czy przeszczepów, wpływu higieny na zdrowie, grup wsparcia itp. Zagadnienia dziś dla nas powszechne, kiedyś stanowiły fanaberie ale też spotykały się z krytykanctwem. Autorka wyciąga z tego zestawienia "kiedyś - dziś" bardzo mądre, wiarygodne wnioski. Całość uatrakcyjniają nawiązania do klasyki literatury ale i współczesnych nam filmów, seriali... W książce, tak bardzo na czasie, Wright nawiązuje do władzy, rządów. Jak bardzo zaufanie publiczne ale też mądre decyzje mogą przełożyć się na ograniczenie skutków epidemii, jak ważne jest, kto nam przewodzi. Bardzo dużo aspektów książki można odnieść do sytuacji, z którą przyszło nam się obecnie zmierzyć. Ukłon dla tłumacza Macieja Miłkowskiego, bo nie dość, że pozycja  popularnonaukowa to jeszcze ze sporą dawka humoru. Przypuszczam, że to nie łatwe zadanie. Dodatkowy plus dla polskiego wydawcy za świetną okładkę. POLECAM ANTYSZCZEPIONKOWCOM. NIE MUSICIE SIĘ PRZEMĘCZAĆ, WYSTARCZĄ TRZY STRONY PRZED SNEM! 

Książka Jennifer Wright "Co nas (nie) zabije" to publikacja z gatunku literatury popularnonaukowej otwierająca nową serię książek, które będą ukazywać się pod szyldem "Zrozum". Autorka zabiera czytelników w podróż wehikułem czasu przez największe plagi ludzkości. Każdy rozdział poświęcony jest innej chorobie. Oprócz bardziej znanych epidemii spowodowanych przez dżumę, cholerę, trąd, polio czy tyfus, poznamy również kilka zaskakujących kart z historii ludzkości, takich jak plaga taneczna, zaraza Antoninów, śpiączkowe zapalenie mózgu czy lobotomia. Jennifer Wright doskonale łączy ze sobą różne elementy z zakresu m.in. historii, medycyny, biologii, socjologii, kultury i polityki, tworząc w ten sposób fascynującą opowieść pełną wiedzy, zaskakujących ciekawostek oraz czarnego humoru (jeżeli sądzicie, że czytanie o największych plagach ludzkości nie może być zabawne, to Jeniffer Wright szybko wyprowadzi was z błędu;). Co ważne, autorka nie podąża utartym i nużącym schematem - nazwa choroby, etiologia, objawy, leczenie, profilaktyka. Przedstawia bardziej ludzkie oblicze chorób i umieszcza je w kontekście historycznym i społeczno-kulturowym. Dzięki temu nie czytamy o suchych faktach, ale o prawdziwych ludzkich zmaganiach. I w ten sposób nawet książka podejmująca trudne kwestie (wiadomo, plagi;), staje się doskonałą czytelniczą rozrywką. "Co nas (nie) zabije" to prawdziwa popularnonaukowa petarda, która zachwyci osoby interesujące się otaczającym nas światem. Idealna propozycja dla miłośników nauki, historii i w ogóle dziejów ludzkości :) Wspaniale spędziłam czas i dowiedziałam się tak wiele. Polecam z całego serca. Czytajcie, warto.

Nie spodziewaliście się, że taniec, brudne ręce, seks… a tak w ogóle to absolutnie wszystko, może Was zabić? No to pozwólcie, że Was uświadomię: jak najbardziej – to wszystko może sprawić, że będziemy wąchać od spodu przysłowiowe kwiatki. To od tego wszystkiego bowiem początek swój wzięły największe plagi w historii ludzkości. Dżuma, syfilis, gruźlica, ospa, cholera, trąd… Wymieniać dalej? W porządku. Tyfus, hiszpanka, polio, śpiączkowe zapalenie mózgu, a nawet plaga… taneczna. Jak bardzo aktualny to temat, prawda? Z każdej strony straszą nas koronawirusem, Nostradamus ponoć przewidział koniec świata w marcu 2020 roku. Cóż, moi Drodzy, niewiele mamy czasu. A tak zupełnie poważnie, bez śmiechów i chichów, to wiedzcie, że obecna sytuacja nie jest niczym wyjątkowym, a podobnych w historii ludzkości odnotowano kilkadziesiąt tysięcy. Zarazy, plagi – były, są i będą. Jednak teraz radzimy sobie z nimi nieporównywalnie lepiej, nie tylko ze względu na rozwój medycyny, ale i zwykłą (a jednak tak niezwykłą, czego dowiecie się z książki) higienę. Dzięki „Co nas (nie) zabije” poznacie najbardziej wstydliwe, tragiczne i znaczące wydarzenia, które dziesiątkowały ludność w minionych epokach. Autorka wykonała wręcz rzemieślnicza pracę, przedstawiając je w sposób niezwykle rzetelny, ale z niesamowitą lekkością i… dowcipem. To sprawia, że tej książki się nie czyta, a połyka. Nie brniemy przez minione wieki, a płyniemy. Oto przed Wami pozycja absolutnie WSPANIAŁA. To tegoroczny „must read”.

Książka jest luźnymi (nudnymi) przemyśleniami autorki - za dużo z niej się nie można dowiedzieć. Ogólnie czyta się ją bardzo "ciężko". Osobiście nie wiem jaki sens miała jej publikacja - książka jest dosłownie o niczym.

Książka bardzo ciekawa i interesująca. Wciąga dość szybko, za pomocą ciekawych opisów chorób.

Czy taniec może prowadzić do śmierci? A może czai się ona w rękach nieświadomej kucharki? Czy odcięcie płatów czołowych coś na to zaradzi? Te i inne ciekawostki znajdziemy w książce „Co nas (nie) zabije” Jennifer Wright. Okładka razi po oczach. Zestawienie neonowej żółci z intensywnym fioletem jest zabójcze. Prawie tak jak plagi, o których pisze autorka. Ta niezwykła książka od Wydawnictwa Poznańskiego to obowiązkowa lektura w czasach epidemii koronawirusa. Możemy w niej znaleźć sporo ciekawych informacji i… zobaczyć, jakie, ciągle podobne, błędy popełnia ludzkość, gdy przychodzi nam się zmierzyć z groźną chorobą. Rzeczywistość (mimo rozluźnienia) nie jest zbyt kolorowa. Czytając „Co nas (nie zabije)” w myślach powracały do mnie obrazy trumien z Bergamo, błagalne słowa pielęgniarek, które zostały bez środków ochrony osobistej i płacz matki, która nie może być ze swoim dzieckiem w szpitalu. I chociaż tak wiele się zmieniło na przestrzeni wieków, to w obliczu epidemii, nadal jesteśmy bardzo bezradni. Czasami bardzo bezmyślni. Trzy książki, które warto przeczytać w obecnej sytuacji to oczywiście „Dżuma”, „Miłość w czasach zarazy” i „Co nas (nie) zabije”. To must have obecnych czasów – podręczna biblioteczka człowieka myślącego, który stara się wyciągnąć wnioski z poprzednich wydarzeń. Naszą podróż zaczynamy od cesarstwa rzymskiego i krok po kroku docieramy do czasów nam współczesnych. Autorka odsłania przed czytelnikiem historię największych plag, które wstrząsnęły ludzkością, nie tylko dlatego, że szybko się rozprzestrzeniały i zabijały mnóstwo ludzi. Każda plaga niosła w sobie nowe doświadczenia. Czasami ludzie nienawidzili chorych i na siłę ich odseparowywali, jak w przypadku tyfusowej Mary. A ze współczesnych przypadków – nawoływania duchownych do poderżnięcia gardła homoseksualistom chorym na AIDS. Ale były też przypadki, gdy chorych otaczało się współczuciem, empatią i pomocą. Ojciec Damian bezinteresownie pomagał chorym na trąd, nie tylko pielęgnując tych, których nikt nie chciał nawet zobaczyć, ale i stwarzając chorym namiastkę normalności i radości. Najstraszniejszy dla mnie był rozdział o lobotomii. Prawdziwy szarlatan (Walther Jackson Freeman II) wwiercał się w mózgi osób chorych psychicznie czy cierpiących na depresję. I nie wiem, kto jest gorszy – on – czy ci, którzy mu przyklaskiwali. Ale są i pozytywne postacie (Marek Aureliusz, Franklin Delano Roosevelt, Salk, ojciec Damian). Wiele ciekawostek można się dowiedzieć, na przykład o Nostradamusie. Okazuje się, że wcale nie był czarodziejem, po prostu dużo czytał i miał ogromną wiedzę. Chociaż jedno i drugie uwielbiam, nie pomyślałabym, że mogą to być lekarstwa na jakąkolwiek chorobę. Tymczasem, ludzie od zawsze sięgali po rozmaite metody. Picie wina czy spożywanie kruszonych szmaragdów to jedne z najmniej szokujących – resztę poznacie, czytając książkę. Ciekawie opisane są losy opracowania szczepionki na polio. Jest też nadzieja – właśnie ten rozdział jest najbardziej pokrzepiający. Wydawać by się mogło, że wcale nie uczymy się na błędach, a jednak są jednostki czy małe grupy ludzi, którzy nawet w krytycznym momencie są w stanie zdziałać wiele dobrego. A co do lekarstw i nietypowych terapii – możemy się śmiać ze szmaragdów, ale sami też wierzymy w alternatywne cudowne metody, jak chociażby jedzenie bananów na Alzheimera. Wcale nie jesteśmy mądrzejsi. W momencie, gdy nic nie pomaga, chwytamy się wszystkiego, nawet najbardziej absurdalnych rozwiązań. Co Ty czytasz? Pytali się mnie ci, którzy widzieli mnie z neonową książką. Oczywiście okładka budzi grozę i autorka opisuje w dość naturalistyczny sposób objawy chorób czy np. zabieg lobotomii. Jak sama pisze, choroba nie doda nikomu powabu, atrakcyjności czy geniuszu (nawet, jeśli myślano tak w przypadku gruźlicy). Mimo to, książka jest niezwykle ciekawa i wciągająca, niczym dobry thriller. Język jest przepełniony pasją do historii, z socjologiczno-psychologicznym zacięciem. A do tego szczypta humoru – oto przepis na wciągającą książkę w trudnym temacie. Jennifer Wright zdecydowanie potrafi zainteresować czytelnika. Czytanie tej książki w momencie, gdy szaleje epidemia koronawirusa pokazuje, że jednak mamy kolejną plagę i to nigdy się nie skończy. Autorka mówi, że aby poradzić sobie z takim kryzysem, niezbędny jest mądry przywódca, jak Marek Aureliusz czy Franklin Delano Roosevelt. Cóż, te czasy również mamy już chyba za sobą.