Co nas nie zabije (okładka miękka)

Książka, która wprowadza nas w stan euforii i nagłego obrotu wydarzeń, a jednocześnie do się wyczuć, że autor pisząc tą opowieść działał pochopnie. Sprawy dzieją się tam bardzo wolno, chodź to wcale nie umniejsza wartości tej lektury. Główni bohaterowie, dziennikarz śledczy Mikael Blomkvist oraz doskonała hakerka Lisbeth Salander, którzy próbują obronić małego sawanta i nakłonić chorego chłopca do wyjawienia,.. a może raczej w tym przypadku powinnam użyć słowa "narysowania" przestępcy, ale i również jego dwóch dręczycieli, którzy chcą działać razem, w tajemnicy przed wszystkimi. Niestety, to wcale nie oznacza, że bezgranicznie sobie ufają. Każde z nich ma pewne wątpliwości, co do poczynań jego partnera, ale mimo tego działają wspólnie.Najgorszym ich wrogie jednak mogą się okazać środki masowego przekazu, które tylko z niecierpliwością wyczekują na chodź jedno, ich drobne potknięcie.Na domiar złego w sprawę jest też zamieszany, "pobożny", rosyjski żołnierz, robiący prawosłowny znak krzyża, jednocześnie zaciskając dłonie w pięść.Historia przez dłuższy czas kołem się toczy, aż w końcu dociera do obranego celu.

Polecam, świetna pozycja. Bardzo dobrze się czyta.

Naprawdę świetna Książka, polecam całą serię Millenium , gratka dla miłośników Kryminałów. Ekranizacja ma z Książką niewiele wspólnego ale można obejrzeć dobry film na wieczorną nudę. :)

Kontunuacja millenium, cóż wiecej dodać dobra mocna książka

Świetny, wysmakowany kryminał, który trzyma w napięciu. Wielowątkowy, powoduje, że czytanie jest prawdziwą przyjemnością.

Z wydaniem "Co nas nie zabije" wiąże się dość odrażająca historia. Otóż, według Evy Gabrielsson, długoletniej partnerki Stiega Larssona, w swoim testamencie autor zażyczył sobie by dzieło jego życia nigdy nie było kontynuowane. Niestety ostatnia wola nie została poświadczona prawnie, w związku z czym testament nigdy nie został uznany przez szwedzkie prawo. Spuścizna po autorze oraz cały jego majątek przeszły w ręce jego ojca i brata. Obaj mężczyźni postanowili o zatrudnieniu dziennikarza, Davida Lagercrantza, którego zadaniem było napisanie kontynuacji Millenium. Część krytyków uważa, że chodziło tylko i wyłącznie o pieniądze. Czy jest to prawdą nie dowiemy się chyba nigdy. Jednak czy wiecie, że Gabriellson jest w posiadaniu ponad 200 stron maszynopisu czwartej części cyklu oraz konspekt całości? Troszkę żałuję, że stronom nie udało się dogadać i kontynuować myśli autora. Pewnie zastanawia was czy Lagercrantz wytrzymał presję i podołał zadaniu? Sprawdźcie sami. Pewnej nocy znany dziennikarz Michael Blomkvist odbiera tajemniczy telefon. Mężczyzna informuje go, że jest w posiadaniu ważnych informacji dotyczących bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych. W tym samym czasie Lisabeth Salander, bierze udział w zorganizowanym ataku hakerów. Ich drogi krzyżują się, kiedy profesor Balder, ekspert w dziedzinie badań nad sztuczną inteligencją, prosi Mikaela o pomoc. Profesor posiada szokujące informacje na temat działalności amerykańskich służb specjalnych. Mikael zaczyna zbierać materiały do sensacyjnego tekstu, który może uratować jego karierę. Nie wiem czy kiedykolwiek zdobyłabym się na odwagę, by kontynuować dzieło twórcy, któremu udało się podbić serca milionów czytelników na całym świecie. Nie musicie być wielbicielami kryminałów by wiedzieć kim był Stieg Larsson. Chyba każdy słyszał o trylogii Millenium, której poszczególne tomy długo znajdowały się na pierwszych miejscach list bestsellerów. O Davidzie Lagercrantzu słyszało zaledwie wąskie grono osób, w większości fani książek biograficznych. Napisanie kontynuacji jednej z najważniejszych szwedzkich serii, mogło okazać się dla niego strzałem w stopę lub w dziesiątkę. Ryzyko było takie samo. Lagercrantz zdobył sobie moje uznanie tym, że nie próbował naśladować stylu zmarłego autora a jednocześnie zawiedziona byłam faktem, zmiany mentalności, czy wręcz psychiki, najważniejszych bohaterów. Autor wybrał własną drogę lecz zachował dawną formę. Jako wielbicielka Millenium muszę przyznać, że z jednej strony trzymałam kciuki a z drugiej zagryzałam zęby i czytając wypatrywałam drobnych potknięć czy błędów. Nie mogłam się powstrzymać przed ciągłym porównywaniem stylów, języka i warsztatu obu autorów. Myślę, że ta ciągła analiza i próba znalezienia dziury w całym, odebrały mi sporo przyjemności z lektury. Dlatego, drodzy czytelnicy, zamiast nastawiać się na najgorsze, zrelaksujcie się i cieszcie kolejnym spotkaniem z Blomkvistem i Salander. Teraz, kiedy emocje już opadły, a książka trafiła na zaszczytne miejsce w biblioteczce, muszę przyznać, że "Co nas nie zabije" było udaną, choć nieco inną od poprzednich tomów, książką. Jeszcze przed rozpoczęciem lektury zadałam sobie pytanie : czego oczekuję?. Odpowiedź : dobrej rozrywki, szybkiej akcji i powrotu do przeszłości. Wszystko to, w ostatecznym rozrachunku dostałam, więc nie ma co skupiać się na detalikach i wbijać szpilek w autora. Zrobił co mógł, poradził sobie z presją , co poskutkowało tym, że na księgarniane półki trafiła książka, godna swoich poprzedniczek. Napisanie książki pod ostrzałem krytyki, musi być nie lada przedsięwzięciem.

Jak każda część opowieści z serii Millennium, książka trzyma czytającego w napięciu i nie podpowiada oczywistego zakończenia. Chce się więcej i więcej. Polecam

Jeżeli ktoś uwielbia trylogię "Millennium" Stiega Larssona to na pewno ta książka mu się spodoba, ponieważ jest ona jej kontynuacją, chociaż napisana przez Davida Lagercrantza. Ja z wypiekami na twarzy na nią czekałam. Przyznam, że książką spełniała wszystkie moje czytelnicze oczekiwania. Jest przede wszystkim wciągająca i trzymająca w napięciu. Narracja prowadzona jest w taki sposób, ze ja jako czytelnik ani przez chwilę nie wiedziałam, co się za chwilę wydarzy. Autor ciągle mnie zaskakiwał, jednakże bardzo mi się to podobało. Na pewno nie będziecie się nudzili przy tej książce. Polecam