Cienie Nowego Orleanu (okładka miękka)

Zwykle nie czytam książek polskich autorów, nigdy nie przypadły mi do gustu. Ale są wyjątki, np. Aneta Jadowska, której twórczość bardzo mi się podoba. "Cienie Nowego Orleanu" zaciekawiły mnie opisem i pomyślałam, że to może być kolejna dobra powieść. Niestety, trochę się zawiodłam. John Legrasse to stary nowoorleański policjant. Dostaje sprawę, która wywraca jego życie o 180 stopni. W kryjówce przemytników znajduje okaleczone, zmaltretowane kobiece ciało. To przypomina mu o dawnym śledztwie dotyczącym pewnej sekty. Nie mogąc o tym zapomnieć, postanawia sam rozwiązać obydwie zagadki. W Nowym Orleanie, gdzie magia jest na wyciągnięcie ręki, nawet największy niedowiarek w nią uwierzy. Sama nie wiem, co mam o niej napisać. Z jednej strony podobała mi się, a z drugiej zabrakło mi w niej czegoś, nie tego się spodziewałam. Ale zacznijmy od początku. Rozpoczęcie było mocne, trzymające w napięciu i zachęcające do dalszego czytania. Potem, gdzieś przed środkiem, akcja zaczęła zwalniać. Bohater chodził od baru do podziemi i rozmawiał ze znajomymi odnośnie śledztwa. Były tam niespodziewane wydarzenia, ale jak dla mnie mogłoby być ich więcej. Pod koniec akcja nabrała tempa, dlatego też czytałam z ogromną ochotą. Kolejna sprawa to opisy. Kiedy autor relacjonował walkę, czułam się jakbym brała w niej udział. Czasem dłużyły mi się fragmenty dotyczące różnych miejsc, ale generalnie były w porządku. Nie zabrakło też opisów zwłok, nie dla osób mocno wrażliwych. Co do bohaterów. Legrasse według mnie ma problemy z agresją i alkoholem. Gdy tylko gdzieś się pojawił, musiał z kimś się bić. Raz nawet nie patrzył na to, że gość może mu się przydać, tylko zatłukł go na śmierć. To też człowiek wyniszczony przez pracę. Trudne doświadczenia nie pozwalają mu normalnie funkcjonować. Nawet po wszystkim nie wygląda na to, by odzyskał spokój ducha. Przez powieść przewinęło się mnóstwo postaci: gangsterzy, agenci specjalni, wiedźmy, byli policjanci - oni wszyscy mają swoje zadania, nadają charakteru i sprawiają, że całość jest bardziej wciągająca. Myślałam, że bohater będzie czytał jakieś stare księgi, pisma dotyczące bóstwa. Niestety nie było tu tego. Zakończenie mnie nie powaliło, spodziewałam się czegoś zaskakującego, co zwali z nóg. Wkurzyłam się, ponieważ autor zapomniał skończyć pewnego wątku. Wymyślił postać, która została ranna, a potem porzucił ją, nawet w finale nie wspomniał o niej choć słowem. Czasu spędzonego z tą książką nie uważam za stracony. Podobała mi się, ale mogła być lepsza. Wiele elementów wymaga poprawy. Nadal jestem rozczarowana zakończeniem. I zła za zapomnienie o jednym z bohaterów. Być może fani poprzednich książek autora odnajdą się w niej.

Nowy Orlean, lata dwudzieste ubiegłego wieku. Podczas policyjnej obławy inspektor John Raymond Legrasse znajduje w piwnicy przeszukiwanego domu ciało kobiety, poddanej przed śmiercią serii tortur i okaleczeń. Ten makabryczny obraz przypomina mu podobną sytuację sprzed kilkunastu lat, wspomnienie której do dziś przejmuje go zgrozą i obrzydzeniem. W poszukiwaniu oprawców dziewczyny, Legrasse zagłębia się nie tylko w sieć miejskich zaułków nad brzegiem Missisipi - ale także w wir podejrzeń i lęków, których nie udało mu się pogrzebać razem z aktami starej sprawy... Maciej Lewandowski sięgnął w swojej powieści po postać nowoorleańskiego detektywa, którego fani literatury grozy poznali w legendarnym już opowiadaniu H.P. Lovecrafta "Zew Cthulhu". Bazując na opisanych tam wydarzeniach, Autor zbudował historię nawiązującą do śledztwa prowadzonego przez Legrasse'a w roku 1907, i postawił przed nim zadanie powtórnego zmierzenia się z fanatycznymi wyznawcami Wielkich Przedwiecznych. Śledztwo prowadzi inspektora w gąszcz nadrzecznych zaułków oraz trasą słynnego tramwaju Desire; w pogoni za nowymi tropami Legrasse odwiedza nieczynne zakłady fotograficzne, kostnice, uniwersyteckie kawiarnie, nielegalne wyszynki (mamy czasy prohibicji...) oraz namioty wędrownych kaznodziejów, których religia niewiele ma wspólnego z chrześcijaństwem. Los nie oszczędza naszego bohatera: zanim spośród licznych wątków łączących sprawy i wydarzenia oddalone od siebie o wiele lat i/lub mil wyłoni się spójny obraz, zwiastujący choćby częściowe rozwiązanie zagadki tajemniczego kultu z bagien Luizjany, Legrasse straci zdrowie, pozycję i sprzymierzeńców. Czy to, co odkryje u kresu drogi, zrekompensuje mu poniesione straty? Musicie sami wyrobić sobie opinię na ten temat... Pomijając kwestię samej zagadki kryminalnej, wokół której kręci się akcja książki: "Cienie Nowego Orleanu" to przede wszystkim opowieść o mieście, którego topografię i realia dnia codziennego przedstawia nam bardzo szczegółowo Autor. W tym miejscu westchnienie: jako czytelnik nie miałabym nic przeciwko dołączeniu do książki choćby skromnej mapki lub planu miasta: można się tutaj, co prawda, wspomóc aplikacją internetową, ale o ileż piękniejsza byłaby stylizowana grafika, nawiązująca do klimatu powieści... Klimat jest bowiem solidnym plusem "Cieni...": Maciej Lewandowski prezentuje czytelnikom swoją wiedzę na temat stworzonego przez Lovecrafta, i sprawnie odtwarza klimat opowiadań o Wielkich Przedwiecznych. Skutkiem tego, "Cieniom..." bliżej jest do horroru niż do kryminału noir: i z takim nastawieniem radziłabym Wam zasiadać do lektury, szczególnie jeśli nie znacie specyfiki prozy Lovecrafta. Jako miłośniczka literatury epigońskiej we wszelakich jej przejawach, z przyjemnością zapoznałam się z "Cieniami Nowego Orleanu" - powieść bowiem świetnie ilustruje fakt, iż dla umysłu pisarza nawet najmniejszy fragment inspirującego dzieła literackiego może się stać zaczątkiem nowej historii. O ile tylko twórca tekstu inspirowanego zachowa klimat oryginału oraz uszanuje jego wymowę, czytelnik ma szansę otrzymać nową treść nawiązującą do tej już znanej - a przecież z książkami często bywa tak samo, jak z piosenkami, i (parafrazując klasyka) "najbardziej podobają nam się te, które już kiedyś czytaliśmy". Książka Macieja Lewandowskiego to krok w ciekawym (i, w moim osobistym odczuciu: słusznym) kierunku: a do pełni czytelniczego szczęścia brakuje mi tylko nieco większej powściągliwości językowej Autora, któremu chwilami wymyka się spod kontroli stylizacja dialogów i monologów poszczególnych postaci. Czasami więcej - znaczy mniej, i pozwala czytelnikowi skupić się na treści książki. Jeśli by jednak pominąć ten aspekt - "Cienie Nowego Orleanu" to interesująca pozycja, która zapewne przypadnie do gustu miłośnikom twórczości Lovecrafta, i/lub fanom mrocznych historii kryminalnych. Mrrrożącej krew w żyłach lektury!

Nowy Orlean to miasto, którego drugą nazwą powinien być niepokój. Wszystkie filmy, książki czy gry osadzone w tym mieście fundowały nam dawkę niepokoju. Tak samo jest z książką „Cienie Nowego Orleanu” autorstwa Macieja Lewandowskiego. Jednak zacznijmy od początku. Legrasse to policjant, który nie jedno już w życiu widział i nie ma rzeczy, która po tylu latach pracy w policji mogłaby go zaskoczyć. Jednak pewnego dnia, robiąc nalot na przemytników odkrywa ciało kobiety. Ofiary kultu. Lagrasse już kiedyś prowadził sprawę kultystów woodoo, sprawa, która wyryła się w jego pamięci mocno, może nawet zbyt mocno, powraca. Okazuje się, że dawny kult powraca a jak to możliwe skoro wszyscy zostali wtedy wyłapani? Właśnie z tą zagadką, będzie się musiał zmierzyć. Książka to niewyobrażalny klimat! Klimat, który czuć na plecach skroniach i w nozdrzach. Autor genialnie buduje napięcie by następnie zwolnić i zniszczyć to co było tak cudowne. Akcja zwalnia, a przynajmniej czytelnik ma takie odczucie. Finał mnie nie powalił. Spodziewałam się wielkiego boom, dostałam klops. Jako, że wydarzenia w książce są bardzo odległe to i język jest dość archaiczny i niektóre zworty mogą sprawiać czytelnikowi problemy. Ja osobiście sprawdzałam w słowniku tylko dwa razy, a resztę wnioskowałam kontekstu i zdania. To nie jest książka dla wszystkich, widocznie też nie dla mnie. A naprawdę byłam pewna, że będzie to książka miesiąca na prawdę. Niestety przerost formy nad treścią.