Cienie Nowego Orleanu (okładka miękka)

Od pierwszych stron jesteśmy wyciągnięci w wir wydarzeń. Duszny, kolorowy, pełen kontrastów Nowy Orlean wchłania czytelnika i nie chce wypuścić ze swoich objęć. Towarzyszymy Legrassowi w różnych parszywych miejscach, razem z nim doświadczamy strachu, bólu i poznajemy to, co dla racjonalnego umysłu jest nie do pojęcia. Czytelnikowi udzielają się wszystkie emocje bohatera zwłaszcza, że sam Legrasse wzbudza sympatię. Osobiście bardzo mu kibicowałam i do samego końca trzymałam kciuki, by nic mu się nie stało, co wcale nie było takie oczywiste. A skoro już o tym mowa: Paleta postaci jest tak niesamowicie barwna! A co najważniejsze, to postacie żywe, których losy wywołują w czytelniku autentyczne emocje. Czytając "Cienie Nowego Orleanu" ja osobiście miałam przyjemne skojarzenie z jedną częścią cyklu "Upiór południa" Mai Lidii Kossakowskiej, co zdecydowanie jest plusem . Podsumowując: Historia napisana bardzo dobrze, lekkim, obrazowym językiem, z opisami, które nie raz wywołają ciarki na plecach. Zdecydowanie wciąga i dostarcza mnóstwo rozrywki. Fabuła jest nieoczywista, teoretycznie mamy podanego antagonistę, ale... no właśnie. Zakończenie wprawia mocno w zaskoczenie. Zdecydowanie pozycję polecam!

Książka jako przedstawiciel gatunku kryminału trzyma się utartych i sprawdzonych schematów, znanych z dziesiątek innych dzieł. Co oczywiście dla niektórych może być zbyt mało odtwórcze dla innych zaś zachęcające do sięgnięcia właśnie po tę pozycję. Doświadczony gliniarz z problemami emocjonalnymi, odwiedzający lokalnych przedstawicieli świata przestępczego w poszukiwaniu nowych tropów a wolne chwili spędzający w poszukiwaniu dna butelki. Jak przystało takiego protagonistę, wyznaje on własny kodeks moralny i dąży wszelkimi możliwymi środkami do odnalezienia sprawców i wymierzeniu im należytej kary, często samemu posuwając się do bezmyślnej przemocy. W tym miejscu należy wspomnieć, że autor w dość obrazowy i szczegółowy sposób starał się opisać właśnie takie momenty, kiedy to na drodze komisarza stawał przeciwnik, z którego należało wyciągnąć kilka przydatnych informacji lub po prostu stał on na drodze do prawdy. Walka, w której pięści stawały się głównym orężem, nie ma tutaj nic wspólnego z dżentelmeńską potyczką. Wręcz przeciwnie brudne zagrywki, rodem z portowych slumsów, kastety, wykorzystywanie wszelkich słabości przeciwnika, są tutaj na porządku dziennym i doskonale wpasowują się w klimat książki. Opisy te czyta się naprawdę dobrze, chociaż wszystko powinno być jednak serwowane z umiarem. Jeden, dwa nawet trzy opisy obijania facjaty oponentowi są jak najbardziej wskazane, ale przy większej ilości człowiek zaczyna odnosić wrażenie, że jest to swoistego rodzaju wypełniacz, mający na celu wydłużenie lektury. Zresztą ten sam zabieg można wyczuć w niektórych zbyt mocno „przegadanych” rozdziałach, które nie wnosiły nic specjalnego do samej fabuły, a tylko niepotrzebnie zwalniały tępo całej książki. Na całe szczęście stanowią one tylko mały procent całego dzieła i są do zaakceptowania. Zdecydowanie jednak najmocniejszą stroną książki jest jej klimat i przynależność do segmentu powieści grozy. Świetnie opisane mroczne zakamarki Nowego Orleanu i równie doskonale przedstawiony kolory tego miasta. Wyraźnie widać, że autor poświęcił długie godziny, aby poznać opisywaną metropolię. Mroczne i brudne zaułki. Knajpy, w których nikt nie przejmuje się zakazem sprzedaży alkoholu a w których łatwiej o zakończenie swojego żywota niż o szklaneczkę naprawdę dobrej whisky. Klimatyczne lokale i sklepy przyciągające w dzień uwagę turystów swoim wystrojem i magicznym klimatem, które po zapadnięciu zmroku zmieniają się w prawdziwe przybytki czarnej magii. Obok świetnie opisanych lokacji na wyróżnienia zasługuje również zaserwowany przez autora klimat grozy. Ciężka atmosfera powieści wyczuwalna jest od pierwszej do ostatniej kartki a niektóre naturalistycznie opisane zbrodnie, mogą powodować u czytelnika dreszcze na plecach. Oczywiście ten element jest podany czytelnikowi z umiarem, żeby nie wywoływać niepotrzebnie uczucia obrzydzenia i wstrętu. W tym aspekcie autor naprawdę wykonał kawał solidnej pracy, dozując wszystkie elementy w odpowiedniej ilości. Czy sprawia to, że po książkę powinni sięgnąć miłośnicy twórczości Lovecrafta? Odpowiedź w tym przypadku nie będzie jednoznaczna. Na pewno wyraźnie można wyczuć, że autor Maciej Lewandowski jest wielkim fanem dzieł wspomnianego pisarza. Mroczny klimat voodoo, zapożyczenia fabularne (chociażby wątek prastarego Cthulhu) – wszystko to jest tutaj zauważane, ale… No właśnie zawsze jest jakieś „ale” – dla znacznej grupy wiernych fanów dzieł Howarda Phillipsa Lovecraft’a, to wciąż będzie za mało. Będą oni odbierać „Cienie Nowego Orleanu” jako dobrze napisany kryminał z elementami grozy, ale nic ponadto. Będą mieć oni w tym dużo racji bo, to właśnie w głównej mierze miłośnicy dobrych kryminałów docenią dzieło Macieja Lewandowskiego, chociaż Ci czytelnicy na półkach których stoją głównie powieści grozy, również mogą sięgnąć po tytuł w momencie, kiedy nie ma pod ręką czegoś jeszcze bardziej przerażającego. Cała recenzja na blogu: PopKulturowy Kociołek

Nie znasz dnia, ani godziny kiedy dopadnie Cię przeszłość... Stary policjant Legrasse znów musi zmierzyć się ze swoją udręką. Sprawa sprzed lat odbija mu się niczym czkawka i nie daje o sobie zapomnieć. Kiedy wszystko idzie względnie dobrze, nagle coś się sypie. W kryjówce przemytników, oprócz dziewczyn wykorzystywanych seksualnie w jednym z pokoi policjanci zastają makabryczne widowisko. Młoda kobieta, złożona w ofierze, której ciało zostało okaleczone. W pokoju oprócz tego Legrasse znajduje figurkę bożka Cthulhu, która wcześniej już wpadła w jego ręce podczas akcji na bagnach. Wszystko wraca ze zdwojoną siłą. Stary policyjny wyga, mimo braku wiary w uroki, nadprzyrodzone zjawiska, postanawia, że dopadnie sprawcę. Podczas akcji trafia na wiele tropów i też na wiele przeszkód. Kiedy jego wierny towarzysz Stuglik cudem wymyka się z objęć śmierci i trafia w bardzo ciężkim stanie do szpitala, John postanawia działać. Trafia do miejsc, które dla białego są tymi, gdzie sam prosi się o śmierć. Spotyka wężowników, odkrywa taśmy z drastycznymi nagraniami, wplątuje się w porachunki z dziwnym księdzem i Cieniem... Gdy każdy element układanki wchodzi na swoje miejsce, Legrasse dociera do miejsca, gdzie wszystko miało swój początek. Widzi bramy piekła i demona, z którym walczy od kilku lat. Jednak, gdy wydaje mu się, że to już koniec, okazuje się, że tak naprawdę to dopiero początek... Czy policjant dorwie sprawce? Jak bardzo pozory mogą mylić? * * * Książkę "Cienie Nowego Orleanu" czytałam kilkanaście dni, głównie przez brak czasu. Z początku Lewandowski wprowadza nas do świata komisarza, który jeszcze nie uporał się z widmem zbrodni sprzed lat. Dochodzi do kolejnej zbrodni i przechodzimy do głównej tematyki książki. W moim odczuciu akcja rozkręca się powoli, potem daje z kopyta, później znów stopuje na chwilę, by na koniec nas zaskoczyć. Z jednej strony ten zabieg jest ok, z drugiej jednak momentami było nudnawo, kiedy czekałam na to co się wydarzy, a opisy trochę przytłaczały. Plusem w tej książce są na pewno bardzo dobrze wykreowane postacie, zdecydowanie barwne i ciekawe pod względem charakteru, osobowości oraz psychiki. Intrygującym jest też zabieg ukazania całej sytuacji z perspektywy policjanta vs. jednego z bohaterów zwanego Cieniem. Bardzo podobało mi się również osadzenie akcji przez Macieja Lewandowskiego w Nowym Orleanie z początków XX wieku pod względem architektury, topografii miasta oraz idącymi za nią podziałami rasowymi. Przyznam się szczerze, Lovecrafta nie czytałam także nie mogę się w żaden sposób odnieść do jego twórczości, ale temat książki - bożek Cthulhu, sekty, odprawianie rytuałów, również bardzo na plus, bo jest to element, który w literaturze jeszcze się nie przejadł i według mnie wciąż go za mało. W książce widać ogromne zaangażowanie autora w pisanie oraz przygotowanie materiałów co także cenię, dlatego w mojej opinii książka zasłużyła na 8/10 :)

John Raymond Legrasse, doświadczony nowoorleański policjant, podczas policyjnego nalotu na dziuplę handlarzy żywym towarem, odnajduje makabrycznie okaleczone zwłoki młodej kobiety. Była ona torturowana a z jej pleców zdarto płat skóry. Wszystkie tropy prowadzą do niewyjaśnionej sprawy z przeszłości, gdzie podobnych zbrodni dokonywała okultystyczna sekta. Inspektor rusza tym śladem, zanurzając się w mroczny oddech miasta i budzące grozę bagna. 🕷 Niektóre miasta mają niepowtarzalny klimat - emanują magią i niezwykłą atmosferą. Jednym z nich jest Nowy Orlean gdzie narodził się jazz, ludowe wierzenia idą ramię ramię z postępem. To właśnie tutaj autor umieścił swoich bohaterów, gdzie przyjdzie się im zmierzyć z elementami mitologii Cthulu. Mimo, iż książka nawiązuje do literatury H.P. Lovecrafta, to jednak jest to bardziej kryminał niż horror. 🕷 Główny bohater to gliniarz z krwi i kości, nie bojący się przechadzać ciemnymi uliczkami miasta czy zaglądania do lokalów z wątpliwą reputacją. Mnie on przekonał do siebie i z przyjemnością obserwowałem jego zmianę podejścia do wierzeń w czarną magię, która wyłania się z kart książki, oraz jego metody śledcze, które nie zawsze były zgodne z literą prawa. Jednak to nie bohaterowie mnie tutaj zachwycili a samo miasto. Autor kapitalnie ukazał panującą w latach 20 minionego wieku tam atmosferę. Zaułki Nowego Orleanu tętnią jazzem i spływają przemycanym alkoholem a bagna spowija budząca grozę mgła okultyzmu. Autor świetnie przedstawił panującą atmosferę w mieście tak, że czytelnik może uwierzyć, że właśnie tam się znajduje. Do tego delikatnie wpleciony wątek grozy wprost z literatury Lovecrafta spowodowały, że książka mimo kilku niedociągnięć i skaczącego miejscami napięcia jak sinusoida bardzo mi się spodobała. Cieszę się że autor dużo miejsca poświęcił oddaniu natury miasta bo udało mu się to znakomicie. 🕸🕷 Jeśli lubicie kryminały i nie przeszkadza Wam w nich wplecione wątki okultyzmu, to śmiało sięgnijcie po tę książkę. Zarówno fani horrorów jak i kryminałów powinni być zadowoleni.

John R. Legrasse to doświadczony policjant z Nowego Orleanu, który podczas policyjnego nalotu na kryjówkę przemytników znajduje okaleczone zwłoki młodej kobiety. Wszystkie tropy prowadzą do ofiarnych rytuałów i wyznawców demonów. Choć mężczyzna jest sceptykiem w kwestii okultyzmu, wudu i demonów, to w dwudziestowiecznym mieście znanym z takich praktyk, ciężko jest nie przyznać, że pradawni bogowie mogą istnieć... "Cienie Nowego Orleanu" porównywane są z twórczością H.P. Lovecrafta, więc jeśli znacie coś od tego twórcy, to może zagłębianie się w świat zaprezentowany przez pana Lewandowskiego będzie dla Was przyjemniejszy. Ja niestety nie miałam okazji poznać jeszcze nic od Lovecrafta i nie wiem kiedy to nastąpi, więc sposób konstrukcji akcji i całej fabuły był dla mnie jedną wielką niewiadomą. Autor już od pierwszych stron rzuca nas w lata 20. XX wieku, a tym samym w pełen magii, czarnych mszy i krwawych ofiar Nowy Orlean. Fabuła skupia się głównie na powiązaniach z nią, ale przez karty tej powieści przemykają różne wątki, m.in. handlu ludźmi, trudami pracy w policji czy gwałtów i tortur. Historia jest brutalna i ciężka w odbiorze, więc z pewnością nie jest to książka, która czytelnika odpręży i zrelaksuje. Tak jak trudna i zagmatwana była fabuła, tak ciężko mi się tę historię poznawało. Nie połknęłam jej w kilka godzin, ale czytanie rozłożyłam na raty zarówno przez poruszane wątki, jak i styl autora. Pan Lewandowski pisze w specyficzny sposób i z trudem się w tej książce odnajdywałam. Historia ma w sobie kilka niepotrzebnych opisów czy dialogów, ale największą wadą jest niestety charakter głównego bohatera. Legrasse ma wszystkie najgorsze cechy doświadczonych policjantów znane z filmów - jest wybuchowy, arogancki, często wszczyna bijatyki, a przy tym nie ma zachowanej równowagi, brakuje cech za które można go polubić. Pomijając charakterek Legrasse'a, to samo opis miasta mnie przekonał. Zarówno wątek magii, jak i bagna pełne demonów były ciekawie rozpisane. Niestety wady głównego bohatera obniżyły moją ocenę, a duszący klimat sprawił, że raczej do tej książki nie wrócę. Nie jestem wielką fanką horrorów, więc pod tym względem książki nie mogę ocenić, ale za to jeśli chodzi o kryminał, to też czegoś mi zabrakło. Pomysł był ciekawy, jednak realizacja już nie wpasowała się w mój gust. Jeśli znacie już "Cienie Nowego Orleanu" to dajcie mi znać co sądzicie, bo do tej pory spotkałam się z niewieloma opiniami na jej temat.

Maciej Lawandowski stworzył niezwykle intrygującą historię. Historię Nowego Orleanu, do którego wracają dawne demony. Demony dawnych kultur, wierzeń i tajnych stowarzyszeń. Znalezione zostały okaleczone zwłoki kobiety. Okaleczone w sposób, po którym można wnioskować, że dawni wyznawcy demonów powrócili! John Lagrasse, stary policyjny wyga, musi na nowo zmierzyć się ze sprawą i zapomnianymi już bogami! Powiem Wam szczerze, że jak tylko przeczytałam opis tej książki to wiedziałam, że muszę ją przeczytać! Zapowiadało sie przecież genialnie! Nowy Orlean, tajemne kulty, dawne wierzenia, no i morderstwo! :D Genialnie! No niestety tylko na papierze... Mimo, że z opisu i fabuły ta książka powinna mnie zachwycić, to jednak styl, w jakim pisze autor, jest dla mnie nie do przeskoczenia. Sama nie jestem do końca wstanie określić, co mi nie pasuje, ale czytając po prostu się męczę.. Niestety :( Niemniej sama fabuła jest bardzo ciekawa i dosyć intrygująco skonstruowana. Pomysł też jest pierwszorzędny :) Jednak styl mnie przerasta i nie bardzo umiem przez niego brnąć :(

„Cienie Nowego Orleanu” nie są powieścią, która się Maciejowi Lewandowskiemu udała. Takie stwierdzenie sugerowałoby znaczną dozę przypadku przy finalnym efekcie. A zdecydowanie nie jest przypadkowym tak solidny reaserch, który dał autorowi możliwość napisania książki przede wszystkim dopracowanej i ujmującej klimatem niespokojnego, dusznego, amerykańskiego Południa. To powieść nawiązująca ochoczo do dorobku H.P. Lovecrafta, jednak nie są to nawiązania zbyt nachalne, zbyt bezpośrednie. To częsta bolączka – nie tylko rodzimej – literatury grozy: sięganie po oprawę mitologi Cthulhu, w celu wykorzystania i niejakiego podpięcia się w znajome wielu czytelnikom literackie środowisko. Ma to zapewnić przychylność odbiorcy przez ofiarowanie mu sztafażu znajomego, dobrze kojarzonego i w dużym stopniu ukształtowanego w oryginalnych dziełach Samotnika z Providence, co ma ułatwić w rzeczywistości pracę nowemu autorowi. Lewandowski zdecydowanie tego zabiegu unika, sięgając – owszem – po mitologię lovecraftowską, jednak osadzając ją w starannie od podstaw nakreślonej scenerii Nowego Orleanu – który wszak bezpośrednio się z Lovecraftem nie kojarzy. Szczerze mówiąc, gdyby „Cienie Nowego Orleanu” wątków lovecraftowskich pozbawić – a ściślej, zastąpić je np. wierzeniami voodoo – powieść nadal bez kłopotu się obroni. Klimatem sięga raczej w kierunku opowieści R.E. Howarda, którego historie grozy są bardzo dobre, aczkolwiek o wiele mniej znane, niż klasyczny cykl o Conanie. Lewandowski dobrze czuje się w estetyce grozy traktowanej subtelnie, nienachalnie. Nie epatującej przesadnie makabrą, a raczej bazującej na starannym, powolnym budowaniu atmosfery niepokoju i oczekiwania na ujawnienie się potwornego, ponadczasowego zła. Które wyczuwamy – wspólnie z bohaterami – jednak nie możemy go dostrzec, czy zdefiniować jednoznacznie. To właśnie największa siła przekazu „Cieni Nowego Orleanu” – to stonowane budowanie napięcia. Powieść – w dużej mierze pozbawiona pierwiastka nadnaturalnego – kojarzy się ze swoistym, retrokryminałem z amerykańskiego Południa, znakomicie oddającym klimat miasta i jego mieszkańców, by dopiero w finale wybuchnąć afirmacją kosmicznej, pozawymiarowej grozy nie z naszego świata. To zresztą wydaje się być element charakterystyczny dla prozy Lewandowskiego, bowiem autor podobny zabieg zastosował w swojej pierwszej powieści – „Splątanie”, osadzonej w czasach współczesnych, jednak podobnie jak w „Cieniach…” obnażającej wątek nadprzyrodzony dopiero w finale. W porównaniu jednak obydwu powieści, to zdecydowanie nowa książka Lewandowskiego wygrywa staranniejszym przygotowaniem i znakomitym tłem dla fabularnych wydarzeń. Postacie są nakreślone starannie i choć sam główny bohater – Legrasse jawi się trochę sztampowo, jako sterany życiem, nie stroniący od alkoholu śledczy po przejściach – to jednak jego rys znakomicie wkomponowuje się w samo powieściowe tło. A jak już wspominałem – to kolejny z mocnych punktów tej powieści. Starannie nakreślone realia historyczne, problematyka zarówno segregacji rasowej, jak i relatywnie postrzeganej na Południu prohibicji uzupełniają książkowe wydarzenia, osnute wokół równie makabrycznych, co tajemniczych zbrodni dokonywanych na młodych kobietach. Wiąże się to ze starym śledztwem Legrasse’a, z którego nigdy się on tak do końca nie otrząsnął i które kładzie się cieniem na jego obecnym życiu i działaniach. Nowy Orlean jawi się tu równorzędnym bohaterem powieści, co ludzkie postacie. Miasto, tętniące życiem, pełne sprzeczności, tajemnic, z delikatnie oplatającą je, jak pajęczą siecią, siatką przestępczych zależności doskonale gra swoją rolę w całej fabularnej historii i buduje atmosferę napięcia i nerwowego oczekiwania na moment, kiedy pozwoli odkryć swoje tajemnice. Działania Legrasse’a zmuszą go do zapuszczenia się w najniebezpieczniejsze z rejonów miasta, na przetrzepanie całych jego trzewi, w poszukiwaniu odpowiedzi. Dojdą do tego niezwykłe, i niekoniecznie pożądane sojusze, pojawi się galeria nietypowych, ale i niezwykłych wrogów, a granica między realizmem, a magią i nadnaturalnością zacznie się niebezpiecznie zacierać, by w finale pęknąć z trzaskiem i obnażyć naszym oczom to, co niepojęte dla ludzkich umysłów. To, co pochodzi spoza naszego świata. Jak zaznaczałem na wstępie, jest tu mocno wyczuwalny duch Lovecrafta, jednak proporcje są świetnie zachowane. Autor nie musi podpierać się sławetnym twórcą, a wykorzystanie jego elementów jest tu raczej rzeczywistym ukłonem, niż próbą wykorzystania motywów Cthulhu dla podniesienia atrakcyjności fabuły. Przyznam, że momentami wahałem się, czy związki z lovecraftowską mitologią tak naprawdę są powieści potrzebne, czy nie wystarczyłoby wykorzystanie estetyki osnutej wokół kultu voodoo? Finalnie uważam, że nie zaszkodziłoby to w sposób zauważalny powieści, jednak ukłon w stronę Samotnika z Providence może zaskarbić książce – mimo wszystko – szersze zainteresowanie. Reasumując – „Cienie Nowego Orleanu” to tytuł z pewnością ciekawy, i

„Cienie Nowego Orleanu” nie są powieścią, która się Maciejowi Lewandowskiemu udała. Takie stwierdzenie sugerowałoby znaczną dozę przypadku przy finalnym efekcie. A zdecydowanie nie jest przypadkowym tak solidny reaserch, który dał autorowi możliwość napisania książki przede wszystkim dopracowanej i ujmującej klimatem niespokojnego, dusznego, amerykańskiego Południa. - dla portalu Dzika Banda pisze o nowej, bardzo dobrej powieści Macieja Lewandowskiego. Szukajcie tekstu: https://coprzeczytac.blogspot.com/2019/02/maciej-lewandowski-cienie-nowego.html

Trwa dwudziestolecie międzywojenne. Lata temu John R. Legrasse, mieszkający w Nowym Orleanie policjant, natrafił na dziwną sektę, dokonującą przerażających rzeczy. W trakcie pracy nad jedną ze spraw odkrywa, że ta prawdopodobnie wciąż istnieje. Detektyw robi wszystko, aby położyć kres tym okrutnym praktykom. Choć twórczości H. P. Lovecrafta nie znam jeszcze za dobrze to z czystym zumieniem mogę powiedzieć, że naprawdę lubię i cenię tego klasyka grozy. Zarówno jego świat, jak i klimat twórczości tego pana to coś, co bardzo mi odpowiada, szczególnie że ostatnio wręcz uwielbiam czytać o latach 20. i 30. Po „Cienie Nowego Orleanu” sięgnęłam więc bez wahania: w końcu to książka promowana jest jako pozycja, którą fani Lovecrafta muszą przeczytać. Nie będę jednak oszukiwać – po lekturze nie jestem w pełni zadowolona. Mimo że zaczęło się naprawdę dobrze. Maciej Lewandowski nie był mi wcześniej znanym twórcą, ale temu akurat się nie dziwie: raczej nie jest pisarzem, którego znają wszyscy. Jednocześnie to autor, który pracując nad „Cieniami Nowego Oreanu” wykonał kawał dobrej roboty… tylko moim zdaniem nie wykorzystał najlepiej wiedzy, jaką zdobył, zbierając informacje do książki. W tej powieści naprawdę widzę pasję twórcy do tematu. Zdziwiłam się nieco, gdy odkryłam, że „Cienie Nowego Orleanu” właściwie rozgrywają się w świecie Cthulhu, ale było to zdecydowanie pozytywne odczucie. Jednocześnie pierwsze strony powieści wypadały naprawdę dobrze: Lewandowski dobrze tworzył klimat mrocznej, ale kryminalnej historii osadzonej w latach 20. XX wieku. Lewandowski wyraźnie lubi tę tematykę i dobrze się w niej czuje. Jak już wspominałam – to powieść, w której tworzenie włożono naprawdę wiele pracy. Autor nie tylko wie wiele o mitologii Cthulhu, ale musiał naprawdę dużo czytać o Nowym Orleanie. I mówię tu zarówno o jego historii, kwestiach kulturowych oraz rasowych, jak i konkretnych, prawdziwych opowieściach, które rozgrywały się w USA. Przynajmniej jedna z „kryminalnych historii” wspominanych przez bohaterów naprawdę miała miejsce, bo sama ostatnio o niej czytałam. Problem „Cieni Nowego Orleanu” moim zdaniem polega jednak na nieumiejętnym wykorzystaniu zdobytych informacji. Lewndowski w narracji próbuje „upchnąć” to wszystko, wrzucając do tekstu ogrom makaronizmów oraz słów, które następnie często wyjaśnia poprzez przypisy. Jednocześnie zwykle używa konkretnych słów tylko raz, lub dwa, nigdy więcej do nich nie wraca, w związku z czym nie ma to jakiegoś szczególnego fabularnego sensu. Osobiście wolałabym, aby wybrał kilka określeń i trzymał się ich przez całą powieść: to z jednej strony pomogłoby jej nadać klimat, a z drugiej nie przytłaczało i nie psuło dynamiki książki. Jednocześnie zauważyłam, że autor wręcz na siłę próbował wepchnąć do książki polski pierwiastek. Nie jest to może obiektywna wada, ale muszę przyznać, że bawiło mnie bezustanne podkreślanie, że jedna z postaci jest polskiego pochodzenia i bardzo lubi się z Amerykaninem, jakim jest Legrasse. Sam główny bohater to postać, która szczególnie mnie nie urzekła, ale akurat to u mnie rzecz dość typowa, jeśli chodzi o kryminalne historie: wolę skupić się na samej zagadce i tajemnicy, nie przywiązując wielkiej wagi do bohatera. W każdym razie osobiście nie widzę w jego przypadku powodu do krytyki kreacji. „Cienie Nowego Orleanu” to po prostu książka z – moim zdaniem – brakami warsztatowymi, które trochę zepsuły mi zabawę w trakcie czytania. Niektóre sceny wypadały świetnie, ale po dobrym wstępie całokształt na dłuższą metę zaczął mnie męczyć. Niemniej, trzymam kciuki za Lewandowskiego, bo on w tym przypadku naprawdę wiedział, o czym pisze, tylko wydaje mi się, że za bardzo chciał właśnie ten fakt udowodnić.

Nie trzeba wierzyć w demony i diabły, by wiedzieć, że człowiek to bestia, zdolna do wszystkiego. Wokół człowieka zbudowaliśmy wierzenia, sekty, bogów – wszystko po to, by rozpalić wyobraźnię i… tuszować. „Cienie Nowego Orleanu” to powieść, która odsłania ten mroczny świat. Jest gęsto i duszno, a Nowy Orlean w latach dwudziestych XX wieku jawi się, jako mozaika sprzeczności. Brudna mozaika. Maćka Lewandowskiego znam osobiście, a z jego piórem spotykam się po raz drugi. Niby wiedziałam, czego się spodziewać, a jednak – dostałam coś zaskakującego. Od czego zacząć? W zalewie powieści, które są szybkie i łatwe, kiczowate i prostolinijne (patrz Naturalista), Maciek buduje coś zupełnie innego. Historię gęstą w każdym akapicie. Rozbudowaną pod względem językowym. Bardzo plastyczną, działającą na wyobraźnię, ale przez to – wymagającą skupienia. To nie jest bajka o brutalnych morderstwach, w której ścigamy oprawcę. To raczej misternie utkana intryga, w której wszystko do siebie pasuje i co więcej – nic nie bierze się z powietrza. Narracja wprowadza nas w świat wierzeń, okultyzmu, demonów, mrocznej historii ludzkości. To stamtąd pochodzi zło, które kładzie się cieniem na teraźniejszości i przyszłości. Fani mitologii będą mieli dreszcze. Miłośnicy kryminału – będą śledzić intrygę, która ma sens, bo co, jak co, ale Maciek na pewno nie pisał swojej książki na kolanie. Dlatego czytając, lepiej nie jeść, nie pić, ale wejść w ten cuchnący, mało przyjazny świat, w którym krew leje się często. Nie pisał jej też przez kilka dni, widać to w zdaniach, które są wypieszczone i wpasowane w klimat epoki. Główny bohater, detektyw Legrasse, to facet z charakterem. To nie jest przyjemny gość, ideał czy idealista – ale ma sumienie i jest bardzo ludzki. Może i alkoholik, może typ spod ciemnej gwiazdy, ale serce bije i nie przyjmuje świata takim, jaki jest. Brutalnie gwałcone i mordowane kobiety, diabły, fantomy, senne koszmary, zwyrodniałe fantazje człowieka – odbijają się na jego zdrowiu i równocześnie nie pozwalają mu odsunąć się od sprawy. Wiem, że Maciek lubi kreować postacie gliniarzy, którzy dźwigają na swoich barkach wielki krzyż. To się sprawdza, bo kto normalny potrafiłby przetrwać tak wiele? Kto inny chciałby podążyć krwawym tropem kaźni kobiet? „Cienie Nowego Orleanu” to powieść grząska – łatwo się w nią zapaść i czasem chce się głębiej odetchnąć, ale nie ma kiedy. Pachnie tu starą, złą magią. I pachnie dobrym pisarstwem autora, który napisał książkę, którą sam chętnie by przeczytał. Takich opowieści wciąż u nas brakuje. Takich, które są ucztą literacką i równocześnie ucztą dla wyobraźni. A wyobraźnię to Maciek wybujałą. I mroczną. Czekam na kontynuację!