Cienie Nowego Orleanu (okładka miękka)

John R. Legrasse to doświadczony policjant z Nowego Orleanu, który podczas policyjnego nalotu na kryjówkę przemytników znajduje okaleczone zwłoki młodej kobiety. Wszystkie tropy prowadzą do ofiarnych rytuałów i wyznawców demonów. Choć mężczyzna jest sceptykiem w kwestii okultyzmu, wudu i demonów, to w dwudziestowiecznym mieście znanym z takich praktyk, ciężko jest nie przyznać, że pradawni bogowie mogą istnieć... "Cienie Nowego Orleanu" porównywane są z twórczością H.P. Lovecrafta, więc jeśli znacie coś od tego twórcy, to może zagłębianie się w świat zaprezentowany przez pana Lewandowskiego będzie dla Was przyjemniejszy. Ja niestety nie miałam okazji poznać jeszcze nic od Lovecrafta i nie wiem kiedy to nastąpi, więc sposób konstrukcji akcji i całej fabuły był dla mnie jedną wielką niewiadomą. Autor już od pierwszych stron rzuca nas w lata 20. XX wieku, a tym samym w pełen magii, czarnych mszy i krwawych ofiar Nowy Orlean. Fabuła skupia się głównie na powiązaniach z nią, ale przez karty tej powieści przemykają różne wątki, m.in. handlu ludźmi, trudami pracy w policji czy gwałtów i tortur. Historia jest brutalna i ciężka w odbiorze, więc z pewnością nie jest to książka, która czytelnika odpręży i zrelaksuje. Tak jak trudna i zagmatwana była fabuła, tak ciężko mi się tę historię poznawało. Nie połknęłam jej w kilka godzin, ale czytanie rozłożyłam na raty zarówno przez poruszane wątki, jak i styl autora. Pan Lewandowski pisze w specyficzny sposób i z trudem się w tej książce odnajdywałam. Historia ma w sobie kilka niepotrzebnych opisów czy dialogów, ale największą wadą jest niestety charakter głównego bohatera. Legrasse ma wszystkie najgorsze cechy doświadczonych policjantów znane z filmów - jest wybuchowy, arogancki, często wszczyna bijatyki, a przy tym nie ma zachowanej równowagi, brakuje cech za które można go polubić. Pomijając charakterek Legrasse'a, to samo opis miasta mnie przekonał. Zarówno wątek magii, jak i bagna pełne demonów były ciekawie rozpisane. Niestety wady głównego bohatera obniżyły moją ocenę, a duszący klimat sprawił, że raczej do tej książki nie wrócę. Nie jestem wielką fanką horrorów, więc pod tym względem książki nie mogę ocenić, ale za to jeśli chodzi o kryminał, to też czegoś mi zabrakło. Pomysł był ciekawy, jednak realizacja już nie wpasowała się w mój gust. Jeśli znacie już "Cienie Nowego Orleanu" to dajcie mi znać co sądzicie, bo do tej pory spotkałam się z niewieloma opiniami na jej temat.

Maciej Lawandowski stworzył niezwykle intrygującą historię. Historię Nowego Orleanu, do którego wracają dawne demony. Demony dawnych kultur, wierzeń i tajnych stowarzyszeń. Znalezione zostały okaleczone zwłoki kobiety. Okaleczone w sposób, po którym można wnioskować, że dawni wyznawcy demonów powrócili! John Lagrasse, stary policyjny wyga, musi na nowo zmierzyć się ze sprawą i zapomnianymi już bogami! Powiem Wam szczerze, że jak tylko przeczytałam opis tej książki to wiedziałam, że muszę ją przeczytać! Zapowiadało sie przecież genialnie! Nowy Orlean, tajemne kulty, dawne wierzenia, no i morderstwo! :D Genialnie! No niestety tylko na papierze... Mimo, że z opisu i fabuły ta książka powinna mnie zachwycić, to jednak styl, w jakim pisze autor, jest dla mnie nie do przeskoczenia. Sama nie jestem do końca wstanie określić, co mi nie pasuje, ale czytając po prostu się męczę.. Niestety :( Niemniej sama fabuła jest bardzo ciekawa i dosyć intrygująco skonstruowana. Pomysł też jest pierwszorzędny :) Jednak styl mnie przerasta i nie bardzo umiem przez niego brnąć :(

„Cienie Nowego Orleanu” nie są powieścią, która się Maciejowi Lewandowskiemu udała. Takie stwierdzenie sugerowałoby znaczną dozę przypadku przy finalnym efekcie. A zdecydowanie nie jest przypadkowym tak solidny reaserch, który dał autorowi możliwość napisania książki przede wszystkim dopracowanej i ujmującej klimatem niespokojnego, dusznego, amerykańskiego Południa. To powieść nawiązująca ochoczo do dorobku H.P. Lovecrafta, jednak nie są to nawiązania zbyt nachalne, zbyt bezpośrednie. To częsta bolączka – nie tylko rodzimej – literatury grozy: sięganie po oprawę mitologi Cthulhu, w celu wykorzystania i niejakiego podpięcia się w znajome wielu czytelnikom literackie środowisko. Ma to zapewnić przychylność odbiorcy przez ofiarowanie mu sztafażu znajomego, dobrze kojarzonego i w dużym stopniu ukształtowanego w oryginalnych dziełach Samotnika z Providence, co ma ułatwić w rzeczywistości pracę nowemu autorowi. Lewandowski zdecydowanie tego zabiegu unika, sięgając – owszem – po mitologię lovecraftowską, jednak osadzając ją w starannie od podstaw nakreślonej scenerii Nowego Orleanu – który wszak bezpośrednio się z Lovecraftem nie kojarzy. Szczerze mówiąc, gdyby „Cienie Nowego Orleanu” wątków lovecraftowskich pozbawić – a ściślej, zastąpić je np. wierzeniami voodoo – powieść nadal bez kłopotu się obroni. Klimatem sięga raczej w kierunku opowieści R.E. Howarda, którego historie grozy są bardzo dobre, aczkolwiek o wiele mniej znane, niż klasyczny cykl o Conanie. Lewandowski dobrze czuje się w estetyce grozy traktowanej subtelnie, nienachalnie. Nie epatującej przesadnie makabrą, a raczej bazującej na starannym, powolnym budowaniu atmosfery niepokoju i oczekiwania na ujawnienie się potwornego, ponadczasowego zła. Które wyczuwamy – wspólnie z bohaterami – jednak nie możemy go dostrzec, czy zdefiniować jednoznacznie. To właśnie największa siła przekazu „Cieni Nowego Orleanu” – to stonowane budowanie napięcia. Powieść – w dużej mierze pozbawiona pierwiastka nadnaturalnego – kojarzy się ze swoistym, retrokryminałem z amerykańskiego Południa, znakomicie oddającym klimat miasta i jego mieszkańców, by dopiero w finale wybuchnąć afirmacją kosmicznej, pozawymiarowej grozy nie z naszego świata. To zresztą wydaje się być element charakterystyczny dla prozy Lewandowskiego, bowiem autor podobny zabieg zastosował w swojej pierwszej powieści – „Splątanie”, osadzonej w czasach współczesnych, jednak podobnie jak w „Cieniach…” obnażającej wątek nadprzyrodzony dopiero w finale. W porównaniu jednak obydwu powieści, to zdecydowanie nowa książka Lewandowskiego wygrywa staranniejszym przygotowaniem i znakomitym tłem dla fabularnych wydarzeń. Postacie są nakreślone starannie i choć sam główny bohater – Legrasse jawi się trochę sztampowo, jako sterany życiem, nie stroniący od alkoholu śledczy po przejściach – to jednak jego rys znakomicie wkomponowuje się w samo powieściowe tło. A jak już wspominałem – to kolejny z mocnych punktów tej powieści. Starannie nakreślone realia historyczne, problematyka zarówno segregacji rasowej, jak i relatywnie postrzeganej na Południu prohibicji uzupełniają książkowe wydarzenia, osnute wokół równie makabrycznych, co tajemniczych zbrodni dokonywanych na młodych kobietach. Wiąże się to ze starym śledztwem Legrasse’a, z którego nigdy się on tak do końca nie otrząsnął i które kładzie się cieniem na jego obecnym życiu i działaniach. Nowy Orlean jawi się tu równorzędnym bohaterem powieści, co ludzkie postacie. Miasto, tętniące życiem, pełne sprzeczności, tajemnic, z delikatnie oplatającą je, jak pajęczą siecią, siatką przestępczych zależności doskonale gra swoją rolę w całej fabularnej historii i buduje atmosferę napięcia i nerwowego oczekiwania na moment, kiedy pozwoli odkryć swoje tajemnice. Działania Legrasse’a zmuszą go do zapuszczenia się w najniebezpieczniejsze z rejonów miasta, na przetrzepanie całych jego trzewi, w poszukiwaniu odpowiedzi. Dojdą do tego niezwykłe, i niekoniecznie pożądane sojusze, pojawi się galeria nietypowych, ale i niezwykłych wrogów, a granica między realizmem, a magią i nadnaturalnością zacznie się niebezpiecznie zacierać, by w finale pęknąć z trzaskiem i obnażyć naszym oczom to, co niepojęte dla ludzkich umysłów. To, co pochodzi spoza naszego świata. Jak zaznaczałem na wstępie, jest tu mocno wyczuwalny duch Lovecrafta, jednak proporcje są świetnie zachowane. Autor nie musi podpierać się sławetnym twórcą, a wykorzystanie jego elementów jest tu raczej rzeczywistym ukłonem, niż próbą wykorzystania motywów Cthulhu dla podniesienia atrakcyjności fabuły. Przyznam, że momentami wahałem się, czy związki z lovecraftowską mitologią tak naprawdę są powieści potrzebne, czy nie wystarczyłoby wykorzystanie estetyki osnutej wokół kultu voodoo? Finalnie uważam, że nie zaszkodziłoby to w sposób zauważalny powieści, jednak ukłon w stronę Samotnika z Providence może zaskarbić książce – mimo wszystko – szersze zainteresowanie. Reasumując – „Cienie Nowego Orleanu” to tytuł z pewnością ciekawy, i

„Cienie Nowego Orleanu” nie są powieścią, która się Maciejowi Lewandowskiemu udała. Takie stwierdzenie sugerowałoby znaczną dozę przypadku przy finalnym efekcie. A zdecydowanie nie jest przypadkowym tak solidny reaserch, który dał autorowi możliwość napisania książki przede wszystkim dopracowanej i ujmującej klimatem niespokojnego, dusznego, amerykańskiego Południa. - dla portalu Dzika Banda pisze o nowej, bardzo dobrej powieści Macieja Lewandowskiego. Szukajcie tekstu: https://coprzeczytac.blogspot.com/2019/02/maciej-lewandowski-cienie-nowego.html

Trwa dwudziestolecie międzywojenne. Lata temu John R. Legrasse, mieszkający w Nowym Orleanie policjant, natrafił na dziwną sektę, dokonującą przerażających rzeczy. W trakcie pracy nad jedną ze spraw odkrywa, że ta prawdopodobnie wciąż istnieje. Detektyw robi wszystko, aby położyć kres tym okrutnym praktykom. Choć twórczości H. P. Lovecrafta nie znam jeszcze za dobrze to z czystym zumieniem mogę powiedzieć, że naprawdę lubię i cenię tego klasyka grozy. Zarówno jego świat, jak i klimat twórczości tego pana to coś, co bardzo mi odpowiada, szczególnie że ostatnio wręcz uwielbiam czytać o latach 20. i 30. Po „Cienie Nowego Orleanu” sięgnęłam więc bez wahania: w końcu to książka promowana jest jako pozycja, którą fani Lovecrafta muszą przeczytać. Nie będę jednak oszukiwać – po lekturze nie jestem w pełni zadowolona. Mimo że zaczęło się naprawdę dobrze. Maciej Lewandowski nie był mi wcześniej znanym twórcą, ale temu akurat się nie dziwie: raczej nie jest pisarzem, którego znają wszyscy. Jednocześnie to autor, który pracując nad „Cieniami Nowego Oreanu” wykonał kawał dobrej roboty… tylko moim zdaniem nie wykorzystał najlepiej wiedzy, jaką zdobył, zbierając informacje do książki. W tej powieści naprawdę widzę pasję twórcy do tematu. Zdziwiłam się nieco, gdy odkryłam, że „Cienie Nowego Orleanu” właściwie rozgrywają się w świecie Cthulhu, ale było to zdecydowanie pozytywne odczucie. Jednocześnie pierwsze strony powieści wypadały naprawdę dobrze: Lewandowski dobrze tworzył klimat mrocznej, ale kryminalnej historii osadzonej w latach 20. XX wieku. Lewandowski wyraźnie lubi tę tematykę i dobrze się w niej czuje. Jak już wspominałam – to powieść, w której tworzenie włożono naprawdę wiele pracy. Autor nie tylko wie wiele o mitologii Cthulhu, ale musiał naprawdę dużo czytać o Nowym Orleanie. I mówię tu zarówno o jego historii, kwestiach kulturowych oraz rasowych, jak i konkretnych, prawdziwych opowieściach, które rozgrywały się w USA. Przynajmniej jedna z „kryminalnych historii” wspominanych przez bohaterów naprawdę miała miejsce, bo sama ostatnio o niej czytałam. Problem „Cieni Nowego Orleanu” moim zdaniem polega jednak na nieumiejętnym wykorzystaniu zdobytych informacji. Lewndowski w narracji próbuje „upchnąć” to wszystko, wrzucając do tekstu ogrom makaronizmów oraz słów, które następnie często wyjaśnia poprzez przypisy. Jednocześnie zwykle używa konkretnych słów tylko raz, lub dwa, nigdy więcej do nich nie wraca, w związku z czym nie ma to jakiegoś szczególnego fabularnego sensu. Osobiście wolałabym, aby wybrał kilka określeń i trzymał się ich przez całą powieść: to z jednej strony pomogłoby jej nadać klimat, a z drugiej nie przytłaczało i nie psuło dynamiki książki. Jednocześnie zauważyłam, że autor wręcz na siłę próbował wepchnąć do książki polski pierwiastek. Nie jest to może obiektywna wada, ale muszę przyznać, że bawiło mnie bezustanne podkreślanie, że jedna z postaci jest polskiego pochodzenia i bardzo lubi się z Amerykaninem, jakim jest Legrasse. Sam główny bohater to postać, która szczególnie mnie nie urzekła, ale akurat to u mnie rzecz dość typowa, jeśli chodzi o kryminalne historie: wolę skupić się na samej zagadce i tajemnicy, nie przywiązując wielkiej wagi do bohatera. W każdym razie osobiście nie widzę w jego przypadku powodu do krytyki kreacji. „Cienie Nowego Orleanu” to po prostu książka z – moim zdaniem – brakami warsztatowymi, które trochę zepsuły mi zabawę w trakcie czytania. Niektóre sceny wypadały świetnie, ale po dobrym wstępie całokształt na dłuższą metę zaczął mnie męczyć. Niemniej, trzymam kciuki za Lewandowskiego, bo on w tym przypadku naprawdę wiedział, o czym pisze, tylko wydaje mi się, że za bardzo chciał właśnie ten fakt udowodnić.

Nie trzeba wierzyć w demony i diabły, by wiedzieć, że człowiek to bestia, zdolna do wszystkiego. Wokół człowieka zbudowaliśmy wierzenia, sekty, bogów – wszystko po to, by rozpalić wyobraźnię i… tuszować. „Cienie Nowego Orleanu” to powieść, która odsłania ten mroczny świat. Jest gęsto i duszno, a Nowy Orlean w latach dwudziestych XX wieku jawi się, jako mozaika sprzeczności. Brudna mozaika. Maćka Lewandowskiego znam osobiście, a z jego piórem spotykam się po raz drugi. Niby wiedziałam, czego się spodziewać, a jednak – dostałam coś zaskakującego. Od czego zacząć? W zalewie powieści, które są szybkie i łatwe, kiczowate i prostolinijne (patrz Naturalista), Maciek buduje coś zupełnie innego. Historię gęstą w każdym akapicie. Rozbudowaną pod względem językowym. Bardzo plastyczną, działającą na wyobraźnię, ale przez to – wymagającą skupienia. To nie jest bajka o brutalnych morderstwach, w której ścigamy oprawcę. To raczej misternie utkana intryga, w której wszystko do siebie pasuje i co więcej – nic nie bierze się z powietrza. Narracja wprowadza nas w świat wierzeń, okultyzmu, demonów, mrocznej historii ludzkości. To stamtąd pochodzi zło, które kładzie się cieniem na teraźniejszości i przyszłości. Fani mitologii będą mieli dreszcze. Miłośnicy kryminału – będą śledzić intrygę, która ma sens, bo co, jak co, ale Maciek na pewno nie pisał swojej książki na kolanie. Dlatego czytając, lepiej nie jeść, nie pić, ale wejść w ten cuchnący, mało przyjazny świat, w którym krew leje się często. Nie pisał jej też przez kilka dni, widać to w zdaniach, które są wypieszczone i wpasowane w klimat epoki. Główny bohater, detektyw Legrasse, to facet z charakterem. To nie jest przyjemny gość, ideał czy idealista – ale ma sumienie i jest bardzo ludzki. Może i alkoholik, może typ spod ciemnej gwiazdy, ale serce bije i nie przyjmuje świata takim, jaki jest. Brutalnie gwałcone i mordowane kobiety, diabły, fantomy, senne koszmary, zwyrodniałe fantazje człowieka – odbijają się na jego zdrowiu i równocześnie nie pozwalają mu odsunąć się od sprawy. Wiem, że Maciek lubi kreować postacie gliniarzy, którzy dźwigają na swoich barkach wielki krzyż. To się sprawdza, bo kto normalny potrafiłby przetrwać tak wiele? Kto inny chciałby podążyć krwawym tropem kaźni kobiet? „Cienie Nowego Orleanu” to powieść grząska – łatwo się w nią zapaść i czasem chce się głębiej odetchnąć, ale nie ma kiedy. Pachnie tu starą, złą magią. I pachnie dobrym pisarstwem autora, który napisał książkę, którą sam chętnie by przeczytał. Takich opowieści wciąż u nas brakuje. Takich, które są ucztą literacką i równocześnie ucztą dla wyobraźni. A wyobraźnię to Maciek wybujałą. I mroczną. Czekam na kontynuację!

Zwykle nie czytam książek polskich autorów, nigdy nie przypadły mi do gustu. Ale są wyjątki, np. Aneta Jadowska, której twórczość bardzo mi się podoba. "Cienie Nowego Orleanu" zaciekawiły mnie opisem i pomyślałam, że to może być kolejna dobra powieść. Niestety, trochę się zawiodłam. John Legrasse to stary nowoorleański policjant. Dostaje sprawę, która wywraca jego życie o 180 stopni. W kryjówce przemytników znajduje okaleczone, zmaltretowane kobiece ciało. To przypomina mu o dawnym śledztwie dotyczącym pewnej sekty. Nie mogąc o tym zapomnieć, postanawia sam rozwiązać obydwie zagadki. W Nowym Orleanie, gdzie magia jest na wyciągnięcie ręki, nawet największy niedowiarek w nią uwierzy. Sama nie wiem, co mam o niej napisać. Z jednej strony podobała mi się, a z drugiej zabrakło mi w niej czegoś, nie tego się spodziewałam. Ale zacznijmy od początku. Rozpoczęcie było mocne, trzymające w napięciu i zachęcające do dalszego czytania. Potem, gdzieś przed środkiem, akcja zaczęła zwalniać. Bohater chodził od baru do podziemi i rozmawiał ze znajomymi odnośnie śledztwa. Były tam niespodziewane wydarzenia, ale jak dla mnie mogłoby być ich więcej. Pod koniec akcja nabrała tempa, dlatego też czytałam z ogromną ochotą. Kolejna sprawa to opisy. Kiedy autor relacjonował walkę, czułam się jakbym brała w niej udział. Czasem dłużyły mi się fragmenty dotyczące różnych miejsc, ale generalnie były w porządku. Nie zabrakło też opisów zwłok, nie dla osób mocno wrażliwych. Co do bohaterów. Legrasse według mnie ma problemy z agresją i alkoholem. Gdy tylko gdzieś się pojawił, musiał z kimś się bić. Raz nawet nie patrzył na to, że gość może mu się przydać, tylko zatłukł go na śmierć. To też człowiek wyniszczony przez pracę. Trudne doświadczenia nie pozwalają mu normalnie funkcjonować. Nawet po wszystkim nie wygląda na to, by odzyskał spokój ducha. Przez powieść przewinęło się mnóstwo postaci: gangsterzy, agenci specjalni, wiedźmy, byli policjanci - oni wszyscy mają swoje zadania, nadają charakteru i sprawiają, że całość jest bardziej wciągająca. Myślałam, że bohater będzie czytał jakieś stare księgi, pisma dotyczące bóstwa. Niestety nie było tu tego. Zakończenie mnie nie powaliło, spodziewałam się czegoś zaskakującego, co zwali z nóg. Wkurzyłam się, ponieważ autor zapomniał skończyć pewnego wątku. Wymyślił postać, która została ranna, a potem porzucił ją, nawet w finale nie wspomniał o niej choć słowem. Czasu spędzonego z tą książką nie uważam za stracony. Podobała mi się, ale mogła być lepsza. Wiele elementów wymaga poprawy. Nadal jestem rozczarowana zakończeniem. I zła za zapomnienie o jednym z bohaterów. Być może fani poprzednich książek autora odnajdą się w niej.

Nowy Orlean, lata dwudzieste ubiegłego wieku. Podczas policyjnej obławy inspektor John Raymond Legrasse znajduje w piwnicy przeszukiwanego domu ciało kobiety, poddanej przed śmiercią serii tortur i okaleczeń. Ten makabryczny obraz przypomina mu podobną sytuację sprzed kilkunastu lat, wspomnienie której do dziś przejmuje go zgrozą i obrzydzeniem. W poszukiwaniu oprawców dziewczyny, Legrasse zagłębia się nie tylko w sieć miejskich zaułków nad brzegiem Missisipi - ale także w wir podejrzeń i lęków, których nie udało mu się pogrzebać razem z aktami starej sprawy... Maciej Lewandowski sięgnął w swojej powieści po postać nowoorleańskiego detektywa, którego fani literatury grozy poznali w legendarnym już opowiadaniu H.P. Lovecrafta "Zew Cthulhu". Bazując na opisanych tam wydarzeniach, Autor zbudował historię nawiązującą do śledztwa prowadzonego przez Legrasse'a w roku 1907, i postawił przed nim zadanie powtórnego zmierzenia się z fanatycznymi wyznawcami Wielkich Przedwiecznych. Śledztwo prowadzi inspektora w gąszcz nadrzecznych zaułków oraz trasą słynnego tramwaju Desire; w pogoni za nowymi tropami Legrasse odwiedza nieczynne zakłady fotograficzne, kostnice, uniwersyteckie kawiarnie, nielegalne wyszynki (mamy czasy prohibicji...) oraz namioty wędrownych kaznodziejów, których religia niewiele ma wspólnego z chrześcijaństwem. Los nie oszczędza naszego bohatera: zanim spośród licznych wątków łączących sprawy i wydarzenia oddalone od siebie o wiele lat i/lub mil wyłoni się spójny obraz, zwiastujący choćby częściowe rozwiązanie zagadki tajemniczego kultu z bagien Luizjany, Legrasse straci zdrowie, pozycję i sprzymierzeńców. Czy to, co odkryje u kresu drogi, zrekompensuje mu poniesione straty? Musicie sami wyrobić sobie opinię na ten temat... Pomijając kwestię samej zagadki kryminalnej, wokół której kręci się akcja książki: "Cienie Nowego Orleanu" to przede wszystkim opowieść o mieście, którego topografię i realia dnia codziennego przedstawia nam bardzo szczegółowo Autor. W tym miejscu westchnienie: jako czytelnik nie miałabym nic przeciwko dołączeniu do książki choćby skromnej mapki lub planu miasta: można się tutaj, co prawda, wspomóc aplikacją internetową, ale o ileż piękniejsza byłaby stylizowana grafika, nawiązująca do klimatu powieści... Klimat jest bowiem solidnym plusem "Cieni...": Maciej Lewandowski prezentuje czytelnikom swoją wiedzę na temat stworzonego przez Lovecrafta, i sprawnie odtwarza klimat opowiadań o Wielkich Przedwiecznych. Skutkiem tego, "Cieniom..." bliżej jest do horroru niż do kryminału noir: i z takim nastawieniem radziłabym Wam zasiadać do lektury, szczególnie jeśli nie znacie specyfiki prozy Lovecrafta. Jako miłośniczka literatury epigońskiej we wszelakich jej przejawach, z przyjemnością zapoznałam się z "Cieniami Nowego Orleanu" - powieść bowiem świetnie ilustruje fakt, iż dla umysłu pisarza nawet najmniejszy fragment inspirującego dzieła literackiego może się stać zaczątkiem nowej historii. O ile tylko twórca tekstu inspirowanego zachowa klimat oryginału oraz uszanuje jego wymowę, czytelnik ma szansę otrzymać nową treść nawiązującą do tej już znanej - a przecież z książkami często bywa tak samo, jak z piosenkami, i (parafrazując klasyka) "najbardziej podobają nam się te, które już kiedyś czytaliśmy". Książka Macieja Lewandowskiego to krok w ciekawym (i, w moim osobistym odczuciu: słusznym) kierunku: a do pełni czytelniczego szczęścia brakuje mi tylko nieco większej powściągliwości językowej Autora, któremu chwilami wymyka się spod kontroli stylizacja dialogów i monologów poszczególnych postaci. Czasami więcej - znaczy mniej, i pozwala czytelnikowi skupić się na treści książki. Jeśli by jednak pominąć ten aspekt - "Cienie Nowego Orleanu" to interesująca pozycja, która zapewne przypadnie do gustu miłośnikom twórczości Lovecrafta, i/lub fanom mrocznych historii kryminalnych. Mrrrożącej krew w żyłach lektury!

Nowy Orlean to miasto, którego drugą nazwą powinien być niepokój. Wszystkie filmy, książki czy gry osadzone w tym mieście fundowały nam dawkę niepokoju. Tak samo jest z książką „Cienie Nowego Orleanu” autorstwa Macieja Lewandowskiego. Jednak zacznijmy od początku. Legrasse to policjant, który nie jedno już w życiu widział i nie ma rzeczy, która po tylu latach pracy w policji mogłaby go zaskoczyć. Jednak pewnego dnia, robiąc nalot na przemytników odkrywa ciało kobiety. Ofiary kultu. Lagrasse już kiedyś prowadził sprawę kultystów woodoo, sprawa, która wyryła się w jego pamięci mocno, może nawet zbyt mocno, powraca. Okazuje się, że dawny kult powraca a jak to możliwe skoro wszyscy zostali wtedy wyłapani? Właśnie z tą zagadką, będzie się musiał zmierzyć. Książka to niewyobrażalny klimat! Klimat, który czuć na plecach skroniach i w nozdrzach. Autor genialnie buduje napięcie by następnie zwolnić i zniszczyć to co było tak cudowne. Akcja zwalnia, a przynajmniej czytelnik ma takie odczucie. Finał mnie nie powalił. Spodziewałam się wielkiego boom, dostałam klops. Jako, że wydarzenia w książce są bardzo odległe to i język jest dość archaiczny i niektóre zworty mogą sprawiać czytelnikowi problemy. Ja osobiście sprawdzałam w słowniku tylko dwa razy, a resztę wnioskowałam kontekstu i zdania. To nie jest książka dla wszystkich, widocznie też nie dla mnie. A naprawdę byłam pewna, że będzie to książka miesiąca na prawdę. Niestety przerost formy nad treścią.