Cień wiatru (okładka twarda)

Odkąd poznałam twórczość Zafona, polecam ją każdemu. I to z wielką przyjemnością. :)
"Cień wiatru" jest jedną z tych książek, które wciągają w swój niezwykły świat na długie godziny. Fabuła jeży się od tajemnic, choć nie opiera się wcale na taniej sensacji. Elementy układanki dawkuje się czytelnikowi stopniowo, aż do punktu kulminacyjnego - kiedy historia układa się w dramatyczną całość. Między momentami grozy i refleksji pojawiają się okazje do śmiechu.
Świat Zafona osadzony w Hiszpanii daje ciepły obraz dawnych czasów. Poznawanie kolejnych bohaterów, kolejnych zakątków Barcelony przypomina oglądanie starych fotografii, budzi nostalgię. Postacie są nietuzinkowe, budzą emocje i chodzą swoimi ścieżkami. Jednocześnie ogromnie podoba mi się przedzierająca się w opowieści miłość do książek i czytania jako wartość sama w sobie.
Poza tym, nowe wydanie książki prezentuje się naprawdę elegancko, wzbogacono je o piękne fotografie. Jestem bardzo zadowolona zakupu. :)

Jest to książka, którą mogłabym ocenić nawet na 6 gwiazdek. Wpadła mi w ręce przypadkiem, pochłonęła mnie całkowicie. Jest napisana wspaniałym językiem i prawdopodobnie tłumaczenie jest bardzo dobre, bo czyta się znakomicie. Klimat powojennej Barcelony, bezbłędnie dobrane sylwetki bohaterów, tajemnicza historia - wszystko to tworzy niesamowicie wysmakowaną powieść. Śmieszy i wzrusza jednocześnie. Nie sposób się oderwać. Natychmiast po przeczytaniu kupiłam drugi egzemplarz dla przyjaciółki.

To absolutnie wspaniała książka. Już od pierwszych przeczytanych słów budzi zainteresowanie i roztacza niesamowity nastrój. Polecam ja każdemu, kogo znam i kupiłam już kilka egzemplarzy na prezent.

Fantastyczna powieść. Z serii tych, które pamięta się prze całe życie. Napisana w sposób nie pozwalający się od niej oderwać. Czyta się ją z bijącym szybciej sercem...

Cudowna książka, która wprowadza czytelnika w niepowtarzalny klimat. Trudno się oderwać.

Cudowna książka. Cała seria. Polecam.

Jestem dopiero po przeczytaniu tej niesamowitej opowieści i brak mi jeszcze słów aby pełnymi zdaniami oddać to co dzieje się z człowiekiem po jej przeczytaniu! Polecam!!!!

''Cień wiatru'' to jedna z lepszych książek, po które sięgnęłam w ostatnim czasie. Od razu trzeba wyróżnić bogate i wysublimowane słownictwo Zafona oraz piękne opisy uczuć i emocji towarzyszącym bohaterom. Akcja powieści rozgrywa się tuż po wojnie w XIX wieku, dzięki czemu można wręcz poczuć klimat starej i malowniczej Barcelony. Historia ma swoją tajemnicę, którą odkrywa się dopiero pod koniec książki, dzięki czemu czytelnik cały czas ma nieodpartą chęć poznania prawdy i całkowicie zatraca się w świecie Daniela Sempere i Juliana Caraxa. Bardzo mądre i życiowo cytaty wypowiadane zarówno przez pierwszo- jak i drugoplanowych bohaterów pozytywnie mnie zaskoczyły. Podczas czytania można przetestować swoją intuicję i zdolność do rozwikłania zagadek. Gorąco polecam dzieło Carlosa Ruiza Zafona, zarówno dla młodzieży jak i dorosłych!

http://kaniafrania.blogspot.com/2016/07/cien-geniuszu-recenzja-cienia-wiatru-cr.html

Barcelona. Pierwsze lata po wojnie. Ponure uliczki przesycone zapachem głodu, śmierci i strachu. Smutni, zagubieni w labiryncie miasta ludzie, snujący się po nim niczym swoje własne cienie. A wśród nich tajemniczy człowiek z twarzą poparzoną do tego stopnia, że wydaje się wcale jej nie mieć. Człowiek bez powiek i warg. Człowiek bez uśmiechu, wionący zapachem spopielonych książek.

Kiedy Daniel Sempere, przywiedziony przez swego ojca do Cmentarza Zapomnianych Książek, wśród setek zakurzonych woluminów dostrzega "Cień wiatru" zupełnie nieznanego pisarza, Juliana Caraxa, nie wie jeszcze, że tym samym rozpoczyna najniebezpieczniejszą przygodę życia. Odtąd jego losy nieodwracalnie splatają się z losami zagubionego w wirze historii twórcy. Daniel, zafascynowany twórczością Caraxa, postanawia poznać jego historię, zgłębić każdy pozostawiony ślad. Powoli zbliża się do rozwikłania zagadki życia pisarza, rzucając światło na cień mrocznej tajemnicy.

"Cień wiatru" to historia, która urzeka od pierwszych stron czymś, co wielu próbowało nazwać, ale dotąd nikomu się to nie udało. To jest właśnie to "coś", co sprawia, że książka zaczyna wykraczać poza rzeczywistość znaną i łatwą do sprecyzowania, staje się arcydziełem. Czytelnik z łatwością może to poczuć już od pierwszej strony, zagłębiając się w świat wykreowany z wielką starannością, a mimo to doprawiony sporą dozą magii i spowity tajemnicą. Żadne słowo w tej książce nie jest zbyteczne, w żadnym miejscu nie odnosi się wrażenia, że czegoś brakuje. Wszystko dzieje się wtedy, kiedy dziać się powinno, właściwi ludzie porozstawiani są na swoich miejscach, misternie utkana siateczka zaskakujących powiązań zadziwia swoją autentycznie trudną do rozszyfrowania budową. Krok po kroku czytelnik zdobywa nowe informacje, by w końcu odkryć, że tak naprawdę żył z daleka od prawdy, był mamiony jedynie marami przeszłości, nękany niejasnymi przeczuciami, którym łatwo dał się zwieść. Podczas lektury "Cienia wiatru" nie ma miejsca na rozczarowania. Powieść nie ma momentów słabszych i gorszych. Po prostu jest całością, cieniem ideału i doskonałości. Od początku do samego końca.
Sekret wart jest tyle, ile warci są ludzie, przed którymi powinniśmy go strzec.
"Cień wiatru" pozwala zanurzyć się w atmosferę Barcelony pierwszych lat po wojnie. Poznać szarość barcelońskiego dnia, smutek zawiedzionych nadziei i rozpacz utraconych chwil, ale także ogień namiętności. Nie sposób oderwać się od historii, która pochłania człowieka niemal momentalnie. Poznawanie tego świata tak przepełnionego nieszczęściem i przygniecionego ogromem ludzkich tragedii, a jednocześnie tak urzekającego i budzącego ciekawość, staje się prawdziwą ucztą dla duszy. Czytelnik delektuje się gorzkim smakiem przedstawionej w "Cieniu wiatru" rzeczywistości, powoli zostaje zalewany przez setki różnych uczuć. I choć w czasie lektury przy niegasnącym podekscytowaniu przeważa dojmujący smutek czy nawet przerażenie, to zdarzają się momenty, w których nie sposób nie roześmiać się w głos. "Cień wiatru" to po prostu zachwycająca, a przy tym niezwykle intensywna podróż po przedziwnych kolejach ludzkiego losu.
Czytać to bardziej żyć, to żyć intensywniej.
Autor jest absolutnym mistrzem w swojej dziedzinie. Bawi się słowem, maluje swój świat nieznanymi barwami. Jego język przetykany jest wieloma porównaniami, poetyckimi metaforami, które w innych okolicznościach irytują, tutaj nadają powieści właściwego kolorytu. Świat Zafona przypomina zbiór pięknych, starych fotografii, luźno spiętych ze sobą obrazów, kryjących w sobie czarodziejską moc.

"Cień wiatru" to książka, która zachwyca. Dzieło, którego nie zapomina się mimo upływu lat. Bo trudno wymazać z pamięci nieprzeciętnych postaci, ich charakterów odmalowanych z taką dokładnością, ich kalekich serc i dusz, kryjących w sobie wiele tajemnic. Trudno zapomnieć także tak znakomicie skonstruowanej fabuły, w której losy różnych ludzi- dobrych, złych, naiwnych, pogubionych, mściwych, kochających, szalonych, genialnych- łączą się w jedną całość.
"Cień wiatru" wiedzie nas przed szlak miłości przeklętej, nieszczęśliwej, niewolnej od słabości, całkowicie niedoskonałej. Miłości, która zatruwa serca, łamie życia, budzi wielkie namiętności. Ale przede wszystkim opowiada o czymś, czego nie da się wyrazić słowami. O czymś, co trwa i pozostaje, gdy kończą się wszystkie historie. O czymś, co jest tylko cieniem.
Istniejemy póki ktoś o nas pamięta.

„Niewiele rzeczy ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca” – pisze Carlos Ruiz Zafon, autor bestsellerowej powieści zatytułowanej „Cień wiatru”. To niebagatelne dzieło, choć znane już od kilku lat na prawie całym świecie, nieustannie przykuwa uwagę, wzruszając nawet tych, którzy zapomnieli, jak płakać. Sam Zafon natomiast, hiszpański wielbiciel dziewiętnastowiecznej powieści, wydaje się nieświadom sukcesu, jaki osiąga jego twórczość – pracuje w ciszy, niemal z dala od mediów, by, jak zawsze w najmniej oczekiwanym momencie, zaskoczyć spragnionych dobrej literatury fanów najnowszym dziełem, które już po wydaniu pierwszego egzemplarza jak gdyby wyczuwa czekający nań deszcz pochwał.
Kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z „Cieniem wiatru”, nie widziałam w owym dziele żadnego elementu, nawet najmniejszego, który choć trochę zachęciłby mnie do czytania, zagłębienia się w nieznane dotąd losy bohaterów. Ku mojemu narastającemu zdziwieniu wkrótce mieli stać się moimi najlepszymi, choć papierowymi, przyjaciółmi. Niedługo potem, narzekając na brak dobrej literatury w zasięgu ręki, chociaż nadal słysząc w głowie głos sceptyzmu, postanowiłam zaufać Zafonowi. I mimo że wielu ludzi, zwłaszcza tych obdarzonych nadzwyczajną umiejętnością unikania tego, co ambitne i skłaniające do przemyśleń, może już w samym tytule dostrzegać swego rodzaju pretensjonalność, jestem skłonna zaryzykować stwierdzenie, iż zbrodnią byłoby przejść obok „Cienia wiatru” obojętnie.
Barcelona, pierwsze dni upalnego lata 1945 roku. Okres zadumy, tłumionego w sercu płaczu i na pozór obojętnych spojrzeń. Spojrzeń, w których głębi tli się iskra nadziei – uczucia na tyle silnego, by zdołać przetrwać szalejącą przez wiele lat wojnę domową. Ojciec, pełniąc rolę przewodnika, prowadzi swego dziesięcioletniego syna Daniela Sempere przez ulice skąpanej w słońcu Barcelony. Prowadzi go w miejsce magiczne, zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek. Młodzieniec, zauroczony otaczającymi go zbiorami dawno pogrzebanych już dzieł, może zabrać tylko jedną spośród zgromadzonych książek. I chociaż wiedziony niezrozumiałym dla niego przeczuciem wybiera „Cień wiatru” nieznanego nikomu Juliana Caraxa, nie jest w stanie przewidzieć tego, iż właśnie w tym dniu losy jego życia nieodwracalnie się zmieniają. Pomimo młodego wieku Daniel postanawia poznać inne utwory tajemniczego autora, co, jak się wkrótce okazuje, niesie ze sobą nieodwracalne konsekwencje.
Wraz z upływem lat i mimo niesatysfakcjonujących go jak dotąd skutków poszukiwań, dowiaduje się, iż wszystkie powieści Caraxa zostały spalone – poza tą, która znalazła schronienie w jego rękach. Chcąc poznać tajemnicę autora, nie jest świadom nadchodzącej podróży, podróży życia, którą wypełniają namiętne i niespełnione miłości, zdarzenia mrożące krew w żyłach oraz spotkania z ludźmi czyniącymi zarówno dobro, jak i zło.
Czytając „Cień wiatru” nie jesteśmy w stanie wyczuć tego momentu, w którym tracimy poczucie upływu czasu. Każde słowo, każde zdanie, każda strona powieści mają do przekazania historię, która, po odłożeniu książki na bok, pozostaje w wyobraźni, domagając się dalszego jej poznawania. Być może właśnie to jest jednym z powodów ogromnego sukcesu Carlosa Ruiza Zafona – umiejętność budowania napięcia, chwilami grozy, a także rozbudzania ciekawości, jakiej nie powstydziłby się nawet sam Stephen King. Same postacie zaś wydają się tak realne, że ilekroć czytamy niebanalne i niepozbawione humoru wypowiedzi bohaterów, odnosimy wrażenie, jakby były one naszymi dawnymi znajomymi sprzed lat, nawet jeśli tego nie pamiętamy.
Nie bez powodu na początku recenzji przywołałam słowa autora. Opisywana przeze mnie powieść nieodwołalnie skradła moje serce, sprawiając tym samym, iż ilekroć patrzę na egzemplarz owego dzieła w moim domu, wspominam pierwsze dni, w których moje oczy pochłaniały treść utworu, starając się zapamiętać jego każdy, nawet najmniejszy, detal. „Cień wiatru” to niezwykle poruszająca opowieść o sile odwagi i więzi z innym człowiekiem, a także dowód istnienia rzeczy, które, zupełnie wbrew naszemu rozsądkowi, potrafią sprawić, iż nigdy o nich nie zapomnimy, nawet jeśli byśmy tego pragnęli.