Cień Hegemona. Saga Cienia. Tom 2 (okładka miękka)

Schylam głowę na znak szacunku i po raz kolejny (po Grze Endera i Cieniu Endera) nie dowierzam, że można pisać tak, jak Card. Że można mieć taką wiedzę, być tak diabelnie inteligentnym i w dodatku mieć olbrzymi talent do przelewania swoich myśli na papier. Moi drodzy, Orson Scott Card to geniusz. Mówili, a nie wierzyłam. Teraz biję się w pierś.

Wydarzenia z Cienia Hegemona rozgrywają się chwilę po tych z Gry Endera i Cienia Endera. Dzieci ze Szkoły Bojowej, młodzi geniusze strategii, którzy odnieśli zwycięstwo w wielkiej bitwie z Formidami, wróciły na Ziemię, do swoich nie widzianych od wielu lat rodzin. I być może wszystko byłoby w najlepszym porządku, gdyby nie fakt, że w pewnej chwili ktoś zaczyna te dzieci porywać. Genialny, błyskotliwy i trzeźwo myślący Groszek szybko orientuje się, że musi uciekać i równie szybko domyśla się, kto jest głową całej operacji porwania jego kolegów. Postanawia wykorzystać sugestię zawartą w zaszyfrowanej wiadomości od swojej uwięzionej przyjaciółki, Petry Arkanian, i decyduje się poprosić o pomoc jedyną osobę, która jest w stanie im tej pomocy udzielić. A łatwo nie będzie, bo na świecie szykuje się konflikt wojenny na większą skalę.

Fenomenalne i nieodmiennie zaskakujące jest dla mnie to, w jaki sposób Card wykreował w swoich książkach postaci ponadprzeciętnie inteligentnych dzieciaków i jak konsekwentnie się tego trzyma, nie zapominając się nawet na chwilę. Te dzieci w większości są twarde od początku do końca. Ich przesadnie wręcz analityczne i logiczne umysły stają się czymś, co jako czytelnik w pewnym momencie uznałam za absolutnie normalne. Ba, gdyby któreś z nich złamało się, rozpłakało lub zachowało jak normalne dziecko w tym wieku, potraktowałabym to jako dziwactwo i coś by mi wówczas w powieści zazgrzytało. Właśnie to stanowi dla mnie jeden z najlepszych dowodów na pisarski kunszt Carda. On mną, czytelnikiem, w tej części sagi całkowicie zawładnął. Choć od przeczytania Cienia Hegemona minęły już prawie dwa tygodnie, ja wciąż nie ułożyłam sobie w głowie wszystkiego, co chciałabym o nim napisać. Stwierdzić, że to rewelacyjna powieść, to trochę za mało. Podejrzewam też, że jeśli za jakiś czas sięgnę po tę książkę ponownie, odbiorę ją jeszcze inaczej, niż obecnie i dostrzegę szczegóły, które umknęły mi, gdy za pierwszym razem zachłannie przeskakiwałam przez kolejne rozdziały, chcąc odkryć, co zdarzy się za chwilę. Musi wystarczyć wam to, co napisałam. Ta książka to majstersztyk, bogactwo olbrzymiej mądrości i dowód na wielką inteligencję jej autora. Czy kolejna część Sagi Cienia, Teatr Cieni, spodoba mi się tak, jak dwie poprzednie? O niczym innym nie marzę.

Po lekturze Cienia Endera ucieszył mnie fakt, że wydano kolejne części serii. Opowieść o Groszku i jego przygodach była ciekawą lekturą, dzięki której mogliśmy z nieco innej perspektywy zajrzeć w uniwersum Gry Endera. Ponieważ Cień Endera był opowieścią równoległą do Gry Endera, nie było żadnego problemu z odnalezieniem się w fabule i opisywanym świecie. Cień Hegemona to już nieco inna sprawa. W tej części obie historie stanęły na rozdrożu i każda biegnie nieco innym torem. Dzięki temu Cień Hegemona daje możliwość opowiedzenia nowej historii, niekoniecznie związanej tak mocno z Enderem.

Cień Hegemona to utwór, w którym dominującym motywem jest wojna. W tej części znajdziemy mnóstwo informacji o logistyce, planowaniu, wojskowej strategii – starcia pomiędzy Groszkiem a jego przeciwnikiem wprawią w zdumienie nawet niedoświadczonego stratega. Różnica pomiędzy tą częścią a poprzednią polega głównie na tym, że tutaj akcja rozgrywa się na Dalekim Wschodzie, a role, które przypisane były robalom, teraz zajmuje ludność Chin i Indii.

Autor oprócz wrażeń związanych z wojną, dostarczył nam sporo informacji na temat rodzin naszych bohaterów. Dowiemy się o tym, jak ukształtowały się postawy dzieci i na jakich wzorcach opierały one swoje osądy oraz działania. Autor poruszył także kwestie dotyczące zemsty, wyalienowania czy też odpowiedzialności. Relacje pomiędzy bohaterami zapewniają duże pole manewru do przedstawienia właśnie takich kwestii i zachowań. Autor może dokładnie przedstawić ludzką psychikę oraz zachowania w sytuacjach wymagających podjęcia szybkich decyzji.

"Cień Hegemona" kolejny raz nawiązuje do wojny, tym razem nie jest opisem samych walk, a przyczyn i skutków wojny. W dużej mierze opisuje dzieci ze Szkoły Bojowej, pokazuje ich rodziny, próby powrotu do normalności, zasady, które nimi kierowały podczas wojny. Kolejne wydarzenie zsunięte są na dalszy tor, jednak obrazowość, próba wyjaśnienia po co i dlaczego Endera, przemawiają za przeczytaniem tej części.

Po pokonaniu Formidów w ostatecznej wojnie o Ziemię wszyscy absolwenci Szkoły Bojowej, oprócz Endera, wracają na Ziemię. Wcześniej pokonany i zamknięty w szpitalu psychiatrycznym Achilles, podczas wojny o panowanie nad światem zostaje uwolniony. Wciąż pała chęcią zemsty na wszystkich którzy widzieli jego bezradność a w szczególności na Groszku. Wyroki śmierci zostały wydane...

Kto czytał, ten nie ma wątpliwości, że ta seria jest genialna. Cała otoczka fabuły jest świetnie skonstruowana, nie brakuje też klimatu który tak cenimy u Carda oraz ciekawej intrygi. Generalnie trudno coś zarzucić, ja uważam że to kolejna interesująca i warta uwagi część serii.

Możliwość zapoznania się z niedokończonymi wątkami z Gry Ender'a jest naprawdę niesamowita, a ponieważ niewielu pisarzy pisze powieści symetryczne (jak sam Scott to określił). Polecam wszystkim fanom Endera, którzy chcą poznać losy jego przyjaciół po bitwie.