Chodź za mną (okładka  miękka, 10.2020)

WOW!!!! Bardzo realistyczna fabuła, napięcie rosło z każdą następną stroną. Po serii Kryształowych, bardzo przyjemna odmiana, tak przyjemna, że lektura na dwa wieczory. Akcja, fabuła, a także bohaterowie bardzo mi się spodobali. Zakończenie-ZASKAKUJĄCE!! Polecam gorąco, a ja czekam na więcej!!!

Książka świetna, zresztą jak wszystkie tej autorki.

Zaskoczyła mnie kilka razy... Warto przeczytać :)

Wciągająca

Ok

Po książki Pani Joanny nie sięgałam do tej pory, choć zarówno moja półka w biblioteczce, a także ta na Legimi są w jej powieści zaopatrzone. Ba! Jedną udało mi się zdobyć w konkursie :) Skąd ten opór? W zasadzie tylko i wyłącznie z braku czasu i dlatego, kiedy Wydawnictwo Burda zaproponowało mi "Chodź za mną" do recenzji nie mogłam odmówić. Wszak trafił się moment, że nie muszę szukać na nią czasu pomiędzy innymi zobowiązaniami, bo staje się ona jednym z nich! A więc... moje sumienie nie cierpiało, a dusza czytelnicza uradowana zabrała się od razu za czytanie! Co a pierwszy rzut oka sugeruje Wam okładka? Mi generalnie niewiele. Zakładałam, że będzie to thriller, kryminał i to dość krwisty ;) A Wy, jakie macie odczucia co do okładki? Pomijając fakt, że jest naprawdę świetna. W środku znajdujemy opowieść o dwóch osobach. Ewa, której świat wydaje się być idealny. Prowadzi profil na instagramie i wszystko wydaje się w jej życiu być cudowne. Pozory? Z drugiej strony poznajemy Artura. Dla niego świat wcale nie jest taki kolorowy i piękny. Jest niewidomy, ale wbrew pozorom wszystkimi innymi zmysłami poznając świat, widzi o wiele więcej niż inni. Oboje mieszkają w tej samej kamienicy i zaczynają ze sobą rozmowy w momencie kiedy w życiu Ewy dochodzi do pewnego załamania. Nie zdradzę Wam więcej, bo przyjemniej się czyta odkrywając tajemnice krok po kroku. Natomiast Artur, mimo że wydaje się być dobrym słuchaczem, fajnym facetem, to czy aby na pewno nie są to kolejne pozory? Joanna Opiat-Bojarska pokazuje nam w tej powieści to jak łatwo jest się zagłębić w wirtualny świat i się w nim zatracić. Tam wszystko ma być idealne, czyściutkie, piękne, ale przecież w prawdziwym życiu tak nie jest, prawda? Główna bohaterka powieści przekonuje się o tym bardzo boleśnie na własnej skórze. Ta książka jest dość nieoczywista, ale bardzo aktualna i myślę, że jest to dobry thriller, po który warto sięgnąć, ale również taki, który niesie za sobą pewne przesłanie. To cenię w książkach bardzo mocno i tutaj dostałam między wierszami nieme polecenie zastanowienia się nad tym co jest ważne i że życie w realnym świecie wcale nie jest takie cukierkowe. Trzeba się mierzyć z mniejszymi i większymi problemami a dla każdego z nas każdy ma inną rangę. Jeden będzie rozpaczał i wyrzucał sobie, że nie odkurzył w mieszkaniu, a inny, że zabił człowieka... Podsumowując: to thriller, który u mnie na półce będzie miał swoje miejsce honorowe wśród tego gatunku. Autorka chwyta za gardło i nie puszcza do samego końca. Polecam! A wydawnictwu Burda jeszcze raz bardzo dziękuję za egzemplarz. Cóż to była za uczta czytelnicza!

Ewa to gwiazda Instagrama, ma zawrotną ilość obserwatorów, w liczbie 10 tysięcy. Uwielbia robić seksowne selfie przy prawie pustej lodówce. Z zawodu jest fryzjerką, a po pracy chętnie je parówki. Artur jest sąsiadem Ewy, jest niewidomy, a mimo to widzi więcej niż inni. Nienawidzi współczucia, nie chce niczyjej pomocy. Woli zorganizować bułczaną imprezę, będącą efektem ubocznym poszukiwani bułki idealnej, niż zdać się na litość ekspedientki w sklepie. Ok, teraz kiedy mam już Waszą uwagę, mogę przejść do bardziej rzeczowej i poważnej recenzji. Bardzo długo zastanawiałam się nad oceną tej książki. Zwykle staram się nie czytać zbyt wielu recenzji, zanim zabiorę się za książkę. Tutaj popełniłam ten błąd. Oczekiwałam czegoś zupełnie innego. To tak jakby zamówić pizzę z podwójnym pepperoni, a dostać tort czekoladowy. Obydwie opcje są cudowne ale to akurat nie to, na co miało się smaka. Tak było właśnie z tą książką. „Chodź ze mną” jest właśnie takim przepysznym tortem czekoladowym, który połknęłam z prędkością światła. Najbardziej podobał mi się wątek Artura (tu pewnie nie jestem zbyt oryginalna). Jego postać była znakomicie skomponowana. Rozdziały z jego perspektywy były strzałem w dziesiątkę. Kiedy czytałam o codziennych zmaganiach osoby niewidomej, serce pękało mi na milion kawałków. A muszę dodać, że serce mam ze stali! Z drugiej strony Ewa była jedną z najbardziej irytujących postaci książkowych. Instagramowa królowa życia miała trochę trupów w swojej szafie, przez to jakoś nie potrafiłam jej współczuć i jakoś się z nią połączyć. Tutaj chyba znowu ujawnia się moje stalowe serce. W książce było kilka wątków, które po pojawieniu się imprezowego Stacha trochę ucichły, a szkoda. Chętnie przeczytałabym też rozdziały z perspektywy MamuśkiNaPełnyEtat. Oczywiście to tylko taka luźna uwaga, nie zaważyła ona ani trochę na ostatecznej ocenie książki. Bardzo zaś podobały mi się rozdziały, których akcja działa się w szpitalu. Coś mi w nich nie dawało spokoju i wierciło dziurę w brzuchu. Pewnie dlatego zakończenie tak bardzo mnie usatysfakcjonowało. Z jednej strony było dość zaskakujące, z drugiej komfortowe. Wiem, tutaj pewnie lekko zaprzeczam samej sobie ale pewnie już się do tego przyzwyczailiście. Książka trzyma w napięciu do samego końca, a mimo wszystko czegoś mi brakowało. Chyba najlepiej moją myśl odda stwierdzenie, że napięcie było „stabilne”, a ja osobiście wolę rollercoaster. Czy polecam? Jak najbardziej! Moja recenzja chyba mówi sama za siebie!

Porywająca, poruszająca, przejmująca. Poza tym szczera, prawdziwa i przeraźliwie smutna. Taka jest najnowsza książka @opiatbojarska od @burdaksiazki , która swoją oficjalną premierę będzie miała 14 października... . Mnogość wątków i problemów...I nie wiadomo, który z nich jest najważniejszy, bo wszystkie są równie ważne i tak samo bolesne. I gdybym miała wybrać jakiś jeden kluczowy, to miałabym duży problem, bo wszystkie z nich tak samo mocno mną poruszyły. . Na pierwszym planie główna bohaterka Ewa, która nurza się w jakiejś "emocjonalnej masakrze", a wszechogarniająca samotność jest przyczyną jej ogromnej naiwności i wszelkich problemów życiowych. . Na drugim planie Artur, który oprócz swoich zwykłych problemów ma jeszcze jeden dodatkowy- swoje uczucia do Ewy... . Trzeci plan to Instagram ... I próba uświadomienia nam, że serduszka wcale nie są potrzebne do życia 🙈 I że na IG nie ma prawdziwych ludzi i prawdziwych uczuć. To jest świat wykreowany i wyidealizowany, a ważne jest to, co obok nas, a nie jakieś tam fotki... . I nawet jeśli ci ludzie obok nas zachowują się jak saprotrofy- kiedy kwitniesz- oni cierpią , a kiedy Ty cierpisz - wysysają z Ciebie energię i odżywają, to oni są prawdziwi, a nie twoi followersi z Instagrama 🙈 . Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Brak mi słów. Początek mnie trochę zmylił, ale z każdą kolejną stroną było lepiej i lepiej... A ja byłam coraz bardziej wstrząśnięta... . POLECAM JAK NAJBARDZIEJ ♥️♥️♥️ link: https://www.instagram.com/ananke144_czyta/

Pozory mogą mylić, za dopracowanym wizerunkiem wcale nie musi kryć się szczęśliwa rzeczywistość, widniejąca na pięknych zdjęciach. Tak łatwo schować prawdę przed światem i zaserwować idylliczny obrazek, który stanie się punktem odniesienia dla innych, którzy wezmą iluzję za prawdę. Co jednak kiedy nawet jej autor zacznie w nią wierzyć, nie dostrzegając zagrożenia wokół siebie? Wszystko co idealne ma swoją rysę, pojawiającą się nagle i jeśli zignoruje się jej zaistnienie przerodzi się w pęknięcie i chwilę później w rozłam. Ewa wydaje się płynąć z falą, jej życie jest zgodne z instagramowymi wymaganiami, zdjęcia zdają się jedynie potwierdzać kobietę sukcesu ciesząca się życiem. A jaka jest prawda? Artur dostrzega to, czego jego znajoma nie widzi lub nie chce tego zrobić. Kiedy tracisz jeden zmysł inne się wyostrzają, ale czy ta umiejętność pozwoli im uniknąć pomyłek? Ona zbyt często patrzy na świat z perspektywy zdobywania jak największej ilości polubień, natomiast on zauważa szczegóły burzące rzeczywistość, w jakiej realność niebezpiecznie uzależniona jest od iluzorycznych marzeń. Czy wyciągnięcie pomocnej dłoni nie jest nierozważnym krokiem? Utrata czujności może kosztować wiele, jego oraz ją, bo ktoś umiejętnie korzysta z każdej chwili słabości, wystarczy moment zagubienia i można utracić to, co najważniejsze. Łatwo pominąć szczegóły, które są znakami ostrzegawczymi, nie pasują do portretu jaki stworzyliśmy w swojej głowie. Raz, drugi, trzeci, a potem bywa za późno by wyjść bez szwanku z relacji, jaka wydawał się doskonała w każdym detalu. Joanna Opiat-Bojarska w swojej najnowszej książce pokazała świat ułudy, który z pełnego blasku strona po stronie odsłania swoje rzeczywiste oblicze, dalekie od pełnego zdjęć z filtrem na instagramowym profilu. Początek kameralnego thrilleru finezyjnie zwodzi czytelnika, tak samo zresztą jak i bohaterowie, a im bardziej zagłębiamy się w ich historię tym mocniej zaczynamy dostrzegać, że nieraz będziemy ulegać iluzji. Oczywistość została zmieniona w przypuszczenia, naturalną kolej rzeczy zastępuje zaskoczenie, natomiast prosta wydawałoby się historia szybko wykonuje woltę i każe się głęboko zastanowić, co faktycznie ma miejsce. Fabuła nawet na chwilę nie ociera się o jednoznaczność, gdzieś w tle zawsze jest pierwotny niepokój, że coś zaraz wydarzy się. Dobór postaci nie jest przypadkowy, każdy ma do odegrania określoną rolę, a kiedy wydaje, że już odkryliśmy co będzie dalej „grane” czeka nas niespodzianka – nic nie jest takie jak się wydaje. Autorka obnaża schematy, którym ulegają nie tylko bohaterowie „Chodź za mną”, lecz i czytający, zdobywa zręcznie zaufanie i odsłania kulisy manipulacji, bezlitosnej, żywiącej się marzeniami i naiwnością. To jeszcze nie wszystko, a dopiero jedna z kilku warstw, w każdej kryje się jakaś zagadka, nawet w chwili, iż wszystkie karty mamy w ręku nie czas na poczucie zadowolenia, bo kolejna jest w zanadrzu, rzucająca całkiem nowe światło na przeszłość i przyszłość. Mając do dyspozycji wszystkie zmysły tak naprawdę widzimy, słyszymy i czujemy zbyt często jedynie to, co jest nam wygodne i czego pragniemy. Jedno i drugie jest zwodnicze, tracimy czujność, a to już krok od wejścia do ślepej uliczki, z której nie da się już zawrócić. „Chodź za mną” ma w sobie wszystko to, co najwyższej próby thriller powinien mieć w sobie czyli niemożność oderwania się od lektury, intrygujący motyw, który niczym kameleon pokazuje różnorodne swoje oblicza, niejednoznaczne postacie oraz prawdziwe cliffhangery, jakie każą spojrzeć z nowej perspektywy na już znane fakty oraz wynikające z nich skutki. Pozostaje jeszcze finał, spektakularny i całkowicie odmienny od spodziewanego …

[Recenzja z bloga Literackieprzeszpiegi.pl] ___"Ale przecież życie nie polega na tym, żeby się nie spocić. Im bardziej się spocisz i ubrudzisz, sięgając po marzenia, tym więcej satysfakcji czujesz, gdy już ich dotkniesz". ___ Gdy twoje życie to pasmo sukcesów, zupełnie nie myślisz o tym, że wszystko kiedyś się kończy. Idealny świat pryska jak bańka mydlana, a ty zastanawiasz się, gdzie popełniłaś błąd...___ Ewa pragnie uwagi, zwłaszcza tej instragramowej. Nowi followersi, serduszka i ciepłe komentarze pod starannie wystylizowanym zdjęciem codziennie decydują o jej dobrym lub gorszym humorze. Do tego dobrze prosperujący salon fryzjerski, niekończące się pochwały od zadowolonych klientek i w końcu On - mężczyzna marzeń. Aczkolwiek ich pełne pożądania spotkania musiały pozostać sekretem, gdyż Jacek miał rodzinę. Było idealnie do czasu, aż połączyła ich pewna tajemnica - sprawa życia i śmierci. Artur jest sąsiadem Ewy. Nieco ironiczny, zdystansowany, chcący udowodnić światu, że pomimo utraty wzroku można być samodzielnym. Gdy jej świat zaczyna się rozpadać, to właśnie Artur wyciąga do niej pomocną dłoń. Rozbraja uśmiechem, przegania złe myśli, odbudowuje zachwianą pewność Ewy. Tego właśnie kobieta najbardziej potrzebuje, a nie idealnych przyjaciółek i porad wprost z Instagrama. Czy pomoże Ewie dostrzec, gdzie kończy się strach podsycany przez wyobraźnię a zaczyna się realne zagrożenie? I czy Ewa odważy się ślepo zaufać Arturowi? ___ "Chodź za mną" z początku wydaje się historią bardzo niepozorną, ale podskórnie czujemy, że to preludium do czegoś, co tak łatwo nie wyhamuje. Autorka zestawiła ze sobą dwa światy, które praktycznie nie mają żadnych punktów stycznych. Ewa jest kobietą, beznadziejnie zapatrzoną w wirtualny świat. "To była miłość od pierwszego wejrzenia. Taka prawdziwa. Wiesz, nie szukałam jej. Niczego mi nie brakowało, aż w końcu poznałaś nas ze sobą i okazało się, że czekałam na to całe życie. Mogę pokazywać siebie innym. To, co mam w głowie. To, co chcę powiedzieć. Mogę być Ewką, jaką zawsze chciałam być". Nie potrafi do końca przyznać, że Instaświat omotał ją do tego stopnia, że uwierzyła w piękne złudzenia. Na Instagramie zawsze wszystko się udaje, bo to świat zwycięzców, a nie przegranych. Tam nie ma miejsca na przyznanie się, że życie daje ci w kość, że potrzebujesz realnej pomocy. W świecie Artura nie liczy się wygląd, a dźwięki, zapachy i... ambicja. Utrata wzroku nie jest przecież równoznaczna ze zrezygnowaniem z prawa do normalnego życia. Co prawda jest to inne życie, a trzeba przyznać, że za Arturem nie jest łatwo nadążyć. Nie zawsze udaje mu się ominąć lub pokonać wszystkie przeszkody, ale swoimi sposobami ciągnie do przodu, bo... najbardziej pożądamy tego, co wydaje się niedostępne. Oboje zostaną wplątani w grę, w której nie znają do końca ani zasad, ani przeciwnika. Są, wbrew sobie, uczestnikami zaplanowanej rozgrywki, gdzie ktoś rozdaje wyłącznie karty z napisem zagrożenie. Karty pomocy i szansy zostały wycofane.___ Finał tej historii zapada w pamięć, bo zło nadchodzi ze strony najmniej oczekiwanej. I nie oszczędza. Joanna Opiat-Bojarska potrafi wstrząsnąć czytelnikiem. Testuje bohaterów w różnych sytuacjach, sprawdza ich reakcje na zagrożenie, czasami daje złudne poczucie drobnego zwycięstwa. Nie kamufluje zła, nie ucieka od opisów agresji i przemocy. Wyraziście pisze o toksycznych relacjach damsko-męskich i głupiej, zwodniczej nadziei, że to był ostatni raz, że nie chciał. Nie mówcie, że winny jest A lub B. Autorka ma zawsze opcję C...