Błazen w stroju klauna. Mocna rzecz o namiętnościach (okładka miękka)

„Błazen w stroju klauna. Mocna rzecz o namiętnościach” jest trzecim tomem powieści napisanej przez Arka Borowika, podtytuł sugeruje nam, że ponownie spotkamy się z korporacyjnym cwaniaczkiem i leniwcem Strawińskim. Jest to ostatni tom trylogii, czytelnicy poprzednich wiedzą, że w książce znajdziemy opowiadania, przy których zostały zaczerpnięte motywy baśniowe, które zostaną przedstawione w innym świetle. Książki Borowika są wyjątkowe, uderzają we współczesne problemy potrafiąc je przyodziać w historię, która ma ukryte przesłanie. Udało mi się poznać styl autora, dlatego bez wahania sięgnęłam po ostatni tom opowieści Strawińskiego. Autor w krytyczny i prześmiewczy sposób szydzi z rzeczywistości, ukazujący się w książce błazen dosadnie demonstruje nam jej wszystkie ułomności, chciwości, zwykłej ludzkiej głupoty, której w dzisiejszych czasach nie brakuje. Borowik bawi, poucza, a przede wszystkim demonstruje życiowe pułapki, w które tak łatwo jest wpaść nie dostrzegając potencjonalnego zagrożenia. Mam wrażenie, że czasami nie dostrzegamy ich we własnym otoczeniu, może wiec warto przeczytać książkę i zastanowić się nad sobą? Nasz bohater jest pracownikiem korporacji, w której spędza dziesięć lat, na początku kariery był przyjaźnie nastawiony do współpracowników, darzył ich sympatią, jednak to się zmieniło. Z upływem lat w biurowcu nie ma osoby, która zaskarbiłaby sobie jego sympatię. Strawiński jest człowiekiem wrażliwym, niepoddającym się stadnej mentalności głupich trendów, wyjątkowo wnikliwy i skrupulatny z niego obserwator. Przy całej swojej nietuzinkowości, bogatym wnętrzu daje się wciągnąć w wir rozgrywek biurowych. W trzecim tomie trylogii opowiada Prezesowi dwa opowiadania, nowa wersja bajki o Śpiącej Królewnie ukazuje oblicze człowieka spragnionego zemsty, przed którą nie ma ucieczki. Im większa determinacja mściciela, tym mocniej zdajemy sobie sprawę z tego, że nie jesteśmy w stanie się przed nią zabezpieczyć, czy uciec. Kto raz jej zakosztuje nie odpuści tak łatwo zaślepiony „mylnym” poczuciem należnej sprawiedliwości. Przekonał się o tym dawny gangster Bognar, który miał nadzieję, że uda mu się przed nią uciec. Jednym wyjściem z sytuacji na miarę cudu może okazać się prawdziwa i szczera bezinteresowna miłość dając siłę, której potrzeba by stawić czoła wszelkim przeciwnościom losu. Druga opowieść przedstawia bajkę o Kopciuszku, w tej historii zostanie poruszony konsumpcjonizm, pogoń za sławą i wszystkimi dobrami, które ze sobą niesie. Zamierające miasto cichnące w porze emitowanego reality show podkreśla mentalność i ogłupienie społeczeństwa. Jego bohaterami jest nietypowa, baśniowa rodzina: macocha z dwiema córkami, karykaturalnie różniącymi się sylwetką, jedna z dziewcząt jest bardzo chuda, druga za to otyła. Mieszka z nimi także ojciec i Kopciuszek, jak to w bajkach bywa, jest także i sąsiadka, która przejmuje rolę dobrej wróżki mimo skłonności do nadużywania alkoholu sprawia wrażenie kobiety, która dość dosadnie i trafnie ocenia zachowanie rodziny. Zamiast zgubionego na balu pantofelka, Kopciuszek gubi bieliznę, dokładnie majtki. Trwają poszukiwania ich właścicielki, finał historii poznajcie sami wraz z telewidzami tego show. Borowik demonstruje nam zupełnie nowe oblicza tak dobrze znanych nam uczuć, chęci zemsty, gniewu, tłamszonego żalu, czy nawet miłości, mocno zarysowuje korporacyjny wyścig szczurów, walkę o stołki, absurd parcia na szkło. Powieść w niczym nie odbiega od swoich poprzedniczek, bawi z równą siłą, zadziwia i ostrzega przed ślepym podążaniem za tłumem, wyłączaniem się, zaprzestaniem logicznego myślenia. Żadna z książek tego autora nie jest sztampowa, napisana bez przemyślenia i uderzenia w otaczające nas problemy. Nawołuje ku temu, aby przyjrzeć się sobie, zrobić rozrachunek własnych prawd, win i zachowań. Zdobyć się na chwilę zadumy, czy społeczeństwo przestanie dziwić fala szerzącej się głupoty i dziwaczenia? Czy to świat zwariował, a może my? Borowik nawołuje by spoglądać na samych siebie z większym dystansem, iść drogą, która jest naszą własną, nie taką, którą stadnie przyjęli inni. Każda historia przedstawiona przez Borowika wciąga, przede wszystkim zwraca uwagę na problemy współczesnego społeczeństwa. Czytelnik spogląda na świat pragnień, które nie są zaspokajane, autor zwraca uwagę, że bardzo często to, czego chcemy znajduje się na wyciągnięcie ręki, chociaż tego nie dostrzegamy. Każdy, kto zapozna się z twórczością tego autora zobaczy, jak jego życie staje się „mocną rzeczą o namiętnościach”.

Z Arkiem Borowikiem poznaliśmy się za sprawą „Wnętrz wypalonych lodem”. Lektura tej powieści sprawiła mi wiele przyjemności, raz po raz udowadniając, że mężczyźni także potrafią o emocjach pisać mądrze i pięknie, o czym wydaje się, często zapominamy. Nic dziwnego zatem, że poznanie kolejnych tytułów, które wyszły spod pióra tego autora, było dla mnie jedynie kwestią czasu. W swojej najnowszej powieści Borowik proponuje czytelnikom trzy historie. Choć przekonałam się, jak intrygująco potrafi on zestawiać ze sobą tematy różnej miary i różnego ciężaru, znów poczułam się zaskoczona. Te opowieści nie mogłyby bardziej się różnić i wywoływać bardziej skrajnych odczuć. Nie chciałabym zbyt wiele zdradzić, a jednak muszę, po prostu muszę, co nieco o nich wspomnieć. Już podczas lektury pierwszej z historii, byłam pewna, że ta spodoba mi się najbardziej. Dlaczego? Bo doszukałam się w niej sporej dozy realizmu, życiowej przewrotności i charyzmatycznych bohaterów. Przeczytałam w mgnieniu oka. Do gustu bardzo przypadła mi prostota tej opowieści, ukryta w niej dojrzałość. Borowik nie próbował nas na siłę zaskakiwać, ale i tak sprawił mi dużą niespodziankę. Druga opowieść została napisana w sposób tak zadziwiający, że momentami nie mogłam w to uwierzyć. Autor w zawoalowany a jednocześnie dość bezpośredni sposób uderza w naszą codzienność, podkreślając ludzkie przywary, otępienie spowodowanie uwielbieniem dla telewizyjnych programów i mechanizm działania tych, którzy za te dziwaczne programy odpowiadają. Ta historia pełna jest absurdalnego humoru, mocnego słownictwa, dosadnych i celnych uwag. A przy tym stanowi fantastyczną, nowoczesną interpretację znanej nam wszystkim baśni. Ostatnia historia, w formie zwierzeń starszej kobiety, również urzeka. Podobnie jak poprzednie odnosi się do ludzkich błędów, konieczności poniesienia konsekwencji, problemów z tym, co utkwiło w nas przez lata dzieciństwa i obcowania z takimi, a nie innymi ludźmi. Ta opowieść również zrobiła na mnie wrażenie. Choć krótsza, to jednak niemniej treściwa, wyczerpująca temat i skłaniająca do refleksji. Nie będę Wam opisywać, o czym Borowik opowiada. Nie mogę jednak powstrzymać się przed podkreśleniem, jakie emocje we mnie wywołał. Ciężko uwierzyć, że jedna osoba potrafi stworzyć trzy tak różne i skrajne opowiadania, a przy tym zespolić je w jedną, zgrabną i mądrą całość. Autor kolejny raz pokazał mi, że potrafi pisać proste, a przy tym zdumiewające i przewrotnie prawdziwe historie. Czasami nieco komiczne, czasami trochę absurdalne, a jednak trafiające prosto w punkt, sprawiające czytelnikowi niezwykłą przyjemność. Do takich powieści po prostu chce się wracać. Zazwyczaj nie potrafię cieszyć się tak krótkimi historiami, ale w tym przypadku czuję dla autora dużą wdzięczność, że podzielił książkę w ten sposób, że pokazał się z tak wielu stron, podkreślając to, co w jego twórczości najlepsze- celne oko, świetną ripostę, poczucie humoru, dystans do świata i ludzkich zachowań. Co jednak najciekawsze, Borowik przy każdej z tych historii się zmienia, dopasowując odpowiednio narrację i styl wypowiedzi. Czasami bazuje na opisie, czasami bawi się dialogiem. Czerpie z języka, wykorzystuje wyobraźnię, przenosi na strony powieści siebie i świat. Mogłabym napisać jeszcze wiele i chwalić, z wielką przyjemnością. Mój tekst nie zastąpi Wam jednak frajdy, która ominie Was, jeśli nie spróbujecie zmierzyć się z tą powieścią sami.

Kiedyś zastanawiałam się czy kiedy mówię, że coś jest "inne" to zalicza się to jako komplement czy wręcz przeciwnie. Myślę, że jeżeli użyję tu stwierdzenia, że ta książka jest "inna" to z całą pewnością będę miała na myśli to, że jest wyjątkowa! Najnowsza książka Arka Borowika Błazen w stroju klauna opisuje naszą rzeczywistość, przedstawia ją dość krytycznie, autor szydzi z niej a na końcu po prostu wyśmiewa pokazując jej czarną i mroczną stronę. Głównym bohaterem jest Strawiński, pracownik wielkiej firmy, na samym początku swojej dziesięcioletniej kariery lubił wszystkich jej pracowników jednak po latach stwierdził, że nikogo nie lubi. Początkowo czytając tą książkę śmiałam się i bawiłam wyśmienicie, dopiero im dalej zagłębiałam się w jej treść zaczęły do mnie dochodzić pewne refleksje na temat otaczającego mnie świata i mojego miejsca w nim. Strawiński opowiada dwie bajki, jedna z nich to nowa historia o Śpiącej Królewnie, porusza ona silne pragnienie zemsty, przed którym nikt z nas nie jest w stanie uciec, ci którzy myślą inaczej mocno się rozczarują. Jedynie bezinteresowna miłość jest w stanie czynić cuda i daje siłę. Druga bajka jest zupełnie inna i opowiada o Kopciuszku, Strawiński krytykuje w niej problem konsumpcjonizmu, który ogarnął nasz świat. Historyjka ta jest przedstawiona na przykładzie reality show, nie będę zdradzała dużo szczegółów ale dla mnie jest to jedna z najlepszych i najbardziej wciągających momentów w całej książce, cała bajka o Kopciuszku również kończy się zaskakująco. Autor książki pokazuje nam czarno na białym jak dzisiejszy świat potrafi zrujnować cenne uczucia, które mamy w sobie. Powinniśmy iść swoją drogą, a nie ślepo ufać wiadomościom, które płyną do nas z telewizora czy całego sztucznego celebryckiego świata. Polecam! Moja ocena: 9 https://kobieceksz.blogspot.com/2018/08/arek-borowik-bazen-w-stroju-klauna.html

Ta książka to naprawdę jest mocna rzecz, która niejednemu czytelnikowi uświadomi, że głupota ludzka nie zna granic i pozostawi pytanie dokąd zmierza nasz świat? Książka, która zdaje się szydzić ze społeczeństwa tak naprawdę otwiera nam oczy swoją szczerością. Tytuł książki zmylił moje oczekiwania lecz wcale się nie zawiodłam, czasami śmiałam się razem z błaznem, lecz czasami wcale mi nie było do śmiechu. Zagłębiając się w treść powieści nachodziły mnie refleksje na temat świata, w którym obecnie żyjemy oraz mojego miejsca w nim. Moim zdaniem autor chce nam uświadomić, że nie możemy ufać ślepo wszystkiemu co słyszymy i widzimy, mamy swoje życie i o nie się trzeba martwić. Nie zawsze wszystkie wiadomości są prawdziwe, ale wszyscy w nie wierzą. Dzisiejszy świat i zawiść, która w nim panuje potrafi zniszczyć nie tylko uczucia ale nawet samego człowieka. Tytułowy błazen w powieści pokazuje nam ludzką chciwość, namiętność, ułomność i głupotę, której społeczeństwu nie brakuje. Każde opowiadanie jest inne i zaskakuje zakończeniem. Najbardziej podobało mi się zakończenie drugiego opowiadania inspirowanego “Kopciuszkiem”. Przedstawione historie są specyficzne i nie każdemu przypadną do gustu, jednak gdy już je zrozumiemy to docenimy przesłanie autora.

Fenomenalna, mocna , wzbudzająca tak silne i skrajne emocje, że nie da się o niej szybko zapomnieć. Nie zawiodłam się dlatego gorąco mogę polecić.

Zabawna, przewrotna, ironiczna, w iście Gombrowiczowskim stylu, wciąga od pierwszego zdania i daje do myślenia, dokąd zmierza dzisiejszy świat...