Białe morze. Tom 2 (okładka twarda)

Świetna, czyta się jednym tchem. Tak zresztą jak Niewidzialni.

Tylko 4 gwiazdki, bo książka "Niewidzialni" była bardziej prosta, głównie o życiu na wyspie i jednej rodzinie, a ta jest trochę bardziej złożona. Interesująca i ciekawa, jednak nie przeniosła mnie w inny świat aż tak, jak poprzedniczka. Ale polecam, to nadal dobrze spędzony czas z książką.

Niepokojąca książka

"Białe morze" Roya Jacobsena to kontynuacja sagi o wyspie i rodzinie Barrøy, którą rozpoczęła powieść "Niewidzialni". "Niewidzialni" opowiadała o rodzinie, której losy od pokoleń były związane z wyspą. Wyspą, która niczym surowa i wymagająca matka, uczyła swoje dzieci życia w trudnych warunkach i w zgodzie z naturą. Wyspa każdego dnia uświadamiała zamieszkującej ją rodzinie, że ich siła tkwi w nich samych i we wspólnocie jaką tworzą. Rodzina Barrøy zawsze była razem. Chociaż nie byli wylewni, bywali szorstcy i nieprzejednani to mogli zawsze na siebie liczyć. Tymczasem, w "Białym morzu", Ingrid, córka właścicieli wyspy, zostaje sama. Dziadek i ojciec dziewczyny zmarli. Reszta rodziny opuściła wyspę. Została tylko ona. Ingrid nie jest już małą dziewczynką, to dorosła i bardzo samotna kobieta. Kiedy mieszkała na wyspie wraz z rodziną ten mały skrawek ziemi zawsze wydawał się jej za ciasny. Teraz, kiedy została sama, wszystko było zbyt duże, poczynając od pustego, czasami wręcz przerażającego domu, a na wyspie kończąc. Jakby tego było mało, to wraz z bolesną samotnością, w życie Ingrid wdziera się wojenna zawierucha. Druga wojna dociera na wyspę Barrøy wraz z rozbitą łodzią potopionych uciekinierów z obozu niemieckiego i ciężko rannym rosyjskim zbiegiem, kutrami, które zamiast ryb przewożą siłą przesiedlanych ludzi, poczuciem niepewności, tymczasowości i strachu. Ingrid, wyspiarka, znów musi walczyć. I o ile w pierwszej części sagi, Ingrid wraz z rodziną, musiała brać się za bary z trudną do okiełznania naturą, tak teraz, samotnie, musi stawić czoła o wiele bardziej trudniejszemu przeciwnikowi, ludzkiemu okrucieństwu. "Białe morze", w przeciwieństwie do "Niewidzialnych", jest bardziej mroczną powieścią i wynika to właśnie z poczucia samotności, niepewności, strachu i tęsknoty, które wypełniają tę książkę od pierwszej do ostatniej strony. Jeśli czytaliście "Niewidzialnych" Roya Jacobsena to koniecznie powinniście sięgnąć też po kontynuację tej powieści, "Białe morze". Z pewnością jest to lektura warta przeczytania. Polecam.

Roy Jacobsen "Białe morze"⁣ ⁣ Gdy pierwsza część czaruje nostalgią, spokojem i zapachem nieśpiesznego życia, druga przyciąga burzą uczuć i niepokojem.⁣ Autor ponownie hipnotyzuje, a ja dzięki wyjątkowemu tłumaczeniu Iwony Zimnickiej dałam się uwieść temu kawałkowi lądu. Małemu punkcikowi na mapie...⁣ ⁣ W pierwszej części Ingrid uczy się życia i odkrywa, że nie musi się ono ograniczać jedynie do wyspy, na której od pokoleń żyje jej rodzina. Jednak smak życia i bunt przeciwko temu życiu, jakie oferuje wyspa i rodzina uświadamia jej, jak bardzo jest z nimi związana. To ona chciała ją opuścić na zawsze, gdy tymczasem zostaje na niej sama. Dziadek i ojciec umierają, a reszta rodziny opuszcza Barroy. Teraz dostrzega, że choć jej rodzina była jak wyspa, szorstka i nieprzystępna dla ludzi z zewnątrz, to dla siebie w ciężkim czasie byli podporą.⁣ ⁣ Czy bycie samą na wyspie musi oznaczać samotność?⁣ Czy nagle ta wyspa, która przez całe jej dzieciństwo i okres dorastania była dla niej za mała, teraz gdy jest już dorosła, może być zbyt duża?⁣ A może to tylko złudzenie?⁣ ⁣ Świat zewnętrzny potrafi wedrzeć się w tę samotność i zmusić Ingrid do podjęcia kolejnej walki. To wojna i ludzkie okrucieństwo puka do drzwi.⁣ Morze od zawsze wyrzucało na brzeg wyspy coś ze świata zewnętrznego.⁣ Tym razem to łódź z martwymi rozbitkami i jednym ciężko rannym rosyjskim zbiegiem. Tylko on przetrwał ucieczkę z niemieckiego obozu. Jednak mimo powrotu do zdrowia na wyspie nie jest bezpieczny, a Ingrid stara się go chronić.⁣ ⁣ POLECAM!!!⁣ PS. Tak się zastanawiam, czy w 3 części będzie też polska porcelana 🤔🤩

„Białe morze” to kontynuacja „Niewidzialnych”, sagi o losach rodziny Barrøy żyjącej na odciętej od cywilizacji wyspie Barrøy otoczonej ze wszystkich stron morzem. W tej części spotykamy się z Ingrid, która już jako dorosła kobieta poznaje smak wojny. Wojny, która zupełnie zmieni jej życie i która pozostanie w jej pamięci już na zawsze. Kiedy pozostaje sama na wyspie jako jedyna z rodziny, aby jej strzec, morze wyrzuca na brzeg ciała z zatopionego niemieckiego statyku. Pewnego dnia Ingrid znajduje żołnierza... Teraz to ona musi decydować o przyszłości wyspy i o samej sobie… W tej części autor nadal operuje surowym, minimalistycznym językiem. Nić uczucia, która pojawia się między Ingrid a młodym mężczyzną okraszona zostaje chłodem. Chłodem który pozwala zatopić się w książce, odnaleźć w niej emocje a nawet morał. Na kartach książki Jacobsen przedstawia niesamowicie silne portrety psychologiczne kobiet. Kobiet, które mimo przeciwności losu podnoszą głowę do słońca. Które zdeterminowane szukają nadziei w codzienności, w obcowaniu z naturą. Które mimo zła i biedy niosą pomoc innym. Czytając zarówno #niewidzilni jak i #białemorze miałam wrażenie, że autor celowo nie potęguje akcji, tak, aby czytelnik w pełni mógł skupić się na stylu, na języku i na przeczytanej każdej stronie książki. I sama nie wiem, czy atmosfera tej książki to zasługa Roya Jacobsena czy tłumaczki… Jednego jestem pewna - z niecierpliwością czekam na 3 część tej serii…

Niesamowita książka, wciąż o niej myślę i wracam myślami do życia głównej bohaterki, żyjącej w izolacji i odosobnieniu. Na pozór prosta historia ukrywa w sobie mnóstwo emocji i uczuć, o które początkowo bym jej nie podejrzewała. A jednak Białe morze pozostawiło po sobie silne wrażenia, bo w jakiś sposób zafascynowało mnie życie jakie wiedzie Ingrid na swojej wysepce z dala od innych ludzi. Ciekawie osadzona akcja w tle rozgrywającej się gdzieś wojny, a całość ukazana tak, że da się wyczuć klimat tychże wojennych działań. Białe morze szczególnie poruszyło mną wyobraźnią, mogę wszystkim polecić.

Druga część trylogii Roya Jacobsena okazała się całkowitym zaskoczeniem. Najsilniejszą stroną pierwszego tomu było niemal reporterskie oddanie wyspiarskiego życia, to jednak samą akcję trudno było opisać jako porywającą. Autor raczej skupiał się na mozole codzienności niż na momentach zwrotnych w życiu bohaterów. "Białe morze" wciąga od pierwszych stron. Jacobsen bardzo ostrożnie dawkuje informacje, dzięki czemu lektura aż do ostatniego słowa utrzymuje uwagę czytelników.