Bogini niewiary (okładka  miękka, 06.2018)

Luźna, przyjemnie się czyta. Idealna na podróż lub zimowy wieczór :)

„Bogini niewiary” to historia, która wywoła w czytelniku burzę emocji. Śmiejesz się, kochasz, zazdrościsz i nienawidzisz jednocześnie. To historia o kobiecie, która nie wierzy w miłość, nie wierzy w to, że jest jej warta. Nie jest to wyłącznie powieść o miłości dwójki ludzi, to także historia o miłości w rodzinie, a raczej jej braku. Choć fabuła może wydawać się sztampowa, to mocną stroną „Bogini niewiary” są bohaterowie. Tarryn Fisher wykreowała bohaterów z krwi i kości, realistycznych i wyrazistych, którzy posiadają zarówno zalety jak i wady, czasami działają pod wpływem emocji i jak każdy z nas popełniają błędy. To historia o prawdziwym życiu, które początkowo może wyglądać jak z bajki, lecz czasem pod wpływem złych decyzji wkracza w nie mrok, zazdrość i ból. https://www.mowmikate.pl/2018/07/tarryn-fisher-bogini-niewiary-recenzja.html

Dbałość autorki o szczegóły sprawia, że to jedna z najlepszych powieści, które ostatnio wpadły w moje łapki. Neon z napisem "Wróć do mnie. Wróć", odpowiedź głównej bohaterki wymalowana kolorową farbą... Takie małe detale właśnie sprawiają, że zakochałam się w tej książce. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Tarryn Fisher, ale na pewno nie ostatnie. Gorąco polecam! Pozdrawiam, Posy, autorka bloga Biblioteka Marzeń

Tarryn Fisher to autorka, którą większość z was z pewnością kojarzy za sprawą tytułów takich jak: "Bad Mommy. Zła mama", "Ciemna strona", "Margo", "Never, never" stworzonego wspólnie z Colleen Hoover czy też trylogii Mimo moich win ("Mimo moich win", "Mimo twoich łez", "Mimo naszych kłamstw"). Muszę przyznać, że nie miałam jeszcze okazji zapoznać się z żadną z powyższych pozycji, dlatego "Bogini niewiary" wydawało mi się dobrą okazją do rozpoczęcia przygody z twórczością tej pisarki. Nie będę ukrywać, że miałam pewne obawy co do tego utworu, z powodu zamieszczonych na okładce sloganów takich jak: "miłość to religia" czy też "ateiści, którzy modlą się i klęczą". Kompletnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać po takich zdaniach, ale w końcu zdecydowałam się zaryzykować. Myślę jednak, że wielu czytelników może zostać wprowadzonych w błąd takimi napisami, ponieważ okazuje się, że "Bogini niewiary" ma niewiele wspólnego z religią, co dla niektórych może okazać się małym rozczarowaniem. Zapraszam na dalszą część recenzji! David Lisey jest utalentowanym muzykiem szukającym inspiracji. Potrzebuje muzy, która natchnie go do tworzenia. Yara Philips wierzy, że złamanie serca jest sposobem, aby pomagać. Bohaterka w żadnym z miejsc, w których przebywa, nie zostaje zbyt długo. David od pierwszego spojrzenia wie, że znalazł to czego tak długo szukał. Ich znajomość jest szybka i intensywna, ale czy naprawdę dwie tak różne osoby, mogą stworzyć zdrowy związek i relację? Jakie przeciwności napotkają na swojej drodze główni bohaterowie? Fabuła początkowo wydaje się ciekawa i intrygująca, jednak czytelnik szybko zauważa, że cała powieść tak naprawdę opiera się tylko i wyłącznie na relacji między Davidem, a Yarą, co po jakimś czasie zaczyna nas nudzić. Główni bohaterowie poznają się w tak dziwnych i niestety mało realistycznych okolicznościach, że trudno było mi uwierzyć w przedstawioną historię. David już podczas pierwszych dwóch spotkań mówi dziewczynie, że się w niej zakochał i, że ta w przyszłości zostanie jego żoną - chociaż nie zna nawet jej imienia. Nie wiem czy którykolwiek czytelnik jest w stanie uwierzyć w taki rozwój wypadków. Rozdziały są krótkie, ale miałam wrażenie, że nie tworzą ze sobą spójnej i ciągłej opowieści. Każdy z rozdziałów odbierałam jako osobną anegdotkę z życia głównych bohaterów, przez co styl autorki wydawał mi się bardzo chaotyczny. Powieść podzielona jest na trzy części, z których pierwsza podobała mi się najmniej, głównie dlatego, że początek znajomości Davida i Yary był jak dla mnie zbyt dziwny i mało wiarygodny. Yara jest bohaterką dosyć mocno egoistyczną i samolubną, która nie do końca wie, czego chce od życia i spotkanych na swojej drodze ludzi. Czasami bardzo irytowało mnie jej zachowanie i to w jaki sposób krzywdziła Davida. Wyjaśnienie jej zachowania przez autorkę odrobinę osłabiło moją złość, ale mimo wszystko uważam, że główna bohaterka nie powinna podejmować tak lekkomyślnych decyzji. Historię Yary odebrałam bardzo osobiście, ponieważ byłam kiedyś w związku z osobą, która bała się bliższych relacji i z tego powodu niszczyła wszystko co przez krótki czas udało nam się wypracować. U niektórych ludzi perspektywa emocjonalnego zbliżenia się do drugiej osoby, wywołuje lęk i prowadzi do nieracjonalnych reakcji na zaistniałe sytuacje. Z jednej strony Yara denerwowała mnie swoim niezdecydowaniem, z drugiej jednak, doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że przemawia przez nią strach. David okazał się wspaniałym i wartościowym mężczyzną, jednak jego oddanie Yarze i brak umiejętności wytyczania granic były momentami bardzo przytłaczające. Rozumiem, że w imię miłości był on gotowy poświęcić wszystko, jednak według mnie są takie chwile kiedy trzeba umieć powiedzieć "stop" i nie pozwolić, aby ta druga osoba nieustannie nas krzywdziła. Z uwagi na moje osobiste doświadczenia, "Bogini niewiary" stała się bardzo bliską mi książką, do której z pewnością mam ogromny sentyment, pomimo jej wielu niedociągnięć. Tak ja już wcześniej wspominałam styl, którym posługuje się autorka jest dla mnie nieco chaotyczny. Miałam wrażenie, że w pewnych momentach Tarryn Fisher nie miała żadnego konkretnego planu na fabułę i pisała po prostu to, co akurat wpadło jej do głowy. Warto wspomnieć, że w książce znajdziemy wiele wulgaryzmów. Osobiście mi one nie przeszkadzały, jednak wiem, że są osoby, które zwracają na to uwagę. Z pewnością nie jest to powieść dla każdego, a już na pewno nie dla młodszych czytelników czy nastolatków dopiero wkraczających w dorosłe życie. Podsumowując - "Bogini niewiary" to historia, która wywołała we mnie bardzo mieszane uczucia. Autorka miała gorsze i lepsze momenty, co sprawiło, że powieść jest bardzo nierówno napisana. Książka posiada swoje plusy i minusy, dlatego o tym czy powinniście sięgnąć po ten tytuł musicie zdecydować sami. Ja nie żałuję czasu spędzonego z głównymi bohaterami, ale nie będę ukrywać, że po tak znanej autorce spodziewałam się czegoś więcej.

Coraz częściej wydaje mi się, że niepotrzebnie rozpoczynałam swoją przygodę z książkami Tarryn Fisher od Margo. Ta książka tak mocno uświadomiła mnie w przekonaniu, że Fisher pisze tylko i wyłącznie psychodeliczne i nienormalne historie, że sięgając po każdą kolejną liczę na coś w tym stylu. Niestety, żadna inna powieść tej autorki nie wywarła na mnie aż takiego wrażenia, aczkolwiek nie oznacza to, że są one złe i należy je z góry odrzucić. Mimo wszystko pojawia się w nich pewna degeneracja bohaterów i nie inaczej jest w przypadku Boginii niewiary. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że ta historia będzie w ogromnym stopniu romansem, czyli gatunkiem, po który sięgam raczej niechętnie i naprawdę rzadko. Jednak romans w wykonaniu Fisher? To mogło być niszczycielskie i po części na to liczyłam, dlatego właśnie postanowiłam się jednak skusić i zapoznać się z historią Yary i Davida. Jednak już z początku zostałam nieco zbita z pantałyku i odniosłam wrażenie, że się z tą książką nie polubimy… Sposób, w jaki David i Yara się poznali może nie jest czymś wybitnie niemożliwym, bo takie rzeczy są na porządku dziennym, jednak wymiana zdań, jaka między nimi miała miejsce wydała mi się być wymuszona, napisana na siłę, jakby autorka nie miała pomysłu, jak zacząć. Choć można na to również spojrzeć z innej perspektywy… może właśnie miało to być takie nagłe i chaotyczne? David jest utalentowanym muzykiem, który wszędzie poszukuje inspiracji. Jest nieco zakręcony, ale żyje pełnią życia, zawsze dostrzega w ludziach dobro, stara się nieść zbawienie każdemu, nawet najbardziej potrzebującej i smutnej istocie. W jednej sekundzie potrafi być naprawdę poważny i dojrzały, a w drugiej sypie żartami z rękawa. Choć odbieram go jako lekkoducha, to mimo wszystko facet ma poukładane w głowie i wie, czego chce od życia. Wie, czego szuka. To bardzo dobrze wykreowana postać, podobnie jak Yara, choć jej zachowanie dla wielu osób może być nie do przyjęcia. Yara staje się muzą Davida, podobnie jak i każdego innego artysty, z którym się spotykała. To dziewczyna, która nigdzie nie może zagrzać miejsca, stale się przeprowadza, próbuje zapomnieć o swojej przeszłości, ta jedna stale ją w pewien sposób prześladuje, co znajduje odbicie w jej postępowaniu. Yara rozkochuje w sobie mężczyzn, sama nawet zaczyna czuć się do nich bardziej przywiązana, ale boi się zobowiązań. Gdy okazuje się, że między nią a danym mężczyzną zaczyna się robić poważnie, dziewczyna odchodzi bez słowa wyjaśnienia. Z Davidem miało być inaczej… No właśnie, miało. Choć początek tej książki nie do końca mnie przekonywał, to jednak bardzo szybko wczułam się w to, co zaoferowała nam tym razem Fisher. Nie da się ukryć, że jest tutaj sporo romansu i to on jest siłą napędową tej powieści, ale mocno widoczne stają się również inne aspekty. Yara walczy tak naprawdę sama ze sobą – to nie w tych facetach tkwi problem, tylko w niej. Musi zrozumieć, że nie warto jest cały czas uciekać, choć ma to w sobie głęboko zakorzenione. Ta młoda kobieta ma wiele do przerobienia, aby zrozumieć, czego tak naprawdę pragnie w życiu i odnaleźć swoje miejsce. Czasem trzeba powrócić do przeszłości, czasami trzeba przestać uciekać. David z kolei to typowy przykład tego, żeby dążyć do celu. Żeby podążać za głosem serca, żeby się nie poddawać i nie rezygnować. Myślę, że z ich historii można się wiele nauczyć – nawet nie tej wspólnej, choć oczywiście niesie ona z sobą równie istotny morał, ale przede wszystkim z tej drogi, którą musieli pokonać sami, bez nikogo. Muszę przyznać, że ogółem przepadam za stylem Tarryn Fisher. Z jednej strony jest bardzo lekki, ale nie brakuje mu głębi – panuje tutaj takie idealne wyważenie powagi i humoru. Autorka dobrze buduje i rozwija relacje pomiędzy bohaterami, a przede wszystkim genialnie tworzy ich samych. Historia przez nią opowiedziana jest logiczna, Fisher konsekwentnie trzyma się swoich postanowień, choć tak naprawdę nie wiadomo, jak potoczą się dalej losy głównych bohaterów. To nie jest ta pisarka, przy której zawsze można liczyć na szczęśliwe zakończenie, ale mimo wszystko potrafi ona wzbudzić w czytelniku różnego rodzaju emocje. Powoli przyzwyczajam się do tego, że Tarryn Fisher nie tworzy tylko i wyłącznie psychodelicznych książek, choć i tym razem nie zabrakło tutaj pewnych zaburzeń, jednak były one zaprezentowane zupełnie inaczej niż w Margo. Miłość Yary i Davida jest na swój sposób piękna i urzekająca, a jestem przekonana, że Ci, którzy zaczytują się w romansach, będą zachwyceni sposobem, w jaki Fisher opowiedziała ich historię. www.bookeaterreality.blogspot.com

(znamczytamszanuje.blogspot.com) Uwielbiam twórczość Tarryn Fisher. Naprawdę. Nie dlatego, że jest jakąś wybitną pisarką. Skąd. Właściwie nie do końca wiem, skąd to moje przywiązanie do jej powieści. Czy powodem, dla którego po nie sięgam, jest obecność nietuzinkowych postaci? A może niepowtarzalny, duszny klimat, który towarzyszy czytelnikowi już od pierwszych stron? Trudno stwierdzić. Pewne jest jedno: gdy tylko na rynku pojawia się jej kolejna książka, prędko trafia na moją listę "do przeczytania", a nierzadko również do koszyka. Trochę inaczej było w przypadku "Bogini niewiary". Tym razem udało mi się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: nie dość, że otrzymałam egzemplarz recenzencki intrygującej książki, to jeszcze jest to książka jednej z moich ulubionych autorek! I jak się tu nie cieszyć? Książkę przeczytałam krótko po tym, jak do mnie dotarła, ale potrzebowałam kilku dni, by nabrać do niej dystansu i napisać recenzję bez dręczącego mnie książkowego kaca. Nie wiem, jak Tarryn to zrobiła, ale - pisząc romansidło - stworzyła opowieść ciekawszą od niejednego thrillera. No dobrze, dobrze, koniec tego zachwalania pani Fisher, obiecuję. Przejdźmy do rzeczy. A właściwie do podstawowego pytania, które brzmi: o czym tak naprawdę jest ta książka? "Yara, Yara, bogini niewiary..." Książka zaczyna się nietypowo. Już na wstępie dowiadujemy się o rozstaniu dwójki głównych bohaterów. Jak do tego doszło? Niestety, nie jest nam dane się o tym dowiedzieć, bo już kilka stron później Tarryn funduje nam w podróż w czasie - mianowicie do momentu pierwszego spotkania Yary i Davida, które to spotkanie jest dowodem na to, że zwykła drzazga potrafi nieźle namieszać. David to niespełniony artysta. Jest muzykiem, gra i śpiewa we własnym zespole. Pisze też teksty piosenek, ale nie do końca rozumie wykonywane przez siebie utwory. Potrzebuje muzy, dziewczyny takiej jak Yara. Dziewczyny zza oceanu, która przemierzyła całe Stany, szukając... ukojenia? No właśnie, Yara sama nie do końca wie, czego pragnie. Może dlatego jest mistrzynią w łamaniu serc, a przez to idealną muzą? Yara nie wierzy w miłość. Nie po tych wszystkich rozstaniach i ucieczkach, z których składa się jej życie. Gdy po raz pierwszy spotyka Davida w jednym z barów w Seattle, a ten z miejsca oznajmia, że chciałby zostać jej mężem, ma ochotę go wyśmiać. Małżeństwo? Spokój? Czy coś takiego istnieje? David Lisey nie daje jednak za wygraną. Pragnie zdobyć serce pięknej Brytolki, jak nazywa Yarę. Nie wie jeszcze, że to o stan swojego serca powinien się obawiać... Ostatecznie Yara decyduje się porzucić Davida. Chłopak jest zrozpaczony i postanawia napisać piosenki, które będą wyrażały jego uczucia. Nie wie jeszcze, że to "Ateiści, którzy klękają" wzniosą go na szczyt, że płyty jego zespołu będą biły rekordy popularności. A Yara? Była jego kochanką, dziewczyną, żoną. Muzą, której odejście sprawiło, że rozwinął się jako artysta... ale poległ jako człowiek. "Kiedy się kogoś kocha, wszystko jest ciągle nowe." Pierwszoosobowa narracja "Bogini niewiary" prowadzona jest z perspektywy dwóch postaci: Yary i Davida, choć to dziewczyna ma w tej powieści więcej do powiedzenia. Historia tej dwójki jest strasznie pogmatwana, opowiedzenie jej przez dwóch bohaterów pozwala lepiej ją zrozumieć i po prostu... poczuć. Tarryn Fisher tak skupiła się na opisaniu relacji łączącej Yary i Davida, że niemalże pominęła innych bohaterów. Nie wiem, czy to był zamierzony zabieg - całkiem możliwe, biorąc pod uwagę tematykę "Bogini niewiary" - ale niektóre postacie mogły by być opisane obszerniej, dokładniej. Na przykład Posey, przyjaciółka Yary. To ciekawa postać, której potencjał według mnie nie został wykorzystany. Ale "Bogini niewiary" to romansidło, może i nietypowe, ale zawsze. Chyba wymagam zbyt wiele od tego gatunku literackiego... Jak już wspomniałam, uwielbiam twórczość Tarryn Fisher. I choć "Bogini niewiary" różni się od zrecenzowanej już przeze mnie Mrocznej Trójcy, to i tak przypadła mi do gustu. Ale gdybym miała porównać thrillery Tarryn z napisanym przez nią romansem, postawiłabym na thrillery. Mało kto jest w stanie dorównać tej autorce w tworzeniu mrocznego, ciężkiego klimatu. Dlatego, choć "Bogini niewiary" spodobała mi się, to jednak nie mogę nazwać jej moją ulubioną książką Tarryn Fisher.

David Lisey to wierzący w miłość początkujący muzyk z dużym potencjałem. Ma szansę na wielki sukces, ale bez lirycznej inspiracji mu się nie uda. Potrzebuje muzy, która dałaby mu natchnienie do stworzenia czegoś głębokiego i poruszającego, co zagwarantowałoby mu wielką karierę. Pewnego dnia na jego drodze staje Yara. Ta młoda kobieta to istna bogini. Spotyka mężczyzn (głównie artystów), którzy jej potrzebują, ale gdy już im pomoże, zawsze odchodzi. Nigdy nie zostaje w jednym miejscu zbyt długo. Teraz to David pragnie jej pomocy, aby wykorzystać w pełni swój potencjał. Yara wie, co musi zrobić. Złamać mu serce. Tylko kto poświęci się bardziej? Po tę książkę chciałam sięgnąć od chwili, gdy o niej usłyszałam. Niezwykle mnie zaintrygowała, a pozytywne opinie tylko zwiększyły moją ciekawość. Nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać, bo od tej powieści chciałam zacząć swoją przygodę z twórczością tej autorki, ale byłam dobrej myśli. Gdy zaczęłam czytać, od razu rzuciły mi się w oczy bardzo krótkie rozdziały i lekki, przyjemny styl pisania autorki. Ja uznałam te cechy za wielki plus. Niestety początkowe dobre wrażenie psuło spotkanie Yary i Davida. Przez chwilę nawet zwątpiłam w to, że ta książka mi się spodoba. Nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia, więc to wydarzenie wydawało mi się nieco nierealne i naciągane. W mojej głowie pojawiły się obawy, że cała historia taka będzie, ale na szczęście okazały się błędne. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że Bogini niewiary to zwykła, prosta historia miłosna na jeden wieczór, która umili czas i wyleci z pamięci czytelnika. Tak jednak nie jest, bo Tarryn Fisher umie pod pewnego rodzaju przykrywką przemycić życiowe mądrości, które podświadomie zapamiętujemy. Być może za jakiś czas pomogą nam w podjęciu jakiejś ważnej decyzji lub rozwiązaniu problemu. Autorka opowiadając skrawek życia Yary, uświadomiła mi, jaki wpływ na teraźniejszość ma przeszłość. Przede wszystkim to, co spotkało nas do tej pory, ukształtowało nasze charaktery i osobowości. Każda poznana osoba, kłótnia, rozmowa, przeżycie. Wszystko ma wpływ na to, jacy jesteśmy. Dużą rolę w tej powieści odegrało również wybaczanie. Na przykładzie Yary i jej matki, mogę stwierdzić, że nie da się ruszyć z miejsca, dopóki nie wybaczy się innym, ale również sobie błędów z przeszłości. Trzeba umieć się pogodzić z pewnymi rzeczami, żeby cieszyć się życiem, codziennością. Ogromnie mi się spodobało to, że autorka nie przesładzała tej powieści. Opisywała wszystko takie, jakie jest. Miałam wrażenie, że poza kilkoma sytuacjami, ta historia mogłaby wydarzyć się naprawdę. Warto wspomnieć o tym, w jaki sposób Tarryn Fisher opisała miłość. Pokazała, że to uczucie to nie tylko pluszowe misie, kwiatki i serduszka. Kłótnie, trzaskanie drzwiami, poświęcanie się dla drugiej osoby, zazdrość i chwile zwątpienia to nieodzowne części prawdziwej miłości. Po prostu nie zawsze jest idealnie. Zupełnie nie wiem, co myśleć o bohaterach tej książki. Z pewnością wpasowało się w mój gust to, że nie byli aniołkami. Mieli wiele wad, popełniali masę błędów, a w niektórych sytuacjach ich zachowanie było złe. Dzięki temu wydawali się realni, ludzcy i na ich przykładzie można było zaobserwować kilka zachowań wynikających z ludzkiej natury. Z drugiej strony czasami wydawali mi się płytcy i nieodpowiedzialni. Powieść bardzo mi się podobała, ale brakowało mi w niej emocji. Czasami mi towarzyszyły, ale przez większość czasu byłam jedynie biernym obserwatorem. Nie potrafiłam się do końca wczuć i utożsamić z bohaterami. Bogini niewiary to książka o trudnej miłości, zazdrości i przebaczeniu. Uczy bardzo wielu rzeczy i mimo drobnych wad, warto ją przeczytać.

bibliofilembyc.pl Moje pierwsze spotkanie z twórczością Tarryn Fisher nie było najlepsze. Po «Never never» przypięłam jej łatkę pisarki niedorównującej talentem Colleen Hoover. O ja naiwna! Teraz role zupełnie się odwróciły, twórczość Fisher zdecydowanie stawiam wyżej, ale do tematu książek Hoover jeszcze wrócę. Widziałam zapowiedzi, że «Bogini niewiary» jest nieco inna, niż poprzednie powieści autorki. Zaintrygowało mnie to i nie mogłam zwlekać z lekturą, zabrałam więc książkę na weekendową wycieczkę do Torunia, spędzając przy niej 3 godziny w jedną i 3 godziny w drugą stronę. Lepszego wyboru na lekturę do pociągu nie mogłam dokonać! Young Adult, które okazuje się być New Adult i oklepane motywy, które podbijają moje serce Okładka, specyficzna przesłodzona czcionka, a nawet sam opis sugerowały mi, że to Young Adult; że Yara i David mają po 16/17 lat i przeżywają szkolną miłość. Jakież było moje zdziwienie (i ulga!), że to New Adult i to w takim wydaniu, jakie lubię. Dojrzali, acz nie do końca, bohaterowie, miłość ze wzlotami i upadkami, muzyka w tle, namiętność i zazdrość. M.in. przez muzykę pokochałam «Maybe someday», stąd moja radość, kiedy okazało się, że i Tarryn postanowiła wykorzystać ten oklepany motyw. No właśnie. Fisher zdecydowanie nie napisała nic odkrywczego, skorzystała ze schematów starych jak świat i to mogłoby dyskredytować tę książkę. A jednak nie, jednak udało jej się przyciągnąć moją uwagę i szybko rozkochać mnie w tej historii. Co z tą Colleen Hoover i dlaczego przestałam ją kochać Zmęczona poważną literaturą, postanowiłam sięgnąć po jakieś niewymagające czytadło. Przecież jak sięgnę po jeden lekki tytuł to nic mi się nie stanie. Padło na wspomniane już «Maybe someday», które pokochałam całym sercem i bardzo przeżywałam historię Sydney i Ridge’a. Potem sięgnęłam po «Ugly love» i «Hopeless», które również bardzo mi się podobały. Nasz związek zaczął się psuć przy «Never never», i to by było na tyle. Ukochana Colleen stała się tą znienawidzoną (chociaż może to jednak za duże słowo). Zaczęły przeszkadzać mi jej przesłodzone historie, które zawsze mają dokładnie ten sam przebieg. W międzyczasie odkryłam Tarryn Fisher, którą jeszcze jakiś czas temu uważałam za niegodną pisania książki z Hoover. Uważałam, że to właśnie Tarryn popsuła «Never never» i odebrała mu potencjał, który tkwił w tej historii. A teraz? Teraz połykam jej kolejne mroczne historie. «Boginią niewiary» jednak mnie zaskoczyła. Nie za słodko, jak na Tarryn? To książka zdecydowanie z stylu Hoover. Słodki romans z przeszkodami jakoś nie pasowałby mi wcześniej do Fisher, ale teraz mogę stwierdzić, że autorka zdecydowanie się odnalazła w tego typu historii. Jest słodko, ale zdecydowanie widać tu pióro Tarryn. Przy «Bad mommy», «Ciemnej stronie» i «Margo» trochę przerażało mnie, co siedzi autorce w głowie, że tworzy takie porypane, psychiczne historie. W «Bogini niewiary» także można odnaleźć szczyptę tego niepokojącego klimatu i za to jeszcze bardziej kocham tę książkę. To romans, który mogłaby napisać Colleen, ale na szczęście tego nie zrobiła, bo zepsułaby tę historię. Kocham Tarryn jeszcze bardziej, że stworzyła tę powieść, odbiegającą nieco od znanych mi jej wcześniejszych dzieł. Eksperyment zdecydowanie uznaję za udany. Podsumowując Czy już pisałam, jak bardzo kocham tę historię? Jak pokochałam Yarę i Davida? «Bogini niewiary» jest pokręcona, zabawna i niesamowicie urocza. Czyta się ją błyskawicznie, a kończąc ją było mi strasznie przykro, że muszę rozstać się z głównymi bohaterami. Tarryn to moja nowa królowa romansów NA (które znienawidziłam m.in. przez Hoover) i mam nadzieję, że to nie ostatni taki eksperyment.

Przyznam, że o tej Autorce słyszałam już od dawna ale jakoś jeszcze nie miałam okazji aby sięgnąć po jej książki. Aż właśnie do tej pozycji. Cóż, ta książka mnie trochę zadziwiła, trochę zaskoczyła, mam po niej mieszane uczucia, ale uważam, że warto. To książka przede wszystkim dla tych ludzi, którzy lubią czytać o relacjach międzyludzkich, o człowieku, o jego podejściu do życia. Są tutaj również widoczne aspekty psychologiczne,jeżeli chodzi o bohaterów. Przez cały czas miałam wrażenie, że Autorka badała ich właśnie pod takim, a nie innym kątem. Można powiedzieć, że jest to troszkę romans, ale nie do końca, bo nie jest on schematyczny i taki jak każdy. Za to Autorka ma ode mnie ogromny plus, ponieważ nienawidzę takiego rodzaju romansów, takich samych jak inne. Co do bohaterów to muszę przyznać, że były to całkiem ciekawe postacie. Od razu zwrócę uwagę na to, że początek książki, jak i bohaterowie na samym początku zdecydowanie bardziej zyskali moje uznanie. Z czasem zabrakło mi trochę tego czegoś, a spodziewałam się troszkę może więcej. Po prostu zdałam sobie sprawę, że bohaterowie po pewnym czasie przestali być idealni, stali się przeciętnymi ludźmi ze swoimi problemami, wadami. Sama fabuła również była niczego sobie, tak jak wcześniej wspomniałam, ten romans był nietuzinkowy, ale... zabrałko mi miejscami dynamizmu w tej akcji, fabule. Miejscami to wszystko było troszkę za wątłe, nie znaczy, że złe... Przeszkadzało mi to, że ta książka zawierała jedynie ten wątek miłosny i tak jakby nic poza tym, a szkoda. Fajnie jakby wystąpiły tutaj również takie małe wątki poboczne... A po co ? No może po to, żeby troszkę urozmawicić tę książkę i zrobić ją nieco ciekawszą. Choć wcale nie oznacza to, że wątek główny nie był zbyt ciekawy. Tak podsumowując jeszcze, uważam że wątek głównych bohaterów był nieco dziwny, może nawet samo ich spotkanie nie należało do tradycyjnych, różniło się od innych spotkań. Ostatecznie, uważam że i tak warto sięgnąć po tę książkę. Dla kogo? Raczej dla fanek romansów... Opis fabuły Jedną z bohaterek jest Yara. Nie jest to typowa kobieta, powiedziałabym, że to pewnego rodzaju muza, która rozkochuje w sobie mężczyzn, a następnie ich porzuca. Czemu to robi? Ciężko stwierdzić, wydaję mi się, że nie ma jednoznacznej opowiedzi na to, dlaczego właśnie tak robi. Kim są Ci mężczyźni? To artyści, którzy właśnie poszukują dla siebie pewnego rodzaju natchnienia, właśnie takiej muzy jaką jest Yara. Jednak czy kobieta ta wykorzystuje ich uznanie? No niekoniecznie... powiedziałabym, że bawi się raczej nimi, by następnie się z nimi pożegnać i ich odrzucić. I tak sobie ta nasza Yara krąży i co jakiś czas spotyka nowych mężczyzn na swojej drodze, po to, aby za chwilę się z nimi pożegnać. Wiecie co mnie najbardziej w tym wszystkim denerwowało? A no fakt, że dziewczyna tak od tak odchodzi od mężczyzn, nie wyjaśniając im przyczyny problemu. Tak jakby bała się wziąć na siebie całą odpowiedzialność. To typ kobiety, która po pewnym czasie rozpoczyna nowe życie. Nie chodzi właśnie tutaj tylko o mężczyznę, ale również i o miejsce pracy, miejsce zamieszkania. Lecz pewnego razu napotkyka na swojej drodze Davida. I tutaj już od samego początku wiemy, że ta relacja nie jest normalna. Ich pierwsze spotkanie budzi kontrowersje. Bowiem mężczyzna od razu stwierdza, że jest to kobieta jego życia, z którą chce spędzić resztę życia. Dla Yary to kolejna przygoda, kolejna szansa na pobawienie się w bycie muzą. A może jednak wydarzy się coś, co zmieni jej zdanie?