Anna Karenina (okładka miękka)

Tołstoj budził we mnie mieszane uczucia, co rzutowało na moją niechęć sięgnięcia po jego powieści. Jestem licealistką, a nazwisko rosyjskiego klasyka pod kilkuset stronicowym tomiskiem budzi lęki w niemal każdym uczniu i przynosi na myśl lekturowe zmory typu "Nad Niemnem" czy "Chłopi". Na szczęście przekonałam się i sięgnęłam po "Annę Kareninę". Książkę pochłonęłam dosłownie w parę wieczorów, co zawdzięczam stylowi Tołstoja, który jest prawdziwym geniuszem literackiego fachu. Te dzieło jest najwspanialszym romansem, jaki miałam okazję czytać - brak w nim baśniowej fabuły, surrealistycznych zachowań i bohaterów. Postaci Tołstoja są prawdziwe, krwiste, targają nimi emocje i słabostki znane realnym ludziom. Akcja powieści pozbawiona jest cudów, dziwnych okoliczności, które mnie drażnią w powieściach np. Nory Roberts. Jestem przekonana, że każdy jest w stanie odnaleźć się w kreacji jednego z bohaterów Tołstoja, a rozterki postaci skłonią do refleksji nad swoim postępowaniem i życiem.

Annę kupiłam, bo postanowiłam ją mieć na własność. Są takie książki, które powinno się mieć. Oferują też na tyle świeże spojrzenie, że pozostają aktualne niezależnie od zmieniających się czasów i niezależnie od kraju, w którym ma miejsce fabuła. Książka ładnie wydana - może więc stać się ozdobą każdej biblioteki. Co do samej książki - wspaniałe jest to, że oprócz wątku dotyczącego miłości głównej bohaterki jest też kilka interesujących pobocznych. Mamy też przedstawioną panoramę stosunków społecznych - co mnie niezwykle interesuje. Wątek główny jest tak powszechnie znany, tak bardzo wszedł do kultury globalnej, że niezbędne jest wyrobienie sobie własnego zdania

A właśnie ostatnio rozmawiałam że znajomymi, ze po przeczytaniu książki chętnie obejrzę także film, choćby dla porównania. Co do samej książki zaś, to prawda, jest uniwersalna i ponadczasowa. Mimowolnie w każdej literackiej bohaterce próbuję się doszukać samej siebie, a postać Anny budzi naprawdę wiele emocji. Jednak nie zmienia to faktu, że to poruszająca do głębi, niezwykle piękna historia o miłości, wiele mówi o pragnieniach, marzeniach oraz rozterkach. Polecam oczywiście.

Książkę czytałam już jakiś czas temu - jeszcze za czasów liceum - lecz postanowiłam sobie ją "odświeżyć" w związku z premierą najnowszej adaptacji tego klasyka gatunku. Powieść istotnie pretenduje do miana arcydzieła - świetna narracja, pełnokrwiści bohaterowie, intrygująca fabuła i przede wszystkim zapierające dech w piersiach opisy - jedna z najpiękniejszych książek "o miłości". Genialna, wzruszająca i ponadczasowa - nie wypada nie znać!

Anna Karenina, to klasyka światowej literatury. Niestety twórczość Tołstoja jakoś nigdy mnie nie pociągała, ale postanowiłam skosztować tak wielkiego dzieła. Choć tomiszcze ma ponad 900 stron, wcale nie odczuwałam, a czytanie sprawiło mi ogromną frajdę. Świetnie oddane realia epoki, trudna mentalność i brak akceptacji, to główne wątki tej lektury, a wszystko zapisane w taki sposób, że dech w piersiach zapiera. Żałuję, że tak późno.

Tę książkę powinno się przeczytać co najmniej trzy razy w życiu - gdy wkracza się w dorosłe życie, gdy się kończy 40 lat i przed 60 - ką. Błędem jest określanie jej jako romansu. To studium ludzkich charakterów, zachowań. Tołstoj z charakterystyczną dla siebie lekkością pióra przedstawia ludzkie dusze, które na przestrzeni lat wcale nie tak bardzo się zmieniły. Dla mnie jest to kompendium wiedzy o ludziach.

Polecam - to ponadczasowa historia miłosna z dwutorową akcją ukazującą odmienne bieguny miłości. Jak różni się tragiczna opowieść o namiętnym uczuciu Anny i Wrońskiego od przeciwstawionego jej romansu Kitty i Lewina... W moim przypadku to właśnie ich perypetie uczuciowe były ciekawszą lekturą, dlatego też zachęcam do sięgnięcia po ten tytuł i odkrycia "drugiej strony medalu" w dziele Tołstoja.

Dopiero ostatnio obejrzałam film Joe''ego Wrighta o Annie Kareninie i po raz kolejny (już chyba trzeci) wróciłam do książki. Barwny język Lwa Tołstoja sprawia, że ponowna lektura jest nie mniej porywająca i ekscytująca od pierwszego spotkania z tą powieścią. Wydawnictwo ZNAK postarało się o bardzo ładne wydanie książki - z chęcią kupiłam, bo nie miałam własnego egzemplarza.

[IG: a.idanz] Kot był w swoim żywiole. Otoczony innymi postaciami z arystokratycznych rodów oczekiwał na kolejny akt. – Vous savez, mes amis – mówił. – Kiedy tylko skończy się antrakt, wracamy do naszej loży królewskiej, skąd idealnie widać scenę. – Jak ci się udało zdobyć tak wspaniałe miejsce? – zapytał jeden z zebranych. Kot wyczuł w jego głosie nutkę zazdrości. Był bardzo kontent z tego faktu. Pogładził się po czarnej muszce. Postawił na klasyczną elegancję. Podziałało. Wszyscy patrzyli tylko na niego. – Ma się te unikatowe znajomości – napuszył się. Wtem wywiązało się nie lada poruszenie. Przez duże, pozłacane drzwi przeszła postać, która skradła uwagę zgromadzonej śmietanki towarzyskiej. Piękna, dystyngowana kotka o długich, lśniących włosach weszła nieśmiało do pomieszczenia. Jej kruczoczarne futerko wyróżniało się na tle krwistego dywanu. Zatrzepotała srebrnymi rzęsami i zamruczała kokieteryjnie. Kot się zeźlił. Na niego już nikt nie patrzył. Prychnął głośno i przemówił: – Księżna Kicia? Pani tutaj? Gdzie Pani etykieta? – Słucham?! – oburzyła się. – Każdy szanujący się kot wie, że jak się wiąże z innym, to na wszystkie dziewięć żyć! – wyrzucił z siebie. – A Pani? Co chwilę prowadza się Pani z innym kocurem! C’est vraiment incroyable! Jest Pani … – wzdrygnął się Kot. – Jest Pani zepsuta do szpiku ogona! W sali rozległ się szmer oburzenia. – Jak tak można?! – Tak nie przystoi! – Kto to widział?! Nagle zadzwonił donośny dzwonek, sygnalizujący koniec antraktu. Był to dźwięk iście zbawienny. Świta olśniewającej Księżnej odprowadziła ją do wyjścia, fukając ostentacyjnie na gburowatego Kota. Został sam. Obłudni towarzysze rozeszli się po cichu. Popijając francuskiego szampana w ekskluzywnej loży, Kot zachodził w głowę, co się stało. Zapomniawszy całkowicie o spektaklu, pogrążył się w zadumie. Choć odpowiedź była na wyciągnięcie łapki, to nie chciał po nią sięgnąć. Nie dopuszczał do siebie myśli, że dziewiętnasty wiek już dawno minął.

Bardzo interesujace wspomnienia Przyjaciela Mlodego Hitlera z okresu zycia w Linzu i Wiedniu wyjasniajace droge zycia i formowanie pogladow zyciowych w tym politycznych, ktore pozniej doprowadzily do II wojny swiatowej i jej nieszczesc. trafny opis i analiza cech charakteru Hitlera a wiec nieuznawanie zadnych kompromisow, pojscie zawsze na calosc, wszechstronne zainteresowania, potrzeba zmieniania swiata, troska o warunki socjalne robotnikow, wrogosc do arystokracji ( w 100% rys ideowego Komunisty), skromnosc pod wzgledem poziomu zycia, oszczednosc, zamilowanei do pracy w nocy i spanie w dzien, zaniteresowania artystyczne, muzyka, sztuka i talenty architektoniczne a takze podatnosc na wspolczesne trendy i mody w rozumieniu swiata w tym darwinizm, eugenika, teorie rasowe, antysemityzm co Mlody Hitler chlonal jak gabka.Te ksiazke powinien przeczytac kazdy uczen szkoly sredniej gdyz doskonale wyjasnia ona tlo i narodziny Zbrodni co z koleii pomoze w pore zorientowac sie gdyby kiedys w przyszlsoci mial narodzic sie ,, Nowy Hitler,, i podjac niezbedne przeciwdzialania zapobiegawcze.Mozna tu tez przesledzic wplyw dramatycznie trudnych warunkow zyciowych i totalnej kleski osobistej ( brak matury nie pozwolil na podjecie studiow architektonicznych a do akademii malarstwa nie byl 2 razy przyjety za brak talentu) na radykalizacje POGLADOW co w polaczeniu z indywidualna cecha jaka byla silna potrzeba,, naprawy swiata ,, dalo takie efekty jak II wojna swiatowa i jej skutki odczuwalne do dzis.