Aniołowie Zbrodni Tom 4 (Wydanie 4/2019)

Kocham to anime i Mangę. Moim zdaniem to w sumie manga jest nawet lepsza "aniołowie zbrodni" to było moje pierwsze anime i teraz zachęciła mnie manga naprawdę polecam // mam 21 mang i mam 6 części tej mangi moim zdaniem to najlepsza manga którą miałam ! Polecam serdecznie ❤️

Ten tom jest poprostu C U D O W N Y ! Serdecznie polecam każdemu

Polecam!! <3

Manga powstała na kanwie gry, w której zadaniem gracza jest ucieczka przed dużo silniejszymi oponentami i wydostanie się na wolność. Dokładnie ten same schemat zastosowano w komiksie, z którego dosłownie wylewają się elementy dobrze znane miłośnikom elektronicznej rozrywki. Pułapki, zagadki logiczne, piętra na których napotyka się kolejnych bossów. Brzmi dość ciekawie, ale też jest niebywale proste. Dwójka bohaterów pokonująca kolejne przeciwności losy w celu dotarcia do ostatecznej nagrody. Historia jak na razie nie jest porywająca i nic niewskazane na to, aby w dalszych tomach miało się coś w tej kwestii zmienić. Manga od samego początku miała być czymś z pogranicza horroru i kryminału. Niestety jak to zwykle w życiu bywa, plany nie zawsze są równoznaczne z efektem końcowym. Tytuł w żadnym momencie nie jest straszny, więc nazwanie go horrorem byłoby ogromnym nadużyciem. Serwowana tutaj przemoc i mrok są na tyle wyraziste, że mangę prędzej można określić mianem thrillera. Dziwi fakt, że komiks nie ma żadnych ograniczeń wiekowych, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę niektóre naprawdę mocne fragmenty. Bardzo dobrze wypada tutaj również warstwa kryminalno/psychologiczna, wzbudzająca u odbiorcy pewną dozę ciekawości, chociaż i w niej można dostrzec pewne niedopracowane elementy. Wszelkie braki gatunkowe i prostotę fabularną ratują tutaj kreacje głównych postaci. Autor w dość ciekawy sposób postanowił skontrastować Zacka i Rachel. On szalony seryjny morderca, który nie bardzo wie, do czego służy mózg i pragnący tylko zabijać, nagle powstrzymuje się od dekapitacji dziewczyny, dostrzegając w niej coś ciekawego. Ona nastolatka w katatonicznym odrętwieniu o pustym spojrzeniu, pragnąca swojej śmierci, a jednak kurczowo trzymająca się życia i nieustannie podążająca do przodu. Zupełnie różni, a jednocześnie doskonale się uzupełniający i stanowiący dla siebie coś w rodzaju „ratunku”. Ze wspomnianej dwójki głównych bohaterów, zdecydowanie najsłabiej wypada nastolatka. W pierwszych pięciu tomach autor otacza ją gęstą aurą tajemniczości, pozwalając tylko na snucie przeróżnych domysłów. Jej przeciwieństwem jest Zack, dwudziestolatek, który od dziecka był otoczony przemocą i czerpie z niej swoją siłę. Jego ciało szczelnie przykryte bandażami, nieustająca chęć mordu, bezpośredniość i bezpruderyjność wyrażania się oraz momentami komediowy sposób bycia, mocno przyciągają uwagę. Twórca stopniowo odkrywa przed czytelnikiem, urywki z jego przeszłości pokazując wydarzenia, które ukształtowały go takim, jakim jest teraz. Podobna forma retrospekcji dotyczy również opiekunów poszczególnych pięter. Każdy z bossów to mocna indywidualność, który swoją charyzmą i sposobem bycia, stara się przytłoczyć „gości” na swoim piętrze. Obrazy z ich życia pokazują, że nie zawsze byli oni żądnymi krwi mordercami. Gdzieś w ich wnętrzu tliła się malutka iskierka szaleństwa, która tylko czekała na odpowiedni bodziec, aby przerodzić się w wewnętrzny ogień, rozpalający ich szaleństwo. W projektach tych postaci można również doszukać się pewnych zapożyczeń zarówno z szeroko pojętej popkultury, jak i historii. Pod otoczką psychopatycznej egzaltowanej przemocy i wyrazistymi postaciami, kryje się również coś więcej. Przemierzanie kolejnych pięter, nieustanne wspominanie o grzechu i zasłużonej karze to wyraźne nawiązania autora do Boskiej Komedii i religijności. Pokonywanie kolejnych przeciwności losu ma być dla bohaterów symboliczną drogą do odkupienia wszelkich swoich win, dzięki czemu ich dusze staną się wolne. Jeśli chodzi o warstwę artystyczną tytułu stoi ona na dość przyzwoitym poziomie. Kreska w mandze jest prosta, momentami ocierając się o pewnego rodzaju nonszalancję twórczą, ale doskonale współgra z całością scenariusza. Kudan Naduka duży nacisk położył na projekty postaci, które wypadają tutaj naprawdę dobrze i przykuwają uwagę odbiorcy. Na szczególnie uznanie zasługują rysunki pokazujące wzrok Rachel. Puste oblicze jej oczu niczym u martwej lalki może być na dla niektórych naprawdę „creepy”. Niestety nic pozytywnego nie można napisać na temat teł. Spora część kadrów jest ich całkowicie pozbawiona, a jeśli już się pojawiają, to są bardzo przeciętne. Dodatkowo twórca nazbyt często sięga po najprostsze z możliwych środki wyrażania emocji w postaci bieli i czerni.

Fabuła jest po prostu piękna. Jako, iż jestem po obejrzeniu anime postanowiłam wziąść się za mange. Narazie przeczytałam tylko jeden tom (właśnie czwarty), ale jestem po prostu zachwycona. Moje serce w szczegolnosci skradly pięknie ilustracje widoczne na początku mangi. Już nie mogę się doczekać, aż 5 kwietnia pojawi się kolejny tomik.

naprawdę z całego serca polecam!!!! Co prawda w niektórych momentach trochę przerażająca ale również bardzo wzruszająca:)