Amelia (okładka  miękka, 11.2015)

znacie Kamilę, Małgosię czy Julię, pokochacie także Amelię.

Piękna książka. Czyta się jednym tchem. Serdecznie polecam.

Super książka

Książki takie jak Amelia dają mi zawsze pozytywną energię. Zdaję sobie sprawę, że ta powieść jest trochę przejaskrawiona, przekolorowana, na pewno też przewidywalna, ale w tym właśnie tkwi jej cały urok. Czasem po prostu strasznie potrzebujemy przeczytać tego typu historię. Dającą optymizm, nadzieję, podnoszącą na duchu, a może także inspirującą. W książce spotykamy całą galerię ciekawych postaci, a fabuła od razu wciąga, ale jak! Pod tym i innymi względami Katarzyna Michalak nigdy nie zawodzi. Opowieść lekka, sympatyczna, w sam raz na nadchodzącą wiosnę. Słowem, jest idealna na wolny weekend.

Katarzyna Michalak ma na swoim koncie dwadzieścia dziewięć powieści z różnych gatunków literackich. ,,Amelia" to kontynuacja ,,Kawiarenki pod Różą".

Amelia trafiła do Zabajki dzięki kartce, którą przy niej znaleziono. Została napadnięta, w rezultacie czego straciła pamięć. Nie pamiętała nic, oprócz kartki, którą miała. W Zabajce zastała kamienicę wynajętą tylko dla niej. Kim był tajemniczy ofiarodawca? Czy Amelia odzyska pamięć? Czy dowie się, kto ją napadł?

Nie jest dla nikogo tajemnicą, że ,,Amelia" miała być dalszym ciągiem ,,Kawiarenki pod Różą". Myślałam jednak, że powieść z przepisami będzie jedynie inspiracją dla najnowszej publikacji pisarki. Niestety, czytam, czytam, czytam i wciąż mam wrażenie, okazało się, że nie mylne, że to już czytałam. Okazało się bowiem, że pierwsze ok. 120 stron (czyli 1/3 książki) to treść przepisana słowo w słowo z ,,Kawiarenki"! Z powodzeniem można sobie więc pominąć początek, jeśli pamiętacie, co wydarzyło się wcześniej.

Amelia jest drimerką i mimo tego, że nic nie pamięta ze swojego życia, postanawia pomóc nowo poznanym osobom i spełnić ich marzenia. Czy jej się uda? Postaci, którym los nie sprzyjał, w tej pozycji jest wiele. Niemal wszyscy bohaterowie z czymś się zmagają. Myślę, że tych nieszczęść było nieco za dużo, choć wiadomo jakie jest życie. Każdy z nas może mieć jakieś tajemnice przeszłości.

Nie za bardzo pasowało mi też zapowiadanie, co wydarzy się dalej, coś w stylu ,,za godzinę miało się wszystko zmienić" albo ,,los nie będzie dla niej łaskawy". Myślę, że te zdania można by pominąć i lektura byłaby jeszcze bardziej przyjemna. Choć nie jest to lektura lekka, wzruszenie kilkukrotnie ścisnęło mnie za gardło. Jak to jednak w takich powieściach bywa, większość wątków musi zakończyć się pozytywnie. Nie do końca przekonał mnie jeden z końcowych wątków związanych z Amelią, jest związany z miejskim festynem, ale nie do końca. Myślę, że to wydarzenie było na tyle ważne, że nie mogła o nim zapomnieć na jakiś czas.

,,Amelia" to powieść nie bez wad, jednak dająca nadzieję, że wszystko może się zmienić, nasze marzenia mogą się spełnić, niewielkim nakładem pracy, jeśli tylko zechcemy zmienić coś w tym kierunku. Czuję się zawiedziona, że 1/3 jest przekopiowana, ale i tak bywa.

Moja ocena: 4,5/6

Kupiona dawno temu, bo bardzo miałam na nią ochotę, jednak wciąż - mimo różnych założeń - nie mogłam jakoś wcisnąć jej w grafik. A szkoda, bo to świetny relaks, lekka i przyjemna bajka. Jest maj. W miasteczku Zabajka koło Tucholi w jednej z kamieniczek przy rynku budzi się Amelia. Choć tak naprawdę nie jest pewna czy to jej prawdziwe imię. Dom dostała od tajemniczego T. o czym dowiedziała się z listu. Jest zagubiona, nic nie pamięta, bowiem doznała urazu głowy i ma amnezję. Wśród sosnowych lasów i jezior dziewczyna odnajduje prawdziwą przyjaźń, stawia czoło przeciwnościom losu, stara się przypomnieć sobie kim jest, ale musi się zmierzyć się też z zagadkową przeszłością. Jedyne co jej pamięć zachowała to przepisy na słodkości, z czego bohaterka skrzętnie korzysta. Czy uda jej się odzyskać pamięć? Czy dowie się kim jest T.? A kto przyczynił się do jej wypadku? Co zdarzyło się tamtej nocy? Amelia jest jak wróżka z bajek. Kocha świat i życie, jest pozytywnie do niego nastawiona, ma dobre serce, jest pogodna i spontaniczna. Mówi o sobie, że jest drimerką - spełnia swoje i innych marzenia jednocześnie nie poddając się z byle powodu. Szkoda że wśród nas nie ma więcej takich ludzi... "Amelia" to nie tylko problemy głównej bohaterki z pamięcią, ale też traumatyczna przeszłość innych postaci, która ogromnie wpływa na ich teraźniejszość. Choć można przypuszczać, że wiele wątków skończy się dobrze, to jednak nie mamy pewności które i co dla kogo będzie można określić mianem pozytywu. W małym miasteczku kryją się małe tajemnice, później wkracza Amelia, za nią wielki świat i życie spokojnej prowincji nieco się zmienia... Fajna ta bajka, choć nie zawsze realna, zbyt wiele w niej zbiegów okoliczności, przypadków a na koniec nieco dramatyzmu, ale odpoczęłam podczas lektury. Podsumowując - "Amelia" to historia o zagubionych wspomnieniach albo tych najtrudniejszych, o nadziei, wyrzutach sumienia, wdzięczności, dobrym sercu, misjach humanitarnych, prawdzie, przyjaźni i miłości. Opowieść o tym, że trzeba się odważyć na pierwszy krok a najważniejsze w życiu jest nie miejsce, ale ludzie. Przyjemna, lekka, do śmiechu i do łez książka, która zawiera wiele prawd o człowieku.

Wczoraj opowiedziałam Wam o "Kawiarence pod Różą", więc dziś o jej kontynuacji czyli "Amelii" - najnowszej powieści Katarzyny Michalak.

Jak już wiemy z poprzedniej pozycji Amelia trafiła do Zabajki za sprawą tajemniczego pana T. Dzięki ofiarowanym przez niego środkom doprowadza kamieniczkę do świetności oraz dzięki swojemu talentowi do łakoci otwiera w niej kawiarenkę. Jednak sielanka zostaje przerwana w chwili, gdy w drzwiach staje właśnie tajemniczy darczyńca. Czy Amelia okaże się według niego odpowiednią osobą do dysponowania tym podarunkiem? Jaka tajemnica łączy tych dwoje? Czy w końcu dziewczyna odzyska pamięć i przypomni sobie kim tak naprawdę jest i co wydarzyło się tamtego pechowego dnia?
Poza swoimi zmartwieniami i troskami poznajemy również innych mieszkańców Zabajki, którzy są przyjaciółmi Amelii. Dziewczyna ma bowiem niezwykły dar zjednywania sobie ludzi, a jej marzeniem jest właśnie pomóc im w spełnianiu swoich marzeń.
Historia miała być kontynuacją "Kawiarenki..." jednak czytając te książki jedna po drugiej z powodzeniem 1/3 Amelii można praktycznie pominąć, gdyż wątki są powtórzone.
Tak jak inne pozycje p. Katarzyny to książka lekka i przyjemna, idealna na zimowy wieczór, czyta się ja niezwykle szybko. Nie jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, dlatego więc pokuszę się o stwierdzenie, że książka jest słabsza od poprzednich choćby "Nie oddam dzieci". Minusem historii jest również sygnalizowanie nadchodzących zdarzeń "los nie będzie łaskawy", ale są też plusy np. wartościowe cytaty, jak na przykład ten, pod którym sądzę podpiszę się nie tylko ja.
"Tak naprawdę to miejsce tworzą ludzie - dzieci, rodzice, przyjaciele - ich wzajemna miłość, radość i smutki, które wypełniają miejsce zwane domem. Bez twych najbliższych dom jest pustką, zamkniętą między czterema ścianami, niczym więcej".
A Wy czytaliście już Amelię, podzielcie się wrażeniami.

Wszystkie wykorzystane w recenzji cytaty pochodzą z "Amelii" Katarzyny Michalak.

Bardzo lubię czytać książki Katarzyny Michalak, bo autorka ma niezwykły dar kreowania swojego literackiego świata w taki sposób, że czytelnik już po przeczytaniu kilkunastu pierwszych stron ma wielką ochotę stać się jego częścią. Podobnie było przy lekturze "Amelii" - Zabajka to miejsce, w którym sama chętnie bym została na dłużej. Jeśli chodzi o samą fabułę książki - nie mam na co narzekać. Wciągnęłam się w tę opowieść, myśli mi nie uciekały, czytało mi się lekko i bardzo przyjemnie. Sporo w "Amelii" przeróżnych emocji - naprawdę mogę powiedzieć, że czytając, "przeżywałam" tę książkę razem z jej bohaterami. Takie właśnie są powieści pani Katarzyny Michalak :-) No i główna bohaterka - zdecydowanie udała się autorce ta postać... Jest nietuzinkowa. "Amelia" to idealna pozycja na zimne jesienne czy zimowe dni. Polecam gorąco ją wszystkim paniom, które szukają zapomnienia w literaturze. Takiego prawdziwego, kobiecego "zatopienia się" w książce. Daję zadłużone 5 gwiazdek.

Plagiat...samej siebie lub jak kto woli Sklepik z niespodzianką w pigułce (w jednym tomie...). Bardzo podobna historia, prawie identyczne wątki, prawie takie same postacie, wszystko skumulowane w jednym tomie, który, jak się ktoś uprze, może byc ciągiem dalszym Kawiarenki pod Różą, chociaż wolałabym nazwać Kawiarenkę... zapowiedzią.
Boję sie mysleć, czym będzie zapowiadane wcześniej na sierpień tego roku, a obecnie na luty 2016 Spełnienia marzeń, dalszym ciągiem czego?

Bardzo mi się ta książka spodobała, jej klimat jest tak charakterystyczny dla powieści Katarzyny Michalak.. Amelia to powieść doskonała na relaks po ciężkim dniu, pomaga się odprężyć, jeśli ktoś lubi pełen wdzięku styl pani Katarzyny, czytając Amelię na pewno się nie zawiedzie. Takie historie miło wspominam.