Aleja starych topoli. Tom 1 (okładka miękka)

Wspaniała książka, czyta się ją jednym tchem. Moje ulubione porównanie: jakbym jadła ulubioną potrawę- ciągle mi mało...

przenosi nas w cudowną epokę początku 20 wieku, bardzo przyjemna lektura, w moim przypadku, na wakacje

Super ksiazka polecam

Polecam recenzję książki: https://sztukater.pl/ksiazki/item/21126-aleja-starych-topoli-tom-i.html

Przeczytałam oba tomy jak to się mówi: jednym tchem. Świetna książka według mnie rodzaj sagi z akcją kończącą się przed wybuchem I wojny światowej. Nie będę streszczać, napiszę tylko: Pani Agnieszko chciałoby się poprosić o III tom.

Pierwszy tom wprowadza nas do historii rodziny Więckowskich, w której najwięcej ma do powiedzenia głowa rodu - mecenas Więckowski. To on decyduje co robią jego córki, za kogo wyjdą za mąż i jak powinny dbać o swoich mężów. Nihil novi sub sole. Pech chciał, że mimo świetnie prosperującej kancelarii i posiadania pięknej ziemi, nie ma on męskiego potomka, który mógłby to wszystko kontynuować. Wychowanie córek nie jest dla niego tak wielką przyjemnością, jaką byłoby przygotowanie do świetlanej przyszłości młodego mężczyzny. Jak przystało na rozgoryczonego faktem mężczyznę, nie umie on okazać swoim córkom żadnego wsparcia, a o cieple domowego ogniska muszą zapomnieć. Ich matka jest bowiem idealną żoną swojego męża i nie kwestionuje jego metod wychowawczych. Całość recenzji na zukoteka.blox.pl

Kolejna świetna książka i porywająca opowieść snuta przez dekady i pokolenia, której autorką jest Agnieszka Janiszewska, dla mnie pisarka z wielkim darem :). Ponownie autorka zaserwowała mi wielką ucztę czytelniczą. Aleja starych topoli to powieść wspaniała, w takim pozytywistycznym stylu. Miałam wrażenia czytania książki, której autorką mogłaby być np. Eliza Orzeszkowa.Styl pisarski, sposób kreślenia sylwetek postaci, klimat powieści, oddanie szczegółów, to wszystko rodem z XIX wieku, idealnie wpisujące się w fabułę. I do tego przepiękny język, jakiego Janiszewska używa. Pisarka niezwykle umiejętnie w zawirowania historyczno-polityczno-społeczne końca XIX i początku XX wieku wplotła dzieje sporej rodziny, przyprawiając je opisem dnia codziennego bohaterów, budowli, okolic, w których rozgrywa się akcja, strojów, a nawet trapiących ich chorób. Historia i architektura są tylko tłem do ukazania kolejnych smutków i radości, których los nie szczędzi rodzinie. Jednak to co naprawdę przykuło moją uwagę to liczne tajemnice. Zaczynają się one pojawiać mniej więcej w połowie 1. tomu i mnożą aż do końca tomu 2. Opowieść snuta jest niezwykle ciekawie i przykuwa uwagę czytelnika już od pierwszej strony. Wielkie słowa uznania dla pisarki. Po raz kolejny stanęła na wysokości zadania. Czytając debiutancką powieść Pani Agnieszki - Szepty i tajemnice, myślałam, że jest ona takim fuksem debiutanta. Zdarza się wszak, iż po mistrzowskim debiucie kolejna książka nie jest już tak dobra. Nie ukrywam, trochę się tego obawiałam. Jednak jak się okazało, były to obawy bezzasadne. Agnieszka Janiszewska jest świetną, skrupulatną (co nie znaczy nudną) pisarką. Udało jej się stworzyć monumentalną konstrukcję fabularną, poumieszczać w niej wielu bohaterów i dodatkowo okrasić to historycznymi wydarzeniami oraz kulturowo-obyczajowymi smaczkami. Przy tym na uwagę zasługują doskonale pod względem psychologicznym nakreślone sylwetki bohaterów. Wspaniale ukazane są także wzajemne relacje miedzy członkami wielopokoleniowej rodziny, ich stosunek do różnych zawirowań losu, do historycznych wydarzeń. A wszystko logiczne, konsekwentne, bez błędów merytorycznych, bez urywających się wątków co sami musicie przyznać zdarza się niektórym autorom. Ta książka nie ma minusów, poza jednym - zbyt szybko się skończyła. Gorąca zachęcam do lektury obu powieści Agnieszki Janiszewskiej- Alei starych topoli oraz Szeptów i tajemnic. Niecierpliwie czekam na kolejną powieść.

Nie zawracaj sobie głowy przeszłością, zadbaj o przyszłość, w której upchasz najdrobniejsze namiastki miłości. Zapisując nowe życiowe karty, nie zapominaj o jednym. Rodzinne tajemnice potrafią otworzyć bolesne rany. Nigdy nie miała życzliwych wspomnień z rodzinnego domu. Córka niechciana. Od najmłodszych lat odsyłana do szkoły daleko od domu. Karcona przez ojca. Ewa w wieku osiemnastu lat zostaje wydana za męża swojej zmarłej siostry. Bezkompromisowy oraz bezduszny ojciec Ewy bez wahania potwierdza zgodę na ślub z Andrzejem. Dwadzieścia lat różnicy, trójka dzieci i nowe obowiązki zmieniają Ewę z dziecka niechcianego, poniżanego w kobietę pragnącą zapomnieć o przeszłości. Wraz z mężem rozpoczynają nowe życie, które nie będzie dyktowane na warunkach teścia. Młoda Więckowska zostaje panią we dworze, który pośród alei starych topoli ukrywa tajemnice. Rodzinne tajemnice niepozwalające zapomnieć o przeszłości. Agnieszka Janiszewska zaprasza do poznania rodzinnych tajemnic. Delikatnym słowem odsłania przed czytelnikiem rodowe potyczki, obiekcje oraz wzajemną krytykę. Bez najmniejszego problemu autorka wciąga w wykreowany świat bohaterów, gdzie zaangażowanie czytelnicze wzrasta z kolejną stroną powieści. Mnie zaangażowała! Obraz postaci. Naznaczyła ich niebywałym psychologicznym podkładem, który wyraźnie pozwala na obcowanie z bohaterami. Intonacyjnie zaznacza i typuje odpowiednie zachowania oraz reakcje, by czytelnik mógł doznać karcących spojrzeń, poniżających słów, jak również pozwala na bezpośrednie chłonięcie odpowiedniej dozy szczęścia z życia bohaterów. Bez wątpienia autorka pozwoliła sobie na rozszerzoną budowę osobowości, co skutkuje widocznym i namacalnym rozwojem poszczególnych uczestników powieści. Agnieszka Janiszewska broni się słowem. Wykreowani na granicy rzeczywistych ludzkich cech pozwalają zrozumieć poszczególne zachowania. Opór. Oburzenie. Zdrada. W ich kreacji wszystko staje się realne! Rejestr. Autorka rozpoczyna powieść jako swoisty rejestr zdarzeń młodej Klary. Wprowadzając naprzemienną narrację, Agnieszka Janiszewska otwiera nowe drzwi, w których nieufność oraz zazdrość umiejętnie maskują prawdziwą pogardę, jaką młoda dziewczyna żywi wobec Ewy. Zimne spojrzenia oraz wyrachowanie autorka doprawia jednostronną wrogością. Bez umizgów i zbytecznego przekoloryzowania mogłam czytać pamiętnik, w którym regularnie pojawiająca się niechęć tylko popędzała mnie w sidła powieści. Atmosfera. Janiszewska bez żadnego marazmu porywa do 1890 r., w którym osadziła całą stworzoną historię. Życie towarzyskie, rodzinne oraz dworski klimat dosłownie wypływa z kart powieści. Obecność dobrze zastosowanej etykiety zmieszanej z obyciem bohaterów przenikliwie wabi zmysły czytelnika, płynnie porywając go do zjawiskowych okolic dworskich. Autorka powraca do architektonicznej przeszłości, co istotnie wpływa na odbiór powieści. Racjonalnie kreśli nadworne domostwa, by za chwilę powrócić do gwarnych ulic Warszawy. Oddaje w ręce czytelnika atmosferę minionych lat! Wielki znak zapytania. Poruszając się w nakreślonej historii, poznając bohaterów, można dostrzec to, co najważniejsze. Tajemnica. Śmierć siostry, listy potwierdzające znajomość Andrzeja z zagranicznymi lekarzami, dziwne zachowania służby! Autorka wychodząc naprzeciw moim oczekiwaniom, rzecz jasna nie ułatwia poznania zagadkowości całej otoczki, którą tylko dopełnia, dorzucając nowe zawiłości. Wielki znak zapytania, tymczasem autorka przenosi do części drugiej! Taki zabieg obiecująco zapowiada kontynuację Alei starych topoli. Drobiazgowo. Dopracowana do ostatniej strony, pozbawiona zdawkowych zdarzeń, które mają zgodnie z przeznaczeniem zainteresować czytelnika. Autorka płynnym i skoordynowanym stylem wdzięcznie pokazuje, że stworzyła powieść spójną i pokrytą dopracowanymi detalami. Agnieszka Janiszewska stworzyła powieść, która od pierwszych stron staje się bliska czytelnikowi. Ujmuje przewrotnością zdarzeń, nie pozostawiając na uboczu emocjonującej więzi rodzinnej, w której można rozkoszować się błyskotliwością Alei starych topoli.