Adam (okładka miękka)

Adam... Ta książka Agaty Czykierdy-Gtabowskiej jest inna, cięższa, emocjonalna, może trochę problematyczna. Temat w niej poruszony jest problematyczny, jest tematem tabu, bo przecież miłość matki do dziecka powinna być bezgraniczną i bezwarunkowa. A co jeśli tak nie jest? Co się dzieje kiedy dziecko musi mierzyć się z problemami przerastającymi nawet dorosłych? Adopcja, pedofilia, przemoc, a z drugiej strony miłość, zaufanie, bezpieczeństwo. Tak, ta książka daje popalić, daje możliwości by czytelnik sam mógł sobie odpowiedzieć na niektóre pytania. Książka inna, piękna, trudna.

"Adam" to historia o chłopcu, który zmieniał się w ptaka oraz o niewidzialnej dziewczynie. Los połączył tą dwójkę i tak zaczęła się bajka.. Agata Czykierda - Grabowska stworzyła opowieść, która na długo zostaje w sercu; opowieść przepełnioną bólem, niebanalną, wdzierającą się w serce, a następnie roztrzaskającą je na drobne kawałki. Jednocześnie niezmiernie ważną, z uwagi na problemy jakie podejmuje. "Adam" pokazuje, że życie to nie bajka, mimo ciemności, zawsze można odnaleźć światło w życiu, jeśli znajdziemy miłość.

Bezimienna dziewczyna, która czuła zbyt mocno i Adam - zamieniony w chłopca ptak. Muszę przyznać, że z recenzji innych dowiedziałam się, że bohaterka nie ma imienia. W sensie ma, ale autorka go nie zdradziła, a bohaterzy nie zwracają się do niej bezpośrednio imieniem. Czytając tę książkę to nie ma absolutnego znaczenia i gdybym nie wiedziała już o tym wcześniej, nie jestem pewna czy zwróciłabym na to uwagę. Autorka udowodniła, że nie ma znaczenia imię, tylko kreacja bohatera, a na tą narzekać nie mogę. Bo każdy bohater w tej książce dostał indywidualny charakter. To ludzie z krwi i kości, przeniesieni na papier. Utożsamiłam się z bohaterką, dzieliłam jej cechy i w pewnych momentach czułam jakbym to ja była bohaterką tej książki. Szczególnie, że tym razem Pani Agata postawiła na narrację pierwszoosobową, co było jedynym słusznym rozwiązaniem i dzięki temu poczułam tę książkę dużo głębiej i wywołała we mnie więcej emocji. "Adam" wręcz mnie pochłonął, wciągnął w wir wydarzeń i już tak zostawił. Co tu dużo pisać, tytułowy Adam zdobył moje serce od pierwszych stron. Do tej pory "kochałam" się w pewnych siebie, silnych, bezczelnych i "złych" bohaterach. Adam jest ich przeciwieństwem. To skryty, tajemniczy, samotny i wrażliwy bohater, którego nie sposób nie obdarzyć sympatią. Chyba zmienił moje postrzeganie bohaterów. A raczej autorka zmieniła, bo udowodniła, że spokojny i cichy bohater też może zdobyć serca czytelniczek. "Bo czy wszystko musi się zawsze kończyć źle? Czy w życiu nie dzieją się rzeczy piękne i dobre jak w baśniach?" Poprzez baśnie, które bohaterka opowiada, możemy się przenieść w wymyślony świat. Jestem pełna podziwu dla Pani Agaty nie tylko za napisanie tak cudownej powieści, ale także za stworzenie tych baśni, które chciałabym przeczytać w dłuższej wersji. Podobno bajki zawsze kończą się happy endem, ale czy na pewno? Tego dowiecie się czytając "Adama". Każdy wątek dostał swoje rozwinięcie i zamknięcie. Nawet kiedy coś było poruszone dużo wcześniej a ja o tym zapomniałam i nawet nie zorientowałabym się, że nie dostałam odpowiedzi, autorka w pewnym momencie zaskakiwała i powracała do danego wątku, by odpowiednio go poprowadzić i zakończyć. "Adam" to powieść pełna ciepła, czułości i realności. Z drugiej strony to opowieść o odrzuceniu, o potrzebie bycia kochanym, poradzeniu sobie z przeszłością, o niewinności i samotności. Uczucie między bohaterami rozwija się powoli, od przyjaźni. Jest czyste, prawdziwe, powolne i bez zbędnych problemów. Emocje, które towarzyszą podczas czytania są nie do opisania, a momentami rozrywają serce. To jedna z tych książek, o której ma się w głowie setki słów, a jednak kiedy przychodzi do napisania czegoś, tych słów brakuje. Tak bardzo jest dobra i prawdziwa. "Adam żył. Był jednym z tych, którzy wciąż walczyli i cały czas mieli nadzieję." Nie wiem jak autorka poradzi sobie z kolejnymi powieściami, bo postawiła sobie poprzeczkę tak wysoko, że mam wrażenie, że trudno będzie jej ją przebić. To zdecydowanie NAJLEPSZA książka Pani Agaty i na pewno jedna z najlepszych jakie przeczytałam w tym roku. Jestem zachwycona, zaskoczona, rozdrażniona i smutna, że jestem już po lekturze, a moja przygoda z bohaterami dobiegła końca. Czy mogłabym sobie życzyć kolejnej części? Chciałabym, jednak ta historia dostała swoje zakończenie i inaczej być nie mogło. Z całego serca polecam, bo to świeża, piękna i do bólu prawdziwa historia, którą mam nadzieję, że pokochacie tak jak ja.

Jakiś czas temu na facebooku, w oko wpadła mi okładka tej książki. Moją uwagę zwróciła piękna czcionka i zjawiskowa, magiczna wręcz ilustracja. Pomyślałam sobie, że powieść jest naprawdę ujmująca na zewnątrz, fragmenty publikowane sporadycznie przez autorkę, również bardzo mi się podobały, więc kiedy pojawiła się możliwość, przeczytania książki, bez zastanowienia postanowiłam z niej skorzystać. Sama Agata Czykierda-Grabowska nie jest mi obca, kilka miesięcy temu, czytałam "Wszystkie Twoje marzenia" historię, na którą od dłuższego czasu miałam chęć, niestety ta powieść nie powaliła mnie na kolana, a nawet bardzo zawiodła. Ze względu na nie najlepsze wspomnienia z pierwszego spotkania, z piórem autorki, bardzo obawiałam się rozczarowania. Czytanie zaczęłam niepewnie, a później, później strony umykały mi tak szybko, że po mojej niepewności nie było nawet śladu! "Nic nie bierze się z niczego, a życie nie może być sumą przypadkowych zdarzeń. I gdybym mogła cofnąć czas, nie zmieniłabym niczego, ponieważ wierzę w efekt motyla. Wierzę, że najmniejsza ingerencja w przeszłość totalnie zmieniłaby bieg wydarzeń. Zmieniłaby moją teraźniejszość." Kiedy Adam trafia do położonego w lesie, drewnianego domu, widzi dla siebie nadzieję, liczy, że to nowe miejsce da mu bezpiecznie schronienie. Chłopak ma dopiero siedemnaście lat, a bardzo dużo już przeszedł, maltretowany przez ojczyma i niechroniony odpowiednio przez matkę, która zapłaciła w końcu najwyższą cenę, za błędne życiowe wybory... Podły ojczym trafia do więzienia, ale czy największe niebezpieczeństwo rzeczywiście zostało już zażegnane? Wspomniany drewniany dom, nie jest byle jakim miejscem, mieszkająca w nim rodzina, przygarnia na pewien czas maltretowane, dotknięte różnorodną przemocą dzieci, stanowi dla nich chwilową rodzinę zastępczą, podczas gdy poszukiwani są odpowiedni nowi rodzice dla maluchów. Kiedy Adam wchodzi do środka, wita go niespotykany wcześniej zapach, zapach miłości i domowej kuchni. Jego wzrok od razu trafia na siedzącą w kącie dziewczynę, na jej zielone oczy. http://www.bookparadise.pl/2018/07/adam-agata-czykierda-grabowska.html

Dzisiaj jest premiera "Adama", więc już bez żadnych przeszkód, możecie sięgnąć po najnowszą powieść autorki. A czy warto to zrobić? Moim zdaniem tak! Było to moje trzecie spotkanie z twórczością Agaty Czykierdy-Grabowskiej i jak na razie uważam je za najbardziej udane 💜 Poznajcie siedemnastoletniego Adama i o rok młodszą bezimienną dziewczynę (zgadza się, główna bohaterka książki nie posiada imienia). Adam po śmierci matki trafia do domu tymczasowego, w którym ma spędzić najbliższy rok. Dom ten prowadzą rodzice dziewczyny i przygarniają pod swój dach najbardziej poszkodowane przez los dzieciaki. Mimo zakazu rodziców, nastolatkowie zbliżają się do siebie i stają się powiernikami swoich najboleśniejszych, oraz najmroczniejszych sekretów. Jednak niedługo po ukończeniu osiemnastego roku życia, Adam znika w dziwnych okolicznościach, a na domiar złego zaczyna szukać go policja. Czy chłopak rzeczywiście dopuścił się zbrodni, o którą jest oskarżany? Czy nastolatkowie będą jeszcze mieli szansę kiedykolwiek spotkać się ponownie? Przyznam szczerze, że pierwsza połowa książki była w moim odczuciu odrobinę przesłodzona, co trochę utrudniało mi czytanie. Jednak im dalej zagłębiałam się w historię tej dwójki, tym bardziej się w niej zatracałam. "Adam" to głęboka, dojrzała i bardzo złożona historia, która opowiada nie tylko o pierwszej miłości, ale przede wszystkim o okrucieństwie, jakie dorośli ludzie mogą wyrządzić dziecku. O braku miłości ze strony matki do córki, o maltretowaniu, wykorzystywaniu, oraz zastraszaniu. Pokazuje obraz najgorszego możliwego oblicza macierzyństwa, wszystkie jego blaski i cienie. Historia Adama od początku była poruszająca, jednak mnie najbardziej wzruszyła ostatnia część. Otwarte zakończenie w pewien sposób ukoiło moje rozemocjonowane serce, jednak chciałabym poznać ciąg dalszy, chciałabym być pewna, że każdy ma szansę na swój własny happy end. "Nigdy nie strząsnę z siebie klątwy bycia niekochanym dzieckiem i nigdy nie pozbędę się cudzych tragedii, które naznaczyły moje życie."

Do książek polskich autorów zawsze podchodzę z pewną dozą dystansu, bowiem już kilkakrotnie spotkałam się z rozczarowaniem, więc sięgając po takie książki nigdy nie wiem czego się spodziewać. Z autorką Agatą Czykierdą-Grabowską spotkałam się przy lekturze "Wszystkie Twoje marzenia", która nie przypadła mi do gustu. Zwyczajnie w świecie nie mogłam polubić się ze stylem pisania, który był jak dla mnie za prosty. Fabuła książki również wypadła słabo na tle całego szumu, jaki krążył wokół tej książki. Teraz pisząc tą recenzję próbuję sobie przypomnieć, czy czytałam jeszcze coś tej autorki? Ale nie przypominam sobie żadnego innego tytułu chyba, że zapomniałam o nim. Co mnie skłoniło do sięgnięcia po "Adama"? Opis fabuły. Chciałam się przekonać, czy coś zmieniło w stylu pisania autorki, a także byłam ciekawa, co takiego przydarzyło się Adamowi? Tytułowego "Adama" poznajemy w chwili, gdy trafia do domu zastępczego, by tam przeczekać rok, aż stanie się pełnoletni i będzie mógł się usamodzielnić. Adam nie zaznał w życiu szczęścia. Po trudnym dzieciństwie i tragicznej śmierci matki, chłopak stał się nieufny wobec innych osób. Los postawił na jego drodze dziewczynę, która pomoże mu się otworzyć, a także zaznać spokoju i szczęścia. Oboje będą zwierzać się sobie z najmroczniejszych lęków i tajemnic, do momentu, aż Adam zniknie bez śladu, a co najgorsze będzie go szukać policja. Czy chłopak dopuścił się zbrodni, o którą jest oskarżony? Pierwsze strony książki zapowiadały się dość dobrze, z ogromnym zaangażowaniem śledziłam losy Adama, bowiem za wszelką cenę chciałam dowiedzieć się, co takiego wydarzyło się w jego życiu. Wiedziałam, że z każdą przeczytaną stroną, autorka będzie nas przybliżać do odkrycia tej tajemnicy. Jednak byłam bardzo niecierpliwa, ale pomimo, że bardzo chciałam zerknąć na ostatnie strony, nie zrobiłam tego ostatecznie. Styl pisania autorki tym razem wypada dobrze, jest lekki i przyjemnie się czyta całą historię. Agata Czykierda-Grabowska potrafi tworzyć tak emocjonalne sceny, że przez całą książkę się po prostu płynie. To właśnie fabuła jest największym atutem tej powieści. Wydarzenia, jakie rozgrywają się kartach tej powieści są bardzo bolesne. Główny bohater w wieku siedemnastu lat przeżył więcej, niż niejeden dorosły, dlatego nie dziwi mnie jego nieufna postawa wobec innych osób. Łatwiej mu jest odciąć się od świata, niż ujawniać swoje najgorsze przeżycia i wspomnienia. I wtedy za sprawą bezimiennej bohaterki książki udaje się mu otworzyć. Ich wspólna relacja była specyficzna, często rozmawiali wczesnym porankiem, gdy wszyscy domownicy jeszcze spali, zwierzali się ze swoich lęków, a także potrafili wejrzeć w głąb w siebie nie mówiąc ani słowa. Co z jednej strony było piękne, a z drugiej ta relacja wypada za słodko, do tego stopnia, że czytelnik traci zainteresowanie całą historią. Moim zdaniem trzeba znać umiar w chwili tworzenia takich relacji, bo czasami ujmując kilka słów, można nadać większej autentyczności, w którą czytelnik będzie mógł uwierzyć. Przejdę teraz do bezimiennej bohaterki. Zdradzę Wam, że nie odkryłabym tego faktu, gdyby moja siostra nie zapytała mnie o czym jest ta historia, a ja chcąc jej opowiedzieć o bohaterach, przeszukałam całą książkę od początku i nie znalazłam imienia, co wprawiło mnie w zdziwienie, bo jaki w tym cel? "Adam" to bolesna historia. Ujawnia skutki braku miłości ze strony rodziców, którzy powinni kochać swoje dzieci i opiekować się nimi. Tragiczne wydarzenia, łączą dwójkę głównych bohaterów. Opowieść o pierwszej miłości, o okrucieństwie, jakie potrafią wyrządzić rodzice, o zastraszaniu, a także o proszeniu o drugą szansę.

Premiera: 18.07.2018 „Ułożyłam się na jednej połowie łóżka i podniosłam przykrycie, dając mu do zrozumienia, że chcę, aby do mnie dołączył. Wahał się tylko kila sekund, a potem ostrożnie ułożył się obok mnie. Nie było w tej chwili niczego niestosowanego ani dwuznacznego. Byliśmy dwojgiem ludzi, który potrzebowali ciepła drugiego człowieka. Byliśmy zmarznięci i samotni. (…) Ta chwila była jednocześnie intymna i niewinna. Była wszystkim.” – fragment powieści. Zamknijcie oczy, tak na chwilę. Spróbujcie sobie wyobrazić to, czego najbardziej się boicie. Większości z Was przed oczami stanęły pająki, wypadek samochodowy, a może choroba, czy strata bliskiej osoby. Ale być może znalazły się wśród Was osoby, które tak, jak tytułowy Adam, kiedy tylko przymkną powieki, widzą nad sobą kata w skórze ojczyma, który bez żadnych skrupułów zabiera dziecku poczucie bezpieczeństwa, ufność do ludzi i godność, a także matkę. Tak… Adam nie może wrócić myślami do ciepłego domu. Jedyne co może, to opanować niełatwą sztukę izolowania się od traumy, zamykania serca na to, co najohydniejsze. Czy nie ma dla niego nadziei? „Adam” to najnowsza książka Agaty Czykierdy-Grabowskiej, która w sposób porażający i popisowo prawdziwy zaprasza nas do umysłów pary nastolatków, będących ofiarami świata dorosłych. Mimo, iż reprezentuje ona gatunek „New Adult” to jest nadzwyczaj dojrzała i de facto powinna przypaść do gustu każdemu wrażliwemu czytelnikowi, bez względu na wiek. Nie znajdziemy w niej naiwnej bohaterki, rozkochującej się w macho. Nie znajdziemy w niej również mdłej miłosnej historii jakich wiele na rynku. O nie! Bo „Adam” to utrzymana w interesującej konwencji powieści młodzieżowej przeplatanej mądrymi bajkami, historia nieśmiało rodzącej więzi pomiędzy Adamem i dziewczyną, której imię nie pada na kartach książki ani jeden raz. Przy czym to właśnie dziewczyna – szesnastoletnia jedynaczka tworząca razem z rodzicami rodzinny dom dziecka – jest główną narratorką i z pamiętnikarskim zacięciem rozkłada na czynniki pierwsze swoje życie w tej jakże specyficznej relacji z dziećmi przyjętymi pod ich dach. Kiedy w domu pojawia się siedemnastoletni Adam, za sprawą jednego tylko spojrzenia, świat wstrzymuje oddech, by zasiąść do obserwacji poczynań tej dwójki. Jedno dla drugiego okazuje się bowiem ratunkiem, chociaż o happy end nie jest łatwo. Powieść ta buzuje emocjami, tymi dobrymi, ale przede wszystkim tymi ciężkimi, mrocznymi, przygniatającymi serce czytelnika i wyciskającymi z oczu łzy. Łzy rozpaczy i niezgody na to, co może przytrafić się niewinnym dzieciom; dzieciom, które główna bohaterka w przenośni dzieli na „żywe” oraz „martwe”. Te drugie doświadczyły maltretowania, przemocy psychicznej, fizycznej i seksualnej, zatem są naznaczone niewyobrażalnym cierpieniem, odbierającym im siły do życia. A że główna bohaterka ma serce przepełnione empatią i nie potrafi przejść obojętnie obok krzywdy dzieci, to tylko dodaje całej historii autentyzmu. Sam Adam natomiast to kolejny męska postać, która wychodzi spod pióra Agaty, rozkładająca żeńską część odbiorców na łopatki. Pokiereszowany brutalnie przez los, ale nadal wrażliwy młody mężczyzna, który widział i przeżył już więcej niż niejeden pełnoletni (ale czy dojrzały?) facet. Z pełnym przekonaniem zachęcam Was do sięgnięcia po ten tytuł. Nie obiecuję, że będzie to lektura łatwa, ale zapewniam, że warta poświęconego jej czasu, tym bardziej, że niejednoznaczne zakończenie zaskakuje i oddaje pole wyobraźni czytelnika. Moim zdaniem to najlepsza, najbardziej dopracowana i przejmująca książka spośród wszystkich dotychczasowych powieści Agaty. Czytajcie ten majstersztyk w gatunku NA z doskonale dopracowanym podłożem psychologicznym, po prostu czytajcie. Serdecznie dziękuję OMG Books oraz autorce za możliwość przedpremierowej lektury tego niesamowitego tytułu.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/07/samotny-wsrod-ludzi-adam-agata.html "Adam" zbiera masę pozytywnych opinii, dosłownie wszyscy zachwycają się tą historią. Chyba przez to (kolejny raz!) postawiłam książce poprzeczkę bardzo wysoko... widocznie zbyt wysoko. Być może gdybym była sporo młodsza lub nie miałabym do czynienia z tyloma podobnymi opowieściami, to "Adam" skradłby moje serce, ale muszę szczerze przyznać, że nie znalazłam w nim niczego wyjątkowego. To typowa książka z nurtu New Adult - młodzi ludzie zakochują się w sobie, ale droga do wspólnego szczęścia nie jest prosta, ponieważ w tle pojawia się masa różnych problemów. To powieść, która na pewno skradnie serce wielu osobom. Może gdyby pozbyć się za dużej ilości opisów czy włączyć tu jakiś element zaskoczenia, to ja również znalazłabym się w tym gronie. Niestety za dużo zabrakło, abym mogła zachwycać się najnowszym tytułem pisarki. Niemniej cieszę się, że poznałam jej pióro, bo jest naprawdę godne uwagi. Na pewno sięgnę jeszcze po jakiś tytuł, który stworzyła, jednak dokonam porządnego researchu, żeby trafić na historię skierowaną głównie do osób dorosłych, ponieważ istnieje większa szansa, iż spełni moje oczekiwania.

Wydawało mi się, że już całkiem dobrze znam twórczość Agaty Czykierdy - Grabowskiej. Wydawało mi się, że wiem, czego się spodziewać. Czy byłam rozczarowana? Absolutnie nie. Mogę zgodzić się z opinią, która już powstała, że jest to najlepsza książka Autorki. Bardzo podoba mi się klimat całej historii. Zimowy, mroźny i surowy. Dobrze odzwierciedla to klimat tego, co dzieje się w sercach bohaterów, w których nie ma zbyt wiele promieni słońca, gdy los styka ich ze sobą. Ciekawym zabiegiem jest też niepodanie czytelnikowi imienia głównej bohaterki. Nie wiem, czy macie świadomość, że mówienie do kogoś po imieniu, jest przejawem bliskości i w psychologii jest to porównywane do dotyku. Wymawiając czyjeś imię, niejako dotykamy jego osoby. Możecie sobie zatem wyobrazić, jak musi czuć się osoba, której imię jest pomijane nawet przez najbliższych. W życiu bohaterki pojawia się Adam, sam bardzo skrzywdzony przez los, i jest człowiekiem, który tak naprawdę ją dostrzega. Autorka porusza bardzo ciekawe tematy, często ogromnie trudne i pomijane. Daje nam dwójkę wrażliwych bohaterów, którzy próbują sobie poradzić z własnym losem, jak potrafią. Chciałabym bliżej ich poznać, bo Autorka niezwykle zainteresowała mnie tymi postaciami i ja osobiście chętnie przeczytałabym jeszcze kawałek tej historii. Książka zdecydowanie jest warta Waszej uwagi, czasu i pieniędzy. Jeśli jednak jesteście osobami wrażliwymi i nie mieliście nigdy styczności z ludzką krzywdą i "systemem" opieki nad dziećmi w pieczy zastępczej - musicie przygotować się na to, że książka poturbuje wasze serce. Myślę jednak, że warto mieć świadomość tego, co dzieje się tuż obok nas, nawet jeśli jest to trudne.

Pierwszy raz do czynienia z Agatą Czykierdą - Grabowską miałam wtedy, kiedy sięgnęłam po "Jak powietrze" jej autorstwa. Wiem, że ta książka podobała się wielu, ale mnie nie zachwyciła. Zniechęciła do sięgania po polskie książki, a w szczególności po inne powieści autorstwa Pani Agaty. Jeśli ktoś by mi powiedział kilka miesięcy temu, że sięgnę po jej książkę, to nie wiem, czy bym nie wyśmiała takiej osoby. Wierzycie w przeznaczenie? Kiedy dostałam propozycję zrecenzowania tej książki, widziałam tylko tą cudną okładkę. Od razu zgodziłam się ją zrecenzować, nie spojrzałam nawet czyjego jest autorstwa. Dopiero na drugi dzień zdałam sobie sprawę, że wzięłam do przeczytania książkę Pani Agaty. Pierwsza myśl? O nie! Jak sobie poradzę? Później doszłam do wniosku,że to może jakiś znak, aby móc przekonać się do twórczości tej autorki? Postanowiłam, że podejdę do niej bez żadnych uprzedzeń i z takim nastawieniem przystąpiłam do czytania "Adama". Nie wciągnęłam się od pierwszych stron. Początkowo odkładałam tę książkę, czekałam aż się rozkręci. Dopiero około 200 strony zaczęło się coś dziać. Autorka stopniowo rozwijała znajomość pomiędzy bohaterami. Obydwoje byli w jakiś sposób zranieni przez rodziców. Ona czuła się przez nich niekochana i mało ważna. Szczególnie przez matkę, która więcej uwagi poświęcała obcym dzieciom niż własnej córce. A Adam miał jeszcze trudniej. Z jego postacią najbardziej się utożsamiam, bo sama miałam trudne dzieciństwo i wiem jaki ból i cierpienie ze sobą niosą takie przeżycia. Pomimo tego, co obydwoje przeszlli nie zamknęli się całkowicie na świat. Nie brakowało im empatii, którą okazywali dzieciom jakie przebywały w domu dziewczyny. Wspierali się, byli dla siebie podporą i czytali z siebie jak z otwartej księgi. Adam sprawiał, że dziewczyna czuła się mniej samotna i dostrzegana, bo widział w niej to, czego inni nie potrafili dostrzec. "Adam" to powieść, która zaskoczyła mnie swoją dojrzałością i kreacją bohaterów. Nie byli płytcy i infantylni. Pewne zachowania mieli typowe dla swojego wieku, ale wykazywali się ten dojrzałością i rozsądkiem. Mam wrażenie, że nawet styl pisania autorki się poprawił, co również miło mnie zaskoczyło. Najbardziej rozwaliły mnie ostatnie strony tej powieści. Po moim policzkach popłynęło parę łez. Powróciły wspomnienia, zabolało mnie to, że takie sytuacje faktycznie się przydarzają. Sama nie miałam łatwo, ale wiem, że są dużo gorsze historie i to powoduje we mnie smutek, niekiedy wściekłość na to, że po świecie chodzą zwyrodnialcy. To, co Adam przeżył nie zostało jakoś specjalnie przedstawione, zabrakło mi rozwinięcia tego wątku, ale jednak w jakiś sposób uderzyło to we mnie. "Adam" to smutna i przejmująca historia o okrucieństwie, o ludziach, którzy nie chcieli czuć, a czuli zbyt wiele. Pokazuje, że pomimo zła, które nas spotyka, ostatecznie nie da wyłączyć emocji i być obojętnym na nie. Nie wywołała we mnie huraganu uczuć, ale nie czytałam jej też obojętnie. Ostatecznie nie żałuję sięgnięcia po tę powieść. Bardzo cieszę się, że autorka pozostawiła otwarte zakończenie, które czytelnik może sam sobie dopowiedzieć. Myślę, że postać Adama razem ze swoim bólem, siłą i tym, co pomimo zła potrafił w sobie zachować, pozostanie we mnie na dłużej.