Abominacja (okładka twarda)

Dan Simmons całkiem niedawno zachwycił mnie swoim ,,Terrorem’’ – dziełem absolutnym, epickim, na wskroś przerażającym, ale także niesamowitym. Dlatego gdy sięgnęłam po ,,Abominację’’, miałam względem niej spore oczekiwania, a raczej chciałoby się rzec – wygórowane. Szybko okazało się bowiem, że ogromnym błędem było zakładanie czegokolwiek; tego, że Simmons miałby powielać własne dzieła. ,,Abominacja’’ to historia daleko odbiegająca od tego, co zaserwował nam autor w kultowym już ,,Terrorze’’. Co prawda nosi ona podobne znamiona, bo przecież trudno nie zauważyć, że zrodziła się z jednej pasji, została napisana z równie ogromnym rozmachem oraz także osadzona w niebezpiecznie mroźnym klimacie. Jednak na tym podobieństwa się kończą. To powieść, którą trzeba oceniać w odrębny sposób; przed sięgnięciem po nią najlepiej wyzbyć się jakichkolwiek założeń czy uprzedzeń, zasiąść do niej z czystym umysłem i w stu procentach oddać się lekturze. Bo porównywanie jej do ,,Terroru’’ może okazać się krzywdzące, a nawet katastrofalne w skutkach. Najwyższy szczyt na Ziemi, ośmiotysięcznik leżący w Himalajach na granicy Nepalu i Chin, nazywany często dachem świata; budzi strach, podziw, ale przede wszystkim przyciąga licznych miłośników gór oraz… wielu z nich zatrzymuje na swoich skalistych graniach. W latach 1921 – 1924 Mount Everest zwabił do siebie także Georga Leigha Mallory’ego oraz Andrew Irvine’a. Obaj byli cenionymi, doświadczonymi wspinaczami wysokogórskimi. 8 czerwca 1924 podjęli próbę zdobycia szczytu z Przełęczy Północnej i tego właśnie dnia byli widziani po raz ostatni. Nigdy nie wyjaśniono, czy udało im się stanąć na grzbiecie góry. Mallory jeszcze rok przed swoją ostatnią, tragiczną wyprawą w Himalaje mówił o wspinaczce tak: ,,Dla geologów minerały z wierzchołka, dla lekarzy badanie granic ludzkiej wydolności, ale przede wszystkim dla przygody, która ożywia ducha człowieczeństwa.’’ Jego szczątki zostały odnalezione dopiero w 1999 roku. Kilka lat później pewien pisarz na kanwie owych wydarzeń oparł jedną z swych powieści. ,,Abominacja’’ jak wspomniałam powyżej, to dzieło skreślone bardzo sprawnym piórem. Zachwyca styl, język oraz klimat powieści. Simmons w charakterystyczny dla siebie sposób odmalowuje poszczególne obrazy; zwłaszcza wysokogórska sceneria została opisana z ogromną pieczołowitością - tak żywo i tak realistycznie, że czytelnik nawet przez minutę nie wątpi w słuszność himalajskich przygód. Prócz tego, książka przepełniona jest mnóstwem ciekawostek związanych z wyprawami na Mount Everest z początku XX wieku. Są to informacje konkretne, wnikliwe, ale przede wszystkim interesujące, więc w lekturze odnajdą się nie tylko miłośnicy gór, ale również amatorzy czy laicy. Mimo tych oczywistych zachwytów, należy zwrócić uwagę na to, że ,,Abominacja’’ to przeszło sześćset stronnicowa powieść, a co za tym idzie - napisana z rozmachem, lecz… Niekiedy mozolna, czasem nieco nużąca oraz odrobinę przytłaczająca. Mnogość postaci, wydarzeń i dat, drobiazgowość opisów, z początku bardziej przeraża niż zachwyca. Dlatego tak ważne jest, by fabułę już od początku śledzić z uwagą i należytym skupieniem; smakować słowa, docenić moc wyobraźni, a wtedy, nim się obejrzycie, historia oczaruje Was niepowtarzalnym klimatem. A skoro wspomniałam o fabule, to i z kronikarskiego obowiązku podkreślę, że ,,Abominacja’’ jest raczej powieścią przygodową z wyraźnie nakreślonym tłem historycznym, której zdecydowanie bliżej do sensacji niż do literatury grozy. Autorowi świetnie wyszło budowanie napięcia, podsuwanie fałszywych tropów czy celowe zmylenie czytelnika. I o ile te zabiegi zasługują na poklask, tak już intryga niekoniecznie. Zdarzyło mi się podczas czytania kluczowych scen, parsknąć śmiechem i z niedowierzaniem pokręcić głową. Tak absurdalny (i nie ukrywajmy – nawet jak na Simmonsa mocno naciągany) obrót spraw zupełnie mnie nie przekonał, żeby nie powiedzieć – rozczarował. Co zabawne, nawet sam główny bohater wyraża swoje ubolewania nad tak niekorzystnym scenariuszem. W ogólnym rozrachunku świeżutką (przynajmniej na polskim rynku wydawniczym) powieść Dana Simmonsa oceniam na plus. Chylę głowę i podziwiam wysiłek, który autor włożył w stworzenie tej historii. Wiele mi się w niej podobało, zwróciłam też uwagę na drobne potknięcia, jednak zdecydowanie polecam. Oczywiście z małymi poprawkami, które należy brać pod uwagę, gdy ,,Abominacja’’ trafi wreszcie w Wasze ręce.

Jaka jest "Abominacja"? Dwie rzeczy mogę stwierdzić na pewno: jest imponująca i zasługuje na docenienie. Jednocześnie jest inna niż się spodziewałam. Trudna, momentami wręcz przytłaczająca. Jednak bez wątpienia pozostanie już na zawsze z tymi, którzy nie ugną się pod jej ciężarem.⠀ ⠀ Technicznie książka składa się z trzech części, z których każdą charakteryzuje inne tempo akcji i (częściowo) lokacja. W części pierwszej poznajemy głównych bohaterów - wspinaczy: narratora Jake'a Perry'ego, weterana wojennego Richarda Davisa Deacona oraz przewodnika z Chamonix Jean-Claude'a Clarouix. Mężczyźni przygotowują się do wyprawy na najwyższy szczyt Ziemi. Oficjalnie w celu odnalezienia szczątków zaginionego rok wcześniej młodego wspinacza, w rzeczywistości - marzą o zdobyciu Mount Everestu. Tylko, że akcja toczy się w roku 1925, a taka wyprawa to przeogromne przedsięwzięcie logistyczne. Tutaj nie ma miejsca na najdrobniejszy błąd, bo każdy może skutkować śmiercią. Autor nie szczędzi nam najdrobniejszych szczegółów technicznych dotyczących sprzętu czy technik wspinaczkowych. Ta część to objętościowo około 250 stron, czyli całkiem sporo. Z jednej strony rozumiem, że taki zabieg mógł mieć na celu oswojenie czytelnika m.in. z terminologią. Z drugiej, olbrzymi poziom szczegółu może być przytłaczający dla laika, tak było również w moim przypadku. Długo zastanawiałam się czy to wszystko było właściwie potrzebne, czy nie lepiej byłoby skrócić te 250 stron do jednego, treściwego rozdziału. Tę pierwszą część osobiście uważam za najsłabszy punkt książki.⠀ Druga część opowiada o podróży do góry i samej wspinaczce. Pojawia się tutaj wielu nowych, drugo- i trzecioplanowych bohaterów, a nawet pierwszoplanowa silna postać kobieca! Od tego momentu "Abominacja" coraz bardziej zyskiwała w moich oczach, po prostu dałam się wciągnąć w ten surowy himalajski klimat. Czytałam z zainteresowaniem, mimo, że na tym etapie była to raczej powieść przygodowa. Część druga kończy się pewnym przełomowym wydarzeniem, które stanowi przedsmak tego, co czeka nas w ostatnim akcie historii.⠀ Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale właśnie w części trzeciej akcja zyskuje tempo, które utrzymuje już do końca. To moment, w którym książka nabiera charakteru thrillera. Na wspinaczy czyha zło bardziej przerażające niż jakiekolwiek mityczne stworzenie.⠀ ⠀ Przyznaję, że to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Dana Simmonsa, więc w zasadzie nie oczekiwałam niczego konkretnego. Spodziewałam się jednak bardziej mrocznego, tajemniczego klimatu. Widać, że autor włożył mrówczą pracę w research i swoje przygotowanie merytoryczne - co zasługuje na uznanie. Ponadto uważam Dana Simmonsa za mistrza opisu. Ucieszyłby mnie jednak choćby schematyczny szkic góry z naniesieniem lokalizacji miejscówek najważniejszych dla fabuły. Pozycja obowiązkowa dla miłośników literatury górskiej. Należy wziąć pod uwagę, że "Abominacja" nie ma nic wspólnego z horrorem, klimat thrillera utrzymuje jedynie w trzeciej części. Jeżeli jesteście otwarci na hybrydę powieści przygodowej z odniesieniami historycznymi i thrillera to czytajcie.⠀

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Dana Simmons'a i przyznam, się Wam bez bicia, że Abominację czytało mi się dość długo, ale zdecydowanie nie żałuję, że sięgnęłam po tą cegłę. Jest rok 1924 czwórka wspinaczy ginie podczas próby zdobycia (niezdobytego wówczas) Mount Everest'u, a ich śmierć jest owiana tajemnicą. Rok późnij trójka śmiałków postanawia zdobyć szczyt i rozwikłać zagadkową śmierć wspinaczy. Jaką cenę przyjdzie im zapłacić? Czy uda im się dotrzeć na sam szczyt i zdobyć Mount Everest? Tak jak już pisałam Wam na początku trochę mi się z nią zeszło ale nie żałuję żadnego spędzonego z nią wieczoru. Od kilku lat bardzo zafascynowały mnie wspinaczki wysokogórskie, a przede wszystkim historia zdobywania Mount Everestu to ile niesie za sobą wyrzeczeń aby dotrzeć na szczyt, a także to ile pochłonęła ona ludzkich istnień. Między innymi dlatego ta książka dosłownie mnie pochłonęła. Muszę Wam przyznać, że autor niezwykle wierne i obrazowo przedstawia nam realia ówczesnego himalaizmu. Po mistrzowsku łączy prawdziwe wydarzenia z fabułą książki czyniąc z niej genialny thriller. Czymś co mnie niezmiernie zachwyciło to sposób w jaki Simmons przedstawia nam opisy surowych i dzikich szczytów Everestu. Wystarczy, że zamkniemy oczy, a po chwili oczami wyobraźni możemy zobaczyć Mount Everest i poczuć na plecach przeraźliwy chłód Himalajów. Rzadko mi się zdarza aby książka z taką łatwością przeniosła mnie do innego świata. "Abominacja" to nie tylko powieść o przekraczaniu granic ludzkiej wytrzymałości i walce z nieprzewidywalną naturą. To również historia o bezgranicznym zaufaniu i niesamowitej przyjaźni oraz o pasji, która staje się obsesją. Myślę, że fani twórczości Dana Simmonsa będą zachwyceni, tak samo jak fascynaci historii o wspinaczce i przekraczaniu granic ludzkiej wytrzymałości. Niestety jeśli nie lubicie długich opisów przyrody możecie się do niej zniechęcić. Ja w każdym razie gorąco Wam ją polecam. Serdecznie dziękuję @wydawnictwovesper za możliwość recenzji

Pełna treść recenzji tylko na blogu www.milczenieliter.pl "Abominacja" jest kamienista, chropowata, twarda i wymagająca. Niełatwa, choć momentami zapierająca dech w piersiach. Tylko dla prawdziwych śmiałków. Twórczość Simmonsa znam słabo, ale nie przeszkadza mi to uważać się za jego fana. Czytałem jedynie Drooda oraz Terror. Obie książki bazują na prawdziwych historiach, które Simmons bierze za punkt wyjścia, a później modyfikuje i przepuszcza przez sito swojej wyobraźni. Zabieg ten – i świadomość, że nie obcujemy z całkowitą fikcją - powodują, że wszelkie emocje (w tym niepokój i groza), mają podwójną siłę rażenia. Ku mojej radości, prawdziwe wydarzenia są też podstawą fabuły Abominacji. Co tym razem wynalazł Simmons? W 1924 roku Brytyjczyk George Mallory ginie podczas próby zdobycia najwyższej góry świata. To samo dzieje się z partnerującym mu Sandy Irvinem. Mallory planował zostawić zdjęcie swojej żony na szczycie Everestu, miał też ze sobą aparat fotograficzny. W rzeczywistości, nie odnaleziono ani aparatu fotograficznego, ani zdjęcia żony i tak naprawdę do dziś nie wiadomo, czy zdobył szczyt. Jego ciało odnaleziono dopiero w 1999 roku, a ciała Sandy Irvine’a wciąż nie odnaleziono. U Simmonsa, w 1925 roku zorganizowana zostaje wyprawa mająca na celu odnalezienie zaginionego również rok wcześniej, Percy’ego Bromleya. Ekspedycję finansuje matka zaginionego - lady Bromley, która, uparcie wierzy, że jej syn wciąż żyje. Trzon ekspedycji tworzy amerykański wspinacz Jacob Perry, Francuz Jean-Claude (J.C.) oraz nieformalny i trochę samozwańczy lider – Richard Deacon. Lektura Abominacji to literacka, mozolna wspinaczka. Największym wyzwaniem jest bez wątpienia pierwszych 200 stron. Przygotujcie się dobrze na wyprawę, ponieważ będzie Was szczypał mróz przesadnie rozbudowanych wtrętów z historii alpinizmu, będzie Was smagać porywisty wiatr nazwisk i dat, a intensywna śnieżyca zasypie Wam oczy gradem branżowego, wspinaczkowego słownictwa. Jeśli jednak chcecie zdobyć szczyt, nie możecie się teraz poddać. W krytycznym momencie warto założyć obóz i trochę odsapnąć, łyknąć ciepłej herbaty, otulić się szczelnie kocem, po czym ruszyć w dalszą podróż. A warto, bo im dalej, tym piękniejsze widoki i łatwiejsza droga: przyzwyczajamy się do trudnych warunków na trasie, akcja nabiera przyspieszenia a postacie rumieńców. Lektura drugiej połowy książki to czysta przyjemność. Groza? Horror? Występują, ale w niewielkiej dawce. Nieporównywalnie mniejszej niż np. w Droodzie, czy Terrorze. Pierwszy raz coś podobnego do strachu poczułem na stronie 427. Historia, przyroda, przygoda, a nawet sensacja – zdecydowanie tak, ale nie nastawiajcie się na horror i grozę, ponieważ ich tutaj w zasadzie nie ma. Za to niepokój – jak najbardziej. W jednym z wywiadów Simmons sam zresztą przyznaje, że w każdej swojej książce, niezależnie od gatunku, próbuje przemycić elementy, które spowodują u czytelnika niepokój i wzdrygnięcie się. Minusy: akcja rozkręca się naprawdę długo. Za długo. Po lekturze 150 stron z 650, wyprawa na Mount Everest , będąca przecież główną osią fabuły, jeszcze się nawet nie rozpoczęła. Zresztą pierwszych 200 stron jest trudne. Dla osób niemających na co dzień nic wspólnego ze wspinaczką, przedzieranie się przez gąszcz branżowego słownictwa i dziesiątki nazwisk jest po prostu męczące; sam Simmons zbacza czasem niebezpiecznie w stronę zwykłej monografii o historii himalajskiego alpinizmu. Trudno oprzeć się wrażeniu, że jest to jedynie chęć pochwalenia się zdobytą wiedzą, bo faktycznie, wykonany research i przygotowanie merytoryczne autora robi wrażenie. Nie zmienia to jednak faktu, że wspomniane 200 stron można by spokojnie streścić w 50, maksymalnie 100, bez żadnej szkody dla lektury. Co jeszcze? Powtórzenia. Czytając setny raz o „cudownej linie Deacona”, miałem ochotę owinąć w nią Simmonsa i zawiesić na wierzchołku Mount Everestu. Niech sobie dynda. Dalej: bohaterowie. Nie wszyscy przekonują. O ile pan Perry, J.C, czy fascynujący Richard Deacon są autentyczni, wzbudzają sympatię i intrygują, o tyle mam wrażenie, że postać Reggie Bromley-Montfort jest niedopracowana. Można tutaj było wycisnąć więcej. Osobna historia do doktor Pasang, który – jakkolwiek sympatyczny – irytuje swymi supermocami. Niczym himalajski Jezus, ożywia umarłych, nie męczy się, praktycznie nie korzysta z tlenu nawet na najwyższych partiach gór, nie musi spać, ma niespożyty zapas sił – ba, potrafi nawet prowadzić i nieść innych, do tego wygląda nieskazitelnie i taką też angielszczyzną się posługuje. Kryształ, nie człowiek. No dobrze. Skoro marudzenie mamy za sobą, czas na plusy. W początkowej, mozolnej części Abominacji, wyśmienitym momentem jest przyjazd bohaterów do Niemiec i spotkanie z Brunonem Sieglem. Bez dwóch zdań, jest to jeden z najlepszych momentów książki. Ciarki były? Ojj, były. Momentów tych, szczególnie w drugiej części historii, jest o wiele więcej. ...

"Mordercza wyprawa" Dan Simmons to jeden z najpopularniejszych i najwszechstronniejszych gatunkowo współczesnych amerykańskich pisarzy, którego książki łapię w ciemno i rzadko się na nich zawodzę. Najbardziej znany z powieści fantastyki, zwłaszcza z czteroczęściowego cyklu Hyperion/Endymion, dzięki któremu zyskał sławę i mnóstwo fanów. Nie zalicza się jednak do grona autorów, którzy ściśle trzymają się jednego gatunku. W jego dorobku literackim znaleźć można również horrory, kryminały czy powieści historyczne. Ale i to nie wszystko. Wydana bowiem w 2013 roku "Abominacja" to thriller o mocnym podłożu historycznym, który z pewnością przypadnie do gustu wielu zwolennikom gór i niebezpiecznych wspinaczek. Kilka dni temu, dzięki wydawnictwu Vesper, książka miała premierę w naszym kraju, więc obowiązkowo musiałem ją sprawdzić. Akcja rozpoczyna się w 1924 roku, kiedy świat obiega szokująca wiadomość, że dwóch słynnych i utalentowanych wspinaczy, George Mallory i Sandy Irving, zaginęło podczas wspinaczki na najwyższą górę świata, Mount Everest. Nikt nie wie co tak naprawdę się z nimi stało, chociaż wszyscy podejrzewają najgorsze - śmierć podczas jednego z etapów wspinaczki. Za rok od tego momentu, trzech wspinaczy - Richard Deacon, Jean-Claud Clairoux i Jacob William Perry - planuje również zdobyć Everest. Ale żeby do tego doszło potrzebne są im odpowiednio wysokie fundusze, które zamierzają pozyskać od pogrążonej w żałobie lady Bromley, której syn również zaginął w Himalajach. Lady Bromley nie wierzy jednak w jego śmierć, dlatego powierza fundusze trzem wspinaczom, pod warunkiem, że dołączy do nich kuzynka jej zaginionego syna, i wspólnie go odnajdą. Czy brytyjskiemu poecie i weteranowi wojennemu, francuskiemu przewodnikowi z Chamonix oraz młodemu idealistycznemu Amerykaninowi uda się odnaleźć młodego Bromley'a i potem zdobyć najwyższy szczyt świata? Czy grozi im jeszcze jakieś niebezpieczeństwo inne niż te ze strony zwodniczego i niezdobytego dotąd Everestu? "Abominacja" stała się moją najmocniej wyczekiwaną tegoroczną premierą od momentu pojawiania się zapowiedzi ze strony wydawnictwa Vesper i opisu bardzo ciekawie zapowiadającej się fabuły, która niosła na myśli podobieństwo do "Terroru" - innej powieści Simmonsa, która okazała się być świetną lekturą, przeczytaną przeze mnie dwukrotnie i zaliczaną już dziś w poczet ulubionych. Mroczna tajemnica, lodowaty klimat i szalenie ciężkie warunki to elementy niejako wspólne dla obu powieści. Niemniej jednak są to znacząco różne książki i jeśli ktoś z czytelników oczekuje powieści w stylu wspomnianego "Terroru" to może się zawieźć. Przede wszystkim istotne jest, że "Abominacja" to nie jest horror, jak może wydawać się po opisie fabuły czy skojarzyć się ze wspomnianym "Terrorem". Horror to fantastyka, czyli zjawiska nadprzyrodzone i fikcyjnie występujące w fabule. W tej książce nie ma natomiast czegoś takiego nadprzyrodzonego ani przez chwilę - nie licząc może przewidzeń jednego z uczestników wyprawy na pewnym etapie wspinaczki, kiedy jego organizm jest już mocno przemęczony i nie do końca postrzega otaczający go świat zgodnie ze stanem faktycznym - więc to po prostu najzwyczajniej w świecie thriller, ale oparty częściowo na faktach, czego możemy się dowiedzieć ze wstępu i posłowia autora. Ile tak naprawdę jest w tym rzeczywistych wydarzeń, a ile kwestii dodanych na rzecz urozmaicenia tej historii nie wiadomo. Niemniej jednak to znacząca różnica między obydwoma książkami. (...) Całość recenzji na blogu Świat Bibliofila.

"Nasza dolina tonie już w ciemnościach, lecz daleko w górze wciąż błyszczą słońcem zbocza lodowatego, potężnego i samotnego masywu Everestu. Ten widok budzi we mnie głęboki lęk..." Osoby często odwiedzające Bookendorfinę wiedzą, że szczególnym upodobaniem darzę literaturę górską, powieści kryminalne i thrillery. "Abominacja" zapewnia mieszankę tych klimatów w jednym utworze, a nawet dodatkowe spektakularne bonusy. Ostatnią powieścią, która poznałam, a którą napisano z tak ogromnym rozmachem i wyjątkową szczegółowością, to słusznie osławiony "Terror", właśnie Dana Simmonsa. Mocno wciągnęłam się w utrzymaną na wysokim poziomie historię, uchwyconej w zdradliwe szpony lodu i magii inuickich wierzeń, arktycznej ekspedycji badawczej z 1845 roku pod zwierzchnictwem Johna Franklina. "Abominacja" to jeszcze wyższy poziom na mojej skali satysfakcji czytelniczej. Książka totalnie zawróciła mi w głowie, ciekawie rozruszała wyobraźnię, wprawiła w stan spełnienia, z którego za nic nie chciałam wychodzić. Już nie krok po kroku, ale detal po detalu, z pedantyczną troską o najmniejszy aspekt, autor przeprowadził mnie przez wyjątkowo intrygującą fabułę. Dużo czasu poświęciłam na śledzenie scenariusza zdarzeń zawartego w trzech częściach powieści, nie żałuję żadnej godziny, życzyłabym sobie, aby trwało to jeszcze dłużej. Cudowne zaangażowanie. Od początku czułam, że książka do mnie przemawia, proponuje udział w świecie, który brzmi niesamowicie nęcąco. Prowadzi równolegle barwną fikcją i odwołaniami do prawdziwych miejsc, zdarzeń i osób. Mistrzowskie sięgnięcia po realia połowy lat dwudziestych dwudziestego wieku, politycznej sytuacji w Europie, zła rodzącego się pod hitlerowskim patronatem, oraz szczególnego klimatu panującego w środowisku angielskich himalaistów. Chciałoby się napisać, że wszystkie drogi prowadzą na Mount Everest, ku niezwykłej misji wspinaczkowej, sprawdzenia charakteru człowieka, podążania tropem marzeń, ale też długo nieodkrytymi mrocznymi tajemnicami. Najpierw niespiesznie, wręcz celebracja przygotowań do zdobycia najwyższego szczytu Ziemi, próbne wspinaczki mrożące krew w żyłach, testowanie innowacyjnego sprzętu do najbardziej wymagających wyczynów himalaistycznych. Następnie wprowadzanie kolejnych barwnych postaci, zajmujących okoliczności i niejednoznacznych przesłań. A na końcu koncentracja na dynamicznie rozwijającej się sensacji. Odmalowane z pietyzmem liczne przygody, niecodzienne incydenty, zagadkowe spotkania. W tle zatrważające echo demonicznej legendy ściągającej myśli ku dramatycznym zdarzeniom. Nie mogło zabraknąć zgrabnie wplecionych nagłych zwrotów akcji. Wszystko z uwzględnieniem pięknych opisów zimowej scenerii gór, wypełnionych śniegiem, lodowcami, szczelinami, stromymi ścianami, ostrymi skałami, smaganymi wiatrem graniami i polami śnieżnymi. Obsesyjna istota wspinaczkowej pasji, której duch przenika człowieka na wskroś, stymuluje do działania i pertraktowania ze śmiercią. Narracja sugestywna i przekonująca, osiągamy wrażenie realnego uczestnictwa w wyprawie. Co ściga ekipę śmiałków, jakie znane i nieznane niebezpieczeństwa jej grożą, z czym przyjdzie się jej zmierzyć i z jakim skutkiem? Niezwykle rzadko zdarza się, aby każdy element książki przypasował, a jednak udało się. Bookendorfina.pl

Zdaję sobie sprawę z tego, że zapewne jestem w mniejszości, ale dla mnie Abominacja jest perfekcyjna! (Z małym ale.) Ta książka wywarła na mnie tak piorunujące wrażenie, że z jednej strony mogłabym o niej rozprawiać godzinami, a z drugiej trudno mi zebrać się w sobie i napisać o niej parę zdań, bo obawiam się, że nie znajdę odpowiednich słów, które odpowiednio oddałyby doskonałość tej powieści. Nie czytałam recenzji innych czytelników i nie za bardzo potrafię odgadnąć skąd tak niskie oceny, bo Abominacja to Simmons w najlepszym wydaniu. W mojej opinii ta powieść w niczym nie ustępuje Terrorowi - i tu i tu na najwyższy podziw zasługuje gigantyczny research, jaki Simmons musiał wykonać przygotowując się do pisania tej powieści. Z jakimi detalami opisane są tu górskie krajobrazy i cały przebieg wspinaczki. Aż trudno uwierzyć, że autor sam nie jest himalaistą i nie zna Himalajów z autopsji, a jedynie ze źródeł pierwotnych. Jak trafnie Simmonsowi udało się oddać wszelkie lęki i trudności związane ze wspinaczką! Po skończeniu Abominacji od razu sięgnęłam po biografię Kukuczki i w trakcie jej czytania przy niejednym fragmencie łapałam się na tym, że „o! tak samo opisane to było u Simmonsa”. Tak jak w Terrorze tak i w Abominacji zafascynowały mnie opisy przyrody. Simmons jak nikt inny potrafi zniewalająco i plastycznie pisać o zimnych, nieprzystępnych i nieprzyjaznych człowiekowi krajobrazach. Ja wręcz miałam przed oczami te wszystkie skute lodem i ukryte pod śniegiem szczyty i przełęcze i momentami nie mogłam się opędzić myśli, że wolałabym teraz wspinać się przy 40-stopniowym mrozie po Mount Evereście niż siedzieć wygodnie w domu ze świecącym jasno słońcem za oknem. Jeśli chodzi o samą historię to pomimo długości i niespiesznego tempa, ja się ani przez moment nie nudziłam. Idealnie dawkowana jest tu groza i pomimo, że trudno nazwać Abominację rasowym horrorem to niemal cały czas w trakcie lektury towarzyszyło mi nieodłączne uczucie niepokoju, niepewności, a momentami i autentycznego lęku. Parę razy Simmons mnie zaskoczył, kiedy to zaserwował absolutnie nieprzewidziane twisty fabularne. I tak jak przez większą część książki te zwroty akcji były jak najbardziej naturalne i pasujące do całej opowieści tak niestety w pewnym momencie Simmons przeholował i to był o ten jeden twist za dużo. Nie chcę spoilerować, więc napiszę tylko, że Simmons poleciał Mastertonem. I to takim najbardziej Mastertonowym Mastertonem - 1000% złego smaku i kiczu w kiczu. Ów fatalny fragment to jest tylko parę zdań, niecała strona nawet - ale to jest takie wzniesienie się na absolutne szczyty absurdu i bzdurności, że nie da się tego przemilczeć. Ile ja bym dała, żeby te nieszczęsne pół strony odzobaczyć. Już abstrahując od tego jak pisarz klasy Simmonsa mógł wpaść na tak durny pomysł i zniżyć się do najniższego poziomu, to jakim cudem nikt z wydawców czy redakcji nie zwrócił uwagi na to jak niepasujący i oderwany od całej fabuły jest to fragment i najprościej mówiąc jak zły i tani i dlaczego go nie wyciął? Przecież to aż kłuje w oczy. To jest nagły zwrot z literatury rozrywkowej wyższej klasy w stronę literatury klasy Z. Mam nie lada problem z końcową jednoznaczną oceną tej powieści. Pełna recenzja na blogu: https://romy-czyta.blogspot.com/

"Abominacja" jest książką, na którą czekało wiele osób. Biorąc ją do recenzji od początku wiedziałam, że jest to pozycja całkiem inna niż epicki "Terror" i dlatego najlepszym wyjściem jest rozpocząć czytanie jako carte blanche, bo dopiero wówczas "Abominacja" odkrywa całe swoje piękno. 𝐖𝐞𝐥𝐜𝐨𝐦𝐞 𝐢𝐧 𝐡𝐞(𝐥𝐥)𝐚𝐯𝐞𝐧 Simmons kolejny raz zrobił coś niesamowitego! Nie tylko stworzył powieść, która hipnotyzuje czytelnika, ale także w sposób niesamowity wciągnął laika wspinaczek wysokogórskich (mnie) na dach świata. Dan Simmons kolejny raz oddał całego siebie książce, tworząc historię pełną faktycznej miłości do gór, która nie jest ani prosta, ani przyjemna. Opisywane przez niego kolejne szczyty, sposoby wspinaczki i sprzęt tworzą obraz, czegoś pięknego. Każdy z nas, choć raz w życiu słuchał kogoś, kto opisuje swoje hobby. Znamy ten błysk w oku, zarumienione policzki i przyspieszony oddech. Tak właśnie czułam się czytając Abominację. Widziałam to w każdym zdaniu podczas całej podróży. Simmons pokazuje jak dla jednych zwykła skała, dla innych potrafi być największą miłością. Góry są piękne, ale także zdradliwe i kłamliwe. Dają poczucie chwilowego triumfu, aby za chwilę odebrać wszystko. Jednak nikt nie przestaje ich czcić i wielbić, nawet za cenę własnego życia. 𝐋𝐚𝐬 𝐥𝐨𝐠𝐨𝐰𝐲𝐜𝐡 𝐢𝐠𝐥𝐢𝐜 Sama książka podzielona została na trzy części. Każda z nich jest inna, ale tak samo ważna dla całokształtu. I w każdej z tych części Simmons prowadzi czytelnika za rękę. Niesamowity research jaki wykonał sprawił, że książka nie tylko cieszy ducha, ale także rozwija. Czytelnik dostaje masę (lawinę) fachowych terminologii, dat i anegdot, które o dziwno nie męczą. Akcja choć przez 3/4 książki jest stonowana, to nie nudzi. Ciągle coś się dzieje. Wspinaczki, piękne krajobrazy, wierzenia i lodowe koryta nie odstępują czytelnika ani na krok. Chłód i wysokość stopniowo zaczynają napawać grozą, jest to jednak strach inny, niż ten, którego doświadczamy na co dzień. Wielkie mrozy, walka z naturą, wędrówki i sen nad ponad kilometrowymi przepaściami, gdzie jeden zły ruch, jedno otępienie umysłu może skończyć się tragicznie. Czytelnik czuje się dosłownie tak, jakby razem z całą grupą wspinał się na dach świata. Wszystko jest namacalne i niesamowite. Czytając czuje się fizyczny strach przed wpadnięciem do jednej z ukrytych szczelin i pozostania w górze na wieki. 𝐏𝐨𝐝𝐬𝐮𝐦𝐨𝐰𝐚𝐧𝐢𝐞 "Abominacja" jest w moim subiektywnym odczuciu arcydziełem. Już dawno książka nie wciągnęła mnie w tak niedostępny dla mnie temat. Czytałam z telefonem w ręce, aby sprawdzać kolejne szczyty, wygląd poszczególnych sprzętów i miejsc na trasie ekspedycji. Do momentu przeczytania książki zupełnie nie wiedziałam czym różni się dla wspinaczy wysokogórskich wchodzenie, a schodzenie na szczyt i jak ciężkie jest gotowanie zwykłej herbaty na ponad 5000 m.n.p.m. "Abominacja" mnie z tego powodu nie odrzuciła. Prowadziła cierpliwie przez kolejne tematy i tłumaczyła. Stopniowo z bezpiecznych tybetańskich wzniesień dotarłam na pionowe ściany lodu i zakochałam się. Chłód i wysokość stały się dla mnie czymś niedostępnym i pięknym. I zamarzyłam dotrzeć choćby do Base Camp. Jest ktoś, kto po przeczytaniu "Abominacji" nie chciałby wyruszyć na szczyt?

Abominacja jest książką mocno różniącą się od Terroru, czyli poprzedniej powieści Dana Simmonsa wydanej nakładem Wydawnictwa Vesper. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że jest to pozycja odmienna od wszystkich pozostałych w dorobku autora. Abominacja bardzo mocno skupia się bowiem na tematyce alpinistycznej, stąd znajdziemy tutaj bardzo wiele słownictwa związanego ze wspinaczką i sprzętem do tego potrzebnym. I trzeba to zaznaczyć, że wiedza autora robi ogromne wrażenie! Dowiadujemy się bardzo wielu kwestii dotyczących wspinaczki i technik jakich używano na początku lat 20-tych XX-wieku z dokładnymi szczegółami. Nie dziwi mnie zatem, że tłumaczenie i praca nad książką trwała aż tak długo. Z pewnością nie było to łatwe zadanie dla tłumacza, ale Janusz Ochab poradził sobie doskonale. Książka została podzielona na 3 części, z czego każda liczy około 200 stron. Pierwsze dwie opowiadają o przygotowaniach i samej wspinaczce na Mount Everest. Mamy zatem okazję dokładnie prześledzić jak bohaterowie organizują sprzęt, ćwiczą umiejętności, czy jak zbierają informacje na temat wypadku, w którym zaginął syn lady Bromley. Przy okazji autor bardzo dobrze kreśli tło historyczne początku lat 20-tych XX wieku, szczególnie sytuacji w Niemczech po przegranej I wojnie światowej. Z czasem towarzyszymy bohaterom w ich podróży pod Mount Everest i samej wspinaczce na najwyższy szczyt świata. Osobiście miałem wrażenie, jakbym był tuż obok bohaterów i towarzyszył im w ich zmaganiach i codziennych trudach. Autor bowiem świetnie opisuje, co dokładnie przeżywają postacie, z czym muszą się zmagać i jak jest to trudne fizycznie, ale i psychicznie. Dużą rolę odgrywa tutaj narracja pierwszoosobowa, z punktu widzenia Williama Perry'ego, który po latach relacjonuje tamte wydarzenia. Trzeba jednak pamiętać, że w dwóch pierwszych częściach akcja biegnie bardzo spokojnie, a autor poświęca wiele czasu na rzeczowe opisy dotyczące wspinaczki i nie tylko. Dopiero ostatnia część książki jest zdecydowanie bardziej dynamiczna, jak również wprowadza nastrój grozy oraz niebezpieczeństwa, choć zdecydowanie inny niż by się można było spodziewać. Nie będę ukrywał, że spodziewałem się czegoś odmiennego i nie do końca jestem pewien co sądzić o takim rozwiązaniu, jakie zostało zastosowane w książce. Z jednej strony można się go było domyślać, przynajmniej częściowo, a z drugiej mam poczucie, że jest wymyślone troszkę na siłę. Niemniej jednak całościowo książkę czytało mi się bardzo dobrze i na pewno kiedyś jeszcze do niej wrócę. Abominacja jest książką zdecydowanie inną od wszystkich powieści Dana Simmonsa, które do tej pory czytałem. Akcja rozwija się powoli, a autor skupia się bardzo mocno na kwestiach technicznych wspinaczki na Mount Everest na początku lat 20-tych XX wieku, jak również na trudnościach i emocjach, jakie towarzyszą bohaterom w trakcie zdobywania szczytu.

„W najpaskudniejszym, najmniej sprzyjającym życiu środowisku, może się dokonać prawdziwa przemiana duchowa”. Czy taki jest powód ryzykowania życia przez kobiety i mężczyzn mierzących się z najwyższym szczytem świata? Wysokością, na której ludzkie ciało obumiera? A może wspinają się na Mount Everest tylko dlatego, że jest? Bez względu na to, jakie pobudki nimi kierują, to w moim odczuciu jeden z najbardziej ekstremalnych sportów na świecie. Teraz. A co dopiero sto lat temu, gdzie dostępny sprzęt odbiegał znacznie od dostępnego obecnie. W 1924 roku przy próbie podejścia na Mount Everest ginie czwórka wspinaczy. Ich śmierć jest owiana tajemnicą i trójka śmiałków pod pretekstem wyjaśnienia ich śmierci, pragnie zmierzyć się z tą nieprzyjazną górą. Jaką cenę przyjdzie im zapłacić? Czy będą pierwszymi, którzy zdobędą szczyt? W którym momencie walka z siłami przyrody zmieni się w walkę o życie? I czy to natura okaże się dla nich największym zagrożeniem? To pierwsza książka Dana Simmonsa, którą miałam zaszczyt przeczytać. Tak, zaszczyt. I obawiam się, że nie starczy mi słów, by opisać jak bardzo opowieść ta mną zawładnęła. Jak pochłonęła mnie na dobre dwa tygodnie, kiedy wraz z jej bohaterami z każdym krokiem zbliżałam się do finału. Już samo jakże wierne i obrazowe przedstawienie realiów ówczesnego himalaizmu czyni z niej arcydzieło, ale autor idzie dalej i po mistrzowsku włącza w prawdziwe wydarzenia fabułę niczym z najlepszego thrillera. Wiedzie nas na szczyt drogą upstrzoną trudnościami, krętą i mroczną, z której nie sposób zawrócić. Dla ulżenia w wędrówce raczy nas tak obrazowymi opisami widoków surowego górskiego krajobrazu, że po przymknięciu oczu nadal tkwią pod powiekami budząc tęsknotę. Tęsknotę za czymś nieosiągalnym, niewiarygodnym i niebezpiecznym, a jednocześnie tak pięknym i monumentalnym. To nie tylko opowieść o przekraczaniu granic ludzkiej wytrzymałości i zmaganiach z nieprzewidywalną naturą, ale również o bezbrzeżnym zaufaniu i przyjaźni. O ogromnej radości życia i wręcz obsesyjnej pasji, stanowiącej jego najgłębszy sens. Fani twórczości Dana Simmonsa wyżej oceniają inne jego powieści jak „Terror”, czy „Drood”, więc spodziewam się, że kolejne spotkania będą jeszcze bardziej fascynujące. Z ciekawostek, które też znajdziemy w powieści, powiem Wam, że to alpiniście George’owi Finch’owi zawdzięczamy nasze zimowe kurtki puchowe. Jako totalny zmarzluch jestem mu niezmiernie wdzięczna.