Życie Violette (okładka  miękka)

Super książka. Polecam.

Bardzo ładne wydanie.

Książka o trudnych, bolesnych sprawach, śmierci, stracie, żałobie przedstawionych w piękny sposób. Ale nie tylko o tym. O poszukiwaniu siebie, o miłości... Zdecydowanie polecam.

🌱"Trzeba się nauczyć obdarzać nieobecnością tych, którzy nie zrozumieli znaczenia naszej obecności".    Patrzę na ten migający, samotny kursor na ekranie i pojęcia nie mam jak zacząć, bo "Życie Violette" to jedna z tych powieści, której piękna nie da się zamknąć w literkach, słowach i zdaniach. I nawet jeśli podjęłabym się katorżniczej próby wspięcia na wyżyny swej erudycji to i tak nie uda mi się nakreślić piękna, głębi, bezbrzeżnego smutku i wszystkiego tego, co sprawia, ze "Życie Violette" jest powieścią wybitną. Bo jest. Jedną z najpiękniejszych i najważniejszych powieści w moim życiu.     🌱"...ludzi, których przeznaczeniem jest się spotkać łączy niewidzialna nić. Ta nić może się poplątać ale nigdy się nie zerwie". Z reguły podczas pisania recenzji stosuje zasadę "luźnych gaci" - siadam przed kompem/telefonem (bo gros moich recenzji pisanych jest na telefonie w trakcie usypiania dziecięcia) i se piszę. A tutaj tak nie mogę, nie potrafię. Pisanie o "Życiu Violette" mnie usztywnia, krępuje, bo wciąż mam w pamięci ogrom emocji i ilość wylanych łez. I to z jaką siłą zamknęłam książkę, kiedy dotarłam do strony.  "Nie będę tego czytać dalej!". Do lektury wróciłam dopiero po ochłonięciu, po kilku dniach... I będę do niej wracać zawsze wtedy, kiedy będę smutna. Bo pomimo ogromu cierpienia zawartego w powieści, ta historia jest ukłonem w stronę piękna i magii dnia codziennego. Violette jest dozorczynią cmentarza. "Pani od grobów", od rejestrów zgonów, od skrupulatnego notowania dat pogrzebów. Violett jest kobietą, która poleruje nagrobne fotografie, dba o zapomniane, opuszczone groby, sadzi kwiaty, karmi bezpańskie koty. Przynosi radość i spokój w miejscu pełnym śmierci, rozpaczy i łez żalu nad stratą najbliższych. Violette ubiera się w wiosnę, chociaż jej życie to mroźna, brutalna i odbierająca szczęście zima. Z gradem. Z piorunami. Z niekończącą się ciemnością...   🌱"Sprawił, że się zestarzałam. Być kochanym, to zachować młodość". Czy Violette ma szanse nie tylko ubrać się w wiosnę, ale i poczuć ją głęboko w swoim sercu? Czy człowiek jest w stanie podźwignąć się po tragedii, która zamienia życie w jałową egzystencję pozbawioną barw, smaku, zapachu i ciepła?   🌱"... życia nigdy nie da się ułożyć na nowo. Proszę wziąć kawałek papieru i go porwać, próżno by sklejać każdy ze skrawków, zawsze będzie widać rozdarcia, zagięcia i taśmę".  "Życie Violette" to powieść wyjątkowa. Wyjątkowa w swej prostocie i głębi, jaka kryje się za zwykłymi, mało wymyślnymi zdaniami. Dlaczego bardzo chciałabym, aby tę książkę przeczytało jak najwięcej osób? Bo wierze głęboko w silę tej historii. Jestem przekonana, że akurat ta powieść ma moc zmieniania na lepsze, ma moc zmiany perspektywy i docenienia wszystkich tych drobnych rzeczy, które składają się na nasze życie.  "Życie Violette" odkrywa przed nami ukryte w drobinkach piękno i pozwala na nowo cieszyć się z drobiazgów. Kocham tę powieść ;)  🌱"Delektuję się życiem, piję je małymi łyżkami niczym herbatę, jaśminową z miodem".

480 stron - dużo, bo czyta się ją dość długo i trzeba się przyzwyczaić trochę do stylu pisania i tego trochę w wydarzeniach mieszania, bo raz jest teraźniejszość, potem nagle przeszłość, do tego opis kilku osób oprócz narratorki, czyli głównej bohaterki Violette. Dziewczyna - kobieta - nie miała łatwego życia, trochę szczęścia ginęło gdzieś w ciągłych troskach i tragedii, coś tam nagle pozytywnie zaświeciło, by potem znowu zgasnąć bezpowrotnie ... Takie życie, co ma swoje blaski i cienie ... Napotkani ludzie - ach jacy różni, ci pozytywni i ci negatywni ... I najważniejsze - praca Violette a także jej męża, ważna a jednak mało zauważalna, budząca zdziwienie, bo kto myśli o dróżniku czy tym bardziej o dozorcy cmentarza ... Czy ta praca może się w ogóle podobać? Autorka szczegółowo opisuje wszystkie aspekty życia głównej bohaterki, może czasami za dużo, odkrywa tajemnice pracy, obowiązki ... To wszystko może nużyć ale może i ciekawić, choć gdy jest tego z dużo, to lektura się dłuży ... Relacje rodzinne, relacje z drugim obcym człowiekiem, relacje z pracownikami - jakże różni są ludzie. Niektórzy ranią, nawet ci najbliżsi, inni - praktycznie obcy dają nadzieję, wspierają słowem czy obecnością ... Życie Violette - dla jednych nudne, dla innych dziwne, dla kolejnych intrygujące ... Opowieść daje do myślenia, ukazuje zalety i wady ludzi, sytuacji. Ukazuje cierpienie, ale i radość. Daje nadzieję, może wzbudza refleksję. Czy można czegoś nauczyć się na błędach bohaterki? Czy chcielibyście być na jej miejscu a jeśli tak, to co byście zmienili? Czy ludzie są tylko dobrzy i tylko źli? Jaki wpływ na to wszystko ma sama osoba a jaki otoczenie? Ileż ta autorka ma w sobie wyobraźni, bo napisać taką książkę, na pewno nie było tak łatwo ... Tyle wątków, które splata w sobie życie Violette. Książka dla jednych zbyt pogmatwana, wymaga uwagi, co gdzie i jak, mimo wszystko ja osobiście, mimo pewnych zawirowań, przeczytałam do końca.

Przepiękna, mądra i głęboka opowieść, której akcja dzieje się współcześnie we Francji. Główna bohaterka, Violette jest kobietą po przejściach. Od urodzenia jej życie toczyło się w rodzinach zastępczych, gdzie nie była mile widziana. Jako nastolatka nie potrafiła czytać, bo nikomu nie zależało na tym, by się nauczyła. W wieku niespełna 18 lat poznaje swojego przyszłego męża, zachodzi w ciążę, by po kilku latach, samotna objąć posadę cmentarnej dozorczyni. To nie jest wymarzone zajęcie dla kogokolwiek, jednak wbrew pozorom to na cmentarzu Violette odzyskuje spokój i zaczyna nowe życie. Jeśli chcecie dowiedzieć się, co ją przywiodło do domku na cmentarzu, jakie przeżycia miały wpływ na jej decyzje, a także poprzebywać w zwyczajnej codzienności z tą niezwykłą kobietą, koniecznie zajrzyjcie do tej powieści. Ja  przyznaję, że przy drugim rozdziale chciałam oddać do biblioteki, ale skoro to francuski i włoski bestseller, sprzedany w milionach egzempkarzy, musiałam sprawdzić, o co chodzi? Już w kolejnym rozdziale Violette zyskała moją wielką sympatię, a jej życie dostarczyło wielu wzruszeń. Polecam gorąco, to jedna z piękniejszych książek współczesnej literatury.

Valérie Perrin jest mistrzynią w operowaniu słowem. Jej powieść, powieść o kobiecie poturbowanej i skrzywdzonej przez życie, porusza do głębi. I wcale nie przesadzam pisząc te słowa; z rozmysłem sięgam po określenie ‘poruszającej’. Proza Perrin to bowiem coś absolutnie unikatowego, niezwykłego, ujmującego, a przede wszystkim - doświadczalnego i dotykającego. Trudno przejść obojętnie wobec losów tytułowej Violette i równie trudno wobec nich się dystansować; trudno nie współodczuwać, nie utożsamiać się, nie pochylać. Słodko – gorzka prawda, umieszczona pomiędzy wierszami, okraszona bogactwem metafor, trafnością spostrzeżeń oraz dobitną pointą, stanowi doskonały przyczynek do żywej refleksji.

Książkę kupiłam na fali jej popularności, troszkę czekała na półce, ale gdy już zaczęłam ją czytać, pochłonęła mnie. Niezmiernie pełna czułości, wzruszeń, a do tego tajemnic większych i mniejszych. Dla mnie zawiera wszystko to, czego szukam w lekturze. Pozwala się oderwać i wciąga, czytając ją, nie myślałam o niczym innym, co zdarza mi się, gdy książka nie trafią do mnie na 100%. Podczas czytania ciekawiło mnie, co dalej, jednocześnie smuciło, że się kończy. Polecam wrażliwym i głodnym piękna.... WYJĄTKOWA...

Piękna opowieść. Autorka pięknie prowadzi przez meandry życia Violette. Niby zwyczajnego, naznaczonego miłością, pożądaniem, tragedią, rozczarowaniem i ta zwyczajność historii jest jej siłą. Każdy odnajdzie się w tej historii i każdy znajdzie w tej historii coś dla siebie. Słuchałam powieści jako audiobooka ale teraz zamierzam kupić wersję papierową, a czytając zaznaczać fragmenty które chcę by zostały ze mną na zawsze.

Polecam. Choć w pierwszej chwili myślałam, że mnie nie zaciekawi, że ja odłożę. Jednak coś w sobie ma ta książka.