Zimowy ogień (okładka  miękka)

Wiecie, że "Zimowy ogień" to już trzeci tom kwartetu sezonowego? Do tej pory poprzednie dwa były świetne. Jak myślicie, trzeci też taki jest? Kiedy pojawiła się ta książka w zapowiedziach i propozycjach od Wydawnictwa Czarna Owca, to wiedziałam, że muszę ją mieć!Później przyszło pytanie czy może by uzupełnić biblioteczkę o dwa poprzednie? Czytałam je w ebooku więcby wypadało bo będą się ładnie razem prezentować. I tak doszłam do wniosku, że razem z czwartym tomem zakupię dwa pierwsze aby mieć komplet :) Poza tym, Kochani, będzie niedługo u mnie wywiad z autorem. Nawet nie wiecie jak się cieszę, że się zgodził odpowiedzieć na kilka pytań! Także... wypatrujcie! A teraz do rzeczy. O czym właściwie jest "Zimowy ogień"? Jest Szwecja, jest trup, jest śledztwo. Czego chcieć więcej od kryminału? No nie wiem, nie wiem, czy to aby wystarczy? Zobaczcie opis Wydawcy: "Rok 1987, noc świętej Łucji. W sali tanecznej w małej wiosce w południowej Szwecji wybucha pożar, podczas którego ginie młoda kobieta. W trakcie śledztwa, każdy jest przeciwko każdemu, rodziny, sąsiedzi, przyjaciele – wszyscy są skłóceni. W końcu do zbrodni przyznaje się młody mężczyzna. Trzydzieści lat później do wioski, w której u swojej ciotki spędziła dzieciństwo, powraca Laura. Do momentu pożaru była to jej bezpieczna przestrzeń. Okazuj się, że pomimo upływu lat społeczność nadal przeżywa tragedię, a powrót dziewczyny budzi stłumione emocje. Laura odkrywa tajemnice, które rzucają nowe światło na tragedię sprzed lat i na wspomnienia dziewczyny o tej przerażającej nocy. Zimowy ogień to mrożąca krew w żyłach powieść o nierozerwalnych więzach krwi, zdradzie i bliznach, które nigdy nie znikną." I nie chcę Wam spojlerować, więc zostawię Was z takimi informacjami, a opowiem Wam o moich wrażeniach z lektury. Po pierwsze: narracja. Uwielbiam motyw cofania się w czasie i pokazywania co się dzieje później, jakie są konsekwencje pewnych decyzji i zachowań. W tym przypadku tak właśnie jest. Najpierw cofamy się do roku 1987, dostajemy morderstwo i śledztwo, a później (dużo później, bo aż trzydzieści lat) wracamy znów do tej samej wioski by przekonać się, że czas wcale nie leczy ran, a wspomnienia mogą być okropnie bolesne. Po drugie: tajemnice. To według mnie jeden z ważniejszych elementów powieści kryminalnych, które skupiają się w znacznej części na maleńkich miasteczkach i ich społecznościach. Niby wszyscy wszystko wiedzą, wszyscy się znają, ale czy na pewno? Każdy jest zszokowany zbrodnią, bo przecież jakim cudem mogło się to zdarzyć w ich miejscowości. I zaczynają się pytania, nieprzyjemne, a co za tym idzie,, zaczynają wychodzić na jaw różne dziwne rzeczy. Zapytacie: to podobało się czy nie? Dobra ta książka czy nie? Bardzo dobra, tyle powiem. Cała seria jest godna uwagi. To taki nieoczywisty kryminał ale absolutnie genialny. Także zanim sięgniecie po tę, to nadrabiajcie koniecznie poprzednie choć kolejność nie musi być zachowana. Polecam! A Wydawnictwu Czarna Owca serdecznie dziękuję za egzemplarz, to była uczta czytelnicza!

”Zimowy ogień” to wrześniowa nowość wydawnictwa Czarna Owca, napisana przez Andersa de la Motte — byłego policjanta, co pewnie nie jest bez znaczenia. Sposób prowadzenia fabuły jest tak niewiarygodny, że chyba tylko ktoś, kto wcześniej spotykał się ze światem przestępczym, mógł zrobić to w tak finezyjny, acz przekonujący sposób, wodząc nas nieco za nos i bawiąc się naszą detektywistyczną naturą. Cała historia rozpoczęła się w Noc Św. Łucji w 1987 roku, kiedy to doszło do ogromnej tragedii spowodowanej przez młodego chłopaka. Wzniecony w letnisku pożar sprawia, że ginie nastolatka — oczko w głowie swojego ojca, nieprzeciętnie zdolna i usportowiona. Wszystko wydaje się być jasne — jest winowajca, który przyznaje się do winy, ofiara i próba pogodzenia się z tragedią. Jednak trzydzieści lat później, kiedy umiera właścicielka letniska, Laura, jej bratanica wraca i odkrywa co tak naprawdę wydarzyło się w Gerdens. Jej powrót jest ciężki nie tylko dla niej samej, tu przecież straciła nie tylko najlepszą przyjaciółkę, miłość, ale też poczucie bezpieczeństwa, a w zamian poznała smak odrzucenia przez ciotkę, która, jakby mogło się wydawać, nie może poradzić sobie z wyrzutami sumienia. Obecność Laury rozgrzebuje głębokie rany u dawnych znajomych, uruchamia lawinę zdarzeń, które obnażają prawdę. Co właściwie wydarzyło się tamtego wieczoru? ”Zimowy ogień” to nie tylko historia kryminalna, to perfekcyjny pokaz tego, jak pewne zdarzenia wpływają na psychikę młodych ludzi. Opowieść o tym, jak nasze decyzje, choć podszyte najlepszymi intencjami, mogą oddziaływać na całe życie, nie tylko nasze. Autor przez większą część powieści prowadzi nas w spacerowym tempie. Książkę czyta się przyjemnie, nie jest przeładowana emocjami, pozwala dokładnie poznać bohaterów, a kiedy wydaje nam się, że wiemy już dostatecznie dużo, zaczyna się prawdziwy szalony bieg. Ostatnie kilka rozdziałów z pewnością zaskoczy czytelnika i to niejednokrotnie. Pewnie niewielu uda się przewidzieć zakończenie. Ciężko oderwać się od lektury, zwłaszcza na finiszu, co zdecydowanie jest ogromną zaletą. ”Zimowy ogień” w perspektywie długich jesiennych wieczorów to bardzo dobra propozycja, która zapewne przypadnie do gustu nie tylko fanom Czarnej Serii i pewnie zachęci do poznania innych pozycji tego autora, takich jak „Ultimatum”, za który otrzymał nagrodę za najlepszy kryminał w 2015 od Szwedzkiej Akademii Powieści Kryminalnych.

⭐RECENZJA⭐ Rok 1987 - w pewnej sali wybucha pożar, w którym ginie młoda dziewczyna. Każdy zwala winę na każdego. Winny na szczęście zostaje złapany. Teraźniejszość - po trzydziestu latach do wioski wraca Laura, która mimo upływu lat, nadal przeżywa ten pożar. Coś się jej jednak nie podoba, zaczyna drążyć temat i odkrywa tajemnice, które szokują. Czy kobieta dojdzie do prawdy i dowie się, jak to naprawdę było? ❔❓ Oj ta powieść czekała długooo na swoją kolej, ale w końcu się doczekała i powiem Wam, że było to dobre pierwsze spotkanie. Kryminał z wątkiem obyczajowym – brzmi świetnie, prawda? I tak było! Powieść porwała mnie i pochłonęła bez końca. Dzięki wspaniałemu językowi autora poznałam niesamowite postacie, fabułę oraz całą jej otoczkę. Lecz nic nie jest takie na jakie wygląda. Ta historia nie jest wcale taka, jak nam się może wydawać, wręcz zaskakuje i może spowodować reakcję „wow”. Oczywiście biorąc tę książkę do czytania, musiałam zerknąć, czy to jest pierwszy tom, czy jak (jakbym nie mogła zrobić tego wcześniej przed podjęciem decyzji, czy czytać tę lekturę), no i jak pewnie się domyślacie okazało się, że to jest 3 tom (tak, cała ja), jednak nie odczułam tego kompletnie. Była to powieść niezależna od poprzednich tomów i bardzo się cieszę z tego powodu. Pisarz wplątuje nam w tej książce wydarzenia z roku 1987 oraz teraźniejszość. Nasza bohaterka mierzy się z trudną przeszłością, próbuje dowiedzieć się prawdy, co stało się w przeszłości i teraz. Autor w niesamowity sposób intryguje i powoduje, że od razu chce się wiedzieć, co się wydarzy. Jest zagadka, tajemnica, która może szokować, tragedia. To wszystko powoduje, że chce się czytać tę lekturę nie przerywając ani na moment. Ta powieść trzymała mnie w napięciu do końca. A zakończenie? Zaskoczyło mnie, tego kompletnie się nie spodziewałam. Polecam! Nie mam nić więcej do dodania. ❓❔ Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @wydawnictwoczarnaowca 🖤 ❔❓

Zimowy ogień to moje pierwsze spotkanie z twórczością Andersa de la Motte i z pewnością nie będzie ostatnie. Autor stworzył niezwykle wciągający kryminał, od którego nie można się oderwać. Akcja dzieje się dość dynamicznie, absolutnie nie odczuwałam nudy. Dreszcz emocji, zaciekawienie i niepokój towarzyszyły mi do ostatniej strony. Pisarz skutecznie wodził czytelnika za nos, uniemożliwiając rozwiązanie zagadki zbyt wcześnie. Natomiast samo zakończenie to majstersztyk, dawno nie poczułam się tak zaskoczona. Okładka dodatkowo pobudza zainteresowanie czytelnika, jest według mnie bardzo trafna. Zauroczył mnie też klimat książki, niezwykle tajemnicze, niedostępne krajobrazy Skanii, senne jezioro oraz nieprzebrane lasy. Te wyjątkowe okoliczności przyrody są tłem do tragicznych wydarzeń, ludzkiego okrucieństwa, walki o pieniądze, zemsty. Zimowy ogień to książka, która zostanie w mojej pamięci na dłużej także dzięki bohaterom. Laura to dojrzała kobieta, ogromnie doświadczona przez los. Z powodzeniem prowadzi w Sztokholmie rodzinny biznes, doskonale ocenia ryzyko i ludzi. Ta jej umiejętność analizowania ludzkiego zachowania stanowiła dla mnie bardzo ciekawy dodatek. Kobieta w głębi serca tęskni za dawną miłością. Peter natomiast to lokalny policjant, całkowicie oddany swojej córce. Oboje dość szybko skradli moje serce, po cichu też liczyłam, że połączy ich coś więcej niż tylko prowadzone śledztwo. Ta niezwykła historia z pewnością przypadnie do gustu fanom kryminałów i thrillerów. Mamy tu morderstwa, pożary i profesjonalnie prowadzone śledztwo. Ja podczas czytania bawiłam się doskonale. Na pewno sięgnę po kolejne książki autora.

Hejka 🌼 . Dziś mam dla Was recenzję książki "Zimowy ogień" Anders de la Motte @wydawnictwoczarnaowca - dziękuję za egzemplarz 🥰 . Dużo oczekiwałam od tej książki, głównie dlatego, że nie jest to mój pierwszy kontakt z autorem. Seria "Geim" na długo zapadła w mojej pamięci i nadal polecam ją wszędzie 😁 . Ta książka potrzebowała zdecydowanie więcej czasu żeby mnie do siebie przekonać. Akcja była, jak dla mnie, budowana zbyt powoli i ostrożnie. . Rok 1987, noc świętej Łucji. Wybucha pożar, w którym ginie młoda kobieta. Nagle na wiosce każdy widzi w drugim wroga. Wszyscy są przeciwko wszystkim. Do momentu aż do dokonania zbrodni przyznaje się mężczyzna. . Po 30 latach do wioski powraca Laura, wywołując tym nie małe zamieszanie. Jej powrót budzi wiele demonów z przeszłości. Na domiar złego udaje jej się odkryć tajemnice, które wiele wyjaśniają odnośnie samego wydarzenia jak i jej wspomnień o nim. . Laura przez otaczające je osoby traktowana dość olewająco. A jak to ostatnio często bywa a tego typu historiach, za wszelką cenę próbuje nam udowodnić, że sama świetnie sobie poradzi i nie potrzebuje pomocy policji - oczywiście do momentu gdy w jej idealnym planie coś pójdzie nie tak. . Mimo wszystko (żeby nie było, że wszystko takie złe i okropne 🙈) gdy akcja już się rozkręciła książkę czytało mi się dobrze. W pewnym momencie byłam pewna, że już znam koniec, a jednak nie do końca 😁 co tym samym mnie zaskoczyło i utwierdziło w przekonaniu, że gdy znów nadarzy mi się okazja aby sięgnąć po książki tego autora nie zawaham się 😁🥰 . Ocena :8/10 . Miłego dnia kochani ❤️❤️❤️

Rok 1987. Noc Świętej Łucji. W sali tanecznej, w małej, szwedzkiej wiosce wybucha pożar, w którym gubię młoda dziewczyna, a sprawca przyznaje się do winy. Laura powraca na wieś po trzydziestu latach od pożaru. Wraz z jej przybyciem w mieszkańcach budzą się skrywane emocje. Okazuje się, że nikt tam nie zapomniał o minionych zdarzeniach. Jaką tajemnicę odkryje Laura? Do połowy książki wydarzenia płyną spokojnie, poznajemy bohaterów, wdrażamy się w historię, ale to co dzieje się później to prawdziwy rollercoaster! Zagadka goni zagadkę, nagłe zwroty akcji, intryga uknuta po mistrzowsku! Chciałam napisać, że zakończenie jest zaskakujące, ale cała, druga połowa jest jednym, wielkim zaskoczeniem! Nagroda dla czytelnika, który odgadnie o co chodzi w tej plataninie, kto jest kim i za czym stoi! Mi się nie udało, myślałam, zgadywałam, aż czaszka dymiła, a potem zbierałam szczękę z podłogi. I nie dajcie się zwieść! Jeśli pomyślicie sobie "panie Andersie, przecież to było do przewidzenia, to autor szybko pokaże Wam, że nie tym razem 🔥 Ogromnym plusem jest prowadzenie akcji dwutorowo: obecnie i zimą 1987 roku, co niewątpliwie urozmaica fabułę i wzbogaca spokojny początek! W książce poruszono także ważne wątki jak przeżywanie traumy po tragedii, znęcanie się, molestowanie nieletnich i wiele innych. Jestem pod ogromnym wrażeniem, gdyż nie spodziewałam się tak zaskakujących zwrotów akcji po tym spokojnym początku 🖤

Książka opowiada o czasach współczesnych, poznajemy Laure, która dostaje spadek po ciotce, z którą wiele lat nie utrzymywała kontaktu. Laura waha się z przyjazdem do tej małej wioski, w której spędziła wiele wakacji jako dziecko. Z jednej strony nęci ją ciekawość, jak wygląda okolica i dom po ciotce a z drugiej strony boi się, bo pamięta co tam się stało kiedy była tam ostatni raz. 1987 roku ponad trzydzieści lat temu w sali tanecznej w małej wiosce w południowej Szwecji wybucha pożar, podczas którego ginie młoda dziewczyna, jej bliska koleżanka. W tamtych czasach, pożar ten, bardzo skłócił całą wioskę, szukając winnego i winiąc każdego. W końcu przyznał się do tego młody chłopak, ale nie każdy w to wierzy. Kiedy Laura wraca do wioski z zamiarem sprzedaży majątku, zaczynają się pojawiać dziwne sytuacje i zbiegi okoliczności. Ona sama zaczyna się nad tym zastanawiać i zbiera informacje odkrywa tajemnice, które rzucają nowe światło na tragedię sprzed lat i na wspomnienia dziewczyny o tej przerażającej nocy. Poznamy jej przyjaciół przed lat, jacy byli i jacy są teraz. Jak i kto doprowadził do tej tragedii i sobie poradzili z piętnem przeszłości. Wyjdzie na jaw wiele niewyjaśnionych wcześniej spraw, ale czy uda się dociec prawdy? A czy prawda to to, czego szukała? "Zimowy ogień" to mrożąca krew w żyłach powieść o nierozerwalnych więzach krwi, zdradzie i bliznach, które nigdy nie znikną.

Od początku do mniej więcej połowy tej historii pałałam do niej dość sporą niechęcia, głównie przez bardzo powolne budowanie napięcia. Gdy sięgam po książkę liczę na zbudowanie klimatu, ogólnego zarysu i akcji bo nie sięgam po nie po to przez sporą część czasu czytać o problemie bohaterki „sprzedać/nie sprzedać”. Bardzo drażniło mnie zachowanie bohaterów w stosunku do Laury, przyjeżdża do nich, widzi, że coś jest nie tak, więc pyta co się dzieje, a oni zwyczajnie ją zbywają bądź milczą. Natomiast gdy główna bohaterka jest zdenerwowana i właściwie się z nimi kłóci to rzucają tekstem „bo ty nie rozumiesz”, wciąż nic nie wyjaśniając. Laura jak na żeńską postać zwykle przystało oczywiście starała się nam udowodnić, że z policją nie ma co współpracować bo ona sobie poradzi sama, ale jak coś się dzieje to od razu do nich leci. Jedna kwestia w całej historii jest dla mnie trochę niejasna i niedopracowana, ale na to można było nie zwrócić uwagi. * Muszę przyznać, że finalnie nie uznaje książki za złą czy dobrą, moje podejście zostanie dość neutralne, chociażby za zakończenie, które udało mi się odgadnąć tylko połowicznie i tym samym mnie zaskoczyło.

Rok 1987 i noc świętej Łucji. W małej wiosce na sali bankietowej dochodzi do groźnego pożaru, który pozbawia życia młoda dziewczynę. Każdy się osądza, nikt nikomu do końca nie wierzy. Miejscowość jest podzielona nawet wtedy gdy do pożaru przyznaję się młody mężczyzna.  Laura która była obecna przy pożarze musi wrócić w dawno nie odwiedzane rejony, ponieważ w spadku po ciotce dostała cały dom i kosztowności. Gdy dziewczyna chce sprzedać posiadłość dochodzi do dziwnych i czasem mało wytłumaczalnych zdarzeń. Laura rusza w podróż w tył, rzucają się jej nowe spostrzeżenia na tragedię sprzed lat. Blizny sprzed lat przypomną o sobie i pokażą, że tak na prawdę nigdy nie znikają. Jestem na prawdę zadowolona z tej książki i mogę polecić ją z czystym sumieniem. Jesteśmy między obecnymi czasami, a rokiem 1987 co jest na prawdę fajnie poprowadzone. Mamy dreszczyk emocji, akcje i wiele ciekawych rzeczy. Autor ładnie poprowadził książkę dalej i nie znudzimy się czytając następne rozdziały. Jak dla mnie książka jest bardzo dobra. Agata Mitura

Zimowy ogień to część cyklu "Kwartet sezonowy", a zarazem moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Trochę żałuję, że dopiero teraz nasze drogi się zetknęły. Ale nic straconego, bo jest co nadrabiać! Nie jest to taki oczywisty kryminał. Ja lubię takie książki, gdzie akcja rozgrywa się w małej wiosce, lokalsi nie są tacy otwarci jak mogłoby się wydawać, a tajemnica w tej społeczności goni tajemnice. Początek ciut mi się dłużył. Ni to zaczynało się coś dziać, to znowu coś zwalniało akcję. Ale do czasu. Z czasem akcja przyspiesza, tajemnice wylewają się z kartek a my chcemy tylko czytać i czytać! Przyczynia się do tego, nie tylko sama historia ale i styl pisania autora. Bardzo przyjemny, prosty a zarazem tak napisane, jakbyśmy sami byli w centrum zdarzeń. Cała historia opowiedziana prosto, bez zadęcia. Na kolejne ochy i achy zasługuje sama intryga! Kiedy już myślałam, że złapałam wszystkie sznurki i mogę robić ładny warkocz, to autor daje mi pstryczka w nos i znowu wiem, że nic nie wiem ;) Samo zakończenie było szalenie dobre! Polecam!