Zimny trop (okładka  miękka, 09.2021)

jak zwykle klasa sama w sobie, Dębscy to marka !

Polecam

Dobra

A zatem, dawno nie czytałam tak genialnego kryminału. Gdy myślisz, że już nic cię nie zaskoczy, to tu proszę-nagły zwrot akcji. Jest pełen sarkastycznych dialogów, zagadek, a nawet małego romansu. Tomek Winkler to były policjant, niesłusznie zwolniony ze służby (jeszcze się doigrają!). Jest prywatnym detektywem, ponieważ rozwiązywanie zagadek to jest coś, co robi najlepiej. Jego babcia Roma, lat 80 to wręcz jego bliska przyjaciółka, której nie dałby ruszyć palcem. Pewnego dnia postanawia wysłać ją do kurortu w Polanicy Z., by sobie starsza pani odpoczęła od zgiełku dużego miasta. W owym obiekcie Roma spotyka swojego byłego chłopaka z lat studenckich. Wracają stare wspomnienia, a staruszkowie umawiają się na spotkanie (randka?). Niestety Julian Sztyc bo tak się starszy pan nazywa nie stawia się na dane spotkanie. Roma nie zastając Julka w swoim pokoju zaczyna się martwić. Po telefonie pod 112 dzwoni do Tomka, któremu opowiada całą historię. Po weryfikacji Tomek zjawia się w kurorcie i tak oto rozpoczyna się śledztwo. Nie będzie łatwo i bezboleśnie, masa zwrotów akcji, węszenia, ślepych zaułków...Warto jednak sięgnąć po ten tytuł. Na pewno nie pożałujecie. Polecam!

Zimne tropy... i trupy. Eugeniusz i Beata Dębscy porwali spore rzesze czytelników pierwszą częścią cyklu o Tomaszu Winklerze - wrocławskim prywatnym detektywie z Wrocławia, który po niesłusznym wydaleniu z szeregów Policji podejmuje się pracy jako wolny strzelec - i tylko kwestią czasu był powrót autorów zarówno do samego bohatera (oraz do jego równie znakomitej babci-współpracowniczki!), ale także do ciągu dalszego historii, w której Winkler podejmuje się kolejnego zlecenia. Przed nami zatem to, na co wielu czytelników długo czekało - nowa kryminalna opowieść. Błyskotliwa, porywająca i... zimna niczym tytułowy trop (choć lepiej będzie chyba powiedzieć "trup"). Już na wstępie książki dostajemy bezpośredni fabularny łącznik z opowieścią z części pierwszej cyklu. Dowiadujemy się dzięki temu, że Winkler w pewnym stopniu przypłacił na gruncie osobistym rozwiązanie poprzedniej zagadki, a także dochodzą nas słuchy, że nie wszyscy są z faktu jej rozwiązania zadowoleni - jest wielu takich, którzy życzą Winklerowi źle i z dziką uciechą zobaczyliby jego upadek. Ten jednak chyba nie nastąpi tak szybko. Dla Tomasza nadchodzi czas na to, aby trochę zwolnić i zająć się sobą. A także swoją niepodrabialną, fantastyczną, przenikliwą i genialną babcią. Starość nie radość, a zatem Tomasz Winkler postanawia wysłać nestorkę do sanatorium. Odwożąc ją do ośrodka nie ma pojęcia, że niedługo sam będzie w nim nocować oraz że nie będzie to bynajmniej nocleg w ramach odpoczynku. Roma zawiadamia bowiem wnuka o tym, że nagle zmarł jeden z pensjonariuszy, a okoliczności tej śmierci bynajmniej nie wyglądają ani normalnie, ani wiarygodnie. Wygląda na to, że Tomasz przyjmie nowe zlecenie - tym razem od własnej babci. Na jego drodze, tuż po wyjeździe babci, staje młoda kobieta, która chce zatrudnić się u Tomasza i napisać książkę na temat poprzedniej sprawy Winklera. Jest niezwykle dociekliwa, szybka, sprawna i wydaje się być wartościowym potencjalnym współpracownikiem. Skamielina (od nazwiska Skamień-Lima) pomaga w efekcie - i przez splot okoliczności - w nowej sprawie, którą zleca babcia Winklera. Tomasz tę pomoc przyjmuje; przyda mu się... Eugeniusz i Beata Dębscy stają w kontynuacji detektywistycznych przygód Winklera na wysokości zadania i - trzymając znakomity poziom z "Dwudziestej trzeciej" - wciągają czytelnika w wir wydarzeń pełnych zbrodni, tajemnic i posuwającego się uparcie naprzód śledztwa, względem którego Winkler, Roma i Skamielina są niezwykle zdeterminowani pod kątem tego, aby zakończyło się ono sukcesem. Czy tak się jednak stanie? Winklerowi brużdżą byli koledzy z Policji... Ktoś zdaje się tylko czekać na to, aż detektyw się potknie (a najlepiej aż wyłoży jak długi). Fantastyczna historia! Książka jest bardzo dobra, świetnie przemyślana pod kątem fabuły, obszarów na które skierowana jest uwaga czytelnika oraz pod kątem konstrukcji wyrazistych postaci, które grają tutaj pierwsze skrzypce. Lektura – poza świetnym wątkiem kryminalnym i psychologicznym – przepełniona jest sardonicznym poczuciem humoru i znakomitymi dialogami (przede wszystkim pomiędzy Winklerem, a jego babcią!), które sprawiają, że książka zyskuje finalnie naprawdę mnóstwo zalet. Humorystyczne momenty wytchnienia sprawiają, że po chwilach oddechu wracamy z pełną energią i uwagą do właściwych wątków, które w swej istocie są czymś, co zadowoli chyba każdego fana tego typu historii. Krótko mówiąc: proporcje wyważono w książce idealnie! Pozostaje tylko czekać na kolejną część cyklu :) Dziękuję Wydawnictwu Agora za egzemplarz recenzencki. #zimnytrop #agora #wydawnictwoagora #dębscy #eugeniuszdębski #beatadębska #tomaszwinkler https://cosnapolce.blogspot.com/2021/09/zimny-trop-eugeniusz-debski-beata-debska.html

"Zimny trop" to drugi tom serii o Tomku Winklerze czyli o prywatnym detektywie, któremu tym razem przyszło stawić czoła sprawie wyjątkowo trudnej, bo zleconej przez jego babcię! Spokojnie, można czytać w kolejności absolutnie losowej, jeśli tylko macie taką ochotę, bo mimo, że są powiązania, to człowiek się nie pogubi w wątkach. Wracając do Dolnego Śląska, które mi jest bardzo bliskie, a Tomkowi Winklerowi także, zagłębiamy się w sprawę pewnego Juliana, miłości z lat młodzieńczych wspomnianej wyżej jego babci. Wszystko to się nałożyło na siebie w momencie, kiedy Roma miała wypoczywać w Polanicy, a Tomek odpoczywać po ostatnim śledztwie. Okazuje się, że poszukiwany mężczyzna to nie jest jakiś tam staruszek, a w tle jego przeszłości majaczą dwa zabójstwa, potężny majątek i wspólnik, któremu nie można ufać. Wszystko to w bieli, bo zastaje bohaterów grudzień, śnieg i święta za pasem, tylko zamiast gotować i szukać prezentów, szukają Juliana. Cóż za tajemnica skrywać się może w przeszłości tego człowieka? Spodziewałam się nieco innej powieści. Szczerze mówiąc, zakładałam zimne trupy, morderstwa, krew, tortury i Bóg jeden wie co jeszcze. A tutaj kłania się kryminał w dość klasycznej postaci, gdzie zagadka jest trudna do rozwikłania, jest dziwnie, ale i dowcipnie. Dzięki temu przyjemnie się czyta i chętnie brnie z bohaterami w każdą kolejną informację, każdy szczegół, który analizują. A, właśnie, bohaterowie. Zarówno Tomek, jak i Roma to fantastyczni ludzie, których chciałoby się znać w rzeczywistości i wybrać się z nimi na szklaneczkę koniaku, czy spróbować rozwikłać śledztwo. Winkler ma swoje problemy, bo wydalono go z policji i chciałby jednak spróbować poprowadzić związane z tym śledztwo, ale jego wspaniała babcia jest ważniejsza nawet od bigosu świątecznego. Babcia Roma to jedna z tych przebojowych kobiet, która jak rzuci żartem, to można opluć książkę z wrażenia, co jest argumentem za tym, aby w tramwaju jednak nie czytać tej książki! Ta dwójka bohaterów i klimat zimowo-świąteczny składają się na to, że poszukiwania młodzieńczej miłości Romy schodzą na drugi plan. Owszem, zagadka jest skomplikowana i jako czytelnik bardzo chciałam ją rozwiązać, ale jednak bardziej skupiałam się na dialogach, a te nie są sztuczne, wymyślne, a wręcz jak by z życia zainspirowane. Kryminał, a może jednak nieco komedia kryminalna? Według mnie to mieszanka, ponieważ jest w tej książce wiele humoru, ciętych ripost, a z kolei nie leje się strumieniami krew, co jest istotne gdy poleca się taką powieść osobom o słabym żołądku! Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Agora.

Już opinie na temat pierwszej książki popełnionej wspólnie przez małżeństwo Dębskich były pozytywne i zachęcające. Gdy pojawił się II tom przygód Tomka Winklera, nie mogłam sobie odmówić zaspokojenia ciekawości, czy rzeczywiście piszą tak dobrze, jak się o nich mówi. Tomek Winkler liże rany ciała i duszy po ostatniej akcji. Jest już grudzień, więc bardziej niż o przyjęciu nowego zlecenia myśli jak logistycznie zadziałać, by zdążyć na święta z bigosem i prezentami. Planuje także zabrać się od nowa za sprawę, przez którą w sposób bardzo nieelegancki został wydalony ze służby z policji. Dla świętego spokoju i wolnej chaty załatwia dla babci Romy pobyt w sanatorium w Polanicy. Skąd biedaczysko mógł przypuszczać, że żwawa i błyskotliwa staruszka kochająca sudoku i koniak spotka tam dawną miłość? Miłość, która na dodatek wzięła się i zniknęła, a tego się starszej pani nie robi. Roma zwraca się do wnuka o pomoc w odnalezieniu znajomego. A przecież ukochanej babci się nie odmawia, prawda? Zamiast więc mieszać bigos, Winkler udaje się do zaśnieżonego uzdrowiska. Sprawa nie jest taka prosta, jak się z początku wydaje, bowiem trop wiedzie Tomka do morderstwa, które wydarzyło się dwa lata wcześniej. Muszę przyznać, że bardzo przyjemnie się czytało. To dobrze skonstruowany, dopracowany kryminał z intrygującą zagadką. Toczący się w dość wolnym tempie sprzyjającym przyjrzeniu się bohaterom, ich życiu, wydarzeniom i analizowaniu każdej informacji, którą zdobył prywatny detektyw. Można poczuć klimatyczną, mroźną pogodę. To ten klasyczny typ kryminału, który nie przerazi nadmiernym rozlewem krwi, za to czasem wywoła uśmiech na twarzy, bo niektóre dialogi i przekomarzanki słowne są dowcipne, ale bez przejaskrawienia. Sami bohaterowie to dobrze wykreowane postacie z krwi i kości. Winkler trochę przypominał mi cynicznego detektywa rodem ze starych dobrych kryminałów z przenikliwym umysłem, papierosem w ustach i sarkastyczną uwagą na każdy temat. Babcia Roma porażała spostrzegawczością, błyskotliwym łączeniem faktów i degustacją koniaczka już po godzinie 12. Zakończenie w pewnym stopniu zaskakuje. Czas spędzony z książką minął, nawet nie wiem kiedy. Myślę, że historia trafi w gusta każdego, kto lubi dobrze skonstruowaną zagadkę, ciekawie skrojone dialogi, wyraziste postacie, spokojne tempo bez wydumanej akcji, a makabrycznym opisom tortur i bebechów walających się po podłodze mówi zdecydowane nie. Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję PRart Media oraz Wydawnictwu Agora.

"Zimny trop" - to moje pierwsze zetknięcie z Tomaszem Winklerem. W sumie, choć nie czytałam pierwszej książki o jego perypetiach to raczej niewiele straciłam, bo "Zimny trop" jest odrębną historią i tylko lekko nawiązującą do tego co było w pierwszym tomie. Nie zakłóciło to jednak czytania i zagłębienia się w tę historię. Książka zaczyna się od sceny przebudzenia Winklera w szpitalu jako konsekwencji rozwiązania poprzedniej sprawy, gdzie mocno zarysowany jest brak życzliwości ze strony dawnych kolegów z "firmy", którzy raczej nie są zadowoleni z "pomocy" Winklera. Gdy Tomasz wychodzi ze szpitala, a właściwie wypisuje się na własną prośbę, j zamiast poddać się rekonwalescencji , znów właściwie przypadkiem zostaje wplątany w nową sprawę. Dzieje się tak za sprawą babci Winklera - Romy, którą wspaniałomyślnie wysyła do uzdrowiska. A tam seniorka przypadkiem odnajduje swoją daną miłość i ....gdy starszy pan nie dociera na spotkanie, prosi wnuka o pomoc. Na jej prośbę, zaczyna prowadzić swoje śledztwo - sprawę zniknięcia seniora i tu trafia na ślad poprzedniej sprawy, w którą uwikłany jest pan Julian, jego rodzina i dawny wspólnik - i to już nie jest mała sprawa! Cała historia bardzo mozolnie i trochę siermiężnie snuje się na kartach książki , wpadają kolejne brakujące elementy układanki. W śledztwie pomaga Winklerowi Skamielina - dziennikarka, która chce napisać przy pomocy Winklera książkę, a przy okazji dostarcza mu wielu cennych informacji - stając się jego współpracownicą. I to chyba najjaśniejszy fragment książki, choć potraktowany dość marginalnie. Tak czy owak, sprawa w końcu znajduje swój finał, a historia się kończy... Możemy odetchnąć.... Osobiście książka nie zrobiła na mnie pozytywnego wrażenia, a właściwie mnie zmęczyła. Nie lubię takiej dziwnej maniery pisarskiej jaką zastosował duet Dębskich. Niby słowa, zdania z mowy potocznej - tyle, że tu brzmią sztucznie, a już zdrobnienia imion bohaterów wskazujących na zażyłości ( Romcia, Tomcio, czy Elżunia...) brzmią jakoś słabo. Słowo smarciak !!! ( pierwszy raz spotkałam się z tym niby potocznym określeniem ) - wywoływało u mnie alergię. Zresztą było tego więcej, nie wiem czy w celu wprowadzenia elementów humorystycznych czy innych, nie chcę wnikać - ale to mi się nie podobało. Owszem zupełnie pod koniec książki, akcja zaczyna płynąć szybciej ale to trochę za mało by nazwać ją dobrą. Dziękuję PRart Media oraz Wydawnictwu Agora za możliwość przeczytania książki.

Beata oraz Eugeniusz Dębscy pod wspólnego pióra wydali wiele ciekawych książek. Pan Eugeniusz z wykształcenia jest filologiem-rusycystą, absolwentem Uniwersytetu Wrocławskiego. Jako pisarz fantasy oraz science fiction jest również świetnym tłumaczem rosyjskiej fantastyki. Prawdopodobnie jest jedynym pisarzem na świecie posiadającym aż dwie nagrody specjalnie dlań: Nagrody Mątwy oraz Srebrnej Muszli. Oprócz pisania Państwo Dębscy zajmują się prowadzeniem biura rachunkowego. Przed nami kolejny tom przedstawiający działania głównego bohatera. Tomasz Winkler, prywatny detektyw z Wrocławia, jeszcze nie wydobrzał po ostatniej ciężkiej sprawie, gdy pojawia się przed nim kolejne zlecenie. Tym razem zlecenie dotyczy jego rodziny, zlecone przez jego własną babcię, Romę Wiśniowiecką. Wszystko zaczyna się gdy wysyła Romcię na zasłużony odpoczynek do sanatorium. Tam los przypadku poznaje swoją pierwszą, bardzo dawną miłość – Juliana. Niestety, nagłe szczęście, przygasa tajemnicze zniknięcie starszego Pana. W urokliwym kurorcie od razu pojawia się Tomasz, na wezwanie swojej babci. Jednak i tym razem się zapowiada się na trudne śledztwo. Byli koledzy z policji nie zamierzą ułatwiać, wręcz odwrotnie, a echa ostatniej sprawy jeszcze nie ucichły, utrudniając mu jeszcze bardziej sytuację. Zaintrygowana, po przeczytaniu pierwszego tomu, byłam ciekawa jak teraz fabuła historii się potoczy. W tej części mam wrażenie, że autorzy przenoszą nas do bardziej doświadczonego kryminału. Pora zimowa daje nam klimatyczny nastrój, pasujący idealnie do historii kryminalnej. Klimat podchodzi trochę pod skandynawski urok. Mogę śmiało powiedzieć, że w tej części historia jest znacznie lepsza. Mój przedsmak i ciekawość była zdecydowanie zaspokojona. Autorzy tym razem pokazują głównego bohatera bardziej od strony prywatnej i uczuciowej. Ale bez paniki! Tomasz Winkler został tutaj bardziej „dopieszczony” pod względem pracy detektywa. Mamy wrażenie, że robi to od urodzenia, a każde dochodzenie jest dla niego jak chleb powszedni. Po trzeci tom cyklu, sięgnę z ogromną przyjemnością. Nie mogę doczekać się, aż znowu zanurzę się w historia Tomasza.

Nie wiem, co ten cykl w sobie ma, ale po raz kolejny czuję, że znam tą książkę jak własną kieszeń i po raz kolejny jednak wychodzi na to, że nie. To zupełnie jak wtedy, kiedy spotkacie bratnie dusze. Czujecie, że się znacie, przyciąga was do siebie coś niezwykłego, choć tak naprawdę spotykacie się pierwszy raz. Ja wiem, że nigdy wcześniej nic nie czytałam tego autora, a mimo to mam nieodparte wrażenie, że już skądś ją znam... Być może wiąże się to z tym, że bardzo polubiłam bohaterów. Zwłaszcza starsza panią. Tym razem to ona będzie potrzebowała pomocy. Sprawa jest na tyle pilna, że Tomek bardzo się w nią angażuje. Tym razem nie wchodzą w grę mroczne porachunki, nie chodzi o bestialskie mordowanie niewinnych ludzi, tylko o coś znacznie ważniejszego. O miłość... Otóż babcia Roma zakochała się ze wzajemnością. Miły starszy pan, który pokazał jej, że bez względu na wiek wciąż można kochać. Wciąż można chcieć być potrzebnym, czuć przy sobie bliskość tej ciepłej duszyczki, która przytuli i ukaże tą ładniejszą sferę świata. Nic w tym wszystkim nie byłoby dziwnego, gdyby nie nagłe zniknięcie jej przyjaciela. Nic nie wskazuje na to, że mógłby komuś zaszkodzić. Zupełnie jak w bajce o duszku Kacperku. Był, wszyscy go widzieli, wyciągnął od każdego ciepło i w momencie, kiedy zdjął swoje ubranko, okazało się, że go nie ma... Wtedy też wszystko, co mogło być przeciwieństwem wcześniejszego życia daje o sobie znać. Śnieg zasypuje tropy, po cóż miałby przestać padać? Koledzy z pracy zamiast go wspierać sieją tylko przestrogi kracząc, że to się źle skończy. Fizycznie poprzednia sprawa została zakończona, psychicznie, nie do końca. Na dodatek, by już wszystko było przeciw niemu, nawet jego własne ciało przypomina, że nie ma już osiemnastu lat. A czas płynie... Podsumowując, książka jet warta uwagi, bo oprócz niesamowitego napięcia ma w sobie tyle dobrego humoru, ile każdy z nas pojedynczych skarpetek z domu;-) Przepełniona sarkazmem, ironią, wybuchowością, intensywnością uczuć i poleceniem w czytaniu kolejnego tomu;-)