Zielone pastwiska (okładka miękka)

„Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna”. Koniec I wojny światowej miał przynieść Polakom nie tylko spokój na arenie międzynarodowej, czy wolny niepodległy kraj, ale przede wszystkim polepszenie warunków ekonomicznych i gospodarczych, zwłaszcza dla najuboższych. Józef Piłsudski wielu rodakom kojarzył się z dobrą zmianą, która miała trwać przez wiele lat. Niestety w roku 1926 przewrót majowy udowodnił społeczeństwu, że spokój nie jest dany raz na zawsze. Piłsudski krytykował, uchwaloną konstytucję marcową twierdząc, że pozbawia ona praw władzy wykonawczej na rzecz parlamentu, przez co nie zgodził się przyjąć posady prezydenta. Po konflikcie i braku porozumienia ze Stanisławem Wojciechowskim ówczesnym prezydentem Polski, Marszałek wraz z wiernymi mu ludźmi 12 maja 1926 roku rozpoczął walki. Po obu stronach konfliktu, trwającego ledwie dwa kilka zginęło łącznie 379 osób. Mówi się, że powodem dokonanego przez Józefa Piłsudskiego zamachu majowego była pogarszająca się sytuacja gospodarcza i polityczna w Polsce, jednak wielu historyków twierdzi, że faktyczną przyczyną wydarzeń były rozgrywki i kłótnie gabinetowe. Zamach doprowadził do tego, że w kraju zaczęła rządzić autorytarna sanacja, kres jej rządom położył wybuch II wojny światowej. Sytuacja społeczeństwa była w tamtym okresie bardzo trudna. Niepokoje w życiu politycznym przyczyniły się, do wielu tragedii jedną z najbardziej znanych był wybuch w Cytadeli warszawskiej, zginęło wtedy 25 osób, a ponad 40 zostało ciężko rannych. Bardzo zła sytuacja gospodarcza Polski przełożyła się na masowe strajki robotnicze. Protestowali nie tylko górnicy, ale również kolejarze, czy pocztowcy. Strajk generalny w wyniku działań rządu spowodował, że na stronę protestujących przeszła część policji i wojska. Bieda, brak produktów, niska płaca, wzrastające bezrobocie, to i wiele innych czynników spowodowało obniżenie nastrojów w kraju i pomstowanie na rząd świeżego niepodległego państwa. Na tle krachu na nowojorskiej giełdzie, wyborów "brzeskich", konstytucji marcowej, zamachu majowego Pani Kasia Bulicz – Kasprzak już po raz trzeci zabiera nas w sentymentalną podróż do Tyncza, niewielkiej wsi, w której ludzie muszą radzić sobie nie tylko z niezadowoleniem, ale i coraz większą biedą. Wsi spokojna wsi wesoła... Garnki puste, w portfelach krucho a dzieci do wykarmienia, do tego gospodarka, w której domowe zwierzęta i plony wołają o uwagę, a w tym wszystkim ludzkie dramaty jak pogrzeby, kłótnie, konflikty, ale też radości, a to ktoś się żeni, a to ktoś świętuje. Wieś nawet najmniejsza nigdy nie jest odosobnionym bytem, mimo tego, że dni toczą się tam według ustalonego rytmu, nawet mieszkańców Tyncza nie ominą problemy wielkiego miasta i konflikty na arenie politycznej. To trzeci tom wspaniałej Sagi, która rozpoczęła się pozycją Skrawek pola. W powieści Zielone Pastwiska autorka zabiera nas po raz kolejny na polską zwykła wieś, pełną swoich uroków, problemów i ludzi tak różnych jak pogoda w marcu. Niezwykle ciepła, wzruszająca, nostalgiczna powieść o nadziei, odwadze, miłości, trudzie pracy, a przede wszystkim prawdziwej a dziś już nieco zapomnianej tradycyjnej polskości, tak ważnej dla utrzymania naszego dziedzictwa. Wszystkie trzy tomy wywarły na mnie ogromne wrażenie. Kocham klasykę literatury tak zwanej chłopskiej, współcześnie niewielu polskich pisarzy tworzy w tej tematyce coś wartościowego, Pani Kasprzak był moim odkryciem podczas czytania części pierwszej. Jestem zachwycona jej stylem pisania, znajomością polskiej wsi, która bez wątpienia kiedyś i dziś jest niezwykle ważnym obszarem na naszych ziemiach. Znajomość historii kiedy wplata się ją, w treść pozycji musi być co najmniej dobra, u Pani Kasprzak jest rewelacyjna. Zero zakłamania, przeinaczania i politycznej poprawności, a wstawki przed każdym z rozdziałów, z tak przeze mnie nazywanych wiejskich rozmaitości są wręcz rewelacyjne! Już cieszę się na samą myśl o tomie IV. Jestem dumna, że jest ktoś, kto potrafi w XXI wieku napisać wartościową lekturę o naszej polskiej wsi. Jeśli jeszcze nie znacie Pani Kasi Bulicz – Kasprzak to poważny błąd, który musicie nadrobić. Jest to Pisarka, którą stawiam w jednym szeregu, z klasykami polskiej literatury od Reymonta począwszy. Zachęcam do zakupienia od razu 3 tomów, obiecuję Wam, że się nie zawiedziecie.

Wiecie, dlaczego „Saga wiejska” Kasi Bulicz-Kasprzaktak zachwyca mnie za każdym razem, kiedy sięgam po kolejny tom? Bo nie miałam okazji przeczytać do tej pory powieści, z której bije tak niekłamana miłość do polskiej wsi. Czuć ją w każdym słowie, w każdym nakreślonym przez autorkę opisie krajobrazu. Świadczą o tym wszelkie wtrącenia na początku każdego rozdziału, które nawiązują do wiejskich zwyczajów, wierzeń czy przepisów na potrawy. Nie inaczej było w przypadku „Zielonych pastwisk”, po które sięgnęłam z uczuciem tęsknoty za bohaterami serii. Choć siłą rzeczy niektórzy już odeszli, a na ich miejsce przyszło nowe pokolenie, to wciąż czułam się z nimi w jakiś sposób związana. Kibicowałam im, przeżywałam każdą stratę najbliższej osoby, miałam nadzieję na poprawę ich losu, który nie należał do łatwych, zważywszy na to, że akcja książki toczy się w okresie między dwoma wielkimi wojnami. Niezwykle urzekające w swej prostocie jest pokazana przez autorkę łączność ludzkiego życia z przyrodą. Codzienność mieszkańców Tynczyna wyznacza rytm bijącego serce natury. Czasami przychylna, innym razem kapryśna, zmusza do walki o swoje domostwo czy zbiory, gromadzone w pocie czoła. Niezmiennie ludzie pokładają nadzieję w Bogu, który czasem łaskawy — pozwoli zebrać plon, innym razem rozgniewany zsyła burzę, ulewę lub nawałnicę. W najnowszej powieści Kasia Bulicz-Kasprzak nawiązała także do historii, nie pozbawiając opowieści wątków politycznych, które można wyłowić przede wszystkim z dialogów. Autorka skupiła się na pokazaniu rozterek lokalnej społeczności, której przyszło zmierzyć się z trudem przetrwania, ale także z sytuacją w kraju. I choć pierwszeństwo mają codzienne obowiązki związane z gospodarką, to nastroje polityczne bohaterów można wyczytać między wierszami: „Chłopi po raz kolejny zobaczyli, że czy pod carskim butem, czy w niepodległym kraju, nie ma takiej władzy, która się o nich zatroszczy. Zdani byli sami na siebie”. W „Zielonych pastwiskach” nie zabrakło także miłości. Jedni mieli szczęście ją odnaleźć, innym przyjdzie żyć w aranżowanych małżeństwach, jeszcze inni będą wzdychać i żyć niespełnionym uczuciem, które sprawi, że ciężko będzie dostrzec inną miłość, która jest na wyciągnięcie ręki. Kolejne spotkanie z postaciami wykreowanymi przez autorkę z całą pewnością wywołało u mnie wiele emocji. Z rozczuleniem patrzyłam na poczynania znanej z poprzednich części Pomiechowskiej, która, choć mocno posunięta w latach, wciąż będzie walczyła o miano najlepiej poinformowanej kobiety we wsi. Moją uwagę zwrócił także mrukliwy, stroniący od ludzi Kajtek. Sama nie wiem, dlaczego wzbudził moją sympatię. Być może przyczyniła się do tego jego natura myśliciela i bystrego obserwatora otaczającej go rzeczywistości. Podsumowując: Kalejdoskop ludzkich losów nierozerwalnie połączony z kaprysami przyrody. Zmiana pokoleniowa, ludzkie tragedie i radości, wątki historyczne, a przede wszystkim niezwykle plastyczne opisy wiejskiego piękna – to wszystko znajdziecie w nowej powieści, jak i całej sadze Kasi Bulicz-Kasprzak. Choć fabuła toczy się niespiesznie, nie sposób się w niej nie rozsmakować. W tym tomie na szczególną uwagę zasługują fragmenty, w których autorka przepięknie przedstawia zwyczajne cuda przyrody, będącej niemym bohaterem książki, który tak jak przemiany ustrojowe i gospodarcze, ma wpływ na życie mieszkańców Tynczyna. „Zielone pastwiska” to opowieść o zwyczajnym – niezwyczajnym życiu polskiej wsi. O miłości, trudach dnia codziennego, a to wszystko nakreślone wprawną ręką autorki z niezwykłą dbałością o szczegóły, które stanowią crème de la crème powieści. Polecam!

W posłowiu trzeciego tomu sagi wiejskiej Kasia Bulicz – Kasprzak pisze, że od zawsze chciała stworzyć epopeję inspirowaną opowieściami swojej babci. Wydawcy mówili, że taka historia nie znajdzie czytelników. Mimo to, autorka nie porzuciła marzeń. Słusznie. Napisała epopeję, której akcja toczy się na przestrzeni dwudziestego wieku, na wsi. Bohaterami są chłopi. Powieść jest „jak ten pasiak, który wielu pamięta z babcinych domów. Nitki tworzą grubsze i cieńsze paski, przenikające się wzajemnie, kolory się powtarzają, jednak bez żadnej regularności, a gdyby zszyć brzegi, nie wiadomo byłoby, gdzie początek, a gdzie koniec. Taką strukturę mają kolejne tomy. Drugi nie zaczyna się tam, gdzie kończy się pierwszy, ani trzeci tam, gdzie skończył się drugi. Nakładają się i przenikają nawzajem. Nowi bohaterowie ukazują nam swoje historie, ale wciąż możemy dostrzec cieniutkie nitki wątków z poprzednich tomów.” Okazało się, że to rewelacyjny zamysł. Dzięki temu historia w każdym tomie wydaje się znajoma. Jednak wzbogacona o nowe postaci. Konstrukcja nadzwyczaj ciekawa. Akcja trzeciego tomu „Zielonych pastwisk” toczy się w latach trzydziestych. Okres wielu antagonizmów i rodzącego się nacjonalizmu. Mocno umacniający się ruch ludowy. Mieszkańcy Tynczyna wiedzą co się dzieje na świecie. Czytają gazety. Jednak proza życia jaką jest zaorać pole, wykarmić dzieci, dobrze je pożenić zajmuje ich szczególnie. Niewiele czasu pozostawiając na inne sprawy. Życie toczy się zgodnie z porami roku. Kolejne pokolenia dorastają. Przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Teraźniejszość pcha się ze wszystkich stron. Starzy umierają. Na świat przychodzą kolejne dzieci. W „Zielonych pastwiskach” głównymi bohaterami są dzieci owdowiałej Gali. Kajtek Mazur, kawaler stary i małomówny. Za to robotny i wrażliwy. Z ogromnym sercem. Pełen współczucia dla Jadźki Adamczykówny. Ona też już nie młoda. Widać, że zamążpójście jej nie w głowie. Gala myśli, że tych dwoje pasowałoby do siebie. Tylko czy oni są tego samego zdania? Wietka natomiast jeszcze młodziutka, niezwykle urodziwa. Mogłaby mieć najprzystojniejszego i najbogatszego z kawalerów we wsi. Mądra. Strzeże swojej cnoty. Gdy nastaje na nią Wojtek Dołęga choć serce jej rwie się do niego, nie ulegnie póki nie weźmie jej za żonę. Tyle, że on nie ma zamiaru się żenić. Uczciwy też nie jest. Bawidamek i hulaka. Mimo to zrobi wszystko by zdobyć Wietkę. Zwłaszcza jej cnotę i majątek. Nacieszy się, obłowi, a później się zobaczy. „Zielone pastwiska” Kasi Bulicz – Kasprzak tak jak i poprzednie części urzekają. Zawiłe i poplątane losy bohaterów zawłaszczają od pierwszych stron. Dostarczają niezapomnianych emocji. Tak jak w poprzednich częściach tej Sagi wiejskiej tak i w „Zielonych pastwiskach” zachwyt wzbudza narracja autorki. Kasia Bulicz – Kasprzak pięknie maluje słowem, które pobudza wyobraźnię. […]wydawało ci się, człowieku, że wiesz lepiej od natury, że masz prawo w nią ingerować, boś wrażliwy, a śmierć wydaje ci się niesprawiedliwością. Tymczasem nie ma na świecie siły sprawiedliwszej od niej. Przychodzi po biednego, przychodzi i po bogatego, młodego i starego, pięknego i brzydkiego, po człowieka, zwierzę i drzewo, a zabiera wtedy, gdy jej się to podoba, nie tobie. I póty, póki to ona rządzi na świecie, panuje na nim ład, bo wszystko, nawet największe zło, ma swój kres.” DO ZACZYTANIA! GORĄCO POLECAM!

Dzisiaj premierę ma niezwykle wyjątkowa książka. "Zielone pastwiska" Kasi Bulicz-Kasprzak to trzeci tom Sagi Wiejskiej, czyli historii z przepięknymi, wiejskimi krajobrazami oraz nietuzinkowymi, charakternymi bohaterami. Książka na tyle mocno mnie zainspirowała, miło rozleniwiła oraz zauroczyła, że objęłam nad nią patronat. Co to znaczy? Ano to, że po Zielone pastwiska można sięgać bez strachu, bo podpisuję się pod nią nogami i rękami. :) Kasia Bulicz-Kasprzak w swojej powieści przenosi czytelników na początek lat trzydziestych XX w. do Tynczyna i okolic. W otoczce dobrze wyrobionego stylu autorka pokazuje, jak niegdyś wyglądało wiejskie życie, czym zajmowali się chłopi, ich żony czy dzieci, a także jak spędzali wolne chwile (których na wsi nie uświadczyło się za wiele). Z racji tego, że "Zielone pastwiska" są kolejną częścią, pojawiają się w niej bohaterowie znani ze "Skrawka pola" i "Gościńca". Losy niektórych zostały rozszerzone, a innych z kolei znajdowało się wyłącznie we wspominkach, co było dobrym zabiegiem, gdyż nie wprowadzało nadmiernego chaosu. W trzecim tomie do głosu dochodzi młodsze pokolenie. Czytelnicy m.in. poznają sekrety duszy Kajtka Mazura i jego siostry Wietki. Dowiedzą się prawdy o Wojtku Dołędze; będą współczuli, a jednocześnie dopingowali Natalii Dołęgównie. Mogą też przekląć Marinkę Matwiejczukową albo zapragną spróbować zrozumieć postępowanie Pietra albo Weroniki. Oczywiście, to wyłącznie kilka kwestii poruszanych w książce. Trzeci tom Sagi Wiejskiej jest szczególny pod względem fabuły, ponieważ oprócz typowo wiejskiego życia skupia się ona również na pokazaniu przemian gospodarczych oraz politycznych, mających miejsce w tamtych czasach w Polsce i Związku Radzieckim. Walka o niepodległość, wojna, a dodatkowo ucieczki z kraju, romanse oraz morderstwa czy szantaże to mieszanina iście wybuchowa, możecie mi wierzyć. "Zielone pastwiska" Kasi Bulicz-Kasprzak to powieść przepełniona emocjami sprawiającymi, że od lektury wręcz nie można się oderwać. Autorka po mistrzowsku radzi sobie z kreacją bohaterów, a przedstawione wydarzenia wydają się niezwykle realistyczne. Tamtejsze czasy zostały opisane niezwykle wiarygodnie, podobnie jak sposób myślenia ludzi - prosty i zarazem zupełnie różny do współczesnego, a przy tym wręcz zdumiewający. Książka barwnie pobudza wyobraźnie i zachwyca w swojej skomplikowanej prostocie. Zielone pastwiska skupiają się przede wszystkim na pokazaniu relacji międzyludzkich: czy to w rodzinie, czy między sąsiadami, dzięki czemu powieść (jak i cała saga) jest niepowtarzalna. Oczywiście, "Zielone pastwiska" serdecznie polecam na każdą porę dnia i roku, każdemu bez wyjątku (naturalnie, zalecam najpierw zapoznać się z poprzednimi tomami). Powieść wywoła wiele emocji, zauroczy i zaskoczy, podobnie jak stworzeni przez Kasię Bulicz-Kasprzak bohaterowie, a zakończenie sprawi, że z niecierpliwością będziecie czekali na kontynuację.

Niezależnie ile lat nas dzieli, ile minęło wiosen, zim i jesieni, to każdy marzy o tym by żyć w zgodzie i harmonii. W świecie gdzie zdrowie dopisuje, a człowiek niezmącony jest przykrościami i troskami. Borykamy się z podobnymi problemami, bolączkami, oczekiwaniami względem życia. Marzymy o tym samym, pragniemy miłości, uwielbienia, złościmy na chichoty losu i płaczemy, gdy ktoś z bliskich odchodzi za tęczowy most. Kolejny raz mogłam powrócić do świata ulubionych postaci. Są niczym starzy przyjaciele, których nie widziało się kilka miesięcy, a teraz powrócili, by opowiedzieć, co się u nich takiego zadziało w ostatnim czasie. Stałam przy studni i wyczekiwałam nowych rewelacji od osób, które tam zaglądały. Kto się urodził, kto zmarł, kto ożenił, kto wzbogacił, a kto poszedł na wojnę. Nie uświadczycie tu gwałtownych zwrotów akcji. Powieść sunie powolnym tempem, człowiek się nim delektuje i napawa. Widzi, jak dzieci dorastają, jak osoby w kwiecie wieku żegnają się z najbliższymi, jak wiosna staje się latem, by po chwili zbierać zbiory i oszczędzać na jedzeniu, bo przychodzą chude dni. W ,,Sadze wiejskiej'' lubię to, że mogę poznawać różne postacie, ich naturalną kolej rzeczy, ich niesamowite drzewo genealogiczne, przeżywać z nimi wzloty i upadki, obserwować ich zmianę postrzegania świata, cech charakteru, czy to przez nich samych, czy podszepty innych. To, że autorka ukazuje uroki wsi z jego jasnymi, ciemnymi i szarymi odcieniami. Że często trzeba włożyć dużo trudu, by coś osiągnąć, a także to, że potrafią cieszyć z najmniejszych rzeczy. Za każdym razem, gdy zagłębiam się w opowieść, krajobraz rysuje mi się przed oczami. Słyszę krzątaninę ludzi, rozmowy, śpiew ptaków, wołanie zwierząt domagających się uwagi, czuje powiew wiatru, zapachy dobiegające z kuchni, mokrą trawę po ulewnym deszczu, promienie słońca muskające twarz, widzę piękne uroki przyrody, a także zniszczenia po nawałnicach. Lektura wzbudza wiele emocji, od ekscytacji, radości, wzruszenia, oczekiwania, po złość, smutek, żal i niesprawiedliwość na trudne czasy. Bohaterowie jak zwykle autentyczni, prawdziwi, ciężko się z nimi rozstać, gdy człowiek już nasiąknie ich historią, niesamowitym klimatem i językiem. Polecam każdemu sagę. To niesamowity kunszt literacki, dopracowany od początku do końca, bardzo dobrze przemyślany, dokładny i potrafi nieźle zawładnąć czytelniczą wyobraźnią. Gorąco polecam!

Ponownie udałam się do Tynczyna. Przeniosłam się w czasie – na koniec lat 20. i początek 30. Przyglądałam się życiu Polaków i Ukraińców żyjących od wieków obok siebie. Tłem wydarzeń są zdarzenia z kraju i ze świata, o których chłopi czytali w gazetach, a i które ich dotknęły jak wielki kryzys. Tynczynianie z pokolenia na pokolenia wykonują te same prace w domu, obejściu i na polach. Rytm ich dnia wyznaczają pory roku. I tak dzień za dniem, rok za rokiem toczy się życie w Tynczynie. Autorka pochyla się nad losami mieszkańców, ich radościami i smutkami, tajemnicami i problemami, zagląda do ich myśli. Spokojna akcja płynie powoli jak wody w Huczwie. Pozwala dobrze się przyjrzeć mieszkańcom wsi w czasie pracy i odpoczynku, w dni powszednie i święta, rozgościć się w domostwach, zajrzeć do ich stodół oraz do karczmy. Tak oplata czytelnika, tak go przywiązuje do tynczyńskiej ziemi, że nie sposób mu się od niej oderwać. Powieść pani Kasi ma w sobie coś, co tkwi w ludziach głęboko – wspomnienia z dzieciństwa, opowieści rodzinne, kadry ze starych zdjęć, a moim zdaniem także przeszłość rodzinną zapisaną w genach. Dlatego powieść dawkowałam sobie, żeby się nią dłużej delektować, ale także ze względu na objętość. Wszystkie opisy mają tu swój urok. Namalowane słowami działają na zmysły, zwłaszcza na nos, gdy czuje się wszelkie wiejskie zapachy. Woniało, że hej! Poprzeplatane zostały mądrością chłopów, przysłowiami, zabobonami, lekko nasączone gwarą. Wiadomości przytaczane przez autorkę na początku każdego rodzaju niezmiernie mnie fascynowały. Ze zdumieniem przeczytałam o pierogach wigilijnych ze śledziem i miodzie fasolowym. Skosztowałam posioki, golasa, wina z kaszy jaglanej, wyrabiałam filc. „Zielone pastwiska”, jak i cała „Saga Wiejska” inspirowane prawdziwymi wydarzeniami, napisane literackim językiem, z epickim rozmachem to świadectwo przeszłości dla współczesnych pokoleń, pokazujące prawdziwe oblicze wielokulturowej wsi na tle przemian ustrojowych, krajowych i zagranicznych wydarzeń. Łączy w sobie prawdę o dawnym świecie chłopów z ciekawostkami i literacką fikcją.

Takie sagi uwielbiam, tym bardziej że mają podłoże w prawdziwym życiu. Nie ukrywam, że będzie mi brakowało spotkania na wsi bądź być w centrum plotek jakie rozprzestrzeniają się niczym błyskawica. Nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam książki/serie, które trzymają poziom bez względu, która to już część i tutaj autorce udało się to z nawiązką. Mam nadzieję, że może kiedyś, kiedyś uda się wrócić do Tynczyna i tych czasem szalonych mieszkańców. Dni mieszają się z porami roku, lata lecą, a w Polsce nadchodzą zmiany jak np. Odzyskanie Niepodległości, mamy Sejmy itd., ale czy to wszystko zmieniło mieszkańców? Nic bardziej mylnego, bo nadal pola trzeba zaorać, nanieść i porąbać drewna, żeby w domu było ciepło, zadbać o trzodę i wszystko to, co trzeba było zrobić w gospodarstwie. Problemy dopiero zaczną się za jakiś czas, ale nakreślę tylko tyle że chłopi najbardziej odczują brak pieniędzy. Natalia Dołęga postanawia zmienić swoje życie, ale tutaj już sami przekonacie się w jaki sposób. Nadal będziemy czekać, czy Hanka pogodzi się z Teofilą, ale najbardziej podobało mi się jak skończyła Marta Kornelewicz. Zraniona matka potrafi znieść wszystko, ale to też cienka granica przed tym, żeby popaść w obłęd i zrobić coś czego konsekwencje będą odbijać się latami. Co do Zosi myślałam, że uda się wyjść na ludzi, ale to co się stało to poważnie nie domyśliłam się i czeka do waszego odkrycia. Zalecam zacząć czytać od pierwszego tomu, bo losy mieszkańców ciągną się aż do trzeciego. Za swój egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ska za możliwość zrecenzowania i dumna jestem, bo zawsze trafiam na takie które zachwycą do takiego stopnia, że żyję życiem mieszkańców, czuje zapachy jakie dochodzą z kuchni oraz w mojej wyobraźni potrafię powiedzieć, gdzie kto mieszka i pójść na spacer, żeby przynieść niektóre zioła, zobaczyć prace na polu, a nawet czuć zmęczenie pod koniec dnia. Chyle czoła przed autorką, bo taki opis scen rzadko się zdarza. Polecam całym sercem i czekam na wrażenia.

Przepiękna opowieść!! To już trzeci tom, w którym śledzimy losy mieszkańców Tynczyna. Plecie się to ich życie w rozmaity sposób. Radości przeplatają się za smutkami, narodziny za śmiercią, uśmiechy ze łzami. Wszystkie te sprawy rozgrywają się na tle budzącej się do życia wolnej Polski. Nie jest ona jednakowoż sprawiedliwa dla wszystkich. Często ci, którzy bili się o jej wolność, odpierali bolszewicką nawałę żyją dziś w nędzy i nikt się o nich nie troszczy. Na wewnętrzne niesnaski i spory między rządzącymi nakłada się Wielki Kryzys. Pieniądz traci na wartości z dnia na dzień, coraz trudniej żyć. Mieszkańcy Tynczyna niezbyt interesują się dalekim światem. Ich świat to to maleńkie miejsce, ten skrawek pola uprawiany z coraz większym mozołem, w trudzie i znoju. Coraz silniej dają o sobie znać nacjonalizmy. Ogromną siłą powieści jest język autorki. To niebywała sztuka tak opisywać ludzi, zjawiska przyrody, regionalne zwyczaje aby były zrozumiałe dla każdego. Aby poruszały ludzkie serca. I te cudowne opisy na początku każdego rozdziału. Nie znałem tych potraw, nie znałem wielu słów a jednak rozumiałem ich piękno. Chłonąłem każdą stronę powieści z rosnącą fascynacją i zachwytem. To były cudownie spędzone godziny. Byłem w innym świecie. 10/10.

TYNCZYN EKSPLODUJE EMOCJAMI Dzięki cudownemu pióru autorki ponownie przeniosłam się w czasie do starych i nowych znajomych, ruszyłam wydeptanymi ścieżkami Tynczyna, zajrzałam pod strzechy, śmiałam się, łzę uroniłam i bardzo kogoś nie polubiłam. Powieść rozwija się w naszej wyobraźni jak film 5D, eksploduje emocjami, barwami, zapachami, wciąga nas bez pamięci. Skutecznie pozwala zapomnieć o rzeczywistości. Losy naszych bohaterów wplatają się w burzliwą przemianę polityczną. Nie zmienia się tylko świat, zmienia się też nasz ukochany Tynczyn. Bohaterowie zakochują się, angażują politycznie, dochodzi również do zbrodni; nie mam chwili spokoju. Ta powieść żyje i nią się żyje. Z dużą ciekawością czekam na dalsze losy bohaterów. Dziękuję Pani MMT z Prószyński Media za egzemplarz recenzencki. Cóż to była za przygoda😊

Cudowna Saga :) Nie spodziewałam się, że "wiejska tematyka" tak mnie wciągnie :) Świetnie zarysowane postaci, zwroty akcji... Dużym plusem są przepisy na ciasta, ciasteczka i inne tradycyjne potrawy. Wszystkie 3 tomy zostały przeze mnie wręcz wchłonięte :) Nie mogę doczekać się kolejnego tomu :)