Zielone pastwiska. Saga wiejska. Tom 3 (okładka  miękka, 10.2021)

Przepiękna opowieść!! To już trzeci tom, w którym śledzimy losy mieszkańców Tynczyna. Plecie się to ich życie w rozmaity sposób. Radości przeplatają się za smutkami, narodziny za śmiercią, uśmiechy ze łzami. Wszystkie te sprawy rozgrywają się na tle budzącej się do życia wolnej Polski. Nie jest ona jednakowoż sprawiedliwa dla wszystkich. Często ci, którzy bili się o jej wolność, odpierali bolszewicką nawałę żyją dziś w nędzy i nikt się o nich nie troszczy. Na wewnętrzne niesnaski i spory między rządzącymi nakłada się Wielki Kryzys. Pieniądz traci na wartości z dnia na dzień, coraz trudniej żyć. Mieszkańcy Tynczyna niezbyt interesują się dalekim światem. Ich świat to to maleńkie miejsce, ten skrawek pola uprawiany z coraz większym mozołem, w trudzie i znoju. Coraz silniej dają o sobie znać nacjonalizmy. Ogromną siłą powieści jest język autorki. To niebywała sztuka tak opisywać ludzi, zjawiska przyrody, regionalne zwyczaje aby były zrozumiałe dla każdego. Aby poruszały ludzkie serca. I te cudowne opisy na początku każdego rozdziału. Nie znałem tych potraw, nie znałem wielu słów a jednak rozumiałem ich piękno. Chłonąłem każdą stronę powieści z rosnącą fascynacją i zachwytem. To były cudownie spędzone godziny. Byłem w innym świecie. 10/10.

Cudowna Saga :) Nie spodziewałam się, że "wiejska tematyka" tak mnie wciągnie :) Świetnie zarysowane postaci, zwroty akcji... Dużym plusem są przepisy na ciasta, ciasteczka i inne tradycyjne potrawy. Wszystkie 3 tomy zostały przeze mnie wręcz wchłonięte :) Nie mogę doczekać się kolejnego tomu :)

Czekam na następny tom . Czytałam z przyjemnością i zainteresowaniem dalszych losów . Język autorki jest tak wspaniały , ze przeczytanam wszystkie tomy raz jeszcze po to aby uświetnić moja wymowę

Wspaniała książka.Wartka i ciekawa akcja.Czyta się jednym tchem.

Przypomina mi nieco Chlopow Reymonta. Da się czytac

Ciąg dalszy niesamowitej opowiesci

Te książki się pochłania. polecam

Super!! Polecam

„Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna”. Koniec I wojny światowej miał przynieść Polakom nie tylko spokój na arenie międzynarodowej, czy wolny niepodległy kraj, ale przede wszystkim polepszenie warunków ekonomicznych i gospodarczych, zwłaszcza dla najuboższych. Józef Piłsudski wielu rodakom kojarzył się z dobrą zmianą, która miała trwać przez wiele lat. Niestety w roku 1926 przewrót majowy udowodnił społeczeństwu, że spokój nie jest dany raz na zawsze. Piłsudski krytykował, uchwaloną konstytucję marcową twierdząc, że pozbawia ona praw władzy wykonawczej na rzecz parlamentu, przez co nie zgodził się przyjąć posady prezydenta. Po konflikcie i braku porozumienia ze Stanisławem Wojciechowskim ówczesnym prezydentem Polski, Marszałek wraz z wiernymi mu ludźmi 12 maja 1926 roku rozpoczął walki. Po obu stronach konfliktu, trwającego ledwie dwa kilka zginęło łącznie 379 osób. Mówi się, że powodem dokonanego przez Józefa Piłsudskiego zamachu majowego była pogarszająca się sytuacja gospodarcza i polityczna w Polsce, jednak wielu historyków twierdzi, że faktyczną przyczyną wydarzeń były rozgrywki i kłótnie gabinetowe. Zamach doprowadził do tego, że w kraju zaczęła rządzić autorytarna sanacja, kres jej rządom położył wybuch II wojny światowej. Sytuacja społeczeństwa była w tamtym okresie bardzo trudna. Niepokoje w życiu politycznym przyczyniły się, do wielu tragedii jedną z najbardziej znanych był wybuch w Cytadeli warszawskiej, zginęło wtedy 25 osób, a ponad 40 zostało ciężko rannych. Bardzo zła sytuacja gospodarcza Polski przełożyła się na masowe strajki robotnicze. Protestowali nie tylko górnicy, ale również kolejarze, czy pocztowcy. Strajk generalny w wyniku działań rządu spowodował, że na stronę protestujących przeszła część policji i wojska. Bieda, brak produktów, niska płaca, wzrastające bezrobocie, to i wiele innych czynników spowodowało obniżenie nastrojów w kraju i pomstowanie na rząd świeżego niepodległego państwa. Na tle krachu na nowojorskiej giełdzie, wyborów "brzeskich", konstytucji marcowej, zamachu majowego Pani Kasia Bulicz – Kasprzak już po raz trzeci zabiera nas w sentymentalną podróż do Tyncza, niewielkiej wsi, w której ludzie muszą radzić sobie nie tylko z niezadowoleniem, ale i coraz większą biedą. Wsi spokojna wsi wesoła... Garnki puste, w portfelach krucho a dzieci do wykarmienia, do tego gospodarka, w której domowe zwierzęta i plony wołają o uwagę, a w tym wszystkim ludzkie dramaty jak pogrzeby, kłótnie, konflikty, ale też radości, a to ktoś się żeni, a to ktoś świętuje. Wieś nawet najmniejsza nigdy nie jest odosobnionym bytem, mimo tego, że dni toczą się tam według ustalonego rytmu, nawet mieszkańców Tyncza nie ominą problemy wielkiego miasta i konflikty na arenie politycznej. To trzeci tom wspaniałej Sagi, która rozpoczęła się pozycją Skrawek pola. W powieści Zielone Pastwiska autorka zabiera nas po raz kolejny na polską zwykła wieś, pełną swoich uroków, problemów i ludzi tak różnych jak pogoda w marcu. Niezwykle ciepła, wzruszająca, nostalgiczna powieść o nadziei, odwadze, miłości, trudzie pracy, a przede wszystkim prawdziwej a dziś już nieco zapomnianej tradycyjnej polskości, tak ważnej dla utrzymania naszego dziedzictwa. Wszystkie trzy tomy wywarły na mnie ogromne wrażenie. Kocham klasykę literatury tak zwanej chłopskiej, współcześnie niewielu polskich pisarzy tworzy w tej tematyce coś wartościowego, Pani Kasprzak był moim odkryciem podczas czytania części pierwszej. Jestem zachwycona jej stylem pisania, znajomością polskiej wsi, która bez wątpienia kiedyś i dziś jest niezwykle ważnym obszarem na naszych ziemiach. Znajomość historii kiedy wplata się ją, w treść pozycji musi być co najmniej dobra, u Pani Kasprzak jest rewelacyjna. Zero zakłamania, przeinaczania i politycznej poprawności, a wstawki przed każdym z rozdziałów, z tak przeze mnie nazywanych wiejskich rozmaitości są wręcz rewelacyjne! Już cieszę się na samą myśl o tomie IV. Jestem dumna, że jest ktoś, kto potrafi w XXI wieku napisać wartościową lekturę o naszej polskiej wsi. Jeśli jeszcze nie znacie Pani Kasi Bulicz – Kasprzak to poważny błąd, który musicie nadrobić. Jest to Pisarka, którą stawiam w jednym szeregu, z klasykami polskiej literatury od Reymonta począwszy. Zachęcam do zakupienia od razu 3 tomów, obiecuję Wam, że się nie zawiedziecie.

Wiecie, dlaczego „Saga wiejska” Kasi Bulicz-Kasprzaktak zachwyca mnie za każdym razem, kiedy sięgam po kolejny tom? Bo nie miałam okazji przeczytać do tej pory powieści, z której bije tak niekłamana miłość do polskiej wsi. Czuć ją w każdym słowie, w każdym nakreślonym przez autorkę opisie krajobrazu. Świadczą o tym wszelkie wtrącenia na początku każdego rozdziału, które nawiązują do wiejskich zwyczajów, wierzeń czy przepisów na potrawy. Nie inaczej było w przypadku „Zielonych pastwisk”, po które sięgnęłam z uczuciem tęsknoty za bohaterami serii. Choć siłą rzeczy niektórzy już odeszli, a na ich miejsce przyszło nowe pokolenie, to wciąż czułam się z nimi w jakiś sposób związana. Kibicowałam im, przeżywałam każdą stratę najbliższej osoby, miałam nadzieję na poprawę ich losu, który nie należał do łatwych, zważywszy na to, że akcja książki toczy się w okresie między dwoma wielkimi wojnami. Niezwykle urzekające w swej prostocie jest pokazana przez autorkę łączność ludzkiego życia z przyrodą. Codzienność mieszkańców Tynczyna wyznacza rytm bijącego serce natury. Czasami przychylna, innym razem kapryśna, zmusza do walki o swoje domostwo czy zbiory, gromadzone w pocie czoła. Niezmiennie ludzie pokładają nadzieję w Bogu, który czasem łaskawy — pozwoli zebrać plon, innym razem rozgniewany zsyła burzę, ulewę lub nawałnicę. W najnowszej powieści Kasia Bulicz-Kasprzak nawiązała także do historii, nie pozbawiając opowieści wątków politycznych, które można wyłowić przede wszystkim z dialogów. Autorka skupiła się na pokazaniu rozterek lokalnej społeczności, której przyszło zmierzyć się z trudem przetrwania, ale także z sytuacją w kraju. I choć pierwszeństwo mają codzienne obowiązki związane z gospodarką, to nastroje polityczne bohaterów można wyczytać między wierszami: „Chłopi po raz kolejny zobaczyli, że czy pod carskim butem, czy w niepodległym kraju, nie ma takiej władzy, która się o nich zatroszczy. Zdani byli sami na siebie”. W „Zielonych pastwiskach” nie zabrakło także miłości. Jedni mieli szczęście ją odnaleźć, innym przyjdzie żyć w aranżowanych małżeństwach, jeszcze inni będą wzdychać i żyć niespełnionym uczuciem, które sprawi, że ciężko będzie dostrzec inną miłość, która jest na wyciągnięcie ręki. Kolejne spotkanie z postaciami wykreowanymi przez autorkę z całą pewnością wywołało u mnie wiele emocji. Z rozczuleniem patrzyłam na poczynania znanej z poprzednich części Pomiechowskiej, która, choć mocno posunięta w latach, wciąż będzie walczyła o miano najlepiej poinformowanej kobiety we wsi. Moją uwagę zwrócił także mrukliwy, stroniący od ludzi Kajtek. Sama nie wiem, dlaczego wzbudził moją sympatię. Być może przyczyniła się do tego jego natura myśliciela i bystrego obserwatora otaczającej go rzeczywistości. Podsumowując: Kalejdoskop ludzkich losów nierozerwalnie połączony z kaprysami przyrody. Zmiana pokoleniowa, ludzkie tragedie i radości, wątki historyczne, a przede wszystkim niezwykle plastyczne opisy wiejskiego piękna – to wszystko znajdziecie w nowej powieści, jak i całej sadze Kasi Bulicz-Kasprzak. Choć fabuła toczy się niespiesznie, nie sposób się w niej nie rozsmakować. W tym tomie na szczególną uwagę zasługują fragmenty, w których autorka przepięknie przedstawia zwyczajne cuda przyrody, będącej niemym bohaterem książki, który tak jak przemiany ustrojowe i gospodarcze, ma wpływ na życie mieszkańców Tynczyna. „Zielone pastwiska” to opowieść o zwyczajnym – niezwyczajnym życiu polskiej wsi. O miłości, trudach dnia codziennego, a to wszystko nakreślone wprawną ręką autorki z niezwykłą dbałością o szczegóły, które stanowią crème de la crème powieści. Polecam!