Zerwa. Komisarz Forst. Tom 5 (okładka miękka)

Zerwa – krawędź morfologiczna (krawędź osuwiskowa) powstająca przy szczelinie osuwiskowej w górnej części osuwiska (niszy osuwiskowej) lub jego koluwium Piąty tom z Forstem w roli głównej. Sezon turystyczny w pełni. Na Rysach zostają odnalezione zwłoki starszego mężczyzny. Modus operandi jednoznacznie wskazuje na to, że wrócił ten, którego wszyscy obawiali się przez wiele miesięcy. Oprócz monety w ustach, na nagim torsie martwego mężczyzny znajduje się napis „Revertar ad Ierusalem in misericordiis”. W tym czasie Wiktor Forst budzi się w zakopiańskim szpitalu. Nie pamięta co się z nim działo do tej pory. Nie wie co udało mu się odkryć i jakie będą konsekwencje czynów, o których nie ma bladego pojęcia. „-Żaden pożar nie trwa wiecznie, Forst. -Ale każdy zostawia zgliszcza Zerknęła na niego z powątpiewaniem. -Niektóre w dodatku pochłaniają ofiary, odbierają ludziom przyszłość i niszczą dorobek całego życia- dodał.” Seria z Forstem to jedna z moich ulubionych Remigiusza Mroza. Z wielkim nadziejami sięgnęłam po ostatni tom. Niestety jak to z nadziejami bywa „Zerwa” nie przyniosła ze sobą takich emocji na jakie liczyłam. Nie mogę się podpisać pod serią zachwytów na temat tej powieści. Bohaterowie podobnie jak w przypadku serii z Chyłką wydali mi się wyeksploatowani. Fabuła, która w zamierzeniu autora miała wywoływać skrajne emocje dla mnie była naciągana i najzwyczajniej w świecie męcząca. Seria z Forstem powinna się zakończyć wcześniej pozostawiając czytelnikowi moment na refleksję. Przez kilkaset stron miałam wrażenie, że autor nie ma pojęcia jak zakończyć całą sagę a każde zdanie było przypadkowe. Ilość teorii spiskowych jakie się przewinęły przez „Zerwę” przyprawiła mnie o zawrót głowy, za dużo, za ciasno, za mocno. „Więc weź sobie do serca to: teorie spiskowe powstały po to, by idioci poczuli się mądrzy” Zakończenie nie wywołało u mnie żadnych emocji oprócz ulgi, że to już koniec. Z przykrością stwierdzam, że to ostatnia książka tego autora, po którą sięgnęłam. Może warto by było zainwestować w fabułę i pochylić się nad jakością książek zamiast wydawać cztery rocznie ?

"- Zazwyczaj otwierasz książkę w przypadkowym miejscu i oceniasz ją po fragmencie, na który trafiłeś? - Nie.- Wiec nie oceniaj mojego życia po momencie, w którym się w nim znalazłeś." Zastanawiacie się pewnie dlaczego dopiero teraz i gdzie podziała się recenzja poprzedniego tomu. Otóż "Deniwelacja" nie została przeze mnie przeczytana. Utknęłam na 80 stronie i nie mogę ruszyć dalej. Coś mnie blokuje, nie podoba mi się Forst latający po piasku w poszukiwaniu pewnej osoby. Nie czuję tego klimatu. Co do "Zerwy" - tu już zdecydowanie bardziej polubiłam się z nim na nowo i to właśnie o tej części chce Wam opowiedzieć. Wiktor Forst budzi się w szpitalu. W mózgu i jego odmętach ma totalną pustkę. Nie wie co się działo przez ostatnie kilka tygodni od czasu gdy wyruszył do Hiszpanii. Na domiar złego w Zakopanem ponownie dzieją się złe rzeczy. W Rysach zostaje znaleziony mężczyzna, którego zabójstwo łudząco przypomina te zza czasów Bestii z Giewontu. Wszyscy się zastanawiają czy morderca powrócił, czy też jego osoba stanowi swego rodzaju Modus Operandi. Jednak nie tylko wyryty napis na ciele nieboszczyka daje im wiele do myślenia, ale także to że ciało znajduje się na przejściu granicznym łączącym Polskę ze Słowacją. Powoduje to szereg komplikacji i pojawiają się coraz to nowsze tezy. Czy Wiktor Forst jest zamieszany w tę sprawę? I czy tylko on może pomóc w znalezieniu sprawcy? I teraz zastanawiam się co mam Wam napisać, jakie są moje odczucia. Otóż uwielbiam Mroza, jego książki, styl pisania i nawet te emocje, które przekazuje poprzez swoje wymyślne historie. Jednak bardzo bałam się że Forst pójdzie w złym kierunku i zastanawiałam się czy nie było by dobrze zakończyć historii Forsta na 3 tomie, w którym to wsiada do pociągu i podróżuje w nieznane. Wtedy to my fani moglibyśmy tworzyć teorię co mogłoby dalej się wydarzyć. Remigiusz postanowił zrobić to za nas i stworzył kolejne dwa tomy. Czwarty tom myślę, że nie wniósł wiele nowego, gdyż nawet w "Zerwie" mamy wiele retrospekcji Wiktora jeszcze zza czasów Hiszpanii, gdy razem z Aleksandrem Gercem szukał Olgi. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że "Zerwa" spokojnie mogłaby być 4 tomem, który by zakończył historię Komisarza Forsta na dobre. To nie jest tak, że nie polecam Wam tej książki. Polecam, spokojnie możecie przeczytać "Zerwę" pomijając "Deniwelację" (powrócę do niej, ale muszę to przeboleć). Ostateczny jednak werdykt należy do Was. Miałam bardzo mieszane uczucia i nadal je odczuwam. Mam tylko nadzieję, że Remigiusz ze swoimi książkami nie będzie szedł na ilość, gdyż jest bardzo skromnym człowiekiem i do tego bardzo miłym. Życzę Ci Remigiuszu (o ile to kiedykolwiek przeczytasz), abyś odnalazł w sobie tego Remka z początków Twojej drogi pisarskiej (choć warsztat o wiele bardziej Ci się poprawił ;) ), byś miał spokój ducha i potrafił jednak czasem powiedzieć sobie w pewnych kwestiach "STOP" ;) http://blog.czyt.am/2019/03/recenzja-235-remigiusz-mroz-zerwa.html

Twórczość Remigiusz Mroza to dla mnie pozycja obowiązkowa. Poraz kolejny ten niezwykle utalentowany pisarz zabiera nas w fascynującą podróż w góry razem z Wiktorem Forstem. Czy coś w tej książce jest oczywiste? Czy aby na pewno wiemy wszystko o poprzednich wydarzeniach? Czy Mróz w tej książce może nas czymkolwiek zaskoczyć? Naturalnie, zaskakuje od pierwszych stron a tempo wydarzeń rozpędza się niczym lawina i nie zatrzymuje do ostatnich stron. Niezwykli bohaterowie, wspaniałe miejsca i śmierć która czai się gdzieś w górach. Pytania na które podobno poznaliśmy już odpowiedzi, w Zerwie nabierają nowego znaczenia. Nie wolno pominąć tej książki, jeśli komuś nie podobała się Deniwelacja teraz na pewno się nie zawiedzie, fantastyczny koniec jakże intrygującej historii. Ja przeczytałem książkę w dwa dni i powiem na koniec jeszcze jedno Mróz w maju to jest to! ☺️

Czy tylko ja mam wrażenie, że fabuła książki wygląda jak narkotyczny sen Forsta? Szkoda, że autor skusił się na kontynuowanie trylogii. Już czwarta część była naciągana, ale piątka przebija pod względem nonsensów wszystko! Nie będę spoilerować, ale nagromadzenia tylu bzdurnych rozwiązań fabularnych, "tragedii", absurdalnych zbiegów okoliczności, "psychologicznych" głębii, nielogicznych zachowań postaci bez grama instynktu samozachowawczego, itd. - nie czytałam już dawno. Oprócz tego zupełnie obdarł z wyjątkowości Bestię z Giewontu. Szkoda, szkoda. Dla mnie historia Forsta skończyła się na trzeciej części. Jeśli powstanie szósta to przeczytam tylko gdy w pierwszym zdaniu padnie wyjaśnienie, że 4. i 5. to były jedynie hajowe wizje Forsta po heroinie. ;-)))

Dostawa w dniu premiery!!! Jestem w połowie książki i zdecydowanie to najlepsza cześć serii z komisarzem Forstem. Uwaga wciąga👍

....dostawa w dniu premiery - SUPER, początek książki jak zwykle wciągający - nie mogę przestać jej czytać....cdn

Trzyma w napięciu do ostatniej strony! Wszelkie zajęcia domowe muszà poczekać, aż poznasz zakończenie powieści.

Chyba najlepsza część przygód komisarza Forsta. Polecam

Wiktor Forst jest bohaterem sprawy kryminalnej rozbitej na pięć tomów. Początkowo planowany jako trylogia, cykl rozrósł się do rozmiarów pentalogi z nieco niejasnych dla mnie powodów. Powody owe zdają się być jednak oczywiste dla autora, który z Posłowiu obiecuje zakończenie serii, choć nie ostateczne rozstanie z bohaterem. Dla mnie owa deklaracja brzmi równie wiarygodnie jak ta składana po trzecim tomie, niemniej być może faktycznie pewna, warta opisania sprawa, została dla Pana Mroza zakończona, zamknięta, rozwiązana. Mam szczerą nadzieję, że tak jest, gdyż jak powiadają zorientowani w skutkach nadmiernego dobrobytu ludzie: "co za dużo to niezdrowo". Opowieść, jako całość jest dobra, ciekawa, niepozbawiona momentów ekscytacji. Porusza sprawy ważkie, piętnuje pewne zachowania - od psychopatycznych po bardziej zwykłe, odruchowe a jednak kończące się fatalnie dla innych i samego sprawcy. W "Zerwie" nie brakuje osądów wkładanych w usta bohaterów bądź podawanych w formie komentarza do wydarzeń. Po raz kolejny utwierdzamy się tu w przekonaniu, że najgorszym typem człowieka jest fanatyk. O ile w przypadku przestępców niesionych agresją, gwałtownymi reakcjami, chęcią zemsty, możemy spodziewać się jakiegokolwiek prześwitu zdrowego rozsądku, o tyle owej racjonalności nie da się przypisać osobom ślepo wierzącym w ideę dyktującą jedynie słuszna prawdę oraz prawo do wymierzania sprawiedliwości za czyny dokonane w niezgodzie z owa prawdą. "Każdym z nas targają takie same złe emocje. Każdy z nas kiedyś w duchu powiedział sobie, że pozabija tych i owych za to czy tamto. Każdy kiedyś rzucił do siebie samego, że się powiesi. Tyle, że mamy granice, tamy, bariery(...)" (str.373) Przekonania polityczno-historyczne są tu w stanie zagłuszyć jakiekolwiek chęci dążenia do kompromisu, poddania się sile przeciwnej argumentacji, zdają się zaś usprawiedliwiać każde postępowanie, włącznie z wyjątkowo brutalnymi morderstwami, często popełnianymi na ludziach, którzy w żaden sposób za owe piętnowane fakty historyczne nie mogą ponosić odpowiedzialności. Tymi właśnie zagadnieniami zdaje się najmocniej zajmować Remigiusz Mróz w "Zerwie". Cykl o Wiktorze Forście, ścigającym tego właśnie typu opętanego żądzą zemsty na narodzie oprawcę, zaczynaliśmy od wysokiego C. Z zaangażowaniem towarzyszyliśmy pokiereszowanemu psychicznie i moralnie komisarzowi, który w swojej szorstkiej męskości pociągał nas zarówno jako człowiek jak i policjant mimo obaw o jego zdrowie fizyczne i psychiczne, zniesmaczenie nałogiem czy uniesienie brwi przy postępowaniu i wątpliwej zgodności z prawem. "Nie znała nikogo, kto dźwigałby tak duży bagaż doświadczeń.Ani nikogo, kto potrafiłby go unieść. Być może ciężar w końcu złamał mu kręgosłup, nie tylko moralny, ale także mentalny" (str.350) Pogrążaliśmy się w kryminalne zagadki, ścigaliśmy wraz z nim Bestię z Tatr i kibicowaliśmy każdemu działaniu, które mogło bohaterów, z którymi łatwo było się utożsamić, ostatecznie ocalić. Z tomu na tom seria stawała się bardziej płynna, bardziej zaangażowana w szukanie podłoża postępowania mordercy i , tak jak lubię, przenosiła nas z czysto policyjnego spojrzenia na śledztwo w głąb umysłów osób bezpośrednio zaangażowanych w akcję jak i tych, którzy asystowali pierwszoplanowym postaciom. W ostatnim tomie - "Zerwa" - konsekwentnie zatytułowanym wedle górskiego nazewnictwa, otrzymujemy rozwiązania zagadek stawianych nas poprzez strony poprzednich tomów, następują zmiany akcji zmierzające ku wyjaśnieniu zachowań pozytywnych, szczególnie zaś tych negatywnych bohaterów, a co za tym idzie, pojawiają się cóż... zmartwychwstania, dziwne, niepoparte faktami zachowania, niewytłumaczalne przemiany bohaterów. Mimo, a może także poprzez przenoszenie bohaterów, bądź esencji ich rozmów z polskich gór, przez Rosję, Finlandię aż po niejednokrotnie wspominana Ukrainę czy polskie wschodnie rubieże, mam wrażenie, że w swoim pędzie do zadziwienia zakończeniem, Remigiusz Mróz nieco się zapomniał. Niektóre akcje pojawiają się absolutnie znikąd, nie są poparte jakimkolwiek ciągiem przyczynowo-skutkowym, jakimikolwiek wydarzeniami przedstawionymi w poprzednich tomach czy nawet na początku samej "Zerwy". Pojawia się wrażenie braku zdecydowania samego autora, który niczym małe dziecko bawi się z nami w ciuciubabkę, żongluje życiem i śmiercią. Jakby sam sobie przyklaskiwał kilkukrotnie zmieniając zdanie na temat ewentualnego zakończenia bądź ciągnięcia wątku danego bohatera. Czytanie serii o Wiktorze Forście było przyjemne. Rozumiem, że większość z nas niesionych popularnością, podobnie jak Pan Mróz dopisywałoby kolejne tomy, ale nie jestem pewna czy ten pomysł przyniósł spodziewane efekty. Bo "Zerwę" czyta się do końca tylko po to, żeby dowiedzieć się jak, wcześniej faktycznie niosąca nas przez tomy opowieść, zostanie zakończona, jak autor zamknie losy bohaterów. Nie zaś dla czystej literackiej przyjemności, przekreślonej niekonsekwencją i słabym poziomem języka.

"Zło pozostaje niewidoczne, bo z natury chowa się w najciemniejszych zakamarkach ludzkich dusz." Jeśli Wam się wydawało, że Deniwelacja to ostatni tom przygód Wiktora Forsta, to byliście w ogromnym błędzie. Remigiusz Mróz po raz kolejny przenosi nas na górskie stoki, które znowu spływają krwią. Tym razem trupy ścielą się nie tylko po polskiej stronie, ale też słowackiej. Nikt nie może pogodzić się z tym, że znowu to się dzieje. Czy aby na pewno powróciła Bestia z Giewontu? Czy może jest to kolejny z naśladowców tego niezwykle brutalnego mordercy? V tom najprawdopodobniej zamyka pentalogię o komisarzu Forście, ale czy aby na pewno? Moim zdaniem pozostało jeszcze kilka niezamkniętych i niewyjaśnionych wątków, który w mojej opinii są na tyle ważne, że nie można ich przemilczeć. Sam autor w posłowiu wspomina, że komisarz nie da mu o sobie zapomnieć.  Czy będziemy mieć kolejną część? Według zapewnień autora - nie. Chociaż z nim to nigdy nic nie wiadomo. Wielu z nas pewnie zadaje sobie pytanie, czy potrzebne są kolejne części? Nie da się na to odpowiedzieć jednoznacznie. Remigiusz Mróz zebrał ogromną rzeszę fanów jak i krytyków. Wracając jednak do Zerwy. Była to dopiero druga książka z tej serii, która mnie wciągnęła bez reszty i nie chciałam się od niej odrywać. Akcja nabierała szybko tempa, cały czas zastanawiałam się co też nasz Wiktor wymyśli i czy wszystko co go spotkało jest prawdziwe.  Z komisarzem mimo wszystko się polubiliśmy, jednakże nie jest on moją ulubioną postacią serii. Całą dynamikę oraz swoisty charakter nadaje postać komendanta Osicy. Jest to starszy pan, który jako jeden z nielicznych zdaje się stać murem za Forstem, nie sprzeniewierza swoich ideałów, jest uparty i potrafi stawiać na swoim - a to wszystko dopełnia jego znakomite poczucie humoru.  Co tu więcej mówić. Znakomite zakończenie serii, mimo braku wyjaśnień kilku sprawy. Mam ogromną nadzieję, że autor zamkną już tą serię na dobre, bo co za dużo to niezdrowo, a to jak się zakończyło jest wisienką na torcie.