Zbrodnia po irlandzku (okładka miękka)

„Zbrodnia po irlandzku” to nie tylko komedia, ale i też kryminał, lekki, momentami zabawny, gdzie trup gra drugoplanową rolę i podkreśla absurdalny charakter książki. Polecam.

Piękne zielone połacie łąki, na których pasą się owce, cisza przerywana delikatnymi podmuchami wiatru, sielska atmosfera i radość z bycia w miejscu, które odpręża i powoduje, że człowiek jest tak lekki, że niemal unosi się nad ziemią. Idealny urlop? Zapomnijcie. Prędzej błotniste drogi zawalone turystami, deszcz i zwiedzanie z perspektywy rozpadającego się autobusu – taki urlop zaproponowała nam Aleksandra Rumin w swojej najnowszej komedii kryminalnej „Zbrodnia po irlandzku”. Nie mogłam sobie wybrać lepszego momentu na przeczytanie tej książki. Właśnie wróciłam z wojaży organizowanych przez biuro podróży. Wzięłam do ręki wspomnianą książkę i… dziękowałam opatrzności, że nie zrobiłam tego wcześniej. Obawiam się, że – w obawie przed jakimś Tomaszem albo innym Alanem – w ostatnim momencie odwołałabym swój wyjazd. Absurd, totalny chaos i fantastycznie skonstruowane postacie wybijają się na pierwszy plan tej pełnej zwrotów akcji lektury, pobudzając wyobraźnię czytelnika i wywołując uśmiech. Może nie salwy śmiechu, choć parę razy nawet nim parsknęłam, ale na pewno pełne zadowolenie z tego, że… jest się czytelnikiem, a nie uczestnikiem podróży organizowanej przez biuro „Hej Wakacje”. Kiedy kilkoro ludzi wygrywa konkurs, w którym główną nagrodą jest tak zwana objazdówka po Irlandii, wydaje się, że chwycili Pana Boga za nogi. Nie wiedzą, kim jest ich przewodnik i kierowca. Ba! Nie wiedzą nawet, kim są inni podróżujący. Przynajmniej teoretycznie. Gdy grupa zaczyna się kurczyć wskutek coraz dziwniejszych, uznanych za przypadkowe zgonów, sytuacja nabiera jeszcze dramatyczniejszego wydźwięku. Nad wszystkim „panuje” Tomasz. A musicie wiedzieć, że nikt tak jak on nie radzi sobie z kryzysowymi sytuacjami. Nie wiem, skąd Rumin czerpie inspirację do swoich książek, ale dochodzę do wniosku, że musi mieć niezwykle ciekawe doświadczenia. Jej kryminały (pisane z mocnym przymrużeniem oka) nie bazują tylko na wyobraźni – opisywane wydarzenia, choć absurdalne, naprawdę mogłyby się wydarzyć. Serio, ja głęboko w to wierzę. Oczywiście nie w takim natężeniu, w jakim mają miejsce w książce. Jednak właśnie to nagromadzenie absurdów, wzbogacone bardzo barwnymi postaciami, powoduje, że ta historia jest tak wciągająca. Każdy kolejny rozdział kończymy z jednym pytaniem w głowie „co jeszcze może się tam wydarzyć?”. Budujące jest to, że o ile debiut autorki („Zbrodnia i Karaś”) był przyjemny i ciekawy, o tyle „Zbrodnia po irlandzku” okazała się jeszcze lepsza. To świetna lektura dla tych, którzy chcą się chwilę odprężyć, odpocząć od wszechobecnych kryminałów, morderstw i zaginięć, przenieść się na irlandzką ziemię i… zmoknąć. Przyznam, że ja chętnie bym zaryzykowała, gdyby towarzyszyła mi Aleksandra Rumin. Myślę, że wspólnie ubawiłybyśmy się przednio. A byłoby jeszcze ciekawiej, gdyby towarzyszyła nam Baronowa Raszpla – moja ulubienica.

„Zbrodnia po irlandzku” to REWELACYJNA komedia kryminalna, która doprowadziła mnie do łez i niekontrolowanych wybuchów śmiechu. Aleksandra Rumin po raz kolejny uwiodła mnie swoją niesamowitą, przepełnioną po brzegi absurdem i sarkazmem prozą, w której w zabawny sposób obnażyła przywary Polaków – tym razem ludzi związanych z branżą turystyczną oraz samych turystów.

„Zbrodnia po irlandzku” jest satyrą na Polaków za granicą i świetną komedią z kryminałem w tle. Jest to niezwykle inteligentna lektura. Polecam ją tym, którzy chcą się pośmiać, zrelaksować i nieco odreagować.

Czytając "Zbrodnię po irlandzku" miałam wrażenie, że pławię się w oparach absurdu. I choć nie można odmówić autorce umiejętności uchwycenia zachowań rodaków za granicą w "literackim kadrze", to, w myśl zasady: "co za dużo, to nie zdrowo", momentami czułam przesyt. Cała historia ma wydźwięk jak najbardziej komediowy, jednak mnie osobiście zabrakło fragmentów, które tak naprawdę by mnie rozśmieszyły. Niemniej całość oceniam, w skali 1 - 10, na mocne 7.

Przyznaję, że zakochałam się w duecie Pani Aleksandry Rumin, który nosił tytuł „Zbrodnia i karaś”. Podczas czytania śmiałam się tak głośno, że aż partner patrzył się na mnie w taki sposób, jakby chciał sprawdzić, czy wszystko ze mną w porządku? Zmierzam do tego, że uważam iż autorka tym duetem, w moich oczach, wysoko postawiła poprzeczkę. Sięgając po książkę „Zbrodnia po irlandzku” byłam świecie przekonana o tym, że będzie tak samo dobra, jak ta, o której wspomniałam powyżej. Tylko, czy tak było naprawdę? Powieść autorki to jest po prostu wielka satyra na polaków, a dokładniej na ich zachowanie, kiedy wyjeżdżają na zagraniczne wakacje. Nie da się ukryć, że wszyscy wiemy o co chodzi. Styl jest tak dobry, że znowu podczas czytania dałam się zwieść. Wiecie co tak naprawdę mi się nie spodobało? Zdaje sobie sprawę z tego, że jest to komedia kryminalna, ale w pewnym momencie odniosłam wrażenie, że jest przesyt tych wszystkich śmiesznych tekstów i wypadków, które miały rozbawić czytelnika. Miałam wrażenie, że jest to takie, jakby wymuszone. Fabuła Kilka osób (oczywiście polaków) wyjeżdża na zagraniczne wakacje do Irlandii. Jak zdecydowali się na tą wycieczkę? Przede wszystkim wygrali w konkursie voucher o wartości 5 tysięcy złotych i mogli wykorzystać go na wakacje, a że „Szmaragdowa przygoda” była okazją, więc czemu mieliby nie skorzystać? Poza tym, aby wybrać się do innych krajów to musieliby dokładać, a tak, przecież być nie mogło. Pilotem wycieczki został Tomasz Waciak, który miał, bądź ciągle ma problemy z alkoholem. Odniosłam wrażenie, że jest to taka powtórka z tamtej książki, jeśli chodzi o alkohol. Wycieczka, na którą się wybrali jest pasmem nieszczęść. Nie ma dnia, aby coś złego się nie wydarzyło. Pogoda nie dopisuje. Tomasz musi znosić upierdliwą starszą panią. Odlicza dni do końca wycieczki. Zdarzają się tragiczne wypadki, a przecież to nic nowego, ponieważ co rusz ktoś ginie na zagranicznych wycieczkach, a Polacy są w tym mistrzami. W takim razie, gdzie jest ta zbrodnia, bo przecież musi być. Prawda? Reasumując Pani Aleksandra Rumin stworzyła dobrą komedię kryminalną. Można się pośmiać, wyciągnąć jakieś wnioski i miło spędzić wieczór. Dla mnie i tylko dla mnie w tej książce za dużo było tych „śmiesznych” sytuacji. Czułam się tym odrobinę przemęczona. Koniec książki zdecydowanie mnie zaskoczył, ale bardzo mi się spodobał. Szczerze? Nie sądziłam, że pod tym wszystkim kryję się tak przemyślana, dopracowana w najmniejszym szczególe intryga. Nie podobała mi się ta czcionka, która została użyta na końcowych stronach książki, ponieważ ciężko mi się to czytało. Widać, że Pani Aleksandra Rumin lubi, to co robi. To się po prostu czuję podczas czytania. Cóż mogę napisać więcej? Uważam, że książka jest warta tego, aby polecić ją dalej.

Aleksandra Rumin… no cóż, niestety nie udało mi się znaleźć informacji o tej autorce, nawet wujek Google mnie zawiódł. Z okładki książki dowiedziałam się tylko, że autorka jest warszawianką z urodzenia i wyjątkową optymistką z ogromnym poczuciem humoru. Tajemnicza osoba, która pisze pełne humoru książki, ale czy jest to jej prawdziwe imię i nazwisko, czy pseudonim literacki…, tego niestety nie wiem. Jej znakiem firmowym jest wyjątkowe poczucie humoru, okraszone dużą dawką sarkazmu i celnym portretowaniem różnych nacji i grup społecznych. W bohaterach jej powieści z wielu rozpozna jakąś znajomą osobę lub siebie samego. Zbrodnia po irlandzku to komedia kryminalna, chociaż moim zdaniem ta książka jest specyficznym przewodnikiem po Irlandii, z dużą dawką humoru i wątkami kryminalnymi. Biuro turystyczne „Hej Wakacje” organizuje tygodniowy wyjazd do Irlandii, ale tylko dla wybranych. Egzotyczne wycieczki to czasami dość niebezpieczne hobby, ponieważ statystyki ujawniają, że co roku kilkuset spragnionych wrażeń Polaków ginie podczas wakacyjnych wojaży. Zorganizowany po bardzo promocyjnej cenie wyjazd, kusi, ale czy można zaufać przewodnikowi. Niestety uczestników wycieczki spotyka kilka nieszczęśliwych wypadków, a pilot wycieczki najchętniej wróciłby do domu mając dziwne przeczucie, że coś w tym wyjeździe nie gra. Tomasz Waciak nie ma jednak czasu na dochodzenia, bo nie dość, że musi użerać się z irlandzką pogodą, to jeszcze wśród uczestników wycieczki ma dość roszczeniową starszą panią, a program wycieczki co chwilę ulega zmianom a ona sam albo zmaga się z zatruciami pokarmowymi albo z nieprzepartą ochotą, żeby strzelić sobie drinka. Albo trzy… Co spotka uczestników wycieczki? I czy w obliczu tragedii i wyjątkowo niesprzyjającej zwiedzaniu pogodzie, będą oni chcieli wrócić do domów? Książka ta jest drugą powieścią autorki, którą miałam okazję przeczytać i pewnie każdego kolejnego tytułu będę wypatrywała. Fabuła to cięta satyra na Polaków nie tylko przebywających za granicą, pełna obyczajowych introspekcji, bardzo wyrazistych postaci i najdziwniejszych przygód. (…) Warszawa dopiero budziła się ze snu. Ulice świeciły pustkami, po chodnikach przemykali nieszczęśliwi posiadacze czworonogów oraz przedstawiciele lokalnej bohemy, zwani pieszczotliwie menelami, którzy wracali do domu po nocnych wernisażach pod chmurką. (…) A jak przystało na kryminał to są i zbrodnie. Ale ta książka jest również świetnym przewodnikiem turystycznym po Dublinie (i nie tylko), bowiem razem z uczestnikami wycieczki czytelnik ma okazję zwiedzić Irlandię. Każdy kolejny rozdział zaczyna się czymś w rodzaju planu wycieczki, jaki powinien zostać zrealizowany, ale jak to często bywa, nie zawsze okoliczności pogody pozwalają na tę realizację. (…)Śniadanie. Wykwaterowanie. Przejazd do Blarney Castle, gdzie znajduje się słynny kamień – każdy śmiałek, który go pocałuje, otrzyma dar elokwencji. Spacer aleją cisową. Przejazd do Cork. Spacer po mieście, w czasie którego zobaczymy zbudowany w 1788 roku Targ Angielski, katedrę św. Findbara, browar Beamish and Crawford, starą dzielnicę hugenocką z placem Rory’ego Gllaghera, gmach opery, giełdę maślaną i Muzeum Masła oraz kościół św. Anny. (…) Jest to cięta satyra, moim zdaniem z nieco przerysowanymi pod względem turystycznym sytuacjami, mało realnymi, ale w pewnym sensie prawdopodobnymi. Krytyczne przedstawienie turystów nie tylko z Polski, ale również z innych krajów Europy, pokazane zostało na tle malowniczych (teoretycznie) widoków, które często z powodu typowej irlandzkiej pogody – mgieł, ulewnego deszczu, silnego wiatru – pozostają tylko w wyobraźni zwiedzającego. Ironiczny humor towarzyszy odbiorcom książki od pierwszej do ostatniej strony i dopiero w samej końcówce, autorka nieco szokuje, fundując czytelnikom chwile prawdziwego wzruszenia i odkrywając karty z zaskakującym zakończeniem. Myślę, że owo zakończenie właśnie, zaskoczy wielu. Przedstawiając losy uczestników wycieczki turystycznej, o skrajnie różnych charakterach, autorka stworzyła historię, która bawi do łez i poprawia humor lepiej niż czekolada, a zderzenie ludzkiej mentalności z realiami miejskiej dżungli i irlandzkiej rzeczywistości staje się źródłem przezabawnych perypetii. (…) Ciemną nocą z zaułka wyłoniły się trzy cienie i zatrzymały się przed wejściem do nowo otwartej kancelarii adwokackiej „Duda i Partnerzy” (…) Pół minuty później na miejscu drugiego w rządku „D” pojawiło się jaskrawe „P” (…) Jeżeli szukacie lektury lekkiej, łatwej i przyjemnej to ta książka jest właśnie taką. Jeżeli wybieracie się do Irlandii, i nie wiecie czy warto tam pojechać, a jak warto, to co zwiedzić, to ta książka Wam doradzi. Jeżeli macie ochotę pośmiać się i zapomnieć o szarościach dnia codziennego, to koniecznie sięgnijcie po tę lekturę. Każdy, kto nie jest przedszkolakiem i wczesnoszkolnym dzieciakiem, tego z całą pewnością ta książka nie zawiedzie.

Jeżeli lubicie komedie kryminalne, w których nie brakuje wyrazistych postaci i absurdalnych przygód, to "Zbrodnia po irlandzku" powinna się Wam spodobać. Ta powieść jest wprost idealnie skrojona na wakacje - lekka, zabawna, niezobowiązująca, ale zapewniająca też dreszczyk emocji. Z tą pozycją nie da się nudzić! Nie polecam jej jednak osobom, które chcą pracować w branży turystycznej, ponieważ mogą się troszeczkę zniechęcić ;)

Czas wakacji to masowe wyjazdów rodaków na różnego rodzaju wczasy, czy to w Polsce czy zagranicą. Nie raz słyszymy o ekscesach naszych rodaków na wczasach zagranicznych, gdzie Polaków można od razu rozpoznać. Polacy na wakacjach nie mają najlepszej opinii. Wiele osób często mówi o tym, że nasi rodacy nie potrafią dobrze zachowywać się na wakacjach. Właśnie takim tematem zajęła się Aleksandra Rumin w swojej książce „Zbrodnia po irlandzku”, próbując opisać różne zachowania Polaków podczas wycieczki objazdowej po Irlandii. 🐏 Ale jak to, wakacje w Irlandii?? Kto chciałby pojechać tam na wakacje? Właściciel biura „Hej Wakacje” znalazł na to sposób i szybko skompletował chętnych na wycieczkę. Jednak gdy do kraju słynącego z whiskey, turystami ma się opiekować osoba mająca problemy z alkoholem to nic dobrego to nie wróży. Deszczowa pogoda to tylko jeden problem z którym będzie się musiał zmierzyć bo nagle zaczyna dochodzić do dziwnych śmiertelnych wypadków wczasowiczów. 🐑 Po zabawnym debiucie autorka serwuje nam kolejną zabawną historię z naszymi rodakami w głównej roli. Mimo iż książka jest przezabawna, to między wierszami pojawia się obraz Polaka na wakacjach mało ciekawy. Pisarka obnażyła chyba wszystkie przywary Polaków przebywających na wczasach. Wieczne narzekanie na wszystko wokół zaczynając od pogody, jedzenia czy nieustannych kłótni. Dajemy się poznać na obczyźnie jako wandale, złodzieje i najzwyklejsze prymitywy, które dla osiągnięcia własnych celów gotowe są iść dosłownie po trupach. Autorka widać jest świetnym obserwatorem naszych zachowań, która na dodatek potrafi to wszystko opisać z dużym dystansem i humorem opowiadając historię wycieczki po Irlandii. Sami bohaterowie to istny przekrój naszych wad które wychodzą gdy tylko udajemy się gdzieś na urlop. Jako, że jest to komedia kryminalna to i nie brakuje tutaj trupa. Owszem jest i to nie jeden. Wszystko to stworzyło kawał porządnej komedii kryminalnej, która idealnie wypełni nam wieczorem czas bądź też umili urlop. Więc jeśli szukacie zabawnej książki to idealnie trafiliście. „Zbrodnia po irlandzku” gwarantuje świetnie spędzony czas, dużą dawkę miejscami absurdalnego humoru oraz ciekawą zagadkę kryminalną.

Powieść Aleksandry jest komedią kryminalną. Niezwykle inteligentną i zabawną opowieścią o ludziach i ich zachowaniach na wyjeździe zagranicznym. Tak jak w poprzedniej książce, tak i tutaj pojawiają się zabawne sceny i sytuacje, które kpią z pewnych ludzkich zachowań, drwią ze zbyt pewnych siebie dorobkiewiczów i pseudo-biznesmenów. Autorka sprytnie zwraca uwagę na idiotyczne zachowania i konsekwencje, które za sobą niosą, ale też wskazuje, że niektóre z nich przypisać można jedynie mieszkańcom dużych aglomeracji, przy czym ta absurdalna wielkomiejskość aż kłuje w oczy i zwraca uwagę na tyle, że doszukujemy się porównań w prywatnym życiu.