Zbrodnia po irlandzku (okładka miękka)

Autorka stworzyła ciekawą historię, okraszoną dowcipnymi dialogami i scenkami sytuacyjnymi. Barwni bohaterowie wnoszą wiele dobrego do powieści. Każdy z nich jest inny i dzięki różnicy ich charakterów fabuła książki nie jest monotonna. Nie da się ukryć, że ich zachowania są momentami zbiorem stereotypów o turystach, wyjeżdżających na wakacje.⁣ ⁣ Na szczególną uwagę zasługuje harmonogram zwiedzania Irlandii. Każdy rozdział rozpoczyna się od listy zabytków i miejsc, do których uczestnicy danego dnia będą się wybierać. Pomysł ze stworzeniem takiego planu jest w moim mniemaniu strzałem w dziesiątkę. Dzięki temu, że mogłam wyszukać w sieci niektóre ze wspomnianych w nim miejsc, nabrałam ochoty na wycieczkę do Irlandii. Nie ukrywam, że gdyby do niej miało dojść, na pewno książka posłuży mi poniekąd jako przewodnik i źródło inspiracji.⁣

Nie spodziewałam się, że ta książka może mnie tak pochłonąć. Rewelacja! Zbrodnia po irlandzku to idealna książka na lato i na jego przedłużenie... Polecam! Ubawiłam się przy niej wyśmienicie :)

Wycieczki! Wielu z nas po prostu uwielbia podróże, te bliższe i dalsze. Co jednak zrobić, gdy podczas wojaży napotykamy dosłownie same pechowe sytuacje? Jak wyjść z wszelkich ambarasów, szczęśliwie wrócić do kraju? Oto jest pytanie! Muszę się przyznać, że po raz pierwszy mam styczność z twórczością Aleksandry Rumin, a jej debiutancka powieść jeszcze nie zdołała wpaść w me ręce. Aczkolwiek zetknęłam się z wieloma recenzjami, głównie pozytywnymi, dlatego postanowiłam spróbować „Zbrodni po irlandzku”. Jakoś nigdy nie szalałam za komedią, gdy chodzi o książki, chociaż trafiłam na kilka niezłych, więc i Pani Aleksandrze dałam szansę. Czy na coś konkretnego się nastawiłam? Postanowiłam podejść do lektury na luzie, bez obiecywania sobie czegokolwiek, aby uniknąć ewentualnego rozczarowania. O dziwo, mimo uprzedzeń, spędziłam nad powieścią kilka ciekawych dni, zadowolona, mimo szukania większych wad. Takowych nie znalazłam i doszłam do wniosku, że częściej muszę „wychodzić ze strefy komfortu”, używając modnego ostatnio określenia. Zaczęłam od zaznajamiania się z kryminałami, potem komediami, a teraz zaczynam pałać sympatią do połączenia obu gatunków. Przewrotnie! Swoją drogą, uwagę przykuwa już sama okładka, o czym pragnę wspomnieć, chociaż próbuję wystrzegać się oceniania po szacie graficznej. Cóż, zmysł estetyki trudno oszukać. Wspominam o tym również z tego względu, że często okładki są bezsensowne, jakby twórcy niespecjalnie kojarzyli fabułę. A w przypadku „Zbrodni po irlandzku” widać, iż zadbano o zgodność, przyłożono się do pracy. Detale są silnie związane ze szczegółami pochodzącymi prosto z książki. Właśnie, na szczęście mogę nadmienić, że treść nie wypada gorzej, całość idealnie się uzupełnia. Nawet chaosem trzeba umiejętnie pokierować — tak, to brzmi niczym oksymoron, ale proszę mi zaufać. Początkowo wydaje się, że powieść jest jednym wielkim mętlikiem. Wątki się ze sobą mieszają, bohaterowie przekrzykują. Ale już po chwili można zauważyć, iż mamy do czynienia z celowym zabiegiem, przestajemy się gubić, a zamiast tego wciągamy w akcję. Potrzeba też dużo dystansu do otaczającego nas świata! Satyra na społeczeństwo, trochę na nas samych, z przymrużeniem oka. Mrugnijmy do siebie, znajdujących się w środku krzywego zwierciadła! Postaci niesamowicie irytują i taka jest właśnie ich rola. Paradoksalnie, można nabrać do nich dziwnej sympatii, przez te wszystkie napotykające ich przygody. Zwłaszcza w przypadku głównego bohatera, niejakiego Tomasza Waciaka, zmagającego się z uzależnieniem od alkoholu opiekuna wycieczki. Ma pod sobą zgraję kompletnie zakręconych ludzi, trudno utrzymać ich w karbach, a prześladujący ich zewsząd pech nie pomaga. Często się zaśmiewałam, więc rola powieści została spełniona. Co z intrygą? Wypada ciekawie, dość zaskakująco, więc mamy kolejny plus. Ot, czarny humor w dobrym wydaniu, chociaż jeszcze raz muszę podkreślić — dystans, dystans i jeszcze raz dystans. Inaczej łatwo się obrazimy o takie, a nie inne przedstawienie Polaków. „Zbrodnia po irlandzku” przypadnie do gustu przede wszystkim miłośnikom gatunku, osobom chcącym odprężyć się po ciężkim dniu, szukającym niezobowiązującej lektury. A jednocześnie niegłupiej, zachowującej poziom. Będę obserwować rozwój kariery literackiej Aleksandry Rumin i mam nadzieję, że w bliskiej przyszłości uda mi się przeczytać jej pierwszą powieść, a może nawet kolejne?

Przewodnik i satyra z wątkiem kryminalnym w jednym? Oto właśnie jest przed Państwem! Zestawienie zachowań Polaków turystów umiliło mi niejeden wakacyjny wieczór i otworzyło oczy, a wplątany w to kryminał zmusił do myślenia. Jak dla mnie - powieść na duży plus! :)

Świetnie skonstruowana satyra polskiego społeczeństwa, w których wstępuje diabeł zaraz po przekroczeniu granicy kraju. Przerażająca, a jednocześnie diabelnie śmieszna opowieść o Januszach i Grażynach na wakacjach.

"Zbrodnia po irlandzku" to druga powieść Aleksandry Rumin. Tytuł nawiązuje do debiutku "Zbrodnia i Karaś", który przyciągał humorem, a zatrzymywał psychologicznym rozbiorem postaci. Obawiałam się, że druga książka w podobnym tonie może być nudna. Myliłam się. Autorka zabiera nas w podróż do "bajecznej" Irlandii. Kto był, ten wie co to znaczy. Jeśli nie pada deszcz i świeci słońce, to mamy święto. Mieszkańcy są przyzwyczajeni, turyści zawsze zawiedzeni. Niemniej nie odstręcza ich to od przyjazdu do Szmaragdowej Wyspy. Poznajemy Tomka, przewodnika wycieczek, który swoje smutki zapija w procentowych napojach. Ponieważ jednak zaczęło mu to skutecznie uniemożliwiać wykonywanie pracy, to starał się ograniczyć te diabelskie nawoływania. Kierunek Irlandia wybitnie mu w tym nie pomaga. Wszak to kraina whisky płynąca! Na domiar złego jedną z uczestniczek tej wycieczki jest pewna Baronowa, której zła sława wyprzedza ją samą. Intuicja podpowiada Tomkowi, że tej wycieczki długo nie zapomni! Aleksandra Rumin napisała sympatyczną i pełną humoru powieść, która ma bardzo ciekawe drugie dno. Przekonacie się o nim na końcu "Zbrodni po irlandzku" i absolutnie nie będziecie się go spodziewać! Polecam, idealna na gorące, letnie wieczory.

Egzotyczne wycieczki to ryzykowne i niebezpieczne hobby - mogą przekonać się o tym uczestnicy wyprawy do Irlandii z biurem podróży "Hej Wakacje". Nikogo nie dziwi więc kilka małych wypadków. Typowo irlandzka, kapryśna pogoda, roszczeniowa starsza pani i  ciągle zamiany planów sprawiają,że nawet pilot wycieczki nie ma czasu na martwienie sie ciągłymi nieszczęściami. Jak nie oszaleć i dowieźć wszystkich uczestników ponownie do kraju ? A może strzelić sobie na uspokojenie drinka albo trzy ? "Zbrodnia po irlandzku" to książka, która przez cały czas wywołuje uśmiech na twarzy czytelnika. Szalona, zwariowana i pełna zwrotów akcji fabuła wciąga bez końca i nie pozwala odłożyć książki na bok. Nawet gdy kolejne podróżnicze katastrofy wydają się nieprawdopodobne a całość zaczyna być totalnie oderwana od rzeczywistości, nie mogłam oderwać się od lektury. Barwni i niezwykle wyraziści bohaterowie doskonale komponują się z wartką akcją i tworzą historię, która na długo pozostanie w mojej głowie. Dużym plusem książki jest zakończenie, które wyjaśnia serię niefortunnych wypadków i zaskakuje swoją złożonością. Lektura "Zbrodni po irlandzku" okazała się świetną zabawą i polecam Wam serdecznie bliższe spotkanie z książką Aleksandry Rumin.

Pozycja obowiązkowa dla osób które kiedykolwiek były na zagranicznej wycieczce objazdowej! Ale nie tylko! Napisana lekkim językiem, pełna trafnych i dowcipnych obserwacji obyczajowych. Zakończenie bardzo zaskakujące, ale niestety nieco naiwne i naciągane za co odjęłam jedną gwiazdkę. Nie zmniejsza to w żadnym stopniu przyjemności czytania. Polecam jako miłą, relaksującą lekturę!

"Zbrodnia po irlandzku" to dobra, lekka wakacyjna lektura, która z jednej strony pokazuje czytelnikowi jak niestosownie potrafimy zachowywać się na świecie, a z drugiej bawi i wciąga. Wątek kryminalny znajduje świetne rozwiązanie, bohaterowie intrygują, a czytanie o wycieczce w słoneczny dzień skutecznie przeciwdziała deszczowej pogodzie. Jest to tytuł, który z pewnością znajdzie swoich amatorów, spragnionych lekkiej komedii kryminalnej.

No i to się nazywa dobre podsumowanie rodaków za granicą. Czekamy na więcej takich smaczków w kolejnych książkach :D