„Zazdrośnice” to moje drugie spotkanie z Ériciem-Emmanuelem Schmittem i muszę powiedzieć, że udane. A o czym jest książka? O czterech przyjaciółkach, które w swych pamiętnikach opisują istotne dla siebie rzeczy. O czym piszą? O przyjaźni oraz miłości – o tej obecnej, jak i o tej odległej. Wszystko zależy od tego, do którego pamiętnika czytelnik w danej chwili może „zajrzeć”. A ponieważ wszystkie są nastolatkami, hormony nie próżnują i ochoczo dodają swoje przysłowiowe cztery grosze.

Książka idealna na wolny wieczór, podczas którego chcemy się odprężyć, ale też i zastanowić nad kwestią przyjaźni i miłości. Pędząca akcja wciąga, ale jednocześnie daje do myślenia. Bo oczy widzą jedynie powłokę, ale co kryje się pod spodem?

Sięgając po tę książkę, nie spodziewałam się fali przemyśleń, które nawiedziły mnie po zapoznaniu się z ostatnią stroną. Zakończenie zaskoczyło, a całość uświadomiła kruchość, z pozoru trwałych rzeczy. I nie będę się więcej rozpisywać. Napiszę krótko. Warto sięgnąć po tę książkę, bo choć wydaje się niepozorna, ma w sobie wielkie przesłanie.

Już kiedyś zrecenzowałam książkę Erica Emmanuela Schmitta, dlatego widząc tę książkę i wiedząc, że autor pisze świetne powieści, postanowiłam przeczytać „Zazdrośnice”.

Przede wszystkim dla mnie jej ogromnym plusem jest to, że jest objętościowo niewielka. Przechodząc do sedna, książka opowiada o czterech przyjaciółkach, których przyjaźń przetrwała „od małego”. Wierzą, że największym spoiwem jest przyjaźń, nie miłość - bo ona przemija. Wszystko nagle pryska, jak bańka mydlana - jedna z dziewczyn ma kontakt z chłopakiem, który przedtem spotykał się z jej przyjaciółką Julią. Julia zaczyna być zazdrosna. Historia brzmi jakby była banalna, ale uwierzcie na słowo, wcale taka nie jest. Sięga drugiego dna - do czego my, ludzie, jesteśmy zdolni posunąć się kiedy jesteśmy nieufni i zazdrośni.

Książka niesie w sobie bardzo dużo emocji, pokazuje czym jest miłość, czym jest przyjaźń, i do czego mogą doprowadzić nas złe emocje.

Serdecznie polecam! Osoby, które sięgną po "Zazdrośnice" na pewno nie pożałują!
Kasia, lat 19
źródło: osemkowyklubrecenzenta.blogspot.com

Czytając każdą nową książkę Schmitt'a z góry zakładam, że to lektura warta mojego czasu. I tak samo było w przypadku „Zazdrośnic” - krótkiej opowiastki o życiu czterech nastolatek.
Historia toczy się w głębi każdej z dziewczyn – czytając, śledzimy ich myśli zapisane w formie pamiętnika. Wiemy tyle, na ile pozwolą nam bohaterki. Momentami mam wrażenie, że ich słowa są zbyt 'dorosłe'. Jakby zbyt dużo rozumiały, ale zarazem świadomość ta, i tak je przed niczym nie chroni – popełniają błędy młodości. Dorastają, poznając miłość. Muszą radzić sobie ze swoimi emocjami, niejednokrotnie ukrywając je przed światem. Zderzają się z życiem codziennym, które uczy je bólu zazdrości i radości.
Schmitt ustami Anouchki, Julii, Raphaelli i Colombe, mówi czym jest miłość – spełnieniem, uzależnieniem... miłość potrafi również zniszczyć i zabić.
Psychologia dusz, to coś, w czym Schmitt się lubuje. I czym zaraża, dając wiele do myślenia. Okres dorastania jest..., lub był czasem prób dla każdego z nas. Warto sięgnąć po książkę i popatrzeć wstecz z przymrużeniem oka.

Zasiadając do lektury spodziewałam się zupełnie czego innego... a już na pewno nie takiego zakończenia.
Forma książki to pamiętniki 4 przyjaciółek. Dziewczyny są w trudnym wieku dojrzewania, prowadzą pamiętniki, w których opisują swoje ciało, które sie zmienia, relacje z bliskimi, emocje które czasami trudno nazwać i opanować, poznajemy ich poglądy na temat miłości i przyjaźni.
W szkole trwają przygotowania do przedstawienia Romeo i Julia. Główne role zagrają dwie przyjaciółki Julia i Raphaelle. Wydawać by się mogło, że tylko tym żyje Julia, że to jet dla niej najważniejsza sprawa, zagrać Julię. Co jednak znaczą jej słowa, "to będzie moja pierwsza i ostatnia teatralna rola". Nauczyciel widzi w niej potencjał i zadatki na aktorkę. Ma rację, jest bowiem coś co Julia skrywa przed światem, sprawa z której nie zwierzyła się przyjaciółkom. Delikatna i subtelna Julia potrafi nienawidzić i skupia się na zemście... Gdzie jednak jest tutaj miłość? Jest ona kluczem i rozwiązaniem.
Polecam

Eric Emmanuel Schmitt w swojej najnowszej powieści pokazuje mistrzowską kreację swojego warsztatu. U autora jak zawsze króluje prostota i syntetyczność wypowiedzi, wypełniona przemyślaną treścią do ostatniej litery. Żadne słowo nie jest tu przypadkowe, czy niezamierzone. Tym bardziej, że książka jest zbiorem kart z pamiętników grupy przyjaciółek, opisujących przede wszystkim emocje, a dopiero później wydarzenia.

Pozornie przeciętna grupa dziewczyn, dzieląca się niemalże wszystkim, zaczyna się od siebie oddalać. Uczucia stają się bodźcem do podejmowania decyzji, które niejednokrotnie przekroczą granicę ich przyjaźni doprowadzając do nieuchronnego końca. Każda kolejno podejmowana akcja wywołuję reakcję, która coraz szybciej zbliża do katastrofy, podkreślanej jeszcze przez przytaczane fragmenty "Romea i Julii" Szekspira. Taki ładunek emocjonalny musiał mieć swoje ujście, choć mało kto spodziewał się, że owe ujście będzie tak krwawe i tak teatralne.

Cztery nastoletnie przyjaciółki zadające sobie pytanie:która z nich zazna szczęścia?
Ta niewielkich rozmiarów powieść ma postać zapisków z pamiętników bohaterek oraz ich wspólnej korespondencji.
To na bazie tych osobistych zapisków poznajemy każdą z nastolatek.
Okazuje się, że każda z przyjaciółek jest zupełnie inna.
Julia, Anouchka, Colombe i Raphaelle- wiele je łączy ale i tyle samo dzieli.
Licealistki borykają się z problemami dojrzewania. Pojawia się wątek pierwszej miłości, zakochania, inicjacji seksualnej,
homoseksualizmu.
Dziewczyny swoją przyjaźń uważają, za trwalszą od miłości.....Ale czy aby na pewno tak jest?? Czy tytułowa zazdrość okaże się niszcząca??
Książkę "Zazdrośnice"czyta się bardzo szybko- refleksja po jej przeczytaniu pozostaje na dłużej.

Cudowna, bardzo emocjonująca historia czterech przyjaciółek. Miała to być wieczna przyjaźń silniejsza niż wszystko. Silniejsza niż nietrwała miłość. Niestety ich więź budowana od dziecka zostaje poddana ogromnej wątpliwości. Na drodze najlepszych przyjaciółek, które nie miały przed sobą tajemnic i cieszyły się swoim szczęściem, staje zazdrość i zawiść, które niszczą wszystko. Dziewczyny są łatwowierne, nie przewidują, ze w każdej chwili może zdarzyć się coś czego się nie spodziewają.
Opowieść jest bardzo realistyczna, nie jest przesłodzona. Pokazuje jak jedna chwila może zburzyć coś budowanego przez całe lata.
Historia idealna nie tylko dla młodszych czytelników.

Eric Emmanuel Schmitt należy do grona moich ulubionych autorów. Po lekturze każdej jego książki jestem oczarowana, poruszona i trwam w lekkim stadium zadumy. Podobnie było w przypadku Zazdrośnic. Schmitt po raz kolejny zmusza do refleksji jednakże mam wrażenie, że książka powinna być sprzedawana z przeznaczeniem dla innej kategorii wiekowej. Moim zdaniem jej odbiór byłby dużo lepszy w gronie czytelników nastoletnich, tam powinien być wręcz lekturą obowiązkową. W świecie gdzie zaciera się granica pomiędzy tym co wolno a tym co krzywdzi drugą osobę, ktoś powinien udzielić Młodym Ludziom paru lekcji. Myślę, że E.ESchmitt jest do tej roli stworzony idealnie.

Powieść Erica Emmanuela Schmitda „Zazdrośnice” opowiada historię czterech przyjaciółek, których z pozoru nierozerwalna więź zostaje wystawiona na próbę. Gdy zostaje przekroczona granica między miłością i przyjaźnią a nienawiścią, ich życie zmienia się na zawsze. Książka pełna jest niespodzianek, zwrotów akcji i poruszających serce momentów. Napisana lekko piórem nie pozwala się od siebie oderwać. Porusza temat problemów nastolatek, takich jak dojrzewanie, miłość, pierwszy raz czy zazdrość. Dzięki formie pamiętnikarskiej łatwiej jest zrozumieć i wczuć się w sytuacje bohaterek, ich uczucia oraz punkt widzenia. Zdecydowanie polecam.

Pierwsze skojarzenie po otrzymaniu książki było jedno, to zdecydowanie powieść dla dziewcząt. Nie dla młodych kobiet a dla właśnie dla dziewczyn, które powoli wkraczają w świat dorosłych, nie rozumiejąc do końca wszystkich jego zawiłości i niuansów. Fabułę poznajemy poprzez osobiste przemyślenia 4 przyjaciółek, zapisanych w formie pamiętnika. Zwierzenia są często naiwne, pragnienia wyidealizowane, ale wszystko jest adekwatne do wieku bohaterek. Czyta się szybko, jest dobrze napisana, zakończenie zaskakuje i trochę zwala z nóg, przez co infantylna z pozoru książka nabiera przerażającej głębi. Polecam każdej nastolatce!

Cztery młode dziewczyny, jeszcze dziecinne a już wchodzące w okres dojrzewania, który wprowadza w ich życie burzę hormonów i zamęt uczuć. Nagle przestają radzić sobie z otaczającą je rzeczywistością, uciekają w świat fantazji – także tych seksualnych. Młodzieńcza przyjaźń, która je łączyła zostaje wystawiona na ciężką próbę, ku swojemu przerażeniu dowiadują się same do czego są zdolne w złości i gniewie. Obowiązkowa lektura dla nastolatek oraz ich rodziców.
Poza tym – w tle – barwny pejzaż współczesnego paryskiego liceum.

Schmitt jak zawsze na wysokim poziomie, zaskakuje i daje do myślenia. Ta historia jest tak interesująca i intrygująca, że po jej przeczytaniu chce się więcej. Połączenie losów 4 przyjaciółek ze sztuką Romea i Julii, czyni z tej opowieści kolejną doskonałą sztukę, szkoda, że kończy się ona tragicznie. Wadą książek tego autora jest to, że tak szybko się kończą, są przy tym niesamowicie wciągające.

Mnie się ta książka bardzo podobała, czyta się jednym tchem. Jest bardzo dobrze napisana, wciągająca. Przyznam, że dla mnie jej głównym atutem i plusem, co mnie w niej najbardziej urzekło, to to, że opowiada historię młodych dziewcząt ich pierwsze miłości, zmagania się z uczuciem przypomniało mi, jak to jest być dorastającą dziewczyną.

Książka która zmusza do myślenia. Do czego zdolny jest człowiek?
Jest to przepiękna opowieść o przyjaźni, o zazdrości, o wsparciu jakie można uzyskać, o potrzebie akceptacji.
Sama książka to zbiór wpisów z pamiętnika czterech dziewcząt.
ksiązka z efektem wow!

Choć na początku wydawała mi się zwykłą powieścią o życiu nastolatek, później miło mnie zaskoczyła. Powieść jest naprawdę interesująca i niesie ciekawe i mądre przesłanie.
Polecam !

mam płytę i słucham z zachwytem. Uwielbiam rap. Czy to rap? Jeśli tak to z zupełnie nowym podejściem, ale podoba mi się ono. Bardzo świeże. Muzyk wybiega do innych gatunków.
polecam