Znakomita książka i piękna historia w niej opisana

POPKULTUROWY KOCIOŁEK >> Tytuł książki i okres, w którym dzieje się akcja (XV wiek), dość jasno precyzuje jej tematykę. Nie jest to jednak pozycja, która skupiałaby całą swoją uwagę na Wielkiej Wojnie z Zakonem Krzyżackim. Konflikt z zakonnikami jest tutaj tylko tłem, aby pokazać, postać Zawiszy Czarnego. Wielkiego rycerza, który zawsze stawiał honor ponad wszystko. Zanim jednak czytelnik będzie mógł śledzić jego losy, autor decyduje się ukazać brata rycerza, który parał się dostarczaniem oręża na zbuntowaną przeciwko Krzyżakom Żmudź. Czyn ten niestety okazał się dla niego brzemienny w skutki i trafił on do niewoli. Zawisza na wieść o tym natychmiast wraca do kraju w celu wykupienia członka rodziny. Niestety wszystko toczy się inaczej niż było zakładane, co staje się podwaliną do bezpardonowej walki z rycerzami ze znakiem czarnego krzyża na płaszczach. Jeżeli ktoś miał wcześniej do czynienia z dziełami autora, to doskonale wie, że słynie on ze świetnego fabularyzowania historii. W przypadku tej pozycji nie mogło więc być inaczej i kolejne rozdziały to nie tylko wielka dbałość twórcy o opisywane realia, ale również mocno wciągająca opowieść, którą czyta się z niekłamanym wyrazem zadowolenia na twarzy. Na słowa uznania zasługuje również pewna dość nietypowa jak na pisarza forma narracji. Od samego początku mamy tutaj bowiem do czynienia z retrospekcją historii. Kardynał Oleśnicki czyta i cenzuruje opis przygód Zawiszy, który został stworzony przez mnicha, który towarzyszył rycerzowi podczas walki z Krzyżakami. Świetnym pomysłem było ukazanie jak wspomniana głowa kościoła „podkoloryzowuje” niektóre wydarzenia, tak aby były one „ciekawsze” dla przyszłych pokoleń (oczywiście jednocześnie powiększając swoje własne zasługi). Nadaje to powieści lekkiej nutki humoru, jednocześnie wymuszając na odbiorcy refleksje nad tym, czy aby cała znana nam historia świata nie została swego czasu lekko „poprawiona”. Beletrystyczna część powieści na pewno nie umniejsza jednak jej wartości historycznej. Tak jak zostało to już wspomniane, Jacek Komuda zadbał tutaj o odpowiednie oddanie opisywanych realiów. Dodatkową wartość tego elementu książki stanowią również umieszczone na jej końcu dość rozbudowane przypisy. Każdy z rozdziałów został opisany oddzielnie, tak aby wytłumaczyć wszystkie zawarte w nim zwroty, przybliżyć niektóre opisane fakty historyczne czy przedstawić pojawiające się tam postacie. Nie jest to oczywiście opis wyczerpujący, ale i tak należy uznać go za solidną dawkę wiedzy. Nie pozostaje więc nic innego jak tylko stwierdzić fakt, że Zawisza. Czarne krzyże to genialna powieść historyczna, która powinna znaleźć się w posiadaniu każdego fana tego typu literatury.

Książki autora Jacka Komudy znałam z widzenia. Widząc zainteresowanie znajomych musiałam w końcu przyznać, że ciekawość wzięła górę. To było moje pierwsze spotkanie z autorem i już wiem, że nie ostatnie. Po przeczytaniu „Zawisza” uzupełniałam i kupiłam dwie inne książki z tej serii „Polscy bohaterowie” a mianowicie „Hubal” i „Westerplatte” Opis dostępny jest w Internecie, więc napiszę wam, że książka dla tych, którzy lubią epokę średniowiecza, rycerzy, bitwy ku chwale, Panów nie zawsze z lśniących zbrojach. Samego głównego bohatera chyba nie trzeba przedstawiać prawda? Człowiek honoru, prawdy, dzielny, czyli dzisiejszy Supermen. W książce autor idealnie odzwierciedlał obraz sytuacji, jakie go spotkały. Kiedyś, jako dziecko byłam zmuszona do czytania, oglądania filmu Krzyżacy i Pana Wołodyjowskiego jak wtedy tego nie znosiłam (nie znam osoby, która miałaby odmienne zdanie) tak dziś z wielkim sentymentem oglądam tamte produkcje oraz oglądam różne rekonstrukcje bitew wojennych. Obraz Zawiszy w trochę inny sposób, czyli od momentu min. Zygmunta Luksemburskiego, niewola krzyżacka i wielka bitwa wiadomo z Krzyżakami itd. W książce pokazane są takie wartości/cnoty jak honor, patriotyzm, prawda, szacunek do kraju. Tak jak kiedyś te wartości były normalne i tylko nieliczni byli przeciwko, tak w dzisiejszych czasach to wszystko zanika i to w szybkim tempie. Sam odpowiedz na pytanie czy jeżeli dziś rozpoczęłaby się wojna rzuciłbyś wszystko tylko po to żeby walczyć za ojczyznę? Odpowiem za siebie i powiem, że NIE, bo mam małe dziecko, o które bałabym się, że coś mu się stanie. Tak, więc książka idealna dla ludzi lubiący historię Polski, lubiących bohaterów wałczących w służbie krajowi i prawdzie. Szczerze to mogę napisać, że książka dla młodzieży takiej starszej. Jakby lekcje szkolne odbywały się w sposób jaki autor przedstawił losy Zawiszy to byłabym wzorową uczennicą :D W książce poprzez idealne oddanie nazewnictw ekwipunku oraz dialogi charakterystyczne dla tej epoki mogłam wczuć się w role rycerza, który wędruje min. w poszukiwaniu brata. Dziękuję wydawnictwu za druk recenzencki, bo dzięki temu kupiłam kolejne mówiące o innych bohaterach, ale to z czasem u mnie w recenzjach. Polecam całym sercem, ale muszę być szczera to książka nie dla tych, którzy do tej pory czytali same obyczajówki/romanse, nie jest dla tych, którzy nie lubią historii oraz średniowiecznej rzeczywistości.

Akcja powieści rozpoczyna się dość nieoczekiwanie od fragmentu kroniki Jana Długosza i taki sam zabieg autor zastosował przed kolejnymi rozdziałami. W ten sposób wprowadza elementy historyczne, tworzy nastrój, a także uwiarygadnia prezentowane zdarzenia. Również losy sławnego rycerza zostały wprowadzone nietypowo – od wieści o śmierci Zawiszy przyniesionej jego dawnemu towarzyszowi, a obecnie biskupowi, Zbigniewowi Oleśnickiemu. A za chwilę następuje retrospekcja, wspomnienie pojmania przez krzyżaków brata wojownika z Garbowa, Kruka. Takich przejść pojawia się w powieści sporo, dzięki czemu czytelnik skupia uwagę na wydarzeniach. Niemniej ciekawe wydarzenia kończą pierwszy tom dylogii, bowiem Zawisza otrzymuje od samego króla specjalną misję oraz szczególną nagrodę za męstwo. Jaką? Należy dotrzeć do ostatnich stron, aby dowiedzieć się, co się wydarzyło. Czytający powieść miłośnicy historii nie będą narzekać, ponieważ autor wypełnił narrację i język postaci słownictwem typowym dla prezentowanych czasów. A kilkadziesiąt ostatnich stron książki zajmują przypisy do kolejnych rozdziałów, zawierające szerokie objaśnienia dotyczące postaci i wielu scen, a także odwołania do źródeł historycznych. Czytelnik mający w ręku „Zawiszę. Czarne krzyże” na pewno niejeden raz wspomni „Krzyżaków” Henryka Sienkiewicza, jednak autor tej powieści w zupełnie inny sposób tworzy obraz naszego kraju i sąsiadów z okresu przed Grunwaldem. Także z tego powodu warto sięgnąć po książkę Jacka Komudy. ZJ źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

To moja kolejna przygoda z twórczością Jacka Komudy i jedna z lepszych. Książka z serii "Chwała polskiego oręża" jest najnowszą pozycją autora i podobnie jak "Hubal" zapewnia wyprawę w przeszłość. Zawsze zachwycałem się językiem jakim posługuje się Jacek Komuda, ale jeszcze bardziej uwielbiam przedstawione przez niego realia poruszanego okresu w dziejach naszej historii. Delektując się lekturą, bierzemy niemal namacalny udział w wydarzeniach jakie rozgrywają się na kartach powieści, czujemy zapach bitewnej pożogi i przez moment sami stajemy się uczestnikami rozgrywanej akcji. O czym jest książka? Jak mowi sam tytul - o Zawiszy. Zawiszy Czarnym, a co za tym idzie o honorze, godności i odwadze. Komuda przybliza nam sylwetkę najbardziej znanego polskiego rycerza, choć jak sam mówi sporo wpływu na fabułę miala jego wyobraznia. Książki nie należy traktować jak biografii Zawiszy, ale z pewnością przyblizy ona sylwetkę bohatera. Powiesc nadaje się zarówno dla miłośników autora i historii jak również dla tych, którzy nie interesują się tematyką ale szukają wciągającej lektury z ciekawymi wątkami. Jacek Komuda wielokrotnie podkreśla, że Zawisza Czarny to wzór cnót, a powiedzenie "polegać jak na Zawiszy" nie wzięło się znikad. Autor po raz kolejny udowodnił, że jest specjalistą w dziedzinie historii. Znakomicie przedstawione codzienne życie bohaterów, znajomość uzbrojenia i terenów na których rozgrywa się akcja, sprawiają, że całość wydaje się być niezwykle realna. Polecam!

Nie polecam miłośnikom powieści historycznych a szczególnie tym, którzy cenią sobie wysmakowany język. Płytkie opisy postaci powtarzające się w kółko, jak ktoś ma brodę to zawsze szeroką jak łopata, itd . Dla autora najważniejsze jest w co kto jest ubrany i jaki rodzaj nakrycia głowy nosi, nuda i jeszcze raz nuda. Dobrnęłam z bólem do 3 rozdziału ale po przeczytaniu kawałka o skurw... niemieckim uśmieszku rzuciłam tymi wypocinami w kąt z mocnym postanowieniem, nigdy więcej tego autora!

Świetnie napisana książka, czyta się ją bardzo lekko bez zawiłych terminologii. Ta lekkość pióra a zarazem mnogość szczegółów, dynamika akcji i brutalna rzeczywistość pochłania czytelnika bez reszty tak też było że mną. Czekam na drugą część.