Pani Cisza. Zapiski stali. Tom 2 (okładka  miękka, 07.2021)

Już dawno żadna książka mnie tak nie zmęczyła. Klimat, który bardzo lubię, ale tak jakby potencjał został zabity przez autora. Dość przewidywalna - (zresztą tak samo jak tom 1) - nic mnie w niej nie zaskoczyło. Przeczytałam bo nie lubię zostawiać niedoczytanych serii. Liczę, że tom 3 będzie lepszy.

Lubię książki w tym klimacie. Jak dla mnie super. Jestem zwykłym czytelnikiem i dostałem to co oczekiwałem. Dziękuję. Mam nadzieję że Pan Arkady będzie częściej wydawał swoje książki.

Ciekawa książka

"PANI CISZA" - pod tym jakże intrygującym tytułem kryje się najnowsza i zarazem druga już odsłona powieściowego cyklu fantasy "Zapiski stali". Książka ta kontynuuje sobą porywającą relację o losach doskonałego wojownika - Kentaro, żyjącego, walczącego i służącego swoim panom w realiach wczesnośredniowiecznej Japonii. Pozycja ta ukazała się oczywiście nakładem Wydawnictwa Fabryka Słów, które tradycyjnie zadbało o wielce efektowne wydanie tej książki. Legendarny Klan Nagata chyli się ku swemu upadkowi, gdy oto sędziwy przywódca szykuje się na swoje wieczne odejście, zaś jego nastoletni syn zmaga się z nieuleczalną, wyniszczającą chorobą. Oto jednak wojownicy Klanu stają raz jeszcze do walki na przeciw podstępnym bandytom z Klanu Węża, którzy każdego dnia nękają mieszkańców pobliskich wiosek. Na czele wyruszającej armii staje wierny żołnierz przywódcy Klanu - Kitsune, który jest gotów oddać życie za swoich panów. W najgorszych koszmarach nie przypuszcza on jednak, że wraz z wymarszem sprowadzi na Klan Nagata wielkie niebezpieczeństwo... Na szczęście wśród jego żołnierzy jest ktoś, kto pozwoli odzyskać nadzieję... Arkady Saulski - autor tej książki i całego cyklu, zaprasza nas tym niniejszym dziełem do odbycia kolejnej, fascynującej, czytelniczej wyprawy do świata japońskiej kultury, tradycji i mitologii. To podroż znaczoną wielką przygodą, wartką akcją, niezwykłymi emocjami i niepowtarzalnym klimatem, który oczarowuje nas dalekowschodnim orientem. I jest to z pewnością udane połączenie historycznej powieści przygodowej z klasycznym fantasy oraz elementami literackiej grozy, które jednak zaskakuje nas swoim jakże odmiennym od europejskiego, podejściem do tradycji. Interesująco przedstawia się konstrukcja tej pozycji, którą można podzielić na dwie, główne części. Pierwsza w z nich stanowi klimatyczne wprowadzenie w te realia, przedstawienie miejsca, postaci i głównego wątku, jak i przygotowanie gruntu na pojawienie się dobrze znanej nam postaci - Ducha. Ten powraca w drugiej części relacji, znacząc swoją walką, poświęceniem i trudami wypełniania swojej powinności kolejne strony i rozdziały. I są tu wielkie emocje, liczne i zaskakujące obroty zdarzeń oraz rzecz najważniejsza - walka z samurajskim mieczem w ręku i magia, która to definiuje charakter tego cyklu. Efektem jest opowieści, która fascynuje i chwyta za serce, otwierając jednocześnie furtkę dla kontynuacji... Podobne, jak miało to miejsce w przypadku "Czerwonego Lotosu" (pierwszego tomu serii), tak i tym razem mamy okazję spotkać tu wiele barwnych postaci. Począwszy od wciąż tajemniczego, honorowego i perfekcyjnego w swej roli skutecznego wojownika i obrońcy - Kentaro, poprzez będącego mu nowym bratem, równie honorowego i poczciwego Kitsune, a kończąc na tytułowej Pani Ciszy, czyli potężnej, nieodgadnionej i przerażającej przywódczymi Klanu Węży - wszyscy oni zachwycają nas swoim kreacjami, realizmem i osobowościami, które są z pewnością wielowymiarowe. Oczywiście na tym lista ciekawych bohaterów się nie kończy, by wspomnieć choćby o pewnej pięknej lekarce i młodym chłopcu, który każdego dnia zmaga się z ułomnością swojego ciała... Bardzo przekonująco i klimatyczne objawia się także cały obraz tej powieściowej rzeczywistości. To średniowieczny świat Japonii i najazdu na nią przez koczowniczą armię Manduków, niezwykła kultura tego kraju z honorem i wiarą w licznych bogów, jak i również magia, która przybiera intrygującą, mroczną i wiążącą się z religijnym kultem, postać. Na osobne słowa uznania zasługuje ukazana tu walka - tak na polu pojedynczych starć wojowników, jak i wielkich bitew. Autor w iście filmowy sposób oddał przebieg tych starć, które za każdym razem wyglądają nieco inaczej, ale zawsze niezmiennie fascynująco. Opowieść ta stanowi sobą kontynuację pierwszej części cyklu, aczkolwiek można odbierać ją także jako osobną historię, do poznawania której możemy przystąpić również nie znając fabuły "Czerwonego Lotosu". To duży plus, ale też i łatwość w odbiorze tej opowieści, która opiera się na kilku sprawdzonych motywach - zemsta, podróż, konfrontacja dobra ze złem, gdzie to nic nie jest do końca czarno-białym. Ważne jest to, że autor oparł na tych motywach pasjonującą, inteligentną i emocjonującą relację o losach niezwykłego bohatera, którego nie sposób nie obdarzyć sympatią i współczuciem. Powieść Arkadego Saulskiego pt. "Pani Cisza", to kolejna udana, interesująca i barwna odsłona niniejszego cyklu. Z pewnością nie gorsza od pierwszej, a pod wieloma względami - m.in. całościowego spojrzenia na ten literacki świata i scen walk, nawet jeszcze lepsza. Jeśli zatem lubicie przygodowe fantasy i do tego azjatyckie klimaty w średniowiecznej postaci, to ta książka jest właśnie dla was. Polecam i zachęcam do sięgnięcia po ten tytuł tym bardziej, iż przed nami są jeszcze kolejne odsłony tej serii.

Śmierć Wężom! Polubiliście może stylizowany na średniowieczną Japonię Nippon? Na początku roku mieliśmy okazję odwiedzić go wraz z Arkadym Saulskim – byliśmy wtedy świadkami walk Nippończyków z barbarzyńskimi Mandukami, a naszą uwagę przykuła przede wszystkim postać Kentaro: fantastycznie wyszkolonego wojownika-zabójcy, który toczył w trakcie walk własną, honorową rozgrywkę z zabójcą swej dotychczasowej pani (której niestety nie zdołał ocalić). Nasz powrót do Nipponu okazał się dużo szybszy niż można było sądzić – i bardzo się z tego faktu cieszę! Wracamy zatem wraz z Arkadym Saulskim do tego samego uniwersum co w „Czerwonym Lotosie”, jednak historia opowiedziana w „Pani Ciszy” będzie nieco inna niż ta, którą poznaliśmy w pierwszym tomie „Zapisków Stali”. Po pierwszym fantastycznym tomie nie sądziłem, że będzie to w ogóle możliwe, ale Arkady jeszcze mocniej i głębiej wciąga nas w przesiąknięty japońskim duchem świat samurajów i wojowników, dla których honor jest absolutnie wszystkim – a nieraz nawet jedynym, co posiadają. A wsiąkniemy w to wszystko tak bardzo za sprawą opisanej w „Pani Ciszy” historii zmagań chylącego się ku upadkowi klanu Nagata z klanem Węży, który podstępnie wdziera się w domenę prawowitych panów tych ziem – ziem, za którymi czają się szykujący nową inwazję Mandukowie. Klan Nagata był niegdyś prawdziwą potęgą. Dziś jego daymio jest już tylko sędziwym, pozbawionym sił starcem, który z trudnością dzierży ostrze rodowego oręża – Zęba Rekina. Jego jedyny syn, kilkuletni Koneko, jest chorowity i umierający. Patrząc na to wszystko nie sposób wysnuć innego wniosku jak ten, że klan Nagata czeka rychła zagłada. I nawet dzielny sługa, shomyo Kitsune (który wiedzie wojska daymio do boju w jego zastępstwie) nie jest w stanie zmienić tego faktu… Kres świetności Domu Spokoju i jego panów widać już na horyzoncie aż nadto wyraźnie. Stary daymio raz jeszcze podejmuje jednak wyzwanie rzucone przez wroga i wyprawia Kitsune wraz z armią na spotkanie hord Węży – odwiecznego wroga Domu Spokoju, który coraz śmielej zapędza się na jego ziemie. Ataki te trzeba ukrócić, albowiem Węże za bardzo urosły już w siłę, a ich zuchwałość przekracza wszelkie granice. Niestety ani stary daymio, ani jego shomyo nie wiedzą, że Wężom o to właśnie chodzi – o wywabienie wojsk z Domu Spokoju i o wciągnięcie ich podstępem w zasadzkę; wtedy stolica klanu Nagata pozostanie bezbronna… Ten iście szatański plan uknuła przywódczyni podstępnych Węży, a jest to przeciwnik szalenie niebezpieczny – i mający przerażająco wiele wspólnego z naszym dobrym znajomym, Kentaro. Wywołany chwilę temu Duch także się tutaj bowiem pojawi. Wyjdzie na scenę w odpowiedniej chwili, póki co jednak wciąż nie może zapomnieć o tym, że zawiódł swą panią, Czerwony Lotos, i woli pozostawać w cieniu jako szeregowy żołnierz klanu Nagata. W trakcie walk z Wężami Kentaro ujawni jednak swą tożsamość i wspólnie z shomyo Kitsune spróbuje ocalić zarówno stolicę klanu, jak również schorowanego, porwanego przez Węże młodego dziedzica. Kentaro spróbuje ocalić także coś jeszcze: honor! I to zarówno ten klanowy, jak i swój własny. „Pani Cisza” to pełna magii i emanująca klimatem dawnej Japonii opowieść, w której honor, krew i słuszność walki w imię właściwych zasad są jak melodia wygrywana do rytmu krzyżujących się jak błyskawice ostrzy samurajskich mieczy i katan. Arkady Saulski uczynił z drugiej odsłony „Zapisków Stali” jednocześnie milczący z godnością (niczym prawdziwy samuraj!) pomnik piękna i chwały dawno minionego świata spod znaku kwitnącej wiśni, a jednocześnie obraz pełen emocji, krzyków i błyskających nam przed oczami widowiskowych scen, które jako pojedynkowo-bitewne sekwencje na długo zapadają czytelnikowi w pamięć. Nippon jest miejscem, które zdecydowanie warto odwiedzić – nie zwlekajcie więc z tym dłużej, niż to potrzebne! Gorąco polecam! Dziękuję niezastąpionej Fabryce Słów za egzemplarz recenzencki :) #panicisza #zapiskistali #arkadysaulski #kentaro #duch #nippon #fabrykasłów https://cosnapolce.blogspot.com/2021/08/pani-cisza-arkady-saulski.html

"Czerwony Lotos", czyli pierwsza część trylogii Arkadego Saulskiego "Zapiski stali" spodobała mi się mimo najróżniejszych recenzji na stronach internetowych, dlatego też byłem ciekaw dalszych losów Kentaro i tego co tym razem zgotuje mu autor. Nie muszę zatem mówić, że z wielkim entuzjazmem sięgnąłem po kontynuację przygód Ducha, czyli powieść pod tytułem "Pani Cisza". Miałem nadzieję, na ponownie, dobrą i lekką historię z naprawdę dobrze oddanym klimatem Azji. Niestety, nie wszystko poszło po mojej myśli, choć nadal jest dobrze. Książka, tak jak poprzednia część, podzielona została na trzy Omote. W pierwszym praktycznie nie widzimy Ducha, jedynie czasem w historii przewija się gdzieś w tle, niczym prawdziwy duch, choć możemy się jedynie domyślać, że to Kentaro. Głównym bohaterem pierwszej części powieści jest za to Kitsune Hayai, shomyo, służący klanowi Nagaty. Klan ten powoli popada w ruinę, stary daimyo podupada na zdrowiu, a jego kilkuletni syn prawdopodobnie umrze jeszcze przed nim. Tymczasem klan Węży, czyli zbieranina wszelkiego rodzaju banitów, roninów i innych wyrzutków coraz zacieklej atakuje klanowe ziemie. Kitsune Hayai musi poprowadzić samurajów oraz ashigaru do boju, by ochronić lud oraz honor klanu. Pierwsza część skupia się przede wszystkim na walkach prowadzonych przez obydwa klany oraz rozterkach shomyo, który nie chce zawieść swojego pana. Całość jest opisana dosyć ciekawie, widać, że autor naprawdę ma ogromną wiedzę na temat Azji i spokojnie mógłby prowadzić wykłady na wiele różnych tematów związanych z tym kontynentem. Dzięki temu czuć specyficzny klimat podczas lektury. Naprawdę bardzo doceniam to jak Arkady Saulski potrafi zbudować azjatycki klimat dzięki swojej przeogromnej wiedzy i myślę, że jest to jeden z powodów, dzięki którym książki o Kentaro są tak dobre. Wspomniany Kentaro jako bohater prawie pierwszoplanowy pojawia się w drugiej połowie pierwszego Omote i powoli przejmuje pałeczkę od Kitsune, stając się głównym bohaterem powieści. Jest to ciekawy zabieg, podobało mi się takie stopniowe przejmowanie kontroli przez Ducha. Kolejne części powieści to typowa historia z motywem drogi, podczas której Kentaro napotyka kolejne trudności w drodze do celu. Są bóstwa, magia i walka na miecze, czyli komplet z pierwszej części. Mam wrażenie, że tych typowo samurajskich pojedynków jest mniej w porównaniu z "Czerwonym Lotosem" na co niestety ubolewam, gdyż akurat mi podobały się krwawe pojedynki japońskich wojowników. Muszę także wspomnieć o postaci Pani Ciszy oraz satysfakcjonującym mnie zakończeniu wątku młodego Koneko. Akurat te aspekty powieści na zdecydowany plus. Ciekawi mnie co wydarzy się w ostatniej części trylogii, gdyż już sam tytuł, czyli "Bitwa Nieśmiertelnych" sugeruje, że może to być epickie zakończenie "Zapisków stali". "Pani Cisza" wcale nie jest złą książką, lecz przegrała z moimi oczekiwaniami i poprzeczką, którą autor sam sobie ustawił na znacznej wysokości "Czerwonym lotosem". Uważam, że pierwsza część trylogii była lepszą książką, jednak ta nadal broni się azjatyckim klimatem, wiedzą autora na temat kultury, religii oraz walki Dalekiego Wschodu, a także ciekawymi opisami i zabiegami stylistycznymi. Na pewno sięgnę po "Bitwę Nieśmiertelnych", by zobaczyć jak zakończyła się historia Kentaro oraz jego bliskich. Po więcej recenzji zapraszam na Instagrama @chomiczkowe.recenzje oraz na bloga chomiczkowerecenzje.blogspot

Drugi tom serii "Zapiski stali" rozpoczyna się... zaskakująco. Oto pan Fukuro, daimyo klanu Nagata, wypowiada wojnę klanowi Węży, który od lat nastaje na jego ziemie, sieje spustoszenie i zagarnia kolejne wioski. Sam Fukuro jest już jednak słabowitym starcem, a jego syn i jedyny dziedzic, pan Koneko, ma sześć lat i cierpi na tajemniczą, nieuleczalną chorobę, która pozbawia go sił i nadziei na długie życie. Klan Nagata umiera, a pokonanie Węży prawdopodobnie ma być jego ostatnim osiągnięciem. No dobra, wszystko fajnie, ale pewnie też się zastanawiacie, gdzie w tym wszystkim jest Kentaro?! Początkowo byłam mocno zaskoczona tym, że Saulski rzucił nas bez żadnego ostrzeżenia w całkowicie nowe miejsce. Historia wydawała się zupełnie niepowiązana z wydarzeniami z pierwszego tomu, narracja była prowadzona z punktu widzenia nowych bohaterów, Duch pojawiał się jedynie sporadycznie, a ja wprost nie mogłam się doczekać tego momentu, gdy Kentaro powróci na dobre i w końcu zacznie wymachiwać kataną! Może dlatego pierwsza część książki trochę mnie wymęczyła. Na szczęście potem było już zdecydowanie lepiej. Nie mam pojęcia, dlaczego zaraz po premierze "Pani Cisza" zbierała raczej niskie oceny (teraz na szczęście już się to zmieniło). W końcu prawie wszystko jest w niej naprawdę świetne! Po pierwsze, Saulski serwuje nam nowe, ciekawe fantastyczne motywy i makabryczne pomysły (dochodzę do wniosku, że im bardziej makabryczne, tym lepiej, a obiecuję Wam, że będzie wyjątkowo mrocznie!). W tej części wątek magiczny był jeszcze ciekawszy, a motyw tytułowej Pani Ciszy miał świetny potencjał, ale wydaje mi się, że nie został do końca wykorzystany (bardzo podobał mi się też wątek czarownic - szkoda, że o nich było jeszcze mniej!). Po drugie, już od pierwszych stron zapadamy się w ten niesamowicie przemawiający do czytelnika klimacik feudalnej Japonii - widać, że autor inspiruje się wieloma elementami kultury Kraju Kwitnącej Wiśni, które tworzą efektowne i ciekawe tło dla wydarzeń. Po trzecie, wszystkie miejsca, do których zabiera nas Saulski, są przepięknie wykreowane, opisane tak barwnie, że aż stają przed naszymi oczami - zarówno Dom Spokoju z kunsztownie wykonaną Paszczą Wieloryba, jak i mroczny Zgniły Las, przerażające ziemie Klanu Węży i... wiele innych miejsc, które odwiedzicie razem z bohaterami! Dodajmy do tego jeszcze dobrze napisane, dynamiczne i wciągające sceny walki oraz bardzo przyjemnych bohaterów, których od razu zaczynamy lubić, a dostaniemy świetną lekturę, jaką jest "Pani Cisza". I w sumie jedyne, co zgrzyta w tej historii, to zupełnie niepotrzebny i bezsensowny wątek miłosny, zawiązujący się zupełnie znikąd. No dobrze, brakuje tu też dokładniejszego wytłumaczenia, skąd Kentaro w ogóle wziął się wśród wojowników klanu Nagata. I czemu tak długo nikt nie zauważył, że potrafi walczyć lepiej od pozostałych. "Pani Cisza" może wydawać się jedynie luźno powiązana z wydarzeniami z pierwszego tomu, jednak jest częścią większej historii - w końcu w tle wciąż toczy się konflikt Nippończyków z barbarzyńskimi najeźdźcami, Mandukami! Chociaż teoretycznie można czytać tę część bez znajomości "Czerwonego Lotosu" (pojedyncze nawiązania do wydarzeń sprzed kilku lat uda się jakoś ogarnąć), to szczerze tego nie polecam! Saulski stworzył naprawdę fascynującą opowieść, z której nie będziecie chcieli/chciały (i nie powinni_yście) uronić ani kropelki!

POPKULTUROWY KOCIOŁEK: Fabuła serii przenosi nas w realia Japonii, gdzie jesteśmy świadkami konfliktu dwóch potężnych klanów, mających zupełnie inne wyobrażenie świata. Po jednej stronie barykady stoi klan Nagata, hołdujący tradycji i postępujący zgodnie z zasadami honoru wojownika (samuraja). Niestety znalazł się on na granicy wymarcia, kiedy to wielki daimyo zbliża się do kresu swoich dni. Przywództwa po ojcu nie przejmie również jego chory syn, którego dni również są już policzone. Zanim jednak nastąpi kres tego rodu, będzie on musiał przeciwstawić się rosnącej sile klanu Węża, który niszczy wszystko, co stanie na jego drodze. Pani Cisza to mieszanka wciągającej przygodowej treści i widowiskowej akcji, która powinna zainteresować wszystkich miłośników klimatów orientu. Określenie „wszystkich” jest tutaj dość kluczowe i powinno być rozumiane w sposób bezpośredni. Teoretycznie bowiem mamy tu do czynienia z kontynuacją napoczętej już serii. Autor postawił jednak tutaj na pewien przeskok czasowy i mocne skupienie się na całkowicie nowych bohaterach. Dzięki temu po tytuł może sięgnąć każdy miłośnik Japonii, nawet jeśli wcześniej nie miał jeszcze przyjemności obcować z pierwszym tomem. W pozytywnym odbiorze książki nie przeszkadza nawet fakt, że na jej późniejszym etapie do łask wraca dobrze znany fanom Kentaro i to on staje się wiodącą postacią. Jego losy i nawiązania do wcześniejszych wydarzeń są na tyle dobrze przygotowane, że nikt nie powinien czuć się tutaj fabularnie zagubiony. Ogromną zaletą powieści jest również jej niesamowity klimat. Arkady Saulski w naprawdę niebywały sposób prezentuje realia dawnej Japonii, tworząc historię która potrafi zachwycić niemalże na każdej stronie. Począwszy od rozbudowanych opisów przyrody, nadających historii jeszcze większej głębi i potęgujących klimat orientu. Przez widowiskowe i mocno krwawe sceny bitewne, których nie powstydziłby się sam Kurosawa. Kończąc na świetnie wykreowanych bohaterach, których losy śledzi się z wielką i niekłamaną przyjemnością. Pozycja nie jest oczywiście idealna, jej wady są jednak na tyle mikroskopijne, że w ogóle nie wpływają one na końcową bardzo pozytywną ocenę książki. Można się tutaj jedynie bardziej przyczepić do niezbyt dopracowanego wątku romansu. Jest on na tyle przeciętny, że prawie wcale nie zwraca się na niego większej uwagi i nie stanowi on żadnego kluczowego elementu fabuły.

Lisioł Ciszy Lisioł z ciekawością sięgnął po drugi tom Zapisków Stali Arkadego Saulskiego pod tytułem Pani Cisza. Pierwszy tom – Czerwony Lotos – zrobił na futrzaku dobre wrażenie i teraz chciałby się dowiedzieć, jak wyglądają kolejne przygody Ducha oraz innych znajomych postaci. Tutaj nastąpiło pierwsze rozczarowanie Lisioła – zamiast pojawić się u boku Kentaro, futrzak zmaterializował się podczas wojny między rodem Nagato a rodem Węży. Zagubiony Lisioł rozejrzał się dookoła. Tak poznał Kitsune, głównodowodzącego armią rodu Nagato, oraz Meiko, lekarkę, opiekującą się chorym dziedzicem rodu, w sumie jeszcze dzieckiem. . Z czasem Lisioł przekonał się, że Duch, którego tak chciwie poszukiwał swoim lisim wzrokiem, ukrył się wśród ashigaru, udając zwykłego żołnierza. Lisioł musi przyznać, że głównodowodzący – chociaż malowany na zdolnego – wykazał się wyjątkowym zaćmieniem umysłu, gdyż nie zauważył, że jeden z poborowych umie się obchodzić z bronią z mistrzowską wprawą. Nie wspominając już o posiadaniu niezwykłej katany. Widać ślepota zdarza się nawet najlepszym *lisie wzruszenie ramion*. Po tym jak Kitsune przeciągnął Lisioła przez Zgniły Las – mało przyjemna wycieczka – zorientował się w końcu, że Kentaro nie jest zwykłym żołnierzem. Od tej chwili fabuła gwałtownie przyśpieszyła. Futrzak musiał złapać za miniaturową katanę i gnać za Kentaro w głąb siedziby Węży. Magia, katany, gejzery krwi, chodzące trupy, mutanty, człowiek-dzban... Wszystkie możliwe abominacje skumulowały się w jeden rozdział, przez co Lisioł już pod koniec drogi obojętnie patrzył na zmumifikowane gadające zwłoki, jakby były czymś naturalnym. . Największym problemem Pani Ciszy jest fakt, że cały wątek wojny klanów byłby genialny, gdyby była to osobna książka. Lisioł spodziewał się znanych postaci z odrobiną nowych, tymczasem wszystko wygląda jak nowa historia, ale nie do końca. Powracają między innymi śmierdzący i uparci mandukowie, rzucając cień inwazji na cały Nippon. Pani Cisza jest niczym tom 1,5 pomiędzy 1 a 2. Historia jest dobrze napisana, akcja wartka, przez co stoi się po ogon we krwi, dlatego najlepiej odłożyć swoje oczekiwania po 1 tomie na bok i cieszyć się tym, co daje tom numer 2.

„Pani Cisza" to druga odsłona „Zapisków Stali" – orientalnej trylogii fantasy Arkadego Saulskiego. Cześć pierwsza wywarła na mnie duże wrażenie. Jak jest tym razem? Inwazja koczowniczych Manduków na Nippon chwilowo wyhamowała. Klan Nagata lata świetności ma już dawno za sobą. Wiekowy daymio, niegdyś wielki wojownik, stoi nad grobem. Jego kilkuletni syn byłby wybawieniem, gdyby nie wyniszczająca, tajemnicza choroba, której natura wciąż umyka umysłowi oddanej lekarki Meiko. Gdyby nie wierny shomyo Kitsune, ziemie rodu już dawno padłyby łupem podstępnie atakujących je bandytów zwanych Klanem Węża. By raz na zawsze pozbyć się zagrożenia dzielni samurajowie, wspierani przez dobrze wyszkolonych ashigaru wyruszają na siedzibę wroga. Nie wiedzą jeszcze, że to posunięcie jest częścią większego planu ukartowanego przez przywódczynię banitów. Jej monumentalny cel pozostaje ukryty w oparach odurzającej mgły, zaś potęga jest większa i starsza, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Wojowników czeka zagłada. Nie wszystko jednak jest stracone, bo w ich najskromniejszych szeregach służy znany nam Duch – Kentaro, żywa broń zrodzona przez magię. Środkowa część serii jest inna od pierwszej, lecz autor nie zawodzi. Opowieść nie traci impetu nawet na chwilę. Raz za razem raczeni jesteśmy soczystymi scenami widowiskowych pojedynków, zaś epickie starcia armii opisane są z iście filmowym rozmachem. Historia zostaje satysfakcjonująco rozwinięta, bohaterowie zyskują nowe, głębsze oblicza. Kentaro ewoluuje, a jego postawę określić można jako stoicka. Dość powiedzieć, że w trakcie lektury miałam ciągle wrażenie, że czytam żywą realizację „Rozmyślań" Marka Aureliusza. I nie jest to zarzut! Gorzkie zakończenie jest mimo wszystko satysfakcjonujące i daje pole dla wspaniałego zwieńczenia historii. Początek romantycznej relacji z młodą lekarką z pewnością będzie kontynuowany. Arkady Saulski stworzył ciekawą i oryginalną opowieść. Jego japońska pasja jest widoczna na każdej stronie, a ogrom wiedzy zawartej w książce wzbogaca czytelników i budzi entuzjazm na myśl o trzeciej, ostatniej części.