Zamrożona (okładka miękka)

Świetna książka. Czyta się lekko ale z zapartym tchem. Tak jak w życie z zaskakującym zakończeniem. POLECAM!

Na początku ciężko było mi się przebrnąć przez tą książkę, główna bohaterów mnie dość mocno irytowała, ale z każdym rozdziałem było lepiej, bardzo polecam ;)

Kupiłam,czeka na swoją kolej.Liczę,że pomoże mi rozwiązać mój problem.

Historia o każdej z nas. Taką realna, taka prawdziwa 😍❤

Świetna ksiązka.Warta zakupu i przeczytania.Polecam.

Książka którą czyta się szybko i lekko :)

Zakupiłam i zacznę czytać w weekend .

Natasza Socha to dla mnie symbol nieustraszonej pisarki. Pisze na trudne tematy, tematy tabu, nie unikając przy tym słów wstydliwych, których normalnie unikamy, zastępujemy je innymi. Porusza najczulsze struny naszych - głównie kobiecych - dusz. Pragnie nam pokazać, jak żyć, by być szczęśliwymi. Czy w "Zamrożonej" odnalazłam jakieś rady dla siebie? Julia ma czterdzieści dwa lata, męża i trójkę dzieci. Mąż nie dba o jej potrzeby łóżkowe, nie myśli, by sprawić jej przyjemność, przez co seks staje się dla niej tylko obowiązkiem. Julia nie ma własnego zdania, nie lubi być w centrum uwagi, jest bezbarwna, powtarzalna, pewność siebie rozdziela na dzieci i finalnie zastanawia się czy jest szczęśliwa. A skoro się nad tym zastanawia to chyba jest podstawa do wątpliwości?! Podsłuchana w kawiarni rozmowa dwóch kobiet o tym, że kochankowie im dogadzają sprawia, że Julia powraca myślami do historii sprzed dwóch lat, kiedy to podążała tropem tomiku z wierszami o samej sobie. Finał poszukiwań był zaskakujący! Kobieta coraz częściej rozważa czy nie zapisać się na seksportal i kiedy przytrafia się wolny weekend, robi to! Rejestruje się w zupełnie innym dla niej świecie, testuje potrzeby kobiet i mężczyzn, nawet jeśli mają małżonków to chcą próbować czegoś nowego lub znaleźć odskocznię. W ten sposób poznaje Michała, zupełnie nie pasującego do takiego portalu - jak ona. Dlatego nawiązuje się nić porozumienia a wymiana poglądów trwa bardzo długo. Czy Julia dopuści się zdrady? Świetnie wykreowana postać głównej bohaterki i jej przemiany, spowodowanej rozmowami z poznanym w sieci Michałem. Julia powoli zaczyna wychodzić z kokonu utkanego przez lata, zaczyna pokazywać swoje "ja", czym zwraca uwagę rodziny. Pękają kolejne sznury, którymi dotychczas były spętane jej potrzeby i marzenia, coraz częściej porzuca schematy, przełamuje bariery i zdobywa się na sprawianie przyjemności samodzielnie. Dzięki tym wszystkim zabiegom jej świat nabiera kolorów, Julia coraz częściej się uśmiecha, pragnie nowych, kolorowych ubrań a spotkania u sąsiadki Barbary dodają jej życiu pikanterii. Natasza Socha zadziwiła mnie tą powieścią. Pozytywnie. Wydobyła nią wiele wspomnień, uzmysłowiła wiele drzemiących myśli, które nie wydostawały się na zewnątrz, zaklejone, zagipsowane i przygniecione gdzieś głęboko. I choć wprawdzie w moim życiu nie pojawia się temat zdrady, to zupełnie inaczej patrzę teraz na pewne kwestie. Sprawia to szeroka tematyka tej książki, niby o seksie, zdradzie, ale nie tylko... Nie trzeba zdradzać, być zdradzanym, by odnaleźć w niej coś konstruktywnego. Autorka wyodrębniła powody dla których ludzie zdradzają, opisała przełamywanie barier i zbliżenia, zwyczajność w poruszaniu tematyki seksu przez starsze panie a wszędzie użyła słów wstydliwych wprost, bez zahamowań, z właściwą sobie naturalnością i subtelnością. Wspomniała o rankingu orgazmów Freuda, kłopotach w małżeńskich zbliżeniach (dwie minuty bez większej przyjemności, plecami do siebie i spać), udawaniu orgazmu i samozaspokojeniu. Natasza Socha jak zawsze wywołała wiele emocji, zaprzeczyła schematom, pokazała ludzkie dylematy i próbowała wskazać nam odpowiedź na pytanie - dlaczego wraz z przybywającymi latami coraz gorzej radzimy sobie w sprawach łóżkowych. Czy jej się to udało? Sprawdźcie sami. Podsumowując - "Zamrożona" to opowieść o seksie, zdradzie, chorobie i byciu przezroczystym. O szukaniu odskoczni od codzienności, orgazmach, rozkoszy, wypieraniu seksualności, wyrzutach sumienia oraz potrzebie urozmaicania seksu. O tym, jak bardzo potrzebujemy bliskości, zrozumienia a czasem zwykłej rozmowy. Jak niewiele wiedzą o nas partnerzy, nawet po wielu wspólnych latach. Powieść prawdziwa, realna, bez koloryzowania, z twardymi dowodami, problemami, która wraz z każdą kolejną stroną sprawia, że coraz bardziej pragniemy poznać zakończenie. Tylko czy jest ono szczęśliwe? To już kwestia gustu. Gorąco polecam!

Natasza Socha zawsze wchodzi bez pukania. Co prawda określa wcześniej datę przybycia, ale nigdy nie jest tak, że właśnie tego dnia otwiera drzwi do mojego domu. Czasem robi to tydzień później, czasem miesiąc, a bywa i tak, że zrobi mi niespodziankę i zjawi się znacznie wcześniej. Niezależnie od terminu jej odwiedziny zawsze wyglądają tak samo: otwiera drzwi, jakby wchodziła do siebie i nigdy nie ściąga swoich żółtych butów. Wręcz przeciwnie: z kilogramami błota wciśniętymi w podeszwy wchodzi do mojego życia, siada w kącie i nie odzywa się. Nie ma żadnego „cześć, co słychać” ani „dobrze cię widzieć”. Jest tylko trzask drzwi i ślady na posadzce. I ten cień w kącie. Obserwuje. Słucha. Notuje. A potem wychodzi. Dokładnie tak samo – kiedy chce i jak chce. Zostawia mnie z totalnym bałaganem i plikiem kartek w dłoniach. Wiem, co to jest. Wiem, bo Socha robi to zawsze tak samo. W rękach trzymam jej najnowszą powieść. Jej powieść, a moje myśli. Niemożliwe? Możliwe. Ale tylko Socha tak potrafi. „Zamrożona” to powieść o pragnieniach, marzeniach, oczekiwaniach bez względu na wiek. To pamiętnik, który mogłaby napisać każda żona, wdowa, partnerka, singielka i który powinien przeczytać każdy mąż, wdowiec, partner i singiel. To tekst o mnie, o tobie, o twojej koleżance, sąsiedzie i mechaniku, u którego zostawiasz auto, gdy coś działa nie tak jak trzeba. Odnajdzie się w niej twoja matka, nauczycielka, twój szef i trener. Każdy. To studium kobiety i mężczyzny, którzy potrzebują bliskości, ale z różnych powodów nie potrafią stworzyć w swoich domach odpowiedniej atmosfery. To historia kobiety po pachy utytłanej w rutynę i mężczyzny zaoranego przez poczucie odpowiedzialności. Jeśli jednak oczekujecie przepisów na dobry seks, to pomyliliście adresy. Socha nie wygłasza wykładu na temat tego, co i jak zrobić, by drugiej osobie było dobrze w łóżku. Ona próbuje odpowiedzieć na pytanie: dlaczego seks sprawia dojrzałym ludziom tyle problemów? Czemu w tym wszystkim tyle blokad, nieporozumień i braku otwartości? Jednak wszystkich, którym wydaje się, że po lekturze będą mądrzejsi, uprzedzam, że będzie tak tylko wtedy, gdy przeczytacie tę książkę uważnie. To nie jest tak, że wraz z „Zamrożoną” otrzymujecie kolejną obyczajówkę do kolekcji. Nie. Rozpoczynając lekturę, siadacie na kozetce i odkrywacie to, co tkwi w Was głęboko. I to nie jest tak, że pisarka bawi się w terapeutkę. Ona po prostu nazywa nienazwane, odkrywa nieodkryte, wyciąga na wierzch to, co zakopane głęboko. Autorka udowadnia, że o seksie nie trzeba pisać wulgarnie, by przekazać emocje, które mu towarzyszą. Można być subtelnym, niebanalnym i czułym. Nawet pikantniej przyprawiając niektóre sceny, należy pamiętać o tym, by przyprawa nie zdominowała właściwego smaku. Każdy kucharz wie, że przyprawy działają cuda, ale to wciąż tylko dodatki, a nie sedno potrawy. Używając tej metafory, można określić Nataszę Sochę jako doskonałego kucharza. I jeszcze jedno. Wiem, że pisanie o zakończeniu książki jest co najmniej tak niemądre, jak odpowiedź na pytanie „kto zabił?” w pierwszym zdaniu recenzji, ale jedno Wam powiem: lepszej końcówki nie można było sobie wymarzyć.

Wiem, że się powtarzam ale p. Natasza Socha to mistrzyni w swojej kategorii ❤️ Mam wrażenie, że każda książka po którą sięgam z jej listy staje się moim numerem jeden. "Zamrożona. Dlaczego kobiety zdradzają" zaintrygowała mnie opisem. Generalnie nie akceptuje zdrad w każdej formie. Czy to poprzez flirt, czy pocałunki czy seks. Ale to chyba dlatego, że pod tym względem nie potrafię się dzielić 🤷‍♀️ Wiadomo, zawsze jest dwie strony medalu i nic nie dzieje się bez przyczyny, niemniej takie zachowanie jest dla mnie samolubne i bardzo krzywdzące dla partnera. Absolutnie nie mówię, aby w związku się zamykać całkowicie! Wydaje mi się, że każdy potrzebuje przyjaciela, który nie jest naszą drugą połową. Ktoś z "zewnątrz". Ktoś komu będzie można się zwierzyć. Mam wrażenie, że właśnie na początku taką rolę odegrał Michał. Znajomość internetowa, która w zawrotnym tempie ewoluowała. Główna bohaterka potrzebowała właśnie kogoś takiego. Nie chodziło przecież o to, że z premedytacją nawiązała znajomość z obcym mężczyzną, aby się z nim przespać. Jednak mimo to, jakoś nieswojo mi z tym było kiedy rozpoczęli swój romans. Z pewnością im nie kibicowałam. Taka zdrada, gdzie dopuszczasz kogoś do siebie, pokazujesz mu swoje myśli, słabości jest znacznie gorsza niż jednorazowy numerek. To obnażenie się ze wszystkich warstw i wyraz znacznie głębszych uczuć. Miłości? Być może. Ale w sumie ja się nie znam. . Julia w jakiś sposób zafascynowała mnie. W tym jej wewnętrznym nieszczęściu było coś poruszającego. Jej romantyzm, sposób bycia i to jak wewnętrznie przełamywała się by chcieć, czy oczekiwać więcej. Powszechny pogląd, że kobieta z tego pokolenia jak już jest się żoną, matką, ma pracę to MUSI być szczęśliwa, jest cholernie krzywdzący. Tak jakby nie można było już pragnąć czegoś innego. Macierzyństo zmienia życie, tak samo małżeństwo, jednak takie wyrzekanie się siebie prowadzi potem do takiego poczucia zagubienia. Do pytania: kim jestem oprócz bycia żoną lub matką? Co w moim życiu poszło nie tak? . Autorka po raz kolejny rozbiera na części związki i jest w tym mnóstwo realizmu. Czasem mam wrażenie, że spoczywamy na laurach. Zakładamy rodzinę, która z czasem się powiększa, spłacamy gigantyczny kredyt i na tym koniec. Gdzieś znika potrzeba bliskości, intymność, wspólny dialog. Jest za to zewnętrzny przymus do bycia razem, który nie ma nic wspólnego z satysfakcjonującym związkiem. Każdy robi po prostu co swoje i w całym pędzie obowiązków nagle zanika komunikacja. Takie zachowanie prowadzi do życia obok siebie, dokładnie tak jak Julia ze swoim mężem. Mówi się, że nie ma idealnych związków. To prawda. Ale zawsze mogą być szczęśliwe, jeśli tylko się postaramy 😉 . Zakończenie z karteczkami słodkie, ale chyba czegoś innego się spodziewałam.