Za zakrętem (okładka miękka)

Recenzja z bloga: W sieci słów Zuzy Arczyńskiej Poczucie bezradności to taka cholera, która rozpieprza mi trzewia w drobny mak. Nienawidzę suki. Wy też? Nie znam nikogo, kto dobrze tolerowałby ten stan. Ile razy mieliście uczucie, że dalibyście wszystko, ba, że błagaliście w myślach Stwórcę: „Boże, jakiekolwiek jest Twoje imię, proszę Cię, cofnij czas o minutę, dwie, pięć”? Zastanówcie się. To ważne pytanie, bo z tego co mi wiadomo, od czasów następcy Mojżesza, czyli sędziego Jozuego, dla którego Bóg zatrzymał słońce, nie zrobił tego już nigdy i dla nikogo. Dlaczego zatem mimo, że o tym wiemy tak często pragniemy, móc sprawić, by coś się nie wydarzyło? Chce tego też Agnieszka. Ona jest absolutnie fikcyjna i stuprocentowo prawdziwa. Wymyśliła ją Ania Kasiuk w powieści pt.: „Za zakrętem” a ja, gdy o niej czytałam, czułam każdy jej niepokój, wszystkie odcienie bezradności, przenikający na wskroś lęk i takie samo pragnienie, by w kluczowym momencie zostać w domu i nie wybrać się z mamą do kina. Dlaczego? Bez spojlerów, kochani. :) Agnieszka wcale nie chce zmieniać swojego życia. Ona po prostu musi to zrobić. Ma tak bardzo przerąbane, że trudno ubrać to w słowa. Ratuje to, co zostało z jej rodziny i ucieka. Nie ma pomysłu na życie, wie tylko, że chce przeżyć. Czuje stały i niezmienny strach przed ludźmi, wypatruje w ich twarzach oczu, które tkwią w zakamarkach jej pamięci i przerażają. Nie chce wiedzieć o tym co dzieje się na zewnątrz jej świata, a mimo tego odnajduje nowe cele, buduje związek, zyskuje rodzinę, którą naraża i może stracić w każdej chwili. Tylko po co ona to robi? Dlaczego hoduje i karmi własne lęki i koszmary? Czy po to, by przeszłość, czając się za zakrętem jak zły wilk, dorwała ją zupełnie przypadkiem właśnie wtedy, gdy zaczyna realnie sobie radzić? A tego Wam nie powiem, sprawdźcie sami. Ania Kasiuk zaprowadzi Was w piękne miejsca, opowie niezwykłą historię i pokaże, jak skomplikowane są ludzkie lęki i jak miłość pomaga radzić sobie z problemami. I wiecie co? Kiedy ktoś Wam powie, że przemoc niczego nie rozwiązuje, nie wierzcie mu! To bzdura! Przemoc rozwiązuje wiele spraw… tylko nie zawsze tak, jakbyśmy się tego spodziewali. A cudowni ludzie istnieją naprawdę i są wśród nas. Prawda? A teraz do czytania, no raz raz! Prędziutko!

Jak tragedia potrafi zmienić ludzkie życie? Wystarczy, że znajdziesz się w nieodpowiednim miejscu i niewłaściwym czasie, a twój świat zostaje zniszczony jak domek z kart. Uciekasz przed przeszłością, bólem, nienawiścią do osób, które odebrały ci to, co najważniejsze. Niestety straszne demony znajdą cię nawet w bezpiecznym miejscu, który sobie zbudowałeś. Pewnego dnia życie trzydziestodwuletniej Agnieszki i małego Dawida zmienia się diametralnie. Tragiczna śmierć rodziców zmusza bohaterów do wyjazdu. W ich domu nie czują się bezpiecznie. Muszą uciekać, jak najdalej stąd. Gdzieś, gdzie przeszłość ich nie dopadnie. Przeszywa ich strach, obawa, że zostaną odnalezieni. Czy odnajdą miejsce, gdzie na nowo uwierzą w dobroć ludzi? Raptem dwa lata temu miałam okazję przeczytać debiutancką powieść Anny Kasiuk pt.: ''Piąte- nie zabijaj'. Książkę bardzo niezwykłą, która na długo zapadła mi w pamięci. Już wtedy wiedziałam, że pisarka ma ogromny potencjał i jeszcze nie raz o niej usłyszymy. Pokazała mi świat w którym bohaterka, dotknięta straszną tragedią, na nowo otwiera się przed innymi. Jak poszukuje swojego miejsca na ziemi, miłości, bezpieczeństwa, a przede wszystkim zapomnienia o tym, co jest złe. Teraz powraca w zupełnie innej odsłonie. Jest zmieniona, ulepszona, bardziej przemyślana, rozbudowana i dojrzalsza. Pod inną okładką, tytułem, wydana pod skrzydłami Novae Res. Kolejny raz jestem zachwycona, wzruszona powieścią. Chwyciła mnie za serducho, duszę, poturbowała emocjonalnie. Nie raz doprowadziła do łez, złości, a nawet śmiechu. Skłoniła do głębokiej refleksji, uświadamia, że na świecie żyją jeszcze ludzie, którzy na widok krzywdy innych potrafią wyciągnąć do kogoś rękę nie oczekując nic w zamian. Autorka pokazała prawdziwe historie, które mogły mieć miejsce w rzeczywistości. Pochłaniając dobrze mi znaną, lecz bardziej rozbudowaną opowieść miałam wrażenie jakby Anna siedziała w epicentrum wydarzeń i wszystko skrzętnie zapisywała, by później opisać swoim czytelnikom to, co zobaczyła na własne oczy. Bohaterowie są barwni, charakterystyczni, prawdziwi, z bagażem doświadczeń, okaleczeni przez życie. Łatwo zaskarbiają sobie naszą sympatię. Najbardziej ze wszystkich postaci pokochałam Anielę. To niesamowita osoba, ciepła, bardzo mądra, potrafi znaleźć rozwiązanie nawet jeśli myśli się, że żadnego wyjścia z trudnej sytuacji w ogóle nie ma, umie wysłuchać, doradzić, pomoże bezinteresownie, a takiej osoby to ze świecą szukać! Bardzo pokochałam Anielę i gdyby żyła naprawdę chętnie bym ją poznała i poznała jej spostrzeżenie na wiele spraw. To zupełnie inna historia od serii Łowisk. Zawiera w sobie inne przesłanie, opowieść, która zaciekawia czytelnika od pierwszej strony i nie pozwala oderwać się od lektury do samego końca. Zaskakuje, wzrusza, doprowadza do łez, intensywnego myślenia, do zastanowienia się nad tym, co jest w życiu najważniejsze i jak poradzić sobie z demonami przeszłości. Piękna, szczera, nie przerysowana, z wieloma emocjami, które z łatwością dostrzeżemy czytając ,,Za zakrętem''. Gorąco polecam.

Rrcenzja pochodzi z bloga www.posredniczka-ksiazek.pl Z twórczością Anny Kasiuk miałam zaszczyt spotkać się podczas lektury serii „Łowiska”, która zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Gdy usłyszałam, że autorka postanowiła wydać wznowioną wersję swojego debiutu literackiego, postanowiłam nie zwlekać i niezwłocznie zabrać się za jego lekturę. „Za zakrętem” jak sama autorka pisze, jest wznowieniem jej debiutu literackiego z 2014 roku"Piąte nie zabijaj”, z treścią wzbogaconą o kilka lat przemyśleń. Nie takiej lektury spodziewałam się biorąc do rąk książkę Pani Kasiuk. Nastawiłam się na lekką powieść akcji z wplecionym wątkiem romantycznym. Anna Kasiuk miała na tę książkę inny pomysł. „Za zakrętem” okazała się lekturą bardzo refleksyjną. Zmagania głównej bohaterki i ze strachem, a czasami wręcz paranoidalnym lękiem stanowią główny wątek powieści. Autorka rozłożyła na czynniki pierwsze takie uczucia jak: ból po stracie bliskich osób, lęk o życie swoje i najbliższych, strach przed obdarzeniem ludzi, których można stracić. Obok tych tematów nie można przejść obojętnie. Anna Kasiuk autorka tryptyku „Łowiska”. Razem z rodziną mieszka w małym domku pod Warszawą. Pisanie początkowo było dla niej jedynie odskocznią od codzienności. W tej chwili wpisało się już w jej codzienny rytuał. Z wykształcenia magister ubezpieczeń, na co dzień pracuje w międzynarodowym koncernie jako planistka. Już na samym początku książki autorka rzuca czytelnika w wir tragicznych wydarzeń, z których ciężko się otrząsnąć. Tragiczna śmierć rodziców oraz przejęcie opieki nad młodszym bratem okazuje się wyzwaniem, któremu ciężko podołać. Bohaterka musi radzić sobie nie tylko z własnym bólem, ale przede wszystkim musi zapewnić bezpieczeństwo sobie i bratu. Po pewnym czasie akcja zwalnia, a praktycznie zatrzymuje się, jednak o dziwo nie jest wadą książki. Spokojnie i bez pośpiechu śledziłam losy bohaterów, co pozwoliło mi ich poznać i się z nimi zżyć. Bohaterowie są realni i wyraziści. Czasami zachowują się irracjonalnie, czasami wybuchają lub oddają się niespodziewanym namiętnością. W "Za zakrętem" A. Kasiuk nie spotykamy bohatera idealnego i bez skazy, co jest kolejnym wielkim plusem jej twórczości, gdyż każdy z osobna wydaje się być osobą z krwi i kości. Anna Kasiuk udowodniła mi po raz kolejny, że potrafi sprawić, że lekturę jej książek przeżywam całą sobą. Strach, miłość czy poczucie straty, nieprzerwanie towarzyszyły mi podczas czytania, a te uczucia były tak intensywne, że ciężko było mi się oderwać od lektury. Trzymająca w napięciu i szalenie wzruszająca. "Za zakrętem" wciąga do ostatnich stron i nie pozwala o sobie zapomnieć. Polecam!

Dzisiaj chciałabym zachęcić Was do sięgnięcia po kolejną książkę Anny Kasiuk „Za zakrętem”. Miałam to szczęście, że mogłam przeczytać ją jeszcze przed premierą, dzięki wydawnictwu Novae Res. Główną bohaterką jest trzydziestodwuletnia Agnieszka, której życie wywraca się do góry nogami, gdy w wypadku samochodowym giną jej rodzice. Od tego momentu Agnieszka musi zaopiekować się swoim małym bratem Dawidem. Dotąd miała całkowite oparcie w rodzicach, mogła na nich w każdej chwili polegać, a mama była jej najlepszą przyjaciółką. Gdy było im źle, gdy miały potrzebę oderwania się lub gdy po prostu chciały pobyć ze sobą i porozmawiać, wybierały się na zakupy i nawet, jeśli nic nie kupiły, uważały ten czas za wspaniały. Po prostu były razem. Teraz Agnieszka musi sama zmierzyć się z życiem i dodatkowo odpowiedzialnością za młodszego brata. Co nie jest łatwe. Sytuację komplikuje jeszcze fakt, że Agnieszka ma obawy o bezpieczeństwo swoje i brata. Decyduje się na najtrudniejszy krok – sprzedaż rodzinnego domu i wyjazd z miasta, w którym nie czuła się już bezpieczna. (...) Długo zastanawiałam się od czego zacząć pisać tą recenzję. Nie, nie dlatego, że nie wiedziałam co chcę napisać i jak, ani nie dlatego, że książka mi się nie podobała. Wręcz przeciwnie. Po przeczytaniu tej książki musiałam zebrać myśli tak, by przedstawić to, jakie odczucia we mnie obudziła i ku jakim przemyśleniom mnie skłoniła. To nie jest książka o której można napisać kilka prostych słów. Anna Kasiuk osiągnęła moim zdaniem po raz kolejny mistrzostwo w budowaniu klimatu, charakterystyki postaci, przemyśleń bohaterów, których mnóstwo zaznaczyłam w książce, jako moje ulubione. Przepięknie opisane krajobrazy, przyroda i górski klimat powodują, że czytelnik czuje, jakby sam zamieszkał w pensjonacie Anieli i oddychał tamtym górskim powietrzem. Nie jest to na pewno historia, którą czyta się jak lekkie czytadełko, okraszone dużą dawką humoru i często śmiesznymi zachowaniami głównych bohaterów. Nie, to powieść, która na długo zapuszcza w czytelniku swoje korzenie. Nie pozwala o sobie zapomnieć, ani przestać o niej myśleć. To rodzaj książki, który chcę mieć na półce, by do niej wracać, by przypominać sobie zaznaczone cytaty, albo przeczytać ją jeszcze raz i ponownie żyć życiem jej bohaterów. Autorka ma ogromny dar pisania, który wciąga czytelnika jak magnes, nie pozwalając oderwać się od opowiadanej przez siebie historii. Tak, jak w serii „Łowiska”, którą miałam przyjemność czytać i recenzować, tak i „Za zakrętem” zaliczam do moich ulubionych powieści, które z dumą stawiam w swojej biblioteczce. Cała opinia na moim blogu: http://ksiazkimojaodskocznia.blogspot.com/2017/06/17-za-zakretem-anna-kasiuk.html