Wzgórze psów (okładka twarda)

Żulczyk trzyma poziom. Czytając jednak dziesiątki strom, które niewiele wnosiły do powieści, zacząłem obawiać się, że pisarz nie stał się serialowym rzemieślnikiem. Oby tak się nie stało.

Książka jest niesamowita,denerwująca, wciągająca, wywołująca skrajne emocje, bardzo intrygująca. Momentami miałam dość a jednocześnie byłam ciekawa co będzie dalej. Zaskakujące zakończenie. Gorąco polecam, Jagoda

Jak zwykle świetnie :)

Wciągająca książka, która pokazuje (i zdecydowanie trochę koloryzuje) rzeczywistość małej miejscowości - w której ludzie znikają na porządku dziennym, konflikty o pieniądze są normalne tak jak oddychanie, jest szaro i buro, nie ma żadnych perspektyw, że kiedykolwiek i cokolwiek się zmieni. Do tej wioski wraca Mikołaj (pisarz) z żoną (dziennikarką), po tym jak w Warszawie skończyły się im pieniądze. Wracają, aby los mógł ich rzucić w sam środek konfliktu o władzę. Ciekawość, fascynacja, strach, obrzydzenie...Czy uda im się przetrwać w tym obcym świecie?

Paraliżująca. Uświadamiająca. Poruszyła mnie do głębi.

O tym gdzie człowiek JEST, ale zupełnie zapomniany. Zanim sięgnęłam po „Wzgórze psów”, wiedziałam już jakie larum podnieśli niektórzy, odnośnie języka jakim operuje Jakub Żulczyk. Nie wiem, czy to ja jestem tak zepsuta, czy inni tak obrzydliwie poprawni, bo przyznam, że nie widzę przesadyzmu. Zatem zapytam - o co chodzi z tymi przekleństwami? Wszystko w powieści jest na swoim miejscu, ma swój sens i cel. Swoją drogą, w dobie plucia jadem, wszechobecnego hejta i kwiecistości patriotycznych wypowiedzi - dziwi oburzenie niektórych. Kolejny znak zapytania stawiam odnośnie oburzenia miejscowością, którą stworzył autor. Kiedy przeczytałam, że zdaniem niektórych, takie miejsca nie istnieją - cóż, nic tylko pozazdrościć, tym żyjącym po jasnej stronie mocy, albo w swoim hermetycznym wyidealizowanym światku. Całość tych reakcji, w psychologii nazywamy wyparciem. Wzgórze Psów to, „mroczny thriller, którego akcja dzieje się w niewielkim mieście, w zamkniętej hermetycznie społeczności. Prowincja Polski jako miejsce, gdzie schowana jest pewna metafizyczna prawda o polskim losie. Jaka w rzeczywistości jest pamięć o krzywdzie? Czy karę za zło można karać innym złem? Gdzie jest granica moralnej racji w wymierzaniu sprawiedliwości? Co kryje się pod powierzchnią?” Bohaterowie, których stworzył Jakub Żulczyk są bardzo ciekawi osobowościowo. Sprawnie i trafnie zbudowani. Pokuszę się nawet na stwierdzenie, że niektórych z bohaterów nie powstydziłabym się wziąć na tapetę tworząc kejsa dla studentów. Nie jest łatwo stworzyć takie postaci, osadzić je odpowiednio w fabule i jeszcze nie wykluczać ich zachowań na wzajem. Nie wiem też czy powinnam w ogóle użyć sformułowania „tworzyć postaci”, bo bardziej się skłaniam ku temu, że Żulczyk jest po prostu uważnym i empatycznym obserwatorem, który dobrze przelewa to co widzi na papier. To ważne, szczególnie, kiedy tworzy się łańcuchy na zasadzie akcja - reakcja. Na tę historię powinno się spojrzeć z wielu perspektyw. Zdecydowanie sporą siłą Żulczyka jest niepoddawanie się wszechobecnych trendom i wymogom stawianym przez rynek. To nie jest pisarz na zamówienie. Gdyby zastanowić się, co ma przynieść nam lektura Wzgórza Psów, to z pewnością będą to odpowiedzi na pytania - dlaczego, a każde dlaczego, zapewne zostanie postawione w innym miejscu. Myślę, że ktoś, kto nie postawi takiego pytania nie zrozumie przekazu autora. Szukacie czystej rozrywki? Zatem Żulczyk to zły adres. To nie jest książka, która ma wciągać. Poza tym nie wiem, czy książka wciąga, choć jeśli przyjąć, że wciąga bagno, to tak, książka Żulczyka zdecydowanie spełnia tę rolę. Wzgórze psów zmusza do refleksji i w moim przypadku właśnie tak się stało. Tu złem są wszyscy, każdy ma coś „swojego”, co jest częścią łańcucha kolejnych zdarzeń. To z mojego punktu widzenia istotny przekaz - wszystko ma swój początek i nic nie dziej się bez przyczyny. To co mnie momentami zniechęcało, to przydługawe komentarze i niekończące się opisy. Dla niektórych to zaleta, ja po prostu od zawsze irytuję się zbyt dużą dawką opisówek. To nie jest moja pierwsza książka Żulczyka i przyznam, że sam autor przez swoje teksty rysuje mi się jako ciekawa postać. Być może, kiedyś uda mi się przeprowadzić z nim rozmowę. Polecam. Jednak pamiętajcie o specyficzności tej powieści. Na marginesie Wzgórze psów powinno zostać zekranizowane i byłoby świetnie, gdyby zrobił to mój ulubiony reżyser - Wojciech Szmarzowski.

o tym co posiadamy, czego nam brakuje, jakie mamy potrzeby i czy ktokolwiekspelnia swe marzenia. Jak zawsze Zulczyk pisze o tym co jest, co nas otacza, ubierając to w niesamowicie dobrze dobrane słowa. Ta książkę czyta sie jednym tchem, przy czym skłania do refleksji. Naprawdę warto spędzić nad Nią trochę czasu.!

Pełna recenzja: http://przymuzyceoksiazkach.pl/2017/05/11/jakub-zulczyk-wzgorze-psow-recenzja/ Żulczyk daje nam to, czego zawsze wymagam od literatury: doskonałą rozrywkę i wiele okazji do refleksji o świecie i o sobie samym. Oby tylko takie thrillery dane nam było czytać. Gdybym miał oceniać, to w skali 1-10 powieść zasługuje na niepodważalną dychę. Zapraszam do Zyborka – po tej wizycie nic już nie będzie takie samo.