Wyspiański. Dopóki starczy życia (okładka  twarda, 09.2017)

Ktoś, kto dużo już wie o S. W. i w tej ksążce znajdzie tematy, ktorych jeszcze nie zna; ktore zaskoczą...Autorka wykonala gigantyczną pracę. Tę ksiązkę trzeba mieć we wlasnej biblioteczce, na wyciągniecie ręki. Brak mi inf. gdzie w Zakopanem mieszkał S. Wyspianski. Był tam raz, ale zdobył Świnicę, więc musiał zatrzymać się chociaż kilka dni...Nie ma żadnych śladów?

Książka ładnie, estetycznie wydana. Druk wyraźny. Interesujący styl.Wszystko sprawia, że chętnie i szybko się ją czyta.

Uwielbiam książki tej autorki, wszystkie związane z okresem mlodej Polski . Wszystkie bardzo interesujące.

Bardzo rzeczowa biografia wspaniałego artysty.

Super, polecam. Wyspiański w formie!

Patrząc na kolejną rzecz o autorze „Wesela”, niejeden czytelnik interesujący się literaturą i sztuką zapyta: po co to, co jeszcze można napisać o Wyspiańskim po ponad stu latach, czy znów ktoś chce „wybić się” na nim? Tymczasem, książka Moniki Śliwińskiej miło zaskakuje, nie jest zlepkiem informacji wybranych z artykułów czy opracowań opublikowanych wcześniej. W swej pracy autorka zaprezentowała bardzo ciekawy i głęboki portret artysty, zawarła ogromną ilość wiadomości dotychczas niepublikowanych, dotarła do wielu prywatnych szuflad i wybrała setki informacji z tekstów wydanych dotychczas.... ZJ Czytaj dalej: http://www.szkolnyklubrecenzenta.pl/2017/10/wyspianski-dopoki-starczy-zycia-monika.html

Stanisław Wyspiański był człowiekiem o różnych artystycznych twarzach. Dopiero co skończyłam czytać jego biografię autorstwa Moniki Śliwińskiej i jestem pod wrażeniem całej tej książki, zarówno jej treści jak i stylu. Bardzo ciekawa, wyczerpująca i zarazem fascynująca biografia o życiu niezwykłego człowieka i artysty. Zrobiłam wiele zaskakujących odkryć na temat osoby Stanisława Wyspiańskiego podczas lektury tej książki. Jest to wszechstronna skarbnica wiedzy o słynnym poecie i malarzu. Szczerze polecam, pasjonująca biografia którą czyta się praktycznie jednym tchem. Jestem zadowolona z takiego książkowego prezentu.

Wyspiański nie jest moim konikiem ale gdy zobaczyłam kto jest autorem biografii, nie wahałam się ani chwili, żeby sięgnąć po książkę. Po fantastycznym debiucie Moniki Śliwińskiej ( „Muzy Młodej Polski”), wzięłabym nawet książkę telefoniczną, gdyby tylko była jej autorstwa. I wcale nie przesadzam. Śliwińska oprócz pracowitości, rzetelności i znajomości tematu ma jeszcze talent. I nie jest to tylko talent do układania ładnych, zgrabnych zdań, które mogą się spodobać. To, co mnie urzeka, co mnie zachwyca, to dar wskrzeszania ludzi, miejsc i rzeczy. Pisałam o tym chyba przy okazji sióstr Pareńskich i teraz czytając „Wyspiańskiego” tylko utwierdzam się w przekonaniu. Jej bezpretensjonalny styl, bez zbędnych ozdobników jest istnym wehikułem czasu. Czytając biografię Wyspiańskiego czasem łapałam się na tym, że miałam ochotę skrobnąć do bohatera maila o tym, że go podziwiam, choć nie zawsze rozumiem… Bez stawiania na piedestale, bez szlifowania kantów i strzepywania pyłku z płaszcza. Bez emfazy, przejęcia i pustego podziwu, Śliwińska przywraca do życia postać, jakbyśmy to dziś powiedzieli trendsettera, geniusza (na szczęście, bo tylko geniusz mógł być tak konsekwentny … albo uparty), którego obserwujemy, podziwiamy (bądź nie) rozumiemy (lub nie), ale z którym współodczuwamy … Nie będę oczywiście nic mówić o Wyspiańskim, jak żył, jaki był, co czuł… O tym wszystkim poczytacie w książce. Mogę natomiast zaznaczyć, że o ile „Muzy Młodej Polski” zarekomendowałabym absolutnie wszystkim o tyle „Wyspiańskiego” już nie koniecznie. „Muzy” to był obraz nie tylko ludzi (nie jednego człowieka, ludzi) ale też epoki. Czytało się to trochę jak powieść ( bardzo dobrą, pewnie dlatego, że życie ją napisało), nawet kiedy w czytelniku nie było zainteresowania konkretną epoką literacką ani ludźmi którzy ją tworzyli. Z „Wyspiańskim” jest inaczej. Autorka często odwołuje się do tekstów źródłowych i dzieli się nimi z czytelnikiem. Mamy więc listy, recenzje, artykuły z prasy a wszystko to piękną polszczyzną sprzed 100 lat. (Jaka kultura w listach! Ile szacunku!) To może wybijać z rytmu ale też niezaprzeczalnie tworzy klimat. Przyznam, że początkowo czytałam po kilkanaście stron ( w drodze do/z pracy) i miałam problem, żeby dać się ponieść lekturze, czułam że wszystko jest jak trzeba ale coś nie iskrzy. W końcu przysiadłam do książki na dłużej i to było to! Zalecam więc wygospodarowanie sobie więcej czasu, żeby przenieść się do Krakowa z przełomu XIX i XXw i poczuć tamtą atmosferę. Będziecie oczarowani. Absolutnie nie chce powiedzieć, że to książka dla wybranych, ale miejcie na uwadze, że skupia się ona na człowieku (wybranym, a jakże!) geniuszu, niejednokrotnie niezrozumianym we własnych czasach (w naszych chyba tez, prawda?). Autorka nie fabularyzuje prawdy, nie uwypukla skandali, nie szuka sensacji, po prostu umawia się z nami na spotkanie przy kawie i przyprowadza ze sobą człowieka, Wyspiańskiego, i to Wy musicie chcieć go poznać. Ja Wam powiem tylko, że warto.