Wyrok diabła. Kuba Sobański. Tom 4 (okładka miękka)

"Wyrok Diabła" to ostatnia część o Kubie Sobańskim. Muszę przyznać, że ta część mnie wyjątkowo irytowała. Pewnie przez to, jak głupio postępuje Kuba ;) To, za co trafia w końcu do więzienia, dla mnie jest zupełnie niezrozumiałe. No ale cóż, każdy z nas ma czasem słabsze chwilę i zaślepieni.. w sumie nawet nie wiem czym, popełniamy głupoty :p Tak jak w trzeciej części, w tej również mamy do czynienia z Sonią. Jej poczucie wyższości nad innymi i wyrachowanie woła o pomstę do nieba. Rozpieszczona i przepełniona nienawiścią nastolatka. Takich ludzi powinno się zamykać, by inni mieli święty spokój :p Książka sama w sobie warta przeczytania, chociażby po to, by dowiedzieć się jak kończy się ta cała historia. Oczywiście, trochę jest mi żal, że to już koniec przygody z Kubą, ale mam nadzieję, że autor jeszcze nie raz nas zaskoczy. ;) Muszę przyznać,że spodziewałam się innego zakończenia, czuję niedosyt ! No ale jak już wcześniej wspomniałam, czekam na nowe ksiązki od Adriana Bednarka :) "Wyrok Diabła" to nietuzinkowa, ciekawa i pochłaniająca książka ;)

Przed Sądem staje Kuba Sobański, tym razem jako oskarżony.. Co takiego się wydarzyło, że adwokat znajduje się po drugiej stronie? Czy ta sprawa ma związek z jego wcześniejszymi morderstwami? _ Jesteście ciekawi co dobrego przygotował dla nas autor w ostatniej części serii? Powiem wam, że naprwde warto się przekonać czym tym razem nas zaskoczy. Wydaje mi się, że niejednemu może brakować Kuby, sama nie spodziewałam się, że to będzie koniec. Już samo to, że Sonia przyćmiła "mistrza" mnie bolało, bo chcialam więcej Kuby w tym wszystkim. Jednak to, że to już koniec, mocno mnie rozczarowało. Dlaczego? I dlaczego w ten sposób? Mam nadzieje, że mężczyzna jeszcze do nas powróci i nie da sie już wciągnąć w żadne głupie relacje z kobietami pokroju Soni. Jak widać wciąż mam z nią problem i nie mogę sie do niej przekonać, a w tej części tym bardziej. Mam wrażenie, że bohater właśnie przez nią znalazł się w tej beznadziejnej sytuacji, a ona zamiast dac z siebie więcej to robiła jakoś nie za wiele, żeby mu pomóc. Nie wiem co on w niej widział, że sam tyle dla niej poświęcił, ale wolałabym żeby to wszytko potoczyło się inaczej. Co nie zmienia faktu, że czas z Kubą wspominam niezwykle emocjonująco i po zakończeniu serii miałam problem z samotnym zasypianiem bo strach zwyciężył 😅

Wszystko co dobre musi się kiedyś skończyć, w przypadku serii o Kubie Sobańskim ostatni tom jest przysłowiową wisienką na torcie. Zaskakujące zakończenie wpasowane doskonale w klimat całego cyklu.

Emocji i niespodziewanych zwrotów akcji jest tutaj co nie miara więc na pewno zasnąć nie zaśniecie. Fabuła jest oryginalna, a co za tym idzie doprawdy ciekawa i nigdy nie wiadomo, co strzeli do głowy autorowi na kolejnej stronie i jak nakieruje naszych bohaterów. Ta nieprzewidywalność jest bardzo potrzebna. Nie raz i nie dwa serce wam stanie albo z przerażenia, albo z innego powodu. Może się czegoś przestraszycie, a może z nadmiaru emocji po prostu odrzucicie ksiązkę lub szybko ją zamkniecie. I u mnie tak było. Ale natychmiast otwierałam ją ponownie i zaczytywałam się. Ta książka, cała seria zresztą jest jak uzależnienie. Skończyłam całą serię, teraz muszę upolować najnowszą powieść pisarza, a później co? Trzeba będzie czekać w nieskończoność na pozycję, która będzie miała premierę za kilka miesięcy. Już nie mogę się doczekać. Ale taka mała uwaga, Adrianie, napisz piąty tom o Kubusiu, ja już za nim tęsknie! Przeżywałam z nim każde emocje i naprawdę za nim tęsknię. ZAKOŃCZENIE powieści ponownie wbija w fotel i chyba takiego końca się nie spodziewałam i nie wybaczę tego autorowi. Tak nie można. Jestem pewna, że i Wy poczujecie się nieco urażenie i źli za takie, a nie inne zakończenie. No bo jak to tak? Nie może być... Jestem pod wielkim podziwem kunsztu, jaki ma sam pisarz. Wymyślił zwięzłą fabułę, z oryginalnymi postaciami, wprowadził nas w świat niekoniecznie do końca realny, chociaż Kraków istnieje, prawda? Może i taki drugi Kuba istnieje gdzieś na świecie? Nie wiadomo... Cała recenzja na blogu. ;)

Wprost uwielbiam książki Adriana Bednarska!!! POLECAM

Kuba Sobański nie jest już sam w świecie swoich demonów. Sonia Wodzińska, która przypadkiem poznała jego tajemnicę, uznała, że chce być taka jak on. Jakby biedny chłopak nie miał wystarczająco wiele swoich problemów... Jego kariera nie ma się zbyt dobrze, kancelaria ma coraz mniej klientów, a on zamiast spróbować postawić ją na nogi, musi pilnować małolaty z morderczymi zapędami. Przy okazji musi walczyć też ze swoimi. Co może pójść nie tak? No cóż, wiele rzeczy, a szczególnie ta najważniejsza. Jak zwykle książkę czytało mi się świetnie. Na pierwszy rzut oka może tego nie widać, ale ta seria jest totalnie wyjątkowa. Tym razem fabuła była prowadzona nie tylko z punktu widzenia Kuby. Co jakiś czas rozdziały opisywały to, co dzieje się z Sonią. Takie przeplatanie było co prawda koniecznie z pewnych względów, ale przypadło mi do gustu, bo dzięki temu intencje obu bohaterów były jasne i przejrzyste. Nie mogę zdradzić zbyt wiele, chociaż jeśli ktoś czytał trzeci tom, to wie, co się wydarzyło pod koniec i jak potoczyły się losy bohaterów. Akcja jest tak nieprzewidywalna, że co chwilę zmieniałam zdanie na temat tego, co może się stać dalej. Żeby nie znudziła nas postać Kuby (chociaż o to mogłoby być ciężko), tym razem to Sonia odgrywała główne skrzypce. To jej chłopak zlecał różne zadania (tak, tak, wiadomo jakie, w końcu to książki o seryjnym mordercy) i to ją obserwowaliśmy podczas przygotowań i właściwego działania. Owszem, ”Wyrok diabła” ma swoje wady, jak prawie każda książka. Ale kolejne strony wciągały mnie tak, że prawie tych błędów nie zauważałam. Znów dałam się pochłonąć tej historii i polubiłam ją jeszcze bardziej. Jeśli lubicie morderstwa z zimną krwią, brutalne i dokładnie opisywane, gdzie przy okazji można śledzić też myśli i intencje mordercy, a na dodatek kibicować mu (bo generalnie jest fajnym facetem, ma po prostu nietypowe hobby) – ta seria jest dla was idealna.

''- Powiedz mi, braciszku, przecież byłeś w raju...– Nic z raju nie pamiętam – odpowiedział .. jak zwykle" (Autor: Boris Akunin, Książka dla dzieci). Koniec, finisz. Chaos po przeczytaniu. Tak naprawdę, nie wiem jakie widziałabym zakończenie. Dowiedziawszy się w zeszłym roku o kolejnym tomie, aż do sięgnięcia lektury WYROKU DIABŁA, w ogóle nie zastanawiałam się co będzie dalej. Jak potoczą się losy Kuby. "..Dzisiejszej nocy wszystko się potoczyło inaczej, niż powinno”. Czy kara za niecne grzechy, te małe i wielkie zawsze przychodzi? Mówi się, że karma wraca, więc czy ze złem jest tak samo? Gdzie kończy się raj? Nie potrafię znaleźć wytłumaczenia dla fascynacji osoby jaką jest Kuba. Nie chodzi o to jaki jest, tylko co w nim siedzi! Większość z nas czytelników, fanów Rzeźnika Niewiniątek, przymykała oko na nieludzkie zachowanie. Autor powinien być dumny, że stworzył postać tak niejednostkową. Bo...i tu szczerze..WYROK DIABŁA, trochę zmienił moje podejście do spraw. TA KSIĄŻKA JEST DLA MNIE WYJĄTKOWA! Sięgnęłam po nią (pierwszą część) skuszona togą. Czytałam namiętnie kolejne .. I ta ostatnia część doprowadziła mnie do wrzenia. Sala sądowa, to to co kochałam zawsze. I nie zawiodłam się, bynajmniej, osiągnęłam spełnienie kończąc książkę (ale....dałoby się jeszcze coś napisać z dalszych losów, pomożecie? :) ). Nie czytając tej książki, do tej pory jakoś przymykałam oko na okropieństwa, nie tylko głównego bohatera ale i jego nowej partnerki Sonii. Duet diabełków. Dwa demony. Bliźnięta syjamskie. Zaczytując się w WYROKU DIABŁA dopiero do mnie zaczęło tak na poważnie dochodzić ich szaleństwo. Miarka się przebrała. Okrucieństwa zaczęły mnie razić, już tak na poważnie. Traktowałam to wcześniej, jak niebezpieczną grę, z przymrużeniem oka. "Wyłącznie dzięki niemu wiedziała, co należy robić, żeby nocne tańce demonów ustały". Ledwie co zaczęłam myśleć nad swoim morale, czy dopiero dojrzałam do tego? Czy autor tak chciał ze mną zagrać? Nie wiem. Może wy, czytelnicy będziecie inaczej to odbierać, może już wcześniej was to dopadło. Ja dzielę się z tym co czuję teraz, po lekturze WYROKU DIABŁA. Doczekaliśmy się prawie sobowtóra Kuby, niestety Sonii jakoś nie polubiłam od samego początku. Absolutnie nie będę zdradzać szczegółów. "Rasowy adwokat, a zachował się jak amator". Sonia, smarkula, drażniła mnie. Rozrastający się demon, który dopiero się budził. "..jeśli się nie uda, wie, że i tak jej nic nie grozi.." Byłam zazdrosna? Nie wiem, jej młode i głupie "patrzenie" na świat, buntowało mnie. Sonia budziła się jakby z zimowego snu, za sprawą swojego mentora. Kuba był skrzywdzony przeszłością, Sonia też.. Ile bezbronnych, niczego świadomych ludzi musi zginać aby ta para znalazła się w raju? "Wyrzuty sumienia nie dawały spokoju". Mnie też, czytając, cały czas zastanawiałam się jak to się skończy?? Nie myślałam, więc i też nie przewidziałam zakończenia. Co prawda, wgłębiając się coraz bardziej nastawiałam się na sytuacje wymykające się spod kontroli. Czy przewidziałam zakończenie? Nie! Celowo nie wspomniałam słowem co się dzieje w książce..sami się przekonajcie!! Ps. Mimo wszystko mam nadzieję, na dalszy ciąg Kuby...

I nastał czas rozliczeń i sprawiedliwości. „Wyrok diabła” został ogłoszony 18 kwietnia br, dzień przed moimi urodzinami. :) Nie wiem czy to znak opatrzności czy nie – niemniej jednak końcówka poprzedniej części była tak zaskakująca i nieprzewidywalna, że z sięgnięciem po czwarty tom nie wahałam się ani sekundy. „Wyrok diabła” zaczyna się dokładnie w tym samym momencie, w którym kończy się poprzednia część. Jeśli już dotarliście do tego momentu, to na pewno czujecie dokładnie to, co poczułam ja – wielkie zaskoczenie i pulsująca, ognista myśl w głowie „Jak to możliwe? Jak mogło do tego dojść?”. W życiu bym nie przypuszczała, że wszystko potoczy się w takim kierunku. Nie! Nie! Nie! Wrzało we mnie podczas „Wyroku diabła” od gromadzonych sukcesywnie emocji. Wbrew wszystkim zasadom etyki i moralności do ostatnich stron nie opuszczało mnie przeczucie, że skończy się tak, jak w demonicznym raju powinno się skończyć. Mimo wszystko, mimo demonów i oburzających czynów jakich dopuszczał się Kuba, obdarzyłam go nienaturalnym uczuciem sympatii. To człowiek o niezmiernie skomplikowanej osobowości, który oczarował mnie….nie...raczej uwiódł mnie, niczym nastolatkę fascynującą się bad-boyem. W tej części charyzmatyczna postać Kuby wodzi na pokuszenie nie tylko mnie – ale i Sonię (którą znamy z trzeciej części). Staje się jej mentorem, nauczycielem, przyjacielem. To jej pierwszej opowiada w całości o swoich demonach i ich narodzeniu. Zna również licho drzemiące w umyśle tej młodziutkiej kobiety. "Wyłącznie dzięki niemu wiedziała, co należy robić, żeby nocne tańce demonów ustały". Tak. Kuba Sobański i Sonia Wodzińska powstali z piekieł i ruszyli ulicami Krakowa na łowy. Przeszłość wymieszana z cierpieniem i sporą dawką szaleństwa kryjącego się w ich duszach – skusiła los, doprowadziła go do kresu wytrzymałości. I stało się coś, co nigdy stać się nie miało. "..Dzisiejszej nocy wszystko się potoczyło inaczej, niż powinno”. „Wyrok diabła” to walka pomiędzy tym, co uważam za prawe, a całą moją wiedzą o Diable. Te dwie skrajności sprawiły, że do samego końca wierzyłam w inne zakończenie. Tymczasem to do czego doszło, mogę określić wyrażeniem „nie wierzę”. Jedni stwierdzą prawdopodobnie, że sprawiedliwości stało się za dość, inni powiedzą, że "wyrok” okazał się nieadekwatny do czynów - ale czy do końca? Czy gdyby skończyło się inaczej byłoby dobrze? Albo czy gdyby w ogóle nie doszło do tego wszystkiego, czy wówczas byłoby lepiej? Sama nie wiem. Moja ludzka strona mówi mi, że nie, natomiast ta mroczna strona mojego jestestwa krzyczy z oburzenia na to jaki los zaserwował Adrian Bednarek tytułowemu Diabłu. Chociaż wiem, że wszystko ma swój koniec, nie mam poczucia zadowolenia, zwłaszcza, że piekło do którego zszedł Kuba może okazać się ponad jego siły. Bo tam jego demony nie pomogą mu przetrwać. I muszę Wam zdradzić, że winą za to obarczam tylko jedną osobę – Sonię Wodzińską – która zawiodła mnie ogromnie. Dla Kuby miała być swego rodzaju oparciem i kompletnym zrozumieniem, miała być bratnią duszą wiedzioną demonami palącymi jej wnętrze. A okazała się, w moim odczuciu, niedojrzałą egoistką, słabą i nazbyt zapatrzoną w siebie, by móc dzielić raj z kimś takim jak Sobański. Adrian Bednarek postawił na zło, takie w najczystszej postaci. Znajdą się tacy co rzekną, że obecnie to się najlepiej sprzedaje. Jednakże jego powieściom daleko jest od blichtru jakiego wiele na polskim rynku wydawniczym. Autor pisze głęboko, dosłownie i obrazowo, a sposób kreowania idealnego świata Kuby, poprowadził w sposób wielowymiarowy, co daje nam możliwość poznania najmroczniejszych zakamarków ludzkiej psychiki bez wstawiania jej w jakiekolwiek ramy. Geniusz thrillera psychologicznego – oto jaki tytuł nadaję temu ogromnie obiecującemu pisarzowi. Jeżeli lubicie zanurzyć się w niesamowicie odurzającej prozie – to zdecydowanie jest to lektura dla Was. Jak wcześniej wspominałam, przy poprzednich recenzowanych częściach, wkraczając w mroczny świat Kuby decydujecie się na podążanie ścieżką bez granic, lawirowanie pomiędzy dobrem a złem, tułanie się między normalnością a totalnym wynaturzeniem człowieka. Po której stronie staniecie? - to zależy od Was, dla mnie wybór był zaskakująco trudny, kiedy stawiałam na szali złamane życie ofiar, a po drugiej stronie ogromną sympatię do głównego bohatera. Wciąż szamocząc się z własnymi myślami i niezaspokojeniem – jedyne co mogę zrobić – to polecić Wam całą serię! Abyście mogli sami przekonać się o tym jaką władzę nad Wami obejmie Diabeł z piekła rodem. Ps. W oczekiwaniu na kolejne powieści Adriana – nie porzucam nadziei na to, że w przyszłości będę mogła przeczytać o „zmartwychwstaniu” Diabła. Bardzo bym chciała, dowiedzieć się czy Rzeźnik Niewiniątek jest w stanie wybaczyć Bestii? A może pokona ją i ujarzmi wedle własnego kodeksu moralności? recenzja: http://przeczytajka.blogspot.com/2018/05/wyrok-diaba-adrian-bednarek.html

Przeczytałam wszystkie do tej pory wydane przez pana Adriana książki. Z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, że Wyrok jest najlepszą książką w serii. A cała seria tworzy niepowtarzalny klimat.