Jesień. Wszystkie pory uczuć. Tom 1 (okładka miękka)

Kupiłam tę książkę zaintrygowana notką. Dobre czytadło na zimowe wieczory

Jak zwykle Magdalena Majcher pokazała klasę:) polecam, świetna historia:)

Książkę bardzo szybko się czyta , dla mnie tym bardziej na plus , bo mieszkam w okolicy miejsca ,w którym autorka umieściła swoją historię / fabułę. Ksiaża i uczuciach i emocjach

„ Rano wstała, zaparzyła sobie kawę i... pomyślała, że każdy jej dzień wygląda tak samo. Budzi się, doprowadza do stanu użyteczności, robi sniadanie, żegna się z Darią i Andrzejem, chyba że zdążą wyjść przed jej pobudką, idzie do sklepu, przygotowuje obiad, czasem zerka na telewizor, innym razem spotyka się z Joasią, odwiedzi Renatę. Nic w jej zyciu się nie działo, pomijając, że ostanio wszystko się waliło. Istny dzień świra” „Wszystkie pory uczuć. Jesień” Magdaleny Majecher to zupełna nowość w mojej kolekcji. Dlaczego zdecydowałam się na kupno tej książki? Przede wszystkim moją uwagę przyciągnęła piękna jesienna okładka oraz nazwa wydawnictwa – Pascal- imię mojego syna :-) W ostatnim czasie często też natykałam się na wiele pozytywnych opinii na temat tej książki. Ostatecznie postanowiłam więc kupić ją i przyznam szczerze, że nie żałuję. Lekka, przyjemna i przede wszystkim pouczająca opowieść. 379 stron u miękkiej oprawie. Śliczna okładka. Zdecydowanie dobry wybór na długie zimowe wieczory, kiedy nie ma się ochotę odpocząć po ciężkim dniu pracy. To historia trzech kobiet- Hani, Joasi i Renaty. Dwie pierwsze są przyjaciółkami, które wychowały się razem w Domu Dziecka w Sosnowcu. Renata natomiast pojawia się w życiu Hani, kiedy ta stoi na rozdrożu i szybko staje się jej bratnią duszą. Hania to prawie czterdziestoletnia kobieta, która od prawie dwudziestu lat jest żoną Andrzeja i matką siedemnastoletniej córki Darii. Zdawałoby się, że Hania wychodząc za mąż za Andrzeja dostaje wielki dar od losu- rodzinę, o której zawsze marzyła, a której nigdy nie miała. To jednak tylko z pozoru szczęśliwe małżeńtwo. Kobieta przez dwadzieścia lat żyje w cieniu zmarłej żony Andrzeja- Kasi. Jest do niej ciągle porównywana. Nosi ubrania w kolorze turkusowym- ulubionym kolorze Kasi, a od Andrzeja dostaje ulubione kwiaty jego zmarłej żony- dalie. Zmarła kobieta jest ciągle obecna w życiu rodziny Hani. Hania przestaje być szczęśliwa. Pragnie wyrwać się ze schematu, w który sama siebie uwikłała. Czuje się nikomu nie potrzebna. Jej życie ogranicza się do dbania o rodzinę, dla której zaraz po ślubie z Andrzejem zrezygnowała z pracy zawodowej. Kocha jednak książki, które kupuje zawsze i wszędzie. Lubi pisać. Kiedy jej nowa przyjaciółka Renata, sugeruje, że Hania powinna mieć jakieś zajęcie, odskocznię od codzienności, pasję, którą będzie mogła rozwijać, kobieta postanawia (w tajemnicy przed mężem) nazwiązać współpracę z portalami recenzenckimi. Szybko otrzymuje propozycję od jednego z nich i wybiera kilka tytułów książek, których próbne recenzje ma napisać. Joasia natomiast to zagubiona młoda kobieta, która nieustannie wiąże się z nieodpowiednimi mężczyznami wplątując się tym samym w kłopoty. Nie posiada prawidłowego wzorca rodziny. Jej matka była alkoholiczką. Kiedy poznajemy ją na łamach książki, właśnie rozpoczyna kolejny toksyczny związek z mężczyzną wiecznie bezrobotnym, który namawia Joasię za zaciągnięcie wielkiego kredytu w celu uregulowania jego zaległego czynszu za mieszkanie. Zagubiona dziewczyna nie wie, jak powinna postąpić. Jedyne czego pragnie, to szczęśliwego związku z mężczyzną, jednak w jej duszy powoli rodzi się wątpliwość czy Jurek jest dla niej odpowiednim mężczyzną. Renata sąsiadką Hani, z którą ta nigdy nie utrzymywała bliższych kontaktów. Pewnego dnia spotykają się przypadkiem na ulicy. Wtedy Hania pomaga Renacie uporać się z ciężkimi zakupami, które zanosi sąsiadce do domu. To właśnie wtedy rodzi się ich przyjaźń. Renata to samotna matka dorosłego już Maćka, który wstydzi się swojej matki. Kobieta jest wróżką, czego nie pochwala jej syn. I chociaż Renata nie wiele może zrobić, to tęskni za synem i prawidłowymi relacjami z nim. Jak potoczą się losy tych trzech kobiet? Czy Joasia uwikła się w kolejny toksyczny związek i problemy finansowe? Czy Reneta odzyska syna, za którym tak bardzo tęskni? I wreszcie, czy Hani uda się wyrwać ze złotej klatki, w której zamknął ją Andrzej i zawalczyć o siebie? Czy współpraca z portalem recenzenckim zakończy się sukcesem? Czy Hania będzie mogła w końcu być szczęśliwa? Według mnie „Wszystkie pory uczuć. Jesień” to świetna bardzo „życiowa” opowieść. Autorka porusza bardzo ważne tematy- nieszczęśliwego małżeństwa, złych życiowych wyborów i rodziny. Pokazuje nam, że często żyjąc w związku z drugą osobą, zapominamy o sobie. Między wierszami zadaje nam pytanie, na które musimy sobie odpowiedzieć” „Czy warto poświęcić się dla drugiej osoby do tego stopnia, żeby zupełnie zapomnieć o sobie samym? Czy toksyczny związek jest lepszy od braku związku? I wreszcie: „Czy nie powinniśmy doceniać, szanować i kochać naszych rodziców, bez względu na to czym się zajmują?” Szczerze polecam Wam zapoznanie się tą książką. Warto!

Powieść Magdaleny Majcher jest zbiorem niezwykle ważnych tematów, które stanowią problem w ówczesnym społeczeństwie. Sporo miejsca autorka poświęciła relacjom matek z dziećmi, tymi małymi, ale i dorosłymi, bo przecież matką jest się zawsze, niezależnie od wieku dziecka. Jedne potrafią oddać maleńkie dziecko i nie interesować się nim przez lata. Inne - jak Renata, sąsiadka Hani - walczą o każdy jego szczęśliwy dzień, nawet gdy ma ponad trzydzieści lat i wraz z nim przeżywają rozstania i utracone miłości. Pani Róża nie jest matką, ale jej wychowankowie z domu dziecka zajmują w jej sercu każdy skrawek miejsca i są traktowani z miłością. A Hania? Hania dała córce dość dużo swobody, teraz jednak ponad wszystko pragnie pomóc nastolatce w walce z falą hejtu, z którą dziewczyna samodzielnie nie jest sobie w stanie poradzić... Ot, uroki internetu. Czy uda się ocalić reputację Darii? Na drugiej szali tej wagi znajduje się dom dziecka z wychowankami, którzy najczęściej nie są sierotami a dziećmi z trudnych i patologicznych rodzin. Dziećmi, które często czują się gorsze, mają utrudniony start w dorosłe życie, co często skutkuje niewłaściwymi wyborami. Niektórym się udaje, innym nie... Monika poddała się nałogowi, Joasia nie potrafi znaleźć partnera bez życiowych ułomności... Hania jest kobietą nieśmiałą, małomówną i niepewną siebie. Zawsze na pierwszym miejscu stawia innych - to o bliskich myśli i dba najpierw a dopiero później liczą się jej marzenia i potrzeby. Jej odskocznią od życia, problemów i mary z przeszłości, czyli Katarzyny są... książki. Zgromadziła już sporą biblioteczkę i wciąż przynosi nowe tomy, zaś kiedy za oknem robi się ciemno zasiada przed kominkiem i czyta o losach kolejnych bohaterów. Czy przemieni swoją pasję w coś więcej niż tylko czytanie dla przyjemności? To wart naszej uwagi wątek :) To moje pierwsze spotkanie z twórczością Magdaleny Majcher i jestem pewna, że nie ostatnie. Książka jest z pozoru lekka, przyjemna i idealna na spokojne popołudnie czy wieczór, ale z drugiej strony niesie wiele przesłań, jakże istotnych w codziennym życiu. "Wszystkie pory uczuć. Jesień" to cudowna historia, przez którą 'przepłynęłam' z radością. W pełni odczuwałam emocje doskonale wykreowanych bohaterów, byłam zaintrygowana ich losami i zirytowana początkowym zachowaniem głównej bohaterki Hani. Dlatego z tym większą rozkoszą patrzyłam na jej przemianę, która dokonywała się powoli, pod wpływem osób i wydarzeń. Myślę, że w osobie Szydłowskiej wiele z nas odnajdzie siebie... Podsumowując - powieść jest niezwykle rzeczywista i opowiada o współczesnych problemach, z którymi musimy się mierzyć. Bohaterowie 'z krwi i kości' każdego dnia przeżywają wzloty i upadki, jednak podnoszą się i walczą dalej... Z niesprawiedliwością, nieszczęśliwą miłością, decyzjami i dramatami dzieci, płodowym zespołem alkoholowym czy demonami przeszłości. "Wszystkie pory uczuć. Jesień" to opowieść o zawiedzionych nadziejach, braku akceptacji a przede wszystkim o małżeństwie we troje - koniecznie musicie przeczytać! :) Polecam gorąco jednocześnie wyczekując na drugi tom serii "Wszystkie pory uczuć. Zima". całość recenzji: https://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2017/12/magdalena-majcher-wszystkie-pory-uczuc.html

Pomysł na temat bardzo fajny. Widać, że autorka się przygotowała. Książka nie należy do kategorii tych, które na długo pozostawiają swoje piętno na człowieku. Raczej lekko pisana, choć o ważnych sprawach. Zdecydowanie kobieca pozycja. Nie polecam, nie odradzam, ale też nie żałuję, że ją przeczytałam. Jedyne co mi nie do końca pasuje, to styl - jak dla mnie trochę taki gimbaziarski, ale może się czepiam. To już 3 pozycja tej autorki, którą przeczytałam, wiec chyba nie jest najgorzej ;-)

[całość recenzji na blogu - shevvolf.blogspot.com] Przyznam się Wam zupełnie szczerze, że nie planowałam dzisiaj czytania tej właśnie książki. Naprawdę nie. Jednak dosyć ciężka głowa - po wczorajszych imieninach przyszłego teścia i nadmiarze czerwonego, słodkiego wina - sprawiła, że nie byłam w stanie skupić się na "Płonącym świecie" i nawet chyba tak do końca nie chciałam. Nie wiem co takiego się wydarzyło i jak to się właściwie stało, ale ja te prawie 400 stron przeczytałam w kilka godzin. Dosłownie pochłaniając stronę za stroną. To były jedne z przyjemniejszych godzin, jakie udało mi się spędzić z książką w ostatnim czasie. Nie będę Was oszukiwać, we "Wszystkich porach uczuć" nie znajdziecie zawrotnej akcji, zwłok (choć zmarła jest LOL), krew się nie leje, a mimo to nie mogłam się oderwać od lektury tej pozycji. Tak zwyczajnie i po prostu - nie potrafiłam. Pod kocykiem, najpierw z kubkiem kawy, potem gorącej herbaty, a na końcu z kieliszkiem półsłodkiego, różowego winka towarzyszyłam Hani i wszystkim pozostałym bohaterom w ich życiowych wyborach i perypetiach godzina za godziną. To taka prosta, życiowa opowieść; pełna ciepła, mądrości i dobrych wibracji. I mimo braku odkrywczych prawd, czy niesamowicie porywającej, chwytającej za serce historii? Wywarła na mnie bardzo pozytywne i nie da się ukryć duże wrażenie. Przywiązałam się do Hani, Asi, czy Renaty. Z niepokojem obserwowałam pierwsze spotkanie głównej bohaterki z biologiczną matką czy sposób w jaki zmagała się z problemami swojej córki, słuchałam kolejnej nieszczęśliwej historii miłosnej Asi, czy obserwowałam jak pęka matczyne serce Renaty, kiedy jej syn został zdradzony i oszukany przez byłą narzeczoną. Tu naprawdę nie potrzeba wielu słów, by zachwycić się tą książką - mam nawet wrażenie, że byłoby to zupełnie nie na miejscu, ponieważ ciepło i dobroć płynące z tej powieści same się bronią. Jeśli lubicie historie 'z życia wzięte' to jest to absolutnie pozycja właśnie dla Was. Pozwoli Wam zatrzymać się na chwilę i zastanowić nad własnymi wyborami życiowymi. Nauczy Was dostrzegać to, co na co dzień zamiatacie pod dywan. Da Wam chwilę wytchnienia i energię do zmiany. Ja z pewnością jeszcze nie raz wrócę do tej historii, a póki co niecierpliwie oczekuję zimowej odsłony "Wszystkich pór uczuć". Polecam z całego serca! :)

Historia Hanny poniekąd przypomina historię każdej "kury domowej". Szczęśliwie problemy,z ktorymi spotyka sie główna bohaterka nie są przewidywalne- czytam i zastanawiam się, gdzie to zaprowadzi bohaterkę. Czekalam na wątek zdrady, jak to często w historiach bywa, mile zaskoczenie:) polecal,czyta sie przyjemnie przy kubku ciepłej herbaty,pod kocykiem. Nie moge doczekac sie dalszych losow Hani.

"Wszystkie pory uczuć.Jesień" to powieść z przesłaniem. Przypomina nam bowiem że człowiek w tym wiecznym pędzie zapomina o tym co najważniejsze. Pomijamy własne potrzeby, pragnienia. Żyjemy pod dyktando innych bo tak łatwiej, szybciej, bezpieczniej. Człowiek często nastawia się na branie.Zapomina o potrzebach innych. Zwyczajnie ich nie zauważa. Dopiero kiedy kogoś zabraknie, nagle przeglądamy na oczy zaskoczeni. W swej powieści Magdalena Majcher wplotła bardzo ważny i trudny wątek sieroctwa. Nie takiego zupełnego bez rodziny. Ale jeszcze gorszego. Gdzie dziecko wie, że ma kogoś bliskiego, ale nie może na niego liczyć mimo iż łudzi się całe życie, że wszystko można naprawić. Zobaczyliśmy tu że rzeczywistość bywa bardzo okrutna, tak jak obraz spotkania Hani z matką. Czy może być coś straszniejszego co zabije nadzieję? Samą Hanię pokochałam od razu. Za jej odwagę, otwartość i nie ocenianie innych ot tak. I za jej pasję!!! Która łączy wszystkich książkomaniaków. :) Polecam!

Recenzja pochodzi ze strony www.zksiazkadolozka.blogspot.com Uwielbiam książki, w których przyroda jest tak pięknie i magicznie opisana, że aż sama zaczynam kochać znienawidzoną przeze mnie porę roku. Jesień to czas zadumy nad ulotnością życia; czas tęsknoty za latem, za ciepłymi i długimi dniami, za wakacyjną miłości. To okres spadających, kolorowych liście, ale także pory deszczowej, zwiastującej nadchodzące mrozy. W te niezwykle melancholijne wieczory powinno się zakopać w kocu z sympatyczną, otulającą ciepłem książką. I takim idealnym typem jest najnowsza książka Magdaleny Majcher. „Pamięć to nieoceniony dar, dzięki któremu człowiek jest w stanie przeżyć najpiękniejsze chwile raz jeszcze, przenieść się w czasie i miejscu, rozpoznać człowieka, którego kocha. Bez pamięci bylibyśmy tylko sumą mechanicznych, pozbawionych głębi uczuciowej czynności i odruchów.” „Wszystkie pory uczuć. Jesień” to opowieść o trudzie dnia codziennego. O poszukiwaniu siebie, o budowaniu relacji na stracie i o walce. Walce o lepsze życie, o swoich bliskich, o samą siebie. Hania to taka szara myszka, z którą może identyfikować się wiele kobiet. Na piedestale stawia dom i rodzinę, której zobowiązała się sprzątać, gotować i służyć. Nie zwracając uwagi na samą siebie, podporządkowuje się ułożonemu grafikowi. Każdy jej dzień wygląda niemal identycznie, do czasu aż zapragnie coś w nim przestawić, zmienić jego bieg, wyrwać się schematom. Zaczyna mieć własne zdanie, nabiera pewności siebie i postanawia zawalczyć o odbudowanie relacji we własnym małżeństwie. Jednocześnie walczy o córkę i o przyjaciółkę, nawiązuje nowe znajomości i stara się wyzbyć tego poczucia bycia gorszym od innych. Wychowana w domu dziecka, nigdy nie zaznawszy prawdziwej matczynej miłości, początkowo boi się swojego rodzicielstwa. Za wszelką cenę chce być dobrą matką, ale jej serce wciąż zatruwa strach przed każdym kolejnym krokiem czy decyzją. Ciągłe porównania męża do byłej, tragicznie zmarłej żony tylko podsycają jej niepewność. To co najbardziej podobało mi się w powieści – to takie powolne leczenie duszy. Ukazanie, że można stworzyć ciepły i kochający dom na bazie samych wyobrażeń i marzeń. Książka toczy się własnym rytmem, brak jej dynamizmu, ale to właśnie dlatego jest idealna na jesienne słoty. Akcja toczy się płynnie, ale spokojnie, bez większego szału. Treść zawiera wiele mądrych, życiowych rad, które każdy czytelnik może wcielić we własne życie. Magdalena Majcher porusza wiele ważnych i współczesnych problemów, między innymi zachwiane poczucie własnej wartości, hejt, trudne rodzicielstwo czy bycie tzw. kurą domową. Mówi tutaj również o miłości, ale nie takiej wyidealizowanej, okraszonej słodkimi, romantycznymi uniesieniami, ale codziennej, smutnej, niekiedy rozczarowującej. Pióro autorki zachwyca z każdą kolejną powieścią, bowiem ma ona talent do budowania sympatycznych, budzących współczucie bohaterów, z którymi możemy się utożsamiać na wiele sposobów. Zawsze są oni tacy ludzcy, myślący i wrażliwi. W dodatku nękani przez osobiste rozterki. Magdalena zawsze stara się pokazać ich drogę ku lepszemu, ku poprawie sytuacji. Sili się na ich analizy psychologiczne. Niestety bywały momenty, kiedy Hania, główna bohaterka, irytowała mnie swoją nieśmiałością i mizernością, co niekiedy podchodziła pod nijakość. Wiem, że zamysłem było stworzenie postaci tragicznej, biernej i niepewnej, ale zdarzały się sytuacje, kiedy było to przerysowane, przesadzone. Również dialogi zdarzały się świecić swoją sztucznością, ale takie odczucia miałam bardzo rzadko, ponieważ uparcie wierzę, że osoby starsze mają w sobie takie doświadczenie, pozwalające im na dawanie rozsądnych, twórczych rad. Kiedy Pani Renata mówiła, ja „słuchałam" z podziwem i pełnym skupieniem. Dałabym wiele, by móc posłuchać jej kojącego, ciepłego głosu w rzeczywistości, by mieć obok siebie tak cudowną i pozytywną osobę. Powieść jest dobra, choć „Stan nie! błogosławiony” podobał mi się bardziej. Lubię, gdy bohaterki są silne i wiedzą o co chcą walczyć. Mimo to polecam najnowszą książkę Magdy, bo jest naturalna, realistyczna, a przede wszystkim niosąca nadzieję.