Wszystkie jasne miejsca (okładka miękka)

Miłość na krawędzi. Książka z jednej strony piękna, z drugiej zaś szalenie trudna… Przy tym wszystkim bardzo ważna przez wzgląd na poruszaną tematykę. Ale także pełna ciepła, zabawna… budująca :) Pełna światła i jasności. Ale jako że światło bez ciemności nie istnieje i istnieć nie może, to mamy tutaj także mrok… A w owym mroku znajdzie się miejsce na osobiste, wewnętrzne i potencjalnie tragiczne w skutkach dramaty młodych ludzi. Główni bohaterowie książki to Finch i Violet. Finch jest zafascynowany śmiercią. Wyszukuje sposoby na popełnienie samobójstwa i je zapisuje. Otoczenie uważa go za świra i psychola… A chłopak po prostu potrzebuje wsparcia, uwagi i miłości; nie jest żadnym świrem, tylko kimś, kto czasem przegrywa w starciu ze swoją prywatną ciemnością… Kiedy ta go ogarnia wszystko wygląda inaczej i stąd takie a nie inne stany emocjonalne będące jego udziałem. Violet z kolei boryka się ze stratą starszej siostry. Ewidentnie nie umie pogodzić się z jej śmiercią, w efekcie czego ucieka od wszystkiego wokół – śmiało można powiedzieć, że dziewczyna ślizga się po powierzchni życia zamiast żyć. Pewnego dnia Finch i Violet spotykają się przypadkiem na szczycie szkolnej wieży. Każde z nich przyszło tam po to, żeby skoczyć… Żadne z nich tego nie robi. Kto kogo uratował? To pytanie otwarte, dużo jednak ważniejsze od odpowiedzi na nie jest to, co dzieje się z naszymi bohaterami później. Otóż… zaczynają oni odkrywać (dzięki sobie nawzajem), że życie może być piękne. Że czasem nie warto jednak myśleć o wyłączaniu światła, lecz cieszyć się nim i żyć w jego blasku. Finch i Violet dają sobie nawzajem nadzieję, uśmiech i radość. Jednak… czy to wystarczy? Finał tej historii może być zaskakujący… W jaki sposób? Tego nie powiem… Warto go jednak poznać i choć na chwilę się nad pewnymi sprawami zadumać, zastanowić. I przemyśleć sobie, czy wokół nas nie ma przypadkiem kogoś, kto rozpaczliwie potrzebuje naszej pomocy, a my tego nie zauważamy. O tym bowiem jest w gruncie rzeczy ta książka – o braku uwagi otoczenia, o ludzkiej znieczulicy i o ich tragicznych w skutkach efektach dla kogoś, kto zostaje sam ze swoimi problemami. Historia taka jak opisana przez Jennifer Niven mogła wydarzyć się naprawdę - i to właśnie jest chyba najbardziej w tej historii przerażające… Love story w świecie nastolatków bywa cukierkowe, jednak taka ocena w żadnym razie nie dotyczy „Wszystkich jasnych miejsc”. To bardzo mądra, dojrzała książka. Z całą pewnością godna uwagi. Dziękuję Wydawnictwu Bukowy Las za egzemplarz recenzencki. https://cosnapolce.blogspot.com/2020/03/wszystkie-jasne-miejsca-jennifer-niven.html

„Czy to dobry dzień, by umrzeć?” to pytanie, które zadaje sobie Finch stojąc na szkolnej wieży. Zaledwie jeden krok może rozwiązać wszystkie jego problemy i prawdopodobnie zdecydowałby się na niego, gdyby nie to, że na dachu nie był sam. To właśnie w tak niecodzienny sposób jego życie zostaje połączone z życiem popularnej Violet. Zafascynowany śmiercią chłopak poznaje dziewczynę, która nie potrafi pogodzić się z odejściem siostry. Wspólne cierpienie brzmi jak podwaliny kolejnego nastoletniego romansu do kolekcji, ale „Wszystkie jasne miejsca” trudno zaliczyć do powstającej hurtowo papki. Stopniowo poznajemy bohaterów, którzy na codzień żyją ukryci pod maską, jakie wymyśliło dla nich społeczeństwo . Zanim zdążymy zdać sobie z tego sprawę, już mają oni miejsce w naszym sercu. Przeżywamy wraz z nimi ich chwile szczęścia i rozpaczy, a koniec powieści przyjmujemy niechętnie, bo rozstać się z tak barwnymi postaciami zdaje się być zbyt trudno. Ciężko mi uwierzyć, że ktoś może nie polubić się z tą opowieścią. Jeszcze nie wiem, czy Jennifer Niven jest pisarką, jaką lubię, ale w tę pracę wlala tyle serca i tak starannie zadbała o stadia psychiki bohaterów, że z całą pewnością zainteresowała mnie sobą. Bo w tej pracy wszystko zdaje się być tak szczere, tak naturalne... Nawet przez moment nie poczułam, by coś było naciągniętego czy naiwnego. Po lekturze jak zwykle pojawiły się wątpliwości, ale były one na tyle ciche, że wciąż nie zwracam na nie uwagi. Bo historia ta po prostu mnie zauroczyła. Zabawiła się moimi emocjami i wskoczyła na listę ulubieńców tego roku. Płakałam i śmiałam się wraz z bohaterami. Pochłaniałam zdanie za zdaniem, nie chcąc oderwać się choć na chwilę. Z całych sił trzymałam kciuki za zakończenie, które mogłabym nazwać szczęśliwym. Co ciekawe — może i jest to książka, gdzie wątek romantyczny jest na pierwszym planie, ale nie jest on wcale najważniejszy. To opisy wszelkich stanów psychicznych czy sposobów funkcjonowania w społeczeństwie są tutaj najwyraźniejsze. Autorka więc nie bawiła się w spłycanie, którego zbyt często byłam świadkiem. Lektura ta mnie nie zawiodła. Zachęcona szumem wokół filmu, sięgnęłam po papierową wersję i bardzo się cieszę, że tak postąpiłam. Ba, jestem pewna, że jeszcze nieraz wrócę do tej opowieści. Już przed napisaniem tych słów wzięłam się za ponowne czytanie, bo pokusa była zbyt wielka!

[ r e c e n z j a #wszystkiejasnemiejsca ] Po przeczytaniu sama nie wiem co o niej myśleć. Wiem tylko tyle, że nie podobała mi się. Rozumiem, że porusza bardzie ważne sprawy i takie książki są potrzebne, ale ta nie przypadła mi do gustu. Na początku obwiniałam głównego bohatera, ale później zrozumiałam, że cale jego zachowanie należy usprawiedliwić jego chorobą. W trakcie, gdy już o tym wiedziałam moje nastawianie nadal się nie zmieniło. Jedynym plusem było to, że im dalej tym książka stawała się po prostu ciekawsza. Nie wiem czy wina leży też po mojej stronie i moich wygórowanych oczekiwaniach do tej pozycji, ale nie oszukujmy się, w pewnym czasie widać ją było wszędzie i każda opinia była o niej bardzo pozytywna. Chociaż sam styl pisania mi się spodobał, to na ogół czułam obojętność. Być może kiedyś nastąpi jednak dzień, kiedy przeczytam ją jeszcze i raz i być może moja opinia o niej się zmieni. ig: @ksiazkowa_marzycielka

O matko dużo, by pisać, dużo przemyśleń. Piękna książka, choć z pewnym ale... Już prawie zakochałam się w głównym bohaterze, prawie, gdyby nie okazał się egoistycznym dupkiem (jedynie choroba go usprawiedliwia, ale mógł się leczyć), główną bohaterkę mogłabym polubić, ale okazała się ślepą i naiwną nastolatką, która bała się działać, gdyby zareagowała wcześniej.... Finch cały czas dawał jej znaki, było dość oczywiste, choć wiem, że samobójcy potrafią bardzo dobrze udawać, że wszystko jest dobrze. Jednak nie mogę znienawidzić tej książki, ponieważ okazała się bardzo osobista dla autorki i życiowa... Jednak złamała mi serce. Mimo, że to trudna książka, to bardzo polecam. Po jej przeczytaniu nie mogłam przestać o niej myśleć. Nawet w piosenkach odnajdywałam kawałki Fincha.

Nie jest to książka napisana na najwyższą ocenę. Można by zrobić z niej więcej. Jednak problem, którego dotyka- smierć, depresja, samobójstwo, choroba dwubiegunowa afektywna zdecydowanie zasługują na taką ocenę. Bardzo ciekawa i rzeczywista kreacja Fincha- jego psychiki. Jest dziwny, unikalny, zbyt cichy lub zbyt głośny, rozgadany i małomówny jednocześnie. Autorka dużo zasięgnęła ze swojego prywatnego życia, co naprawdę szanuję. Jest to książka o ratowaniu duszy człowieka oraz o zniszczeniach w psychice, delikatności ludzi. Film na Netflixie polecam z całego serca, świetnie zrealizowany- nawet lepszy niż książka. POLECAM Z CAŁEGO SERCA. Bo to mądra książka.

Bardzo ciekawa książka. Nie będę spojlerować, bo zapewne osoby, ktore czytają tą recenzję , bedą czytac "wszsytkie jasne miejsca". Na pewno nie jest to typowe romansidło, przybliża nam życie osób z problemami psychicznymi, myślami samobójczymi. Przeczytałam w 3 dni😉- Jula lat 15

Świetna książka ukazująca w jakim stopniu nie potrafimy ze sobą rozmawiać. Moim zdaniem powinna zostać przeczytana zarówno przez młodzież, jak i dorosłych. Jest to ten typ książki, o której trzeba rozmawiać, ponieważ opisuje ona trudne tematy, które mogą dosięgnąć nas wszystkich.

Wspaniała książka, potrafiąca nawiązać do coraz bardziej rozpowszechnionych problemów psychicznych u nastolatków, plus wątek miłosny dodatkowo zachęcający do przeczytania. Bardzo polecam! ❤️

Ta książka na pewno nie jest zwykłym czytadłem młodzieżowym, ale czytało mi się ją dosyć szybko. Myślę, że jest to obowiązkowa lektura i dla nastolatków, i dla ich rodziców. Polecam

Jednoczesnie zyskiwałam i tracilam cześc siebie czytając wypowiedzi poszczególnych bohaterów- ujmujące. Nawiązania do Virginii Woolf oraz Ernesta Hemingwaya bezcenne.