Wotum (okładka miękka)

To już 3 tom z serii o sympatycznym detektywie z IPN i kolejna świetna przygoda. Czyta się szybko i przyjemnie jak poprzednie części, fabuła ciekawa i trzyma w napięciu do samego końca. Polecam!!!

💥ZAKOŃCZENIE Jeśli uznamy "444" za swoiste preludium do świata Jakuba Kani, do świata tajemnic naszej rodzimej a także światowej historii, spisków i tajnych stowarzyszeń, "Miejsce i imię" zapewne stanowi intermezzo w tej trylogii gdyż "Wotum" można śmiało określić jako grande finale (ale wierzę, że nie ostatni z wielkich jeśli można tak powiedzieć). Trudno będzie Panu Maciejowi przebić ją w kolejnych książkach. Z powieści na powieść widać doskonalenie sposobu tworzenia klimatu tajemnicy i atmosfery zagrożenia. Prokurator Kania już nie jest nieopierzonym młodzieniaszkiem tylko człowiekiem dojrzałym. Jego decyzje mają inny ciężar gatunkowy (chociaż potrafi być nieodpowiedzialny, najwyraźniej cecha trwała). Ale ciągle jest niczym Tommy Lee Jones w "Ściganym". Natomiast czego mi trochę żal - ano tego, że Kasia już nie stanowi tak integralnej części tej historii, jak to było w "444" ale mogę to zrozumieć, jest matką, ma dwie córki i ma inne obowiązki. Życie... No i struktura książki jest inna: "Gambit" i "444" przyzwyczaiły mnie do tego, że istotna część powieści Pana Macieja dzieje się w przeszłości. Szkoda trochę, że tutaj tego nie ma. I mam nadzieję, że powróci w następnych powieściach. I za to właśnie odjąłem finalnie 0,5 ale to moje bardzo subiektywne odczucie, niewykluczone, że inni mogą być z tego zadowoleni 🙂 ➡️Już "444" jest powieścią świetną ale "Wotum" jest po prostu niesamowite. Głębia postaci, poziom skomplikowania wątków, logika działań, które naturalnie wypływają jedne z drugich - to wszystko sprawia, że powieść czyta się rewelacyjnie. Intryga goni intrygę, akcja akcję a bohaterowie mają ręce pełne roboty. I cieszy mnie to, że są ludźmi z krwi i kości, którzy mają swoje słabości i pasje (ach ten łasuch Kuba 😉) - są dzięki temu naturalni, nieprzerysowani a ich decyzje i działania jak najbardziej do przyjęcia. ➡️Ja naprawdę nie wiem, skąd Autor bierze te niezwykłe tematy. Ja nawet nie chcę wiedzieć, ile to kosztuje pracy, wysiłku i szeroko zakrojonych badań, abyśmy mogli otrzymać książkę, którą chce się przeczytać w jeden wieczór, jednym tchem z wypiekami na twarzy. Już zapomniałem, że powieści historyczne mogą wywołać tyle emocji. Niech się schowa Dan Brown, niech się schowa Ben Kane (chociaż ten akurat pisze całkiem nieźle). To zupełnie inny kaliber powieści, która fikcję potrafi tak mocno osadzić w faktach, że granica między nimi jest niemalże nierozpoznawalna. ➡️Szukałem odpowiedniego słowa, które pozwoliłoby mi określić książki Pana Macieja i w końcu je znalazłem. Dystyngowane. Historie przez niego opisywane odznaczają się swego rodzaju elegancją. Język jest wytworny (ale kiedy trzeba bywa dosadny) a na to od razu wysuwam głowę jak żółw ze swojej skorupy. Przyznam się, na codzień lubię sobie zakląć i tym bardziej doceniam piękną polszczyznę i w wypowiedziach i w literaturze. Proszę jednak nie mylić słowa dystyngowane ze słowem nudne - w moim słowniku są to wyrażenia leżące na przeciwległych biegunach. Czyż Arsen Lupin był nudny? A ponad wszelką wątpliwość był wytworny :) ➡️Moi drodzy, jeśli choć przez chwilę zastanawialiście się, czy kupić tą książkę - porzućcie te rozterki. Ta powieść rozłoży Was na łopatki i skieruje prosto w objęcia Historii przez duże H, historii, która nie jest nudną nauką pełną trudnych do zapamiętania dat tylko historii będącej wspaniałą, niezapomnianą przygodą. Ocena 9/10. Amen i UZJ (Uncelkowy Znak Jakości) w pełni zasłużony. Pełna recenzja na profilu uncelek na instagramie :)

Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej wywołuje wśród ludzi wierzących głębokie i silne emocje. To do niego co roku pielgrzymują tysiące ludzi pochylając głowy i oddając mu cześć i swoje prośby. Gdy 9 grudnia 2012 roku dochodzi do zamachu na obraz, na jego opiekunów pada blady strach. Gdyby nie pancerna szyba, obiekt kultu zostałby definitywnie zniszczony. Mimo, że szyba broni Czarnej Madonny księża doszukują się w tym ataku głębszego dna. Według definitora zakonu paulinów to było coś więcej niż tylko akt wandalizmu. Podejrzewa, że to mogła być aktywność na zlecenie sekty powiązanej z głęboko skrywaną tajemnicą. Historią, która swój początek ma w czasach króla Jana Kazimierza. Nie jest więc dziwne, że w sprawę ze wszystkich sił chce zaangażować Jakuba Kanię, który podejmując się tego zadnia nawet nie przypuszcza jak daleko zaniosą go tropy i jak mocno będzie musiał narazić się kościołowi by dojść do prawdy. Czy to możliwe, że obraz na Jasnej Górze jest jedynie kopią a oryginał od wielu lat znajduje się w małej wsi na Opolszczyźnie? Prokurator IPNu będzie musiał stanąć w szranki z instytucją, której wpływy przerosną jego oczekiwania. „Sprawdzimy ją – obiecała Barska. – Ale najlepszym sposobem na to, żebyś coś znaleźć, jest… – …coś znaleźć – dokończył Kuba. Kapitan popatrzyła na niego z naganą. – Nie. Najlepszy sposób na to, żeby coś znaleźć, to wiedzieć, czego się szuka. A my nie wiemy.” To trzecia książka Macieja Siembiedy z Jakubem Kanią w roli głównej i kolejna pozycja, dzięki której oszalałam z czytelniczej radości. Uwielbiam autora za urwane w pół zdania, zatrzymane wątki, których trzymamy się kurczowo z emocjami na dłoni i dreszczem na plecach oczekując rozwiązania zagadki. Maciej Siembieda jednocześnie daje nam ciastko i pozwala je jeść, bo każda strona „Wotum” to czytelnicza ekstaza, miód na serce i niczym nie poskromiona przyjemność. Jak ja kocham każde słowo, które wychodzi spod jego pióra (tak, pióra bo pan Maciej pisze rękopisy) ta wiara w czytelnika, w jego inteligencję oraz czujność jest wręcz nieprawdopodobna i jednocześnie budująca. „Wotum” to niebywale precyzyjny system naczyń połączonych, idealnie sprawna maszyna, w której każda część jest za coś odpowiedzialna i doskonale spełnia swoją rolę. Nie jestem w stanie nawet przy nadudzkim wysiłku znaleźć chociażby minimalnego „ale”, najmniejszej wady tej książki. To ponad trzysta stron czystej przyjemności, którą chociaż starałam się dawkować nie bardzo się to udało. Każdy moment, w którym musiałam ją odłożyć i tak spędzałam na myśleniu o fabule i o tym, co stanie się dalej, jak autor poprowadzi tę historię i co jeszcze nam zaserwuje. Cały czas spędzony z książką zastanawiałam się co jest w niej prawdą a co literacką fikcją bo kto zna autora ten doskonale wie, że research jest jego kolejną mocną stroną. Nie chcę zdradzać szczegółów i psuć wam przyjemności z przeczytania tej powieści. Siembieda niczym najsprawniejszy prestidigitator pokazuje nam tylko to co chce, tajemnice swojego kunsztu zostawiając dla siebie.

Jakub Kania powraca. Prokurator IPN musi zmierzyć się ze sprawą, która jest zakorzenione w odległej przeszłości, a dotyczy największej polskiej świętości, obrazu Czarnej Madonny. Mamy grudzień 2012 roku. Nieznany sprawca próbuje zniszczyć obraz Matki Boskiej Częstochowskiej oblewając go farbą. To autentyczne wydarzenie posłużyło jako kanwa do najnowszej powieści Macieja Siembiedy "Wotum". W powieści również dochodzi do zamachu na obraz Czarnej Madonny, które to zdarzenie zostaje dodatkowo "wzmocnione" telefonem od tajemniczej kobiety z żądaniem, aby kościół zaprzestał handlu dewocjonaliami, które to zajęcie uwłacza Panience i jest uważane przez zamachowców jako bluźniercze. Jeśli stawiane żądania nie zostaną spełnione, jak twierdzi rozmówczyni, obraz ma zostać zniszczony. Definitor zakonu paulinów jest przekonany, że za zamachem na Matkę Boską Częstochowską stoi sekta, której początki sięgają czasów króla Jana Kazimierza. Sprawa napaści na największą, polską świętość trafia w ręce Jakuba Kani. Wolą przedstawicieli kościoła i zwierzchników prokuratora jest, aby sprawa została zbadana po cichu, bez szumu medialnego. Kiedy prokurator IPN wkracza do akcji okazuje się, że atak na obraz nie jest największym problemem kościoła. W trakcie śledztwa pojawia się teoria, że obraz do którego pielgrzymują wierni nie tylko z Polski, ale również z całego świata, może nie być autentyczny. Niewygodna dla kościoła teoria doprowadza do odsunięcie Jakuba Kani od śledztwa. Prokurator jest człowiekiem dla którego prawda stanowi największą wartość. Pomimo nacisków ze strony jego zwierzchników, kościoła, a także sugestii ojca, że powinien odpuścić i zostawiać sprawę obrazu w spokoju, Jakub Kania kontynuuje śledztwo na własną rękę. Jaką prawdę odkryje dociekliwy prokurator i jaką cenę będzie musiał zapłacić za swoją nieustępliwość tego dowiecie się z książki Macieja Siembiedy "Wotum". Jeśli lubicie literaturę sensacyjną z elementami kryminału i powieści obyczajowej z historią w tle to koniecznie powinniście sięgnąć po najnowszą książkę Macieja Siembiedy.

To już trzecie spotkanie z nieustraszonym poszukiwaczem niezwykłych wydarzeń z przeszłości naszej ojczyzny, prokuratorem IPN-u Jakubem Kanią. Tym razem bohater rozwiązuje tajemnice związaną z ikoną Matki Boskiej Częstochowskiej - obrazu jakże ważnego dla każdego Polaka. Znowu możemy poznać historię jakże niezwykłą, jakże niesamowitą, a jednak całkowicie prawdziwą i realną, po przeczytaniu której chce się od razu ruszyć na Opolszczyznę w poszukiwaniu wiernej oraz pierwszej kopii cudownego obrazu jasnogórskiego. A może właśnie nie kopii... Książka wybitna, świetnie napisana, autor staje się niejako wyznacznikiem tego jak pisać dobre, pouczające thrillery z ogromną nutą powieści historycznej ale również literatury faktu. Nie wiem, jak mogło się stać, że Siembieda przez tyledziesiąt lat nie zaistniał na rynku prozy, będąc świetnym reportażystom, ale ostatnie lata pokazują jak wiele potencjalnie straciliśmy, bo każda jego powieść jest lepsza niż poprzednia i mam nadzieję, że ta jego świetna passa będzie trwać co dla mnie jego wiernemu czytelnikowi będzie ogromnym prezentem, gdy będę rozpoczynał jego kolejne dzieło. Warta każdej chwili, warta ciągłego wertowania materiału z Internetu, nie mogąc uwierzyć, że to prawdziwa opowieść. Chapeau bas Panie Macieju!

Jestem całkowicie ukontentowana. Maciej Siembieda w „Wotum” porywa po raz kolejny. Tym razem metodycznie odkrywa przed czytelnikami karty historii obrazu jasnogórskiej Czarnej Madonny. Doskonale łączy fakty, widać ogromny kunszt w operowaniu słowem, wyśmienicie zestawia dawne dzieje z czasami obecnymi. Widać radość i pasję, z jaką Autor tworzył tę powieść oraz ogromny nakład pracy związany z researchem. Ponownie spotykamy w niej prokuratora IPN, zapoznajemy się z wątkiem obyczajowym pozostającym jednak w relacji z głównym tematem powieści, rozplątujemy z niemałym trudem sieć utkaną przez Twórcę. Zdecydowanie polecam tę pozycję, a Autora proszę o więcej :)

Jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza książka, którą bylo mi dane ostatnio czytać. Świetnie napisana, trzyma w napięciu, nie przynudza ani na chwilę... 5/5 jak najbardziej zasłużone!

Właśnie czytam. Na razie trzy gwiazdki,ale myślę , że tak jak poprzednie tytuły tego autora dam po zakończeniu czytania pięć gwiazdek.

Książka wciągająca z ciekawą fabułą. Polecam, podobnie jak pozostałe książki tego autora

Super sie czyta. Mega