Wotum (okładka miękka)

Moje pierwsze spotkanie z Maciejem Siembiedą, ale z pewnością nie ostatnie! Wydane właśnie "Wotum" wzbudziło we mnie apetyt na jego pozostałe sensacyjne kryminały z historią w tle. Kilka lat temu miał miejsce nieudany zamach na największą świętość Polaków - Czarną Madonnę. Wszystko wskazuje na działalność tajemniczej, sięgającej czasów króla Jana Kazimierza, sekty. Powołany nieoficjalnie do śledztwa przez paulinów z Jasnej Góry prokurator IPN Jakub Kania trafia na trop prowadzący do Paryża, a stamtąd do małej opolskiej miejscowości, gdzie podczas podczas potopu szwedzkiego obraz był przechowywany i gdzie do dziś w małym kościele wisi jego pilnie strzeżona przez mieszkańców kopia. Oni jednak wierzą, że to oryginał. Wiara ta jest tak głęboka, że próba wyjaśnienia tego raz na zawsze przez miejscowego proboszcza omal nie skończyła się dla niego tragicznie. Coś jednak musi być na rzeczy, skoro nagle postępy niezawodnego prokuratora stają się niewygodne, a on sam zostaje boleśnie przywołany do porządku przez wysoko postawionych przełożonych. Jednocześnie zmaga się on z osobistą tragedią i trudną, sięgającą dzieciństwa, relacją z ojcem. Prowincjonalna ikona interesuje też kogoś innego. Tajemniczy miejscowy krezus, prowadzący szemrane interesy w całej Polsce, ma wobec niej własne plany. Nie zawaha się przed niczym, by je zrealizować. Twórczość Siembiedy wyróżnia warsztat wywodzący się z reporterskich czasów. Język jest bardzo staranny. Akcja toczy się wartko. Nie ma tu tanich chwytów. Pomimo opisania całej menażerii kryminalistów, brak epatowania przekleństwami. Główny bohater cierpi, ale nie jest zgorzkniały. Spotykamy wiele postaci, ale każda jest inna, wiarygodnie opisana, potrzebna do rozwoju fabuły. Książka porusza niełatwe tematy i jest w niej mnóstwo detali, a jednak czyta się prawie sama. Widać ogrom pracy, jaki został poświęcony na dokładny research. Można się stąd wiele dowiedzieć. I poczuć wielką pasję autora. Brakuje tu tylko dotknięcia geniuszu, jaki ostatnio czułam u Davidsona czy Cabré, ale to bardzo solidne rzemiosło. Gorąco polecam każdemu.

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Agora miałam możliwość przeczytać jedną z książek Macieja Siembiedy "Wotum".To moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora i z pewnością nie ostatnie. Wotum to najnowsza powieść opowiadająca historię jednej z najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych ikon kościoła,jakim jest obraz jasnogórskiej Matki Boskiej.Sprawą zaginięcia prawdopodobnie kopiii obrazu w małym parafialnym kościele w Bogorii na Opolszczyźnie zajmuje się prokurator IPN-U Jakub Kania.Jest to wielowątkowa powieść.Dużym plusem jest przybliżenie czytelnikowi ważnych faktów z historii Polski.Choć nie wszystkie były prawdziwe.Kolejnym plusem są ciekawi bohaterowie tacy jak np.Szaman-jego historia oraz motywy,które nim kierują. Jeśli lubicie książki,w których akcja pędzi z prędkością światła,to tutaj niestety tego nie znajdziecie.Akcja toczy się w swoim tempie,co w przypadku tej książki akurat mi nie przeszkadzało.Dopiero pod koniec książki akcja nieco przyspiesza,aby dotrzeć do końca. "Wotum" to niezwykła kopalnia wiedzy,uczta dla tych którzy kochają zagadki z historii Polski.Autor w mistrzowski sposób połączył prawdę z fikcją.Jeśli lubicie zagadki,tajemnice;wątki historyczne,fikcje która przeplata się cały czas z prawdą,koniecznie musicie przeczytać.Szczerze mówiac nie spodziewałam się,że książka całkowicie mnie pochłonie.Z pewnością w najbliższym czasie sięgnę po pozostałe książki pana Siembiedy;bo to co przeczytałam to była "uczta" dla czytelnika.Czapki z głów!!! Za udostępnienie książki w postaci e-book bardzo dziękuje Wydawnictwu Agora :) ⭐⭐⭐......9/10 Gorąco polecam!!!

Maciej Siembieda to jeden z tych autorów, których książki, bez względu na tematykę biorę w ciemno. Bo wiem, że będę się rozkoszować każdym zdaniem. I nie chodzi tylko o historię, ale przede wszystkim o jakość pisania, o dobór słów, o styl. Nie inaczej było z „Wotum”, czyli najnowszą powieścią autora, opowiadającą historię jednej z najbardziej rozpoznawalnych ikon kościelnych, czyli obrazu jasnogórskiej Matki Boskiej i jej prawdopodobnej kopii. Rozwiązaniem zagadki kopii/nie kopii obrazu zajmuje się znany nam dobrze prokurator IPN-u Jakub Kania. Jednak „Wotum” jest inne od swoich poprzedników, to książka w której po raz pierwszy Jakub Kania dostał rolę pierwszoplanową i w której autor tak mocno odsłania życie prywatne prokuratora. Życie, w którym naprawdę dużo się dzieje. I mam wrażenie, że to wielowątkowe tło obyczajowe i bohaterowie pojawiający się w związku z prowadzoną sprawą przyćmili część historyczną. Czego ja akurat nie żałuję, ponieważ mnie sakralia i kościół akurat nie kręcą i rozwiązanie tej sprawy skwitowałam po prostu słowem „no, ok”. Za to niektóre z historii bohaterów pozostawiły spory niedosyt, dlatego cieszę się, że udało nam się spotkać z autorem na #poznanskietargiksiazki, bo rozwinięcie posłowia niektóre wątki rozjaśnia. Bezsporne pozostaje to, że Pan @maciejsiembieda jak nikt inny łączy prawdziwe wydarzenia z fikcją literacką. I to, że bardzo, ale to bardzo namawiam was to zapoznania się zarówno z „Wotum” jak i z pozostałymi książkami autora. A ja mogę zapewnić, że pozostaję wiernym fanem literatury Macieja Siembiedy.

Doskonała powieść i niesamowita historia, która wciąga od pierwszych stron. Nie mogłam się oderwać, choć od zawsze pociągała mnie raczej egzotyka nieznanego, niż tajemnice "z naszego podwórka". Tymczasem okazuje się, że rodzima ziemia pełna jest niesłychanych i bliższych sercu sekretów. Polecam!

To już 3 tom z serii o sympatycznym detektywie z IPN i kolejna świetna przygoda. Czyta się szybko i przyjemnie jak poprzednie części, fabuła ciekawa i trzyma w napięciu do samego końca. Polecam!!!

Znakomita książka ...jak wszystkie Macieja Siembiedy warto przeczytać a teraz mamy więcej czasu na domowe lektury polecam super akcja i fakty które zadziwiają ....

Trzecia część trylogii trzyma poziom poprzednich. Jakub Kania niezmiennie w formie.

Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej wywołuje wśród ludzi wierzących głębokie i silne emocje. To do niego co roku pielgrzymują tysiące ludzi pochylając głowy i oddając mu cześć i swoje prośby. Gdy 9 grudnia 2012 roku dochodzi do zamachu na obraz, na jego opiekunów pada blady strach. Gdyby nie pancerna szyba, obiekt kultu zostałby definitywnie zniszczony. Mimo, że szyba broni Czarnej Madonny księża doszukują się w tym ataku głębszego dna. Według definitora zakonu paulinów to było coś więcej niż tylko akt wandalizmu. Podejrzewa, że to mogła być aktywność na zlecenie sekty powiązanej z głęboko skrywaną tajemnicą. Historią, która swój początek ma w czasach króla Jana Kazimierza. Nie jest więc dziwne, że w sprawę ze wszystkich sił chce zaangażować Jakuba Kanię, który podejmując się tego zadnia nawet nie przypuszcza jak daleko zaniosą go tropy i jak mocno będzie musiał narazić się kościołowi by dojść do prawdy. Czy to możliwe, że obraz na Jasnej Górze jest jedynie kopią a oryginał od wielu lat znajduje się w małej wsi na Opolszczyźnie? Prokurator IPNu będzie musiał stanąć w szranki z instytucją, której wpływy przerosną jego oczekiwania. „Sprawdzimy ją – obiecała Barska. – Ale najlepszym sposobem na to, żebyś coś znaleźć, jest… – …coś znaleźć – dokończył Kuba. Kapitan popatrzyła na niego z naganą. – Nie. Najlepszy sposób na to, żeby coś znaleźć, to wiedzieć, czego się szuka. A my nie wiemy.” To trzecia książka Macieja Siembiedy z Jakubem Kanią w roli głównej i kolejna pozycja, dzięki której oszalałam z czytelniczej radości. Uwielbiam autora za urwane w pół zdania, zatrzymane wątki, których trzymamy się kurczowo z emocjami na dłoni i dreszczem na plecach oczekując rozwiązania zagadki. Maciej Siembieda jednocześnie daje nam ciastko i pozwala je jeść, bo każda strona „Wotum” to czytelnicza ekstaza, miód na serce i niczym nie poskromiona przyjemność. Jak ja kocham każde słowo, które wychodzi spod jego pióra (tak, pióra bo pan Maciej pisze rękopisy) ta wiara w czytelnika, w jego inteligencję oraz czujność jest wręcz nieprawdopodobna i jednocześnie budująca. „Wotum” to niebywale precyzyjny system naczyń połączonych, idealnie sprawna maszyna, w której każda część jest za coś odpowiedzialna i doskonale spełnia swoją rolę. Nie jestem w stanie nawet przy nadudzkim wysiłku znaleźć chociażby minimalnego „ale”, najmniejszej wady tej książki. To ponad trzysta stron czystej przyjemności, którą chociaż starałam się dawkować nie bardzo się to udało. Każdy moment, w którym musiałam ją odłożyć i tak spędzałam na myśleniu o fabule i o tym, co stanie się dalej, jak autor poprowadzi tę historię i co jeszcze nam zaserwuje. Cały czas spędzony z książką zastanawiałam się co jest w niej prawdą a co literacką fikcją bo kto zna autora ten doskonale wie, że research jest jego kolejną mocną stroną. Nie chcę zdradzać szczegółów i psuć wam przyjemności z przeczytania tej powieści. Siembieda niczym najsprawniejszy prestidigitator pokazuje nam tylko to co chce, tajemnice swojego kunsztu zostawiając dla siebie.

; Hazard jest pochodnią chciwości, chciwość grzechem głównym, zaś za grzechy główne los często wyznacza surową pokutę ; Jakiś czas temu miałam przyjemność przeczytać ; Gambit ; autora Macieja Siembiedy, gdzie dobra sensacja, thriller a nawet kryminał historyczny nie opuszczał mnie do ostatniej strony. Idąc tym tropem, chcąc zbliżyć się do tak ambitnej powieści jaką stworzył autor książki, która ukazała się całkiem nie dawno, gdyż premiera jej odbyła się 11.03.2020r. nakładem wydawnictwa Agora ; Wotum ; uświadomiłam sobie jak wielką pracę wykonał pisarz. Jak swobodnie wywija niczym mieczem naszej historii o której wiemy dużo, acz gdzieś tam - zawsze nas zaskoczy naszą nie wiedzą, nie świadomością. Nowa powieść to odkrywanie tajemnicy obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej a tej samej powieszonej w kościele w Bogorii, gdzie ksiądz Lasota postanowił przeprowadzić badania nad jej autentycznością, za co spotkała go kara wymierzona przez wiernych. Do sprawy włączony zostaje prokurator Jakub Kania z IPN -u, który z prośbą o dyskrecje zaczyna węszyć. Aby zrozumieć powstanie obrazu należałoby się cofnąć do czasów kiedy on stał się wotum, czyli darem dziękczynnym dla księcia Władysława Opolczyka dla klasztoru paulinów w Mochowie. Lecz dla definitora paulinów za całą sprawą stała sekta która swoje początki sięgała aż historii Jana Kazimierza, wierni zawsze wierzyli że obraz Matki Bożej został ocalony przed Szwedami, wzmianką był kamuflaż wymyślony przez ludzi Pignusa którzy strzegli Czarnej Madonny. Aby zmylić szwedzkich szpiegów, w pobliskim klasztorze odkryli podobny obraz, gdzie co jakiś czas zamieniali ikony miejscami. Czy kopia znajduje się na Jasnej Górze, a oryginał w Bogorii? Kto zrobił zamach na święty obraz, używając do tego celu żarówek z czarną farbą? Kim jest Wspólnota, dlaczego tak im zależy na dziełach sztuki sakralnej? Kto porwał Jakuba? Kim jest Szaman i jak zakończy się cała ta powieść? Uwierzcie, zaskoczy Was wiele! Tysiąc myśli kłębi mi się w głowie, chciałabym urzetelnić swoją recenzję i opisać ją kropka w kropkę, ale wiem że to już nie będzie ciekawe dla kolejnych czytelników, bo spojler to nic innego jak streszczenie, cóż - mało ciekawe, a zachęcające w ogóle. Mnie ta książka bardzo wciągnęła, dozowałam ją jak najdłużej, starając się odkrywać kolejne fakty, wątki, brnąć przez zagadki, poznawać część historii która również ma bardzo wielkie znaczenie dla naszej historii. To także ukazane trudne relacje ojca z synem, to drenaż żali, wyrzutów sumienia, to sentencja myśli a co by było a gdyby... Polecam każdemu powieść która na wiele spraw otworzy Wam oczy. Zaczytajcie

"Obrazy Madonny, tajemnice, sekty, postacie bez tożsamości i pytania bez odpowiedzi" W tych kilku słowach można opisać fabułę najnowszej powieści Macieja Siembiedy, nie oddadzą jednak uczuć towarzyszących mi przy jej lekturze. Oprócz tych spodziewanych i przyjemnych, tymi zaskakującymi są głód i złość. Dlaczego? Odpowiedź znajdziecie poniżej. Wiara może być sensem czyjegoś życia, ale też pretekstem do ucieczki w fanatyzm religijny, lub źródłem zysku. Niektórzy cynicznie, bez skrupułów wykorzystają ją, by bogacić się kosztem innych. Po nieudanym ataku na obraz Madonny w Częstochowie Jakub Kania, prokurator IPN, otrzymuje delikatne zadanie odkrycia sekty sprzeciwiającej się czerpaniu zysku ze sprzedaży przedmiotów z podobizną Matki Boskiej. Groźba unicestwienia obrazu, jeśli proceder nie zostanie przerwany, spędza sen z powiek definitora zakonu paulinów. Czy rzeczywiście stoi za tym sekta mająca chronić wizerunek Madonny, fanatyk religijny, czy może rozwiązanie zagadki jest zupełnie inne? Tropy zaprowadzą Jakuba do Częstochowy, do Paryża i na Opolszczyznę, gdzie w małym kościółku znajduje się kopia obrazu jasnogórskiego. Tylko czy na pewno jest to kopia? Okazuje się, że historia obu obrazów przeplata się ze sobą i wywołuje pytania dotyczące ich autentyczności. Czy jednak dojście do prawdy jest najważniejsze? Czy lepiej zachować ją w ukryciu, zamieść pod dywan, by nie budzić wzburzenia wiernych? Czy znowuż Jakub przytłoczony naciskami, manipulacjami i w końcu rodzinną tragedią wycofa się z poszukiwań? Jego ścieżki ponownie przetną się z kapitan ABW zajmującą się kradzieżami dzieł sakralnych, Teresą Barską i powiodą go do tajemniczego Szamana, żerującego na ludzkiej desperacji i naiwności. Na samą myśl o tym bezwzględnym człowieku, szafującym dla zysku ludzkim życiem i zdrowiem, ogarnia mnie złość. Jak w każdej z książek autora fikcja literacka wiąże się nierozerwalnie i tak gładko z historią, że bez sięgnięcia do źródeł nie jesteśmy w stanie ich odróżnić. Natomiast osoba Jakuba Kani wywołuje nieodmiennie uśmiech na twarzy. Czytając odczuwałam ciągłe ssanie w żołądku za sprawą tak sugestywnych opisów dań, którymi z lubością raczył się bohater. Czy to powieść idealna? Dla mnie tak. Tajemnice skrywane przez wieki, mroczne sekrety, porwania, wielki biznes i jeszcze większa władza, szachrajstwa i manipulacje, to wszystko ubrane w język tyle finezyjny, co lekki, a subtelna ironia okraszona humorem oddaje tak charakterystyczny dla autora styl. Styl, z którym mam nadzieję jeszcze wielokrotnie się zetknąć.