Ucieczka w dzicz. Wojownicy. Tom 1 (okładka miękka)

Historia opowiada o czterech klanach kotów (Pioruna, Cienia, Wiatru, Rzeki,*Gwiazd), które rządzą się własnymi pradawnymi prawami. Rdzawy, który mieszka z rodziną nie czuję się w niej dobrze i ciągle marzy mu się wycieczka do tajemniczego lasu. Pewnego razu przez jedno wydarzenie postanawia nareszcie się tam wybrać. Spotyka w nieprzyjemnych okolicznościach Szarą Łapę. Dostaje propozycję przyłączenia się do klanu pioruna po widowiskowej walce. Rdzawy po przemyśleniach zgadza się i trafia na szkolenie na wojownika. Tak zaczynają się przygody Ognistej Łapy (Rdzawy po zmianie nazwy) i jego nowych przyjaciół.

* Klan Gwiazd- miejsce gdzie trafiają wszystkie poległe koty.

Powieść przedstawiona na kartach tej powieści jest porównywana do Harry'ego i słusznie, ale dla mnie też miała kilka podobieństw do Chowańców i już mówię, znaczy piszę, dlaczego. Po pierwsze, trójka wspaniałych przyjaciół, które przeżywa przygody. Znamy? Znamy. Po drugie przeznaczenie, w każdej z wyżej wymienionych książek jest jakieś przeznaczenie dla głównego bohatera, no i oczywiście jako wybraniec musi je wypełnić. Po trzecie dobrze ukryci wrogowie. Tu jest najśmieszniejsze, bo na początku z góry określane jest, kto jest tym złym, jednak im dalej w las, tym nowsze złe charaktery, którymi mogą okazać się bliskie osoby dla głównego bohatera. Po czwarte koty! Może nie licząc Harry'ego motyw kotów, który zaczął bardzo mi się podobać, mimo iż nie jestem typową kociarą. Mogłabym jeszcze wspomnieć o kilku podobieństwach, ale wtedy byłyby spojlery, ale tego Wam nie zrobię :D

Teraz tak dokładniej o "Ucieczce w dzicz". Pierwszy tom serii przygód młodego kota zapowiada się obiecująco! Szczerze nie wiem czego mogę spodziewać się po kolejnych częściach, ale już chciałabym zacząć kolejną. Trzeba szybko się w nią zaopatrzyć. Bardzo spodobał mi się pomysł na książkę, bo mimo podobnego schematu do innych książek to nadal niesamowite jest to, że postaciami są koty. Czasami tak zatracałam się w tej powieści, że zapominałam o tym i dopiero jak była wzmianka o sierści czy ogonie to przypominałam sobie, że to koty, a nie ludzie. Bardzo fajną wzmianką jest cała ta historia kocich klanów. W tej części było o niej niewiele i chciałabym by w kolejnych częściach było jej więcej. Bardzo mi się podobał motyw tego, że klany pochodzą od starych klanów Tygrysów, Lwów i Lampartów, którzy rządzili ziemią dopóki nie pojawili się ludzie i ich nie przegonili. To z ich DNA mają swoją waleczną charyzmę.

Bohaterowie są świetni. Jest ich mnóstwo, dokładnie 30 w klanie pioruna, o których była mowa! Więc paleta charakterów jest ogromna! Ale po kolei: Ognista Łapa, który od samego początku przechodzi metamorfozę od potulnego pieszczocha domowego, do wojowniczego kocura. Do tego pomocny, lojalny i sprawiedliwy. Szara Łapa i Krucza Łapa wierni kompani głównego bohatera. Zgrana trójka kociaków i bardzo pilnych uczniów. Do tego przywódcy i jednocześnie mentorzy: Tygrysi Pazur, Lwie Serce, Biała Burza, Rudy Ogon i Błękitna Gwiazda. To postacie, które wzbudzały mój respekt, zwłaszcza Lwie Serce i Błękitna Gwiazda, to koty, które zrobiły na mnie bardzo miłe wrażenie.

Akcji jest naprawdę dużo. Czytelnik nie ma czasu na nudę, bo albo jest trening, który zawsze jest wielką niespodzianką, albo prawdziwe niebezpieczeństwo lub przygoda. Mi przeczytanie jej zajęło dwa dni, dlatego, że zaczęłam ją czytać w piątek po 21 no to nie miałam już aż tyle siły (choć i tak 150 stron przeczytałam), a w sobotę skończyłam. Jest to świetna przygoda, pełna śmiechu i jednocześnie niepewności, bo trudno określić, kto tak naprawdę jest tym złym.

Co jeszcze mogę o niej powiedzieć, jest pisana lekkim językiem. Czyta się ją błyskawicznie, ledwo wciągnie się w akcje, a to już prawie koniec książki. Czcionka jest przyjemna dla oka, a rozdziały niedługie. Do tego na samym początku by nie pomylić postaci mamy ich wszystkich przyporządkowanym do klanów i ich funkcji. Na dodatek dla jeszcze większego ułatwienia mamy mapę! Co jest bardzo dobrym dodatkiem :D

Reasumując jest do dobry początek serii. Historia pisana świetnym i lekkim językiem, który wciąga od pierwszej strony. Bardzo ciekawa kreacja bohaterów i wartka akcja. Do tego książka uczy, bo najważniejszym przykazaniem klanu jest lojalność i wierność, te dwie cechy towarzyszą nam od początku do końca. Można się z niej wiele nauczyć. Także serdecznie polecam Wam tę książkę z cudownym zielonookim kotem na okładce, którego nie można nie pokochać! ♥ Polecam, bo to historia na której się nie zawiedziecie!

„Jest równie dobra, co Harry Potter czy Władca Pierścieni.” – czy taka opinia automatycznie nie wzbudza w wielu czytelnikach zainteresowania? Oczywiście, że tak. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że przedmiotem tych zachwytów jest książka, w której głównymi bohaterami są koty. Uwielbiam historie, w których obserwujemy świat przez pryzmat zwierzęcych postaci. Jednak czy „Ucieczka w dzicz” rzeczywiście dorównuje dwóm znanym i lubianym seriom? Musiałam się o tym przekonać na własnej skórze. I zdradzę Wam jedno, nie zawiodłam się.

Rdzawy to z pozoru zwykły domowy kot, ma wszystko, czego mu potrzeba do życia, ciepły dom, miskę pełną jedzenia i ludzi, którzy się nim opiekują. Nie jest jednak szczęśliwy. Co noc śni mu się sen, w którym nie jest już zwykłym domowym pieszczochem, a dzikim kotem, żyjącym według własnych zasad. Wizja ta jest tak kusząca, że gdy przypadkowo trafia na koty z Klanu Pioruna, które proponują mu, żeby się do nich przyłączył, nie zastanawia się długo. Rdzawy wybiera wolność, pomimo iż okupiona jest nieustanną walką o pożywienie i przetrwanie. Tym bardziej teraz, gdy jeden z czterech kocich klanów decyduje się zagarnąć tereny łowieckie pozostałych. Domowy kot szybko musi się nauczyć, co oznacza być wojownikiem, by ochronić swoją nową rodzinę.

Rdzawy, który po dołączeniu do Klanu Pioruna przyjmie imię Ognistej Łapy, w roli głównego bohatera sprawdza się świetnie. Dorastający wśród ludzi kot szybko musi nauczyć się surowych zasad panujących wewnątrz stada, a także dostosować się do trudnych warunków, w których trzeba zadbać o pożywienie nie tylko dla siebie, ale także dla innych członków klanu. Takie spojrzenie oczami młodego, niedoświadczonego kota z zewnątrz pozwala czytelnikowi lepiej odnaleźć w świecie, w którym rozgrywa się akcja powieści.

Także pozostali bohaterowie nie pozostają w tyle jeżeli chodzi o kreację. Nawet jeżeli opisywane koty będą wydawały się wam podobne pod względem wygładu, to nie ulega wątpliwości, że każdy posiada unikalny charakter. Nie ma tutaj też postaci zbędnych, każdy wypełnia jakąś istotną dla całości funkcję, wprowadzając do fabuły coś nowego. Będziemy więc mieli tutaj wiernych przyjaciół Ognistej Łapy, koty, które nie zechcą go zaakceptować i będą gardziły domowym kotem. Mądrych nauczycieli, którzy pokarzą mu jak przetrwać w lesie i nauczą zasad, które nie powinny być obce żadnemu honorowemu wojownikowi. Spotkamy tu dzielnych sojuszników Klanu Pioruna i jego bezwzględnych wrogów.

Fabuła jest bardzo wartka i ani na chwilę nie zwalnia, pędząc niczym jej bohaterowie przez las. Jednak pierwszy tom „Wojowników” Erin Hunter to nie tylko pełna przygód historia o zwaśnionych kocich klanach, a opowieść o tym jak ważne jest to by mieć swoje miejsce, przyjaciół, którzy będą dla nas oparciem i lojalności wobec bliskich, nawet wtedy gdy wszyscy inni są przeciwko wam.

Język jakim posługuje się Erin Hunter jest bardzo lekki, co sprawia, że całość czyta się nad wyraz przyjemnie i szybko. Dodatkowo książkę bez najmniejszego wahania można polecić także młodszym czytelnikom, bez obawy, że będą mieli problem ze zrozumieniem treści, a co ważniejsze będą się przy niej świetnie bawić.

Wydanie prezentuje się bardzo ładnie. Okładka ze skrzydełkami cechuje się ładną kolorystyka, a wyglądający z niej kot zdaje się zachęcać wzrokiem byśmy zajrzeli do środka. Wnętrze „ucieczki w dzicz” również wywołuje pozytywne wrażenie. Spis członków poszczególnych klanów i mapa terenów, po jakich będziemy się poruszać z pewnością wielu czytelnikom ułatwi lekturę, a poza tym jest to naprawdę miły i ładny dodatek.

„Ucieczka w dzicz” urzekała mnie praktycznie pod każdym względem. Mamy tutaj interesujących bohaterów, porywającą fabułę i przekazuje ważne ideały i wzorce. Wszystko to zaś opisane z gracją i wdziękiem skradającego się w trawie kota. Naprawdę warto sięgnąć po tę książkę. Z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnych tomów, by wraz z kocimi klanami kontynuować rozpoczętą przygodę. Was również serdecznie zapraszam do „Ucieczki w dzicz” czeka tam na was niezapomniana przygoda.

Ocena: 9/10

Po więcej recenzji zapraszamy na blog KZTK:
http://koszztk.blogspot.com/

Okładka z pięknym, rudym kocurem jest jak magnez dla kogoś, kto uwielbia koty wręcz obsesyjnie. Jeśli dodać do tego fakt, że jestem ogromną wielbicielką powieści fantasy, to mamy prosty do zrozumienia rachunek: nie było opcji, bym z wielką pasją nie oddała się historii opowiedzianej w pierwszym tomie z serii "Wojownicy".
Rdzawy to udomowiony kot, który od pewnego czasu bardzo interesuje się tajemniczym lasem rosnącym nieopodal jego domu. Zwalcza pokusę zajrzenia do środka toczącego się tam życia, a gdy wreszcie jej ulega, napotyka na swej drodze dziko żyjące koty, które określają się wojownikami Klanu Pioruna. Od tego spotkania nic w życiu Rdzawego nie jest już takie samo, bo postanawia on opuścić swoich właścicieli i bezpieczny dom, a następnie dołącza do Klanu i przyjmuje imię Ognista Łapa. Zostaje uczniem i staje przed licznymi wyzwaniami, które mają wykształcić w nim Wojownika. Zaprzyjaźnia się z Szarą Łapą i Kruczą Łapą, a tajemnice, które odkrywają całą trójką są coraz bardziej przerażające...
Moja przygoda z literaturą zaczęła się od "Tajemniczego ogrodu" F.H. Burnett, lecz to jedyne w swoim rodzaju fantasy z serii o "Harrym Potterze" zakorzeniło we mnie na dobre pragnienie czytania. Wiele powieści z tego gatunku, jedne porywające, a inne mniej, miały jeden wspólny mianownik: głównym bohaterem był człowiek. Gdy więc natrafiłam na serię "Wojownicy" i zdałam sobie sprawę, że to historia opowiadająca losy dziko żyjących kotów, oniemiałam. Sama jestem dumną właścicielką trzynastu kotów, które kocham z całego serca, więc nie było dla mnie innej opcji, jak tylko zagłębić się w tej cudownie zapowiadającej się lekturze.
Potencjalnie można uznać, że ta historia nie zaoferuje czytelnikowi nic, co porwie i zachwyci. Nic bardziej mylnego! Już od pierwszej strony powieść zabiera nas do rzeczywistości czworonożnych istot, które zasiedlają las i żyją na swoich własnych zasadach. Mamy do czynienia z czterema Klanami kotów: Klanem Pioruna, Klanem Rzeki, Klanem Wiatru i Klanem Cienia. Każdy z Klanów ma swoje terytorium, każdy musi walczyć o przetrwanie. Systemy działań są indywidualne, sposoby ochrony także. Nieprzewidywalność zdarzeń okazała się tak wielka, że niezliczoną ilość razy wciągałam powietrze w wyrazie ogromnego zaskoczenia.
Trzy autorki bardzo dobrze zgłębiły specyfikę postrzegania świata oczami kota. Pomimo braku dłużących się opisów, czytelnik ma możliwość zaobserwowania typowych kocich zachować, poznania temperamentu tych stworzeń. To przede wszystkim genialna lektura dla miłośników kotów, ale i osoby nieprzekonane do tych zwierząt odnajdą przyjemność w tej wyjątkowej, oryginalnej historii. Autorki wykazały się ogromną wyobraźnią, nadając przygodom Ognistej Łapy wyrazistości i konkretnego kształtu.
Pokłony należą się wydawnictwu Nowa Baśń, gdyż zarówno pierwszy, jak i drugi tom został wydany wprost zachwycająco. Piękne i żywe kolory na okładce, wypukłe i pozłacane napisy, przyjemna dla oka czcionka tekstu - to wszystko składa się na jedyny i słuszny fakt, że lektura "Ucieczki w dzicz" jest prawdziwą ucztą dla wszystkich zmysłów, że nie wspomnę o wyobraźni, która może się rozszaleć do woli.
Pierwszy tom "Wojowników" to zapierająca dech w piersi akcja, nieprzewidywalność i zaskoczenia. Pomimo faktu, że głównymi bohaterami są koty, to pokuszę się o w pełni zasłużone stwierdzenie, że "Ucieczka w dzicz" wypełniona jest po brzegi niesamowitymi temperamentami, które swą tajemniczością przyprawiają o dreszcze.
Powieść nie jest wyzbyta brutalności, ale stanowi kwintesencję oryginalności i zawiera w sobie wszystko, co powinna mieć pełnowymiarowa powieść fantasy. Jestem pewna, że dzięki swej fabule trafi w gusta szerokiego grona odbiorców: począwszy od miłośników kotów, poprzez fanów fantasy, aż po koneserów gwałtownych zwrotów akcji. Polecam z czystym sercem i bez zastanowienia oraz z wielkimi oczekiwaniami chwytam za drugim tom "Wojowników", czyli "Ogień i lód"!

Chociaż hasła z okładki – „Jest równie dobra, co Harry Potter czy Władca Pierścieni” – okazują się dość przesadzone, to „Ucieczka w dzicz” już od pierwszych stron zwiastuje niezapomnianą lekturę. W dużej mierze ze względu na konsekwentną kreację kociego świata, na który składają się charakterystyczne gesty i przyzwyczajenia, specyficzna hierarchia oraz rezygnacja z ludzkich odruchów. Ale nie tylko. To forma współczesnej baśni, w której magia nie stanowi dodatku, a integralną część świata. Co więcej, jest to świat wyłącznie zwierzęcy. Ludzcy wybrańcy? Nie istnieją.
Autorka pochyliła się nad niewielkim skrawkiem ziemi i uczyniła z niego rozległą krainę. Miejsce akcji to najprawdopodobniej las położony w pobliżu niewielkiej wioski lub przedmieść – tak sugerowałaby dołączona do powieści mapka –, który dla człowieka mógłby okazać się klaustrofobiczny, ale dla zwierzęcych bohaterów jest więcej, niż rozległy. „Ucieczka w dzicz”, chociaż niebezpośrednio, zachęca do rozejrzenia się po własnej okolicy i podjęcia próby spojrzenia na nią z innej perspektywy. Magia jest wokół nas – zdaje się mówić autorka – trzeba ją jedynie dostrzec.
„Ucieczka w dzicz” to zdecydowanie lektura dla nieco młodszego czytelnika, co nie oznacza, że starsza młodzież i dorośli uznają ją za nieciekawą czy zbyt infantylną. Akcja toczy się wartko, ani na chwilę nie zwalniając oraz oferuje znacznie więcej, niż wyłącznie dynamiczną historię. Największym atutem tytułu jest bowiem wykorzystanie typowych kocich zachowań oraz związanych z nimi przesądów czy powiedzeń do stworzenia wiarygodnego, żywego i niekiedy niezwykle zabawnego świata. Koty „dzielą się językami” (liżą siebie nawzajem), a ich przywódcy po spędzeniu nocy w pobliżu magicznego, świecącego kamienia, naprawdę posiadają dziewięć żyć. Przez pierwszą połowę książki nie mogłam nadziwić się zebranemu przez autorkę materiałowi i jego trafności. Kolejne opisywane zachowania witałam wewnętrznym zachwytem i rozczuleniem.
Historia spisana jest prostym, niewyszukanym językiem. Jak na mój gust momentami zbyt prostym. Brakuje jej bardziej plastycznej opisowości oraz bardziej charakterystycznych dla kotów określeń. Bohaterowie, co prawda w dialogach raczej „mruczą”, niż „mówią”, ale zdarza im się również „szeptać”, a to już mi do kotów nieszczególnie pasuje. Młodszy czytelnik powinien być jednak zadowolony z nieskomplikowania językowego. Mniej zadowoleni odbiorcy – bez względu na wiek – będą jednak z pewnością z imion postaci. Nie dość, że te cechuje plemienny wpływ (Ognista Łapa, Żółty Kieł, Błękitna Gwiazda), który ignoruje podział płciowy – nierzadko nie wiadomo, czy to kot czy kotka skrywa się pod danym tytułem – to niektórzy bohaterowie zmieniają imiona w trakcie rozwoju akcji. Co gorsza, niektórzy więcej niż raz. Śledząc mechanizm nadawania nowych imion, wyrokuję, że główny bohater jeszcze swoich przemian w tej sferze nie zakończył.
Powieść Erin Hunter z pewnością różni się od większości z wydawanych ostatnio dla dzieci i młodzieży tytułów. Nie balansuje na targetowej krawędzi, więc bez obawy można czytać ją na dobranoc nawet kilkulatkom. To jednak nie jedyny z elementów zaskoczenia, jaki serwuje seria. Pod pseudonimem Erin Hunter skrywa się nie jedna autorka, a aż szóstka autorów (Kate Cary, Cherith Baldry, Gillian Philip, Inbali Iserles, Tui Sutherland, Victoria Holmes), z których każdy miał inne zadanie podczas tworzenia kolejnych części. Książka została wydana w Stanach Zjednoczonych w 2003 roku. Od tego czasu ukazała się już bardzo liczna, wielotomowa saga kocich przygód. Jest tak obszerna i podziałowo skomplikowana, że zainteresowanych odsyłam do odszukania informacji na ten temat na anglojęzycznej wersji Wikipedii (nie chciałabym niczego pokręcić). Ciekawe, czy „Ucieczka w dzicz” okaże się w Polsce jednorazową wydawniczą przygodą, czy wkrótce wszystkie dzieciaki będą prześcigały się w czytaniu. Trzymam kciuki za drugą wersję wydarzeń.

To, że koty są niezależne, chadzają sobie tylko znanymi ścieżkami i wykorzystują dziewięć żyć, wiemy wszyscy, ale czy ktoś z nas wie, że domowy mruczek może mieć wiele wspólnego z proroctwem dzikich kotów? Sięgając po pierwszą powieść z cyklu „Wojownik” nie spodziewałam się takiej mnogości członków kocich klanów, jednak spodobał mi się ten koci klimat. Oczywiście, przy takiej liczbie kotów i ich różnorodnych charakterach, często dochodzi do głośnych i zażartych wojen o terytoria łowieckie i ochronę siedlisk. Na ich tle wplecione są pasjonujące losy głównego bohatera - Rdzawego. Czytelnik już od pierwszej strony książki przekonuje się, że bardzo wiele się w kocim świecie dzieje.
Rudy kocurek, wiodący wygodne życie wśród ludzi, ewidentnie się nudzi, bo cóż ciekawego może być w przewidywalnych dniach, kiedy codziennie wieczorem dostaje się miskę tej samej suchej i bezsmakowej karmy, nie ma się żadnych obowiązków, ciekawych zajęć, porozmawiać można tylko z jednym przyjacielem, obserwowany świat ogranicza się jedynie do niewielkiego przydomowego ogródka, a zapach myszy można poczuć tylko we śnie. Nie takiego życia pragnie Rdzawy. Marzy o wolności, szerokich przestrzeniach, polowaniach, ekscytujących przygodach. Chce żyć jak prawdziwy dziki kot, a nie jak pozbawiony energii domowy pupil. I jak to z wytrwałymi kotami bywa, Rdzawy stawia na swoim, korzysta z nadarzającej się okazji i przyłącza się do klanu dzikich kotów.

Rdzawy, wśród dzikich kotów zwany Ognista Łapa, szybko przysposabia się do funkcjonowania w stadzie, współżycia z innymi, odpowiedzialności za członków społeczności, stawiania potrzeb rodziny nad własnymi. Szkoląc się na wojownika dzielnie stawia czoło trudnym wyzwaniom, walczy z wrogami. Uczy się miłości, przyjaźni, opiekuńczości, lojalności. Poznaje konsekwencje złamania surowych zasad klanu, smak odrzucenia, spisku, zdrady i śmierci bliskich. Pozostaje wierny swoim marzeniom i wreszcie czuje się szczęśliwy. Utkwiła mi w pamięci walka Ognistej Łapy z Żółtym Kłem, niezwykła mieszanka litości i szacunku wobec starszego.

Ognista Łapa nie jest idealny, i to właśnie sprawia, że tak bardzo się z nim utożsamiamy. Jest nam bliski ponieważ ma swoje wady, słabości, walczy z nimi i staje się wartościowym członkiem stada. Drugoplanowi bohaterowie są prawdziwi i wyraziści, o silnych charakterach i postawach. Poznajemy koty płochliwe i waleczne, sympatyczne i złośliwe, mądre i mniej mądre, lojalne i zdradzieckie. Wzruszająca jest scena nadania nowego imienia Ognistej Łapie - Ogniste Serce, ale o tym musicie już sami przeczytać…

Język powieści jest ciepły i plastyczny. Czyta się ją piorunem, jak przystało na przygody członka Klanu Pioruna. Ciekawa i przemyślana fabuła wciąga, niecierpliwie śledzimy jej rozwój. Bardzo przydatne są, zamieszczone na początku książki zwięzłe opisy członków, hierarchii i terytoriów dominacji klanów. Książka zachwyci młodego czytelnika i zainteresuje starszych miłośników fantastyki. Piękna okładka zachęca do podróży w krainę kocich opowieści. Wielotomowy cykl będzie niezwykle prezentował się na półce z ulubionymi książkami.

Czy jestem ciekawa dalszych losów Ognistego Serca i Klanu Pioruna? Jak najbardziej tak, czekam z niecierpliwością na drugi tom cyklu. A jak zapowiada Wydawnictwo Nowa Baśń, premiera „Ognia i lodu” już w listopadzie.

bookendorfina.blogspot.com

"W każdym obecnie żyjącym kocie pozostały ślady wszystkich wielkich kotów. Nie bylibyśmy nocnymi myśliwymi bez naszych przodków z Klanu Tygrysa, a nasza miłość do ciepła słońca pochodzi od Klanu Lwa".

Wreszcie doczekałam się, już od jakiegoś czasu wyczekiwanego, "nieoklepanego" fantasy. Mam na myśli coś, co nie jest o wampirach, wilkołakach, upadłych aniołach czy innych przereklamowanych istotach nadprzyrodzonych.

Rdzawy jest zwykłym domowym kotem. Pewnego dnia, mimo przestrzeżeń przyjaciela Łatka o dzikich kotach żyjących w lesie, postanawia się tam wybrać. Nie odchodzi daleko, jednak to i tak nie ratuje go przed spotkaniem z Szarą Łapą - uczniem wojowników z Klanu Pioruna. Z początku zapowiada się na walkę, jednak oba koty dają sobie z tym spokój i zaczynają normalnie rozmawiać. Przyłapują ich na tym przywódczyni klanu - Błękitna Gwiazda i jeden z wojowników - Lwie Serce. Widzieli z ukrycia ich krótką walkę i twierdzą, że Rdzawy nadaje się na członka ich klanu. Dają mu jeden dzień do namysłu.
W końcu kot postanawia się zgodzić i od tej pory staje się pełnoprawnym członkiem Klanu Pioruna, uczącym się na wojownika.
Oprócz tego, są jeszcze trzy inne klany: Klan Wiatru, Klan Rzeki i ostatni, który ostatnimi czasy nieco się buntuje - Klan Cienia. Od pokoleń każdy z nich pilnował swego terytorium i nie pozwalał, aby obcy polowali na jego terenie. Klan Cienia jednak postanawia to zmienić i przypisać sobie prawo do polowań na terenie pozostałych klanów, mimo że każdy z nich ledwo sam się wykarmia.
Czy Rdzawy, przeciętny domowy piecuch, okaże się tym, o którym mówiło proroctwo i pomoże ocalić Klan Pioruna przed zagładą?

Z początku naprawdę trudno było mi się w tej książce odnaleźć. Imiona tych wszystkich kotów... Jest ich taki natłok, że nie mogłam tego wszystkiego od razu zapamiętać. Na szczęście autorki to przewidziały i na samym początku powieści stworzyły listę kotów (klan, imię, wygląd, pozycja w klanie), która - nie ukrywam - naprawdę mi się przydała. Zresztą pewnie nie tylko mnie. W każdym razie zaglądałam do niej bardzo często, zanim udało mi się mniej więcej to wszystko spamiętać.

Książka jest pisana bardzo "lekko" i swobodnie. Przeznaczona nawet dla najmłodszych czytelników. Myślę, że nie mieliby z nią problemu. Lubię, kiedy powieść jest pisana właśnie takim stylem. To nie tylko ułatwia czytanie, ale także bardziej pomaga się wczuć.
Sceny walk pomiędzy kotami są bardzo szczegółowe, co także doceniam. Łatwiej to sobie wtedy wyobrazić. Czasem jednak niektóre momenty były monotonne i niepotrzebnie przeciągane, co jest chyba jedyną wadą tej książki. Doceniam także jej oryginalność, bo naprawdę, nie wpadłabym na pomysł napisania książki o gadających kotach mieszkających w lesie, nie wiem jak inni.
W powieści są też wątki humorystyczne, nie tylko same poważne, co również jest plusem. Nie lubię takich całkiem melancholijnych książek. Od czasu do czasu może przecież wydarzyć się też coś zabawnego, prawda?

Reasumując, książka jak najbardziej przypadła mi do gustu i z ogromną chęcią sięgnę po pozostałe części serii "Wojownicy". Mam nadzieję, że na nich także się nie zawiodę.
Gorąco polecam! :)

Kociarze i kociary! Wszyscy ci, którzy w niewyjaśnionych okolicznościach straciliście swojego ukochanego pupila, który wyszedł z domu i nie wrócił już nigdy, co spowodowało u was smutek i nieodparty żal! Niosę wam dobrą nowinę. Wasz pupil prawdopodobnie żyje sobie spokojnie w dziczy i walczy u boku dzikich kotów. Skąd to wiem? Z książki Erin Hunter „Wojownicy. Ucieczka w dzicz.”

Rdzawy, nasz główny koci bohater, jest domowym kotem, który ma wszystko, czego kot może chcieć – miłych Dwunożnych, którzy codziennie dają mu świeżą wodę i karmę, wielki ogród do biegania i sympatyczne koty mieszkające po sąsiedzku, z którymi może pobawić się w polowanie na wróble. Jednak Rdzawego ciągle męczy sen, że spaceruje po leśnej polanie i tam łapie mysz i czuje satysfakcję z jej zagryzienia – całkiem jak nie domowy kociak, który największą satysfakcję ma raczej z dobrego obiadu dostarczonego przez właścicieli, niż z krwawych łowów.

Nasz kot pewnego wieczora decyduje się przejść na drugą stronę płotu i zwiedzić las, który rośnie nieopodal domu jego Dwunożnych. Nie odstraszają go nawet historie opowiadane przez koty z sąsiednich domów, którzy twierdzą, że w lesie jest bardzo niebezpiecznie i że można tam nawet zginąć.

Rdzawy przekonuje się na własnej skórze, że opowieści sąsiednich sierściuchów były prawdziwe - w ciemnym, mrocznym lesie toczy swoją pierwszą bitwę w życiu i spotyka dzikie koty, które imponują mu swoją odwagą i które – o dziwo – proponują mu miejsce w swoim Klanie.

Domowy kot decyduje się zrzucić swoją obrożę, porzucić miskę ciepłego mleka co rano i wygodne legowisko i przenieść się do lasu, gdzie znalezienie pożywienia graniczy z cudem. Za to dopiero tam dowiaduje się czym jest lojalność, przyjaźń i poczucie więzi.
W książce spotykamy cztery kocie klany, które walczą między sobą o pożywienie - Klan Pioruna, Klan Rzeki, Klan Cienia i Klan Wiatru, który pewnego dnia znika a rozwiązanie zagadki co się z nim stało wywołuje u pozostałych klanów strach i niepewność co do przyszłości.

„Wojownicy. Ucieczka w dzicz” porównywana jest do Harry'ego Pottera i Władcy Pierścieni. Niewątpliwie jest to świetna pozycja fantasy dla młodszych czytelników, którzy w książce szukają świata całkowicie oderwanego od szarej rzeczywistości.

Jedynym problemem w książce jest mnogość kocich imion, które wzorowane są na indiańskiej tradycji i tym sposobem mamy koty o takich imionach jak Krucza Łapa, Oszronione Futro, Mysia Skóra i wiele tym podobnych. Z czasem jednak imiona te z łatwością dopasujemy do konkretnego kociaka – i gwarantuję, że każdy z was będzie miał swojego ulubionego – czy to odważnego kocura Lwie Serce czy delikatną uzdrowicielkę Nakrapiany Liść.


Po tą książkę mogą sięgać wszyscy, chociaż ja sama rekomendowałabym ją raczej dla czytelników młodszych, których fascynuje wszystko co związane jest czy to z fantastyką czy ze zwierzakami. To świetny prezent dla młodszego brata czy kuzyna, którzy z pewnością go docenią (a przy okazji zatopią się w świat kociej dziczy i nie będą tak bardzo przeszkadzać.)

Cztery klany.
Jedno przeznaczenie.

Erin Hunter, a właściwie Kate Cary przez 12 lat mieszkała w Szkocji, w 2004 r. wróciła do Anglii i zamieszkała w jej północnej części. Kate Cary napisała książki: "Na Wolności", "Ogień i Lód" i "Nadchodząca Burza" w pierwszej części serii Wojowników, "Świt" w drugiej serii oraz "Wyrzutek", "Wzrok" , "Mroczną Rzekę" , "Zaćmienie" oraz "Długie Cienie". Kate Cary jest również autorką serii "Bloodline", opowiadającej o wampirze Draculi. [źródło]

Lekko i prosto napisana historia, która porywa od pierwszej strony i trzyma w napięciu do ostatniej. Temat proroctwa, które mówi, że przybędzie ktoś, kto odmieni los innych jest już stary i nudny, jednak Erin Hunter ukazała go w inny sposób, mianowicie pierwsze skrzypce grają koty. To jest plusem tej książki. Nie zabraknie wojen, które są bardzo dobrze opisane oraz przygód. Utwór uczy wielu wartości, m.in. lojalności i przyjaźni. Gdyby książka była lekturą (według mnie spełnia wymagania dla podstawówki), na pewno przeczytaliby ją wszyscy.

Od wieków cztery klany wojowniczych kotów dzieliły las według praw ustanowionych przez przodków. Jednak jeden z nich odrzucił odwieczny porządek, stwarzając zagrożenie dla pozostałych.

Bezwzględne koty z Klanu Cienia otaczają siedlisko walecznych, choć mniej licznych kotów z Klanu Pioruna. Błękitna Gwiazda, ich przywódczyni, i jej dumni wojownicy – Lwie Serce i Tygrysi Pazur – nie poddadzą się bez walki, zdecydowani broni za wszelką cenę swoich pobratymców i młodych.

Gdy sytuacja wydaje się beznadziejna, w lesie pojawia się zwyczajny, domowy kot, o którym mówiło proroctwo i który odmieni los tych ziem. [opis pochodzi z okładki książki]

Oprawa graficzna jest po prostu prześwietna! Już sama okładka przykuwa uwagę i sprawia, że oczy kota mówią: "Przeczytaj mnie". W środku jest równie pięknie.

Ognista Łapa, znany również jako Rdzawy, jest głównym bohaterem. Jest zwykłym, domowym kotem. Jego życie jest beztroskie: jedzenie podsuwają jemu pod nos. Po prostu żyć, nie umierać! Nagle wszystko się zmienia. Dołącza do dzikich kotów, które same muszą o siebie zadbać. Czy da radę zostawić przeszłość? W całej książce przewija się jeszcze wielu bohaterów, którzy odgrywają większą bądź mniejszą rolę. Jeśli dobrze liczę to jest trzydzieści osiem kotów, które należą do któregoś z czterech klanów (Pioruna, Rzeki, Wiatru, Cienia,) oraz trzy spoza samodzielne.

Nie spodziewałem się, że ta książka aż tak mi się spodoba. Przeczytałem ją w jakieś dwa dni, trzy dni. Polecam szczególnie tym, którzy lubią fantastykę oraz tym najmłodszym. Jeśli chcesz, by 'porwali' Ciebie w dzicz, przeczytaj. Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Nowa Baśń.


Tytuł: Wojownicy. Ucieczka w dzicz
Tytuł oryginału: Into the Wild
Autor: Erin Hunter
Wydawnictwo: Nowa Baśń
Seria: Wojownicy (tom I)
Tłumaczenie: Katarzyna Krawczyk
Projekt graficzny okładki: Hauptmann & Kompanie Werbeagentur
Wydanie: I
Oprawa: miękka (ze skrzydełkami)
Data wydania: lipiec 2015 (data przybliżona)
Liczba stron: 331
ISBN: 978-83-65122-02-5

Rdzawy to młody domowy kociak, który wiedzie wygodne życie wśród ludzi, jednak codzienna monotonia życia nie uszczęśliwiała kociaka. Tęsknym wzrokiem spoglądał w las, marzy o wolności, adrenalinie, ekscytacji, różnych polowaniach. Las go do siebie przyciągał, kusił, coś obiecywał by ruszyć przed siebie w rozszeptane cienie. Nie obchodziło go niebezpieczeństwo jakie się tam może czaić. Las go fascynował i pragnął za wszelką cenę go poznać. Któregoś dnia postanawia zapuścić się dalej w dzikie odmęty lasu. Tam trafia na Szarą Łapę, dzikiego kota z Klanu Pioruna. Rdzawy zafascynowany nowym, beztroskim życiem nie waha się ani na moment i wstępuje w szeregi Klanu Pioruna. Jednak żeby pozostać z nimi musi się stać wojownikiem. Będzie musiał żyć z nimi według ich zwyczajów, być wobec nich lojalny i pracowity. Dzięki nim nauczy się życia na wolności. Dowie się co to znaczy być prawdziwym kotem. Czy podoła się temu wyzwaniu? Jak domowy kociak poradzi sobie w dziczy? Nie dowiecie się jeżeli nie przeczytacie.

Od pierwszego wejrzenia na okładkę zakochałam się w książce. Zielone oczy Rdzawego tak mnie zahipnotyzowały, że bez mrugnięcia musiałam zapoznać się z tą powieścią. Na początku miałam problem z nadmiarem nowych imion, często bohaterowie książki strasznie mi się mylili. Jednak, gdy mózg już sobie wszystko przyswoił, z przyjemnością zapoznałam się z historią Rdzawego.

Powieść przedstawia nam cztery klany wojowniczych kotów, którzy kiedyś żyli ze sobą w zgodzie. Las był podzielony według ustalonych praw przez przodków, jednak jednemu z nich nie podobał się odwieczny porządek. Pragnął czegoś więcej z czego stał się ogromnym zagrożeniem dla pozostałych klanów. Plądrowanie, ataki, zabijanie to nie wszystko co zawiera ta książka. Jest naprawdę lekka, barwna, zaskakuje wartką akcją, humorem, ciekawymi postaciami. Czytając książkę widziałam te wszystkie kolory futer, towarzyszyłam bohaterom w ich spólnych przygodach, a czasami sama stawałam się dzikim kotem, który walczył za wszelką cenę by bronić swoich pobratymców.

To piękna opowieść o lojalności, przyjaźni i braterstwie. Rdzawy od pierwszych kartek zaskarbił sobie moje serce i nie mogę się doczekać najnowszej części. Książka umiliła mi czas, sprawiła, że zapomniałam o codziennych obowiązkach, poprawiła humor, a także zapewniła ciekawą rozrywkę. Świat jaki został wykreowany w tej powieści niesamowicie intryguje i przyciąga do siebie, nie łatwo się od niej oderwać. Bezwzględne kocie wojny zapierają dech w piersiach, a niezliczone przyjaźnie i lojalność wobec innych roztapia nawet najtwardsze serce. Nie tylko miłośnicy kotów odnajdą tu coś dla siebie. To powieść, która pochłonie dzieci, młodzież, ale i też dorosłych. Książka warta przeczytania. Gorąco polecam.

Pomysł na „inną” fantastykę zawsze jest dobrym pomysłem. Pisarz odchodząc od powszechnych stereotypów i dość popularnych istot nadnaturalnych może tylko na tym zyskać. Erin Hunter odeszła od popularnych tematów i stworzyła coś, co przyciągnęło miliony czytelników. „Ucieczka w dzicz” rozpoczyna serię „Wojowników” – serię o walecznych kotach, o odwadze, honorze, lojalności i zaufaniu.

Lasy od wieków należą do dzikich kotów. Każdy klan kotów ma swoje terytorium, którego strzeże przed innymi. Obecnie panują cztery klany dzikich kotów i każdy wie, gdzie jego miejsce. Jednak brak pożywienia zmusza jeden z klanów do złamania reguł, złamania kodeksu wojownika. Klan Pioruna musi się bronić przed Klanem Cienia. Przywódczyni Klanu Pioruna zmuszona jest przyjąć do swojego klanu domowego kota, który okazuje się bardzo waleczny i oddany życiu w lesie. Czy to wystarczy, by pokonać bezwzględny Klan Cienia?

„Ucieczka w dzicz” to książka dobra dla czytelnika w każdym wieku. Tym bardziej, że na okładce zamieszczona jest informacja, iż treść książki odpowiednia jest również dla młodszych czytelników. Bo to oni powinni się uczyć o lojalności, o zaufaniu, o honorze. Oni głównie powinni kształtować w sobie postawę godną „wojownika”. Oni powinni wiedzieć czym jest dobro, a czym zło. Zdaję sobie sprawę, że wychowanie dziecka nie jest prostą sprawą i dlatego powinniśmy zachęcać młodych czytelników, by sięgali po takie właśnie książki. „Ucieczka w dzicz” w sposób prosty i ciekawy przedstawia czym jest lojalność, czym jest odwaga i zaufanie. Ma wpoić młodym czytelnikom dlaczego warto być szczerym i dlaczego warto się poświęcać dla bliskich, a dorosłym ma uświadamiać, że takie cechy są warte posiadania.

Książka napisana jest bardzo przystępnie. Czyta się ją szybko i z zaciekawieniem, które nie opuszcza nawet na chwilę. Akcja mknie do przodu, nie zwalniając na chwilę. Bohaterowie, mimo że są to koty, posiadają cechy charakteru, które przypisujemy ludziom. Takie książki mają właśnie kształtować młodszych czytelników. „Wojownicy” wystartowali bardzo dobrze i mam nadzieję, że kolejne części będą na równie wysokim poziomie.

Powieści o kotach nie są codziennością. A wymyślenie takiej fabuły, by była odpowiednia i dla młodszych, i dla starszych czytelników to nie lada zadanie. Autorce udało się doskonale wszystko połączyć tworząc ciekawą całość i mam nadzieję, że nie zabraknie jej pomysłów. „Ucieczka w dzicz” to zaledwie początek historii o klanach kotów. Książkę polecam wszystkim, którzy nie boją się zderzenia z prawdziwymi zasadami. A dla miłośników kociaków ta książka będzie czymś naprawdę wyjątkowym. Czytać o swoich ulubieńcach to marzenie każdego czytelnika.
http://ksiazkomania-recenzje.blogspot.com/