Wojenna miłość (okładka miękka)

Uwielbiam książki Pani Jax i z niecierpliwością czekałam na tę powieść. Niestety rozczarowałam się. Ciekawa fabuła, dobrze się czyta, ale nie dorównuje wcześniejszym książkom autorki. Ot, romansik walentynkowy.

Cudowna książka , napisana ze smakiem tak że czytelnik ciekawy jest jakie będą dalsze losy bohaterów

Bardzo interesująca książka. Nie znałam autorki. Nie zawiodłam się.

Świetna! Zresztą, jak każda książka Joanny Jax!

Uwielbiam ksiazki tej autorki

„Bogowie grają w kości i nie pytają wcale, czy chcesz przyłączyć się do gry. […] Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać — to tylko kwestia szczęścia”. Te słowa Paulo Coehlo zdają się idealnie odzwierciedlać losy bohaterów powieści Joanny Jax „Wojenna miłość”. Choć tutaj wygrana w starciu z losem, może nie być już tylko kwestią szczęścia. W ich życiu bowiem cały czas trwała wojna. Walka z samym sobą w zderzeniu z trudną, wojenną rzeczywistością. Starcie serca z rozumem, które zdaje się góry skazane na porażkę. Aż wreszcie próba dokonania wyboru niemożliwego — między miłością do przyjaciela, prawie brata, a miłością do kobiety. Bogowie grają w kości i z uśmiechem na ustach, patrzą, jak radzą sobie z wyrzuconą przezeń kombinacją… Joanna Jax stworzyła powieść, która wielokrotnie łamie serce. Niczym przewrotny los naprzemienne daje nadzieję i ją odbiera. Swoim bohaterom, ale i czytelnikom, którzy z duszą na ramieniu czekają na rozwój wydarzeń. A muszę Wam powiedzieć, że autorka postanowiła nas wodzić za nos, wielokrotnie wyprowadzała w pole, nie dając szansy na jednoznaczne potwierdzenie wypadków, które mają nastąpić wraz z każdą przewróconą stroną. Fabuła „Wojennej miłości” skupia się przede wszystkim na wątku romantycznym. Bo to właśnie sercowe i moralne rozterki bohaterów związane z ich uczuciem, stanowią clue tej powieści. Śledzimy je pełni skrajnych emocji. Z jednej strony tak bardzo chcemy, aby ta miłość się zdarzyła i miała szansę rozkwitnąć, nawet jeśli miałoby to nastąpić na wojennym ugorze. A z drugiej, czujemy, że ich uczucie, pełne pasji i namiętności, jest niewłaściwe. W ich prywatnej wojnie nie ma zwycięzców. Bowiem w starciu, w którym udział biorą trzy serca, zawsze ktoś będzie przegranym… Miłośnicy twórczości Joanny Jax wiedzą doskonale, że choć uczucia grają ważną rolę w jej książkach, to autorka jest przede wszystkim fantastycznym wirtuozem, który kreśli z rozmachem tło swoich powieści, które stanowią wydarzenia historyczne. Nie inaczej było w przypadku najnowszej. Autorka zabiera nas do przedwojennej rzeczywistości, dzięki czemu stajemy się świadkami życia bohaterów przededniu wybuchu wojny. Nie oszczędza czytelnikowi także bólu i trudów, z jakimi muszą się zderzyć warszawiacy po 1 września 1939 roku. Zmiana, jaka następuje zarówno w codzienności wykreowanych przez nią postaci, jak i ta wewnętrzna w nich samych, wywołuje nie mniejsze emocje, niż te dotyczące tytułowej miłości. Na wydarzenia, jakie niesie ze sobą wojenna zawierucha, nie można się przygotować, a podejmowane w momencie zagrożenia decyzje, nie zawsze są zgodne z naszymi przekonaniami, jednak w takich sytuacjach liczy się przede wszystkim przetrwanie. I nie tyle nasze, ile ukochanych osób, które staramy się uchronić przed okrucieństwem piekła, jakie ze sobą niesie. Podsumowując: We mnie, jako czytelniczce, podczas lektury powieści Joanny Jax, również trwała wojna. Pierwsza, jak w przypadku bohaterów, między sercem a rozumem. I ta druga, która nakazywała mi niejako wybrać pomiędzy wątkiem historycznym i romantycznym, jako tym, który bardziej przypadł mi do gustu. W przypadku obu starć poległam. Autorka równie doskonale oddała realizm wydarzeń okresu II wojny światowej, zwłaszcza tych, które miały miejsce w Warszawie, jak i emocje, jakie niesie ze sobą zakazana miłość. Nowa książka Joanny Jax to poruszająca, wywołująca skrajne uczucia opowieść, która wciąga bez reszty i sprawia, że podświadomie próbujemy pomóc bohaterom w podjęciu decyzji, zgodnie z naszym własnym sumieniem. Czy można jednak dokonać właściwego wyboru, jeśli dopuścimy do głosu zakochane serce...? Jakie decyzje ostatecznie podjęli bohaterowie i z jakimi ich konsekwencjami musieli się zmierzyć, walcząc jednocześnie o wolność z okupantem? Tego dowiecie się, sięgając po "Wojenną miłość", do której lektury serdecznie Was zachęcam.

PRZEDPREMIEROWA RECENZJA PATRONACKA Są książki pisane z ogromną starannością i miłością do historii, bijące radością z kreowania świata bohaterów i umiejętnością opowiadania wydarzeń w pasjonujący sposób. Czytasz i nie chcesz przestać, nie chcesz odłożyć póki nie dotrzesz do ostatniej strony – to uczucie niezmiennie towarzyszy mi podczas lektur książek Joanny Jax. W Wojennej miłości ta potrzeba poznania zakończenia była wyjątkowo silna. Czym jest miłość? Jak zmienia jej siła i postrzeganie na przestrzeni lat, w obliczu tragicznych wydarzeń? I czy można kochać, będąc wciąż z dala od siebie? Joanna Jax w swojej najnowszej powieści wzięła na tapet miłość, która rozkwitała w cieniu wojny; miłość, która stawała się silniejsza, im bardziej niegodziwym było jej istnienie. Miłość, dająca siłę, by chcieć żyć i walczyć o każdy dzień w świecie, gdzie niepewność jutra była zbyt niesprawiedliwa. Nieodłączną częścią tego zakazanego uczucia są wyrzuty sumienia i lojalność, tylko one nie dopuszczają do opowiedzenia o nim całemu światu. W książce najtragiczniejsze wydarzenia skumulowane są w Warszawie, gdzie wojna zbierała jedno z największych żniw, a ludzkie tragedie wydarzały się każdego dnia. I jakby tego było mało – naszym książkowym postaciom towarzyszyła nieszczęśliwa, tragiczna, niespełniona miłość. Widział, że nigdy nie będzie jego, ale nieustannie drżał o jej zdrowie i życie (…). Pogodził się z tym, że zadomowiła się już w jego sercu, i przestał z tym uczuciem walczyć. Z powieści Wojenna miłość wyłania się obraz okupowanej Warszawy, gdzie zarówno kobiety jak i mężczyźni byli narażeni na działania nazistowskiego terroru. Bohaterowie na własnej skórze odczuli, jak niewiele wystarczyło, by stracić życie, zostać wywiezionym do obozu, czy trafić do aresztu. W tym przerażającym świecie potrafią jednak wykrzesać podniosłe chwile, dające siłę na kolejne dni i nadzieję na bycie tuż obok siebie. Z pewnością zaskoczeniem nie będzie fakt, że Autorka fenomenalnie wykreowała tło historyczne. W pierwszych rozdziałach pokazała życie bohaterów na rok przed wybuchem drugiej wojny światowej i rozterki z jakimi się borykali – tak błahe w obliczu tego, z czym przyjdzie im mierzyć się od 1939 roku. W następnych zaś, obserwujemy przemiany jakie zachodzą nie tylko w wojennej rzeczywistości, ale również w bohaterach: ulegają zmianie priorytety, potrzeby i postrzeganie uczuć. W książce pojawia się piosenka Mieczysława Fogga „Już nigdy”, doskonale ukazująca to, czego możecie spodziewać się podczas lektury. Nieodwracalność podjętych decyzji, tęsknota i wielkie pragnienie tego, co nigdy ziścić się nie zdoła – tworzy opowieść naładowaną skrajnymi emocjami. Tak naprawdę uczucia obecne u Lidii, Władka i Konrada to miłość i przyjaźń. Nie znajdziemy tutaj nienawiści, która może zniszczyć te dwa poprzednie – być może właśnie dlatego takie połączenie ma szansę trwać. Podczas dramatycznych losów Lidii, Konrada i Władka, moje czytelnicze serce drżało wiele razy. (…) był gotowy stawić czoła całemu światu. Po chwili jednak stwierdził, że będzie musiał walczyć przede wszystkim z samym sobą i to będzie najbardziej nieprzewidywalny bój, jaki mógłby sobie wyobrazić. Joanna Jax znowu to zrobiła – z wyjątkową dbałością o szczegóły oddała ducha wojennych lat. Tym razem przenosząc czytelników do okupowanej Warszawy, gdzie przyjaźń, stoczyła bitwę z miłością. Zdumiewająca walka o lojalność, namiętność i przyzwoitość nie pozwala oderwać się od lektury! Polecam!

Mamy obowiązek wobec bliskich, ale czyż nie mamy obowiązku być w porządku wobec siebie? Krzywdzimy się nawzajem, bo wciąż jest między nami napięcie. I nic na to nie poradzimy. Ale to wcale nie jest najlepsze wyjście. Woody Allen powiedział kiedyś, że jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, powinieneś opowiedzieć mu o swoich planach na przyszłość. Moim zdaniem to właśnie to zdanie najlepiej definiuje książkę pod tytułem „Wojenna miłość”. Joanna Jax nie oszczędza swoich bohaterów, konfrontując ich nie tylko z silnymi uczuciami, ale przede wszystkim z rzeczywistością, której żadne z nas nie chciałoby doświadczyć. Wbrew pozorom II wojna światowa nie przyszła nagle i stanowiła konsekwencję wielu wcześniejszych wyborów lub ich braku. Rasa panów miała rozlać się na cały świat, uszlachetniając ludzkość i eliminując jednostki nie przystające do wzorca. Nikt nie przeciwstawił się tej wizji w odpowiednim momencie, nikt nie podniósł się, by wesprzeć we wrześniu 1939 roku powoli wykrwawiającą się Warszawę. Zawiedli sojusznicy, ale co gorsze, zawiedli ci, którzy przysięgali strzec tej ziemi po kres swoich dni. Na placu boju zostali ludzie odbierający to miasto jako dom. Walki, konspiracji i przyjmowania razów z rąk wroga nauczyło ich życie, a nie szkoły dla oficerów. Joanna Jax nie boi się okrutnej prawdy, obiektywnie przedstawia sytuację polityczno - społeczną tamtych lat. Znane fakty historyczne na kartach tej powieści odżywają tak intensywnie jak nigdy wcześniej, niosąc ze sobą ogromny ładunek emocjonalny. Jest on tak duży, że trudno wytrzymać napięcie i nie złorzeczyć zdrajcom dającym „dobre” rady z bezpiecznej odległości. Na tym tle toczą się losy trojga głównych bohaterów - młodej kobiety, która wyszła za mąż z przyjaźni oraz dwóch mężczyzn darzących ją uczuciem. Raz dokonany wybór pociągnie ze sobą kolejne, coraz trudniejsze do rozstrzygnięcia. Teoretycznie wiadomo, którędy przechodzi linia wierności i wzajemnego szacunku wynikająca z przysięgi małżeńskiej, jednak czasami okazuje się, że nie wszystko można przewidzieć. „Wojenna miłość” unika ckliwości, nie próbuje oceniać i sugerować czytelnikowi, co jest słuszne i jak należy postąpić w chwili próby. Daje pole do własnych rozważań, konfrontacji z przekonaniami, do których przywykliśmy. Jej obiektywizm i realizm dotyka i nakazuje wyjść poza strefę komfortu, która pozwala śmielej szafować jednoznacznymi opiniami i dzielić świat na czerń i biel z pozycji bezpiecznego fotela. Lubię książki odbijające się echem jeszcze długo po skończonej lekturze, a ta z pewnością taka właśnie jest. Temat miłości w literaturze nie jest moim ulubionym motywem, a jednak ta opowieść przypadła mi do gustu. Jest tak dlatego, że została osadzona na silnych emocjach, które udało się oddać Autorce w niezwykle sugestywny sposób. Przeczytajcie nie tylko dla pięknej historii miłosnej pełnej trudnych wyborów, ale i solidnej wiedzy Joanny Jax. Z pewnością będę wracać do „Wojennej miłości” wielokrotnie, a bliskim osobom podaruję ją w prezencie, bo przecież dobrą literaturą należy się dzielić. Katarzyna Łukaszczyk blog Pod Małym Aniołem Blog Pod Małym Aniołem

Joanna Jax nie raz i nie dwa zauroczyła już czytelników melodią swoich powieści. To bez wątpienia królowa polskiej powieści obyczajowej z historią w tle. Oddając w ręce czytelnika "Wojenną miłość" podarowała nam po raz kolejny piękny i subtelny romans. Historię kobiety, która doświadczyła jednego z najpiękniejszych z uczuć. Niestety obarczonego również stratą i poświęceniem. Historię tak ujmującą, iż uwierzyć w nią, nie będzie łatwo. Tyle tylko, że każdy gotów jest o takiej miłości właśnie marzyć, a marzenia przecież się spełniają. Lidia to wyjątkowo charyzmatyczna osoba. Młoda kobieta pełna pasji, w której życie aż kipi. A kiedy poznaje Władka, tuż przed wybuchem wojny jej dni nabierają kolejnych barw. Zafascynowana młodym mężczyzną, z którym łączy ją niemal wszystko, bez wahania zgadza się wyjść za niego za mąż. O tym przecież marzyła. O byciu szczęśliwą w wielkim mieście u boku jednego z najcudowniejszych ludzi. Potem wybucha wojna. Ale to nic. To nie ona spędza sen z powiek Lidii, a niedawno poznany przyjaciel Władka, Konrad, który niespodziewanie wzburzył w niej fale nieznanych dotąd emocji. Ona również nie pozostaje mu obojętna. Żadne z nich nie zamierza jednak dopuścić się zdrady. Jak zatem tych dwoje zakochanych szaleńczo w sobie ludzi zniesie ten akt poświęcenia? Czy poczucie małżeńskiego obowiązku, honor przyjaciela i ogromna sympatia do Władka wystarczą by to przetrwać? Wojna lubi jednak płatać figle. Plątać losy bohaterów i zwodzić. W jej obliczu nie ma rzeczy pewnych. "Wojenna miłość" to bardzo prosta historia, za to z jednym z najbardziej skomplikowanych uczuć w tle. Miłością, której twarzy nie sposób nigdy dostrzec. Która bywa przewrotna. Szalona, złudna, a czasem tak bardzo niesprawiedliwa. Która daje rozkosz i ból w tym samym czasie. Nadaje rytm życiu i je odbiera. Ostrożna, kiedy trzeba. Czasem niecierpliwa. Tych wszystkich stanów z pewnością doświadczyła Lidia, tkwiąc w miłosnym trójkącie. Na tę próbę wystawiona została również męska przyjaźń. Szczera i oddana. Obojętnym nie jej dylematy nie pozostanie również czytelnik. W nim także rozegra się walka o to co dobre, a co złe i być może dokona on własnych wyborów. Czy Joanna Jax tworzy powieści wyjątkowe? Tego jeszcze nie wiem. Zbyt mało ją jeszcze poznałam. To jednak z czym udało mi się zapoznać pozwala mi sądzić, że jest autorką szerokich horyzontów, a jej twórczość zdolna jest rozgrzać serca wielu. Z przyjemnością zatem snułam się po kartach tej historii. W pełnym napięciu wyczekiwałam zakończenia, które łatwe być przecież nie mogło. Życie pisze jednak swoje własne scenariusze, niezależnie od naszej woli o czym autorka po raz kolejny nam przypomina, wprowadzając do fabuły kilka zaskakujących zwrotów akcji. Najważniejsze jednak w tym wszystkim to kochać i żyć. Szukasz zatem romansu, który wywróci twój świat do góry nogami i pozbawi cię tchu. Zajrzyj do powieści Joanny Jax "Wojenna Miłość'. Ja osobiście wybieram jednak sagi autorki, które wydają mi się rezonować ze znacznie większą siłą.

Witajcie 💙💛 Przychodzę dziś do Was z recenzją książki mojej ukochanej Joanna Jax 💜 "Wojenna miłość" ukazała się tuż przed Walentynkami i była niespodzianką od aktorki, właśnie na tę okoliczność. Redaktorskim Okiem dziękuję Ci Kochana, że namówiłaś Asię, by stworzyła powieść zamiast opowiadania. Powstała kolejna, wspaniała, wzruszająca, poruszająca, dotykająca istoty miłości i przyjaźni historia. Kiedy książka się ukazywała, nikt z nas nie przypuszczał, że za dosłownie kilka dni, będziemy przeżywać tak straszne rzeczy. Wojna toczy się tuż obok nas, ale i w nas samych. Na różnych płaszczyznach. Dla nikogo nie jest to łatwe. Dla Lidii, Władka i Konrada również nie było. Los zadrwił z nich okrutnie, odbierając im młodość, marzenia. Dał im miłość...ale i tu nie miał litości. Uczucie jakie połączyło Lidię i Konrada, było dla nich obojga zupełnie niespodziewanie i nieoczekiwane. Przydarzyło się też w najmniej odpowiednim momencie. Nie mało szans na rozwój bez ranienia osoby trzeciej. Miłości jaka im się przydarzyła na drodze stanęła... przyjaźń. Oboje nie chcieli zranić Władka, którego kochali jak brata. No właśnie...Lidia kochała go bardziej jak brata, niż męża, ale nie odeszła od niego wiedząc, że zraniłoby go do żywego. Wspaniała przyjaźń z Konradem rozsypała by się jak domek z kart. Oboje zatem postawili szczęście przyjaciela ponad własne. Z jakim skutkiem? Kiedy los przez chwilę dał im nadzieję na ciąg dalszy, los znowu z nich zakpił, w słodko- gorzkim stylu. Wyrzuty sumienia nie opuszczały ich choć na chwilę, tym bardziej, że pojawił się owoc tej miłości. Sprawy skomplikowały się do granic możliwości. Tajemnice się piętrzyły. Lidia i Konrad miotali się jak tygrysy w klatce. Kochali się nieprzytomnie, nie mając ze sobą być, życie ich do siebie zbliżało i odrywało z prędkością karabinu maszynowego. Czy powinniśmy wstydzić się, tego, że kogoś pokochaliśmy? Czy powinniśmy przepraszać za to, że spotkała nas miłość, na którą wcale nie czekaliśmy? Czy kiedy jutro jest tak bardzo niepewne, powinniśmy uciekać od własnych pragnień, potrzeb, tego co nam w duszy gra? Czy człowiek wogóle ma jakiś wpływ na to co go spotyka? Czy ta miłość dostanie jeszcze swoją szansę? "Wojenna miłość" to wspaniała opowieść o miłości, przyjaźni, lojalności, bardzo trudnych dylematach, bo czyż łatwym jest zagłuszanie głosu serca, kiedy ono krzyczy jak opętane? Szczególnie, kiedy wokół panuje wojenna rzeczywistość, a każdy kolejny dzień jest wielką niewiadomą. Joanna Jax po raz kolejny rozłożyła mnie na łopatki. Powieść pochłonęła mnie do cna, przeżywałam razem z bohaterami ich emocje, rozterki, czy chwilę szczęścia. Uroniłam też łezki. Polecam z całego serca.