Winne miasto. Wendyjska winnica. Tom 2 (okładka miękka)

„Następnej wojny nie będzie. Nie może być, bo inaczej świat zginie, przepadnie, ludzie nie zniosą już więcej cierpienia”. @@@ Zofia Mąkosa w drugiej części cyklu „Wendyjska Winnica” opowiada o losach Matyldy Naumann – córki Marty, głównej bohaterki pierwszej części serii. Matylda podczas ucieczki przed wojskiem rosyjskim zostaje uratowana przez rosyjskiego żołnierza, który w zamian za ocalenie jej życia czyni ją całkowicie od siebie zależną. W końcu trafia do miasta na ziemiach odzyskanych, które z Grünbergu staje się Zieloną Górą. Dziewczyna poszukuje pracy i stara się odnaleźć w nowej rzeczywistości – w nowym kraju, w Polsce. Ciągle poszukuje siebie, próbuje osiągnąć spokój. I gdy wydawać by się mogło, że w końcu zaczyna na nowo żyć okazuje się jak bardzo była naiwna, jak bardzo chciała zamienić swoją tożsamość, swoje pochodzenie…. Kolejny raz jestem pod wrażeniem wiedzy historycznej jaką w książce zaprezentowała nam autorka. Z niezwykłą dokładnością opisuje nam nastroje ludzi i klimat czasów w powojennej Zielonej Górze. Ukazuje nam niezłomność kobiet w tym niezwykle ciężkim czasie, ich cierpienie, a także walkę o każdy dzień. Prezentuje nam ludzi, którzy zmuszeni są odbudować swoje życie w powojennych czasach – zarówno wysiedlonych Niemców, przesiedlonych Polaków jak i autochtonów - mieszkańców pogranicza polsko-niemieckiego, deklarującego polskie pochodzenie. Wszyscy próbują odnaleźć się w nowej sytuacji. Blizny, które w ich sercach wyryła wojna starają się opatrzeć próbując zerkać w przyszłość z nadzieją. Dotychczasowa sytuacja ludzi będących na szczycie diametralnie się zmienia. Wszyscy dostrzegają na ulicach biedę, głód, bezprawie i przemoc. Zżyłam się z bohaterami książki dlatego z wielkim napięciem wyczekuję kolejnej części tej cudownej serii. Samo zakończenie sprawiło, że najchętniej sięgnęłabym po nią od razu…. Jeśli lubicie książki obyczajowe z historią w tle bardzo, bardzo gorąco polecam…

Z czym kojarzą wam się Indie? Mi z kolorowym jedzeniem, kolorowymi strojami i filmami bollywood, a także z tańcem brzucha. Rajni, Jezmeen oraz Shirina są siostrami, ale nie utrzymują kontaktów i czują się wobec siebie obco. Śmiertelna choroba mamy zmusza je do spotkania. Ich rodzicielka ma tylko jedno życzenie - aby wszystkie trzy uczciły jej pamięć podróżą do Indii. Chce, aby córki odwiedziły ważne dla niej miejsca i odbudowały siostrzaną więź. To była piękna podróż, w której autorka przytacza wiele ważnych tematów. Pierwszym jest internetowy hejt, który potrafi niszczyć życie. Drugim prawo do szczęścia, które każdy widzi inaczej. Trzecim mocno zakorzeniona indyjska kultura. Każda z sióstr żyje innym życiem i boryka się z innymi problemami. Największym zaskoczeniem była dla mnie historia najmłodszej Shiriny. Książka od początku jest bardzo urokliwa i przyjemna, więc nie spodziewałam się kontrowersji i okrucieństwa, czyli drugiej strony medalu kolorowego indyjskiego świata. Tutaj odczułam ogromną złość, ale nie na bohaterkę i autorkę, ale na rzeczywistość. Geneza książki opiera się na siostrzanej miłości. Więzy krwi to nie wszystko. Dziewczyny są dla siebie kompletnie obce. Nie spotykają się, nie rozmawiają, nie mają w sobie wsparcia. Śmierć mamy zmusza je do konfrontacji i wspólnego spędzania czasu. Sposób, w jaki się to działo, bardzo mnie poruszył. Dziewczyny zaczynają ze sobą rozmawiać, przedstawiają swój punkt widzenia, przytaczają fakty z przeszłości i wyjaśniają niedomówienia. Przytaczane w dialogach i w myślach bohaterek retrospekcje są bolesne, czasem bardzo wstrząsające. Okazuje się, że wyprowadzka rodziców do Anglii nie daje wolności. Tradycyjne wartości są zakorzenione w sercu i nie zmieni ich miejsce zamieszkania. To była bardzo przyjemna i zabawna lektura, mimo dramatycznych sytuacji. Poruszająca, pisana lekkim, wciągającym językiem. Ciężko mi było ją odłożyć. Wciąż myślałam o tym, co będzie dalej. Świetna pozycja na wakacyjny odpoczynek. Polecam wam serdecznie i dziękuję @wydawnictwoczarnaowca za egzemplarz.

Matylda w obliczu zakończonej wojny zostaje wrogiem numer jeden. Od małego uczona miłości do Hitlera, zmuszona jest odnaleźć się w nowej stalinowskiej rzeczywistości. Armia Czerwona nie oszczędza nikogo. Nie ważne czy jesteś stary, czy młody, czy jesteś Polakiem, Żydem, czy Niemcem. Wszyscy cierpią. Odzyskane ziemie Zielonej góry zaczynają osiedlać uchodźcy. Tila znajduje zatrudnienie, mieszkanie i stara się żyć w tym zawieszeniu, bo w każdej chwili może zostać wydelegowana do Niemiec. "Winne miasto" do druga część cudownego cyklu Wendyjska Winnica. Jestem zachwycona fikcyjnymi, ale niezwykle realnymi postaciami oraz historycznym tłem. Autorka poświęciła ogromną ilość czasu, na stworzenie tej książki. Oparła się na faktach i pokazała nam powojenną Polskę z perspektywy Niemców i Polaków. Przytoczyła bardzo ciekawie proces wdrażania komunizmu, sądownictwa, biedę dotykającą wszystkich obywateli, oszczerstwa warstwy politycznej, w tym osławione przez wielu "teczki". Ta część jest jeszcze lepsza niż pierwsza, choć zdecydowanie od pierwszych stron bardzo brutalna. Na 430 stronach pani Zofia wyodrębniła lata 1945-1947, by zakończyć na początku roku 1948. Postać Tili od początku cyklu jest kontrowersyjna i ta część również wyłania jej faszystowskie oblicze. Śmiem nawet myśleć, że gdyby role się nie odwróciły, to nadal byłaby wiernym sprzymierzeńcem hitlerowskiej ideologii. Nie psuje mi to jednak wrażeń czytelniczych. Polecam wam gorąco. Naprawdę warto zagłębić się w tej lekturze i delektować się umiejętnościami autorki. Dziękuję @publicat_sa za egzemplarz.

„Winne Miasto” to druga część z cyklu „Wendyjska Winnica”. Zofia Mąkosa przedstawia nam historię determinacji kobiet oraz pokazuje siłę miłości na Ziemiach Odzyskanych. Wojenna rzeczywistość diametralnie zmieniła sielankowe dotychczas życie. Matylda, córka głównej bohaterki pierwszej części, Marty Neumann, po ucieczce z Chwalimia trafia do Grunbergu, który po wojnie zmienił nazwę na Zieloną Górę. Została uratowana przez radzieckiego żołnierza, który z czasem traktuje ją jak własność. Stara się zapewnić jej spokój, lecz coraz częściej ją od siebie uzależnia. Czy poczucie względnej wolności musi być ceną za bezpieczeństwo? Niemieckie pochodzenie nie ułatwia jej życia, gdyż każdy dzień niesie ze sobą strach przed wywózką. Na obcej ziemi, w nowych okolicznościach kobieta stara się odnaleźć szczęście, zbudować je na nowo. Czy jednak doświadczenia wojennie pozwolą złagodzić ból? Czy nowa rzeczywistość budowana będzie na solidnych fundamentach. Zwłaszcza, że w Zielonej Górze mieszają się kultury Polaków, Niemców i Rosjan. Taka mieszanka kulturowa podsyca tylko i tak napiętą już sytuację. Czy tęsknota za Chwalimiem nie pozwoli Matyldzie na budowanie szczęścia? Jak wiele będzie musiała znieść, by na gruzach życiowych, bolesnych doświadczeń budować poczucie bezpieczeństwa? Historia Matyldy jest niejako zwierciadłem historii wielu tysięcy ludzi, których wojenne doświadczenia nie szczędziły traumatycznych przeżyć. Zofia Mąkosa jest emerytowaną nauczycielką historii. Właśnie dzięki tej książce w poruszający sposób uczy nas historii. Ukazuje ludzkie dramaty, utracone marzenia, które wojenna zawierucha zdmuchnęła w drobny pył. Autorka doskonale wczuła się w temat, oddała wiele serca, przelała emocje, które udzielają się również i nam. Wiele powstało książek podejmujących tematykę ludzkich losów rozerwanych przez wojenną rzeczywistość. Lecz proszę mi wierzyć książki Pani Zofii Mąkosy zasługują na szczególne uznanie, gdyż nie tylko poznajemy ludzkie dramaty, lecz odbieramy ważną lekcję, która dla każdego z nas jest bardzo cenna. To, co przykuwa również uwagę to, bogactwo opisów, kwiecisty język Autorki, który sprawia, że choć książka podejmuje bolesne tematy, czyta się ją z największą przyjemnością. Książka jest również świadectwem tego jak wojna niszczy ludzkie marzenia, burzy szczęście a poczucie bezpieczeństwa przeobraża w ciągły strach o życie swoje i swoich bliskich. Gwarantuję Wam, że tak jak i ja, Wy również po odłożeniu tej książki na półkę, zerkać będziecie w zapowiedzi wydawnicze, oczekując trzeciej części z cyklu „Wendyjska Winnica”. Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Książnica https://publicat.pl/ksiaznica http://www.czyt-nik.pl/recenzje/w-poszukiwaniu-szczescia/

Za błędy zawsze trzeba zapłacić, nawet jeśli były popełniane nieświadomie lub w imię idei, wydającej się słuszną. Cena czasem jest bardzo wysoka i bywa, że dotkliwie uderza w tego, kto ją płaci. Rachunek wystawiony przez przeznaczenie dla niektórych oznacza utratę wszystkiego co uważało się za najważniejsze i nie jest on niestety jednorazowy. Wojenna pożoga zmiotła tak wszystko, również rodzinny dom Matyldy. To, co było w nim najważniejsze odeszło bezpowrotnie, tak samo jak i wiara w ideologię, jaka przyczyniła się do upadku znanego jej świata. Nie tak łatwo odnaleźć swoje miejsce pośród nieznajomych, zwłaszcza w czasie kiedy nieufność jest na porządku dziennym, a odgłosy wojny jeszcze są dobrze słyszalne. Czy Zielona Góra może dać schronienie przed wspomnieniami, utraconymi złudzeniami i pozwolić napisać nowy rozdział? Kompromisy na jakie trzeba pójść nie są łatwe do zaakceptowania, tak samo jak trudno jest zapomnieć o tym, co niedawno miało miejsce. Jednak sytuacja Matyldy powoli wydaje się stabilizować, a widoki na przyszłość nie są złe. Gdzieś pomiędzy tym, co było i tym, co jest pojawia się nadzieja, że jeszcze nie wszystko stracone. W końcu dziewczyna tak naprawdę stoi u progu swego życia, lecz wspomnienia są bolesne, a rzeczywistość zaczyna dawać znać, że nic nie jest proste w powojennych realiach. Pierwsza część trylogii „Wendyjskiej winnicy” pokazała jak łatwo można ulec propagandzie i ideologii odległej od dotychczasowej rzeczywistości. Unaocznione i przypomniane zostały narodziny zła, tego wielkiego, jak i drobnych kamyków, z których powstał prawdziwy mur nienawiści dzielący rodziny, sąsiadów, w końcu narody. Drugi tom ukazuje świat po przejściu wojennego huraganu, jaki zniszczył miliony istnień, naznaczył bliznami setki tysięcy ofiar oraz przede wszystkim obrócił w pył dziedzictwo wielu pokoleń. W „Winnym mieście” ukazana jest egzystencja tych, którzy przetrwali. Zofia Mąkosa nie poszła na skróty przedstawiając już znane obrazy ze szkoły, filmów czy też dokumentów, skupiła się nie na bohaterze zbiorowym, chociaż i ta forma jest obecna, ale pojedynczych ludziach i ich historiach, jedynie na pierwszy rzut oka wydających się czarno-białych. Na ruinach tego, co zostało bezpowrotnie zmuszone do odejścia lub brutalnie wypędzone, powoli wraca iluzja normalności, jednak daleka od tego, co było kilka lat wcześniej. Pisarka nie dzieli postaci na zwycięzców i przegranych, są za to ludzie jacy jeszcze nie tak dawno byli na szczycie i ci, którzy byli na samym jego dnie, lecz teraz wszyscy próbują odnaleźć się w nowej sytuacji. Wojna nie jest jeszcze przeszłością, ona wciąż jest teraźniejszością i dla wielu taką już być może będzie zawsze. Słowa uznania dla wiernego opisania okresu, jaki nastąpił tuż po wojnie, bez patosu, za to z odsłonięciem prawdy o dramatach, które miały miejsce, a jakie zostawały w czterech ścianach lub tylko umysłach skrzywdzonych. Nie można również nie zauważyć jak z detalami zostało pokazanie odbudowywanie życia na jeszcze dymiących gruzach, tak dosłownie jak i w przenośni, oraz więzów społecznych i rodzinnych. Stare podziały, wojenne przepaście i rozłamy wywołane wojną stają się po częścią fundamentami nowej tożsamości na Ziemiach Odzyskanych. Podobnie jak nadzieja na nowy rozdział, jeszcze nie zaleczone rany oraz straconych bezpowrotnie marzeniach. „Wendyjska winnica. Winne miasto” jest mistrzowską kontynuacją sagi, w jakiej dzieje narodów sportretowane są poprzez historię pojedynczych ludzi. Zwycięstwo niekiedy ma inny smak niż się spodziewano, a przegrana odbiera więcej niż ktokolwiek się spodziewał.

Książkę przywiozłam jako pamiątkę z naszej wrześniowej wyprawy. Na trasie była też Zielona Góra. Natłok prac ogrodowych i innych sprawił, że dopiero teraz ją przeczytałam. I to powiedziałabym, jednym tchem. Zresztą wszystkie książki które mi się podobają, czytam w ten sposób. 430 stron to w końcu nie aż tak dużo, a na stronach dzieje się naprawdę dużo. Koniec II wojny światowej i czas odbudowy życia, bo tak bym to nazwała, na tzw. ziemiach odzyskanych, gdzie przyszło żyć, nie zawsze z wyboru, Polakom Niemcom, Rosjanom, a nawet innym narodowościom. Był przecież Ormianin, Żyd. Odnajdywanie się w tym kotle, wśród trudów, głodu, biedy, dręczących koszmarów i przeżyć. Zwykli ludzie czujący przynalezność do narodu, nieświadomi czasem jego poczynań, boleśnie ponoszący ich skutki. Czy potrafią żyć jak dawniej, ale w nowym otoczeniu, w nowych warunkach. Czy mają szansę na spokojne i szczęśliwe życie, na rodzinę? Autorka próbuje dać na to odpowiedź. Dzisiaj, patrząc na Zieloną Górę, odpowiedź jest prosta. Chyba się udało. Wówczas nie było to tak oczywiste. Powieść opiera się na historycznych faktach. Autorka pokazuje perspektywę końca wojny zarówno z punktu widzenia Polaków, jak i Niemców. Kiedyś trudno mi było uwierzyć w to co mówiono o Rosjanach. Zresztą pewnie nie wszyscy byli jednakowi, tak jak niejednakowi byli Niemcy. Moja mama czasem wspominała, że babcia miała zasłoniete prześcieradłami okna z napisem tyfus. Kiedy wkroczyli na podwórko, wyszła z osłonietą buzią i mówiła, ze wszyscy są chorzy na tyfus, więc się wycofaki. W domu miała trzy córki / 13-18-23 lata. Na szczęście nic im się nie stało. Może byli barzdziej tolerancyjni, bo nie utożsamiali sobie ludności tych terenów z Niemcami? Chociaż ja urodziłam się osiem lat po wojnie, opisy zawarte w książce w pewnym stopniu przywołują czas mojego dzieciństwa. Było ono bardziej podobne do tamtego niż obecnego. Czytając, czułam jakbym dotykała tego, o czym pisze aotorka, szczęśliwie unikając cierpień. Książka warta polecenia.

Wendyjska Winnica. Winne miasto to książka, która opowiada o historii Matyldy - córki Marty, bohaterki pierwszej części. Oprócz Matyldy poznajemy też na przestrzeni lat losy innych osób, których życie również nie oszczędzało. Pierwsze miesiące po zakończeniu wojny nie oznaczały wcale dla mieszkańców Grunbergu (Zielonej Góry) chwil wytchnienia, a wręcz przeciwnie... to, że miasto słynie z alkoholu jest zmorą jej mieszkańców, bowiem pijani Rosjanie "wyzwoliciele" zachowują się jak potwory, którym wszystko wolno. Matylda nigdzie nie czuje się jak w domu, najpierw więziona i jednocześnie w ten sposób chroniona nie unika bolesnych doświadczeń, spotyka zło i upokorzenie na każdym zakręcie. Cieszę się, że zdecydowałam się na zrecenzowanie tej książki, bardzo lubię historie z wojennym tłem, ale istnieje mniej książek o tym w jaki sposób świat radził sobie po wyniszczającej wojnie. Dzięki tej historii inaczej patrzy się na niemieckich cywili i wyzwolonych Polaków, a granica między byciem ofiarą bądź oprawcą jest bardzo cienka. Lepsze powojenne czasy to tylko mrzonki, ludzie podczas drogi o wolność utracili człowieczeństwo i zgubili litość, zrozumienie względem drugiej osoby. Co gorsze to nie jest fikcyjny, wykreowany przez autorkę świat, to wszystko miało miejsce, wszystko sie wydarzyło, niestety... Wojna dotknęła każdego człowieka bez względu na to jakiej był narodowości, jak wiadomo medal ma zawsze dwie strony, a życie ma różne odcienie. Książka porusza trudny temat zbiorowej odpowiedzialności za krzywdy innych. Pomyślcie tylko, ilu z was podświadomie lub nie czuje urazę do narodu niemieckiego? Właśnie, a ta książka ma za zadanie wyzbyć z nas uprzedzenia i otworzyć oczy na ludzi, którzy tak jak Polacy musieli podporządkować się władzom za cenę życia. Zakończenie złamało mi serce... Aż nie chciało się odłożyć książki i przyjąć do świadomości, że tak skończyła się ta książka. Taki obrót spraw tylko bardziej przyczynił się do mojego zdania o tym, że książka jest przepiękna i wzruszająca i dlatego tak bardzo mnie urzekła. Jedyny minus, który nie wiem z czego wynika dotyczy tego, że książkę czyta się naprawdę długo. Ale może usprawiedliwić to tym, że jeszcze dłużej możemy cieszyć się historią Matyldy.

Szybka i profesjonalna obsługa, polecam

Główną bohaterką książki „Winne miasto” jest Matylda Neumann. Dziewczyna z niemieckim akcentem, która pochodzi z Chwalimia i nazywa siebie Wendyjką. Młodziutka dziewczyna przeżyła ogromną tragedię, wojna odebrała jej bowiem rodziców, a o dalszej rodzinie słuch zaginął i nie miała żadnych wieści. Matylda jest skazana na łaskę Rosjanina, który uratował ją w od okrutnego losu. Dziewczyna ogarnięta przerażeniem i rozpaczą jest bardzo zamknięta w sobie i małomówna, ale jakoś próbuje przetrwać ten czas. Niestety, szczęście jej wcale nie sprzyja. Mimo chwilowego łutu szczęścia spotyka na swej drodze bezdusznych mężczyzn, którzy w czasie wojny czują się bezkarni i pragną jedynie zaspokojenia żądz. Po traumatycznych przeżyciach dziewczyna nie jest w stanie wrócić do równowagi i nie może zaznać wewnętrznego spokoju. Wszystko jakby sprzysięgło się przeciwko niej... Autorka książki „Winne miasto” stworzyła literacką lekcję historii. W książę tej w sposób bardzo dobitny i dosadny poznajemy prawdziwe oblicze wojny i powojennej rzeczywistości. Powiem szczerze, że rozpoczynając lekturę bardzo bałam się tej opowieści. Kilkanaście przeczytanych stron spowodowało u mnie zaszokowanie ogromem nieszczęścia bohaterów. Nieszczęścia, które było opisane w książce, a które jak dobrze wiemy miało miejsce w rzeczywistości na ziemiach polskich i nie tylko. Bałam się, że nie będę w stanie przebrnąć do końca tej lektury, jednak powoli wciągnęłam się w losy Matyldy i pozostałych bohaterów, którzy pojawili się w książce. I tak oprócz głównego wątku Matyldy, jej życia i przeszłości, autorka umiejętnie stworzyła połączoną sieć historii różnych postaci. Drugi tom z cyklu „Wendyjska Winnica” to książka ciężkiego kalibru. Nie jest to odprężająca, miła i łatwa lektura na jedno popołudnie dla duszy i umysłu. Obrazy, które pojawiały się w mojej głowie po przeczytaniu niektórych fragmentów bardzo wyraźnie przywoływały obrazy, które faktycznie miały miejsce kilkadziesiąt lat temu. Z pewnością „Winne miasto” spodoba się pasjonatom historii oraz wszystkim, którzy nie boją się mówić i wracać wspomnieniami do trudnej przeszłości. Książka ta jest pożyteczną lekcją historii, ponieważ pojawiają się w niej ważne daty, wydarzenia i opisy, które bez wątpienia pozostają na długo w pamięci. Cały ogrom nieszczęść bohaterów, tragizm wydarzeń, obraz nędzy i rozpaczy, który dotknął bohaterów tej książki wywołuje dreszcze i gęsią skórę. To wszystko wydaje się niewyobrażalne i tak dalekie w dobie konsumpcjonizmu, rozwiniętej technologii i wszechogarniających zewsząd dóbr, do których dążymy w codziennym „wyścigu szczurów”. Może warto się na moment zatrzymać i zastanowić, czy w tym pośpiechu nie zapominamy o pielęgnowaniu historii i kultury oraz tym, co w życiu jest ważne? „Winne miasto” z pewnością wywołuje różne refleksje i sprawia, że człowiek zastanawia się nad swoim życiem. Książka na pewno warta jest przeczytania mimo tematyki, która może wydawać się zbyt trudna.

Choć „Wendyjska Winnica. Winne miasto” jest II tomem trylogii i można czytać je niezależnie, to jeżeli nie znacie pierwszego, czyli „Wendyjska Winnica. Cierpkie grona” warto nadrobić :) Matylda cudem przeżywa zimową ucieczkę z rodzinnej wsi i trafia do Grünbergu, który tuż po wojnie staje się Zieloną Górą. Czy uda jej się zapomnieć o koszmarze wojny? Ułożyć nowe życie, odnaleźć miłość i wiarę w lepsze jutro? Książki z II wojną światową tle to powieści, które zawsze poruszają, pokazują ogrom cierpienia zwykłych ludzi, osób, które nie mają wpływu na decyzje wielkich tego świata, a ponoszą ich konsekwencje. Nie inaczej jest w „Winnym mieście”, Zielona Góra, która jeszcze niedawno była Grünbergiem jest miastem, w którym po wojnie mieszają się kultury trzech różnych narodów — Polaków, Niemców i Rosjan. Już samo to prowadzi do spięć, podsycanych nienawiścią do byłego okupanta, a Armia Czerwona nie jawi się jako wybawiciel, raczej kolejny ciemiężca. Grabieże, gwałty, pobicia, zabójstwa to porządek dzienny ludzi z Ziem Odzyskanych. Główna bohaterka Matylda, choć wiele już przeszła, niestety nie zazna spokoju. Ukrywająca swoje niemieckie pochodzenie żyje w ciągłym strachu przed wywózką. Niegdyś pod stałą opieką matki i ciotki, teraz sama musi o siebie zadbać, a praca staje się najlepszą ucieczką od wspomnień. Czy Matylda kiedyś przestanie uciekać, czy ma szansę na spokojne i szczęśliwe życie, na rodzinę? Powieść Zofii Mąkosy opiera się na historycznych faktach, autorka zachowuje jednak obiektywizm i pokazuje perspektywę końca wojny zarówno z punktu widzenia Polaków, jak i Niemców. Wzajemną niechęć, wrogie postawy, bo w końcu okupant zostaje pokonany i trzeba mu pokazać, gdzie jest jego miejsce. Sceny bywają brutalne, fragmenty na długo zapisują się w głowie, tej książki nie można odłożyć, ale niekiedy po prostu brakuje tchu. Dzięki „Wendyjskiej winnicy. Winnemu miastu” zrozumiałam, o czym mówiła babcia, kiedy do ich domu wpadli rosyjscy żołnierze. Nie, nie zrobili im krzywdy, a przynajmniej nigdy mi o tym nie wspomniała, jednak świadectwo, jakie po sobie zostawili, ma odzwierciedlenie w książce Zofii Mąkosy. Na koniec napiszę jeszcze, że oprócz poruszającej historii, na której ciąg dalszy czekam, ta książka jest po prostu przepięknie napisana! Bardzo się cieszę, że Wydawnictwo Książnica przekazała mi taką perełkę języka polskiego. „Wendyjska winnica. Winne miasto” trafiła na listę moich ulubionych książek, a Wam serdecznie ją polecam!