Winne miasto. Wendyjska winnica. Tom 2 (okładka miękka)

Warto przeczytać, przemyśleć . Doskonały opis relacji międzyludzkich oraz sytuacji społecznej i politycznej na ziemiach zachodnich (Zielona Góra i okolice) w trakcie wyzwolenia i tuz po II wojnie. Historia lubi się powtarzać...

Cudowna trylogia. Czytałam całość 2 razy i myślę, że za jakiś czas zacznę od nowa. Mam ogromną nadzieję, że autorka wróci jeszcze do historii Matyldy opisze dalsze losy bohaterki.

Szybka i profesjonalna obsługa, polecam

Rewelacja

Świetna

Świetna lektura. Niezwykle mądra i uniwersalna. Autorka posługuje się pięknym językiem, wspaniale opisuje emocje... Przejmująca i wzruszająca historia. Polecam również pierwszą część, "Cierpkie grona"!

Mądra, przejmująca seria o silnych kobietach w ciężkich czasach. W tle Ziemie Zachodnie... Historia, która porusza każdego! Świetna, mocna lektura.

Za błędy zawsze trzeba zapłacić, nawet jeśli były popełniane nieświadomie lub w imię idei, wydającej się słuszną. Cena czasem jest bardzo wysoka i bywa, że dotkliwie uderza w tego, kto ją płaci. Rachunek wystawiony przez przeznaczenie dla niektórych oznacza utratę wszystkiego co uważało się za najważniejsze i nie jest on niestety jednorazowy. Wojenna pożoga zmiotła tak wszystko, również rodzinny dom Matyldy. To, co było w nim najważniejsze odeszło bezpowrotnie, tak samo jak i wiara w ideologię, jaka przyczyniła się do upadku znanego jej świata. Nie tak łatwo odnaleźć swoje miejsce pośród nieznajomych, zwłaszcza w czasie kiedy nieufność jest na porządku dziennym, a odgłosy wojny jeszcze są dobrze słyszalne. Czy Zielona Góra może dać schronienie przed wspomnieniami, utraconymi złudzeniami i pozwolić napisać nowy rozdział? Kompromisy na jakie trzeba pójść nie są łatwe do zaakceptowania, tak samo jak trudno jest zapomnieć o tym, co niedawno miało miejsce. Jednak sytuacja Matyldy powoli wydaje się stabilizować, a widoki na przyszłość nie są złe. Gdzieś pomiędzy tym, co było i tym, co jest pojawia się nadzieja, że jeszcze nie wszystko stracone. W końcu dziewczyna tak naprawdę stoi u progu swego życia, lecz wspomnienia są bolesne, a rzeczywistość zaczyna dawać znać, że nic nie jest proste w powojennych realiach. Pierwsza część trylogii „Wendyjskiej winnicy” pokazała jak łatwo można ulec propagandzie i ideologii odległej od dotychczasowej rzeczywistości. Unaocznione i przypomniane zostały narodziny zła, tego wielkiego, jak i drobnych kamyków, z których powstał prawdziwy mur nienawiści dzielący rodziny, sąsiadów, w końcu narody. Drugi tom ukazuje świat po przejściu wojennego huraganu, jaki zniszczył miliony istnień, naznaczył bliznami setki tysięcy ofiar oraz przede wszystkim obrócił w pył dziedzictwo wielu pokoleń. W „Winnym mieście” ukazana jest egzystencja tych, którzy przetrwali. Zofia Mąkosa nie poszła na skróty przedstawiając już znane obrazy ze szkoły, filmów czy też dokumentów, skupiła się nie na bohaterze zbiorowym, chociaż i ta forma jest obecna, ale pojedynczych ludziach i ich historiach, jedynie na pierwszy rzut oka wydających się czarno-białych. Na ruinach tego, co zostało bezpowrotnie zmuszone do odejścia lub brutalnie wypędzone, powoli wraca iluzja normalności, jednak daleka od tego, co było kilka lat wcześniej. Pisarka nie dzieli postaci na zwycięzców i przegranych, są za to ludzie jacy jeszcze nie tak dawno byli na szczycie i ci, którzy byli na samym jego dnie, lecz teraz wszyscy próbują odnaleźć się w nowej sytuacji. Wojna nie jest jeszcze przeszłością, ona wciąż jest teraźniejszością i dla wielu taką już być może będzie zawsze. Słowa uznania dla wiernego opisania okresu, jaki nastąpił tuż po wojnie, bez patosu, za to z odsłonięciem prawdy o dramatach, które miały miejsce, a jakie zostawały w czterech ścianach lub tylko umysłach skrzywdzonych. Nie można również nie zauważyć jak z detalami zostało pokazanie odbudowywanie życia na jeszcze dymiących gruzach, tak dosłownie jak i w przenośni, oraz więzów społecznych i rodzinnych. Stare podziały, wojenne przepaście i rozłamy wywołane wojną stają się po częścią fundamentami nowej tożsamości na Ziemiach Odzyskanych. Podobnie jak nadzieja na nowy rozdział, jeszcze nie zaleczone rany oraz straconych bezpowrotnie marzeniach. „Wendyjska winnica. Winne miasto” jest mistrzowską kontynuacją sagi, w jakiej dzieje narodów sportretowane są poprzez historię pojedynczych ludzi. Zwycięstwo niekiedy ma inny smak niż się spodziewano, a przegrana odbiera więcej niż ktokolwiek się spodziewał.

Główną bohaterką książki „Winne miasto” jest Matylda Neumann. Dziewczyna z niemieckim akcentem, która pochodzi z Chwalimia i nazywa siebie Wendyjką. Młodziutka dziewczyna przeżyła ogromną tragedię, wojna odebrała jej bowiem rodziców, a o dalszej rodzinie słuch zaginął i nie miała żadnych wieści. Matylda jest skazana na łaskę Rosjanina, który uratował ją w od okrutnego losu. Dziewczyna ogarnięta przerażeniem i rozpaczą jest bardzo zamknięta w sobie i małomówna, ale jakoś próbuje przetrwać ten czas. Niestety, szczęście jej wcale nie sprzyja. Mimo chwilowego łutu szczęścia spotyka na swej drodze bezdusznych mężczyzn, którzy w czasie wojny czują się bezkarni i pragną jedynie zaspokojenia żądz. Po traumatycznych przeżyciach dziewczyna nie jest w stanie wrócić do równowagi i nie może zaznać wewnętrznego spokoju. Wszystko jakby sprzysięgło się przeciwko niej... Autorka książki „Winne miasto” stworzyła literacką lekcję historii. W książę tej w sposób bardzo dobitny i dosadny poznajemy prawdziwe oblicze wojny i powojennej rzeczywistości. Powiem szczerze, że rozpoczynając lekturę bardzo bałam się tej opowieści. Kilkanaście przeczytanych stron spowodowało u mnie zaszokowanie ogromem nieszczęścia bohaterów. Nieszczęścia, które było opisane w książce, a które jak dobrze wiemy miało miejsce w rzeczywistości na ziemiach polskich i nie tylko. Bałam się, że nie będę w stanie przebrnąć do końca tej lektury, jednak powoli wciągnęłam się w losy Matyldy i pozostałych bohaterów, którzy pojawili się w książce. I tak oprócz głównego wątku Matyldy, jej życia i przeszłości, autorka umiejętnie stworzyła połączoną sieć historii różnych postaci. Drugi tom z cyklu „Wendyjska Winnica” to książka ciężkiego kalibru. Nie jest to odprężająca, miła i łatwa lektura na jedno popołudnie dla duszy i umysłu. Obrazy, które pojawiały się w mojej głowie po przeczytaniu niektórych fragmentów bardzo wyraźnie przywoływały obrazy, które faktycznie miały miejsce kilkadziesiąt lat temu. Z pewnością „Winne miasto” spodoba się pasjonatom historii oraz wszystkim, którzy nie boją się mówić i wracać wspomnieniami do trudnej przeszłości. Książka ta jest pożyteczną lekcją historii, ponieważ pojawiają się w niej ważne daty, wydarzenia i opisy, które bez wątpienia pozostają na długo w pamięci. Cały ogrom nieszczęść bohaterów, tragizm wydarzeń, obraz nędzy i rozpaczy, który dotknął bohaterów tej książki wywołuje dreszcze i gęsią skórę. To wszystko wydaje się niewyobrażalne i tak dalekie w dobie konsumpcjonizmu, rozwiniętej technologii i wszechogarniających zewsząd dóbr, do których dążymy w codziennym „wyścigu szczurów”. Może warto się na moment zatrzymać i zastanowić, czy w tym pośpiechu nie zapominamy o pielęgnowaniu historii i kultury oraz tym, co w życiu jest ważne? „Winne miasto” z pewnością wywołuje różne refleksje i sprawia, że człowiek zastanawia się nad swoim życiem. Książka na pewno warta jest przeczytania mimo tematyki, która może wydawać się zbyt trudna.

„Winne Miasto” to druga część z cyklu „Wendyjska Winnica”. Zofia Mąkosa przedstawia nam historię determinacji kobiet oraz pokazuje siłę miłości na Ziemiach Odzyskanych. Wojenna rzeczywistość diametralnie zmieniła sielankowe dotychczas życie. Matylda, córka głównej bohaterki pierwszej części, Marty Neumann, po ucieczce z Chwalimia trafia do Grunbergu, który po wojnie zmienił nazwę na Zieloną Górę. Została uratowana przez radzieckiego żołnierza, który z czasem traktuje ją jak własność. Stara się zapewnić jej spokój, lecz coraz częściej ją od siebie uzależnia. Czy poczucie względnej wolności musi być ceną za bezpieczeństwo? Niemieckie pochodzenie nie ułatwia jej życia, gdyż każdy dzień niesie ze sobą strach przed wywózką. Na obcej ziemi, w nowych okolicznościach kobieta stara się odnaleźć szczęście, zbudować je na nowo. Czy jednak doświadczenia wojennie pozwolą złagodzić ból? Czy nowa rzeczywistość budowana będzie na solidnych fundamentach. Zwłaszcza, że w Zielonej Górze mieszają się kultury Polaków, Niemców i Rosjan. Taka mieszanka kulturowa podsyca tylko i tak napiętą już sytuację. Czy tęsknota za Chwalimiem nie pozwoli Matyldzie na budowanie szczęścia? Jak wiele będzie musiała znieść, by na gruzach życiowych, bolesnych doświadczeń budować poczucie bezpieczeństwa? Historia Matyldy jest niejako zwierciadłem historii wielu tysięcy ludzi, których wojenne doświadczenia nie szczędziły traumatycznych przeżyć. Zofia Mąkosa jest emerytowaną nauczycielką historii. Właśnie dzięki tej książce w poruszający sposób uczy nas historii. Ukazuje ludzkie dramaty, utracone marzenia, które wojenna zawierucha zdmuchnęła w drobny pył. Autorka doskonale wczuła się w temat, oddała wiele serca, przelała emocje, które udzielają się również i nam. Wiele powstało książek podejmujących tematykę ludzkich losów rozerwanych przez wojenną rzeczywistość. Lecz proszę mi wierzyć książki Pani Zofii Mąkosy zasługują na szczególne uznanie, gdyż nie tylko poznajemy ludzkie dramaty, lecz odbieramy ważną lekcję, która dla każdego z nas jest bardzo cenna. To, co przykuwa również uwagę to, bogactwo opisów, kwiecisty język Autorki, który sprawia, że choć książka podejmuje bolesne tematy, czyta się ją z największą przyjemnością. Książka jest również świadectwem tego jak wojna niszczy ludzkie marzenia, burzy szczęście a poczucie bezpieczeństwa przeobraża w ciągły strach o życie swoje i swoich bliskich. Gwarantuję Wam, że tak jak i ja, Wy również po odłożeniu tej książki na półkę, zerkać będziecie w zapowiedzi wydawnicze, oczekując trzeciej części z cyklu „Wendyjska Winnica”. Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Książnica http://www.czyt-nik.pl/recenzje/w-poszukiwaniu-szczescia/