Wilcze lato (okładka  miękka)

Wyjątkowo ciekawa kompozycja, warta polecenia.

Cool

IG: zaczytana_archiwistka Jesteś fanem/ką skandynawskich kryminałów? Jeśli Twoja odpowiedź brzmi tak, to mam coś dla Ciebie! „Marty wilk. Interes narkotykowy, który poszedł źle. I zabójczyni z niezwykłymi umiejętnościami...” „Wilcze lato” autorstwa Hansa Rosenfeldta jest niewątpliwie dobrym kryminałem, który stanowi pierwszy tom nowego cyklu autora serii z Sebastianem Bergmanem, (który swoją droga również polecam). Do sięgnięcia po tę powieść skusiły mnie dwie rzeczy: 1)Okładka - jest świetna, czuć od niej letni klimat, na który czekam z wielką niecierpliwością, 2)Narodowość pisarza - odkąd pamiętam, mam słabość do czytania książek, które wyszły spod pióra skandynawskich pisarzy. Poznajcie Hannah Wester - policjantkę mieszkającą w małym miasteczku, na północy Szwecji. Kobieta prowadzi dość monotonne życie - jednak do pewnego czasu... W lesie zostaje znalezione ciało martwego wilka. Nie byłaby to żadna nadzwyczajna sprawa gdyby nie fakt, że w żołądku zwierzęcia odnaleziono szczątki człowieka. Hannah i jej współpracownicy łączą tę sprawę z krwawą transakcją narkotykową na granicy z Finlandią. Na granicy spotkała się grupa Finów oraz Rosjan. Miała to być zwyczajna transakcja - jedna strona miała dać narkotyki, a druga pieniądze, jednak ludzie są dość pazerni i jeden mężczyzna zapragną zgarnąć obie rzeczy tylko dla siebie... Czyje szczątki znajdowały się w żołądku martwego wilka? I gdzie podziały się narkotyki oraz pieniądze? „Wilcze lato” należy do powieści, których akcja rozwija się dość poooowoooli - i to dosłownie. Początkowe rozdziały niezbyt zachęcały mnie do dalszej lektury - nic się w nich kompletnie nie działo - przez co pierwszą połowę tej historii czytałam aż trzy dni, (nie potrafiłam się przemóc i podczas czytania myślałam o czymś innym, przez co nie skupiałam się na fabule). Pierwsza połowa „Wilczego lata” jak dla mnie jest zbyt monotonna, ale za to druga.... jest o niebo lepsza! Może akcja rozwijała się powoli, jednak czym bliżej zakończenia byłam, tym trudniej było mi oderwać się od czytania. Będę z Wami szczera - według mnie to ostatnie rozdziały uratowały całą powieść. Gdyby nie zwrot akcji, który nastąpił na kilkudziesięciu ostatnich stronach, coś czuję, że szybko zapomniałabym o tej książce. Mieszane uczucia mam również do naszej głównej bohaterki - Hanny. Z jednej strony zaimponowała mi swoją dociekliwością, jednak jej relacja z mężem... Niestety w tej kwestii odpychała mnie dość mocno od siebie. Jednak strasznie współczuję jej tego co ją spotkało - jej dwuletnia córka została porwana i kobieta ma nadal przez to wyrzuty sumienia. Na plus tej historii zasługuje tło całej fabuły - czytelnik ma tutaj do czynienia z małym miasteczkiem, w którym każdy pragnie zachować swoje mroczne sekrety tylko dla siebie. Kiedy akcja zaczęła się w końcu rozwijać poczułam, że coś wisi w powietrzu i nasi bohaterowie nie są tak święci jak mi się na początku wydawało... Jakie tajemnice skrywają mieszkańcy? Tego musicie dowiedzieć się sami! Czy książkę polecam? Tutaj niestety mam dylemat... Poleciłabym tę powieść za jej niespotykany klimat, jednak zdaję sobie sprawę, że większość z Was może dość mocno męczyć się z pierwszą połową „Wilczego lata”... Więc jeśli jak ja czytacie książki od początku do końca - nieważne jak zła oraz beznadziejna będzie - to polecam Wam zapoznać się z tą lekturą, zakończenie na pewno Was zaskoczy!

Małe senne miasteczka mają to do siebie, że niemal nic nie się w nich nie dzieje. A jeśli się dzieje, to odbywa się to pod płaszczykiem, w ukryciu, a prawda tak naprawdę rzadko wychodzi na jaw. Dlatego to miejsca idealne do tego, żeby się przyczaić, tyle tylko, że trudno pozostać anonimowym. Okazuje się jednak, że nawet w takich małych, pozornie sielskich miasteczkach, mogą rozgrywać się prawdziwe wojny. W miasteczku na północy Szwecji, Haparandzie, są to akurat wojny rosyjskich gangów. Co jednak wspólnego mają one z … wilkami? Jak się okazuje, dzięki lekturze powieści sensacyjnej, pt. „Wilcze lato”, autorstwa Hansa Rosenfeldta – całe mnóstwo. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Czarna Owca książka intryguje niezwykłą zagadką, która w miarę upływu czasu, zmienia swoje oblicze. Powieść, kolejna już z cyklu „Czarna seria”, to nie tylko prawdziwa gratka dla miłośników twórczości autora, ale również dla wszystkich, lubujących się w dość specyficznych (i klaustrofobicznych) klimatach. I pomyśleć, że dotąd aktywność lokalnej policji, w tym Hannah Wester, ograniczała się zwykle tylko do nudnych śledztw. Takich jak to dotyczące nielegalnych polowań na wilki. Tyle tylko, że kiedy w niewielkiej odległości od siebie, zostały znalezione dwa martwe zwierzęta, które nie zginęły od strzału z broni palnej, sprawa robi się zagadkowa. Nikt jednak nie spodziewał się, że przyczyna śmieci zwierząt będzie tak wstrząsająca. Otóż zwierzęta otruły się po zjedzeniu… człowieka. Którego zwłoki zresztą zostały dość nieudolnie ukryte, na tyle, że zdołały się do nich dobrać zwierzęta. Nadgryźć je, i otruć się przy okazji, bowiem mężczyzna przed śmiercią został nie tylko postrzelony, ale również nafaszerowany trucizną. W pobliżu zwłok znaleziono również ślady wskazujące na uszkodzony samochód. Wszystko wskazuje zatem na to, że zwłoki zostały przywiezione na miejsce. Wkrótce okazuje się, że odkryte zwłoki mają coś wspólnego z tragicznie zakończoną transakcją narkotykową na granicy z Finlandią. Jak jednak ofiara znalazła się w Haparandzie? Czy została zamordowana przez rosyjskich gangsterów? A jeśli transakcja na granicy była nieudana, to gdzie są narkotyki oraz pieniądze? Odpowiedzi na te pytania poszukuje nie tylko policja. Poznajemy bowiem tajemniczą Katię z intrygującą przeszłością i profesją… Jak zakończy się ta powieść? Zaskakująco, pod warunkiem jednak, że do końca dobrniemy. Powieść jest bowiem bardzo nierówna, jeśli chodzi o natężenie aktywności bohaterów i samych wydarzeń. Początek jest senny, dość nudny, można nawet powiedzieć, i to mimo dokonanego odkrycia. Jednak nasza cierpliwość zostanie nagrodzona, bowiem mniej więcej w połowie książki zostajemy wciągnięci bez reszty w opisywane sytuacje, w końcu zaczynamy angażować się też emocjonalnie. Jeśli to zabieg celowy, to niestety dość ryzykowny, bowiem część czytelników może po prostu książkę odłożyć. Jednak ci, którzy tego nie zrobią, zostaną nagrodzeni emocjonującym rozwojem wydarzeń.

Małe senne miasteczka mają to do siebie, że niemal nic nie się w nich nie dzieje. A jeśli się dzieje, to odbywa się to pod płaszczykiem, w ukryciu, a prawda tak naprawdę rzadko wychodzi na jaw. Dlatego to miejsca idealne do tego, żeby się przyczaić, tyle tylko, że trudno pozostać anonimowym. Okazuje się jednak, że nawet w takich małych, pozornie sielskich miasteczkach, mogą rozgrywać się prawdziwe wojny. W miasteczku na północy Szwecji, Haparandzie, są to akurat wojny rosyjskich gangów. Co jednak wspólnego mają one z … wilkami? Jak się okazuje, dzięki lekturze powieści sensacyjnej, pt. „Wilcze lato”, autorstwa Hansa Rosenfeldta – całe mnóstwo. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Czarna Owca książka intryguje niezwykłą zagadką, która w miarę upływu czasu, zmienia swoje oblicze. Powieść, kolejna już z cyklu „Czarna seria”, to nie tylko prawdziwa gratka dla miłośników twórczości autora, ale również dla wszystkich, lubujących się w dość specyficznych (i klaustrofobicznych) klimatach. I pomyśleć, że dotąd aktywność lokalnej policji, w tym Hannah Wester, ograniczała się zwykle tylko do nudnych śledztw. Takich jak to dotyczące nielegalnych polowań na wilki. Tyle tylko, że kiedy w niewielkiej odległości od siebie, zostały znalezione dwa martwe zwierzęta, które nie zginęły od strzału z broni palnej, sprawa robi się zagadkowa. Nikt jednak nie spodziewał się, że przyczyna śmieci zwierząt będzie tak wstrząsająca. Otóż zwierzęta otruły się po zjedzeniu… człowieka. Którego zwłoki zresztą zostały dość nieudolnie ukryte, na tyle, że zdołały się do nich dobrać zwierzęta. Nadgryźć je, i otruć się przy okazji, bowiem mężczyzna przed śmiercią został nie tylko postrzelony, ale również nafaszerowany trucizną. W pobliżu zwłok znaleziono również ślady wskazujące na uszkodzony samochód. Wszystko wskazuje zatem na to, że zwłoki zostały przywiezione na miejsce. Wkrótce okazuje się, że odkryte zwłoki mają coś wspólnego z tragicznie zakończoną transakcją narkotykową na granicy z Finlandią. Jak jednak ofiara znalazła się w Haparandzie? Czy została zamordowana przez rosyjskich gangsterów? A jeśli transakcja na granicy była nieudana, to gdzie są narkotyki oraz pieniądze? Odpowiedzi na te pytania poszukuje nie tylko policja. Poznajemy bowiem tajemniczą Katię z intrygującą przeszłością i profesją… Jak zakończy się ta powieść? Zaskakująco, pod warunkiem jednak, że do końca dobrniemy. Powieść jest bowiem bardzo nierówna, jeśli chodzi o natężenie aktywności bohaterów i samych wydarzeń. Początek jest senny, dość nudny, można nawet powiedzieć, i to mimo dokonanego odkrycia. Jednak nasza cierpliwość zostanie nagrodzona, bowiem mniej więcej w połowie książki zostajemy wciągnięci bez reszty w opisywane sytuacje, w końcu zaczynamy angażować się też emocjonalnie. Jeśli to zabieg celowy, to niestety dość ryzykowny, bowiem część czytelników może po prostu książkę odłożyć. Jednak ci, którzy tego nie zrobią, zostaną nagrodzeni emocjonującym rozwojem wydarzeń.

Widzieliście kiedyś na własne oczy wilka? Chociaż mieszkam na terenach zamieszkałych przez co raz to większe ilości wilków, to nie miałam okazji żadnego spotkać. Mój tata pracuje w lesie i już nie raz widział je, kiedy akurat przebiegały nie daleko niego, goniąc sarnę. Problem jest też w tym, że wilki przestały się bać ludzi i podchodzą bliżej domów, co już robi się niebezpieczne. . No ale dzisiaj nie mowa tu o wilkach, a raczej o książce, kryminale, który zaczyna się poprzez znalezienie martwego wilka, w którym odkryto ludzkie szczątki. Zaczyna się ciekawie i mrocznie, a czy nadal akcja była tak trzymająca w napięciu, to się przekonajmy🤔 . 🌿 Po odnalezieniu ludzkich szczątek we wnętrzu wilka, do sprawy zostaje przydzielona policjantka Hannah Wester. Cała akcja rozgrywa się na północy Szwecji w miasteczku Haparandzie i wszyscy wiedzą, że to nie będzie spokojne lato, jakiego się spodziewali. Sprawa ma związek z pewną transakcją narkotykową, po której pozostaje wiele ofiar, a pieniądze i narkotyki znikają. Zegar odmierza czas, policja poszukuje sprawcy, a w mieście pojawia się tajemnicza Katia, której nikt nie stanie na drodze w odnalezieniu skradzionych narkotyków i pieniędzy.🌿 . Dawno już nie czytałam kryminału, który w sumie od samego początku odkrywa karty, ale i to nie zupełnie. Bo autor już prawie na wstępie zdradza nam, kto zabił handlarza narkotyków, okradł go z nich i z pieniędzy. Dalszy ciąg książki to poszukiwanie właśnie tych osób i skradzionych zdobyczy. Do połowy książka była napisana w sposób poprawny i bez żadnych fajerwerków, dopiero gdzieś tak od połowy, akcja przybierała na sile i w końcu coś zaczęło się tam dziać. Tylko czy o to chodzi, aby dopiero od połowy książki wciągnąć czytelnika w historię? . Podejrzewam, że większość może porzucić ją już w połowie czytania, bo okaże im się nudna i straci swoją cierpliwość do prze długiego wprowadzenia w historię. . Po przeczytaniu już sporej ilości kryminałów i thrillerów, mam dosyć spore oczekiwania co do tego gatunku. Ta książka dla większości może się okazać za nijaka, odczuwać może również pewien niedosyt, ale o dziwo mi się ona nawet podobała, bo to było coś kompletnie innego, co do tej pory czytałam. To jest jedna z tych powieści, których na ich podstawie spokojnie można nakręcić film sensacyjny. Gotowy scenariusz na świetne kino akcji. . Jak prawie w każdej książce kryminalnej, tak i w tej główna policjantka, również przeżywała rozterki rodzinne i skrywała pewne tajemnice, na które znalazła odpowiedzi, ale nie do końca. Ten wątek akurat był ciekawy, chociaż trochę naciągnięty.

Haparanda to miasto w północnej Szwecji, leżące u ujścia rzeki Torne do północnej części Zatoki Botnickiej, w regionie Norrbotten, przy samej granicy z Finlandią. Policja otrzymuje zgłoszenie o dwóch martwych wilkach znalezionych w lesie. Sprawa wydaje się prosta, znaleźć winnych ich otrucia. Jednak otrzymują informację, że w żołądkach obu z nich znajduje się ludzkie mięso. Przecież wilki od stu lat nie zaatakowały człowieka, a może to było łatwe i całkiem martwe pożywienie do zdobycia? Rozpoczynają się poszukiwania ciał i od tego momentu wszystko zaczyna się komplikować. Główna bohaterka, policjantka Hannah to kobieta po przejściach, która mierzy się z własnymi demonami przeszłości i nie spodziewa się, że prawdziwe czarne chmury dopiero będą przed nią. Z jednej strony silna i w pełni opanowana kobieta, a z drugiej wątła psychicznie jak źdźbło trway rzucane przy mocnym wietrze. Hannah próbuje przejąć kontrolę nie tylko nad własnym życiem, ale również nad wszystkim dookoła nie zauważając pewnych alarmujących sygnałów nadchodzącej katastrofy. Bohaterka, która da się lubić i chce się jej kibicować. Miałam ochotę na skandynawski kryminał, choć obawiałam się, że będzie nieco statecznie. Nic z tych rzeczy. Już od samego początku wkręciłam się w samo śledztwo. Policjanci mieli nie lada orzech do zgryzienia, bowiem w tym sennym miasteczku nie było nigdy poważniejszych zbrodni. Nagle muszą mierzyć się nie tylko z martwymi wilkami, ale również kilkoma trupami, zaginionymi pieniędzmi i narkotykami wartymi miliony koron. Z dużym zainteresowaniem śledziłam losy bohaterów od Hannah i Thomasa po Katyę czy UV, bowiem oprócz warstwy kryminalnej autor zadbał o solidne podłoże obyczajowe. Autor oddał również głos miasteczku, które raz po raz snuje opowieść o sobie i swoich mieszkańcach. Bardzo mi się podobały te krótkie fragmenty, bowiem dało się wyczuć jego starą duszę.  Miasteczko, na którym każde wydarzenie na znaczyło swoim piętnem do wiecznego dźwigania. Spędziłam z Wilczym Latem kilka wieczorów i gdyby nie wieczne zmęczenie życiem codziennym, przeczytałabym w góra dwa dni. Polecam, bo to bardzo dobry kryminał rozpoczynający nową serię, bo zakończenie nie pozostawia wątpliwości,  że będzie ciąg dalszy. A ja na pewno będę chciała poznać dalsze losy bohaterów.

Mafia, zabójstwa, intryga. Po lekturze "Wilczego lata" Hansa Rosenfeldta wniosek nasuwa się w zasadzie jeden: skandynawski kryminał wciąż ma się znakomicie, a jego sztandary niesie o wiele więcej niż kilku bardzo dobrych autorów. Rosenfeldt, jako jeden z nich, raczy nas obiecującą historią o mafii, narkotykach i o powiązanych z nimi zabójstwach, których zagadkę musi rozwiązać miejscowa policjantka. A cała ta opowieść rozpoczyna się wraz z chwilą odnalezienia martwego wilka, w którego trzewiach znajdują się szczątki człowieka... W ciągu zaledwie kilku dni życie Hannah Wester, policjantki w średnim wieku mieszkającej w miasteczku na północy Szwecji – Haparandzie, gwałtownie się zmienia. Kiedy okazuje się, że w żołądku znalezionego w lesie martwego wilka odkryto szczątki człowieka, Hannah rozumie, że nie będzie to lato jak każde inne. Zwłoki wkrótce zostają powiązane z krwawą transakcją narkotykową na granicy z Finlandią. Jak ofiara znalazła się w lesie pod Haparandą? I gdzie podziały się narkotyki oraz pieniądze? Hannah i jej współpracownicy nie spoczną, póki nie dowiedzą się, co się stało. Ale czas ucieka, a oni nie są jedynymi, którzy poszukują zdobyczy. Kiedy w mieście pojawia się tajemnicza Katia, życie w Haparandzie zostaje wywrócone do góry nogami – nie tylko dla Hannah, która w końcu musi stawić czoło swojej przeszłości. W zasadzie mamy tutaj wszystko to, co stanowi o sukcesie dobrego kryminału: ciężki klimat, tajemnice, zwroty akcji, wyrafinowane zbrodnie i zagadki z przeszłości, które rzutują na obfitującą w pełne akcji, bieżące wydarzenia. Cała historia rozkręca się, trzeba o tym wspomnieć, bardzo powoli, jednak początkowe wolne tempo zostaje nam później z nawiązką wynagrodzone. Czepiać można się tego, że "Wilcze lato" nie jest tak naprawdę niczym odkrywczym jeśli chodzi o tradycje skandynawskiego kryminału - autor czerpie z nich garściami i po prostu umiejętnie przekształca dobrze znane wzorce na potrzeby własnej historii. Czy warto jednak czynić z tego zarzut? W budowaniu własnych opowieści na bazie dobrze znanych schematów nie ma w gruncie rzeczy nic złego - zwłaszcza jeśli w efekcie historie te się nam podobają. Ta ma wszelkie dane po temu, aby się spodobać. Więc chyba warto po nią sięgnąć.

Kłamstwo ma krótkie nogi. Chęć szybkiego wzbogacenia się może prowadzić do tragedii. Zatajanie ważnych informacji może sprawić, że czas zacznie przeciekać przez palce, a zegar nieubłaganie będzie go nadal odmierzał: tik – tak. To lato nie będzie takie samo, jak wszystkie inne. Policjantka mieszkająca w małym szwedzkim miasteczku Haparandzie otrzymuje tajemniczą sprawę śmierci wilków. Okazuje się bowiem, że w ich żołądkach znaleziono ludzkie szczątki. Zwłoki te bardzo szybko zostaną powiązane z pewną transakcją narkotykową. Hannah oraz jej współpracownicy nie spoczną, dopóki nie wyjaśnią tej sprawy. Czas ucieka nieubłaganie, a jak się okazuje nie tylko oni poszukują zdobyczy. Czy kiedy dojdzie do wyjaśnienia tej sprawy zostaną zaskoczeni? Jaką rolę odegra pewna zabójczyni z niezwykłymi umiejętnościami i jak będą wiązały się jej losy z losem prowadzonego śledztwa? „Wilcze lato” to w moim odbiorze dość przeciętny kryminał, chociaż biję się z myślami, czy to jednak bardziej nie była sensacja i być może dlatego mam takie mieszane uczucia. Początek dawał zapowiedź naprawdę wciągającej historii, ale ze strony na stronę emocje i zaciekawienie opadały, aby wraz z końcówką znowu wzbudzić moje zainteresowanie. Dla mnie w tej pozycji było wszystkiego ciut za dużo. Za dużo bohaterów, i to mam wrażenie, podobnych do siebie, za dużo przeplatanych historii z przeszłości i teraźniejszości bez wyraźnego zaznaczenia. Po prostu pogubiłam się w tym wszystkim. Niemniej końcówkę pochłonęłam jednym tchem i nie czułam, żebym potrzebowała tylu szczegółów po drodze, żeby się wciągnąć w historię. Pomysł na fabułę dobry, jeśli kogoś kręcą takie klimaty. Ja po lekturze śmiało mogę stwierdzić, że to chyba nie była odpowiednia pozycja dla mnie. Nie miałam przyjemności czytać poprzedniej serii autora, którego bohaterem był policyjny profiler, ale nie powiedziałam jeszcze ostatniego słowa, a że jestem osobą, która sama musi się o wielu rzeczach przekonać na własnej skórze, to i z twórczością Hansa Rosenfeldta zapewne jeszcze się spotkam. Oczywiście moja ciekawość nie pozwoli mi nie sięgnąć po kolejny tom z tej serii, także czekam, co też wydarzy się dalej, a Wam polecam zapoznać się z Wilczym latem.

Martwy wilk. Fiasko w interesie narkotykowym. Zabójczyni z niezwykłymi umiejętnościami. Hannah Wester prowadzi sprawę, która wywraca jej życie do góry nogami. W ciele wilka znaleziono szczątki człowieka, którego to zwłoki powiązane są z transakcją narkotykową na granicy z Finlandią. Co tam się stało? Gdzie narkotyki i pieniądze? Kim jest tajemnicza Katia? To jest kryminał zasługujący na dołączenie do grona „Czarnej Serii”! „Wilcze lato” to pierwszy tom z nowego cyklu kryminalnego Hansa Rosenfeldta. Fabuła jest naprawdę ciekawa i porywająca. Autor ma dar do wymyślania dość nieoczywistych scen, które potrafią zmrozić czytelnika. Do tego akcja jest świetnie wywarzona i stopniowo nabiera tempa przez co wyłącznie potęguje to w czytelniku ciekawość i chęć jak najszybszego poznania finału historii. Chociaż niektórzy mogą początkowo poczuć znużenie. Dlatego proszę Was - wytrwajcie! Tutaj naprawdę bardzo dużo się dzieje i na lekturze zdecydowanie warto się skupić, aby niczego nie przegapić. Osobiście pomimo łączenia ze sobą wielu faktów prawie do końca nie byłam pewna, czy aby mój tok rozumowania był odpowiedni. Do tego trzeba przyznać, że autor miał ciekawy pomysł, aby od samego początku odkrywać karty, ale i nieźle nimi mieszać. Dawno nie spotkałam się z czymś takim w kryminale. Bohaterowie zostali tutaj przedstawieni genialnie! Są tajemniczy, zagadkowi, zupełnie nieoczywiści. Każdy z nich jest inny i wzbudza wiele sprzecznych emocji w czytelniku. Otrzymujemy tutaj przedstawienie dwóch naprawdę silnych postaci kobiecych - dobrej pani detektyw i tajemniczej Rosyjskiej zabójczyni. To ich postacie są tutaj najlepiej dopracowane i muszę przyznać, że autor zrobił to genialnie. Nasza pani detektyw skrywa tajemnice, które odcisnęły na niej piętno i tak naprawdę w pewien mniejszy bądź większy sposób rzutują na przebieg całej sprawy. „Wilcze lato” to książka, z którą zdecydowanie warto się zapoznać. Całość wypada naprawdę świetnie i jak na skandynawski kryminał czuć ten specyficzny klimacik, który bardzo często w nich otrzymujemy. Osobiście nie mogę się doczekać kolejnej książki z cyklu.