Postaci jakby z krwi i kości. Horror w pełnym tego słowa znaczeniu. Wcielone zło w różnych postaciach. Istny Armagedon emocji. Historie nieskończone, często urwane. Niedopowiedzenia sam sobie wymyślasz i to jest najlepsze, najbardziej prawdziwe, jak w tekstach z kronik kryminalnych.

Jak dla mnie Orbitowski to przeciwieństwa. Dosadność języka versus wrażliwość na świat. Bunt przeciw pragnieniu spokoju i spełnienia. Miłość kontra nienawiść, realizm kontra magia itd. itd. Mnie te kontrasty przyciągają, a w tych opowiadaniach są naprawdę wyraziste. 7/10

Autor ma niesamowitą wyobraźnię, na podstawie każdego z jego opowiadań niejeden początkujący pisarz mógłby wydać opasły tom powieści. Orbitowski dba o czytelnika, bo tu jest wszystko, co najlepsze, bez wodolejstwa. Bardzo cenię tego pisarza, genialne pióro.

Zaściankowy klimat, dosadne dialogi, ociosane, wyraziste charaktery postaci i humor to kwintesencja Orbitowskiego pisania. Coś dla fanów i dla tych, którzy jeszcze nie znają. Myślę, że opowiadania z kolei, autostrad i innych spodobają się wielu osobom.

Jakie są dzisiejsze mity? Są makabryczne, szokujące, mające wzbudzić zdumienie u czytającego. Im bardziej szokują, tym lepiej. Widma, potwory, szatański pomiot, kaci, wszystko tu się znalazło i moim zdaniem podano nam to w najlepszej możliwej formie.

Łukasz Orbitowski to pisarz dojrzały, który dopracował już swój warsztat twórczy, laureat wielu nagród, w tym Paszportu Polityki. To jedna z jego początkowych książek, ale pierwsza poważna i w pełni ukształtowana. Bardzo dobra.

Zaściankowość i prymitywizm ciemnogrodu. Niepostępowe społeczeństwo i wybrańcy, którzy poświęcają się dla idei. Walka ze skostniałymi zasadami i wstecznictwem ogółu. Przegrani ludzie, ale prowadzący batalie o wielkie materie.

Silnie oddziałuje na wyobraźnię czytelnika. Znakomicie oddaje nastrój niepokoju, niewiadomej, zagubienia we współczesnym świecie. Przyznaję się, że mam niezłego cykora kiedy zasiadam sama do tej lektury. Zachęcam.

Kolejny Orbitowski i kolejna uczta dla czytelnika! To nic, że większość tych opowiadań znam, to nic – wraca się baaardzo przyjemnie.