Wigilia Małgorzaty (okładka twarda)

Nie będę ukrywać faktu, że zbliżające święta - o dziwo! - napawają mnie pozytywnymi emocjami. Wiem, że nie wszyscy czują to samo co ja, a widmo wigilii skutecznie psuje im humor, jednak nie mam zamiaru oceniać kogoś na tej podstawie - każdy ma swoje powody, by kochać lub nienawidzić świąt. No ale nie o tym ja chciałam! Na fali kolejnych świątecznych premier skusiłam się, by sięgnąć po pewną książkę, która wybudziła mnie z dziwnego transu, w którym tkwiłam od kilku miesięcy. Dziś opowiem Wam kilka słów o powieści Wigilia Małgorzaty. Dla Małgorzaty wigilia jest dniem samotnym. Co roku spędza ten czas samotnie, ponieważ tak jest jej po prostu wygodnie. Rodzinne święta ją męczą, a poza tym ona już nie wychodzi z domu - przecież na osiemdziesięciolatkę na zewnątrz czyha tyle niebezpieczeństw, więc po co miałaby się narażać? Właśnie zamierza siąść do swojej wigilijnej kolacji, kiedy dzieje się coś, co odmieni te święta i każdy następny dzień w życiu Małgorzaty... Pozwólcie, że zacznę od zachwycenia się wydaniem tej książki. Słuchajcie, nie spodziewałam się, że ta pozycja będzie miała tak duży format, jednak nie jest to absolutnie wada. Jestem skłonna wręcz napisać, że dzięki takiemu rozmiarowi, ta pozycja jeszcze bardziej przykuwa wzrok (i to bardzo dobrze!), a co za tym idzie więcej osób może ją kupić. Musicie tutaj wiedzieć, że ta książka to świetny pomysł na prezent (just sayin’). Główna bohaterka, Małgorzata, wzbudziła we mnie coś na kształt współczucia i takiej troski. Kiedy czytałam o jej lęku przed wychodzeniem z domu, było mi przykro, ponieważ tak naprawdę ta postać nie była w stanie za bardzo nic zrobić. Tutaj zdradzę, że bardzo utożsamiałam się z tą postacią, gdyż przez pewien czas sama nie wychodziłam z domu, z powodu jakiegoś irracjonalnego lęku. Być może dlatego też ta historia aż tak do mnie trafiła. Jest to bardzo cienka książka, więc jej lektura nie zajmuje nawet godziny. Z jednej strony może to i dobrze, ale z drugiej... No powiem szczerze, że gdyby autorzy rozbudowali trochę bardziej tę powieść (dodając nawet kilka stron), wcale bym się nie obraziła i podejrzewam, że pewna część innych czytelników tej powieści również nie. No ale i tak nie mogę napisać, że jest to zły twór, bo wtedy bardzo bym skłamała. Wigilia Małgorzaty to piękna opowieść o tym, jak często boimy się różnych sytuacji, które tylko wydają nam się niebezpieczne, doprowadzając do tego, że zaczynamy bać się po prostu życia. Ta krótka historia mocno we mnie uderzyła i sprawiła, że zaczęłam patrzeć na różne rzeczy całkowicie inaczej. Myślę, że będzie to idealna pozycja dla miłośników do bólu prawdziwych historii, a także sprawdzi się ona świetnie jako prezent – co już pisałam wyżej. Może nie trafi tak bardzo do młodszych czytelników, ale do pozostałych grup wiekowych już jak najbardziej.

Jest Wigilia Bożego Narodzenia. Wszyscy szykują się do świątecznej kolacji. Jedynie Małgorzata spokojnie pije herbatę (a może kawę?), stojąc w oknie swojego domu i obserwując swoich sąsiadów. Nigdzie jej się nie spieszy, gdyż od kilku lat święta spędza samotnie. Nie myślcie jednak, że jest z tego powodu smutna czy rozczarowana. Po prostu tak jest jej wygodnie. Nie ma już sił urządzać Wigilii dla całej rodziny. By nie sprawiać dzieciom przykrości, co roku dzwoni do nich i gorąco ich namawia, by świętowali Boże Narodzenie we własnym gronie, bez niej. Z wiekiem Małgorzata coraz rzadziej wychodzi z domu. Ma wrażenie, że na każdym kroku czają się na nią przeróżne zagrożenia. Śliski chodnik, pędzący kierowcy, złodzieje… Z obaw przed nieszczęściem Małgorzata w święta rezygnuje nawet z pasterki. Nie myślcie jednak, że całe Boże Narodzenie spędzi wyglądając przez okno. Co to, to nie! Na Małgorzatę już czekają ciepłe, antypoślizgowe kapcie, lekkostrawna kolacja wigilijna oraz specjalnie wybrane na tę okazję programy telewizyjne. I mogłoby się wydawać, że w domu Małgorzaty nie ma miejsca na żaden bożonarodzeniowy cud. A jednak! W te święta zdarzy się coś, co na zawsze odmieni losy poczciwej staruszki, bowiem w wigilijny wieczór do jej drzwi zapuka… zbłąkany wędrowiec! Jeśli jesteście ciekawi zakończenia tej niezwykłej historii, to sięgnijcie koniecznie po książkę „Wigilia Małgorzaty”. Z pewnością „Wigilia Małgorzaty” to bardzo nietypowa książka o Bożym Narodzeniu. Nie znajdziecie tu słodkich choinek, lukrowanych pierniczków, czy bohaterów rozgorączkowanych świątecznymi przygotowaniami. Nie ma tu też Świętego Mikołaja ani worka prezentów. Prawdę mówiąc nie znajdziecie tu również świątecznej atmosfery. Małgorzata na każdym kroku zadziwia swoim dystansem i pewną obojętnością na zbliżające się Boże Narodzenie. Być może przyczyną jej podejścia jest znużenie życiem bądź osłabienie, wynikające z podeszłego wieku. Kto wie, może za jej zachowaniem kryje się depresja? Bohaterkę poznajemy dość powierzchownie, możemy się więc tylko domyślać powodów, dla których święta decyduje się obchodzić w taki, a nie inny sposób. Na szczęście, w tej na pierwszy rzut oka niezwykle smutnej historii wydarzy się coś, co odmieni losy Małgorzaty. Spotka ona na swojej drodze kogoś, kto przypomni jej, że naprawdę warto cieszyć się życiem. Co takiego sprawi, że Małgorzata zdecyduje się korzystać z każdego dnia, który na nią czeka? O tym musicie przekonać się sami. Książki takie jak „Wigilia Małgorzaty” są nam bardzo potrzebne. Myślę, że w swojej okolicy każdy z nas znajdzie starszych ludzi, którzy ze strachu, smutku czy wygody odcinają się od bliskich. Być może część z nich boryka się z głęboko skrywanymi problemami. Historia, której autorką jest India Desjardins pokaże młodym czytelnikom, że czasem drobny gest serdeczności czy niewinny uśmiech mogą być dla tych ludzi wielką pociechą! Warto o tym pamiętać, zwłaszcza teraz! Początkowo zastanawiałam się nad sensem tworzenia książki dla młodzieży, w której dużą część przekazu stanowią ilustracje. Teraz jednak z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że pomysł autorów jest naprawdę niezwykle trafiony. Ilustracje Pascala Blanchet’a są cudowne. Z jednej strony proste, skąpe w kolorach, z drugiej jednak strony bardzo symboliczne i skrywające duże emocje! Niesamowicie wzmacniają one przekaz, płynący z fabuły i sprawiają, że nie sposób przejść obok tej historii obojętnie. Uważam, że każdy powinien przeczytać „Wigilię Małgorzaty”. Choć zdecydowanie nie jest to typowa książka świąteczna, to skrywa bardzo ważne przesłanie, które w naszych czasach jest szczególnie aktualne. Gorąco polecam tytuł „Wigilia Małgorzaty” wszystkim czytelnikom od 10. roku życia, a także dorosłym. Czytelnicze Podwórko

Nawet czytać nie trzeba tu obraz sam opisuje akcję. Fajna książka drugie święta z nami i za każdym razem wyciągamy z niej soc nowego.

Dla mnie super! Idealny prezent na Swieta. Realizacja zamowienia i info - bez zastrzezen.

Kupno tej książki miało miejsce pod wpływem impulsu. Miała ona być prezentem dla babci, która kiedyś, w okolicach Świąt Bożego Narodzenia, wspomniała coś o tej pozycji. Usłyszała o niej w pewnej audycji Radiowej Trójki, nie zapamiętała jednak dokładnego tytułu, wydawnictwa, ani autorki.
To, co szczególnie zapadło jej w pamięć, to ogólny zarys historii przedstawionej w tym utworze. Samotna babcia, która miała przed sobą perspektywę spędzenia samotnych Świąt po raz kolejny, staje się bohaterką utworu o pewnym wieczorze wigilijnym, który nieodwracalnie zmienił jej życie.
Recenzowany przeze mnie utwór jest — czego się absolutnie nie spodziewałem — bajką. Historia, na której opiera się „Wigilia Małgorzaty” jest niesamowicie prosta, lecz uniwersalna i wręcz anegdotyczna. Można ją przeczytać zarówno małemu dziecku w czasie Świąt (bowiem z „Wigilii Małgorzaty” dosłownie wylewa się nastrój wieczorów, podczas których dzieją się cuda), jak i podarować własnej babci, która być może otworzy ją kiedyś i uśmiechnie się na widok obrazów, odświeży sobie treść i zaduma się nad przesłaniem tej bajki.
O sile „Wigilii Małgorzaty” świadczy właśnie to, że jest ona odpowiednia dosłownie dla każdego — dzieci zachwycą się uroczymi, pastelowymi ilustracjami, które stanowią doskonałe tło dla dość krótkiej, lecz treściwej historii; z kolei dorośli odnajdą w niej drugie dno oraz przesłanie, które dosłownie zachwyci ich swoją prostotą i dosadnością. „Wigilia Małgorzaty” jest bajką, która śmiało może być czytana zarówno podczas Świąt Bożego Narodzenia, jak i również w chwilach, gdy życie zaczyna nam doskwierać tak bardzo, że mamy ochotę schować głowę pod poduszkę i nie wyciągać jej, dopóki nie stanie się jakiś cud.
I właśnie „Wigilia Małgorzaty” radośnie przypomina, że cuda zdarzają się zupełnie niespodziewanie. Na tym polega właśnie magia Świąt — wystarczy się jej poddać.

Są takie historie świąteczne, które nie potrzebują krzykliwej okładki, świętego Mikołaja, czy reniferów i hałaśliwych elfów, aby oddać magiczny klimat Bożego Narodzenia. W tych historiach śnieg zasypuje drogi i skrzypi pod butami, a cisza ogarnia świat. Pachnie sosną. Czekamy. Delikatnie migocą światełka. Opowieści, które, dzięki ekonomii słów i obrazów, budują historię genialną. Natychmiast przychodzi mi na myśl „Opowieść wigilijna” Dickensa. Książka idealna w swojej prostocie. Moralizująca w stylu wiktoriańskim, ale dla mnie wieczna. Ebenezer Scrooge, człowiek zamożny, bezwzględny, schowany za parawanem samotności, cyniczny i skupiony na sobie. Na początku nikt nie wnika, dlaczego takim się stał, ale on jest jak cebula. Delikatnie obierany poruszy nasze … kanaliki łzowe. Wigilijne duchy odmieniają jego los, przywołując obrazy tego, co było, jest i będzie. Taka ślizgawka po płaszczyznach czasu. Dobro, zablokowane dramatycznymi przeżyciami, wypłynie z odmętu egocentryzmu. W tej historii nie ma żadnych prezentów, przedświątecznych zakupów i reszty blichtru, ta otoczka po prostu nie ma znaczenia. Dickens to wiedział. India Desjardins też to wie. India pochodzi z Quebecu, jest współczesną autorką i stworzyła, a może raczej namalowała słowami historię Małgorzaty Golden, kobiety po osiemdziesiątce, która pochowała męża, przyjaciół, rodzeństwo. Ma dwoje dzieci, ma wnuki. Święta mogłyby być totalnie rodzinne, zakręcone i z pewnością pełne życia. A jednak Małgorzata woli spędzać je w ciszy. Nie, nie ma nic ze Scrooge’a. Wydaje się ciepłą i przemiłą osobą. Tak po prostu woli. Nagotowała się już w życiu i napiekła. Dom jest jej twierdzą, daje poczucie bezpieczeństwa. Starość daje się we znaki. Ręce drżą, pamięć zawodzi. Można stracić równowagę i poślizgnąć się. Dom to rutyna i spokój, trochę jak w śniegowej kuli, znanym ornamencie świątecznym, życie za szkłem. Nie dotykać, nie potrząsać. Taka będzie też Wigilia: zaplanowana, co do minuty, z odtłuszczonym jedzeniem i kilkoma programami w telewizji. Tak jest dobrze. Tak wybiera.
Tekstu jest niewiele. Tyle ile potrzeba, można rzecz: narracja skrojona na miarę. Czasem duże strony pokrywają jedynie ilustracje. Zachwycające. Uwiodą Was. Zatrzymają Wasze myśli. Pachnie art déco, vintage, rysunkami z The New Yorkera, które uwielbiam i Mirosławem Pokorą. Zdecydowane linie, płaszczyznowość. Pascal Blanchet, bo to on je popełnił, to młody rysownik-samouk rodem z Quebecu. W wywiadzie dla visialnews.com mówił, że inspiruje go sztuka polowy XX wieku, okładki ówczesnych płyt jazzowych, architektura, kino, amerykańska reklama. Jego rysunki podbiją wasze serca wyrazistością kształtów, spokojem kolorów, niemal monochromatyczną skalą barw: brązów, granatów, szarości, zgaszonych żółci. Elegancja. Ta paleta sprawia, że atmosfera wydaje się być namacalna, rezonuje w przedmiotach codziennego użytku i pustych, przepastnych wnętrzach. Perspektywa wędruje. Raz usadawia się na podłodze, albo za plecami, albo za oknem i na suficie, potęgując wrażenie przestronności i pustki domu. Prowadzone światłem gry wwiercają się w nasze głowy z cichą prośbą: Chcę być sama. A w tle pada śnieg, słyszę towarzyszącą mu ciszę. Słyszę … rozbrzmiewający dzwonek „Ding-dong!”. Sami będziecie musieli otworzyć drzwi. Nie zdradzę, co się wydarzy. Ciiii… .
Historia piękna, niesentymentalna, ani przez moment tkliwa. Lekko zabawna, momentami ironizująca. Prosta. Pyta o istotę samotności, starzenia się, o ludzkie wybory. Dla dzieci? Jak najbardziej, duże pole do rozmów z maluchem. Można ją będzie długo czytać. Książka dopieszczona i dystyngowana w każdym calu. Przynosi, bowiem wiadomość bagatelizowaną w czasie świąt, prostą i oczywistą, wiadomość o celebracji istnienia. Pięknie.

W pierwszej chwili,gdy otworzyłam książkę, poczułam zawód. Myślałam,że to książka dla dzieci i miałam zamiar ją zwrócić. Jednak przeczytałam (bardzo szybko, bo książka jest króciutka) i nie znalazłam nic ani ciekawego, ani odkrywczego.Dopiero po jakimś czasie dotarło do mnie ,że nie chcę się z tą książką rozstawać. Nie potrafię nazwać tego uczucia, ale to książka inna niż wszystkie,książka, która każe nam się na chwilę zatrzymać. Jest ciepła i taka bardzo ludzka. Cieszę się,że stoi na mojej półce.

Niestety, ale książka mnie rozczarowała - reklama książki nieadekwatna do treści książki.

Bardzo ciekawy tytuł dla trochę starszych dzieciaków. Przejrzałem go i byłem dość pozytywnie nim zaskoczony. Ładne i ciekawe ilustracje oraz wciągająca historia. Książeczka spodobała się mojemu dziecku. Czy warto po nią sięgnąć? Myślę, że tak choć najlepiej zanim się ją kupi proponuję najpierw zajrzeć do środka i przekonać się samemu, czy warto.

Lekkie rozczarowanie.... Książka polecana dla wieku 10+ , dorosły również miał być mile zaskoczony, tymczasem ani ilustracje ani treść nie zachwyca. Leciałam po książkę jak na skrzydłach a teraz żałuję .