Wieża koronna (okładka twarda)

Pierwszy cykl Sullivana przeczytałam kilka lat temu, więc miałam trochę obaw, że powrót do realiów będzie dla mnie trudny. Okazało się jednak, że już od pierwszych stron z prawdziwą przyjemnością śledziłam przygody najpierw Hadriana, potem Hadriana i Royce'a (z nieco mniejszym zaciekawieniem czytałam o Gwen) i ogólnie poczułam się tak, jakbym wróciła do grona dawno niewidzianych przyjaciół. Myślę, że do "Kronik" spokojnie może sięgnąć każdy, kto "Odkrycia" ma już za sobą, ale także każdy, który wcześniej z prozą Sullivana do czynienia nie miał. Bohaterowie są dobrze nakreśleni, budzą sympatię, czyta się o nich z przyjemnością. Akcja jest wartka, dialogi żywe, jest troszkę zwrotów akcji i całkiem inteligentnych pomysłów, jest też trochę humoru. Połknęłam 'Wieżę koronną" bardzo szybko i niezwykle chętnie sięgnę po "Różę i cierń". Polecam każdemu fanowi fantastyki.

Po przeczytaniu tej książki, jako pierwszej z serii nie jestem zainteresowany jej dalszym ciągiem

Ksiazka godna przeczytania

Wieża koronna to pierwszy tom Kronik Riyrii, która poprzedza popularną serię Sullivana zatytułowaną Odkrycia Riyrii. Jest to historia początków duetu złodziei i rozbójników, Hadriana i Royca, opowieść o tym co skłoniło ich do współpracy i jak szło im budowanie zaufania i ewentualnie formowanie partnerstwa w interesach. Jako osoba nie znająca pierwszej serii z uniwersum stworzonym przez Sullivana nie wciągnęłam się w historię tak bardzo jak mógłby to zrobić potencjalny fan. Sam autor zaleca czytanie swoich książek w kolejności, w której były wydawane, jednak ostateczny wybór pozostawia czytelnikowi. Chociaż już od jakiegoś czasu planowałam lekturę oryginalnej serii, to kiedy dostałam szansę recenzowania Wieży koronnej nie wahałam się ani chwili. Swojej decyzji nie żałuję, chociaż jak już wcześniej wspomniałam, bez znajomości tego co się wydarzy w tej historii później, jej początki były mało ekscytujące. Kreacja świata przedstawionego jest imponująca, na co może mieć wpływ fakt, że autor tylko wracał do wykreowanych wcześniej przestrzeni. Najbardziej urzekły mnie miasta, wzorowane na średniowiecznych/wczesnorenesansowych skupiskach są pełne koloru i różnorodności, co wyróżniało ich już w tym tomie, i prawdopodobnie zjawisko to będzie kontynuowane w kolejnych. Wszystko, co dotyczyło miast, w szczególności Medfordu, było przemyślane i dopracowane w każdym detalu, a to z kolejności sprawiło, że sceny napisane z perspektywy Gwen fascynowały mnie najbardziej. Warto także zwrócić uwagę na dynamikę między bohaterami. Główne duo powieści, Hadrian i Royce, pomimo wielu nieporozumień, a może właśnie przez nie, mieli najlepsze wymiany zdań, które nie raz doprowadziły mnie do śmiechu. Autor w bardzo umiejętny sposób uchwycił początek relacji dwóch indywidualistów i budzące się między nimi zaufanie. I chociaż nie mam pojęcia jak wyglądają ich dalsze losy, wiem, że wpakują się razem w niejedne kłopoty. Wieża koronna jest zaplanowana w sposób jawnie sugerujący, że ma ona być jedynie wstępem do serii. Jej zakończenie pozostawia wiele otwartych wątków, które z pewnością zostaną podjęte w kolejnych tomach. Jednak muszę przyznać, że taki zabieg wpłynął raczej negatywnie na mój odbiór książki. Podsumowując, uważam, że Wieża koronna to pozycja obowiązkowa dla fanów wcześniejszych książek Michaela J. Sullivana. Sam autor w przedmowie przyznaje, że osoby zapoznane z serią Odkrycia Riyrii w tej powieści znajdą wiele odniesień i niespodzianek. Jednak nawet czytelnicy decydujący się na rozpoczęcie lektury w kolejności chronologicznej dla wydarzeń docenią styl, kreację świata i mnóstwo akcji zawartej w powieści. Chociaż nie porwała mnie, to jak najbardziej planuję lekturę kolejnych tomów w najbliższej przyszłości.

Pierwsza część "Kronik Riyrii" to wspaniały początek przygód Hadriana i Royce'a. Michael J. Sullivan należy zdecydowanie do mojej osobistej czołówki autorów fantasy. Tą serią, jedynie potwierdził swoją dominację. Spotykamy więc naszych bohaterów: wojownika, najemnego żołnierza Hadriana Blackwatera i niebezpiecznego, pełnego tajemnic mordercę Royce'a Melbourna w chwili kiedy się poznają. Nie zgadzają niemal w niczym, wciąż się kłócą i irytują nawzajem i wygląda na to, że prośba zleceniodawcy ich misji, aby się zaprzyjaźnili jest po prostu absurdalna. Zwłaszcza, że muszą tego dokonać wspinając się razem na niebotycznie wysoką, pilnie strzeżoną wieżę. Potem jeszcze z niej zejść i przeżyć. Choć są sobie tak obcy podejmują się wypełnienia z pozoru niewykonalnego zadania. Dokąd ich to zaprowadzi? Kochani, nie zawiedziecie się szukając odpowiedzi na to pytanie, Przygody Hadriana i Royce'a chwycą was za gardło, serce , wątrobę, czy co tam wolicie, od pierwszej strony i nie wypuszczą aż do ostatniej. W historii autor poprowadziła też odrębny watek Gwen Delancy , niezwykłej i odważnej kobiety, która w końcu zwiąże swoje losy z Riyrią. Oba te wątki wciągnęły mnie w swój świat całkowicie. Jeżeli nie znacie jeszcze Riyrii, to Wieża Koronna, będzie wspaniałym wprowadzeniem w ich świat - który, gwarantuję, stanie się wasza ucieczką od rzeczywistości na długie godziny. Bohaterowie są porostu fantastyczni - dosłownie i w przenośni. Autor po mistrzowsku żongluje emocjami, ciętym humorem, zwrotami akcji i analizą charakterów wykreowanych przez siebie postaci. Jest jedna rzecz, którą mam do zarzucenia wydaniu polskiemu Kronik - niestety okładka. Grafik, który ją projektował powinien ostro dostać po pensji za ten chłam. Jak można zepsuć tak świetny obraz postaci, który zwizualizowano np. na wydaniu anglo-języcznym - nie mieści mi się w głowie. Ja starłam się nie patrzeć w ogóle na okładkę, żeby nie psuć sobie przyjemności czytania rewelacyjnej historii.

Zachwycony jakością poprzednich powieści Michaela Sullvana kupiłe cztery nowe pozycje. Kompletna porażka tłumaczki, która nie zna języka polskiego (gramatyka - odmiana przez rodzaje, szyk zdań itp.), nie wie o tym, że klangor to głos żurawi a nie gęsi. Poza tym nie rozróżnia kiedy koń jedzie a kiedy idzie. Nie bez znaczenia jest też sprawa drętwego tłumaczenia. Jak widać edytor tekstu nie zastąpi człowieka pod warunkiem, że ten ma jakąś wiedzę. Przeczytałem dopiero połowę pierwszego tomu, aż strach pomyśeć co będzie dalej i jak można spaprać czyjąś znakomitą pracę. Na koniec zastanawia mnie za co wzięła pieniądze korektorka przepuszczając takie "byki". Czytają to przecież młodzi ludzie, którzy potem powielają tę bylejakość języka tłumacząc się wzorami książkowymi. Zawiedziony Tadeusz Pierzchlewski