Widać było tylko szczęście (okładka  miękka, 02.2019)

Bardzo interesująca książka wciągnęła mnie od pierwszego dnia . Pomimo licznych podrozdziałów udało mi się nie zagubić w fabule . Książka daje do myślenia i zachęca nas samych do analizy naszych przeżyć i wydarzeń życiowych. Daje również nadzieję ,że ludzie pomimo nieszczęśliwych wydarzeń w życiu potrafią znaleźć drogę do harmonii spokoju i szczęścia o które całe swoje życie zabiegają.

Nie, absolutnie jej nie czytaj jesli Twój obecny stan ducha jest ...marny. Tak, konicznie ją przeczytaj jeśli jesteś w równowadze a stan dycha innych ludzi jest dla ciebie intrygujący

Całość opinii na LADYMARGOT.PL (...) DLA KOGO „Widać było tylko szczęście” to powieść przeznaczona dla wymagającego czytelnika, który oczekuje od lektury czegoś więcej niż tylko chwilowej rozrywki. Dla czytelnika, który pragnie emocji, podrygu serca, a wręcz jego wstrząsu. To pozycja, której należy poświęcić swój czas, przeżyć ją razem z głównym bohaterem. Dla czujących, że coś w ich dzieciństwie poszło nie tak. Dla wrażliwców. Dla koneserów pięknego stylu. PODSUMOWANIE Początek mojego czytelniczego roku obfituje w wyjątkowe pozycje. Przyznam się Wam, że do niedawna, biorąc pod uwagę całą moją przygodę z literaturą trwającą ponad 30 lat, jedynie dwukrotnie uroniłam łzy nad książką. A ostatnio płaczę bez przerwy. Mam możliwość czytania powieści tak emocjonalnych, tak wzruszających, wstrząsających i łapiących za serce, że obawiam się momentami, bym już na początku roku nie wyczerpała całego szczęścia do dobrych, ba, wybitnych powieści. Dziś opowiedziałam Wam o pozycji, która szczególnie wyszarpała mnie emocjonalnie. Mam wrażenie, że każdy z nas odnajdzie w niej cząstkę siebie, bez względu na to, jak wyglądało nasze dzieciństwo, jak wygląda dorosłe życie. Nie wiem, czy kiedykolwiek przeczytałam tak trafne opisy życia wewnętrznego bohatera… To niezwykła powieść. Niezwykle bolesna, niezwykle wstrząsająca. I niezwykle piękna.

Książka, która zapada w pamięć – „Widać było tylko szczęście”, Grégoire Delacourt O dzieciństwie, które nas kształtuje. O miłości, która nas okalecza. O przebaczeniu i odkupieniu, które mimo wszystko są możliwe. „Widać było tylko szczęście” to dość trudna w czytaniu, dramatyczna i smutna zarazem książka. Mimo wszystko ma w sobie coś, co nie pozwala się od niej oderwać. W trakcie czytania poznajemy historię Antoine’a, od dzieciństwa, aż po dorosłe życie z żoną i dziećmi. Nasz bohater nie miał beztroskiego życia. Dużą rolę odegrało odejście matki. Pokazane jest tutaj jak odejście jednej osoby, może zmienić życie innych osób. Miał on za złe ojcu, że nie walczył o matkę. Matce, że go zostawiła. Autor porusza w niej bardzo ważne aspekty naszego życia. Niekiedy mimo wielkich chęci nie zawsze da się utrzymać rodzinę w całości. Nasz bohater kopiował błędy swoich rodziców we własnym życiu, nie potrafił sobie z tym radzić. Postępował tak jak miał to pokazane we wzorcu z dzieciństwa. Antoine przeglądając zdjęcia widzi na nich w głównej mierze tylko szczęście, nie widać tego co nadciąga, a nadciąga to co złe. Jaki wpływ nasze dzieciństwo może mieć na nasze późniejsze dorosłe życie? Jak się okazuje, ogromny. Dużą zaletą jest tutaj zabieg krótkich rozdziałów, o dość specyficznych tytułach, np. pięć franków, majątek, 2:1, sześć miesięcy pensji, etc. …Zrozumieć, to zrobić krok olbrzyma ku drugiemu człowiekowi. To początek przebaczenia… Mimo swojej dramaturgii jest to piękna powieść, trzeba tylko się na nią odpowiednio nastawić i mimo specyficznego moim zdaniem języka dać jej szansę. Jak już się ją da, to nie zawiedziemy się. Na zakończenie warto jeszcze wspomnieć, że jest to powieść nominowana do Nagrody Goncourtów, czyli francuskiej nagrody literackiej, którą ufundował w 1896 w swoim testamencie francuski pisarz Edmond de Goncourt. Nagroda może być przyznana jednemu autorowi tylko raz w życiu. Jedynym wyjątkiem, który otrzymał ją dwukrotnie, był Romain Gary. www.zaczytanyksiazkoholik.pl

Książka polecana jest przez psychologów. 📚Napisana jest w oryginalny, ciekawy sposób. Na początku ciężko mi się było przyzwyczaić, autor opowiada o przeżyciach z dzieciństwa i tych obecnych, nie mamy tu dialogów między osobami, tylko przemyślenia i punkt widzenia Antoine 📚 bardzo poruszająca, momentami straszna. ( mam na myśli zachowanie matki) Kolosalna liczba przykładów, jak dziecko stara się i chce zwrócić uwagę rodziców, można powiedzieć że zabiega o upragnioną miłość, której z jego punktu widzenia nie otrzymuje 📚 mamy również przykład utraty bliskiej osoby, i nie uświadomienie dziecka, nie wysłuchanie go i jego potrzeb. Wyglada to tak że każdy żyje swoim życiem nie zważa na inne osoby 📚 o dzieciństwie które nas kształtuje 📚 o miłości która nas otacza 📚 o przebaczeniu i odkupieniu, które mimo wszystko są możliwe 📚 tryptyk życia pewnej rodziny

Książka polecana jest przez psychologów. 📚Napisana jest w oryginalny, ciekawy sposób. Na początku ciężko mi się było przyzwyczaić, autor opowiada o przeżyciach z dzieciństwa i tych obecnych, nie mamy tu dialogów między osobami, tylko przemyślenia i punkt widzenia Antoine 📚 bardzo poruszająca, momentami straszna. ( mam na myśli zachowanie matki) Kolosalna liczba przykładów, jak dziecko stara się i chce zwrócić uwagę rodziców, można powiedzieć że zabiega o upragnioną miłość, której z jego punktu widzenia nie otrzymuje 📚 mamy również przykład utraty bliskiej osoby, i nie uświadomienie dziecka, nie wysłuchanie go i jego potrzeb. Wyglada to tak że każdy żyje swoim życiem nie zważa na inne osoby 📚 o dzieciństwie które nas kształtuje 📚 o miłości która nas otacza 📚 o przebaczeniu i odkupieniu, które mimo wszystko są możliwe 📚 tryptyk życia pewnej rodziny

Wyobraź sobie: Piękne rodzinne zdjęcie. Szczęście, miłość, radość i spokój I co z tego, skoro to wszystko fałsz? Książka - perełka. Tylko, że mocno dołuje. Ale jest do bólu prawdziwa, odsłania każdą gorzką emocję, każdy lęk i niepewność. Z żalem, ale odnajdziesz tam siebie. Często. Jak ja. Historia kilku pokoleń. Emocje. Wybory. Tragedie i punkty zwrotne. Poza wartością emocjonalno-psychiczną to jest po prostu dobra opowieść. Lubię takie książki. Nawet mimo tego, że nie lubię po nich siebie. A może dlatego