Wenus umiera (okładka  miękka, 02.2021)

𝕎𝕖𝕟𝕦𝕤 𝕦𝕞𝕚𝕖𝕣𝕒 - 𝕣𝕖𝕔𝕖𝕟𝕫𝕛𝕒 Uspokajam wszystkich, że od wczorajszego nadmiaru pączków i wszelkich słodkości nie umarłam! Dziś zamierzam również opychać się słodyczami, raz w roku wolno, a co! Wspominałam Wam ostatnio (czytaj: dałam się podekscytowana do telefonu) o najnowszej powieści Aleksandra Sowy „Wenus umiera” - już wtedy wiedziałam, że będzie dobrze! I było! • Park Narodowy Gór stołowych przyciąga rzesze turystów spragnionych pięknych widoków i dzikiej natury. Takie wyprawy nie zawsze kończą się pomyślnie, a na pewno nie skończyły się tak dla młodej pary, którą znaleziono (w stanie zaawansowanego, bardzo zaawansowanego) rozkładu tuż obok szlaku. Ślady makabry jednoznacznie wskazywały na niedźwiedzia, jednak śledczy doskonale zdają sobie sprawę, że niedźwiedź rzadko wychodzi na szlak i celu konfrontacji z człowiekiem. Wszystko wskazuje na ohydne morderstwo, którego ofiarami padli syn szanowanego generała oraz piękna modelka... • Działo się! Uwielbiany przeze mnie Emil Stompor po raz kolejny pokazał charakter i hart ducha, chociaż jego historia już na początku powieści jego potoczyła się w zaskakującym dla mnie scenariuszu! Te dialogi! Autor udowadnia, że jak mało kto zna tajniki pracy w policji (nic dziwnego, skoro sam jest policjantem, w dalszym ciągu aktywnym zawodowo). W skrócie: Przebieg śledztwa jest naładowany wszelkimi emocjami, dzieje się dużo, a akcja jest bardzo dynamiczna - dokładnie tak jak się spodziewałam! Nie czytaliście poprzednich części? Żaden problem! Bez problemu zorientujecie się w fabule. „Wenus umiera” to świetny kryminał, idealny na weekendowy chill! Czyta się go szybko, wątki zaciekawiają, a przeniesienie się w czasie do końcówki lat ’90 było naprawdę ciekawym doświadczeniem! Nie zawiodłam się i szczerze polecam! ♥️

Twórczość autora polecało mi kilka osób już dwa lata temu kiedy wyszła pierwsza część „Serii astronomicznej” „Gwiazdy Oriona”. Gdy nadarzyła się więc okazja przeczytania trzeciej części serii od razu z niej skorzystałam, tym bardziej, że można je czytać niezależnie, każda stanowi odrębną zagadkę kryminalną. Klimatyczne lata 90., z jednej strony tak odmienne od współczesnych, z drugiej ukazujące mechanizmy nadal żywo funkcjonujące w policji. Naciski ze strony przełożonych, zamiatanie pod dywan, układy i przymykanie oczu są na porządku dziennym. Gdy w okolicach Kłodzka zostają odnalezione zwłoki dwojga młodych ludzi podejrzenia padają w wielu kierunkach, począwszy na niedźwiedziu, a na nazistach skończywszy. Komuś jednak zależy na tym, by prawda nie została odkryta. Do czego jest się w stanie posunąć? Emil Stompor, z trudem wychodzący z dołka osobistego i zawodowego, podejmuje się wyjaśnienia sprawy. Jego bezkompromisowość, ostry język i determinacja doprowadzą do niespodziewanego finału. A przynajmniej takiego, którego ja nie byłam w stanie przewidzieć. To, że opisywana historia inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami niewątpliwie dodaje dreszczyku emocji, ale również góry, będące niemym świadkiem zbrodni, stanowią o jej klimacie. Zarówno język powieści, jej bohaterowie, jak i ich działania tchną realizmem i pewną surowością. Czy to wynik doświadczeń autora w pracy w policji? Prawdopodobnie. W każdym razie styl ten bardzo do mnie przemawia i idealnie oddaje klimat rasowego kryminału, którym bez wątpienia jest „Wenus umiera”.

"Wenus umiera" z serii z Emilem Stomporem to pierwsza książka, z którą mam do czynienia spod pióra pana Aleksandra Sowy. Mamy lata 90. Dwójka studentów zostaje zamordowana i sprawa nie jest taka prosta zwłaszcza, że prawdopodobnie jedynym świadkiem są... Góry. Domysły, poszlaki, konszachty policji z wysoko postawionymi ludźmi... Na tym opiera się śledztwo, ale są również osoby, które chcą dojść do prawdy. Nieudana akcja z udziałem Stompora wywraca jego życie do góry nogami. W końcu dochodzi do punktu, gdzie sam będzie rozpracowywał sprawę Wenus. Przyznaję, że jest to dobry kryminał. Sam fakt, że autor jest policjantem oznacza, że wie z czym ten gatunek literacki się je 😉 Z początku miałam problem wgryźć się w fabułę. Nie dlatego, że jest zła, ale dużo się działo, co w zasadzie jest na plus, bo akcja cały czas brnęła do przodu i nie było czasu na nudę. Ktoś kto już czytał książki autora to zna sposób pisania, dla mnie to pierwszyzna, dlatego też musiałam się wkręcić 😁 Kryminał, w którym jak wspomniałam, nie brak akcji, sprawy szybko posuwają się do przodu i z każdą kartką zwiększa się chęć poznania prawdy 😉 Bohaterowie świetnie przedstawieni, zwroty w dialogach między policjantami z życia wzięte można powiedzieć, bo nie oszukujmy się, są też ludźmi i nie jedno niecenzuralne słowo pada... I tak jest też tutaj 😅 Polecam fanom kryminałów 😉