"Wampirze cesarstwo" Jay Kristoff to bez wątpienia mosiężne dzieło. Widać ogrom poświęconego czasu i zaangażowania, aby dopiąć wszystko na ostatni guzik. Cała historia jest prowadzona z perspektywy Gabriela de León, jest on srebroświętym, członkiem świętego bractwa, które poprzysięgło bronić cesarstwa i Kościoła przed istotami nocy. Tutaj istoty nocy to potężne wampiry, ale także ich sługi tracące rozum i wolną wolę. Od wielu lat panuje mrok, zło się obudziło i grasuję, przy okazji wybijając populacje. Główny bohater snuje swoją opowieść "skacze" po różnych wydarzeniach jego życia, opowiada nam, jak to się stało, że jest zabójcą i ostatnim członkiem zakonu. Jako że nie czytałam opisu książki, zdziwiła mnie jej forma. Na początku trudno mi było się połapać w wydarzeniach, bo nie są chronologicznie ułożone. Bardzo ciekawym zabiegiem jest rozmowa między zimnokrwistym kronikarzem a zabójcą tychże istot. Bardzo polubiłam postać Gabriella pomimo tego, że nie jest dobrym "człowiekiem" i zdecydowanie nie jest wzorem do naśladowania. Ciekawą postacią jest również Dior, którą poznajemy dosyć późno i na jej temat wiemy stosunkowo niewiele. Pomimo blisko 900 stron książkę czytało się szybko i sprawnie, trzeba też przyznać, że oprawa graficzna tych książek jest przepiękna a ilustracje w środku, są fenomenalne. To jedna z nielicznych historii, która pomimo tego, że została osadzona w czasach niewspółczesnych, przyniosła mi wiele frajdy. Motyw boga i religijności był bardzo dobrze wyważony i pomimo tego, że nie lubię tego motyw, w tej historii było to nadwyraz dobre i potrzebne. Książka zdecydowanie dla osób starszych i raczej dojrzałych, występuje tu dużo krwawych wydarzeń np. obdzieranie ze skóry czy kąpiel we krwi noworodków. Zgodzę się z wieloma opiniami, jest to jedna z lepszych książek o wampirach, jaką czytałam, nie jest głupiutka, a wampir nie jest szkolnym przystojniakiem, jak bywało w takich książkach. ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️/5 instagram - emcia.czyta
Czy lektury o wampirach wyszły z mody? To już koniec? Książka Jaya Kristoffa rzuca nowe spojrzenie na dzieci nocy. Autor opowiada historię fikcyjnego miejsca o nazwie Elidaen. Kiedyś tętniło życiem — obecnie przygasa w cieniu wampirów. Przejmują oni coraz większą kontrolę nad ludźmi. Od ostatniego wschodu słońca minęło dwadzieścia siedem lat, czyli niemal trzy dekady. Zniknęła więc ostatnia przeszkoda dla nieśmiertelnych łowców. Wampirzy klan Blood Chastain stara się odbudować dawne imperium, jednak na przeszkodzie stoi Srebrny Zakon. Dokładniej jego ostatni przedstawiciel, Gabriel de León. Srebrnoświęci byli pół-wampirami, pół-ludźmi. Zakonem rycerskim mającym bronić Świętego Kościoła i Imperium, działając w imieniu Boga. Mężczyzna został uwięziony przez potwory, które zaprzysięgał zniszczyć. Ostatni Srebrnoświęty, zmuszony do opowiedzenia historii swojego życia cesarzowej wampirów. Zrzędliwy, krnąbrny Gabriel niechętnie się zgadza. Świat wykreowany przez Jaya Kristoffa jest przerażająco mroczny, złożony. Z każdą kolejną stroną autor dostarcza czytelnikowi fragment układanki, aby obraz ułożył się w jedną całość. Pisarz sporo czerpie z późnego średniowiecza i wczesnego renesansu. Opisy katedr, wiosek, a także majestatycznych dworów. Inspirację znajduje wśród mitów oraz legend o wampirach. Nie zabrakło odwołań do chrześcijaństwa i aniołów. Co ważne, opisy nie są długie – jak w przypadku Diany Gabaldon — za to bogate i wyczerpujące. Wampirze Cesarstwo zawiera liczne wątki dotyczące uzależnień, tortur, poświęcenia, samoobrony, utraty wiary, a wszystko w celu nadania publikacji współczesnego tonu. Szczególnie że język Gabriela określiłbym jako dość barwny. Sceny walki są makabryczne, przesiąknięte krwią, podrzynaniem gardeł, ponurością i rozpaczą. To nie książka dla osób o słabych nerwach. Mamy tu momenty przyjaźni, szlachetności, miłości — całe szczęście, inaczej byłaby to zbyt przygnębiająca lektura. Więcej na: CzasoStrefa
Bookstagram: fantastyczna_zuzia Wampirze cesarstwo 4.5/5⭐ To moje drugie spotkanie z twórczością Jaya Kristoffa. Na lekturę zdecydowałam się jednak ze względu na ciekawy opis, a nie pozytywną opinię na temat Kronik Nibynocy. Książkę czytałam dłuższy czas po jej wydaniu ze względu na brak czasu na skupienie nad tak obszerną treścią, co sprawiło, że mój zapał znacznie opadł. Ale Jay Kristoff nie zawiódł. Historia jest opisywana w formie wspomnień głównego bohatera, dlatego składa się z kilku linii czasowych. Główna opowieść dotyczy dwóch etapów w przeszłości - początków nastoletniego Gabriela w zakonie w San Michon oraz walki o Świętego Graala już po okresie jego największej sławy. Widać jak zmienia się mentalność głównego bohatera od nastoletniej porywczości i marzeń o sławie do utraty wszystkiego, co widać w jego teraźniejszym punkcie widzenia, gdy jako ostatni srebrnoświęty jest więziony przez swoich wrogów i nie widzi szans na ocalenie. Cała opowieść jest niezwykle rozbudowana, a to i tak ułamek pełnej historii Gabriela. Obie perspektywy czasowe niezwykle mnie wciągnęły. Ogromnym plusem jest to, że poświęcono im tyle samo czasu i opowiadano je na przemian tak, żeby zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi. Początki przyszłego srebrnoświętego są bardzo dobrym opisem całego uniwersum, a historia ze Świętym Graalem nadaje temu wszystkiemu ogromnego znaczenia, bo to on jest najważniejszym elementem walki z wampirami. Książka mnie zachwyciła i z pewnością przez długi czas będę wracać do niej myślami, dlatego jestem zrozpaczona, że jeszcze przyjdzie mi długo czekać na drugą część, która nawet nie miała swojej angielskiej premiery. Ale naprawdę warto, bo jest jeszcze wiele do opowiedzenia. Pomimo brutalnego słownictwa czytało mi się ją niezwykle szybko i przyjemnie.
"Wampirze cesarstwo" - powieść przepięknie wydana i piekielnie dobra. Jay Kristoff wciąga czytelnika w stworzony przez siebie świat, oplata liną i nie pozwala mu się uwolnić. Wydawało mi się na początku, że prawie 900 stron tekstu to dużo, ale w ogóle nie odczułam jego ciężaru. Historia przedstawiona jest w postaci rozmowy wampira z jego uwięzionym największym wrogiem, ostatnim pogromcą. Jak to się stało, że Gabriel został pojmany? Co stało się z jego zakonem? Z każdą stroną pytania nawarstwiają się w naszej głowie, a opowieści Gabriela można słuchać bez końca z otwartymi szeroko ustami. Autor nie pozwala nam popaść ani na chwilę w znużenie. Książka jest wypełniona fascynującymi informacjami o mrocznym i krwawym świecie, w którym Słońce stało się czarną kulą, a dzień stał się... bezdniem, do tego mnóstwo tutaj intryg, akcji i walk prowadzonych mieczem i magią. Jakby tego było mało, Gabriel czasem dochodzi do wniosku, że dalej opowiadać nie będzie i zmienia wątek albo Jean-Francois, jego nadzorca i zarazem kronikarz jego życia, komentuje opowieść. Bohaterowie w zabawny sposób przekomarzają się ze sobą, cały czas dając do zrozumienia, że gdyby nie te kraty, to już dawno doszłoby do krwawej jatki. A ile nowych słów poznałam! Ostrzegam, że "Wampirze..." to zdecydowanie książka dla dorosłych. W główny tekst wpleciony jest cały słownik wulgaryzmów, które w ciekawy sposób kontrastują z gotyckością i romantycznością bijącą od wampirów i (wcale nie takiego) świętego zakonu z nimi walczącego. Dzięki temu historia staje się bardziej rzeczywista, postacie są żywsze. Srebro, anioły, witraże, gorsety, skóry, koronki, kły ostre jak brzytwy i walka w imię Boga, który "znowu narzygał mi do owsianki" - co jeszcze mogę powiedzieć? Warto przeczytać, polecam bardzo.
Początkowo obawiałam się, że nie dam rady przejść przez całą książkę, ze względu na jej grubość. Okładka jednak skusiła mnie do zakupu i niczego nie żałuję. Fabuła pochłonęła mnie na tyle, że wystarczył miesiąc, żeby ją skończyć. Główny bohater może i w niektórych momentach wydaje się na siłę edgy, chociaż da się do tego przywyknąć z racji, że trudno nazwać go do końca postacią pozytywną. Sam świat przedstawiony jest ponury i okrutny, ale jednocześnie bardzo intrygujący. Przyznam szczerze, że do niektórych ilustracji wracałam, żeby jeszcze trochę na nie się napatrzeć. Z pewnością więc sięgnę po kolejną część, kiedy ta wyjdzie.
Może nie jest to ten poziom, co Wywiad z wampirem, ale jak na młodzieżówkę ( raczej dla 16 ) książka trzyma poziom. Porusza kilka ważnych kwestii społeczno- moralnych a jednocześnie akcja płynie wartko. Każda kartka jest jak otwieranie drzwi za którymi kryje się coś co jest dla czytelnika dużym zaskoczeniem. Mam nadzieję, że kolejny tom ukaże się wkrótce.
01-10-2022 o godz 00:29 przez:
Herri.Lu.Fantasyworld
Dawno nie czytałam tak dobrej fantastyki. Mocna, brutalna i nie mogłam się od niej oderwać. Nowe uniwersum o wampirach, które w niczym nie przypomina tego, którego znamy z książek choćby młodzieżowych. Nie liczcie na miłe i dobre zakończenia, tam nikt nie jest oszczędzony. Świetnie napisana i nieprzewidywalna! Czekam na kolejną część!
Jedna z najlepszych książek jakie czytałam. Nie mogłam się od niej oderwać, sprawiła ze mam zastój czytelniczy bo nic nie jest wystarczająco dobre 😂 dodatkowo grafiki w środku dopełniają wrażenie czytelnicze. Nie raz zaskoczyła, wzruszyła i wywołał wiele innych emocji, bardzo polecam ❤️
Więcej recenzji